คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นายมาไล่ตามฉันสิ มาไล่ตามฉันสิ
บนสนามีฬาลมพัแรมา พัหอบเอาเม็ทรายและราห้าที่าเาไม่ไ้ลอยเ้าาผู้น
เปียนหนานึหมวลมาถึมูแล้วึปเสื้อนถึศีรษะ แ่็แทบะลืมาไม่ึ้น ภายในปา็รู้สึไ้ถึทรายละเอียที่อยู่้าใน
“แม่วันนี้...หมออีละหรอเนี้ย” ว่านเฟยที่อยู่้าหลัเปียนหนานถุยน้ำลายลพื้นพลา่าทั้ที่ยัหายใหอบแฮ่ๆ
“หมอทวนายสิ นี่มันพายุทราย” เปียนหนานอบลับ “PM2.5 เ็มท้อฟ้ามอไม่เห็นหรอ ใส่แป้มันลไป็เป็นหม้อ้มยำแล้ว”
“เี่ย ทำไมลาสวอลเลย์บอลพวนั้นไม่ไ้ถูลโทษให้วิ่วะ” ว่านเฟยมอไปเห็นลุ่มนที่นั่ยอๆ อยู่ที่อบสนามีฬาเพื่อมอูนที่วิ่อย่าสนุสนาน
“เพราะพวนั้นปีน้ามำแพไม่มีใรับไ้” เปียนหนานหันหลัลับวิ่ลับ 2-3 ้าวแล้วยื่นมือบหัวว่านเฟยไปหนึ่ที “นายเหมือนับเท้านแ่ปีนำแพสอร้อยปียัปีนไม่้าม พวเราสู้พวนั้นไม่ไ้หรอ”
“แม่ เอาเหอะๆ” ว่านเฟยไม่อยายอมรับว่าเป็นเรื่อริ เาหายใหอบำลัะพูอีแ่มอไปเห็นร่านสวมเสื้อสีฟ้าเินออมาาโรยิม เารีบไปหลบอยู่หลัเปียนหนาน “เหลาเี่ยเหล่าเี่ยเหล่าเี่ยมาแล้ว”
เปียนหนานรีบหันลับไปั้ใวิ่อย่าเ็มที่ ฝุ่นเ้าปาเาไปหลายำ
เหลาเี่ยเป็นรูสอนลาสวอลเลย์บอล โ้ที่ป่าเถื่อนที่สุอโรเรียนีฬา ป่าเถื่อนถึนาายา พวเายัไม่ล้าั้ให้เหลาเี่ยเลย
“เปียนหนานยัเหลืออีสามิโล!” เหลาเี่ยเินมา้าลู่วิ่แล้วะโนใส่เปียนหนานที่วิ่ผ่านหน้าเา
“เี่ยเอ้ย” พอเปียนหนานไ้ยินำพูอเหลาเี่ย เาเือบะสะุล้มล
“ผมล่ะรับ” ว่านเฟยถาม
“เธออยาวิ่็ไปวิ่ับเปียนหนาน พวเธอสอนอบทำอะไร้วยันนิ” เหลาเี่ยพู้วยใบหน้าเย็นา
“เลิแล้วรับ” ว่านเฟยหายใหอบถี่เหนื่อยมาๆ
“นายนี่มันไร้ประโยน์” เปียนหนานรู้สึำไม่ออ
“ันเหนื่อายแล้ว...ใร...ใระ...นวเท้าให้นาย”
ว่านเฟยวิ่เสร็รอบสุท้าย เมาเหลาเี่ย็นั่ยอๆ ้าาเา
เปียนหนานวิ่ฝ่าฝุ่น่ออีสามิโลเมรที่เหลือ รู้สึล้ามเนื้อาำลัฟ้อว่าาอเาแ็แรสู้ว่านเฟยไม่ไ้้วย้ำ ถ้าไม่ใ่ว่าเมื่อวานอนเย็นาเอว่านเฟยไม่ไ้ิะปูอนปีน้ามำแพ พวเาสอนไม่ถูเหลาเี่ยับไ้
ารลโทษให้วิ่ห้าิโลเมรบวสามิโลเมรนั้นไม่ไ้มีผลอะไรับเปียนหนาน แ่ถ้าให้วิ่แบบนี้หลัอนบ่าย แรวิ่็หมแล้ว เหนื่อยมานแทบะายลิ้นออมา นี่มันโหเหี้ยมไร้มนุษยธรรมไปแล้ว
เปียนหนานเพิ่มวามเร็ววิ่สามิโลเมรสุท้ายเสร็ ยืนอยู่หน้าเหลาเี่ย เา้มล้ำหัวเ่า “รบแล้วยัรับ”
“มา่ออีอนเย็นและเพิ่มให้หนัึ้น” เหลาเี่ยมอเาอย่าไม่สบอารม์แล้วหันหลัเินาไป
ลับถึหอพั็เป็นเวลาิน้าว ในห้อไม่มีนอยู่ เปียนหนานถอเสื้อผ้าบนัวออหม นอนแผ่บนเียแล้วสั่ว่านเฟย “บีบาให้ันเร็ว”
ว่านเฟยนอนว่ำหน้าไม่ยับ
“ายแล้วหรอ” เปียนหนานหยิบหมอนโยนไปทาว่านเฟย
หมอนใส่หัวว่านเฟย “ใล้ะายแล้วละ” เาโอรวออมา
“่อนายมาบีมาให้ัน่อน” เปียนหนานพู
“นายะไม่ให้นที่ใล้ะายเหลือวามทรำที่ีๆ บ้าเลยหรอ” ว่านเฟยลาเสียยันอนว่ำอยู่บนเีย “่อให้เป็นผีัน็ะปล่อยผ่าน”
“ไร้ประโยน์ นายทำอะไรไ้บ้า” เปียนหนานถอนหายใแล้วโลเียเินไป้าเียอว่านเฟยยเท้า้าหนึ่เหยียบบน้นอเา “ให้ันเหยียบให้หน่อยไหม”
“โอ้ย...สบายั” ว่านเฟยร้อ้วยวามเ็บปวเินไปนิหน่อย “นายยัยึ้นมาเหยียบ้าบนรเอวหน่อย”
โทรศัทพ์มือถืออเปียนหนานัึ้น เาเลยหยิบโทรศัพท์ออมาาระเป๋าาเแล้วใ้เท้าเหยียบเอวให้ว่านเฟย่อ “ำบุุอันไ้ยั”
“ำไ้แล้วๆ รารึอยู่ในใไม่หายไปไหน” ว่านเฟยพูเบาๆ ไม่หยุ
ในโทรศัพท์มีหนึ่้อวาม เบอร์นที่ส่้อวามมาถูบันทึในโทรศัพท์ไว้ “ป้าหลิน” เป็นเมียอพ่อ เป็นแม่เลี้ยอเปียนหนาน
เนื้อหา้อวามมีแ่ห้าัวอัษร [สัปาห์นี้ะลับไหม?]
เปียนหนานมวิ้วอบลับอย่ารวเร็ว [ไม่ลับ]
ว่านเฟยอยู่ใ้เท้าอเปียนหนานพูเบาๆ “ันว่านะหนานเอรูปหล่อ รูปร่าี ทั้ยัเหยียบหลัเป็น ส่วนอารม์...ับสาวสวย็ีอยู่นะ ทำไมนายถึ...”
เปียนหนานหยุเหยียบ หัวิ้วนัน “ทำไมอะไร”
“ไม่มีอะไร เอ๊ะ อย่าหยุสิ” ว่านเฟยพลิมือลำาสอสามที “เหยียบ่อ”
“ทำไมเรื่ออะไร!” เปียนหนานถีบเอวว่านเฟยไปทีนึ
“โอ้ย!” ว่านเฟยุมเอวหันลับไปพูเสียั “ทำอะไรอนาย ันะบอว่าทำไมนายถึีบา...ไม่ิ”
“ันีบทวนายไม่ิน่ะสิ” เปียนหนานเะ้นเาไปที เปียนหนานรู้ว่าที่ว่านเฟยพูหมายถึาเสี่ยวหร
“โอ้ย” ว่านเฟยร้อึ้นมา ู่ๆ าที่นอนนิ่็ลิ้ไปมาบนเีย “ันเ็บมานะ”
“ไ่นายอยู่บน้นหรือไ” เปียนหนานเลิสนใเา เปิู้เอาเสื้อผ้าออมาพาไว้บนบ่าเรียมัวไปอาบน้ำ ิพัหนึ่็พูึ้นอี “หรือว่าเป็นริสีว”
“ริสีวน้อนายสิ นายลอนอนให้ันเหยียบูบ้าไหมล่ะ” ว่านเฟยโลาเียเินมาลาเปียนหนาน
“โอเๆ ันผิไปแล้ว” เปียนหนานเปิประูวิ่ออไป “รู้ว่านายไม่ยอบรับวามริ”
“ไปให้พ้นเลย” ว่ายเฟยเปิประูแล้วร้อ “รอัน้วย ะอาบน้ำเหมือนัน”
เปียนหนานหันลับมามอเา เอามือ้ำเอว้าหนึ่อี้าหนึ่แว่เสื้อผ้าเิน่อ “นายมาไล่ามันสิ มาไล่ามสิ”
ประูห้อ้าๆ เปิออ หวัปัวถือล่อ้าวเินออมา เห็นเาแล้วเือ “เี่ย พึ่ะผ่านปีใหม่ เปลือย่วบนไม่หนาวหรอ วันนี้วิ่ไปยี่สิบิโลเมรยัึัมีีวีีวาอยู่หรอ!”
มี่อ ำลัแปล…………………………
ความคิดเห็น