ภรรยากำมะลอที่รัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

สองวันต่อมา…….

“เธอนี้ช้าจริงๆ เลยเร็วหน่อยได้มั้ย” ดินธภัสลดกระจกรถลงเร่งคนตัวเล็กที่เพิ่งเดินลงมาจากคอนโด

“ก็เร็วสุดแล้วเนี่ย ว่าแต่นายจะพาฉันไปไหน?” เอวาลินถามหลังจากที่เธอขึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยวก็รู้ไม่ต้องถามมาก” รถหรูเคลื่อนตัวออกจากหน้าคอนโดของเอวาลินได้พักใหญ่ก็จอดตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ที่น่าจะเรียกได้ว่าเป็นคฤหาดเลยทีเดียว

“บ้านายหรอ?” เอวาลินมองบ้านตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน

“อือ ลงมา” ดินธภัสตอบเพียงสั้นๆ

“คุณเดย์ของป้า” หญิงสาววัยกลางคนเดินเข้ามาหาดินธภัสด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

“สวัสดีครับป้านิ่ม” ดินธภัสเอ่ยทักทายแล้วเดินเข้าไปกอดอย่างไม่ถือตัว

“เพื่อนคุณเดย์หรอคะ” ป้านิ่มผละจากดินธภัสหันมามองอ่ายลี่อย่างสงสัย

“สวัสดีค่ะ” อ่ายลี่ยกมือไหว้ป้านิ่มพร้อมกับรอยยิ้ม

“พ่อกับแม่ล่ะครับ” ดินธภัสไม่ตอบคำถามของป้านิ่มแต่เปลี่ยนเป็นถามถึงพ่อแม่ตัวเองแทน

“อยู่ห้องนั่งเล่นค่ะ คุณแฟร์รี่กับคุณโชว์ก็อยู่นะคะ”

“ขอบคุณครับป้านิ่ม...ส่วนเธอตามฉันมา” ดินธภัสขอบคุณป้านิ่มเสร็จก็หันมาคว้าข้อมือเธอให้เดินตามเขาไป

“พ่อครับ แม่ครับ”

“อ่าวตาเดย์ไม่กลับบ้านเป็นอาทิตย์แม่นึกว่าแกโดนลักพาตัวไปขายแล้วนะ” หญิงสาววัยกลางคนท่าทางสง่าพูดพลางส่งสายตาประชดมาให้ลูกชาย

“โถ่แม่ แค่อาทิตย์กว่าๆ เองอย่างอนสิครับ” ดินธภัสปล่อยมือจากเอวาลินแล้วตรงเข้าไปกอดผู้เป็นแม่

“สวัสดีค่ะ” ทุกคนมองเอวาลินอย่างสงสัยยิ่งทำให้เธอทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่

“หนูคนนี้ใครหรอลูก”

“เอ่อ...นี่อ่ายลี่ครับ ผมจะแต่งงานกับเธอครับ” ดินธภัสลุกขึ้นยืนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“เดย์แล้วออกัสล่ะ แกเอาเขาไปไว้ไหนอยู่ดีดีก็มาบอกว่าจะแต่งงานกับยัยคนนี้เนี่ยนะ” แฟร์รี่ถามน้องชายตัวเองด้วยความแปลกใจ

“นั้นสิสะใภ้บ้านนี้ต้องเป็นหนูออกัสเท่านั้นคนอื่นแม่ไม่รับ” แม่ของดินธภัสพูดพลางปรายตามองไอลี่ตั้งแค่หัวจรดเท้า

“คุณฟังลูกก่อนสิ” พ่อที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ในตอนแรกหันมาปรามภรรยา

“ไม่ต้องฟังหรอกค่ะพ่อ จะอะไรสะอีกมาแบบนี้ก็ท้องแน่ๆ” เอวาลินได้ยินคำของแฟร์รี่ก็รู้สึกชาไปทั้งตัวทำไมเธอจะต้องมายืนให้ครอบครัวของเขาดูถูกด้วยทั้งๆ ที่เธอไม่ได้เป็นคนเริ่มเรื่องบ้าๆ นี่เลยสักนิด

“พี่แฟร์ออกไปกับผมให้น้องคุยกับพ่อแม่ก่อน” เตโชว์เห็นสถานะการไม่ค่อยจึงลากพี่สาวออกมาปล่อยให้น้องชายได้คุยกับพ่อแม่ก่อน

“ผมมีเหตุผลจริงๆ ครับแม่ผมจำเป็นต้องแต่งงานกับเธอ”

“เหตุผลอะไรแม่ไม่สน! แต่แม่ไม่รับผู้หญิงคนไหนเป็นสะใภ้เล็กทั้งนั้นนอกจากหนูออกัส”

“แค่ปีเดียวครับแม่ผมจะแต่งกับเธอแค่ปีเดียวแล้วเราจะหย่ากัน” ดินธภัสจำเป็นต้องพูดความจริงบางเรื่องออกไปเพื่อไม่ให้มันบานปลายไปมากกว่านี้

“เดย์พ่อไม่เห็นด้วย แกเห็นว่าการแต่งงานเป็นเรื่องเล่นๆ คิดจะแต่งคิดจะหย่าเมื่อไร่ก็ได้หรอผู้หญิงเขาเสียหายนะ” พ่อดินธภัสไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ลูกชายจะทำ

“ผมมีเหตุผลจำเป็นจริงๆ เรื่องจบเมื่อไหร่ผมจะบอกความจริงทั้งหมดให้ทุกคนฟังแน่ครับ”

“แล้วทำไมลูกถึงบอกตอนนี้ไม่ได้” ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

“มันจำเป็นจริงๆ ครับเชื่อผมเถอะ”

“แล้วแต่แกก็แล้วกันอยากแต่งก็ไปแต่งกันเองแม่ไม่รับรู้ด้วย” พูดจบผู้เป็นแม่ก็ลุกออกไปจากห้องนั่งเล่นทันทีผู้เป็นพ่อเลยลุกตามภรรยาออกไปเช่นกัน

“ฉันบอกแล้วว่าคนที่นายควรแต่งด้วยคือ ออกัสไม่ใช่ฉัน” เอวาลินเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นเดินไปที่โรงจอดรถของบ้านดินธภัสสักพักร่างสูงก็เดินตามออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิดอย่างชัดเจน

“จะพาฉันไปไหนอีกเนี่ย!!” เอวาลินถามขึ้นเพราะรถเลี้ยวไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางกลับคอนโด

“ดูชุดแต่งงาน” ดินธภัสตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบขณะที่ยังมองไปยังท้องถนน

“จะยังไม่หยุดอีกหรอ ครอบครัวนายไม่มีใครเห็นด้วยเลยนะ แล้วฉันก็ด้วย!”

“เธอเองก็ไม่ได้บอกครอบครัวตัวเองเหมือนกันนิ”

“พ่อแม่ฉันอยู่ต่างประเทศกว่าจะกลับมานายกับฉันก็หย่ากันแล้วพวกท่านไม่จำเป็นต้องรับรู้เรื่องบ้าๆ นี้”

ความเงียบเขาปกคลุมรถอีกครั้งจนกระทั่งรถจอดที่หน้าร้านพรีเวทดิ้งสุดหรูที่ดูแล้วน่าจะเป็นร้านสำหรับคนรวยดินธภัสลงจากรถโดยมีเอวาลินเดินตามไปติดๆ

“น้องเดย์มาหาคุณแฟร์หรอ คุณแฟร์ไม่อยู่นะคะกลับไปบ้านตั้งแต่เมื่อเช้า” พนักงานสาวเดินมาทักทายดินธภัส

“เปล่าครับ ผมมาเลือกชุดแต่งงาน”

“แล้วคุณออกัสล่ะคะพี่จะได้พาไปวัดตัว” พนักงานสาวมองหาคนที่น่าจะเป็นเจ้าสาวของเขา

“เธอคนนี้แหละครับ ฝากด้วยนะครับ” ถึงจะงงแต่ก็ยอมพาเอวาลินขึ้นไปวัดตัวยังสตูดิโอด้านบน หลังจากวัดตัวเสร็จพนักงานสาวก็แอบไปโทรหาเจ้านายของตัวเอง เพียงไม่นานแฟร์รี่ก็เดินทางมาถึงร้าน

“เดย์นี่แกกล้าพายัยนี่มาเลือกชุดที่ร้านพี่เลยหรอหะ!!” แฟร์รี่แผดเสียงใส่น้องชายที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา

“ไหนๆ ก็ต้องเสียตังอยู่แล้วค์ผมเลยคิดว่ามาร้านพี่ดีกว่า” ดินธภัสตอบทั้งๆ ที่ยังไม่เงยหน้ามาจากโทรศัพท์

“ถ้าเป็นออกัสพี่คงดีใจที่แกพามาแต่เป็นยัยนี้พี่ไม่ชอบ” แฟร์รี่มองเอวาลินด้วยสายตาเหยียดๆ

“ขอโทษนะคะ ที่ฉันมันน่ารังเกลียดขนาดนั้น” พูดจบเอวาลินก็วาวสมุดภาพในมือลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไปทันที

“นี่เธอจะไปไหน!” ดินธภัสลุกขึ้นมาคว้าแขนเธอไว้ก่อนที่เธอจะเดินไปถึงประตู

“ฉันจะกลับบ้าน! เรื่องบ้าๆ แบบนี้ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้วนายอยากจะทำอะไรก็เชิญ”

“อย่าให้ฉันต้องใช้วิธีเดิม” คำขู่ของดิธภัสทำให้เอวาลินต้องเดินกลับมานั่งเหมือนเดิม

“พี่แฟร์ พี่ก็น่าจะรู้ว่าการที่ผมทำอะไรแบบมันต้องมีเหตุผล พี่เชื่อผมสิเมื่อถึงเวลาผมจะบอกความจริงทุกอย่าง” ดินธภัสหันไปพูดกับพี่สาวอย่างจริงจัง

แฟร์รี่เองพอได้ยินคำพูดของน้องชายก็ทำให้เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งเพราะการที่น้องเธอจะทำอะไรเขามักจะมีเหตุผลที่ทำมันเสมอ ไม่ใช่คนที่จะทำอะไรส่งๆ

“ก็ได้พี่เชื่อแกพี่จะรอฟังเหตุผลของแกแต่พ่อกับแม่เขาคงไม่เข้าใจหรอก”

“ยังไงซะผมก็ต้องแต่ง” คำยืนยันหนักแน่นของน้องชายทำให้แฟร์รี่ไม่ชอบใจอยู่บ้างแต่ก็ยอมตามใจน้องชาย

“นี่อย่างเธอน่ะไม่ต้องเลือกเยอะหรอกแค่งานแต่งหลอกๆจะเลือกไปทำไม” 

คำพูดของแฟร์รี่ทำให้เอวาลินที่กำลังเปิดสมุดภาพถึงกับหยุด ‘ใช่สิเธอจะตั้งใจเลือกไปทำไมมันก็แค่งานแต่งปลอมๆก็เท่านั้นเอง’ คิดได้แบบนั้นเอวาลินจึงลือกชุดหน้าที่ตัวเองเปิดค้างไว้โดยไม่ได้สนใจมันเลยสักนิดว่ามันจะเป็นชุดแบบไหน

.....................................................................................................................
#ยินดีรับทุกคำติชมของทุกคนนะคะแล้วจะนำมาปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นค่ะ????????????