ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ♟EP 01:See You Again Rewrite[100%](100 %)♟
♟EP 01:เจอกันอีกครั้ง รีไรท์♟
(100 %)
Rewrite [100%]
"อาคาชิคุง!!" เสียงหวานใสดังขึ้นเรียกชื่อของอีกคนที่ชนตนเอง กลับไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นอดีตกัปตันของรุ่นปฏิหาริย์อย่าง อาคาชิ เซย์จูโร่ นั่นเอง
"เท็ตสึยะ?...นายมาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี้ย" อาคาชิถามขึ้น ร่างเล็กจึงตอบไปตามความจริงที่ว่าเขามาทำไม
"พอดีว่าผมกับพวกรุ่นพี่ในชมรมมาค่ายฝึกที่ออนเซ็นน่ะครับ" คุโรโกะเอ่ยก่อนที่มือหนาจะจับแขนอันบอบบางของเขา พลางอีกคนดึงขึ้นจนร่างบางจนเซไปชนกับอกแกร่งของคนร่างสูง ใบหน้าคุโรโกะร้อนผ่าวและใบหน้านั้นขึ้นสีแดงจางๆ
"คือ...ขอบคุณนะครับ" ร่างบางพูดขอบคุณ พร้อมกับดันอกแกร่งของคนตรงหน้าออก แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลุดสัดทีเหมือนกับอีกคนนั้นกอดเขาเอาไว้
"อาคาชิคุงครับ...กรุณาปล่อยผมด้วยครับ" คุโรโกะท้วงคนตรงหน้า ใบหน้าหล่อของอาคาชิกระตุกยิ้มมุมปาก พลางกระชับอ้อมกอดของตัวเองเข้าอีก ทำให้ร่างบางที่ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนนั้นหยุดนิ่ง และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ จนร่างสูงต้องตัดสินใจพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบนี้ทิ้งไป
"นี่เท็ตสึยะ...ฉันมีเรื่องจะพูด" อาคาชิเอ่ยขึ้นนั้น ทำให้คุโรโกะเงยหน้ามองมาสบตาสีทับทิมทั้งสองข้างก่อนที่จะตอบรับออกไป
"ครับ??" ร่างบางพูดขึ้นพร้อมกับเอียงคอมอง ซึ่งมันดูแล้วน่ารักมาในสายตาของคนผมแดงอย่างเขา
'ท่านี้ท่านได้แต่ใดมาเท็ตสึยะ!!-///-' อาคาชิได้แต่คิด
"เท็ตสึยะน่ะ....ไม่ได้เจอกันตั้งนานหน้าตานายตอนนี้นี่...." ร่างสูงเอ่ยขึ้นเหมือนกำลังพิจารณาอีกคน ก่อนจะมองหน้าร่างตรงหน้าพร้อมกับยกยิ้มร้ายอย่างไม่น่าไว้ใจ จนคุโรโกะรู้สึกขนลุกแปลกๆอย่างบอกไปถูก
"หน้าตาผมมันทำไมหรอครับอาคาชิคุง!!" คุโรโกะได้ยินก็เหวี่ยงใส่อีกคนทันที จนอาคาชิที่เงียบไปนั้นจะเอ่ยขึ้นต่อจากที่อีกคนพูด
.
.
.
.
.
.
" 'น่ารัก' ขึ้นเป็นกองเลยนะ^^" อาคาชิพูดเสร็จร่างบางก็หน้าแดงก่ำไปจนถึงหูทั้งสองข้าง ก่อนจะแย้งออกมาในคำพูดอันหวานหยดย้อยของร่างสูง
"บะ...บากะครับ...ผมจะน่ารักได้ยังไงก็ผมเป็นผู้ชายนะ!" คุโรโกะพูดก่อนที่จะดันอกของอาคาชิออกไปโดยไว พลางสะบัดบ๊อบใส่จนร่างสูงขำออกมา นั่นกลับทำให้อาคาชิโดนท่าอันสุดที่รักและแรงช้างของคุโรโกะเข้าที่ท้องเต็มๆ
พลั่ง!!
"อิกไนท์พาสครับอาคาชิคุง!!" ร่างบางใช้ท่าการส่งลูกพาสของตนใส่อาคาชิ ก่อนจะวิ่งหนีหายไปในทางเดิน ปล่อยให้ร่างสูงนั้นยืนกุมท้องของตนเองด้วยความเจ็บปวด
"อึก!!......ชิ...นายมันน่าแกล้งจริงๆเลยนะเท็ตสึยะ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"อ่าว!!...เซย์จังในที่สุดก็มาแล้ว" เสียงของเรย์โอะเอ่ยทักคนที่พึ่งมาถึงคนใหม่ ร่างสูงที่ได้ยินก็มองหน้ารุ่นพี่ของตนเอง ก่อนจะลงไปแช่น้ำข้างๆพวกเขาอย่างสบายใจ
"อ่าว...อาคาชิไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ผู้ที่ถูกเรียกชื่อจึงหันไปทางเสียงนั้นโดยที่ร่างสูงรู้สึกไม่ชอบคนนี้ที่เป็นเพื่อนสนิทของคุโรโกะอย่างบอกไม่ถูก
"ไทกะสินะ...ขอบคุณที่ดูแลเท็ตสึยะให้ล่ะ" อาคาชิเอ่ยบอกขอบคุณ โดยที่มีรอยยิ้มอันหล่อเหลา จนหลายคนแทบจะใจละลายได้เลยทีเดียว
"เอ่อ...อาคาชิฉันขอถามอะไรหน่อยสิ" คนผมไฟพูดขึ้นหวังจะถามบางอย่างจากอาคาชิ ร่างสูงจึงกลับมาทำหน้าปกติอีกครั้งนึง
"นายมีอะไร" ร่างสูงเอ่ยถามกลับ เขาไม่ค่อยอยากคุยกับคนตรงหน้าเสียเท่าไหร่ มันทั้งหงุดหงิดน่ารำคาญและบางสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่
....เป็นเพื่อนคิดไม่ซื่อของร่างเล็กแน่ๆ....
"นายเดินมาถึงนี่...เห็นคุโรโกะบ้างหรือป่าวพอดีคุโรโกะบอกจะมาทีหลังแต่ยังไม่มาเลย" คากามิพูดขึ้นอีกครั้งถามคนตรงหน้า ก่อนที่จะมีเสียงหวานใสดังขึ้นข้างๆตอบแทนร่างสูง จนไม่มีใครได้ตั้งตัวจึงทำให้ทุกๆคนตกใจกันใหญ่...แต่ยกเว้นคนๆนึง
"ผมอยู่นี่ครับคากามิคุง" อีกคนก็ยังคงพูดออกมาด้วยหน้าตาหน้าตายไม่สนใจใคร กับความสามารถไร้ตัวตนนี้
"เฮ้ย!!..." เสียงของทุกๆคนดังขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย จนร่างสูงที่ไม่รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์นี้นั้นก็เขย็บเข้ามาใกล้ร่างบางของคุโรโกะ โดยที่นัยตาสีฟ้าก็มองการกระทำของกัปตันเก่าของเขาอย่างไม่เข้าใจ
"เท็ตสึยะ...นายนี่นะนิสัยไม่ดีเลยนะไปแกล้งคนอื่นเขาแบบนี้"
"ก็ผมไม่ได้ตั้งใจนิครับ...ว่าแต่อาคาชิคุงเห็นผมด้วยหรอครับ" คุโรโกะถามออกมาด้วยความสงสัย เขาไม่รู้ว่าอาคาชิเห็นเขาด้วยหรือป่าวหรือยังไงกันแน่ แต่ที่แน่ๆอีกคนไม่มีความตกใจที่ร่างของเขาจู่ๆก็โผล่ออกมาไม่ได้บอกใครเลยสักนิด
"ฉันก็ต้องเห็นนายอยู่แล้วเท็ตสึยะ...เพราะว่าฉันไม่เคยละสายตาจากนายได้ยังไงหล่ะ"
อาคาชิพูด คุโรโกะที่ได้ยินคำพูดก็เกิดหน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น พลางหันหน้าไปทางอื่นโดยที่มีสายตาสีแดงมองอยู่ไม่ห่าง และยกยิ้มออกมาโดยที่ไม่มีใครได้เห็น
"อ่าวเซย์จัง....เจอกันแล้วงั้นหรอ ฮุๆ" มิบุจิเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะเบาๆ รุ่นน้องผมแดงเล่นแกล้งคนตัวเล็กผมฟ้าครามที่น่ารักแบบนั้น มีหรือจะไม่รู้ว่าคิดอะไร และเขาเองก็ได้ยินคำที่มีความหมายบางอย่างจากคนผมแดงอีกต่างหาก
"เรย์โอะมันมีอะไรน่าขำครับ" อาคาชิเอ่ยถาม พลางมองหน้ารุ่นพี่ด้วยความใสซื่อและใบหน้าแดงขึ้นมานิดหน่อย จนคนผมดำต้องหัวเราะอีกคนออกมาอีกครั้ง ทำให้อาคาชินั้นหน้าแดงก่ำมากกว่าตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด ส่วนคุโรโกะที่หันมาเห็นกัปตันเก่าของตนหน้าแดงมากเลยตัดสินใจเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
"อาคาชิคุงหน้าแดงๆนะครับ....ไม่สบายหรือป่าว?" พอพูดเสร็จ คุโรโกะก็ทำท่าจะเอามือมาแตะที่หน้าผากของอีกคนเพื่อวัดไข้ ร่างสูงที่ไม่ทันตั้งตัวก็รีบถอยออกมาโดยเร็ว ก่อนจะหันหน้าหนีพร้อมกับเอ่ยกลับไปเพื่อปิดบังความเขินของตนเอาไว้
"ไม่เป็นอะไรหรอก แค่รู้สึกอยากจะขึ้นแล้วน่ะ" แถรอย่างหน้าด้านๆ พลางขึ้นจากบ่อออนเซ็นจนเห็นร่างอันน่าอิจฉาแม้จะตัวเตี้ยแต่กล้ามเนื้อนั้นไม่แพ้ใครแน่นอนสำหรับอาคาชิ จนทำให้ร่างบางนั้นบ่นออกมาเบาๆ แต่อีกคนกลับได้ยิน
"อาคาชิคุงนี่...น่าอิจฉาจังนะครับ....มีทั้งกล้ามเนื้อที่ดีและพละกำลัง(ข่มขู่)สู้คนอื่น....ผมนี่ไม่เห็นจะมีเลย" ร่างเล็กเอ่ยพร้อมกับทำแก้มพองออกมาอย่างน่ารัก จนหลายคนที่อยู่ในห้องออนเซ็นนี้ กำลังหัวใจละลายกันเป็นแถว และก็ไม่พ้นสายตาของจักรพรรดิอย่างอาคาชิเช่นกัน
"...นายน่ะ...ไม่มีก็ดีแล้ว" อาคาชิที่ก็ยังคงมองหน้าของคุโรโกะพึมพัมออกมาเบาจนไม่มีใครได้ยิน คนที่ถูกพูดถึงกลับหันมามองด้วยความสงสัย เพราะตัวเขานั้นไม่ค่อยได้ยินอาคาชิพูดออกมาสักเท่าไร
"ได้พูดอะไรหรือป่าวครับอาคาชิคุง??" พูดด้วยใบหน้าที่นิ่งหน้าตายอย่างไม่เข้าใจ แต่ไอที่มันไม่เข้าพวกนี่คือจะเอียงคอเพิ่มความน่ารักทำไมล่ะครับ
"ป่าว...ไม่มีอะไร"
"งั้นผมขอตัวกลับห้องก่อนนะครับ...ผมรู้สึกง่วงขึ้นมานิดหน่อยแล้ว" คุโรโกะเอ่ยเสร็จก็ลุกขึ้นเพื่อออกจากบ่อออนเซ็น โดยที่มีเสียงกลืนน้ำลายดังตามกันมาเป็นแถวๆ อย่างรู้ไหมว่าเพราะอะไร
ผิวขาวเนียนใสที่เหมือนกับสตรี แถมบางส่วนของร่างกายก็ถูกแต่งเติมด้วยสีแดงระเรือง ที่อีกคนได้จากการแช่น้ำอุ่นเป็นเวลานานนั้น ดูแล้วน่าขย้ำมากๆในสายตาหลายคนที่กำลังมองอยู่ ผมสีฟ้าของคุโรโกะนั้นเปียกปอยนิดหน่อย น้ำจากออนเซ็นไหลลงตามไรผมดูเซ๊กซี่อย่างบอกไม่ถูก จนทั้งทีมของเซรินและทีมของราคุซันนั้น หันหนีแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว
ไม่นานนั้นร่างบางก็หายลับสายตาหลายคนไป แต่มีสายตานึงที่ยังคงมองค้างอยู่ไม่ใช่ใครเล๊ยยยย
"แหม่ๆก็ 'เท็ตจัง' ใช่ไหมหล่ะคนนั้นน่ะ...เซย์จัง" เสียงรุ่นพี่คนสนิทดังแซวอีกคนด้วยรอยยิ้ม อาคาชิหน้าแดงอีกครั้ง ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเขินอาย ตอบกลับอีกคนไปพลางเดินออกไปจากตรงนี้ด้วยความรวดเร็ว
"อะไรครับรุ่นพี่เรย์โอะผมไม่ได้....////" ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรมาก ดูแล้วไม่อยากตอบด้วยซ้ำ ก็กลับเดินหายลับสายตาไปจากรุ่นพี่ขี้แกล้งอย่างเรย์โอะคนนี้
"ฮุๆ...ชักจะน่าสนุกขึ้นสะแล้วสิ" มิบุจิเอ่ยบอกกับตัวเอง ก่อนจะยิ้มร่าเริงอย่างสนุก และหันกลับมาคุยกับคนอื่นๆที่ยังแช่น้ำกันอยู่ที่ออนเซ็นตรงนั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮอ....ทำไมมันเหนื่อยจังเลย" ร่างบางทิ้งร่างกายของตัวเองลงนอนกับผ้าที่ปูไว้ตั้งแต่แรกที่ได้จัดของไว้ ก่อนจะหยิบโทรสัพท์ขึ้นมาดูข้อความต่างๆด้วยความน่าเบื่อ ข้อความจากการโฆษณาบ้าง ของเครือค่ายบ้าง ไม่นานก็มีเสียงข้อความใหม่เข้ามาในโทรสัพท์ของตนเอง มันคือแอปไลน์ ซึ่งเจ้าของคนส่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นอาคาชินั่นเองที่ทักมา
@Seijuuro♥
และก็ไม่ต้องถามเลยว่าทำไมชื่อไลน์ของอีกคนเป็นแบบนี้ ก็เพราะมาจากเมื่อตอนที่เขาอยู่ม.ต้นนั้น อาคาชิได้แอบมาเปลี่ยนชื่อไลน์ในเครื่องร่างบางอย่างเขา โดยที่เขานั้นไม่ได้อยากจะได้เลยสักนิดกับชื่อที่ดูน่าเลี่ยนแบบนี้ เผด็จการที่สุดเลยครับอาคาชิคุง-*-
Seijuuro♥ :
[เท็ตสึยะพรุ่งนี้นายว่างไหม?]
พรุ้งนี้ก็ว่างนะ สงสัยว่าอาคาชิคงจะถามเรื่องเที่ยวหล่ะมั้ง เพราะเมื่อตอนสมัยม.ต้นอาคาชิก็มักจะมาชวนร่างบางไปเที่ยวด้วยกันอยู่ทุกครั้งที่ร่างสูงได้ไปกับครอบครัวของเขาเอง ถึงจะตอบออกไปทุกครั้งว่าเกรงใจก็ตาม หรือไม่ก็ตอบไปว่าไม่เป็นไร อีกคนก็ยังคงจะยื้ออยู่อย่างนั้นที่จะให้เขาไปกับอีกคนให้ได้อยู่ดีจนตัวเขานั้นชินไปหมดแล้ว
KRK Tetsuya :
[ว่างครับมีอะไรหรือป่าวครับอาคาชิคุง??]
คุโรโกะตอบไปตามความจริงที่ตารางเวลาของเขามี และไม่นานข้อความจากอาคาชิก็ได้ตอบกลับมาอย่างเร็วควันเหมือนกับฮีโร่อย่างเดอะแฟรช(?)
Seijuuro♥ :
[พอดีฉันเห็นว่าแถวนี้มีงานเทศกาลด้วย
ฉันเลยอยากจะชวนนายไปน่ะ
ไปไหม?]
KRK Tetsuya :
[ก็ได้ครับ...
ผมจะไปครับ
แล้วอาคาชิคุงไม่ไปกับพวกคุณมิบุจิซังจะดีหรอครับ]
...ผมเกรงใจมากๆเลยครับผมจึงถามอีกคนออกไป...
Seijuuro♥ :
[พวกเขาไม่ว่าอะไรหรอก
ฉันถามมาแล้วและพวกเขาก็ไปด้วยนะ]
ไม่ว่ายังไงก็ดูเหมือนจะให้ผมไปให้ได้...เท็ตเหนื่อยน้าาา
KRK Tetsuya :
[หรอครับ
ถ้าอย่างนั้นผมจะไปชวนพวกโค้ชกับคากามิคุงด้วยนะครับ]
Seijuuro♥ :
[เอ่อ....
อืมก็ได้นะฉันไม่ว่า
งั้นไว้เจอกันนะเท็ตสึยะที่น่ารัก^^]
...เขาเขียนบ้าอะไรมาครับ ผมผู้ชายนะครับอาคาชิคูงงงงงงงงงง!!...
KRK Tetsuya :
[น่ารักอะไรครับ
ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะครับอาคาชิคุง]
Seijuuro♥ :
[น่าๆ
นายไม่เหมาะกับอย่างอื่นหรอกน่า
นี่เท็ตสึยะ]
KRK Tetsuya :
[ครับอาคาชิคุง]
Seijuuro♥ :
[คือว่า...
นายมีคนที่ชอบหรือยัง?]
อาคาชิได้เขียนตอบกลับมาอย่างเร็ว โดยที่คนเห็นข้อความนั้นหน้าแดงก่ำอย่างบอกไม่ถูก ทำไมอีกคนถึงถามแบบนั้นร่างบางไม่เข้าใจเลย ถามแบบนี้มันมีอะไรหรือป่าว หรือว่าคนผมแดงนี้จะมีแผนอะไรบางอย่าง เขาไม่เคยเดาความคิดของคนนี้ได้ออกเลย ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นกันนะ
คุโรโกะคิดในใจ พลางเขียนในสิ่งที่เป็นไปตามความจริงของตน เพราะยังไงเขาก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่จะต้องโกหกคนอย่างอาคาชิอยู่แล้ว
KRK Tetsuya :
[ยังไม่มีนะครับ
อาคาชิคุงถามทำไมหรอครับ]
Seijuuro♥ :
[งั้นหรอ...
งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ]
KRK Tetsuya :
[ครับ
ไว้เจอกันนะครับอาคาชิคุง]
ร่างบางตอบกลับไปพร้อมกับกดปิดหน้าจอไป ก่อนที่จะวางมันลงข้างเตียงและเข้าสู่นิทราไป โดยไม่ได้ทันเห็นข้อความบางอย่างที่อาจจะทำให้คนอย่างคุโรโกะนอนไม่หลับเลยก็ได้ทั้งคืน ก็คงจะถือว่าเป็นโชคดีของเขาเลยที่ไม่ได้เห็นมัน
Seijuuro♥ :
[ราตรีสวัสดิ์นะเท็ตสึยะที่รัก]
จิ๊บๆจิ๊บๆ
เสียงร้องของนกขานรับกับแสงตะวันสีทองอร่ามในยามเช้าของอีกวัน แสงส่องของตะวันนั้นได้ค่อยๆสาดส่องเข้ามาภายในห้อง จนมันเตะเข้าที่เปลือกตาของร่างเล็กอย่างคุโรโกะที่นอนอยู่บนฟูก เสียงหวานใสครางออกมาเบาๆจากการถูกบางสิ่งกวนใจ พลางใช้มือข้างซ้ายขยี้ตาตนเบาๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นจากฟูกนุ่มบาง พลางเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว ไม่นานร่างบางก็เดินออกมาจากการทำธุระ ก่อนที่เขาจะจัดของใช้เข้าที่เดิมอีกครั้ง
"เฮอ...คากามิคุงนี่หลับลึกดีจริงๆนะครับ" ร่างเล็กบ่นออกมาเบาๆ โดยคนที่ถูกพูดถึงนั้นยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ไม่รู้สึกตัว คุโรโกะที่เห็นดังนั้นจึงตัดสินใจเดินออกมายังห้องรับประทานอาหารของที่พัก
ร่างกายบางๆมายังห้องสไตล์ญี่ปุ่นอีกที่นึงในออนเซ็น มันมีสวนสีเขียวคจีอยู่ข้างๆห้องอาหารดูเข้ากันอย่างสวยงาม ดูแล้วมันเเป็นพื้นที่ที่ให้ชมธรรมชาติพร้อมกับการรับประทานไปด้วย กลุ่มก้อนผมสีฟ้าครามผิ้วไสวไปตามแรงลมที่พัดมา
คุโรโกะยกยิ้มแป้นด้วยความสบายๆ เพราะมันทั้งสดชื่นทั้งสบายกายและสบายใจ อารมณ์ของเขาในตอนนี้มันทำให้นึกถึงบางอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์ในครั้งนั้นที่พวกเขารุ่นปฏิหาริย์ได้กลับมาคุยกันและกลับมาเป็นปกติอีกครั้งนึง
"ทำหน้าแบบนั้นไม่หลับไปเลยล่ะ...เด็กน้อย..." เสียงเย็นน่าขนลุกปนกับความขี้เล่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวดังขึ้นนั้น ทำให้ร่างบางถึงกับต้องหันไปมองตามเสียงนั้นด้วยความตกใจสุดขีด
"อาคาชิคุง!!" คุโรโกะแสดงความตกใจเล็กน้อยกับการมาของร่างสูงผมแดง นัยตาสีเดียวกันของเขามองคนที่เรียกชื่อเขา พร้อมกับขำในลำคอเบาๆ โดยที่มีคุโรโกะมองหน้าร่างสูงตรงหน้าโดยทำตาค้อนอย่างไม่พอใจอาคาชิซะเท่าไหร่
"ไงเท็ตสึยะ...นายตื่นเช้าจังเลยนะ" อาคาชิเอ่ยขึ้นทักอีกคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสนุกสนานกับการแสดงออกของคนตรงหน้า ส่วนคนที่โดนเรียกชื่อนั้นทำหน้าตานิ่งสไตล์ของตัวเองใส่อีกคนด้วยสายตาอันไม่ชอบใจอย่างแง
"อาคาชิคุงต่างหากล่ะครับ...ที่ผมต้องพูดว่าคุณตื่นไวเกินไป" ร่างบางเถียงอีกคนออกมาโดยที่ใบหน้ายังคงความนิ่งฉบับของเจ้าตัวอยู่อย่างนั้น
"อย่างงั้นหรอ..." คนผมแดงสดพูดพลางทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ใส่คุโรโกะอีกครั้ง ร่างบางไม่เข้าใจความคิดของเขาหรือท่าทีของกัปตันจอมเผด็จการคนนี้จริงๆเลย อย่างรู้ล่ะสิว่าทำไมน่ะหรอ ก็อาคาชิคุงเป็นพวกที่ชอบใช้คำพูดต่างๆในการข่มขู่เป็นชีวิตจิตใจและประจำวันของเขาอยู่แล้ว(?) จนได้รับฉายาว่า 'กัปตันจอมเผด็จการ' ตั้งแต่ม.ต้นเป็นต้นมา
แต่ว่าเขาก็มีฉายาให้อีกคน...อย่างคุณกัปตันคนนี้ด้วยเช่นกัน
'กัปตันจอมหื่นกาม!!'
พวกคุณอยากให้ผมเล่าไหมล่ะครับ...เพราะเดี๋ยวผมจะเล่าให้ทุกคนฟังเอง...
2 ปีที่แล้ว
ร่างบางหน้าหวานหายใจหอบอย่างหนัก โดยมันมาจากการซ้อมบาสในโรงยิม 1 ที่มีแต่ทีมหนึ่งตัวจริงเท่านั้นที่จะได้อยู่ในนี้ ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักของพวกเรารุ่นปฏิหาริย์แล้ว ทุกคนก็กำลังนั่งพักดื่มน้ำกันอย่างสบายใจโดยที่คนผมสีฟ้าครามนั้นยังคงซ้อมไม่หยุดและไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างหรือเวลาพักตอนนี้เลยแม้แต่น้อย
"...สึยะ.....เท็ตสึยะ!!"
"ค...ครับ!!" เสียงหวานของร่างบางขานรับผู้ที่เรียกชื่อของตน ใบหน้าที่นิ่งนั้นเปลี่ยนเป็นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ กับการมาของอีกคนจากข้างหลัง ซึ่งคือกัปตันจอมเผด็จการอย่างอาคาชินี่เอง
"ฉันเรียกนายนานแล้วนะ...นายเป็นอะไรหรือป่าวเท็ตสึยะ" พูดเสร็จก็ใช้ผ้าเย็นที่ถืออยู่มาเช็ดซับใบหน้าให้ร่างบางตัวน้อยผมสีฟ้าตรงหน้าอย่างเบามือ
"เอ่อ.....คือ...ขอบคุณนะครับ" คุโรโกะเอ่ยขอบคุณให้อีกคนกลับไป โดยที่ใช้มือบางๆของตนพยายามจะแย่งผ้าเย็นมาจากคนข้างๆ แต่ดูเหมือนจะหลบหนีมือเขาอยู่อย่างนั้น ไม่ให้เขาได้ผ้าเย็นที่อยู่ในมือของอีกคนได้เลย
"ผมทำเองได้ครับ...อาคาชิคุง" ร่างบางบ่นอีกคน ก่อนจะพยายามแย่งมันอีกครั้งนึง
"เดี๋ยวเช็ดให้....อยู่นิ่งๆซะ" น้ำเสียงที่นิ่งจนน่าขนลุกพูดออกมานั้น มันคือคำสั่งของคนตรงหน้าอย่างแน่นอน มันทำให้คุโรโกะปิดปากเงียบสนิด และปล่อยให้อาคาชิทำในสิ่งที่ตนอยากทำโดยไม่มีไปขวางความสุขของคนตรงหน้าของเขา
ใช่มันคือความสุขไม่ใช่ของเขา แต่เป็นอีกคนที่กำลังทำอยู่ตอนนี้...ก็เห็นหน้าตากัปตันจอมเผด็จการตรงหน้ายกยิ้มแฉ่งโดยไม่สนใจใครคนอื่นเลย ก็แสดงว่ามีความสุขแต่ก็มันน่าขนลุกในเวลาเดียวกันอีกด้วย
ยิ้มซะกว้างเลยนึกว่าชนะการแข่ง
"ขอบคุณจริงๆนะครับอาคาชิคุง...ที่ช่วยเช็ดเหงื่อให้ผม...แถมผมควรเช็ดเองด้วยซ้ำ" คุโรโกะยกยิ้มบางส่งไปให้คนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าการทำแบบนั้นจะทำให้จักรพรรดิคนนี้หน้าแดงออกมา
"อ...อืม...ไม่เป็นไรหรอกเพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันอยากทำให้ 'นาย' นิเท็ตสึยะ" รอยยิ้มอันจริงใจถูกเผยออกมาจากอาคาชิ นั่นทำให้ร่างบางเริ่มกลัวคนตรงหน้านี้ยิ่งกว่าเดิม ว่าอีกคนคิดจะทำอะไรแปลกๆหรือป่าว
"เอ่อ......ผมเกรงใจนะครับอาคาชิคุ-----"
"น่าๆเท็ตสึยะ...ฉันให้ทุกคนกลับบ้านแล้วล่ะ...ตอนนี้น่ะมันเหลือแค่นายนะที่อยู่ในนี้และซ้อมอยู่" อาคาชิเอ่ยขึ้นทำให้ร่างบางมองไปรอบๆตัว ซึ่งมันไม่มีวี่แววพวกรุ่นปฏิหาริย์คนอื่นเลยแม้แต่น้อย เหลือแค่ร่างบางผมฟ้ากับคุณชายจอมเผด็จการเท่านั้นที่ยังอยู่ในโรงยิม
"....นี่เท็ตสึยะ" อาคาชิเรียกคนตัวเล็กกว่า พลางทำท่าจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาเรื่อยๆ พร้อมกับเดินเข้าไปชิดกับร่างอีกคน จนคุโรโกะที่โดนเข้าหาต้องถอยห่างจนติดกับกำแพงของโรงยิมบาสไปเลย
"ค...ครับอาคาชิคุง...." เขาพูดเอ่ยขึ้นมาอย่างยากลำบาก เขาหายใจเร็วขึ้นจนหัวใจเต้นระรัว ร่างกายของเขาทั้งสองแทบห่างกันไม่ถึงเซนเลยด้วยซ้ำ ใบหน้าอันหล่อเหลาของคนตรงหน้าเขย็บเข้ามาใกล้หน้าหวานมากขึ้นเรื่อยๆ ผมสีแดงสดเขี่ยใบผมหน้าของคุโรโกะอย่างน่ารำคาญ จนร่างที่เล็กกว่าอีกคนเงยหน้าขึ้นมามองค้อนใส่อาคาชิอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
"ไหนๆก็เหลือแค่เราสองคนแล้ว...เท็ตสึยะเนี่ย..." ร่างสูงเอ่ยขึ้นมา โดยที่ใช้มือหนาของตัวเองจับคางมนสวยให้เข้ามาใกล้เขามากกว่าเดิม
"เอ่อ...อาคาชิคุง....ครับ....."
"หือ??" อาคาชิขานรับร่างบางสนุก โดยที่มือนั้นกลับกลายเป็นหนวดปลาหมึกบางอย่าง และกำลังลูบไล้โลมเล้าร่างกายขาวเนียนของคุโรโกะไม่หยุด
"อะ...อาคาชิคุงครับ!!"
"เป็นอะไรหรอเท็ตสึยะ....ตัวนายสั่นเชียวนะ..." เสียงทุ้มต่ำเปล่งออกมาด้วยความสนุก ทักร่างบางที่สั่นระริกและมันดูน่ารักในสายตาของจักรพรรดิ อาคาชิยกยิ้มร้ายออกมาก่อนที่จะเลื่อนมือลงมาต่ำเรื่อยๆจนถึงบั้นท้าย
"อาคาชิคุง!!O///O" เสียงหวานใสดังจะแทบจะตะโกนออกมานั้น ไม่ใช่เพราะอะไรแต่มือหนาของอีกคนที่ลูบไล้อยู่ตรงก้นนิ่มๆ ทำให้เขาใบหน้าแดงก่ำจนถึงหูทั้งสองข้าง เขาไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะมันทั้งน่าอายและเขินในเวลาเดียว
"อะไรงั้นหรอเท็ตสึยะ" อาคาชิยกยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง ก่อนที่จะใช้มือหนาจับมันให้เต็มมือแบบเต็มๆ โดยไม่ทันได้รู้เลยว่ามันทำให้คุโรโกะนั้นอายมากจนต้องทำในสิ่งที่มันอาจทำให้อีกคนจุกได้
"อิกไนท์พาสครับอาคาชิคุง!!" ร่างบางใช้ท่าไม้ตายของตนใส่อาคาชิ พร้อมกับวิ่งหนีร่างสูงไปอย่างรวดเร็ว
และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องตั้งฉายาอันที่สองให้กับกัปตันจอมเผด็จการ...
คุณชายหื่นกามหรือกัปตันจอมหื่นนั่นแหละมั้ง...
และนั้นแหละที่คงจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขากลัวอีกคนมาก เวลาที่ได้อยู่กับคนๆนี้สองต่อสองมากที่สุดตั้งแต่นั้นมา...
"นี่...เท็ตสึยะ..." อีกคนนั้นยกยิ้มออกมาพร้อมกับเรียกชื่อเขา และใบหน้าตอนนี้ของอาคาชิก็เหมือนตอนนั้นมากๆ
เขารู้สึกได้ถึงความซวยมาเยือนเขาซะแล้วสิ
"ครับอาคาชิคุง..." ร่างบางทำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด และมองใบหน้าที่สุดจะเทพบุตรของอาคาชิด้วยความกลัว ก่อนที่จะมีมืออ้อมมากอดเอวบางด้วยความว่องไว พลางกระชากตัวของคนผมฟ้าให้เข้ามาในอ้อมกอดแกร่ง จนใบหน้าหวานนั้นขึ้นสีแดงเป็นเหมือนกับมะเขือเทศอย่างเห็นได้ชัด อาคาชิที่ได้แต่ลอบมองใบหน้าหวานนั้นอยู่...ก็หัวเราะในลำคอด้วยความสนุกจนเผลอตัว
"...น่ารักจริงๆเลยนะนายน่ะ" อาคาชิบ่นออกมาเบาๆ แต่ตั้งใจทำให้อีกคนในอ้อมกอดของตัวเองได้ยิน ส่วนคุโรโกะที่นั่งนิ่งอยู่นั้นก็ตัวสั่นจนร่างสูงต้องคลายอ้อมกอดออกมา ก่อนจะมองหน้าคนที่อยู่ในอ้อมแขนชัดๆ จนต้องยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ที่ได้เห็นอีกคน
"คุณมันบ้าครับอาคาชิคุง" ร่างเล็กๆบ่นด่าอีกคนออกมา แต่ไม่พ้นหูทิพย์ของอาคาชิเลย และมันทำให้ร่างสูงที่ได้ยินนั้นก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครเคยเห็น แต่ก็ยกเว้นคนที่เขารักเท่านั้นแหละมั้ง
"หึ..."
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอกห้อง ทำให้คนในห้องนั้นตกใจกันอย่างลนลานโดยเฉพาะร่างเล็ก อ้อมกอดนั้นถูกคลายมากกว่าเดิมจนเรียกได้ว่าปล่อยให้เป็นอิสระ คุโรโกะที่หลุดออกมาจากอ้อมกอดของอีกคนนั้นรีบยืนขึ้นและเดินไปยังประตู พร้อมกับเปิดมันออกเพื่อดูว่าใครมา
"อ้าว...คุโรโกะนายอยู่ที่นี่เอง...โอ๊ะ!!อาคาชินายเองก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอเนี้ย??" เสียงของคากามิดังขึ้นมา จนอาคาชิถึงกับหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่ชอบคางามิเลย เพราะอาคาชิเชื่อว่าคนนี้มันไม่ใช่เพื่อนสนิทธรรมดาหรือคิดกับร่างบางตรงหน้าของเขาเป็นอย่างอื่น
"เอ่อ..คากามิคุงมีอะไรหรือป่าวครับ?" คุโรโกะถามอีกคน
"พอดีฉันจะชวนนายไปข้างนอกน่ะ...แถมพวกโค้ชเขาก็ให้มาชวนอีกด้วยน่ะ" คากามิเอ่ยจบก็บอกว่าจะรอที่หน้าทางเข้าของที่พัก และปล่อยให้ในห้องนี้เหลือแค่อาคาชิและคุโรโกะกลับมาอยู่กันสองคนอีกครั้งนึง
"เท็ตสึยะ...นายจะไปแล้วงั้นหรอ..." อาคาชิถามขึ้นก่อนจะเข้ามาหาอีกคนทางข้างหลังพร้อมกับใช้แขนโอบรอบเอวตัวคุโรโกะอีกครั้ง โดยที่ใช้ใบหน้าของตนเข้ามาเกยที่ไหล่เล็กๆของร่างบาง จนคุโรโกะเริ่มกลับมาหน้าแดงอีกครั้ง
"ครับอาคาชิคุง...ผมคงต้องไปกับพวกโค้ชแล้วน่ะครับ...ไว้เจอกันใหม่นะครับอาคาชิคุง" คุโรโกะตอบรับกลับอีกคนไป ก่อนที่แกะมือหนาออกเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระแต่ว่าคราวนี้มันกลับได้ผลง่ายดาย
"นายไปเถอะ...ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะมาหยุดให้นายไม่ไปอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ" อาคาชิพูดเหมือนกับจะตัดพ้อเขา ก่อนที่จะทำการหันหลังให้ร่างบางผมฟ้าที่ยืนอยู่ โดยที่คุโรโกะนั้นมองคนร่างสูงอย่างสงสัยและเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้อะไรมากมายใส่อีกคน
"...เท็ต....สึยะ" เสียงกระซิบอันแผ่วเบานั้นทำให้อีกคนหันกลับมามอง เขาได้ยินอีกคนเรียกนั้นก็ถามกลับไปที่คนผมแดงอีกครั้ง
"ครับอาคาชิคุง??" คุโรโกะพูดพลางเอียงคอเล็กน้อย ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำของอาคชิจะดังขึ้นตอบกลับไป
"เท็ตสึยะเอ้า!!...ฉันให้..." อาคาชิตะโกนบอกออกไป พร้อมกับยื่นของบางอย่างในมือให้ร่างบางตัวเล็กตรงหน้า ก่อนที่คุโรโกะจะตัดสินใจยื่นมือไปรับของชิ้นนั้นด้วยความสงสัย
"นะ...นี่มัน!!" เมื่อได้รับมาแล้ว คุโรโกะจึงเปิดมือของตนออกมาดู มันคือสร้อยคอที่มีเพชรสีแดงที่เขาเคยคืนให้อาคาชิไป ตั้งแต่ตอนที่รุ่นปฏิหาริย์เกิดเรื่องและแตกหักกัน
มันเป็นสร้อยที่อาคาชิเป็นคนซื้อให้ตั้งแต่ม.ต้น...พวกเขาทั้งสองคนสัญญากันไว้ ว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปและนั่นคือคำสัญญาของพวกเรา อาคาชินั้นจะมีสร้อยเพชรสีฟ้า ส่วนร่างบางตัวน้อยจะมีสร้อยเพชรสีแดงหรือก็คือสลับสีกันนั่นแหละ เพื่อยืนยันว่าจะจำกันได้ แต่พอเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นทำให้คุโรโกะตัดสินใจถอดสร้อยคอเส้นนี้ออก และใส่มันไว้ในล๊อกเกอร์ของอีกคนก่อนจะออกจากชมรมไป
อย่างน้อยๆ...เขาก็ได้มันคืนแบบสมเหตุแล้ว...เขาก็ควรรับมันมาเก็บไว้เหมือนเดิมดีกว่า
"ขอบคุณครับ...อาคาชิคุง" ร่างบางยกยิ้มให้อาคาชิด้วยความจริงใจ พลางเดินออกจากห้องนี้ไป โดยที่อีกคนนั้นจะพูดขึ้นตามหลังออกมา แม้จะรู้อยู่แล้วว่าอีกคนนั้นคงไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดออกไป
"....เท็ตสึยะ.....ฉัน...."
"...รักนายนะ"
[decidedly]
...กัปตันจอมหื่นกาม!!...
(Original)[18/12/59]
21:00 p.m.
(Rewrite)[19/3/62]
18:46 p.m.
[EP 01:See You Again]
Chapter 100 % By Phantom
Story By Phantom
ติดตามพวกเราได้ที่กลุ่ม
FB Group : SCphantomFL <<<คลิก
ผู้ดูแล : คลิกที่ชื่อได้555
คนดูแลจากนิยายเรื่องต่างๆ
[Are You Ready??]
[Plz Wait For Story]
[Next Time]
English : Bye Bye!!
Japanese : それでは、また会いましょう!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น