ก๊วนแอบซ่า เจอกะก๊วนซ่า(?)เต็มพิกัด !! : One day (ตอนพิเศษ)

ข้อมูลเบื้องต้น

เริ่มจากก๊วนแอบซ่า~ 

ก๊วนแอบซ่าฉบับ : ประวัติส่วนบุคคล??


ฉันมีนามแฝงว่า"มิมิ"

ชื่อจริงมันยาวไปหากันเอาเองเหอะ งานอดิเรกสุดเลิศของชั้นคือ "แต่งคอสเพล"กรุณาอย่าบังอาจไปบอกใครเลยนะ ไม่งั้นแช่งให้บ้านบึ้ม-พูดจริงนะเฟ้ย] แต่มันคือความลับ ที่ฉันไม่บอกใครในห้อง [อาจเป็นไปได้ว่าไม่มีใครให้บอก] เพราะใครๆก็หาว่า ฉันเย็นชา ไม่น่าคบ มีโลกเป็นของตัวเอง[เย็นชา**] แล้วมันผิดตรงไหนฟะ!!!!!  เห็นแล้วฉุน อ๋อ! ฉันมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งฉันเรียกเธอว่า"คานะ"เพราะมันเหมาะดี ฉันเป็นเพื่อนกับคานะตั้งแต่ปี 1 ในสายตาฉันเธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยละ และอีกอย่างคานะก็เรียนเก่งด้วย หุหุ.... หมายเหตุในวงเล็บคือข้อความในใจ ...

By: Mimi

หุหุ!!เดี๋ยวอย่าพึ่งจากไป เรามีตอนพิเศษก่อนจะเปิดตัวละครให้ทุกท่านได้อ่านประเดิมด้วย เชิญอ่านได้แหละ กะให้คนอ่านงงไปเลย เหอะๆๆ)

เนื้อเรื่อง

One day…

ณ สวนแห่งหนึ่ง

เป็นที่ปลอดตาคนเพราะแถบนี้มีคนกลุ่มหนึ่งคุมอยู่

แก๊งซิ่ง" เป็นนามที่คนในแถบนั้นรู้จักกันดี ในทุกคืนจะมีวัยรุ่นกลุ่มใหญ่มารวมตัวกันเพื่อแข่งประชันความเร็ว โดยมีเงินหลายหมื่นหลายแสนเป็นเดิมพันคืนนี้ก็เช่นกัน..........

เฮ้ย! พวกเราวันนี้กลับกันก่อนคืนนี้ฉันมีธุระวะ" เด็กสาวคนหนึ่งประกาศขึ้น ดูท่าทางเธอคงเป็นหัวหน้าแก๊ง 

โหย~ยยย!!! เจ๊คานะอะ พวกผมยังไม่สะใจเลยอะ!" พวกที่ถูกเธอกินตังค์ไปเมื่อตาที่แล้วเริ่มประถ้วงทันที 

ช่ายแล้ว~ว เมลขออีกตาน้าจะ..." 

"โครม!!!"ยังไม่ทันพูดจบเมลก็ต้องลงไปนอนกับพื้นอย่างว่าง่าย 

ไอ้เมลบอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามเรียกเจ๊นะห๊~า แกอยากเจอดีหรอวะ!!"คานะผู้ที่ส่งเมลลงไปนอนเมื่อครู่เอ่ยปากบ่นอีกครั้ง เพราะนอกจากน้องของเธอ ทุกคนที่นี่ล้วนแก่กว่าเธอทั้งนั้น

 คร้าบ ท่านคานะผมผิดไปแล้วเพื่อเป็นการไถ่โทษผมจะไปส่งถึงบ้านเลยครับ"

เฮ้ย พูดจริงทำจริงนะโว้ยไอ้เมล...พอดีฉันอยากได้คนถือของวะ" คานะพูดพร้อมโยนกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอไปให้ทันที 

คับๆพูดจริงสิครับ" เมลตอบพร้อมเดินไปหยิบเป้ของตัวเองมารอทันที 

เอาละก่อนสลายโต๋ววันนี้ ฉันอยากจะถามกฎของที่นี่กับพวกแกเผื่อจะมีคนจำไม่ได้" คานะพูดอย่างที่เธอพูดประจำทุกวัน ซึ่งทุกคนก็ชินกับคำพูดนี้เสียแล้ว 
เรื่องของที่นี่ห้ามให้คนทางบ้านรู้นอกจากครอบครัวยินยอม 
รถต้องเป็นรถของบริษัทโคชิเท่านั้น 
ไม่รับรองความปลอดภัยในการเล่น 
ห้ามให้ใครรู้ว่าเป็นสมาชิกแก๊งนอกจากพวกเดียวกัน ห้ามมาที่นี่จนกว่าตะวันตกดิน

"Hey!! Goodbye

และแล้ว โครม!!!!

"จะ...เอ้ยคานะเป็นอะไรเปล่า"คานะที่ล้มไปกับพื้นและกำลังลูบก้นปอยๆ

หันควับทำตาเขียวปัดใส่เมลทันที หวาเกือบตายแล้วไหมละเมลคิดในใจเพราะถ้าเมื่อกี้ไอ้บอลไม่สะกิดละก็เมลคงกลายเป็นผีเฝ้าถนนไปแล้ว 

 คานะไม่ได้ตอบแต่อย่างใดตอนนี้เธออยากจะว่าคนที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนเธอต่างหากละ

“นี่เธอเดินภาษาอะ...!!!”คานะยันตัวขึ้นพร้อมต่อว่าทีแต่พอเด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาทำท่าจะขอโทษ.....

 

“ขะขอโทษนะฉันไม่ทันระวัง” เด็กหนุ่มหน้าใสตอบกลับถ้าไม่ดูดีๆก็คงไม่รู้ว่าคนๆนี้เป็นผู้ชายเพราะถึงรูปร่างจะสูงกว่าเด็กผู้หญิงธรรมดาแต่ผมที่ยาวประบ่าและแก้มบวกกับขนตาที่ยาวงอนทำให้ดูไม่ออกเลยว่าเป็นชายหรือหญิง

แว้กกก~กนั่นมันมาโอะคุงนี่นา!!! มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย

 

“ขอโทษทีนะครับ....เอ๊ะ!!”เมื่อมาโอะเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเด็กผู้หญิงที่เขาคุ้นหน้ามากซึ่งเขาคิดว่าคงจำไม่ผิดแน่คนๆนี้คือมารินจังแน่ๆ

 

“เอ๋เอ๊ะอ๊ะ...ระหรือว่าคะคุณคือ” เอ๋ๆๆๆ??!!แล้วทำไมมารินจังถึงแต่งตัวแบบนี้ทั้งๆที่เป็นคนเรียบร้อยแท้ๆทำไมทำไมทำไมมาโอะคิดไปสารพัด

      ขณะที่หัวใจคานะจวนจะหลุดออกมาเต็มทีทำไมซวยงี้วะเนี่ย!!!

 

ขณะเดียวกันมารินที่จวนจะอยู่จะไปเมลก็มาเข้ามาขัดพอดี

“คานะนั่นเพื่อนหรอแนะนำให้รู้จักหน่อยสิ!” เมลกระซิบ

“เฮ้ย! พูดแล้วอย่าหาว่าซุยนะเว้ยแต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแกตอนนี้อะ‘ผู้ชาย’นะเฟ้ย” มารินรีบเถียงกลับทันที

( - -ไม่อยากมีลูกน้องเป็นเกย์นะเฟ้ยรับไม่ได้ )

“0_O!!!!จริงดิโหยย~! นั่นสเปกผมเลยนะน่ะ”

          ด้านมาโอะหลังจากที่ลองดูสถานการณ์แล้วเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นต้องเป็นคนเดียวกับที่เขารู้จักอย่าแน่นอน

‘พอดูดีๆแล้วมารินจังน่ารักมากๆเลยหุ่นก็ดี...’ มาโอะที่ปกติแล้วมาโอะแทบไม่สนใจใครเลยแท้ๆแต่กลับมาใจเต้นเพราะผู้หญิงที่เดินชนกันเมื้อกี้

มันชักจะแปลกๆไปหน่อยนะเนี่ย

 

“เออ...นี่เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าครับ” มาโอะพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน

“มะ...ไม่นี่ -3-” มารินโกหก

“อ้าวไม่รู้จักกันหรอเนี่ย…”เมลพูดขึ้นมาลอยๆแต่มาโอะที่ได้ยินชัดเจนก็เกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมาทันที (แกล้งสักนิดคงไม่เป็นไรหรอกน่า --มาโอะ)

 

“รู้จักสิ” คำพูดของมาโอะทำให้มารินแทบจะเซล้ม!!

“อ้าวไงกันแน่เนี่ยพี่คานะ?” บอลถามด้วยความสงสัย

“อะเออที่จริงพวกเรา...”มารินอึกอักแต่เธอยังพูดไม่ทันจบมาโอะก็แทรกขึ้นมาทันที

“พวกเราคบกันอยู่ ^^/” รอยยิ้มที่ดูคล้ายนางฟ้าที่ปรากฏบนใบหน้าของ

มาโอะในตอนนี้สำหรับมารินที่กำลังยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออกนั่นคือยิ้มของปีศาจชัดๆ !!! หมอนี่ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่เนี่ย~!!

 

 

“เอ๋ OoO!!!!!!!!!!”เมลและบอลอุทานเป็นเสียงเดียวกัน

“จริงดิจริงๆหรอครับพี่ชาย!!!”เมลถามต่อเพื่อย้ำความแน่ใจ

“ก็จริงนะสิ...งั้นพี่จะพิสูจน์ให้ดู”มาโอะพูดอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะค่อยๆเดินมาหา

มารินที่ยืนนิ่งแข็งเป็นหิน(เพราะช็อก) แล้วก้มหน้าลงไปใกล้แก้มของมาริน

และประทับรอบจูบบางๆที่แก้มของเธอ

“เอ๋? อ๊ะฮะเฮ้ยยยนายทำอะไรนะ!!!” มารินที่เพิ่งจะรู้ตัวรีบผลักคนตรงหน้าออกไปทันที

 

“แหม~ ไม่เห็นต้องอายเลยนี่มารินจัง”มาโอะพูดพร้อมตรงรี่เข้าไปกอดมารินทันที

“เหวอนายออกไปนะ!!”มารินพยายามผลักคนที่กอดเธอเต็มที่แต่ก็สู้แรงไม่ได้เลย

“เออ...พี่คารินตามสบายเลยนะผม2คนไม่รบกวนแลัวครับ”เมลที่ยืนอึ้งอยู่นานเอ่ยพร้อมลากคู่หูของตนออกไปจากที่นั่นทันที

----ผ่านไป 5 นาที -----

“โอ๊ยนี่มาโอะนายจะปล่อยฉันได้รึยังเนี่ย!!!” มารินโวยวายทันทีที่ 2 คนนั้นเดินลับตาไป

“หืมอะเอ๋อะ? ขะขอโทษนะมารินจัง!!! ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้มารินจังเจ็บเลยนะ”มาโอะเริ่มน้ำตาคลอเบ้าเมื่อเห็นว่าแขนของมารินเป็นรอยจ้ำแดงๆเต็มไปหมดทั้งแขน

“ฮะเฮ้ยนายอย่าร้องไห้นะ” อะไรของหมอนี่เนี่ยเปลี่ยนอารมณ์ไวเป็นบ้าเลย

อย่างกับคนละคนเลยอะ (น่ากลัวชะมัดทีเมื้อกี้ยังกอดเราอยู่เลย...)

“ขอโทษนะขอโทษคือฉันลืมตัวไปนะแง้~ขอโทษ”มาโอะปล่อยโฮแล้ววิ่งหนีไปทันทีท่ามกลางความงงของมาริน - -

อะไรนะ? วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

 

The end