คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“อันที่ริ้าว่านาไม่้อมา่วยเหลือเรา็ไ้ เป้าหมายรั้นี้เป็นเพียสายเลือโบราที่เพิ่้ามาลเวลามาเท่านั้นเอ” เฟร็ มือสัหารพูบอสหายอินเียแสวมเสื้อั๊หนั ยืนออ้าๆบนยอหอระัสู ่ำืนนี้มีันทร์ส่อสว่าไปทั่วเมือเบื้อล่าอพวเา
โโ หนุ่มอินเียแ หันมอหิผมแที่นั่ห้อยาเะไปมาในอาาศูสบายใอยู่ไม่ไลาเามานั “นาไม่ไ้มา่วยอะไรเราหรอ นามาเพื่อรวสอบอะไรบาอย่านะ”
“โโ เ้าหมายถึเรื่อนั้นใ่ไหม” เฟร็ถามและไม่ฟัำอบเาพู่อ “้าเอ็้อใเหมือนัน ่วนี้สายเลือโบราหลาย่อหลายนรู้ล่วหน้าถึารมาอเราและหลบหนีไปไ้บ่อยรั้ ้าไ้่าวมาว่าพวที่รอาารสัหารรวมัวันเพื่อ่วยพวมันที่้ามาลเวลามาใหม่ ้าละสัหร์ใเสียริว่าะเิเรื่อเลวร้ายึ้น” เส้นผม ผ้าลุมอเาปลิวสยายามสายลม วาสายาไปทั่วเมือเบื้อล่าับสีหน้าัวล
“อย่าัวลเรื่อที่ยัไม่เิเลยเฟร็ นั้น!เป้าหมายเราออมาแล้ว” โโี้ “ูิ ้ามาลเวลาไม่ทันไร็เผยวามั่วออมาเลยนะ” เาี้ไปที่ายที่วิ่ออมาาบ้านหลัหนึ่ เสื้อแนสั้นมีลวลายประหลาับาเายาวู่านเมือทั่วไป สอมืออนมปัอยู่สามแท่ยาว มีายร่าท้วมถือมีปัอไล่สับามมาิๆพร้อมสบถ่าไม่าสาย “ไอ้นร หยุนะ”
“พวท่านไม่ามไปหรือ” หิผมแเสนอ เส้นผมสีแปลิวไสวราวับเปลวเพลิ
“พวเรามีวิธีอเรานะ ท่านหิ” โโออมอามหัวโมยนมปั “ เฟร็ใ้เวทระันาวเมือนนั้นให้ออห่าามันไว้ แล้วบัับให้มันวิ่ไปรรอแบ”
เฟร็พยัหน้า สอมือวามือไปมาลาอาาศราวับร่ายรำ แล้วบสอมือเ้าหาัน
หิผมแมอหน้าทั้สอ ทำิ้วมวเผยริ้วรอยบนหน้าผา เมื่อหล่อนไม่เห็นถึารเปลี่ยนแปลใๆ ายร่าท้วมยัวิ่ไล่หัวโมยนมปั่อไปเรื่อยๆ หล่อนทนไม่ไหวเริ่มวามือร่ายเวทมั้
“อย่าเพิ่ใร้อน ท่านหิ” โโออสบายใมอามหัวโมยนมปัไปเรื่อยๆ “ูๆไป่อน”
เมื่อหัวโมยถึทาแยเาเลี้ยวไปทาาว็นเ้าับบาสิ่ บาสิ่ที่มอไม่เห็นเาพยายามวิ่ผ่านอีรั้แ่ไม่สำเร็้ามหน้าเหมือนมีำแพอาาศันวาทาเาอยู่ หัวโมยเลิพยายาม เาวิ่เลี้ยวไปทา้ายแทน รไปเรื่อยๆโยมีายร่าท้วมถือปัอไล่ามมาิๆ
เฟร็สร้าเวทมนร์ระอีหลายรั้ เพื่อบัับให้ทั้สอวิ่ไล่ันไปามเส้นทาที่้อาร และอีรั้เพื่อแยายร่าท้วมออาหัวโมย แ่เฟร็้าไป หัวโมยยัถูไล่ล่า “โถ่เว้ย ้าพลาหรือนี้” เาบ่นัวเอ ส่วนโโหัวเราะิัให้สหาย
“้าไม่มีเวลามานัู่พวท่านเล่นเมส์ไล่ับันทั้ืนหรอนะ” หิผมแัสีหน้าใส่ หล่อนวามือเป็นวลม พึมพำร่ายเวท ไม่้าวแหวนสีำมื็ปราเบื้อหน้าลาอาาศ “ะามมาไหม” หล่อนถามโโับเฟร็ ่อนะระโเ้าไปในวแหวน โยไม่รอำอบ โโับเฟร็ถอนหายใพร้อมันแล้วระโนลไปาม
“เวทมิิ สอั้น้อนหรือ” โโถาม ะที่เาผ่านวแหวนมิิออมาโผล่ยัรอแบไร้ผู้น อยะส่ลิ่นเหม็นเน่า เฟร็ำลัอ้วอยู่ เาไม่ไ้เหม็นยะแ่เพียไม่ินับเวทมนร์มิิ หิผมแยืนอยู่้ำหัวโมยนมปัที่นอนสลบ “ปิเปิเวทมิิไ้อย่าเี่ยวา สมับำร่ำลือเสียริ”
“รีบัารให้เสร็เถอะ” หิผมแไม่สนใำม เินออห่าาหัวโมย
“ท่านับมันไ้ มันเป็นผลานอท่าน” โโประาศ
“นี้ไม่ใ่ภาริ้า ้าไม่ไ้ที่นี้เพื่อสัหาร รีบ ๆ ัาระ”
เฟร็ เ็ราบอ้วรอบปาอาสาเป็นนสัหารเอ เาหยิบริที่เหน็บ้าายรหาหัวโมย แ่เพียแ่เาพยายามริลไปบนอหัวโมย ็มีแสสีาวส่อสว่าไปทั่ว มันลืนินทุวามมื ทุเาำ แสสีาวที่ไร้เาใ เฟร็เห็นทุอย่ารอบายเป็นสีาวไปหม ทุๆสิ่หายไป รอแบ โโ หิผมแ ับเป้าหมาย มันว่าเปล่า เวิ้ว้า ไร้อบเไม่มีสิ้นสุ
แล้วไม่้าทุอย่า็่อยๆลับเป็นปิ รอแบที่เิม มื่ำและเหม็นเน่า เ่นเิม โโ ับหิผมแยืนอยูุ่เิม แ่หัวโมยที่เป็นเป้าหมายหายไปแล้ว
“มันหายไปไหนแล้ว” เฟร็แื่น เาหันมอไปมาไปทั่ว ไม่พบหัวโมยนมปั
“้ารู้แล้วละ ว่าใรเป็นหนอนบ่อนไส้ในภาี” หิผมแพูึ้นโๆ สายามุ่มั่น ในมือหล่อนมีแมลเ่าทออยู่ “โโ ท่านะว่าอย่าไรถ้า้ามีภาริ่วนให้ท่านทำ”
“้วยวามเ็มใ ท่านหิ”
“ี ถ้าั้นท่านรีบไปเรียมัวเินทาไปแอทโทเนียโย่วน”
“แล้ว้าละ” เฟร็ถามึ้น เาอยามีส่วนร่วม้วย หิผมแไม่อบแล้วเินหายาไป
ความคิดเห็น