คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 01::ชีวิตประจำวันที่จำเจ
-1-
Chaper::ชีวิตประจำวันที่จำเจ
Love is message- W-inds
คุณเคยเชื่อเรื่องของเวทมนต์รึเปล่า
คุณเคยคิดถึงความร้ายแรงของมันบ้างมั้ย
คิดว่าถ้าวันหนึ่งคุณเจอกับมันแล้วหมดทางแก้ไข
คุณจะทำยังไง...
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
"เซเรีย ตอนนี้เธอก็เป็นคนเดียวที่สามารถใช้เวทมนต์ได้แล้วนะ" อาริเซียกล่าว
"แต่ว่าฉันก็มีสิทธิใช้มันแค่ครั้งเดียวใช่มั้ยล่ะ" หญิงสาวที่เริ่มมีรอยเหี่ยวย่นตามใบหน้าตอบกลับ
"อืม แล้วเธอจะใช้มันกับอะไรล่ะ" อริเซียทำหน้าเครียดเสียจนคิ้วของเธอนั้นจะมาติดกันอยู่แล้ว
"ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าจะใช้กับใคร เพียงแต่รอเวลาเท่านั้นเอง"
เซเรียบอกแล้วแสยะยิ้มก่อนที่จะเดินจากไปทิ้งให้เพื่อนของเธองงกับการกระทำของเธอเอง
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
"แม่!! ไปนะ" เด็กหนุ่มอารมณ์ร้อนคนหนึ่งบอกกับแม่ที่กำลังยกอาหารเช้ามาให้
"อะไรน่ะ! โซล แล้วข้าวเช้าล่ะ" หญิงสาววัยกลางคนทำท่าหงุดหงิดกับพฤติกรรมของลูกชายตนเอง
"ไม่กิน บายคร๊าบบ ^^~" โซลยิ้มกว้างให้มาของตน
"ฉันล่ะ อยากดัดนิสัยมันจริงๆ" แม่บอกแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องครัวอย่างเสียอารมณ์
ร่างของเด็กหนุ่มอายุ 17 กำลังก้าวไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ สาเหตุที่เขาเป็นอย่างนี้ก็เพราะว่าอีกไม่ถึงห้านาทีโรงเรียนของเขาจะเข้าเรียนแล้วน่ะสิ ด้วยความที่เขาเร่งรีบเลยวิ่งแบบไม่มองทางเลย
พลั่ก!!!
โซลรู้สึกว่าร่างของเขากระแทกเข้ากับอะไรบางอย่าง พอเขาหันกลับไปก็พบว่าเป็นยายแก่คนหนึ่งนี่เอง เธอกำลังจับขาของตัวเองที่กระแทกเข้ากับฟุตบาทอย่างจัง โซลมองไปที่ยายคนนั้นสลับกับนาฬิกาที่เหมือนจะบอกให้เขาไปได้แล้ว สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะวิ่งไปแล้วทิ้งยายคนนั้นเอาไว้
แต่ว่าพอเขากำลังจะเดินต่อ ยายคนนั้นก็เอาไม้เท้าไปขัดขาของโซลเอาไว้ ทำเอาเขาล้มคะมำหน้าคล่ำบนถนน โซลกัดฟันก่อนที่จะหันไปต่อว่ายายคนนั้น
"เฮ้ย!! ยายทำอะไรของยายวะเนี่ย เห็นอยู่ว่าผมกำลังรีบ" โซลบอกอย่างเสียอารมณ์แล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
"นี่...นะ...หนูเอ๊ย หนูไม่คิดจะช่วยยายเลยเหรอ ขายายเจ็บ ยายลุกไม่ไหว" ยายพูดพลางลูบที่รอยถลอกบนขาที่เต็มไปด้วยกระ
"ตอนนี้ไม่ล่ะ สายแล้วเว้ย!!!" โซลตะคอกยายที่น่าสงสารคนนั้นดังลั่นก่อนที่จะวิ่งไปแล้งไม่เหลียวหลังกลับมาอีกเลย
"อาราโกโมโร ชิมิดาเซกาเร....@#$@$%" เสียงคล้ายการปลุกเสกอะไรบางอย่างไล่หลังโซลไปโดยที่เด็กหนุ่มไม่รู้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียว
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
ผมเส้นเล็กสีน้ำตาลอ่อนแกมเข้มที่ปลิวไสวไปกับสายลมนั้น เมื่อผนวกเข้ากับใบหน้าเรียวยาวรูปไข่ที่เข้ากับดวงตากลมโตปานกลางสีน้ำตาล จมูกที่โด่งพอประมาณ และริมฝีปากเรียวบางที่ดูแล้วชวนฝันแล้วมันก็คงไม่ยากเลยที่เจ้าของใบหน้านี้จะเป็นเหมือนแม่เหล็กขั้วบวกที่ดึงดูดแม่เหล็กขั้วลบที่เปรียบเสมือนผู้หญิงทั้งหลาย ให้เข้ามาติดได้อย่างง่ายดาย
"พี่โซลคะ" เสียงของเด็กผู้หญิงอายุราวๆ 15 ปี เรียกชื่อเจ้าของใบหน้านั้น
"^_^"
โซลไม่พูดอะไรแต่ว่าหันกลับไปยิ้มหวานให้เธอคนนั้นแทนก่อนที่จะวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ แต่ว่าเด็กคนนั้นก็เหมือนว่าจะละลายไปกองอยู่กับพื้นเป็นอันเรียบร้อยแล้ว
"แม่ง เสียเวลาชิบหาย!! สายเลยว่ะ" โซลสบถกับตัวเองก่อนที่จะวิ่งต่อไป
แล้วเมื่อเขามาถึงประตูโรงเรียนเขาก็หยุดทันที เพราะว่ามีคนมาขวางทางเขาเอาไว้ เขาค่อยๆ เหลือบตาขึ้นไปมองประมาณว่า 'แกอ่ะ หลบไป' แต่ว่าพอเขาเห็นหน้าคนๆ นั้นแล้วก็รู้ทันทีว่าคือไคน์เพื่อนซี้ของเขาเอง
"ไอ้โซล แกไม่มาพรุ่งนี้เลยวะ" ไคน์พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำให้โซลเกิดนึกฉุนถึงเรื่องเมื่อเช้า
"ฉันไม่ได้อยากจะมาสายนี่หว่า พอดีว่าเมื่อกี้เจอยายแก่ที่เรียกร้องความสนใจ (บลิ๊ง!)"
โซลอยากจะพูดต่อว่า 'ก็เท่านั้นเองแหละว่ะ เลิกเหน็บฉันได้แล้ว' แต่ว่ายังไม่ทันที่คำพูดจะหลุดออกมาจากลำคอของเขา เขาก็รู้สึกว่ามีอะไรมาอุดปากเขาเอาไว้ไม่ให้พูดมันออกมาแล้วอยู่ดีๆ เขาก็รู้สึกเหมือนปากของเขามันอ้าออกมาเองโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย
"ก็เท่านั้นเองแหละค่ะ ไคน์จ๋า" โซลกำลังงงอยู่ว่าเขาพูดคำเลี่ยนๆ อย่างนั้นออกไปได้ยังไง
"อะไรนะ ไอ้โซล" ไคน์ถามพลางหรี่ตาที่ไม่ค่อยจะมีให้หรี่มาทางเพื่อนหนุ่มของตน
"เปล่านี่คะ ไคน์ คิคิ"
"เฮ้ย!! แกเป็นห่าอะไรวะเนี่ย คำก็ 'คะ' คำก็ 'จ๋า' พูดอย่างกับผู้หญิงไปได้ ฉันฟังแล้วจะอ้วกว่ะ"
โซลเองก็อยากจะบอกเหมือนกันว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เขาเป็นอะไรอยู่ เขากำลังงงมากๆ ว่าเขาพูดอะไรที่น่าเลี่ยนอย่างนั้นออกไปได้ไง แล้วสักพักเขาก็รู้สึกเหมือนว่าตัวของเขาเบาขึ้น
"อืม" โซลพูดออกมาจากความคิดของเขาจริงๆ
แล้วโซลก็เดินตามหลังเพื่อนหนุ่มของเขาไปที่ห้องเรียน ตอนนี้ในหัวของเขากำลังสับสน แต่ว่าเขาก็คิดแค่ว่าเมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาคงเบลอๆ ล่ะมั้ง
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
เสียงของอาจารย์ที่น่าง่วงนอนลอยผ่านหูไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสงแดดที่ร้อนราวกับว่าจะแผดเผาก็ว่าได้ แล้วก็ลมที่ยิ่งพัดยิ่งร้อน พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างห้องเรียน ไคน์หันไปมองหน้าเพื่อนของตนที่กำลังเอาคางพิงขอบหน้าต่างแล้วมองไปข้างนอกอย่างเหม่อลอย
"เฮ้ย!! ไอ้โซล แกมองอะไรของแกวะ"
"..."
"ปั้ก!!!" ไคน์เอาสมุดเท็กซ์เล่มหนาฟาดที่กลางหัวของโซลอย่างจัง
"โอ๊ย (บลิ๊ง) เจ็บนะคะเนี่ย" โซลพูดออกมาทำเอาเพื่อนของเขามองเขาตาโต
"เอาอีกแล้ว บอกฉันมาเลย ว่าแกเป็นอะไรของแก" ไคน์ถามอย่างเอาเรื่อง
"เอ่อ..คือว่าเมื่อเช้าฉันไม่ได้กินข้าวมาน่ะ มึนหัวเลยทำอะไร อย่างนี้ออกไป"
"งั้นเหรอ แม่แกไม่ทำให้กินเหรอไง" ไคน์ถามแล้ววางหนังสือลง
"เปล่า ตอนนั้นไม่หิวน่ะ" โซลแก้ตัวไปต่างๆ นาๆ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วเขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรเกิดขึ้นกับเขา
"เอาเหอะ ว่าแต่ว่าแกเลิกสนใจวิวนอกห้องแล้วมาสนใจในห้องดีกว่านะโซล" ไคน์พูดแล้วยิ้มเห็นฟัน
"ทำไมวะ ไม่เห็นมีอะไรน่าดูเลย"
"นั่นไง แกลองมองไปที่มุมห้องสิ ตรงนั้นน่ะ" ไคน์พูดพลางชี้ไปที่โต๊ะมุมห้อง
"ทำไมวะ แถวนั้นมันทำไม มันลอกข้อสอบได้เหรอ" โซลถามอย่างเบื่อ นี่มันเป็นอะไรของมันวะเนี่ยไอ้ไคน์นี่ก็แปลกอีกคนแล้ว
"จะบ้าเหรอวะ ใครเขามองโต๊ะกันเล่า ฉันชี้ให้ดูคนที่นั่งเว้ย!! เห็นยัง"
"ไหนๆ สวยเหรอวะ"
โซลมองอย่างสนใจไปที่โต๊ะตัวนั้น ก่อนที่จะต้องตะลึงกับภาพลักษณ์ของบุคคลที่เป็นเจ้าของโต๊ะมันสุดจะบรรยายไปเลย อย่าบอกว่าไคน์มันชอบแบบนี้นะ โซลคิดอย่างกลุ้มใจ เพราะว่าคนๆ นั้น เป็นผู้หญิงที่สวมแว่นหนาเตอะจนแทบจะมองไม่เห็นว่านัยน์ตาของเธอสีอะไร ผมที่ดำขลับของเธอนั้นถูกรวมเอามาถักเป็นเปียยาวสองข้าง ถ้าไม่บอกว่าเธอมาจากไหน ฉันคงคิดว่าเธอมาจากบ้านทรายทองแน่ๆ อีกอย่างกระโปรงเนี่ยคลุมข้อเท้าได้เลย ท่าทางของเธอเหมือนมีออร่าสีดำแผ่ปกคลุมอยู่ตลอดเวลา นี่มันคนแน่เหรอ!!โซลนั่งพิจารณาหญิงสาวคนนั้นก่อนที่จะหันกลับมา
"โซลแกว่าไง"
"ยัยคนนั้นน่ะเหรอ"
"อื้อๆ ^O^" ไคน์ยิ้มอย่างร่าเริงจนโซลแปลกใจ แต่ว่าเขาเองก็รู้ดีว่าถ้าไคน์ทำตัวอย่างนี้คือว่ามันต้องการเรียกร้องอะไรจากเขา
"แกจะให้ฉันทำอะไรอีกล่ะ ว่ามาเลย"
"ฉันอยากให้นายจีบยัยนั่นน่ะ" ไคน์บอกแล้วทำตาเยิ้มมาที่โซลเพื่อนรัก
"ไม่มีทาง!!! แกเอาเองเหอะ ไม่ใช่เสป็กฉัน"
"งอนแล้วนะเว้ย ไอ้บ้า แบร่ >_<" ไคน์หันมาแลบลิ้นแล้วเชิดไปเลย
"เออ...แกงอน ฉันจะจำไว้"
โซลบอกแล้วหยิบ MP3 มาฟัง เพราะว่าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาอยากจะให้มันผ่านไปเร็วๆ
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
เลิกเรียนแล้วโซลก็ลุกออกมาจากโต๊ะแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านทันที เขาอยากกลับไปนอนเหลือเกิน วันนี้อากาศมันอบอ้าวจนเขาเองไม่อยากจะทำอะไร
"โซลลลลล!!!!!"
"หืม?" โซลหันไปตามเสียงเรียก
"แกรีบไปไหน ทำไมไม่รอฉันเลยอ่ะ" ไคน์บอกแล้วทำหน้าเบ้ใส่โซล
"ก็เห็นแกงอนนี่นา เลยไม่อยากยุ่ง"
"โซลอ้า~" ไคน์ทำหน้ายู้
"ทำไมอีกล่ะ เอาอะไรอีก"
"จีบยัยนั่นเถอะนะ" ไคน์พูดแล้วยกมือขึ้นมาไหว้โซล
"แกเลิกบังคับฉันได้แล้ว ชอบก็จีบเองสิวะ อย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย"
ครืนนนนน!!!!
เสียงของฝ่าเท้าที่กระหน่ำเหยียบลงที่พื้นกับฝุ่นที่คลุ้งไปทั่วเป็นสัญญาณที่ทำให้โซลรู้ว่าต้องไปแล้ว
"โซลแกไปเหอะ" ไคน์พูดด้วยความเคยชิน
"เออ บาย"
พอสิ้นคำนั้นแล้วโซลก็เร่งฝีเท้าก่อนที่จะโกยแน่บไปทันที เสียงของผู้หญิงที่ตามหลอกหลอนเขาดังกระหึ่มไปหมด
"พี่โซล!!! >O<~"
"พี่โซลขา มาหาจีจี้เร็ว!!!" หญิงสาวที่ดูแก่เกินวัยตะโกนดังลั่นไปหมด
"นี่พี่เขาหายไปแล้วนะ!!!"
"พี่ไคน์คะ พี่โซลไปไหนแล้วล่ะคะ" จีจี้ถามด้วยท่าทางที่ดูหาเรื่อง
"พี่ไม่ทราบครับ มันออกมาก่อนพี่อีก"
"เหรอคะ ฝากจุ๊บให้พี่โซลด้วยนะคะ จู๊บบบบบ >3<" จีจี้เอามือแตะปากแล้วพ่นลมส่งจูบไปทางไคน์ที่ยืนขยะแขยงอยู่
"ครับๆ - -""
"ขอบคุณค่ะ"
แล้วพวกผู้หญิงก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ไคน์มองจีจี้ด้วยสายตาสมเพศว่าวันๆ ยัยนี่มันเอาแต่แรดเหรอไงเนี่ย มาตามไอ้โซลอยู่ได้ทุกวัน ไคน์เดินเตะฝุ่นเล่นๆ ด้วยความหงุดหงิดจากเมื่อกี้
"โอ๊ย!!" เสียงของหญิงสาวที่ร้องออกมา
"เป็นอะไรมั้ยครับ" ไคน์รีบหันหลังทันที แล้วก็พบว่านี่คือผู้หญิงมุมห้องคนนั้นเอง
"..."
"เป็นอะไรครับ" ไคน์พยายามถามเธอที่เขาไม่รู้จะเรียกชื่อว่าอะไร
"นายเมื่อกี้นายเตะฝุ่นบนพื้นใช่มั้ย"
"ครับ" ไคน์พยักหน้ารับ
"รู้มั้ยว่ามันเข้าตาคนอื่นเค้าเนี่ย"
"จริงอ่ะ โทษนะครับ" ไคน์บอกแล้วรีบมองหน้าของเธอทันที
"ปล่อย ฉันจะไป"
แล้วเธอคนนั้นก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ ที่เขาแปลกใจก็คือว่ายัยนี่ไม่ได้วิ่งมากับฝูงแรดพวกนั้น แสดงว่าเธอไม่สนใจโซลน่ะสิ อย่างนี้เขาจะพอมีสิทธิมั้ยนะ ไคน์คิดในใจแล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
"เหนื่อยเป็นบ้าเลยว่ะ ผู้หญิงนี่มันเป็นอะไรของมันวะ วิ่งตามอยู่ได้ เซงชิบ" โซลหอบแรงๆ หลายทีด้วยความเหนื่อย
ตอนนี้เขาในซอกตึก กำลังหลบฝูงแรดอยู่แล้วสักพักเขาก็ถอยหลังไปพิงกำแพงอย่างช้าๆ ก่อนที่จะสะดุ้งเพราะว่ามีเสียงร้องออกมาจากพื้น
"อูยย" เสียงของคนแก่นี่นา โซลคิด
"เป็นอะไรมั้ย" โซลหันไปมอง
"พ่อหนุ่ม เธอกำลังเหยียบเท้ายายอยู่นะ" พอโซลได้ยินอย่างนั้นเขาก็รีบชักเท้ากลับทันที
"โทษนะ" โซลตอบแบบห้วนๆ
"นี่ทำไมพูดกับผู้ใหญ่อย่างนี้ล่ะ"
"เรื่องของผม ทำไม"
ยายไม่พูดอะไรแต่ว่ากลับมองหน้าของโซล ขณะที่ยายกำลังใช้ความคิดนั้น โซลก็ตะคอกยายเสียงดัง
"จ้องทำไม!! ยาย" โซลบอกแล้วเดินกลับบ้านที่ถัดจากซอกนั้นไม่ถึง 100 เมตร พอถึงบ้านแล้วก็เดินเข้าไปโดยที่ไม่สนใจแม่ที่ยืนรออยู่หน้าบ้านเลย
"โซล" แม่เรียกเด็กหนุ่มที่กำลังเดินขึ้นบันไดอยู่
"..."
"โซลล!!"
"เออ" โซลหันหลังมาตอบด้วยท่าทางเซ็งโลก
"นี่พูดอย่างนี้ได้ยังไงห๊ะ กลับมาเดี๋ยวนี้เลย!!!"
"ชาติหน้าบ่ายๆ ละกันนะ"
โซลไม่สนใจเสียงของหญิงสาวคนนั้น แต่ว่าเขากลับคิดว่ามันเป็นเพียงเสียงนกเสียงกาเท่านั้นเอง ทันทีที่เขาเดินขึ้นไปบนห้องเขาก็รีบเข้าห้องน้ำทันที หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็มองไปที่หน้ากระจกทันทีแต่ว่าเขาก็รู้สึกว่าหน้าของเขามันแปลกไป ทำไมตรงคางของเขามันเรียบๆ ไปล่ะ มันดูแปลกๆ ทั้งๆ ที่วันนี้เขาตั้งใจจะมาโกนหนวดที่มันน่ารำคาญนั่นแท้ๆ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร
แล้วทันทีที่เขาล้มตัวลงนอนเขาก็จมเข้าไปอยู่ในนิทรา
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
"ตื่นๆๆๆๆๆๆ" เสียงของแม่ที่เรียกโซลตอนเช้าเป็นประจำทุกวัน
"อื้อ อู้แอ้วอ้า >.<(อื้อ รู้แล้วน่า)" แต่ว่าเขาดูเหมือนจะไม่สนสิ่งนั้นสักเท่าไหร่หรอกนะ
"โซล มีเพื่อนมีคนมาหาลูกน่ะจ้ะ"
"หา!! ไอ้ไคน์เหรอ มาทำไมวะ" โซลทำหน้าสะลึมสะลือก่อนที่จะลุกออกจากเตียงอย่างช้าๆ แล้วออกไปหาไคน์
โซลปัดผมที่กระจกของตัวเองอีกครั้งหนึ่งเพื่อเช็คว่าเขาดูไม่น่าเกลียดจนเกินไป แล้วเขาก็เปิดประตูก่อนที่จะต้องทำหน้าเหวอไปหลายครั้ง แล้วรับปิดมันทันที
"นี่มันอะไรกันวะเนี่ย!! ยายคนนั้นมาทำไมวะ" โซลบ่นก่อนที่จะเปิดมันออกอีกครั้ง
"เอ่อ ยายมา 'ไม" โซลถามด้วนๆ
"ทั้งๆ ที่ฉันคิดว่าจะให้โอกาสเธอแล้วแท้ๆ เลยนะ แต่ว่าตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว"
"อะไรของยาย โอกาสอะไร ผมไปเป็นหนี้บุญคุณยายเหรอ กลับไปเหอะ!!~"
ปัง!!!
โซลปิดประตูเสียงดังจนแม่เดินออกมาดู แล้วเขาก็เดินขึ้นบันไดพร้อมกับกระแทกส้นเท้าเข้ากับบันไดไม้อย่างแรงด้วยความหงุดหงิด สักพักเขาก็ไปอาบน้ำก่อนที่จะเตรียมตัวไปโรงเรียนให้ทันเวลา (แม้ว่าจะแอบเฉียดก็ตาม) โซลเดินลงมาแล้วก็เห็นว่าวันนี้แม่ไม่ทำอะไรเอาไว้ให้กินตอนเช้าเลย เขากวาดสายตาอยู่นานก่อนที่จะถามแม่
"แม่!!"
"หืม!! มีอะไรจ๊ะลูก"
"ข้าวเช้าล่ะ" โซลถามอย่างหงุดหงิด
"ก็เห็นว่าเมื่อวานนี้ไม่กินนี่นา ไม่นึกว่าลูกจะไม่กินข้าวเช้าแล้วซะอีก"
ปุด ปุด ปุด!!! โซลเริ่มโมโห เนื่องจากว่าเขาเองก็เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองมากๆ แล้วถ้าเขาไม่ได้อะไรตามที่ต้องการล่ะก็ เขาจะเอาเรื่องให้เละไปข้างนึงเลยก็ว่าได้
"แม่!!!! นี่มัน...(บลิ๊ง)"
นี่มันอะไรกันอีกแล้วเนี่ย คำพูดของเขามันจุกอยู่ในคออีกแล้วเหรอเนี่ย นี่ฉันเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย โซลทำท่าสงสัยจนแม่ของเขาเอ่ยถามขึ้นมา
"มันอะไรเหรอลูก" แม่ถามแล้วมองโซลด้วยความเป็นห่วง
"เอ่อ...คือว่าไม่มีอะไรหรอกค่ะ เมื่อกี้ผมมึนหัวนิดๆ วันนี้ผมไปหากินที่โรงเรียนก็ได้ค่ะ สวัสดีตอนเช้านะคะคุณแม่" โซลพูดแล้วเดินออกจากบ้านอย่างเงียบๆ
แต่ว่าอีกฝ่ายหนึ่งคือแม่ของเขานั้นนิ่งเงียบอยู่กับที่ พยายามที่จะหยิกหน้าตัวเองหลายครั้งว่าที่เธอได้ฟังเมื่อกี้ไม่ได้ฝัน ลูกของเธอกลายเป็นคนแบบนี้ไปแล้วเหรอเนี่ย เธอยิ้มด้วยความปลาบปลื้มก่อนที่จะไปทำความสะอาดบ้านต่อ และคิดว่าถ้าโซลเป็นผู้ใหญ่แบบนี้แล้วก็คงอีกไม่นานสินะ ที่จะบอกความจริงกับเขา...
*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*
คุยกันก่อนได้มั้ยอ่ะ อิอิ อยากจะถามว่า ^^ รู้สึกยังไงคะ กับเรื่องใหม่ที่แจนเอามาลง
เม้นกันเยอะๆ จ๊ะ จะได้เอาไปปรับปรุงค่ะ
แจนลองเปลี่ยนมาอธิบายเรื่องแบบบุคคลที่สามอ่ะค่ะ
อยากแต่งอย่างนี้มานานแล้วอ่านะ
บอกด้วยนะคะว่าเป็นไง
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน จุ๊บๆๆๆ ทุกคนเลยค่ะ (หยะแหยงมั้ยเนี่ย) -_-**
รักทุกคนเสมอนะคะ ^^ คริคริ
•SNARKS•
ความคิดเห็น