คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter04::เดทที่ล้มเหลว
-4-
Chapter::เดทที่ล้มเหลว
Honey I Know-Se7en
โซลบอกแล้วเอากระเป๋าของซายน์มาถือเพื่อความปลอดภัยในหัวของเขา มืออีกข้างก็ลากเธออย่างไม่ปราณี ส่วนซายน์ที่หมดทางสู้ก็ทำได้แค่เดินตามไปเท่านั้น
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
…โลลิป๊อป คาเฟ่...
"ยินดีต้อน....ระ...รับค่ะ" เสียงพนักงานหญิงที่สั่นเล็กน้อยเพราะตะลึงในความหล่อของโซล (หรือความเกย์นะ?)
"สองคน"
"ค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ"
ทั้งสองเดินตามหล่อนไป ไม่สิ เรียกว่าซายน์โดนลากไปจะดีกว่า เพราะว่าสีหน้าเธอตอนนี้มันเห็นแล้วเย็นชะมัด 'คนอะไรหน้าเฉยได้ขนาดนี้เนี่ย' โซลคิดในใจ แต่ว่าเขาเองก็หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติก แต่ทว่าหญิงสาวกลับยืนนิ่งอยู่กับที่พลางมองออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าที่เย็นเช่นเคย
"นี่เธอ ยืนไปแล้วได้อะไรล่ะ นั่งลงสิ" โซลบอกไปแต่ว่าซายน์ก็ยังคงยืนอยู่
"เก้าอี้มันมีไว้ให้คนนั่ง ไม่ได้มีไว้ให้หมานั่งนะ นั่งเซ่!"
ซายน์หันหน้ามาช้าๆ วันนี้เธอดูไม่ค่อยน่ากลัวสักเท่าไหร่ เพราะว่าเธอรวบผมยุ่งๆ ของเธอเอาไว้ข้างหลังแทน ทำให้โซลเห็นหน้าเธอชัดขึ้น แต่ว่าก็ไม่เห็นตาของเธออยู่ดี (แว่นหนา ต้องเข้าใจ)
"ฉันจะกลับ" ซายน์พูดเบาเหมือนกระซิบ
"อะไรนะ พูดดังๆ สิ" โซลเงี่ยหูไปฟัง แต่ว่าเธอกลับเดินไปแล้ว
"เฮ้ย! ไปไหนน่ะ ยัยซาดาโกะ"
โซลบอกแล้วรีบลุกจากโต๊ะเดินตามซายน์ไป
"เธอจะไปไหนน่ะ"
"ฉันจะกลับบ้านแล้ว" ซายน์ตอบทั้งๆ ที่ยังหันหลังอยู่
"เดี๋ยวก่อนสิ ซาดาโกะ"
ซายน์หยุดยืนก่อนที่จะหันควับมาทำตาดุใส่โซลทำเอาเขาขวัญผวาชั่วขณะ
"หยุด"
โซลรู้สึกเหมือนว่ามีลมหนาวจากขั้วโลกมาพัดผ่านเขา นี่มันหน้าร้อนไม่ใช่เหรอ! โซลรู้สึกว่าตอนนี้เขากลัวยัยนั่นยังไงไม่รู้แฮะ
"หยุดอะไร ยัยซาดาโกะ"
"หยุดเรียกฉันอย่างนั้นได้แล้ว"
"อ่ะ...อืม ซายน์ ^^" โซลพูดแล้วยิ้มเกลื่อน
"ซายน์ไปกินอะไรกันก่อนดีมั้ยอ่ะ ฉันเลี้ยงเอง" โซลพยายามเกลี้ยกล่อม
"อืม"
แล้วทั้งสองคนก็เดินกลับเข้ามาอีกครั้ง ก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะตัวเดิม ก่อนที่จะมีพนักงานมารับออร์เดอร์ไป โซลกินชาเย็นส่วนซายน์กินนมเย็น
ทั้งคู่นั่งกินกันอย่างเงียบๆ ไม่มีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น มีแต่ความเงียบและเสียงของเครื่องปรับอากาศพี่พัดผ่าหน้าทั้งสองไปอย่างช้าๆ จนในที่สุดโซลต้องเป็นคนเริ่มมันก่อน
"นี่ ซาดาซายน์!" โซลเกือบเผลอหลุดมันมาอีกแต่ว่าก็ดีที่ยังกลับทัน
"หืม" เธอตอบไปแต่ว่าปากของเธอกำลังดูดนมเย็นอยู่
"เธออยู่กับยายสองคนเหรอ"
"นายรู้ได้ไง" เธอถามเสียงเรียบ
"เดาเอาน่ะ"
จบ...บทสนทนาสั้นๆ ที่ดูเหมือนว่าจะไม่สร้างสรรค์เอาเสียเลย แล้วในที่สุดก็ เงียบ...
"ฉันขอตัวก่อนนะ"
ซายน์บอกแล้วลุกขึ้นก่อนที่จะหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนพื้นไม้ปาร์เก้ขึ้นมา
"อย่าเพิ่งเซ่!"
"อะไร นายเลี้ยงนี่นา มีปัญหาเหรอ"
ซายน์พูดจบก็เดินออกไปทันทีเล่นเอาโซลอึ้งไปพักใหญ่
"ท่าทางฉันต้องเจอศึกหนักวะแล้วสิเนี่ย" โซลเอามือกุมขมับแน่น
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
ถนนที่แสนจะเปลี่ยวยามค่ำคืนนั้นช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน ไฟที่ติดเป็นบางดวง บางดวงก็สลัวๆ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่เข้มแข็งเท่าไหร่ แต่ว่ามันก็เป็นแค่ภายนอกเท่านั้น ความจริงแล้วข้างในนั้นเธอเปราะบางราวกับฟองสบู่ที่พร้อมจะแตกได้ทุกเมื่อ เธอมองไปรอบๆ ด้วยความหวาดระแวง ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนขี้คลาดนะ แต่ว่าเธอมีประสบการณ์ร้ายๆ กับมันมากกว่า
การเดินทางที่ดูเหมือนว่าจะยาวไกลสำหรับเธอนั้นได้จบลงเมื่อเท้าของเธอเหยียบบนพื้นหญ้าหน้าบ้านของเธอ มันเป็นที่เดียวที่เธอรู้สึกปลอดภัย เธอเคาะประตูสองถึงสามครั้งก่อนที่จะเปิดเข้าไปได้เลยเพราะว่ามันไม่ได้ล๊อคอยู่ เธอมองไปรอบๆ ตัวบ้านของเธอก่อนที่จะรู้สึกสมเพชตัวเองที่ไม่มีพ่อแม่เหมือนคนอื่นเค้า บางทีเธอรู้สึกเหงาจัดไม่รู้จะอยู่กับใคร แต่ว่าเธอก็ยังมียายที่เธอรักอยู่ หล่อนคือที่พึ่งคนสุดท้ายของเธอ
"ยายจ๋า" เธอเรียกยายที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว
"อ้าว...ซายน์กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ"
"ค่ะ"
เธอบอกแล้วเดินเข้าไปช่วยยายทำนู่นทำนี่ในครัว เธอสวมผ้ากันเปื้อนตัวโปรดก่อนที่จะทำสตูของโปรดของเธอกับยาย นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอเป็นอย่างนี้ บางครั้งเธอก็แอบคิดแค้นพ่อกับแม่ของเธอในใจอยู่ เหมือนกัน ที่ทำให้เธอและยายต้องมาลำบากอย่างนี้ ถ้าพ่อกับแม่ของเธอยังอยู่ล่ะก็ มันคงจะดีกว่านี้มากๆ เลย
หลังจากที่เธอกินข้าวเย็นเสร็จก็มาล้างจานก่อนที่จะไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอน วันนี้เธอก็มองไปที่ท้องฟ้าเช่นเคย หวังว่าพระเจ้าจะช่วยสาปแช่งพ่อกับแม่ของเธอให้ลำบากซะบ้าง
ท่ามกลางความเงียบในยามกลางคืน แม้แต่เสียงเล็กๆ ก็ทำให้เธอตกใจได้
แอ๊ด!!!
"ว๊าย! ใครน่ะ" เสียงร้องเบาๆ ของเธอถามหาต้นเหตุ
"ยายเองจ้ะ ว่าแต่ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะซายน์" ยายเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ "คิดแค้นพ่อแม่อีกแล้วเหรอ"
"ก็ถ้าเค้าไม่ทำแบบนั้นเราก็ไม่เป็นแบบนี้นี่คะ" ซายน์ตอบกลับ
"ยายบอกว่าไงว่ายายไม่เป็นไร สำหรับยายน่ะ ยายไม่ต้องการอะไรหรอก แค่มีซายน์คนเดียวก็พอแล้ว"
ยายบอกแล้วกอดซายน์เอาไว้แน่น แล้วน้ำตาของเธอก็รื้นขึ้นมา สักพักทั้งสองก็มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง หวังเพียงแค่ปาฏิหาริย์ที่จะเกิดขึ้น
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
"ยัยนั่นมันยังไงกันแน่วะ งงเว้ย!"
เสียงของโซลที่กำลังใช้สมองขบคิดวิธีจัดการกับยัยเงียบเชียบนั่นอยู่
"โซลเบาๆ หน่อย ดึกแล้วนะ" แม่ตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างทำให้โซลเงียบไป
วันนี้ก็คงเหมือนกับทุกๆ วัน โซลนั่งคิดถึงพ่อของเขาที่เตียงนั้น แทบทุกคืนที่เขาจะฝันถึงตอนเด็กๆ ที่เขากำลังเล่นกับพ่อ รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นเกินที่จะบรรยายนั้น เขาไม่เคยลืมมันเลยแม้แต่วินาทีเดียว แล้วเขาก็เข้าสู่นิทรา
...วันที่ 4...
โซลลุกขึ้นจากเตียงอย่างงัวเงีย แล้วก็ทำภารกิจตอนเช้าเช่นเคย วันนี้เขาพยายามที่จะไม่ส่องกระจกแล้วเพราะว่าไม่อยากที่จะอนาถตัวเองไปมากกว่านี้
เช้าวันนี้ก็เหมือนกับเมื่อวาน แม่ของเขาออกไปทำงานแต่เช้าตรู่ทิ้งโน๊ตเอาไว้ที่ข้างตู้เย็นบอกว่าวันนี้จะกลับดึกเพราะว่ามีประชุม
เขาถอนหายใจหลายครั้งก่อนที่จะออกจากบ้านไปโรงเรียน วันนี้โซลแวะมินิมาร์ทหน้าปากซอยเพื่อเอาอะไรใส่ท้องซะหน่อยก่อนที่เขาจะเป็นโรคกระเพาะเสียก่อน เขาซื้อขนมปังมาสามอย่างก่อนที่จะนั่งกินที่เก้าอี้ข้างถนนแล้วแวบนึงนั้นเขาก็เห็นร่างของหญิงสาวเดินผ่านไป
"ซาดา...อ๊ะ...ซายน์!"
แล้วเธอก็หันหลังกลับมามองเขาที่กำลังคาบขนมปังสังขยาคาอยู่ในปาก (เหมือนสน. เลยปะคะ) เธอมองไปที่เขาด้วยสายตาที่แบบว่า 'นี่มันตัวอะไรเนี่ย' แล้วเธอก็เปิดปากพูดออกมาว่า
"นายเรียกฉันทำไม"
"อืออ้า เอาไอโองเอียนอ้วยอันอ๊ะ"
โซลพูดอู้อี้ เพราะว่าเคี้ยวอยู่
"ฟังไม่รู้เรื่อง ไปก่อนนะ"
ซายน์หันหลังเดินกลับไป ส่วนโซลก็ไม่เคี้ยวมันแล้วกลืนลงไปเลยก่อนที่จะพูดเต็มเสียง
"เราไปโรงเรียนด้วยกันนะ"
"อะไรนะ" ซายน์ถามเสียงงงๆ
"ก็ไปโรงเรียนไงเล่า! ไปด้วยกัน ไม่เข้าใจเหรอ"
"เออ"
แล้วซายน์ก็เดินนำลิ่วทิ้งให้โซลอึ้งในพลังฝีเท้าของเจ้าหล่อนตัวดี ว่าทำไมมันเร็วเหมือนจะไปไล่บัฟฟาโล่อย่างนี้นะ
"รอหน่อยสิ" โซลเรียกแล้วเอามือกวักเรียกซายน์
"เดินไม่ทันก็ไม่ต้องไปด้วยกัน"
ยังไม่ทันที่โซลจะได้พูดอะไร เธอก็เดินไปเสียแล้ว เขามองเห็นแต่ถนนที่ว่างเปล่าไม่มีใครนอกจากเขาและนกพิราบที่มาจิกกินเศษขนมปังที่กำลังร่วงหล่นจากปากของเขาด้วยความที่เขาอาปากค้าง (ว่าง่ายๆ คืออึ้งค่ะ)
"เอาไงดีวะเนี่ย!"
โซลพูดก่อนที่จะสบถคำมากกมายออกมา นี่เขากำลังจะแพ้หญิงสยองเกล้าคนนี้เหรอเนี่ย เขาไม่มีทางหรอกน่า
"เอาสิ ต่อไปนี้แหละ ฉันเอาจริงแน่ๆ" โซลพูดกับตัวเองเบาๆ
แล้วเขาก็เดินไปโรงเรียนในขณะที่สมองกำลังคิดว่าจะทำยังไงกับซายน์ดี
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
วันนี้เป็นวันแรกที่ไคน์มาโรงเรียนแต่เช้า เหตุผลมันก็ไม่มากหรอก เพราะว่าเขาหลงเสน่ห์ยัยซาดาโกะคนนั้นเข้าแล้วน่ะสิ แล้วเขาก็รู้ว่าเธอมาเช้า นี่แหละคือสาเหตุ เขาแอบเอาลูกอมไปวางไว้ที่ใต้โต๊ะของเธอ พอเธอมาเขาก็ออกไปยืนข้างนอก แอบมองปฏิกิริยาของเธอ เขายิ้มทุกครั้งที่เธอยิ้ม และเขาก็เสียใจทุกครั้งที่เห็นเธอเงียบไป (ความจริงเป็นนิสัยประจำ ไม่ได้เศร้าหรอก) เขารู้ว่าเธอไม่ค่อยยิ้มให้ใครเห็น แต่ว่าเขาก็ดีใจที่เธอยิ้มให้กับของๆ เขา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ยิ้มให้เขาก็ตาม เขาก็ยังดีใจ
"แกมาแอบทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ ห้องล๊อคเหรอ"
"เฮือก!" ไคน์ถึงกับสะดุ้งไป เพราะตกใจกับเสียงทักนั้น
"ตกใจอะไรวะ"
"โซล แกอย่าทำอย่างนี้สิ ให้สุ้มให้เสียงกันมั่ง"
"ฉันทักแกแล้วนี่นา นี่วันนี้แกเป็นอะไรเนี่ย"
"เปล่าๆ แกเข้าได้เว้ย มันไมได้ล๊อค"
โซลเดินเข้าไปในห้องแบบอึกทึกครึกโครม ทำเอาซายน์หันมามองเขาด้วยความสนใจ ส่วนไคน์ก็กำลังจ้องมองเธอผ่านรูเล็กๆ นอกห้องนั้นต่อไป
"นี่ ซายน์" โซลเดินเข้าไปทักซายน์ที่กำลังงุ่นง่านกับการอ่านหนังสือบ้าอะไรก็ไม่รู้
"ซายน์ เอ่อ...คือว่า" โซลรู้สึกว่าพูดไม่ออก ทำไมกันนะ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนนี้เขาทำเรื่องอย่างนี้ได้ง่ายๆ นี่นา
"อะไร"
"วันนี้...ระ...เราสองคน...ไปด้วยกันนะ!" โซลรีบพูดให้จบ
"ไปไหน" ซายน์ถามแล้วจ้องหน้าโซลทำให้เขาเขินเข้าไปใหญ่
"ไปดูหนัง!"
"ขึ้นเสียงทำไม"
"ก็...ไม่รู้เว้ย! ไปละกัน เออ แค่นี้แหละ!"
โซลรีบเดินกลับมานั่งที่ของตัวเองทันที ก่อนที่จะเอาหน้าฟุบไปกับโต๊ะ แต่ว่าตอนนี้คนที่กำลังงงก็คือไคน์ เขางงมากว่าที่เพื่อนของเขาทำไปนั่นคืออะไร ทำไมต้องเดินเข้าไปหาเธอคนนั้นด้วย แต่ว่าไคน์อยู่ไกลเกินกว่าที่จะได้ยินบทสนทนาของสองคนนั้น เขาได้ยินแค่บางคำที่ฟังดูแล้วไม่ได้ความเอาเสียเลย
ไคน์เลิกที่จะดักฟังแล้วเข้าไปในห้องแทนเพื่อว่าจะได้ยินอะไรมากขึ้น และเผื่อว่าโซลจะเล่าอะไรบ้าง
"เลขกับสังคม" เขาตอบไปแล้วก็มองโซลที่กำลังหยิบสมุดขึ้นมาปั่นงาน
"นี่แกมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า" ไคน์ถามแบบจริงจัง
"ไม่มีนี่นา ทำไมวะ" โซลบอกพลางก้มหน้าก้มตาขีดเขียน "เออนี่ แกเอามาลอกดิ๊ สองอย่างเลย"
เขายื่นสมุดการบ้านไปให้เพื่อนของตนก่อนที่จะฟุบหลับไปพลางคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
"สวัสดีค่ะ/ครับ คุณครู"
นักเรียนทั้งห้องลุกขึ้นยืนตัวตรง แต่ว่าตอนนี้โซลเป็นคนเดียวที่กำลังนอนอยู่ เจ๊เดอะซันจ้องมาที่โซลเขม็งก่อนที่จะเอาไม้เรียวเฟี้ยวฟ้าวฟาดกลางกะบาลโซล
"อะ...อ๊ะ...เฮ้ย"
โครม!!
ด้วยความที่ว่าเขารีบลุกมากเกินไปเลยทำให้เก้าอี้ที่นั่งอยู่ล้มลงไปกองกับพื้นข้าวของก็กระจายไปหมด เขารีบเก็บปากกาบนพื้นก่อนที่จะลุกมาประชันหน้ากับรอยเหี่ยวน้อยๆ (ที่ไม่น้อย) บนหน้าเจ๊เดอะซัน
"ทุกคน กลับได้"
นักเรียนทุกคนทยอยกันเดินออกจากห้องไป โซลก็กำลังเก็บของเช่นกัน แต่ว่าไม่ทันที่เขาจะก้าวขาไปก็มีเสียงเรียกเขาเอาไว้
"เธอไม่ต้อง" ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ๊เดอะซันนี่เอง
"อะไรครับ"
"มานี่เลย ทำความเคารพใหม่ คนเดียว 20 ครั้ง"
"อะไรอ่ะ" โซลทำเสียงเหี่ยว
"เดี๋ยวนี้!"
"เตรียม...กราบ ขอบพระคุณครับ"
"เตรียมกราบ ขอบพระคุณครับ"
โซลทำด้วยท่าทางที่เหนื่อยหน่ายก่อนที่จะแอบแช่งเจ๊แกในใจ
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
ตอนนี้มะรุอ่ะว่าเด็กดีเปนรัย
เวลาอัพมันแปลกๆ อ่านะ
อิอิ
คิชมกันหน่อยนะคะ
ต้องการกำลังจัยมากๆ เลยอ่ะค่ะ
SNARKS (โหมด::ท้อจัย)
ความคิดเห็น