ภรรยากำมะลอที่รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

(มอร์ลีนแคร์ : อ่ายลี่แกอยู่ไหน งานจะเริ่มอยู่แล้วยังไม่มาอีก)

(เอวาลิน : กำลังขึ้นไปแล้วเนี่ยจะถึงแล้ว)

(มอร์ลีนแคร์ : เร็วๆเลยแกห้องเราอยู่แถวที่สามนะพวกฉันนั่งอยู่โต๊ะกลาง)

(เอวาลิน : โอเคๆ จะถึงแล้วแค่นี้นะ)

หญิงสาวร่างเล็กในชุดนักเรียน ม.ปลายกึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นมายังห้องจัดเลี้ยงของโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดัง

“กว่าจะมา” พอเดินมาถึงโต๊ะมอนเน่เพื่อนสาวของเทอก็ข้อนขอดทันที

“นี่ก็รีบสุดๆแล้วเนี่ยเลิกงานก็รีบมาเลยนะมอนเน่” ไอลี่เลื้อนเก้าอีกที่ว่างอยู่แล้วนั่งลงพร้อมกับหายใจแรงเพราะความเหนื่อยเล็กน้อย

“พี่ทีของแกใช่งานหนักขนาดนี้กลับไปทำธุรกิจกับที่บ้านเถอะ” มิรินส่งทิชชู่ให้เพื่อนเช็ดเหงื่อที่ออกมาเล็กน้อย

“ถ้าไปฉันก็ไม่ได้เจอพวกแกบ่อยๆ แบบนี้สิ” ทางบ้านของเอวาลินทำธุรกิจที่ต่างประเทศแต่เธออยากอยู่ไทยเลยเลือกที่จะหางานทำที่ไทยด้วยตัวเอง

“บ้านแกก็รวยจะตายยังมาทำงานเป็นเลขาเขาอยู่ได้เป็นฉันนะอยู่เฉยกินเปอร์เซนหุ้นที่มีก็พอแล้ว”

“นี่พวกแกไปหาของกินเถอะคุยกันยุนั้นแหละฉันหิวแล้ว” มอร์ลีนแคร์สะกิดเรียกมิรินกับเอวาลิน

“เขาเปิดงานเสร็จแล้วหรอ? จะลุกไปหาของ กินเนี่ย”

“เขาเปิดงานเสร็จก่อนแก่เข้ามาอีก” ทั้งสองคนประสานเสียงตอบพร้อมกัน

“อ่าวหรอฉันมาช้าจริงๆสินะ 55555” เอวาลินหัวเราะเก้อๆเมื่อมองไปรอบก็เห็นเพื่อนเริ่มลุกตักอาหารกันแล้ว

ทั้งสามคนคุยกันอย่างสนุกสนานถึงช่วงวัยเรียนกับวีรกรรมเก่าๆ จนกระทั่งสายตาของเอวาลินไปสะดุดเข้ากับใครบ้างคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในงานพร้อมสาวสวยข้างกายที่เกาะเขาไม่ห่าง

“มองไรอะแก” มอร์ลีนแคร์สะกิดเรียกเพื่อนที่อยู่ดีดีก็เงียบ

“เปล่าไม่มีไร”

“จะมองอะไรล่ะก็เดย์กับออกัสที่เดินมาด้วยกันนู้นไง” ปัทมาหันมาตอบแทนเอวาลินพร้อมกับส่งสายตาให้เพื่อนมองไปที่ประตูทางเข้าห้องจัดเลี้ยง

“ฉันขอไปสูดอากาศข้างนอกแปปนะเดี๋ยวมา”

เอวาลินลุกจากโต๊ะเดินออกไปนอกห้องจัดเลี้ยงแต่ทางที่เดินผ่านโต๊ะของดินธภัสกับออกัส ด้วยความเคยชินทำให้เธอหันไปมองทั้งคู่ที่นั่งแทบจะสิ่งกันอยู่แล้วภาพที่เห็นทำให้เธอต้องหันหน้าหนีแล้วรีบเดินออกไปให้พ้นประตูห้อง

“ไง ออกมายืนทำอะไรมืดๆ เนี่ย” ยืนอยู่ได้สักพักก็มีเสียงคนพูดขึ้นจากด้านหลังเอวาลินเลยหันไปมอง

“อ่าววินนึกว่าใครตกใจหมด ออกมาสูดอากาศอยู่ในห้องนานๆ มันอึดอัดยังไงไม่รู้” พูดเสร็จก็หันออกไปมองทางด้านนอกต่อ

“อ่ายลี่นี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

“หื้อ??” เอวาลินไม่เข้าใจในสิ่งที่วินพูดจึงหันกับมามองหน้าธาวินตรงๆ

“ก็สวยขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย”

“นี่ก็จบมาตั้ง 7 ปีแล้วจะไม่เปลี่ยนเลยก็แปลกๆ อยู่นะวิน”

“แหมถ่อมตัวหน่อยก็ได้หรอก” ธาวินเอื้อมมือไปขยี้ผมเธออย่างหมั่นใส้

“เดี๋ยวพองานเลิกเพื่อนบางกลุ่มจะไปต่อกันที่ผับเราอ่ายลี่ไปด้วยมั๊ย?”

“อ่าวหรอไม่เห็นมีใครบอกเลยนี่ไม่ได้เตรียมชุดมาเปลี่ยนไม่น่าจะได้ไป”

“ใครบอกแกว่าไม่มีชุดฉันเอามาเพื่อแกแล้วเลยไม่ได้บอก” เสียงของปัทมาดังขึ้นหลังจากจบคำพูดของเธอ

“แกเอาชุดมาให้ฉันหรอ?”

“อือ เข้างานกันเถอะฉันกลัวแกจะโดนแมลงหรือสัตว์มีพิษแถวนี้กัดเอา” ปัทมามองธาวินด้วยหางตาก่อนจะจูงมือเพื่อนให้เดินตามเข้างาน

“แกกับวินเป็นอะไรกันหรือเปล่า” พอเดินมาไกลธาวินพอสมควรเอวาลินก็ถามขึ้นเพราะเห็นอาการแปลกของเพื่อน

“ไม่มีไรหรอกชั่งเถอะแก”

หลังงานที่โรงเรียนเลิกหลายๆ คนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสำหรับเที่ยวกลางคืนแล้วเปลี่ยนสถานที่ไปที่ผับของธาวินทันทีเพื่อไม่ให้ขาดตอน

“โซนห้องเรานั่งตรงนี้แล้วกัน” ธาวินเดินนำเพื่อนมายังมุมส่วนตัวที่เขาเตรียมไว้ “จะสั่งอะไรก็สั่งกันเลยนะฉันเลี้ยงเองเดี๋ยวไปดูเพื่อนห้องอื่นก่อน”

พูดจบธาวินก็เดินไปทางเพื่อนอีกกลุ่มเพื่อจัดแจงที่นั่งให้ นั่งดื่มได้สักเอวาลินก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแต่ระหว่างทางเดินก็เห็นผู้หญิงกับผู้ชายกำลังยืนนัวเนียกันอยู่ตรงทางเข้าห้องน้ำอย่างไม่สนสายตาใคร

'ทุเรดจริงๆ ขนาดนี้แล้วไปเปิดห้องเถอะ’ เธอคิดในใจก็จะทำใจเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“นี่เมื่อกี้เธอมองอะไร” เอวาลินเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงสาวตัวสูงกว่าเธอพอสมควรก็มายืนดักหน้าเธอไว้

“เปล่านี่” เอวาลินทำท่าจะเดินเลี่ยงออกไปเพราะไม่อยากมีเรื่องด้วย

“เปล่าอะไรก็ฉันเห็นอยู่ว่าเธอมอง” ออกัสไม่ยอมง่ายๆ ขว้าแขนเอวาลินให้หันกลับมาหาตัวเองอย่างแรง

“ออกัสไปกันเถอะ” เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ออกัสยอมปล่อยมือจากเธอ

“เดย์ยัยนี้มันแอบมองเราสองคน”

ออกัสรีบฟ้องแฟนหนุ่มทันทีที่เขาเดินออกจากห้องน้ำ ดินธภัสปรายตามองเธอแค่แว๊บเดี๋ยวแล้วไปคว้าข้อมือแฟนสาวแล้วพาเดินออกไป

“คนเขาไม่มีใครเอาก็ต้องอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา” ก่อนจะเดินพ้นตัวเอวาลิน ดินธภัสก็พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ไอ้บ้า!!” เอวาลินตะโกนด่าไล่หลังไปแต่ก็ไม่ได้ทำให้เข้าสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

เอวาลินเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยอารมณ์หงุดหงิด ‘คนเขาอุส่ารอมาเป็นสิบๆ ปียังมีหน้ามาด่าว่าไม่มีใครเอาอีกถ้าไม่รอนายป่านนี้มีแฟนไปนานแล้ว’ เธอคิดในใจก่อนจะคว้าแก้วขึ้นมาดื่มโดยไม่ได้มองว่ามันคือแก้วเหล้าเพียวๆ ของธาวินที่วางไว้ข้างแก้วเธอ

“แค๊ก แค๊กๆ” ด้วยความที่กระดกเข้าปากไปเพราะคิดว่าเป็นน้ำอัดลมทำให้เธอสำลักความขมของเหล้า

“เอ้า...อ่ายลี่” ธาวินที่หันมาเห็นรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหล้าที่เธอสำลักให้

“นี่ทำอะไรเพื่อนฉันถอยไปฉันทำเอง” ปัทมาหันไปดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากมือธาวินแล้วลุกมานั่งแทรกกลางระหว่างธาวินกับเพื่อนตัวเอง

“แกเป็นอะไรเนี่ยเลอะเทอะหมดเลย” มือก็ช่วยเช็ดปากก็บ่นเพื่อนไป

“ไม่ได้มองนึกว่าแก้วฉัน แกฉันกลับก่อนดีกว่าเสื้อผ้ามันเลอะหมดแล้ว”

“เอ้าแค่เสื้อเลอะจะกลับเลยหรอ”

“อือ เริ่มง่วงแล้วด้วยเดี๋ยวขับรถไม่ไหว” พูดจบก็ลาเพื่อนแล้วเดินออกจากผับไปยังรถที่จอดอยู่ทางด้านหลัง

..................................................................

#ยินดีรับทุกคำติชมของทุกคนนะคะแล้วจะนำมาปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นค่ะ