เมื่อฉันกลับไปในอดีต

ฉันเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่ฉันก็ยังทำงานที่ค้างอยู่ยังไม่เสร็จ

งานที่ทำช่างมากมายเหลือเกิน จนแทบไม่มีเวลาจะพักหายใจหรือนอนหลับตามเวลาที่ควรจะเป็น

ฉันเรียนจบจากคณะสัตวแพทย์ในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ทั้งๆที่อยากจะหนีออกจากการบงการชีวิตจากครอบครัว แต่สุดท้ายฉันก็ต้องกลับมาทำงานที่บ้านเกิดหลังเรียนจบอยู่ดี เนื่องจากแม่ฉันป่วย

 ฉันกลับมาทำงานด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยอุดมการณ์ แต่ทุกอย่างที่คิดไว้ และได้รับการปลูกฝังมาตลอดจากการเรียนก็พังทลายจากเพื่อนร่วมงานและสังคมในการทำงานที่แก่งแย่งชิงดี ฉันหมดใจในการทำงาน และทบทวนในทุกๆวัน 

ว่าฉันเลือกถูกทางไหมนะ 

ถ้าตอนนั้นฉันไปเรียนคณะอื่น ฉันจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ไหมนะ

ถ้าตอนนั้นฉันไม่กลับมาที่นี่ ฉันจะมีอิสระกว่านี้ไหมนะ

ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะฝืนทำงานต่อได้อีกต่อไป ฉันฟุบลงกับโต๊ะ ขอหลับสักงีบเถอะ…

…

………

………..

………………..

…………………………….

“มิ้น ตื่น”

“….”

“มิ้น ไม่ตื่นจะไปโรงเรียนไม่ทันนะ”

‘หืม โรงเรียน ไปทำไมอ่ะ’

"มิ้น ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!   จะสายแล้วนะ!!!!''

ฉันลุกขึ้นมา พบว่าตัวเองนั่งหลับบนโต๊ะเขียนหนังสือในห้องนอนของฉันเอง นี่บ้านเก่าของเรานี่นา ที่ผนังห้องเรายังมีโปสเตอร์ยามะพี กับดงบังชินกิแปะ ทำไมเรามาอยู่ตรงนี้วะ บ้านเก่าเราขายให้คนอื่นไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยังไง ฝันป่ะวะ

ยังไม่ทันจะได้หยิกหน้าตัวเองแบบในละคร แม่ก็เข้ามาเอาทัพพีโขกหัวดังโป๊ก

“เรียกจนคอจะแตก ตื่นแล้วก็หัดขานตอบมั่งสิ ออกมาอาบน้ำกินข้าวเร็ว!!!!!”

เอ้า นี่ชั้นอยู่ไหนวะ งง หรือยังไม่ตื่น ฉันออกไปนั่งงงๆอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แม่เดินมาด่าเป็นพักๆให้ไปอาบน้ำ นี่ชั้นว่ามันเหมือนจริงไปแล้วนะ หรือเป็นความจริง

“น่ะ รถโรงเรียนมาแล้ว กินข้าวไม่ทันแน่เลย รีบไปอาบน้ำล้างหน้าด่วนเร็วๆ”

ฉันอยากจะนั่งเหม่อต่อแต่เห็นทัพพีแม่มาแล้วก็รีบเข้าห้องน้ำไปทำธุระให้เสร็จ ออกมาแม่ให้ใส่ชุดนักเรียน แล้วลากไปรถรับส่งนักเรียน ในใจฉันมีแต่คำว่าอะไรวะ แต่ก็เลยตามเลยไปก่อนเอ้า ขึ้นรถละเราค่อยคิดต่อละกัน