ภรรยากำมะลอที่รัก

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9

เอวาลินมาถึงที่ทำงานเร็วกว่าทุกวันเพราะยังรู้สึกอายกับคำพูดของดินธภัสจึงเลือกที่จะออกมาก่อนเขาเลยทำให้เธอมาถึงที่ทำงานก่อนใคร

“คุณอ่ายลี่ ทำไมวันนี้มาเช้าจังคะหรือป้ามาสาย” ป้านวลยกนาฬิกาของตัวเองขึ้นมาดู

“เปล่าหรอกค่ะป้าพอดีหนูไปธุระมาแล้วขี้เกียจแวะเข้าบ้านอีกเลยตรงมาเลยน่ะค่ะ”

“โล่งไปทีป้านึกว่าป้ามาสายสะอีก งั้นป้าขอตัวไปทำความสะอาดก่อนนะ" 

“ค่ะ หนูก็ว่าจะไปหาอะไรทานก่อนเหมือนกัน” จบบทสนทนาทั้งสองคนก็แยกย้ายไปทำสิ่งที่ตัวเองต้องการ

เอวาลินกลับเข้ามาที่ทำงานอีกที่ช่วงใกล้เวลาเข้างานพร้อมกับจัดเตรียมเอกสารที่ต้องส่งให้ชลลธีเซนก่อนจะนำเข้าไปวางไว้ในห้องของเขา

“ท่านประทาน!!” เอวาลินสะดุ้งเล็กน้อยที่ออกมาเจอชลลธีอยู่หน้าห้อง

“ตกใจขนาดนี้ทำอะไรผิดไว้หรอ” ชลลธีถามทีเล่นทีจริง

“เปล่าค่ะ แค่เอาเอกสารมาวางเฉยแล้วไม่คิดว่าท่านประทานจะมายืนยุหน้าห้อง

“น้องมีอะไรก็บอกพี่ได้นะ พี่ยินดีช่วยน้องทุกอย่าง” ชลลธีพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะเขารู้แล้วทั้งเรื่องคนที่ตามเธอและเรื่องที่เธอแต่งงานโดนไม่บอกใคร

“พี่ทีหมายความว่ายังไงคะ” ด้วยความร้อนใจกับคำพูดของชลลธีจึงทำให้เธอเผลอแทนตัวเขาตามความเคยชิน

การกระทำของเธอยิ่งทำให้ชลลธีแน่ใจในสิ่งที่คนของเข้าสืบมาได้ เพราะตั้งแต่ที่รู้จักเธอมาเธอไม่เคยโกหกได้เลยสักครั้ง

“น้องก็รู้ว่าพี่หมายถึงอะไร พร้อมเมื่อไหร่ก็เล่าให้พี่ฟังได้นะถ้ายังเห็นพี่คนนี้เป็นคนสำคัญของน้องอยู่” พูดจบชลลธีก็เดินเลี่ยงเข้าห้องไป

เอวาลินนั่งทำงานแบบไม่มีสมาธิทั้งวันยิ่งช่วงที่ต้องเดินเอาเอกสารเข้าไปให้ชลลธีเธอยิ่งอึดอัดใจเพราะตั้งแต่เช้าชลลธีก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยทำตัวเหมือนปกติยิ่งทำให้เธออึดอัด

“พี่ทีคะ...หลังเลิกงานน้องขอคุยกับพี่ทีเรื่องเมื่อเช้าได้มั้ย” เอวาลินทนความอึดอัดไม่ไหวจึงพูดขึ้นในจังหวะที่รอเอกสารจากชลลธี

“น้องพร้อมที่จะพูดแล้วหรอ” ชลลธีถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ค่ะ งั้นเย็นนี้เราไปร้านเดิมนะคะน้องจะเล่าทุก อย่างให้พี่ฟัง”

หลังเลิกงานเอวาลินและชลลธีมุ่งตรงมายังร้านอาหารประจำที่เขาชอบพาเธอมาเอวาลินเลือกที่นั่งมุมในสุดของร้านเพราะต้องการความเป็นส่วนตัวหลังจากสั่งอาหารเสร็จเอวาลินก็เริ่มเล่าเรื่องราวเกือบทั้งหมดให้ชลลธีฟัง

“น้องรักผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย” ชลลธีถามขึ้นทันทีที่เอวาลินพูดจบ เอวาลินทำได้แค่พยักหน้าเบาๆ กับคำถามของชลลธี

“พี่ทีอย่าเพิ่งบอกจินเรื่องนี้ได้มั้ยน้องไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ถ้าเจ้าจินรู้เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ แน่” 

เอวาลินยอมเล่าให้ชลลธีฟังเพราะเธอเห็นเขาเป็นพี่ชายคนนึงและเขายังมีเหตุผลที่จะรับฟังมากว่าน้องชายของเธอที่ใจร้อนและไม่ยอมใครถ้าน้องชายเธอรู้มันจะต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

“พี่จะยังไม่บอกจินตอนนี้ก็ได้แต่น้องต้องให้คนของพี่ตามดูแลน้องเพราะคนพวกนั้นอาจจะทำร้ายน้องก็ได้ ถ้าน้องไม่ยอมพี่คงต้องบอกจินและครอบครัวน้อง” ชลลธีมัดมือชกเพราะรู้ว่าถ้าไม่ทำแบบนี้เธอคงไม่ยอมแน่ๆ

“ก็ได้ค่ะน้องยอมก็ได้”

“น้องบอกพี่ได้มั้ยทำไมถึงยอมเซ็นสัญญาบ้าๆ ทั้งๆ ที่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน้องเลยสักนิด” ชลลธียังคงคาดคั้นเพื่อหาคำตอบ

เอวาลินได้แต่นั่งก้มหน้าไม่ยอมปริปากพูดแม้แต่น้อยเธอจะบอกได้ยังไงว่าดินธภัสใช้วิธีไหนบังคับเธอถ้าบอกไปเรื่องไม่จบแค่นี้แน่ เมื่อเห็นว่าเอวาลินไม่ยอมตอบชลลธีก็เลือกที่จะไม่คาดคั้นเธออีกแม้จะอยากรู้แค่ไหนก็ตาม เพียงไม่นานอาหารที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟทั้งคู่นั่งทานอาหารโดยไม่รู้เลยว่าดินธภัสกับออกัสก็อยู่ที่ร้านนี้ด้วย

“เดย์คะ นั้นภรรยาเดย์ไม่ใช้หรอ” 

ออกัสชี้ไปโต๊ะมุมในสุดของร้านอาหาร ทำให้ดินธภัสหันไปมองอย่างรวดเร็วเขาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองไว้พอปรับอารมณ์ได้ก็หันกลับมาหาออกัสด้วยสีหน้าปกติทั้งที่ในใจอยากจะลุกพาเอวาลินกลับบ้านเดี๋ยวนั้น

“ชั่งเขาสิ ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลย” ดินธภัสพยายามสงบใจให้มากที่สุด

“ก็นึกว่าเดย์อาจจะหึงยัยนั้นเพราะถ้าเป็นแบบนั้นออกัสไม่ยอมแน่” ออกัสมองไปที่เอวาลินด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

ชลลธีและเอวาลินรับประทานอาหารเสร็จก็เลือกที่จะแยกย้ายกันกลับบ้านเลยแม้ชลลธีอยากไปส่งเธอแต่เอวาลินก็ปฏิเสธเพราะยังไงก็ขับรถมาคนละคันอยู่แล้วและเพราะจีรนัยกลับฮ่องกงไปแล้วเธอจึงกลับมาอยู่ที่คอนโดของดินธภัสเหมือนเดิมเมื่อเอวาลินกลับมาถึงไม่เห็นดินธภัสอยู่ที่คอนโดจึงตัดสินใจโทรหาเขา

(เอวาลิน : ฮัลโหลเดย์นายอยู่ไหน)

(ปลายสาย : เดย์อยู่กับฉันคืนนี้เขาไม่กลับแค่นี้นะ...)  ยังไม่ทันที่เอวาลินจะได้ถามอะไรต่อปลายสายก็ตัดสายทิ้งไปก่อนและแน่นอนว่าเดาได้ไม่อยากว่าปลายสายที่รับโทรศัพท์แทนดินธภัสคือใคร

“ก็เขาเป็นแฟนกันนิ” 

เอวาลินพูดกับตัวเองก่อนจะลุกไปอาบน้ำและเข้านอน เอวาลินตื่นเช้ามาและหวังว่าจะเห็นเจ้าของห้องนอนอยู่ข้างๆ เช่นทุกครั้งแต่กลับต้องผิดหวังเพราะไม่มีวี่แววของเขาเลยแม้แต่น้อย เอวาลินสลัดความคิดในหัวทิ้งแล้วลุกไปอาบน้ำแต่ตัวก่อนที่จะไปทำงานโดยไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้เช่นทุกครั้ง

วันต่อมา…….

[ดินธภัส : วันนี้วันเกิดแม่ฉันเดี๋ยวตอนเลิกงานฉันไปรับ] พอเอวาลินมาถึงบริษัทได้ไม่นานก็มีข้อความดังขึ้นเธอจึงหยิบขึ้นมาดูแล้วพบว่าเป็นข้อความของดินธภัส

[เอวาลิน : ฉันขับรถมานายไปรอที่คอนโดเลยเดี๋ยวฉันกลับเอง] 

เอวาลินตอบข้อความเสร็จก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าทันที เธอกลับมาถึงคอนโดก็พบแต่ความว่างเปล่าไม่เห็นดินธภัสแม้แต่เงาเอวาลินเลยเลือกที่จะอาบน้ำแต่งตัวรอเขา แต่ผ่านไปสองชั่วโมงแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววเลยแม้แต่น้อย

(เอวาลิน : เดย์นายอยู่ไหนเนี่ย)

(ดินธภัส : อ่อโทษทีฉันอยู่ที่บ้านแล้วเธอขับรถตามมาเลยนะ) พูดจบดินธภัสด็ตัดสายไป

เอวาลินขับรถมุ่งตรงมาที่บ้านของดินธภัสที่ตอนนี้ถูกแปลงให้เป็นการจัดปาร์ตี้เล็กสำหรับฉลองวันเกิดของแม่ดินธภัส เอวาลินเดินเข้้าไปในงานพร้อมของขวัญกล่องเล็กที่แวะซื้อมาตอนเลิกงาน

“แม่ขอบใจมากนะลูกถูกใจแม่มาเลย” เสียงคุณหญิงดารารัตน์พูดกับออกัสอย่างเอ็นดู

“หนูก็กลัวว่าจะไม่ถูกใจคุณแม่ซะอีก” ออกัสตอบออกไปอย่างนอบน้อม

เมื่อเอวาลินเดินเข้ามาถึงทุกคนต่างเงียบคุณหญิงดารารัตน์และแฟร์รี่มองมาที่เธออย่างไม่สบอารมณ์ต่างจากผู้เป็นพ่อและเตโชว์ที่ยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

.....................................................................................................................
#ยินดีรับทุกคำติชมของทุกคนนะคะแล้วจะนำมาปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นค่ะ