RANDOM...ปริศนาพลังแห่งมนตรา

ลำดับตอนที่ #2 : ออกเดินทาง

ตอนที่ 2 ถูกจับ

            เด็กหนุ่มวัยน์ 17 ปีเดินเลาะไปตามชายหาดยามวิกาลแห่งหนึ่งในเมืองทรีเนียร์เรือนผมสีดำสนิทยาวประบ่าลอยคล้อยตามสายลม แผลเป็นใต้นัยน์ตาเริ่มบางลงแล้วส่วนนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจ้องมองไปยังแพรลำเล็กกับไม้พายประจำแพรของตน เสื้อแขนกุดสีดำทมิฬเผยให้เห็นรอยสักรูปตัวโน๊ตกุญแจซอลสีดำที่ปรากฏที่ต้นแขนขวา กางเกงยีนส์สีดำสนิท มือขวาหิ้วกล่องเหล็กสีดำขนาดใหญ่มันวาววับที่ภายในบรรจุกีตาร์มนตร์รัตติกาลที่พี่ชายของเขาฝากเอาไว้เมื่อ 5 ปีก่อนเมื่อครั้ง5ปีที่แล้วเขายังยกไมาได้เลยเลยแต่บัดนี้เขาแข็งแกร่งพอที่จะยกกีตาร์นี่และออกไปสู่ห้วงมหาสมุทรได้แล้ว...ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเด็กหนุ่มเผยอยิ้มเมื่อเห็นเสื้อคลุมยาวสีแดงสดที่ด้านหลังปรากฏเป็นรูปหัวกะโหลกสีดำวางอยู่บนหีบใส่ข้าวของที่เขาเตรียมเอาไว้อยู่บนแพรลำเล็ก เขาวิ่งไปหยิบเสื้อคลุมยาวสีแดงสดมาสวมใส่ พร้อมกับปลายเสื้อที่พลิ้วไหวไปตามสายลมทำให้เขาเท่ไม่ใช่หยอก

เด็กหนุ่มเปียโร่ เอ็กส์ วอริเออร์ผู้เป็นที่นิยมชมชอบของคนทั้งเมืองทรีเนียร์กลับเลือกจากไปโดยไม่ให้ใครล่วงรู้วันนี้  ตอนนี้ และเวลานี้เป็นเวลาที่เขาสัญญากับพี่ชายเอาไว้เมื่อ 5 ปีก่อนเขากำลังจะออกเดินทางเป็นเจ้าแห่งโจรสลัดด้วยตัวของเขาเอง...เขาจะไม่ง้อใครอีกต่อไปแล้ว...

แพรลำเล็กที่บรรจุของจนแทบเต็มลำไหลไปตามกระแสน้ำยามนี้คลื่นลมทะเลสงบเงียบ แสงจันทร์สาดส่องใบหน้านวล

เสียงสัตว์ทะเลแหวกว่ายไปรอบๆแพรแต่เจ้าถิ่นแถวนี้คงจะเป็นจระเข้ขนาดยักษ์ที่เขาเกิดเจอมันโดยบังเอิญเมื่อ 5 ปีก่อนแถมมันยังอายุยืนเสียเหลือเกินไอ้จระเข้บ้า เปียโร่คิด บัดนี้ตัวมันยาวขึ้นอีกสักประมาณ  6 เมตรได้ มันว่ายวนไปรอบๆแพรลำเล็กของเปียโร่ มันคงหวังจะมาเขมือบอาคันตุกะยามวิกาลของมันแล้ว...

"ห่ะๆเจอกันอีกแล้วไอ้เข้บ้า 5 ปีที่แล้วแกทำฉันขี้หดตดหายหมดซะใจละสิท่า แล้วตอนนี้ฉันอยากกินเนื้อจระเข้ย่างโว้ยหิว"เปียโร่พูดดังลั่นจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีทองของไอ้เข้ยักษ์ ที่มันเหมือนจะรู้คำพูดของเขาเพราะมันอ้าปากพร้อมเขมือบเต็มที่สมบูรณ์แล้ว มือของเด็กหนุ่มปล่อยไม้พายแล้วเอ่ยว่า

"จิ้งจอกอัคคี"พูดจบกล่องเหล็กใส่กีต้าร์ของเขาก็พุ่งกลายเป็นไฟพร้อมกับกีต้าร์สีทมิฬเงาหนัก 15 ก.ก.พุ่งออกมาที่มือก่อนที่เขาจะเล่นเพลง A Pirate Looks At Forty

"Mother, mother ocean,
I have heard you call,
Wanted to sail upon your waters
since I was three feet tall. You've seen it all,
You've seen it all.

Watched the men who rode you,
Switch from sails to steam.
And in your belly you hold the treasure
That few have ever seen, Most of them dreams,
Most of them dreams.

Yes, I am a pirate
Two hundred years too late.
The cannons don't thunder there's nothin' to plunder
I'm an over forty victim of fate; arriving too late
Arriving too late.

I've done a bit of smugglin'
I've run my share of grass.
I made enough money to buy Miami,
But I pissed it away so fast, Never meant to last,
Never meant to last.

I have been drunk now for over two weeks,
I passed out and I rallied and I sprung a few leaks,
but I've got to stop wishin', got to go fishin'
I'm down to rock bottom again. Just a few friends,
Just a few friends.

(Instrumental)

I go for younger women,
Lived with several awhile,
And though I ran away, They'll come back one day.
And still I can manage a smile
It just takes awhile, just takes awhile.

Mother mother ocean,
after all these years I've found
My occupational hazard being
my occupation's just not around
I feel like I've drowned, gonna head uptown."

เขาร้องไปเล่นไปพลางอย่างมีความสุขด้วยพลังโลเกียลูเกียอัคคีของเขาเมื่อปีก่อนเขาค้นพบว่าเปลวเพลิงของเขาจะแรงขึ้นเมื่อมีเสียงจากกีต้าร์เพลิงรัตติกาลแว่วมา บัดนี้จิ้งจอกเพลิงกำลังวิ่งไต่อากาศวนไปรอบๆตัวของไอ้เข้ขนาดยักษ์ที่กำลังจะชะตาขาดในไม่ช้าเสียงร้องโหยหวนของไอ้เข้ทำให้เขาสงสารก่อนจะควบคุมให้จิ้งจอกเพลิงของเขาดับชะตามันอย่างรวดเร็วพร้อมกับกล่องเหล็กซึ่งกลับมาอยู่ในสภาพเดิม

จระเข้ตัวเป้งที่บัดนี้ย่างหอมกรุ่นเต็มที่แล้วถูกตัดส่วนหางขึ้นมาวางไว้บนแพรของเขาขณะที่เจ้าตัวเปิดกระเป๋าหาเครื่องปรุงมาปรุงอาหารที่เพิ่งทำเสร็จสดๆ

"หึๆมื้อนี้ได้อาหารเป็นไอ้เข้ยักษ์ท่าจะอร่อยไม่ใช่เล่น"ว่าแล้วก็ลงมือขย้ำอาหารจานเด็ดที่ปรุงเองกับมืออย่างรวดเร็วแต่แล้วก็ต้องโยนทิ้งทันใด

'เนื้อในเหม็นคาวโคตร เหนียว แถมยังไม่อร่อยอีก ไอ้เข้นี่ท่าจะแก่หนักแล้วนะเนี่ย'เจ้าตัวฆาตกรคิด

ร่างกายของเด็กหนุ่มวัยน์ 17 ปีอ่อนล้าเนื่องจากค่ำคืนนี้เขายังไม่ได้นอนเลยแล้วยังต้องมาพายเรือนี่ติดกัน 2  ช.ม.อีก หนังตาของเขาเริ่มปรือลงมาอย่างช้าๆเด็กหนุ่มปล่อยให้แพรลอยไปติดเกาะเองในสมองของเขาจะเริ่มหาเพื่อนโจรสลัดข้างกาย

.......................................................

ท้องฟ้ายังคงมืดสลัวบ่งบอกถึงเวลาเช้าตรู่ เวลาที่เช้าเกินกว่าเทพสุริยันจะตื่นขึ้นมาเซย์ฮัลโหล เช้าเกินกว่าสัตว์น้ำต่างๆจะเริ่มออกหากิน อากาศยามก่อนอรุณหนาวเย็นด้วยน้ำค้างและสายลมอันแผ่วเบา แต่ชีวิตๆหนึ่งในแพรลำเล็กตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจแล้วรื้อกระเป๋าหยิบแปรดสีฟันพร้อมยาสีฟันขึ้นมาแล้วแปรงฟันอย่างผีตายซากก่อนจะกระโดตูมลงทะเลเพื่อไล่ความง่วงออกไป

ง่วงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยนอนไปแค่ 2 ชั่วโมงเอง

เด็กหนุ่มปีนขี้นมาบนแพรลำเล็กของตนสะบัดหัวไล่ความง่วงออกไปนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มสอดส่องหาเกาะหาเมืองที่เขาจะไปหาพรรคพวกและเรือลำใหม่เพราะไอ้แพรเฮงซวยที่ไอ้พี่บ้านั่นทิ้งไว้ให้นั่นก็กระจอกซะไม่มี โดนคลื่นซัดแค่คืนเดียวมันก็แทบจะพังอยู่รอมร่อแล้วเขาหยิบกล่องเหล็กทรงยาวใส่กีตาร์เพลิงรัตติกาลมาเช็ดก่อนจะเปิดกล่องสำรวจด้านใน กล่องเหล็กนั่นไม่ได้ใส่กีตาร์ไว้อย่างเดียวมันมีทั้งปืนพกสั้น 2 กระบอกที่ทำจากแร่โอก้อนแร่ที่แข็งที่สุดในโลกนี้กับดาบคัตลาสส์***เล่มยาวสีดำสนิทที่เขาตั้งชื่อมันว่าดาบเพลิงโลกันตร์และไพ่มนตราของเขาเองของทุกอย่างที่พี่เขาทิ้งไว้นั้นมันกันไฟได้หมดคงจะเตรียมเอาไว้ให้เขานานแล้ว...

ในที่สุดเปียโร่ก็สอดส่องเจอเกาะขนาดใหญ่ที่ในเกาะเห็นตัวเมืองอยู่ใกล้ๆเด็กหนุ่มเปียโร่ เอ็กส์ วอริเออร์รีบจับไม้พายแล้วรีบจ้ำอ้าวอย่างรวดเร็ว

โครม!

แพรเล่มเล็กแตกกระจุยที่เจ้าตัวเซ่อจนพายไม่มองทางแถมยังพุ่งไปชนเรือสีขาวลำยักษ์ธงสีขาวเขียนไว้ว่าMARINEกับรูปดาบไขว้กันที่กำลังแล่นผ่านอย่างช้าๆผ่าหน้าไอ้ตัวไม่มีเหตุผลที่รู้ทันทีว่าเป็นพวกหมารับใช้ของกองทัพเรือแน่ๆเลยตระโกนลั่นออกไปว่า

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย...ไอ้กร๊วกกกขับเรือไม่มองทางรึไงวะแพรพังเลยนะโว้ย"เปียโร่ตะโกนลั่นเสื้อผ้าเปียกทั้งชุดสำภาระจมหมดเหลือก็แต่กล่องเหล็กที่บรรจุกีตาร์เพลิงรัตติกาล ดาบเพลิงโลกันตร์ กับปืนพกสั้นที่ทำจากแร่โอก้อนอีก 2 กระบอก

เสียงโวยวายจากเจาคนด้านล่างทำให้คนที่นั่งอยู่ในห้องหน้าเรือหูกระดิกแล้วเริ่มเดินออกมาจากห้องเดินตรงไปยังหัวเรือมองเห็นเด็กหนุ่มที่ตระโกนโวยวายไม่เลิกอยู่ข้างเรือของเขา

"คุณเป็นใคร"ชายคนนั้นถามอย่างสุภาพเสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์โต้ไปตามลมนัยน์ตาสีเพลิงของเขาจ้องมองลงไปยังคนเบื้องล่าง เด็กหนุ่มที่ยกนิ้วหยาบคายใส่เขาไม่หยุดยั้ง

"เปียโร่ เอ็กส์ วอริเออร์ผู้จะเป็นเจ้าแห่งโจรสลัดไงฟะไอ้หมารับใช้"เปียโร่ตอบรับทันทีจ้องมองไปยังไอ้ลูกตาเพลิงของไอ้บ้าที่จ้องเขาไม่วางตา

"หมารับใช้!?"ชายคนนั้นแสร้งทำสีหน้างุนงงก่อนจะเผยอยิ้มกว้างเขารู้อยู่แล้วว่าพวกที่เรียกคนในกองทัพว่าหมารับใช้คือไอ้พวกสลัดนี่เองแถมยังอ้างตัวเป็นจ้าวแห่งโจรสลัดซะด้วย

"ก็แกไงพวกหมารับใช้ของกองทัพเรือแล้วแกก็ต้องเอาเรือลำนี้ยกให้ฉันไม่งั้นฉันปล้นเรือลำนี้แน่"คำสั่งเพิ่มเติมทำให้ชายหนุ่มผิมปากฟิ้วนัยน์ตาสีเพลิงทอประกายระริกระรี้ตื่นเต้น

"ผมรีฟเวอร์ บาร์บรองหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนของกองทัพเรือถ้าคุณอยากได้เรือลำนี้ขึ้นมาสู้กับผมตัวต่อตัวโดยใช้ดาบถ้าคุณชนะผมจะปล่อยตัวคุณไป แต่ถ้าคุณไม่ชนะ..."ชายหนุ่มหยุดพักหายใจก่อนจะเอ่ยต่อ"ผมจะจับคุณแขวนคอ"

"OK"เปียโร่ตอบ

"งั้นก็ขึ้นมาเลยครับ"รีฟเวอร์กล่าวพลางโยนเชือกไปให้เปียโร่

"ขอบใจว่ะ...หมารับใช้มีน้ำใจกับโจรสลัดด้วยแหะ"เปียโร่ตอบแล้วยิ้ม

"มาสู้กันเดี๋ยวนี้เลย...ใช้ดาบอย่างเดียวนะครับ"พูดจบเขาก็ใช้เวทย์มนตร์เรียกดาบสีเงินเรียวยาวออกมารัศมีแห่งการฆ่าฟันพวยพุ่งออกมาเป็นระยะๆ

 ทางเปียโร่ก็เรียกดาบเพลิงโลกันตร์ออกมากับปืนพกสั้น 2 กระบอกมาเพื่อเหน็บไว้ข้างเอวพร้อมกับตั้งดาบเพลิงโลกันตร์ที่ถอดฝักออกแล้วเตรียมพร้อมสู้เต็มที่

"นายคิดผิดแล้วที่อยากจะดวนดาบกับ...โจรสลัด"เปียโร่พูดโดยเน้นน้ำเสียงไว้ที่คำว่า สลัด...

ไม่ทันไรดาบของทั้งคู่ก็เข้าประทันกันอย่างดุเดือด ความเร็วของมัจจุราชที่ไม่มีใครตั้งหลักทัน เมื่อดาบของทั้งคู่ฟันกันเป็นประกายไฟเกิดขึ้นมาแล่บๆ เป็นเพียงสัญชาตญาณชั่วอึดใจที่เปียโร่ควางดาบที่จะจ่อคอเขาเอาไว้พร้อมกับโต้กลับด้วยสันดาบไปที่มือขวาของรีฟเวอร์พร้อมๆกับที่เจ้ารีฟเวอร์เตะดาบเพลิงโลกันตร์ออกจากมือเปียโร่แต่มันไม่หลุด...

เปียโร่เผยอยิ้มอย่างไม่รู้ตัวที่เหมือนจะเจอคู่ซ้อมที่ถูกใจอย่างเป็นที่สุด แล้วเจ้าโจรสลัดก็กระชับดาบเข้ามืออย่างมั่นคง เสียงดาบกับแสงโลหะสะท้อนแวววาวน่ากลัวอยู่กลางเรือช่างรวดเร็ว ว่องไวจนทหารเรือที่ยืนอยู่ที่ต่างๆมายืนล้อมดูการต่อสู้

แต่แล้วเปียโร่ก็พลาดพลั้งทำดาบหลุดมือจนโดนดาบสีเงินยวงมาจี้ที่คอเรียกรอยยิ้มของเจ้าคนชนะออกมา

"คุณแพ้แล้วเข้ามอบตัวเดี๋ยวนี้"รีฟเวอร์ยิ้มน้อยๆแต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อเจ้าโจรสลัดร่างกายลุกเป็นำฟพรึ่บก่อนจะเอ่ยกับรีฟเวอร์ว่า "ฉันมันมนุษย์ไฟนะโว้ยดาบแค่นี้ไม่ทำให้ฉันตายไดหรอกวะ"

สวบ                                                                                                                      

เสียงจากเชือกที่ไอ้หมารีฟเวอร์มันโยนมารัดรอบเอวเขา...ไฟที่เคยลุกรอบตัวดับอย่างรวดเร็วเขาลองเรียกไฟมาอีกทีแต่ก็...ไร้ผลแถมยังหมดแรงอีก

'มันเชือกอะไรวะนั่น'ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมา

เจ้าเปียโร่เรีกปืนพกสีดำทมิฬที่เหน็บอยู่ค้างเอวไปจ่อหัวรองหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนรีฟเวอร์ บาร์บทันที

"ขี้โกงนี่หว่า"รีฟเวอร์เอ่ยก่อนจะสบถพรื่ดใส่หน้าไอ้ตัวขี้โกง

"สลัด...ซะอย่างฮ่าๆๆๆ"เปียโร่ยิ่มอย่างกวนteen

เพล้ง!

เสียงโลหะกระทบกับหัวของเจ้าคนกะโหลกนาก่อนที่เจ้าตัวจะหลับไปในบันดล...

.............................................................................

ซวยสนิท!

ตื่นมาก็โดนจับแขวนไม้กางเขนกลางเมืองซะนั่น ตอนนั้นเขาจำได้ราวกับว่าไอ้พวกนั้นมันใช้ขวดเหล้าตีหัวเขาโป๊กนึง ก่อนที่เขาจะสลบไป เปียโร่เพิ่งนึกออกมาได้ว่าไอ้เชือกนั่นมันทำมาจากขนนกฟีนิกซ์ที่ผู้มีพลังโลเกียลูเกียแพ้นี่เอง...ไอ้พวกหมาหมู่เอ๊ยแถมมันยังจับเขามัดด้วยขนนกของนกฟีนิกซ์ที่โดนวิชาแปรธาตุให้กลายเป็นเชือกมาพันเข้า...แทนที่มันจะเอาเชือกธรรมดาเสือกเอาไอ้ขนนกฟีนิกซ์มาซะงั้นไอ้พวกเลวเอ้ย...จะแขวนคอก็ไม่แขวนซะทีแขวนกางเขนอยู่นั่นแหละหิวจะตายอยู่แล้ว!!!

อดอยาก หิวโหย อัตคัด  ขัดสน อดน้ำ อดข้าว แสบผิด เวรกรรม!สุดๆชื่อเมืองยังไม่รู้เลยว่าไอ้นี่มันเมืองอะไร...แต่ก็มีฮีโร่มาช่วยซักทีฮีโร่ผมทองคาดผ้าปิดตาสีแดงสดมาช่วยไว้แต่ไอ้ตัวไม่สำนึกบุญคุณคิกว่า ตาบอดรึไงวะนั่น!

"มาสู้กัน...เดี๋ยวนี้"ไอ้บ้าผมทองที่จะมาช่วยเขากลับมาท้าสู้กันซะนี่มันเป็นอะไรหนักหนาวะวันๆมีแต่คนมาท้าสู้อาวุธก็โดนยึดไปหมดแล้วนะเว้ยจะเรียกมาก็ไม่ได้เพราะมันเสือกใช้มนตร์ปิดผนึกเอาไว้

"สู้ไม่ได้...หิว โดนมัด อาวุธไม่มี ไม่เก่ง กระจอก ไม่อยากสู้"เหตุผลเป็นสิบๆอย่างหลุดออกมาจากปากผู้ที่จะเป็นจ้าวแห่งโจรสลัดแต่ก็ต้องยิ้มเมื่อหมอนั่นเรียกดาบรูปกางเขนยาว 2 เมตรมาฟัน

ตูม!

ฟันฉับเดียวกางเขนแตกกระจุยเป็นเศษผงเล่นเอาเจ้าตัวดีก็เสียวสันหลังวูบฟันมาได้ไงเกิดโดนเขาขึ้นมาไม่ต้องแขวนคอกันพอดีแต่ไอ้เปียโณ่ก็กลับมาฟิตอีกครั้งเมื่อเชือกฟีนิกซ์โดนทำลาย

แค่คิดก็สยองสุดขีด

"เหตุผลหมดไปอย่าง อาวุธฉันไปเอามาคืนให้ ไม่เก่งฉันไม่เชื่อไม่งั้นนายคงไม่สามารถควบคุมดาบแบล็คฟีนิกซ์ได้หรอก ปืนก็ยังเป็นปืนแบล๊คฟีนิกซ์ทั้งคู่แต่ยังขาดไปอย่างคือกีตาร์เพลิงรัตติกาลทุกอย่างของนายล้วนเป็นสิ่งของในตำนานทั้งสิ้นส่วนเรื่องข้าวเดี๋ยวฉันพาไปเลี้ยงเองและอีกอย่างฉันนักล่าค่าหัวเด้ทท์ วินดิโคลว์"คำกล่าวรวดเดียวจบของนักล่าหัวเด้ทท์ วินดิโคลว์เล่นเอาโจรสลัดเปียโร่ เอ็กส์ วอริเออร์อึ้งเป็นไก่ตาแตกดาบ เพลิงโลกันตร์ที่เขาตั้งชื่อนั่นกลับเป็นดาบในตำนาน ปืนที่เขาใช้แบบทิ้งๆขว้างๆกลับเป็นปืนในตำนานเช่นกัน ส่วนไอ้กีตาร์นั่นเขารู้ตั้งแต่แรกแล้วไอ้นักล่าค่าหัวผมทองนั่นมันก็โยนกล้องกีตาร์เหล็กมาใส่มือเขาพร้อมกับปืนกับดาบแบล๊คฟีนิกซ์นั่น...2คำถามที่เขาคิดเป็นอย่างแรกแรกก็วิ่งออกมาจากปากเจ้าเปียโร่คือ

"นายรู้ได้ไงว่า...ฉันมีดาบแบล๊คฟีนิกซ์กับปืนแบล๊คฟีนิกซ์นั่นแล้วนายมองเห็นได้ไงปิดตาอยู่ไม่ใช่หรอแล้วฉันเปียโร่ เอ็กส์ วอริเออร์ผู้ที่จะเป็นเจ้าแห่งโจรสลัด"เจ้าตัวแสร้งทำเป็นรู้ชื่อสิ่งของในตำนานอยู่แล้วพลางยิ้มสู้หน้าเด้ทท์และยังคงุนงงเรื่องที่ไอ้ผมทองมันเอาผ้ามาปิดตา

"ฉันอยู่บนเรือนั่น...คนที่นายสู้ด้วยคือกัปตันโจรสลัดอินุปลอมตัวมาส่วนคุณรีฟเวอร์ บาร์บตัวจริงตายไปแล้ว...ไอ้กัปตันอินุเป็นคนจับองค์หญิงแห่งเมืองนี้ไปเมืองซันทาวน์นี่ล่ะผมต้องไปช่วยและล่าค่าหัวกัปตันอินุด้วยตัวเอง! ส่วนไอ้เรื่องผ้าปิดตาผมใช้ตาจิตเอาขืนฉันเปิดตาตายกันหมดนี่แน่นอนแล้วอีกอย่างผมยังไม่ได้ยุ่งอะไรในกล่องคุณเลยนะ..."เขาตอบ

"ในนั้นนะกีตาร์เพลิงรัตติกาลไงล่ะ"เจ้าเปียโร่เฉลยตามทางที่เดินไปกินข้าว

"จริงเรอะ"พูดจบเจ้าเด้ทท์ ก็พาเปียโร่ไปเลี้ยงข้าวโดยย้ำไว้ว่า

"อย่ากินเกิดหนึ่งชามละฉันไม่มีงบ...เปียโร่"

...............................................................................

**ดาบคัตลาสส์คือดาบสำหรับโจรสลัด ด้ามเรียวยาว
...............................

เป็นไงบ้างคับ ยังคงมันส์เหมือนเดิมป่าวเนี่ย -*-  เม้นต์ๆกันหน่อยน้า

มีครแนะนำชื่อเรฟิน ดาร์ค เท่มั่กๆคิดได้ไง

- * - ชอบตัวละครไหนมากที่สุดอ่ะ อย่าลืมเม้นต์นะคับ ขอบคุนคับ