คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
"แม่คะ!!" ฉันจับมือที่เย็นเหมือนกับศพของแม่ที่นอนบนเตียงผู้ป่วย
"เชอร์...เป็นเด็กดีนะลูก" แม่พูดเสียงอ่อย
ดูเหมือนว่าแต่ละคำที่เปล่งออกมามันช่างยากเหลือทน แต่ว่านั่นก็คือประโยคสุดท้ายที่แม่พูดกับฉัน หลายวันที่ฉันยังไม่ลืมเรื่องนี้ แต่ว่่าฉันก็หวังว่ามันจะเป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่เมื่อฉันตื่นลืมตาในวันรุ่งขึ้น แม่จะกลับมาเหมือนเดิม...
ก๊อกๆๆ
"คุณหนูเชอร์คะ"
"หืม" ฉันตอบเสียงงัวเงียกลับไปหาพี่เลี้ยง
"คุณผู้ชายเรียกไปรับประทานอาหารเช้าค่ะ"
"อืม อืม เดี๋ยวไปแล้วค่ะ"
ฉันขยี้ตาก่อนที่จะบิดขี้เกียจไปมาสองสามทีเพื่อสลัดความเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวออกไป มือก็เอื้่อมไปหยิบเสื้อคลุมสีแดงโอรส ผูกเชือกเป็นรูปโบว์ก่อนที่จะเดินไปตามห้องโถงกว้างที่บางครั้งทำให้รู้สึกเหงา...
"คุณคะ..."
อะไรกัน ทำไมเสียงพี่ก้อยเปลี่ยนไป (พี่เลี้่ยง) ดูมันแรดๆ ขึ้นพิกล ฉันเดินแบบย่องเบาไปหลบหลังต้นกุหลาบ แล้วติดตามเหตุการณ์
"ว่าไงจ๊ะ"
"เปล่าหรอกค่ะ แค่อยาก..." หลังจากนั้นฉันไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว
เพราะว่าสมองกำลังประมวลภาพอยู่ อย่างแรก ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่พี่ก้อย อย่างที่สองคือผู้หญิงคนนั้นทำท่าทางกระแนะกระแหนใส่พ่อ!!!! แล้วทำไมพ่อไม่ว่าอะไีรล่ะ! ห๊ะ! ไม่ได้การ สงสัยเมื่อวานพ่อจะดื่มเบียร์มากไปเลยมึนๆ สงสัยฉันต้องไปจัดการซะแล้ว
"พ่อคะ!" ฉันเดินเข้าไปก่อนที่จะยืนแทรกกลาง
"อ้าว...เชอร์ มาพอดีเลย"
"เหรอคะ เชอร์ก็คิดว่าเป็นเวลาดีเหมือนกันค่ะ" ฉันตอบแล้วหันไปทำตาจิกฉบับนางมารร้าย
"เชอร์..."
ฉันไม่รอให้พ่อพูดจบก่อน เพราะว่ามันค้างคาใจ!
"เ่อ่อ แล้วไมทราบว่าคุณเป็นใครเหรอคะ มาแต่เช้าตรู่เชียว" ฉันหันไปถามก่อนที่จะแสกนสายตา
"ฉัน..." หญิงคนนั้นทำท่่าจะแนะนำตัวแต่ว่าพ่อลุกขึ้นก่อนที่จะไปยืนข้างๆ หล่อน
"เชอร์ นี่คุณโรสแมรี่นะ"
"สวัสดีจ้ะ" คุณโรสแมรี่ยิ้มแบบนางงาม
"โรส นี่เชอร์เบท ลูกสาวผม เ้พิ่งจะเรียน ม.4" พ่อทำท่าทางแนะนำตัวแทนฉัน
"พ่อคะ..ไม่ทราบว่าจะบอกทำไม จะเอาไปทำอัตชีวิประวัติเหรอคะ?" ฉันถามแล้วยักคิ้ว
ฉันยืนนิ่งก่อนที่จะเดินไปหยิบนมมาืดื่มแต่สายตายัีงไม่ละไปจากสาวสวยที่ฉันไม่ชอบ!
"เชอร์ พ่อมีเรืื่องสำคัญที่ต้องพุดกับลูกนะ"
"สำคัญเหรอคะ สำคัญกว่าสอบเ้ก็บคะแนนวันพรุ่งนี้ของเชอร์รึเปล่า?"
"คือว่า..."
"หนูมีสอบค่ะ"
ฉันรีบก้าวขาอย่างไม่รีรอไปที่บันได ฉันรู้สึกถึงลางร้ายแบบบอกไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนที่พ่อปิ๊งล่ะมั้ง? ไม่มีอะไรหรอก...ฉันบอกตัวเองแบบนั้น
"ลูกจำเป็นต้องมีแม่...เชอร์"
อะไรนะ...แม่เหรอ นี่ใช่คำเดียวกันกับที่ฉันคิดรึเปล่า หรือว่าพ่อพูดว่า "แหม่" เป็นการแซวแล้วฉันหูฝาดไปเอง...
"อะไรนะคะ" ฉันถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"แม่ไงเชอร์...แม่"
สระแอ มอม้า ไม้เอก "แม่" สรุปว่าเป็นคำเดียวกันจริงๆ...ฉันหันหลังกลับไปก่อนที่จะยืนมองพ่อกับคุณโรส คำถามมากมายผุดขึ้นมาในความคิด
"อะไรกันค่ะ แม่นมเหรอ...เชอร์ไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ" ฉันบอกแล้วหัวเราะฝืดๆ
"เชอร์..."
"อ๋อ! แม่หมาเหรอคะ ปุกกี้ บอกว่าอยากได้แม่เหรอคะ?"
"เชอร์!" พ่อพูดเสียงเข้ม
ความเงียบปกคลุมเราสามคน ทุกคนเงียบ พ่อทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง ฉันรีบยกมือขึ้นมาอุดหูเพราะว่าไม่อยากจะฟังความจริงที่ตัวฉันรู้อยู่แก่ใจ
"แม่ของลูกต่างหาก" เสียงพ่อที่เบาเหมือนเสียงกระซิบ แต่ว่าฉันจับใจความได้ทุำกถ้อยคำ
แม่ของฉันงั้นเหรอ? แม่ของฉันก็คือแม่ที่จากไปเมื่อสิบปีมาแล้ว แล้วมาแม่ของฉันอะไีรอีกล่ะ!
"แม่เหรอคะ? พ่อหมายความว่ายังไง" ฉันถามเสียงสั่น
"พ่อกับโรสจะแต่งงานกัน พ่อรู้ว่ามันยากสำหรับลูก แต่ว่าเชอร์...พ่อทำเพื่อเชอร์นะ"
"นี่เหรอคะที่บอกว่าทำเพื่อเชอร์ พ่อทำเพื่อตัวเองมากกว่าล่ะมั้ง?"
"เชอร์" พ่อเริ่มทำเสียงดุ
"หรือว่าไม่จริงคะ" ฉันย้อนกลับไป
"เลิกทำตัวเหลวไหลได้แล้ว!"
ิึอึก! ฉันรู้สึกจุกที่ลำคอ เหมือนว่ามีอะไรมาอุดเอาไว้
"พ่อจะแต่งงานใหม่!"
"ค่ะ! งั้นก็เชิญไปสุขสมกันสองคนเลย เชอร์ไม่ขอมีส่วนร่วมกับ แม่! คนนี้หรอกค่ัะ!"
ฉันตะคอกออกไปเสียงดังจนรู้สึกว่าตัวเองเจ็บคอนิดๆ พ่อมองฉันด้วยสายตาที่ฉันไม่เคยเห็น ส่วนหล่อนน่ะเหรอ จับมือกันแน่นเีชียว!
"เชอร์...เดี๋ยวก่อนสิ พ่อไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น พ่อ..." พ่อจับไหล่ฉันเอาไว้
ฉันเอามือปัดมือของพ่อออกก่อนที่จะหันไปที่รูปภาพรูปหนึ่ง รูปของแม่ ฉัน และพ่อสมัยฉันอยู่อนุบาล
"แม่ของเชอร์คือผู้หญิงคนนั้นคนเดียวเท่านั้น!!"
น้ำตาเริ่มไหลออกมาทำให้ฉันมองเห็นมัวๆ แต่ว่าก็ยังเห็นคุณโรสแมรี่อยู่ดีน่ะแหละ! ฉันมองด้วยความโกรธแค้นก่อนที่จะวิ่งกลับห้องแล้วลงกลอน...มองไปรอบๆ แล้วขว้างของไปมาเหมือนคนบ้า...ฉันหยิบหวิกขึ้นมาก่อนที่จะขว้างไปข้างหน้าเหมือนกัน แต่ว่ามันกลับติดอยู่ที่นิ้วของฉัน...ฉันพยายามที่จะขว้างมันอีกครั้งแต่ว่ามันก็ไม่ยอมไปไหน
"วิก...จะเอาอะไรจากฉันอีกล่ะ!" ฉันจะโกนใส่วิกที่ไม่ได้ทำอะไรผิด
ฉันมองวิกผมสีดำ ซอยประมาณต้นคอ ดูมีสไตล์...ว่าแต่ว่ามันเป็นวิกผมผู้ชายนี่นา ฉันได้มาตอนที่เล่นเป็นคนเดินถนนในละครห้องที่โรงเรียน ตอนนั้นฉันเล่นเป็นผู้ชายซึ่งเพื่อนหลายๆ คนบอกว่าเหมือนใช้ได้...เอ๊ะ!!! ผู้ชาย...เหมือน...
หลังจากมองอยู่นาน ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน...
ฉันจะปลอมตัว!!! แล้วแย่งหล่อนมาจากพ่อฉันเอง
ไม่ได้แต่งมานาน คิดถึงเด็กดีแทบขาดใจ T^T
เรื่องเก่าก็ยังไม่จบ แต่เอาเรื่องนี้ก่อนละกัน คริคริ
ฝากด้วยนะคะ
ติชมได้ ยินดีรับฟังค่ะ T_T
รักคนอ่าน คนเม้นที่สุดเลยจ้า ^^
•SNARKS•
ความคิดเห็น