ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ♟EP 03:Mistake Rewrite [45 %](100 %)♟
♟EP 03:ผิดพลาด♟
(100 %)
Rewrite [45 %]
"เอ่อ...อาคาชิจจิ งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะฮะ บายนะฮะคุโรโกจจิ!!" คิเสะเอ่ยขึ้นลาทั้งสองคน และดันตัวเพื่อนซี้เพื่อนกัดของตนเองให้ออกห่างจากรัศมีดำทมิฬสุดน่ากลัวของกัปตันกรรไกรบินของพวกเขา ที่หน้าตาตอนนี้กำลังเดือดได้ที่
"ไปไหนวะ!!คิเสะได้เจอเท็ตสึทั้งทีก็ต้องอยู่คุยกันก่อนดิ!!" อาโอมิเนะตะโกนเถียงใส่ร่างบางผมทองที่พยายามให้ตัวเขานั้นเดินออกห่างจากคู่หูเก่าอย่างคุโรโกะ เท็ตสึยะตรงหน้า
"น่าๆไปกันเถอะฮะ เดี๋ยวพวกมุราซากิบารัจจิ มิโดริมัจจิและโมโมจจิ รอนานนะฮะ!!" คิเสะยังคงพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของคนผิวสีให้ออกห่างจากคุโรโกะ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลกับคนที่โครตจะซื่อบื่ออย่างอาโฮ่มิเนะ(?)เลยแม้แต่น้อย
"อะไรของแกวะ!!พวกนั้นมันเที่ยวของมัน พวกนั้นคงไม่รอพวกเราหรอก!!" ร่างสูงที่สูงกว่าอีกคน ก็ยังคงเถียงคิเสะกลับไปไม่หยุด จนคนที่กำลังแสดงรังสีดำน่าขนลุกอย่างอาคาชิ เซย์จูโร่ นั้นยกยิ้มก่อนที่เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวจะเปล่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นน่าขนลุก
"ไดกิ เรียวตะ ถ้าภายใน 3 วินี้ฉันยังเห็นพวกนายอยู่ที่นี่ล่ะก็...." อาคาชิเอ่ยบอกแกมสั่ง ขัดกับการกระทำของอีกคนที่ยกยิ้มให้พวกคนที่พยายามจะออกห่างจากเจ้าตัวอยู่ โดยที่ในมือของเขานั้นควงกรรไกรสีแดงของตนเอาไว้ จนอาโอมิเนะและคิเสะถึงกับผวาออกมาพร้อมกัน
"เออ...อาโอมิเนจจิดูนั่นสิฮะ!! เราลองเดินไปดูกันเถอะ.....คุโรโกจจิพวกฉันไปก่อนนะไว้เจอกันนะฮะ!!" คิเสะที่บอกลาคนผมฟ้าไป ก็รีบดึงมือร่างสูงผิวสีข้างๆตัวเองออกไปจากรัศมีน่ากลัวทันที โดยไม่รอฟังคำพูดบอกลาจากคุโรโกะที่จะตอบกลับไป
"ผมว่าคุณจะใจร้ายเกินไปนะครับอาคาชิคุง" คุโรโกะหันไปพูดกับคนที่ไล่คู่หูคู่กัดเสือดำกับโกลเด้นนั้นออกไปจากที่พวกเขายืนอยู่ พลางมองหน้าอีกคนด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบตามฉบับเจ้าตัวที่เป็นปกติ
"ก็ฉันอยากจะอยู่กับนายนิเท็ตสึยะ....ไปกันได้แล้วเดี๋ยวงานเทศกาลก็ปิดกันพอดี" อาคาชิเบี่ยงเบนความสนใจของอีกคน จับมือเล็กๆของร่างบางข้างกายโดยไม่บอกกล่าว ก่อนจะจูงไปยังร้านค้าต่างๆตามที่ถูกจัดตั้งไว้ตามทางเดิน
ร่างของทั้งสองคนฟ้าแดง ก้าวขาเดินเที่ยวกันซื้อของและมีหลายครั้งที่อาคาชินั้นจะแกล้งแหย่ร่างบางข้างกายเล่น จนหลายคนที่เดินผ่านพวกเขาทั้งสองคนต่างก็อิจฉาตาร้อนที่ทั้งสองคนกุ๊กกิ๊กกันไปแกล้งกันไปอย่างกับคู่รักข้าวใหม่ปลามัน แต่จะมีใครรู้อะไรบ้างไหมว่า สำหรับอาคาชิในตอนนี้นั้นไม่สนใจคนรอบข้างอยู่แล้วล่ะ ในสมองของเขาตอนนี้แค่มีความสุขที่ได้อยู่กับคนตัวเล็กข้างกายอย่าง เท็ตสึยะ ก็เป็นพอแล้ว
"เท็ตสึยะนี่ก็ใกล้จะได้เวลาดูพลุแล้วนะ ไปกันเถอะ" อาคาชิพูดพร้อมกับจับมือบางๆจูงคุโรโกะไปกับถือของที่ซื้อมาเพื่อเดินหาที่ดูพลุที่จะจุดในเทศกาลของที่นี่
"เออ...อาคาชิคุงครับคือว่า..." คุโรโกะอ่ำอึ้งอยู่นั้น ร่างสูงผมแดงที่โดนเรียกก็หันกลับมามองอย่างสงสัย
"มีอะไรงั้นหรอเท็ตสึยะ"
"...คือว่าจะดูตรงนี้ก็ได้ครับ คนก็ไม่ค่อยเยอะมากด้วย" ร่างบางเอ่ยบอกอีกคน พร้อมกับชี้ไปยังที่ที่มีคนยืนอยู่ มันเป็นจุดไว้ดูพลุโดยเฉพาะแต่ว่าอาคาชิกลับเดินเลยมันไปสะงั้น
"นายนี่มันใสซื่อจริงๆเท็ตสึยะ...ก็เพราะมันมีคนนี่แหละฉันเลยจะไปหาตรงที่ไม่มีคน...ไปกันได้แล้วเท็ตสึยะ" อาคาชิไม่รีรอคำตอบก็รีบพาร่างเล็กๆไปยังที่ที่เขาต้องการและเป็นจุดที่ดูพลุได้สวยสุดๆด้วย
"...ตรงนี้แหละไม่มีคนและก็เงียบมากด้วย" อาคาชิพูดขึ้นมาลอยๆ โดยที่มีคุโรโกะยืนอยู่ข้างๆได้ยินอีกคนพูด จึงหันไปมองก่อนจะยกยิ้มหัวเราะออกมาเบาๆ พลางตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเหมือนกับอีกคน
"นั่นสินะครับ" คุโรโกะเอ่ยตอบกลับคำลอยๆของอีกคน พร้อมกับยิ้มออกมาจนคนผมแดงนั้นหน้าขึ้นสีเหมือนกับสีผมของตนเอง
ฟิ้ววววว!! พลั๊ก!! พลั๊ก!!
เสียงของพลุดังสนั่นไปทั่วบริเวณเทศกาลงานวัด เวลาที่อยู่ในตอนนี้มันทำให้เหมือนทุกๆอย่างกำลังหยุดอยู่กับที่หรือแม้แต่ลมหายใจของเขาตอนนี้ก็ตาม ทุกอย่างหยุดนิ่งไปตามความรู้สึกของทั้งสอง เสียงหัวใจของจักรพรรดินั้นเต้นแรงมากในอกของเขาเอง ใบหน้าหวานจดจ้องกับพลุสีสวย แต่อาคาชิมิอาจละสายตาไปดูพลุได้
"สวยจังเลยนะว่าไหม...." ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างเหม่อลอย โดยที่มีคุโรโกะหันมาพูดด้วยรอยยิ้มหวานราวกับน้ำผึ้ง
"นั่นสินะครับ...ผมไม่เคยเห็นพลุสวยเท่านี้มาก่อนเลย" คุโรโกะตอบกลับอีกคนไป ก่อนจะหันกลับไป
"....ฉันหมายถึง...นายต่างหากเท็ตสึยะ" คุโรโกะหันควับกลับมามองหน้าของอีกฝ่าย ใบหน้าของคนผมฟ้าแทบจะขึ้นสี อาคาชิยกยิ้มส่งไปให้ จนได้รู้ว่าคนตรงหน้าเขินกับคำพูดของเขา
"อาคาชิคุงคนบ้า" เสียงหวานใสด่าว่าอีกคน ใบหน้าแดงก้มหันหนีอีกคน แต่ไม่รอดสายตาของร่างแกร่งกว่าได้ อาคาชิไม่คิดจะทนความรู้สึกตนเอง มือหนาจับตัวร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น จนคุโรโกะตกใจก่อนจะนิ่งให้อีกคนกอดได้ง่ายๆ
"อะ...อาคาชิคุง" คุโรโกะพูดตะกุกตะกักด้วยความเขินอายที่อีกคนกอดเขาโดยไม่มีเหตุผล พร้อมกับผละออกมา และจับมือเขาเอาไว้ให้จ้องหน้ากันและกัน
"เท็ตสึยะ" อาคาชิเรียกชื่อของอีกคนตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าคมของตนเองเข้าไปใกล้กับอีกฝ่ายมากขึ้น คุโรโกะไม่ได้คิดที่จะหนีเลย เขานิ่งให้อีกฝ่ายเอาหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะจูบกัน ไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่รังเกียจที่อีกคนเข้ามาใกล้เขาเลยแม้แต่น้อย
"อาคาชิคุง" คุโรโกะพูดชื่ออีกฝ่าย พร้อมกับหลับตารอใบหน้าคมของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ทำให้อาคาชิยกยิ้มดีใจไม่น้อยที่อีกคนยอมให้เขาจะทำในสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด
"อาคาชิ" น้ำเสียงเอกลักษณ์ของบุคคลอื่นเรียกชื่ออาคาชิขึ้นมา จนร่างสูงและคุโรโกะต้องรีบห่างออกจากกัน อาคาชิหันไปมองคนที่เรียกเขาด้วยอารมณ์ขุนมัว แต่ก็ต้องชะงักไป เพราะคนที่มาเรียกเขานั้นไม่คิดว่าจะมาอยู่ที่นี่ได้
"มายุสึมิ....."
[Kuroko Special]
ผมไม่รู้ว่าสถานะการณ์ในตอนนี้นั้นคนอย่างผมต้องควรทำอย่างไร เท่าที่ผมรู้คือ ผมใช้ความเงียบนั้นสู้เข้าไว้ก่อนเพื่อรอฟังคำพูดของคนรอบตัว
"อาคาชินายมาค่ายฝึกที่นี่เองงั้นหรอ พอดีได้ยินมาจากพวกมิบุจิน่ะ" มายุสึมิ จิฮิโระ บุคคลที่เป็นซิกแมนเบอร์ 2 หรือก็คือคนที่มาแย่งตำแหน่งเขาตอนนั้นนั่นเอง
"ครับ...แล้วมายุสึมิมาทำอะไรที่นี่งั้นหรอครับ" อาคาชิคุงถามคนที่สูงกว่าตนเองไป มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าบรรยากาศมันน่าอึดอัดมากยิ่งกว่าเดิม เหมือนกับเขาเป็นส่วนเกินอย่างไงอย่างงั้น
"พอดีฉันมากับครอบครัวน่ะ...แล้วก็เพื่อที่จะมาเทศกาล แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอพวกนายที่นี่" มายุสึมิซังเอ่ยขึ้นมา เขาเดินมาประชันหน้าของอาคาชิคุง พร้อมกับสายตาที่ผมเดาไม่ออกมามันคืออะไร
"งั้นหรอ...แล้วมาฝึกหรือมาเที่ยวกันแน่ล่ะอาคาชิ" ร่างสูงผมเทาเอ่ยถามอาคาชิคุง จนคนผมแดงหัวเราะออกมา ทำไมกัน อาคาชิคุงตอนอยู่กับมายุสึมิถึงได้มีความสุขกันล่ะ ไม่ชอบใจเลยแต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเราเสียด้วยสิ ผมคิดแบบนั้นไปได้ยังไง
"ฮ่าๆ ก็ต้องมาฝึกสิครับคุณมายุสึมิ" อาคาชิหัวเราะแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ผมชักจะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมากกว่าเดิม ผมสมควรไปจากที่แห่งนี้สุดๆแล้วตอนนี้
"ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ...จะได้ไม่รบกวนการพูดคุยของพวกคุณ" ผมพูดขอตัวไปตามมารยาท จนการสนทนาของทั้งสองต้องหยุดลง มายุสึมิซังหันหน้ามามองอย่างไม่ค่อยชอบใจผมสักเท่าไหร่ แต่ผมก็รู้ว่าผมไม่ควรอยู่ตรงนี้อยู่แล้วล่ะนะไม่ต้องมองผมขนาดนั้น
"เท็ตสึยะจะไปไหน...ผมเป็นคนพานายมา ผมก็ต้องพากลับไปเหมือนกัน" อาคาชิเอ่ยขัดผมออกมา ซึ่งผมที่กำลังจะเดินออกจากบริเวณนี้ที่พวกเขากำลังคุยกัน
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยากไปหาพวกคิเสะอยู่แล้วด้วยไม่ได้เจอกันตั้งแต่แข่งวินเทอร์คัพ" ผมร่ายแถร ออกไปยาวเหยียดเท่าที่เคยจะเอ่ยออกมา จนใบหน้าของอาคาชิคุงถึงกับเงิบเหวอไปเลยก็ว่าได้
"เท็ตสึ...ยะ...." ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังผมเอ่ยชื่อผมอย่างตัดพ้อ ก่อนที่เขาจะไม่พูดอะไรอีกเลย และหันหลังกลับไปให้ผม ไม่รู้ว่าทำไมอกข้างซ้ายของผมกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมา ผมตัดสินใจเดินออกมาจนตรงนั้นเข้ามาอยู่ในงานแล้วเรียบร้อย ส่วนทางฝั่งนั้นผมได้ปล่อยให้อาคาชิคุงและมายึสึมิซังนั้นได้คุยกันไปโดยที่ไม่มีผมไปขวางพวกเขาทั้งสอง
"คุโรโกจจิ!!" เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของเพื่อนสมัยมอต้นดังขึ้นและก็ไม่ใช่ใครที่ไหนที่เรียกชื่อของเขาแบบนั้นได้นอกจาก
"คิเสะคุงยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะครับ" ผมทักอีกคนกลับไป โดยเก็บอาการบางอย่างเอาไว้ในใจ ตอนนี้ผมกำลังเดินคุยกับคิเสะคุง และร่างสูงผมเหลืองก็พาผมไปพบกับทุกๆคน ก่อนจะเริ่มเดินเที่ยวกันอีกครั้ง อาโอมิเนะคุงก็พาผมไปยังที่ยิงเป้าส่วนมุราซากิบาระคุงพาผมไปยังร้านขายขนม และที่เหลือก็พาไปยังที่ที่ตัวเองอยากไป แต่ก็ดีจังที่อกข้างซ้ายของผมตอนนี้มันไม่เจ็บแล้วแต่กลับรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทน บางอย่างที่ไม่ควรเกิดขึ้น เพราะที่นี่มีเพื่อนของผมตั้งเยอะแยะ แต่ผมกลับ...
รู้สึกเหงา...
[End Kuroko Special]
ร่างสูงหันหลังให้คุโรโกะและไม่มองกลับไปยังคนตัวเล็กอีกที่ได้เดินจากเขาไป อาคาชิถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าคุยกับรุ่นพี่ที่อยู่ในทีมอีกคนที่ไม่ได้มาประชุมกับเขาด้วยตอนนั้น
"มีอะไรจะพูดกับผมหรือป่าวครับ" อาคาชิตัดสินใจถามคนตรงหน้าออกไป เขาก็ไม่ได้คิดอะไรหรือมีอะไรลึกซึ้งกับคนตรงหน้าอยู่แล้ว
ย้ำว่าคนตรงหน้านะ
"ก็บอกแล้วไงว่าพวกมิบุจิบอกฉันมา เลยมาหานายเฉยๆ" มายุสึมิเอ่ย พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้คนตรงหน้ามากกว่าเดิม จนร่างสูงผมแดงที่เตี้ยกว่าตอนนี้หลังได้ติดกับต้นไม้แล้วเรียบร้อย
"นายหลบหน้าฉันใช่ไหม??" คนผมเทาถาม เขาใช้ขาข้างซ้ายแทรกเข้าไปยังตรงกลางระหว่างขาของอีกคนที่ตอนนี้ร่างกายติดกับต้นไม้อยู่ ก่อนจะใช้มือหนาจับคางของคนผมแดงให้เงยหน้ามองขึ้นจ้องตากับเขา
"มายุสึมิ กรุณาออกห่างจากผมด้วยครับ" อาคาชิบอกอีกฝ่าย พลางพยายามดันขาแกร่งของมายุสึมิที่ดันตนเองอยู่ตอนนี้ออก
"อาคาชิ...ตกลงพวกเราเป็นอะไรกันกันแน่" มายุสึมิเอ่ยขึ้นก่อนที่จะกดริบฝีปากเข้าไปประกบคนตรงหน้าที่กำลังตกใจกับการกระทำของคนผมเทาพร้อมกับพยายามดันอกที่แกร่งกว่าออกจากตัวเอง
Rewrite (45%)
(กำลังแก้ไขปรับปรุง)
"นี่เท็ตสึแล้ว...เอ่อ.....อาคาชิล่ะเมื่อกี้ยังเห็นอยู่ด้วยกันอยู่เลยนิ"อาโอมิเนะพูดขึ้นถามคนตัวเล็กข้างๆอย่างอยากรู้โดยคุโรโกะที่ได้ยินนั้นรู้สึกหงุดหงิดและหมองลงจนทีมปฎิหาริย์ที่ยืนอยู่ถึงกับรู้สึกได้เลยทีเดียว
"เอ่อ...นี่คุโรโกจจิฮะมาดูนี่สิตุ๊กตาน่ารักมากเลยนะฮะ!!"คิเสะเอ่ยขัดบรรยากาศที่น่าหดหู่นี้ก่อนจะพาร่างบางเดินไปยังร้านขายตุ๊กตาที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนี้
"ตุ๊กตาน่าร๊าก------"เสียงเอื่อยๆของมุคคุง(ชื่อยาวขอเรียกแบบนี้นะ)ดังขึ้นมองตุ๊กตาสีฟ้าน่ารักที่ตั้งอยู่ในร้านอย่างเด็กเจอของเล่น
"คุโรโกจจิเดี๋ยวผมซื้อให้ไหมฮะ"คนผมเหลืองทองเอ่ยขึ้นถามคุโรโกะที่มองตุ๊กตาอย่างไม่กระพิบนัยตาประกายวาวจนคิเสะที่ยืนข้างๆนั้นยิ้มขึ้นด้วยความพอใจ
"อยากได้นะครับแต่ว่า....คิเสะซื้อให้ผมจะดีหรอครับ"คุโรโกะถามกลับร่างสูงข้างกายไปพร้อมกับหันไปมองอย่างรู้ใจเพื่อนในทีมของตน
"ไม่เป็นเป็นไรเลยฮะ...ซื้อของให้ใครสักคนถือว่าจิ๊บๆฮะ"คิเสะตอบกลับไปอย่างสบายๆคนผมฟ้าที่เห็นก็เหล่ตามองก่อนจะหันกลับไปทางร้านขายตุ๊กตา
"งั้นแล้ว....คนข้างหลังล่ะครับ"คุโรโกะเอ่ยพลางชี้ไปยังคนผิวสีที่ยืนอยู่ข้างหลังที่กำลังหันหน้ามองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจใครคิเสะที่มองตามนิ้วของร่างบางก็ยิ้มแห้งๆพร้อมกับเอ่ยปากบอกคนที่ถามอย่างกลัวๆ
"คือว่า...อาโอมิเนจจิกำลัง......งอนผมอยู่ฮะ..."คิเสะกระซิบข้างหูบางคุโรโกะที่ได้ยินก็ยิ้มบางๆก่อนจะตะโกนเสียงดังจนคนที่โดนล้อนั้นถึงกับหน้าแดงเลยทีเดียว
"ห้ะ!!คิเสะคุงจะซื้อตุ๊กตาให้อาโอมิเนะคุงหรอครับ!!"คุโรโกะพูดขึ้นเสียงดังคนที่โดนเรียกชื่อนั้นหันไปมองคิเสะอย่างนิ่งๆส่วนเจ้าตัวนั้นหันหน้าหนีโดยที่ใบหน้าขาวสวยนั้นแดงไปจนถึงหูแล้ว
"จำไว้เลยนะฮะคุโรโกจจิ!!"คิเสะบ่นใส่ร่างบางผมฟ้าก่อนที่จะมองไปยังคนที่งอนเขาอยู่ตอนที่ก่อนจะมาเที่ยวเทศกาลนี้
"คิเสะฉันมีเรื่องจะคุยด้วยมานี่หน่อยดิ"อาโอมิเนะสั่งโดยไม่รอคำตอบจากคนผมเหลืองพร้อมกับลากตัวไปจนหายลับสายตาสีฟ้าอความารีนและคนอื่นๆไป
"คุโรโกะนายนี่มันแม่สื่อชัดๆ"มิโดริมะเอ่ยขึ้นบอกคุโรโกะโดยที่เจ้าตัวนั้นไม่ค่อยชอบใจในคำพูดของคนร่างสูงซะเท่าไหร่
"ผมต้องเรียกพ่อสื่อสิครับมิโดริมะคุง=_="คุโรโกะเถียงกลับไปจนหลายคนแถวนั้นที่ได้ยินก็หัวเราะกันสนุกปาก
"คุโรจินเอาขนมไหมจาด้ายไม่หงุดหงิด"มุคคุงเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นขนมป๊อกปี้รสวนิลาให้ร่างบางตรงหน้าคุโรโกะรับมันก่อนจะกัดขนมไปโดยที่อารมณ์ในตอนนี้ดีขึ้นมาอย่างกับกันชา(?)
"ขอบคุณนะครับมุราซากิบาระคุง"คุโรโกะพูดเสร็จพลางยิ้มบางๆส่งให้จนคนผมม่วงหน้าแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน
"เห้!!นายน่ะคุโรโกะสินะ"เสียงปริศนาดังขึ้นทีมปฏิหาริย์ที่เหลืออยู่ถึงกับหันไปมองตามก็แหม่เรียกชื่อเพื่อนร่วมทีมเก่าขนาดนี้ก็น่าสงสัยน่ะสิ
"ครับแล้วคุณมีอะไรกับผมหรือป่าวครับ....คุณมายุสึมิ"คุโรโกะเอ่ยทักกลับแบบไม่ปฏิเศษและไม่ยินดีเค้าไม่ชอบคนสักเท่าไรตั้งแต่ที่จะมาขโมยฉายาซิกแมนเงาลวงตาของเค้าแล้วด้วยซ้ำ
"พอดีอยากคุยอะไรด้วยหน่อยน่ะมาแปปนึงได้ไหมละ"มายุสึมิเอ่ยขึ้นทุกๆคนที่ได้ยินก็พร้อมใจกันหันหน้าไปมองร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆมุคคุงคุโรโกะที่รู้สึกได้ถึงสายตาของทุกคนก็ส่งสายตาว่าไม่เป็นไรเพื่อนทีมเก่ารู้ดีว่าคุโรโกะมีความแค้นกันมายุสึมิมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ก่อนที่จะหันกลับมาพร้อมกับตอบกลับไปโดยยังคงระมัดระวังคนตรงหน้าอยู่
"งั้นฉันขอยื้มตัวคุโรโกะหน่อยก็แล้วกันนะ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นไม่รอช้าจับแขนของคุโรโกะพร้อมกับดึงให้เดินตามจนตอนนี้ลับสายตาจากทุกๆคนมายังไม่มีคนร่างบางมองคนผมเทาอย่างงงๆก่อนที่เสียงทุ่มต่ำจะเปิดประเด็นในการคุยเรื่องที่ตนตั้งใจไว้
"นายน่ะ....เป็นอะไรกับอาคาชิ"มายุสึมิพูดเสร็จก็มองหน้าคุโรโกะอย่างจะกินเลือดกินเนื้อพร้อมกับน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรกับร่างบางอย่างแรง
"แล้วคุณคิดว่าผมเป็นอะไรล่ะครับ"คุโรโกะจิกกลับตัวเค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไปทำไมด้วยสงสัยโรคไม่ถูกกับคนที่มาแย้งฉายาร่างบางยังอยู่
"หึ...นายนี่มัน.....ไม่รู้จะสันหาคำอะไรมาพูด"ร่างสูงบ่นพลางจิปากอย่างไม่พอใจคุโรโกะที่ได้ยินก็เริ่มรู้สึกอยากจะเตะปากอันหมาๆ(?)ของมายุสึมิให้ถูไถและระนาบไปกับพื้นอันสวยงาม(??)ในตอนนี้จริงๆ
"งั้นผมขอแนะนำนะครับว่าไม่ต้องพูดหรอกครับ"คุโรโกะแสดงความคิดเห็นออกไปมายุสึมิที่ได้ยินก็มองค้อนใส่อย่างหาเรื่องพร้อมกับหัวเรอะออกมาเบาๆก่อนจะพูดกลับไปอย่างค้าดแค้น
"นายนี่ปากหมาดีนะไม่คิดเลยว่าคน 'จืดๆ' อย่างนายจะปากร้ายเหมาะกับความ 'จืดชืด' ที่มีดี"ร่างสูงเน้นคำกระแทกใส่จนร่างบางรู้สึกว่าคนตรงหน้ามากระตุกหนวนแมวอันน้อยๆ(?)ของตนถึงคุโรโกะจะไม่เคยใช้โหมดลับให้ใครเห็นแต่กับคนๆนี้คงต้องเปิดผนึกเสียแล้ว
"ใช่ครับผมมันปากหมาแต่ก็คงเหมือนคุณที่มีความ 'จืด' พร้อมกับปากที่โคตรหมาเหมือนกันนั่นแหละครับ"
"คุโรโกะ!!"มายุสึมิตะโกนชื่อของคนตรงหน้าอย่างอารมณ์ร้อนมันน่าหงุดหงิดที่โดนคนอย่างคุโรโกะตอกกลับมาได้เจ็บแสบ
"ทำไมครับหรือว่า......แทงใจดำ"คุโรโกะเปิดผนึกของตนที่เก็บไว้นานตั้งแต่เด็กๆย้ำว่าตั้งแต่เด็กๆเพราะว่าในสมัยเด็กนั้นร่างบางเคยใช้มันกันเพื่อนตอนอนุบาลและก็โดนทุกคนเกลียดมาจนพ่อและแม่นั้นรู้และบอกเค้าว่าห้ามใช้มันอีกเด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะไม่ให้กินนมวนิลาสุดที่รักของตน(?)
"หึ...แสดงธาติแท้ออกมาแล้วสินะนายน่ะ"มายุสึมิเอ่ยขึ้นพลางมองหน้าหวานอมชมพูของคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจและสะใจที่ทำให้คุโรโกะแสดงตัวตนจริงๆออกมาโดยที่รู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้ใสซื่ออย่างที่เห็น
"ขอบคุณสำหรับคำชมครับ^^"คุโรโกะพูดพร้อมกับยิ้มให้อย่างสดใสไร้สิว(?)ก็แหม่ได้ออกมาจากผนึกทีก็เล่นให้สุดเลยก็แล้วกัน
"งั้นจะได้คุยกันง่ายหน่อยเพราะเอาตัวจริงของมากันและกันแบบนี้"ร่างสูงเอ่บขึ้นคุโรโกะที่ได้ยินก็ยิ้มกับไปเหมือนจะรู้ความหมายของกันและกัน
"แล้วตกลงนายเป็นอะไรกับอาคาชิ"
"ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ก็ไม่ได้พิเศษอะไร"
"นายกวนชิบเลยว่ะ"
"พึ่งรู้หรอครับ"
"ไอ....เฮออย่าเข้ามายุ่งกับอาคาชิอีกเด็ดขาดไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"มายุสึมิอ่อนลงนิดหน่อยพร้อมกับเตือนคุโรโกะที่ยืนเถียงกันอยู่โดยพยายามมองท่าทีอันกวนโอ้ยของร่างบางอยู่ห่างๆ
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับเพราะผมก็.....ไม่คิดจะเป็นก้างขวางคอคุณอยู่แล้วล่ะครับ"คุโรโกะเอ่ยเสร็จก็หันหลังกลับเพื่อกลับไปหาพวกเพื่อนๆที่เป็นห่วงอยู่โดยไม่ลืมโบกมือลาอย่างเป็นมิตร(ที่ไม่เต็มใจ)ร่างสูงที่เห็นคนร่างเล็กลับสายตาไปก็ยิ้มร้ายออกมาอย่างชัยชนะย่อมๆของตนก่อนที่จะพึมพัมออกมาจนคนหลายคน(รวมไรด์และรีดๆ)ที่ได้ยินถึงกลับเงิบและคิดว่าโรคจิตได้เลยทีเดียว
"อาคาชิน่ะ...ตรงอยู่ใต้---ของฉันคนเดียวเท่านั้นจำไว้"
[Akashi Special]
หลังจากที่ผมได้คุยกับรุ่นพี่จิฮิโระเสร็จผมก็เดินตามหาเท็ตสึยะจนทั่วเทศกาลแต่ดันยังไม่เห็นวี่แววของร่างอันบอบบางน่าถนุถนอมของเท็ตสึยะเลยนายหายไปไหนกันผมจะบ้าอยู่แล้วน้าาาาา
"นั่นอาคาชิจจินิฮะ!!"เสียงของเรียวตะเอ่ยขึ้นทักผมมองไปตามเสียงที่ดังขึ้นก่อนที่จะทักกลับไปอย่างไม่เต็มใจตอบซะเท่าไหร่ก็เท็ตสึยะของผมหายผมจะอารมณ์ดีได้หรอไงเล่า!!
"เรียวตะนายเห็นเท็ตสึยะบ้างไหม"ผมถามพร้อมกับแผ่รังสีความเป็นกัปตันให้ร่างสูงตอบไวๆเรรียวตะชะงักกับท่าทีของผมก่อนที่จะตอบคำถามของผมออกมาอย่างกลัวๆ
"อ้อ....คะ...คุโรโกจจิอยู่กับพวกมิโดริมัจจิน่ะฮะ!!"ร่างสูงพูดจบผมก็รีบหาพวกชินทาโร่ทันทีผมหงุดหงิดมากที่ดันมาเจอรุ่นพี่จิฮิโระที่นี่มันผิดพลาดไปหมดผมอุตส่าจะเดทและได้แอ้มกับเท็ตสึยะ(?)สักหน่อยแต่ดันเจอตัวขัดขว้างอย่างเขาคนนั้นนี่สิ
"อาคาชิ"เสียงของคนผมเขียวดังขึ้นนั่นทำให้ผมรีบหันไปมองและก็พบพวกของชินทาโร่และ...
"เท็ตสึยะ!!"ผมตะโกนเรียกชื่อของคนผมฟ้าที่หันหลังให้ผมก่อนที่จะรีบเดินหนีเท็ตสึยะเป็นอะไรผมทำอะไรผิดนายห้ามทำแบบนี้กับผมนะ!!
"เท็ตสึยะ!!นายเป็นอะไรน่ะหันมาคุยกันก่อน!!"ผมวิ่งตามไปก่อนจะจับแขนบางๆของเท็ตสึยะเพื่อรั้งร่างบางไว้ไม่ให้หนีไปไหนแต่คนตรงหน้ากลับพยายามสบัดแขนออกเพื่อไม่ให้ผมแตะต้องแขนของตน
"ไม่ครับผมไม่อยากยุ่งกับอาคาชิคุงครับ"เท็ตสึยะพูดขึ้นนั้นทำให้ผมสงสัยอย่างมากทำไมผมไปทำอะไรให้เท็ตสึยะถึงไม่อยากยุ่งกับผมก่อนหน้านี้ยังเกือบจะได้จูบกันอยู่แล้วแท้(?)
"ฉันไปทำอะไรให้นายล่ะนายก็บอกฉันมาสิ!!"ผมตะคอกกลับไปอย่างทนไม่ได้ผมไม่รู้จริงๆว่าเท็ตสึยะโกรธอะไรผมต้องการถามก็เท่านั้น
"อาคาชิคุงก็เลิกยุ่งกับผมซะทีสิครับผมจะได้ไม่ต้องมีเรื่อง"เรื่อง...เรื่องอะไรทำไมมีใครทำร้ายสมองของผมในตอนนี้คิดอะไรก็เลยเถิดไปแล้วผมจะปกป้องนายเองเท็ตสึยะ
"นายก็บอกฉันมาสิว่านายมีเรื่องอะไรฉันจะได้ช่วยไง"ผมผ่อนคลายอารมณ์ลงเพราะคิดว่าถ้าตะคอกแบบเมื่อกี้นี้ล่ะก็เท็ตสึยะอาจจะไม่ชอบก็ได้
"อยากช่วยผมใช่ไหมครับอาคาชิคุง"เท็ตสึยะถามผมแน่นอนว่าคำตอบของผมคือ...
"ฉันจะช่วยเท่าที่ทำได้"
"งั้นก็กรุณาปล่อยผมและเชิญไปที่อื่นด้วยครับ"คนตัวเล็กกว่าพูดเสร็จผมที่ประมวลผลได้แล้วก็งงเข้าไปใหญ่ผมไม่รู้ว่าเท็ตสึยะเป็นอะไรจริงๆนะใครก็ได้ช่วยบอกที!!!!!
"เท็ตสึยะนายอย่างดื่อได้ไหมฉันไม่รู้ว่านายเป็นอะไรกันแน่!!"ผมเริ่มหมดความอดทนเส้นขีดจำกัดของผมเริ่มตึงมากขึ้นเรื่อยๆจนคำพูดของร่างบางตรงหน้าจะเหมือนเป็นดั่งกรรไกรที่คมเฉียบจนไม่สามารถควมคุมในสิ่งที่ตนตั้งใจได้
"ไม่ครับผมบอกแล้วไงผมจะไม่ยุ่งกับอาคาชิคุงครับเพราะว่าผมไม่อยากเป็นก้างขว้างคอใครหรอกนะครับ!!"เท็ตสึยะเอ่ยขึ้นก้างขว้างคอใครเท็ตสึยะไม่น่าจะมีคนอิจฉาจนมาพูดกับคนตรงหน้าแน่ๆเท็ตสึยะโกหกผม
"นายหมายความว่ายังไง!!ก้างขว้างคออะไรนายอย่าม----....หรือว่าเป็นจิฮิโระ......."ผมประมวลผลอีกครั้งก็คิดไปถึงรุ่นพี่ที่มาขัดขว้างเวลาเดท(?)ของเค้ากับเท็ตสึยะต้องใช่ๆแน่ๆคนๆนั้นต้องไปพูดอะไรกับเท็ตสึยะที่น่ารักของเค้าแน่ๆ(??)
"อาคาชิค---"คนตรงหน้ากำลังจะเรียกชื่อแต่ก็ถูกผมขัดเสียก่อนที่จะเอ่ย
"นายกำลังเข้าใจฉันผิดนะเท็ตสึยะฉันกับรุ่นพี่จิฮิโระไม่ได้เป็นอ------"
"แล้วคุณมาแก้ตัวกับผมทำไมครับผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักหน่อยนิครับอาคาชิคุง"คนตรงหน้าพูดคำพูดที่เอ่ยออกมานั้นทำให้ผมจุกอย่างบอกไม่ถูกมันก็จริงที่เค้ากับเท็ตสึยะไม่ได้เป็นอะไรกันแต่
'ไม่อยากให้เข้าใจกันผิดในขณะที่ทำคะแนน'
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินหนีไปเพื่อหวังที่จะกลับไปที่พักแต่ลืมไปแล้วหรอว่าผมนะเป็นใคร ผมอาคาชิ เซย์จูโร่ ผู้มือไวน่ะ!!(?)
"นายไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!"ผมคว้าแขนบางๆของเท็ตสึยะไว้ก่อนที่จะดึงมาเพื่อให้ร่างบางหันมามองหน้าคุยกับผมตรงๆ
"อา...อาคาชิคุงปล่อยผมครับ"ร่างเล็กเอ่ยขึ้นพลางดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาเหมือนเด็กน้อยถูกขัดใจอาคาชิที่เห็นก็ยิ้มน้อยๆแต่ก็ยังไม่ลืมเรื่องหลักที่กำลังทำอยู่
"ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง"ผมเอ่ยขึ้นบอกคนที่พยายามแกะแขนของผมอยู่เท็ตสึยะมองผมค้อนๆพร้อมกับเอ่ยออกมาจนผมอดเถียงกลับไปไม่ได้
"ผมไม่อยากคุยกับกัปตันจอมหื่นกามครับ"
"ฉันก็เป็นแค่กับนายเท่านั้นแหละ"
"อาคาชิคุง!!"เท็ตสึยะเรียกชื่อผมอย่างเสียงดังจนทุกคนหันมามองมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัวร่างบางตรงหน้ามองผมอย่างขาดโทษผมรู้นะว่าเท็ตสึยะคิดอะไรหาว่าผมหน้าด้านล่ะสิผมไม่ได้ด้านสะหน่อยชิ!!
"เท็ตสึยะได้โปรดเชื่อฉันฉันกับจิฮิโระไม่ได้เป็นอะไรกันแค่นายเอ่ยปากตอบคำเดียวฉันจะไม่เซ้าซี้นาย"ผมให้ข้อเสนอไปกับเท็ตสึยะตัวน้อย(?)คนตัวเล็กที่ได้ยินก็ทำท่าคิดนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยตอบผมอย่างนิ่งๆ
"เชื่อก็ได้ครับ"
"ไม่เอาก็ได้ตอบแบบมั่นใจ"
"ผม 50-50"
"เท็ตสึยะ!!"ผมเริ่มไม่เข้าใจเท็ตสึยะเหลือเกินว่างอลอะไรสามีในอนาคต(?)อย่างผมผมพยายามให้คนตรงหน้าเข้าใจแต่จะซื่อบื่อไปไหนเท็ตสึยะ
"ฉันไม่ได้ชอบเขาและฉันก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย!!"ผมตัดสินใจเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเท็ตสึยะที่ได้ยินก็หันควับมามองผมอย่างงๆคงอยากรู้ล่ะสิว่าใครแม้แต่ทุกคนที่ยืนอยู่ก็หันมามองผมเป็นตาเดียว
"อาคาชิจจิมีคนที่ชอบแล้ว"
"นายไม่รู้หรือไงคิเสะว่าอาคาชิมีคนที่ชอบน่ะนาโนดาโยะ"มิโดริมะเอ่ยขึ้นเค้าเป็นผู้ที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อาคาชิแสดงมันออกมาตั้งแต่ม.ต้น
"อาคาชิ....คุง"เท็ตสึยะเรียกชื่อผมเบาๆนั่นทำให้ผมขยับเข้าไปใกล้ร่างบางตรงหน้ามากขึ้นจนเรียกได้ว่ารวมร่างไปเถอะก็ว่าได้ผมอยากจะบอกออกไปนานแล้วผมน่ะอยากจะมีคนตรงหน้ามาอยู่เป็นภรรยาตัวน้อยๆข้างกาย(?)ของเค้าอย่างสุขสมแล้ว
[End Akashi Special]
"เท็ตสึยะอยากรู้หรอ"อาคาชิถามร่างบางอย่างสนุกก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนห่างกันไม่มากนัก
"ผ...ผมไม่ได้อยากรู้ส...สักหน่อยครับ"คุโรโกะเอ่ยขึ้นอย่างลำบากอกข้างซ้ายก็ยังเต้นระรัวไม่หยุดมันเต้นได้น่ากลัวจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอกได้เลย
ร่างสูงยิ้มบางๆก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้น มากขึ้น และ.....
O///////////////O
'อาคาชิ(นาโนะดาโยะ)!!/อาคาชิจจิ!!/อาคาจิน!!'
[decidedly]
...ใช่ครับผมมันปากหมาแต่ก็คงเหมือนคุณที่มีความ 'จืด' พร้อมกับปากที่โคตรหมาเหมือนกันนั่นแหละครับ...
[21/1/60]
0:31 a.m.
[EP 03:Mistake]
Story 100 % By Phantom
Example Stroy By Phantom ft.TheThird
Story By Phantom
[ติดตามกดน้อง , โหวตกดคุณชาย]
[Are You Ready??]
[Plz Wait For Story]
[Next Time]
English : Bye Bye!!
Japanese : それでは、また会いましょう!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น