ภรรยากำมะลอที่รัก

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7

เช้าวันต่อมา.......

ดินธภัสนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะคิดถึงคนตัวเล็กที่เขามักจะแอบจุ๊บเธอก่อนนอนเกือบทุกวัน พอเช้าเขาจึงรีบบึ่งรถไปหาเธอที่คอนโดทันที

ติ๊งหน่องงงง ติ๊งหน่องงงงงงงง

“นายมาทำไม” เอวาลินถามดินธภัสที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่หน้าห้องเพราะเขาเองก็หาคำตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามาทำไม

“ฉันหิวขอเขาไปหน่อย” เมื่อไม่รู้จะตอบอะไรดินธภัสเลยตีมึนแล้วเดินแทรกตัวเข้ามาในห้อง

“หิวก็ไปร้านอาหารสินายจะมาห้องฉันทำไม” เอวาลินเดินมาดึงแขนเขาไว้แต่ก็ไม่ได้ผล

“ใครมาแต่เช้าหรอพี่อ่ายลี่” จีรนัยเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพเปลือยท่อนบนถามพี่สาวตัวเองโดยใช้ภาษาจีนที่เขาคุ้นเคย

“นี่เธอพาผู้ชายมานอนค้างที่นี่หรอถึงไม่ยอมกลับคอนโดฉัน!!” ดินธภัสมองหน้าเอวาลินอย่างโกรธเคืองและผิดหวังในเวลาเดียวกันนี่เขานอนไม่หลับเพราะคิดถึงเธอแต่เธอกลับพาผู้ชายมานอนที่ห้อง

“หมายความว่าไง ไหนบอกนอนห้องเพื่อน” จีรนัยหันมาถามพี่สาวอย่างจับผิด

“เธอนี่สับรางเก่งจังนะอ่ายลี่ ทั้งไอ้นที ทั้งไอ้หน้าอ่อนนี่เมื่อคืนคงไม่ได้นอนหรอกมั้ง!!”

“นี่คุณกรุณาอย่าพูดอะไรล่วงเกินพี่สาวผม!” จีรนัยได้ยินคำพูดของดินธภัสก็ฟิวขาดเดินเข้ามากระชากคอเสื้อเขาทันที

“พี่สาว?” ดินธภัสถามขึ้นอย่าง งงๆ

“จินหยุด! เขาเป็นเพื่อนพี่” เอวาลินรีบเข้ามาห้ามน้องชายก่อนที่เรื่องมันจะใหญ่กว่านี้

“พี่มีเพื่อนผู้ชายปากหมาแบบนี้ด้วยหรอ”

“จินนายรีบไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าวเดี๋ยวต้องไปคุยงานอีกนี่ ทางนี้เดี๋ยวพี่เคลียเอง” เอวาลินสั่งน้องชายตัวเองเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องขึ้นจีรนัยจึงยอมผละออกจากดินธภัสแล้วเดินเข้าห้องตัวเองเพื่อไปอาบน้ำ

“เธอมีน้องชายด้วยหรอ”

“นายมีอะไรถึงได้มาถึงห้องฉัน” เอวาลินไม่ตอบคำถามแต่เปลี่ยนมาเป็นยิงคำถามใส่ดินธภัสแทน

“เอ่อ ฉันขอโทษที่เมื่อกี้พูดอะไรไม่ทันคิดแล้วก็ไม่ได้ฟังเธอก่อน” ดินธภัสรู้สึกผิดกับคำพูดของตัวเองเพราะเขาพูดกับเธอแรงเกินไปมาก

“ชั่งมันเถอะนายจะมองฉันยังไงมันก็สิทธิ์ของนายแล้วมีอะไรที่มาถึงห้องฉัน”
“ก็บอกว่าหิว จะมากินข้าว” 

ดินธภัสยังคงตีมึนยืนยันคำเดิมราวกับเมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น จีรนัยเดินออกมาหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ยังคงเห็นดินธภัสอยู่ทั้งๆ ที่เขาคิดว่าพี่สาวเขาควรจะไล่ผู้ชายคนนี้กลับไปแล้ว

“ผมไม่กินข้าวนะเดี๋ยวไปกินข้างนอก” พูดจบจีรนัยก็เดินกลับเข้าไปหยิบเสื้อสูทแล้วเดินออกจากห้องแต่ก็ไม่วายจ่องหน้าดินธภัสก่อนออกไป

“นายจะกินข้าวไม่ใช่หรอรีบกินดิจะได้รีบกลับ” เอวาลินรีบเอ่ยปากไล่ทันทีเพราะเธอยังไม่อยากเห็นหน้าเขาตอนนี้

“ฉันอยากไปเที่ยว”

“แล้ว???”

“เธอก็ต้องไปกับฉันไง”

“นายก็ไปกับแฟนนายสิฉันไม่ไป” เอวาลินตอบอย่างงอนๆ

“ฉันจะไปกับเธอเพราะเธอเป็นเมียฉัน”

“ฉันไม่ใช่เมียนายแค่แต่งงานเพราะโดนนายบังคับตั้งหาก!!”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องฉันจะไปสวนสนุกไปแต่งตัวเลยถ้าเธอไม่ไปสวนสนุกกับฉัน ฉันคงต้องพาเธอไปเล่นสนุกบนเตียงย้อนความหลังค่ำคืนอันแสนเร่าร้อนของเราแทนจะเอามะ?” ดินธภัสจ่องเอวาลินอย่างเจ้าเล่ห์

“เออ!! รอแปป” เป็นอีกครั้งที่เอวาลินต้องยอมแพ้เขาอย่างไม่มีเหตุผล

“รอให้ฉันกินข้าวเสร็จแล้วเราไปเล่นกันบนเตียง??” ดินธภัสถามเอวาลินอย่างนึกสนุกที่ได้แกล้งเธอ

“ไปสวนสนุกโว๊ย!!” เอวาลินตอบกลับด้วยใบหน้าที่แดงจัดทั้งโกรธทั้งอายที่ถูกแซวแบบนั้น

ณ สวนสนุก.......

“นายซื้อแบบวีไอพีเลยหรอจะเล่นสักกี่รอบเนี่ย” เอวาลินถามดินธภัสที่ยื้นสายรัดข้อมือสำหรับวีไอพีมาให้

“เล่นจนกว่าสวนสนุกจะปิด ไปเถอะเข้าข้างในกันเดี๋ยวเล่นไม่ครบ” ดินธภัสจูงมือเอวาลินไปโดยไม่รอให้เธอตอบอะไรทั้งนั้น

“นายจะเล่นไอ้นี่จริงๆ ดิ” เอวาลินยืนมองเครื่องเล่นตรงหน้าอย่างแปลกใจ

“อือ ไปเร็วเดี๋ยวคนเยอะ”

“รถไฟคุณปู่เนี่ยนะคนเยอะ??”

“เออน่าเร็วๆ” เป็นอีกครั้งที่ดินธภัสลากเอวาลินให้เดินตามเขาไปเพื่อเล่นเครื่องเล่นที่เด็กที่สุดในสวนสนุก

“เด็กน้อยชะมัด แน่จริงเราเล่นอันนู้นกันมั้ย” เอวาลินหันไปชี้เครื่องเล่นทอนาโดที่อยู่ไม่ไกล

“ฉันไม่ชอบอะไรแบบนั้นไม่เห็นน่าสนุกเลย”

“หรอ? กลัวก็บอกกันตรงๆ เห้อฉันเข้าใจแล้วว่านายมันใจเสาะ” พูดจบเอวาลินก็เดินตรงไปทางรถคุณปู่ทันที

“เดี๋ยว! ได้งั้นเราไปเล่นไอ้นู้นก่อนเลย” ดินธภัสไม่ยอมโดนคนตัวเล็กสบประมาณเลยขว้าข้อมือเธอแล้วเดินไปยังเครื่องเล่นทอนาโดทันที

“อ้วกกกก แหวะ แค๊กๆๆ"

“เดย์นายไหวมั้ยเนี้ย กลับคอนโดมั้ย” 

พอลงมาจากเครื่องเล่นได้เขาก็พุ่งตรงไปยังถังขยะพร้อมกับปล่อยอาหารที่กินเข้าไปออกมาจนหมด พอเห็นแบบนั้นก็นึกเป็นห่วงปนรู้สึกผิดที่ไปท้าเขาให้เล่น

“ไม่แค่นี้จิ๊บๆ ฉันนั่งพักแปปเดียวก็หาย” พูดจบดินธภัสก็เดินไปยังเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลและนั่งลงอย่างหมดแรง

“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำให้นะ”

เอวาลินเดินกลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าและยาดมดินธภัสรับมันมาอย่างว่าง่าย เอวาลินได้แต่ยืนมองผลงานตัวเองพลางกลั้นยิ้มไม่ให้เผลอหัวเราะออกมาเพราะสภาพเขาตอนนี้มันชั่งขัดกับคำพูดของเขาในตอนแรกเหลือเกิน

“ไปฉันพร้อมแล้วเราไปเล่นอย่างอื่นกัน” พออาการดีขึ้นดินธภัสก็รีบลุกขึ้นมองหาเครื่องเล่นใหม่เพราะไม่อยากเสียฟอมไปมากกว่านี้

“งั้นเล่นอันนู้น” เอวาลินชี้ไปทางเครื่องเล่นไวกลิ้งเลยทำให้ดีเดย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ หน้านิ่วเป็นเด็กน้อยเลยทีเดียว

“เธอคิดจะแกล้งฉันใช่มั้ยอ่ายลี่”

“เปล่านะ นายอะคิดมากฉันก็แค่เห็นว่ามันน่าสนุกดีออก”

“หรอ? เธอคิดแค่นั้นจริงๆ?” ดินธภัสมองหน้าเอวาลินอย่างรู้ทัน

“อะๆ ถ้ายั่งงั้นฉันให้สิทธิ์นายเลือกเลย”

หลังจากเล่นเครื่องเล่นจนพอใจแล้วและฟ้าก็เริ่มมืดแล้วทั้งคู่เลยมาหาข้าวกินก่อนกลับคอนโด ในร้านที่ดีเดย์โทรมาจองไว้ก่อนแล้วโดยไม่ทันรู้ตัวเลยว่าใครคนนึงกำลังนั่งมองทั้งคู่ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

.....................................................................................................................
#ยินดีรับทุกคำติชมของทุกคนนะคะแล้วจะนำมาปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นค่ะ