marvel — thundergirl , natasha romanoff

ลำดับตอนที่ #8 : 07

╰┈➤ 07

     งานเลี้ยงจบลงแต่เหล่าฮีโร่บางคนยังคงอยู่ต่อ ดื่มแอลกอฮอล์และพูดคุยไปเรื่อยเปื่อย "มันก็เหมือนกลแหละ" คลินท์เอ่ยขณะหมุนไม้กลองไปมาในมือข้างหนึ่งของเขา "ไม่ๆ มันมากกว่านั้น" ธอร์ตอบขณะที่เขาส่งขวดเบียร์ไปให้สตีฟ "ผู้ใดคู่ควรจะครองฤทธาแห่งค้อน ไงก็ช่างมันต้องมีวิธี" คลินท์พูดขณะชี้ไปที่ค้อนของธอร์ที่วางไว้

     เจนน่ายิ้มเยาะและเอนตัวพิงนาตาชาอย่างสบายใจ "งั้นก็เชิญเลย ยินดี" ธอร์พูดและผายมือไปยังค้อนของเขา ทุกคนเลิกคิ้วขณะที่คลินท์ตกใจไปครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืน "มีลุ้น" สตีฟเอ่ย "คลินท์พึ่งโดนหนักมา ถ้าไม่มีน้ำยาเพื่อนก็ไม่ว่านะ" โทนี่เอ่ยและทุกคนก็หัวเราะเบาๆ

     "เคยเห็นตอนนายยกน่า" คลินท์บอกธอร์ก่อนจะจับด้ามของค้อนและใช้แรงทั้งหมดในการพยายามยกมัน จากนั้นเขาก็หัวเราะแบบเขินๆออกมา "ทำเหมือนกัน ไหงไม่ได้"

     "แอบเม้าท์ในใจใช่มั้ย" โทนี่เอ่ยขึ้นทำให้คลินท์หันไปทางเขา "งั้นเชิญสตาร์ค แน่จริงมา" เขาเอ่ยแบบเชิญชวนผสมท้าทายและโทนี่ก็ลุกขึ้น กระแอมลำคอและเริ่มเดินไป "ท้ากันซึ่งซึ่งหน้า ไม่ถอยอยู่แล้ว"

     "แค่ฟิสิกส์" โทนี่บอกและเจนน่าก็กลอกตาไปมา มหาเศรษฐีหันไปหาธอร์ "ถ้ายกได้ ครองแอสการ์ดใช่มั้ย" ธอร์พยักหน้า คล้อยตาม "ใช่ ให้เลย"

     "จะไปออกกฎเปิดอาบอบนวดได้" จากนั้นโทนี่ก็เริ่มใช้สองมือยกขณะที่เท้าข้างนึงของเขาอยู่บนโต๊ะ ยันเอาไว้ เมื่อมันไม่ขยับเขาก็เอามืออกและพูดขึ้น "เดี๋ยวมา" จากนั้นเขาก็กลับมาพร้อมกับถุงมือไอรอนแมนก่อนจะพยายามยกใหม่อีกครั้ง

     ต่อมาโรดี้ก็ใช้ถุงมือแบบเดียวกันมาช่วยเขาพยายามยก "นี่ออกแรงบ้างมั้ยเนี่ย" โรดี้เอ่ย "จะมาช่วยหรือมาว่า" โทนี่แซะ "งั้นลุยกันเลย ดึง" จากนั้นพวกเขาก็พยายามยกก่อนจะยอมแพ้ไป ผู้ท้าลองคนต่อไปคือบรูซที่ใช้พลังทั้งหมดในการยกก่อนจะยอมแพ้และร้องออกมาทำให้ทุกคนในห้องเงียบไปและยิ้มขำๆให้เขา

     คนต่อไปคือสตีฟที่ลุกขึ้นยืน "เปล่ากดดันนะสตีฟ" เขาพับแขนเสื้อขึ้นและเจนน่าก็มองดูอย่างใกล้ชิด "กัปตันสู้ๆ" เจนน่าเชียร์ขณะที่เขาวางสองมือลงบนด้ามของค้อนก่อนจะพยายามยกขึ้นด้วยแรงทั้งหมด ในชั่ววิเธอสังเกตเห็นมันขยับขึ้นและเธอก็มองด้วยตาเบิกกว้างก่อนที่วินาทีต่อมามันจะหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น

     ในที่สุดสตีฟก็ยอมแพ้และเอามือออกทำให้ธอร์หัวเราะอย่างโล่งใจ "ไม่รอด" เขาเอ่ย จากนั้นทั้งห้องก็มองไปที่สองสาว "วิโดว์? ธันเดอร์เบิร์ด?"

     นาตาชาเอนตัวลงและตอบ "ไม่ คำถามนี้ขอไม่รู้คำตอบดีกว่า" เจนน่าหัวเราะออกมาก่อนจะยักไหล่ วางแอลกอฮอล์ลงและเริ่มลุกขึ้นทำให้คลินท์ผิวปาก เธอเดินไปอยู่หน้าค้อนก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆและวางมือข้างหนึ่งลงบนมัน

     นัยตาของเธอกระพริบเป็นสีฟ้าเรืองแสงขณะที่เธอรู้สึกได้ถึงคลื่นพลังขุมใหม่ และเพียงเสี้ยววิที่เธอใช้กำลังทั้งหมดในการพยายามยกมันขึ้นมันก็ยกขึ้นนิดเดียวเหมือนของสตีฟก่อนจะหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นทำให้เจนน่ายอมแพ้และเดินกลับไปนั่งข้างนาตาชาโดยไม่สังเกตเห็นสายตาของธอร์ที่ดูเคารพเธอมากขึ้นอีกนิด

     "ยกได้แต่คนที่ไม่อยากได้บัลลังก์" โทนี่สรุป "กวนทีนชะมัด" คลินท์เอ่ย "สตีฟ บาร์ตันไม่สุภาพ" มาเรียเอ่ยชี้กับพ่อของเจนน่าทำให้เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆก่อนจะมองโทนี่ "นี่เม้าท์ไปทั่วเลยหรอ"

     โทนี่ไม่สนใจเขาขณะที่เอ่ยพูดกับธอร์ "ด้ามมีสลักล็อกใช่มั้ย เหมือนรหัสผ่าน ผู้ใดที่ได้ครองลายนิ้วมือธอร์ แปลตรงๆตัวเลย" จากนั้นธอร์ก็เริ่มลุกขึ้น "นั่นเป็นทษฏีที่น่าสนใจมากแต่ตอบง่ายๆ..." เขาหยุดเมื่อยกค้อนขึ้นมาอย่างง่ายดาย

     "...พวกนายไม่คู่ควร" ทุกคนทำเสียงไม่พอใจและเจ็บปวดปลอมๆขณะที่ธอร์หัวเราะ แต่ความสนุกของพวกเขาหยุดลงเมื่อเสียงแสบแก้วหูดังขึ้น สตีฟและเจนน่าหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดจากเสียงนั่นเนื่องจากการได้ยินของพวกเขาที่มีบอบบางกว่าคนปกติเล็กน้อย

     "...คู่...ควร" เสียงทุ้มลึกและแหบแห้งของบางสิ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงเท้าเดินหนักๆทำให้ทุกคนหันไปมองด้านหลังและพบกับหุ่นยนต์ที่พังเสียหายยืนหันหลังให้ "ไม่" มันเอ่ยก่อนจะค่อยๆหันหน้าเข้าหาพวกเขาช้าๆ

     "พวกเจ้าไม่มีค่าพอ ล้วนแต่ฆาตกร" มันพูด "สตาร์ค" สตีฟเอ่ยนิ่งๆขณะมองไปยังมัน เจนน่าเดินไปยินเคียงข้างพ่อของเธอ "จาร์วิส" โทนี่พึมพำ

     "โทษที เมื่อกี้หลับอยู่หรือฝันไปกันแน่" หุ่นยนต์ที่ดูเหมือนว่ามีความคิดและชีวิตเป็นของตนเองเอ่ยอย่างสับสน "รีบู้ทระบบลีเจี้ยนเหมือนมีหุ่นรวน" โทนี่พยายามสั่งปัญญาประดิษฐ์ของเขา "ได้ยินเสียงอึกทึก รู้สึกถูกผูกกับ...เชือกชักเลยฆ่าชายอีกคน เขาก็ไม่ร้าย"

     เจนน่ามองมันอย่างสับสน "นายฆ่าคนมาหรอ" สตีฟถาม "ตอนแรกก็ไม่กะจะฆ่า แต่ชีวิตจริงบางทีก็มีแต่ทางเลือกแย่ๆ" มันตอบ เจนน่าขมวดคิ้ว ความทรงจำของชายในชุดดำทั้งตัวยืนอยู่ในความมืดสองความทรงจำซ้อนทับก่อนจะหายไป ไม่ทันให้เธอได้ประมวลผลอะไรอีก ธอร์เอ่ยถามขึ้น "ใครส่งแกมา"

     "อยากเห็นหุ่นอารักขาทั่วโลก" เสียงของโทนี่ที่ดูเหมือนบันทึกไว้ดังขึ้น "อัลตรอน" บรูซเอ่ยอย่างตระหนัก "ตัวเป็นๆ อ้อไม่สิ ยังไม่เป็นนี่แค่ร่างดักแด้แต่ก็พร้อม" ธอร์ถือค้อนในท่าเตรียมและเสียงคลิกปืนเบาๆของมาเรียก็ดังไปทั่วขณะที่เจนน่าหยิบแท่งสีทองขึ้นมาข้างหลัง

     "พร้อมทำภารกิจ" อัลตรอนพูด "ภารกิจไหน" นาตาชาเอ่ยถามอย่างกล้าๆ "สันติในยุคเรา" มันเอ่ยก่อนหุ่นยนต์สองสามตัวจะกระแทกออกมาจากด้านหลัง ทุกคนก้มหลบขณะที่สตีฟเตะโต๊ะไม้ขึ้นจนมันบินชนและเขาก็ล้มลง มาเรียหยิบปืนขึ้นมาและเริ่มพยายามยิงใส่พวกมัน

     ทุกคนหลบหนีและพยายามกำจัดหุ่นยนต์ เจนน่าใช้นิ้วโป้งหมุนตรงกลางของแท่งสีทองและมันก็กลายเป็นหอกไร้ด้ามยาวแปดฟุต เธอหักครึ่งมันและหมุนไปมาในมือทั้งข้างก่อนจะยืนขึ้นและเห็นหุ่นยนต์ตัวหนึ่งและใช้แท่งหอกไร้ด้ามสีทองของเธอในมือข้างหนึ่งตัดส่วนหัวมันออกทันที

     หุ่นยนต์อีกตัวพยายามบินเข้ามาหาเธอแต่ดวงตาของเจนน่าก็เรืองแสงเป็นสีฟ้าอ่อนและความรู้สึกของประกายไฟที่คุ้นเคยก็ปรากฎขึ้นบนผิวหนังของเธอ เสียงต่อสู้และความโกลาหลดังขึ้นไปทั่วรอบตัวของเธอแต่หูของเจนน่าเริ่มได้ยินเสียงคลื่นความถี่สูงเหมือนกับตอนที่กำลังจะหน้ามืด

     เธอยิ้มเยาะเมื่อร่างกายของเธอเข้าโหมดต่อสู้เหมือนกับครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอเคยทำมา เสียงของคลื่นความถี่หายไปและเธอก็ได้ยินเสียงรอบข้างอีกครั้ง ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาเสี้ยววิ

     ไฟฟ้าสีน้ำเงินพุ่งไปตามแขนของเธอและไปสู่หอกก่อนที่ด้ามแหลมจะปรากฎขึ้นและเจนน่าก็ใช้มันแทงหุ่นยนต์ตัวข้างหน้า คลื่นไฟฟ้าช็อตมันทันทีทำให้มันเสียหายและล้มลง

     เมื่อเสียงหุ่นยนต์ตัวสุดท้ายล้มลงเธอก็มองตรงไปยังอัลตรอนที่ยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับหอกที่มีด้ามแหลมสองอันในมือ สิ่งประดิษฐ์ชิ้นเดียวและชิ้นสุดท้ายที่เธอได้รับครั้งยังเป็นธันเดอร์เกิร์ลแรกๆ

     "สะเทือนใจแท้ ขออภัย รู้ว่าเจตนาดีแต่ตีโจทย์ไม่แตก" เจนน่าลดหอกลงและนัยตาของเธอก็กลับไปเป็นสีฟ้าธรรมชาติ "เจ้ามุ่งหวังพิทักษ์โลก แต่ไม่อยากให้มันเปลี่ยนแปลง มนุษย์จะรอดได้อย่างไรหากถูกปิดกั้นจากวิวัฒนาการ"

     อัลตรอนมองลงไปที่หุ่นยนต์ที่ตัวแตกก่อนจะจับมันขึ้นมา "ด้วยนี่หรอ แค่หุ่นเชิด" มันเอ่ยก่อนจะโยนหุ่นยนต์ครึ่งซากทิ้งไป "ทางเดียวที่จะสร้างสันติ อเวนเจอร์สต้องสูญสิ้น" คำพูดของมันหยุดลงเมื่อธอร์ขว้างค้อนไปที่มันทำให้ตัวของมันแตกสลายไม่มีชิ้นดีก่อนเขาก็รับค้อนเมื่อมันบินกลับมา

     "เคยถูกชักใยแต่ตอนนี้เป็นอิสระแล้ว" เสียงของมันดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะหยุดการทำงานลง

—

     หญิงสาวผมสีน้ำตาลพิงไหล่ของนาตาชาขณะที่โทนี่มองดูหุ่นยนต์ซึ่งพังทลายวางอยู่บนโต๊ะโลหะ "งานของเราหายเกลี้ยง อัลตรอนไปแล้ว ใช้อินเทอร์เน็ตเป็นทางหนี" บรูซเอ่ย "อัลตรอน" สตีฟเยาะเย้ยกับชื่อและเจนน่าก็พ่นลมหายใจออกมา

     "มันเข้าดูหมด ข้อมูล วงจรปิดอาจรู้จักเราดีกว่าที่เรารู้จักกันและกันอีก" นาตาชาบอกกับกลุ่ม "เข้าถึงทุกไฟล์ แฝงตัวในเน็ต หากมันคิดถึงข้อมูลที่ต้องเข้าหนนักล่ะ"

     "รหัสนิวเคลียร์" เจนน่าพึมพำพร้อมกับมาเรียและโทนี่ "ต้องแจ้งเบื้องบนแล้ว ถ้ายังโทรออกได้" โรดี้เอ่ยแนะนำ "นิวเคลียร์? มันบอกว่าต้องการให้เราตาย"

     ."มันไม่ได้พูดว่าตาย มันบอกว่าสูญสิ้น" เจนน่าเอ่ย "มันยังบอกว่าฆ่าใครบางคนไป" เจนน่าทำหน้างุนงง "ในตึกนี้ไม่มีใครแล้วนะ" มาเรียเอ่ย

     "มีรายนึง" โทนี่บอกก่อนเขาจะฉายโฮโลแกรมของสิ่งที่เจนน่าคิดว่ามันคือปัญญาประดิษฐ์สีทองที่ถูกทำลายอย่างไม่มีชิ้นดีขึ้นมาต่อหน้าทุกคน บรูซมองไปที่มันด้วยสายตางุนงง "นี่มันบ้าไปแล้ว"

     เจนน่าถอนหายใจและซุกตัวเข้าหานาตาชาที่โอบแขนไว้รอบตัวหญิงสาวและลูบที่เอวของเธอเบาๆ "จาร์วิสเป็นแนวป้องกันแรก คิดสั่งปิดอัลตรอนก็ไม่แปลก" สตีฟพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ "ไม่ อัลตรอนกลืนโปรแกรมจาร์วิสได้ที่ทำลายไม่ใช่กลยุทธ มันเป็น...ความโกรธ"

     จากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมาธอร์ก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยวหลังการพยายามตามหาอัลตรอน เขาตรงเข้าไปจับโทนี่ที่คอและยกขึ้น "เชื้อโกรธระบาด" คลินท์เอ่ยอย่างติดตลก "ใช้คำพูดน่ะ" โทนี่บอกกับเทพเจ้าสายฟ้า

     "มีคำมากมายเกินใช้ประนฌามเจ้า" ธอร์เอ่ย "ธอร์ พวกลีเจี้ยนล่ะ" สตีฟขัดถามทำให้ธอร์ปล่อยสตาร์คลง "ตามไปได้ร้อยไมล์ก็หาย มันพุ่งขึ้นเหนือ คทาอยู่กับพวกมัน เลยต้องล่าอีกรอบ"

     "ยักษ์หนีออกจากตะเกียง ดีนะ รู้ว่าเป็นอัลตรอน" นาตาชาเอ่ย "ไม่เข้าใจเลย คุณเป็นคนสร้างโปรแกรมพวกนี้ ทำไมมันจะฆ่าเรา" หมอโชเอ่ยถามก่อนที่บรรยากาศจะเงียบไปและเจนน่าก็หรี่ตามองที่โทนี่ด้วยความรู้สึกไม่ชอบมาพากล

     ก่อนที่โทนี่จะเริ่มหัวเราะทำให้เธอมองเขาด้วยความงุนงง "เห็นเรื่องน่าขำรึ" ธอร์เอ่ยถาม "เปล่า ไม่เห็นจะน่าขำ เนอะ ออกจะเลวร้าย อย่างยิ่งด้วยจริงเลวร้ายมากเลย" ทุกคนมองเขาอย่างงุนงงและสับสน "เหตุคงไม่เกิดถ้าไม่อุตริเล่นกับของไม่รู้จัก" ธอร์ติเขา

     "ขอโทษที อันนี้ขำจริง ขำที่นายไม่รู้ว่าโปรแกรมนี้จำเป็น" โทนี่เอ่ยบอก "โทนี่ ตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะถถ.." บรูซแทรกแต่ก็โดนตัดโดนโทนี่ที่โกรธเกรี้ยว "จริงหรอ! ยอมแล้ว? นายจะกระดิกหางนอนกลิ้งทุกครั้งที่มีคนดุหรอ"

     "แค่ตอนหลงสร้างหุ่นสังหาร" บรูซบอก "เราไม่ได้สร้าง ยังไม่ใกล้เลยแม้แต่อินเตอร์เฟซ" โทนี่บอกเขา "แต่นายก็ทำบางอย่าง ทำที่นี่ด้วย อเวนเจอร์สไม่ควรตามรอยชีลด์"

     "จำได้มั้ยว่าฉันหิ้วนิวเคลียร์เข้ารูหนอน" โทนี่เตือน "ไม่ ไม่คุ้นเคย" โรดี้เอ่ย "ช่วยนิวยอร์ก" เจนน่าถอนหายใจ "ไม่คุ้นเลย"

     "นึกย้อนไป ศัตรูจากอวกาศกรีฑาทัพผ่านอุโมงค์มิติ เราอยู่ใต้มัน 90 เมตร เราคืออเวนเจอร์ส เราถล่มขบวนอาวุธเถื่อนได้ในพริบตาแต่ไอ้ที่มาจากฟ้า...คือเกมเป็นเกมตาย เคยคิดมั้ยจะชนะมันยังไง" โทนี่เอ่ยถาม

     "ร่วมสู้ด้วยกัน" สตีฟตอบ "ถ้าเราแพ้ล่ะ" โทนี่ถามเขา "งั้นเราก็จะร่วมกันแพ้" เจนน่าสูดหายใจเข้าลึกๆและมองหน้านาตาชาก่อนจะหันกลับไปมองพ่อของเธอด้วยสายตาสีฟ้าเย็นยะเยือกของเธอ

     "ธอร์พูดถูก อัลตรอนท้าเรารบ คงดีถ้าเราหามันเจอก่อนมันพร้อม โลกนี้กว้างใหญ่ เริ่มจากย่อให้เล็กลง"

—

     เจนน่า โรเจอร์สถอนหายใจขณะที่มองลงไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของเธอ มันโชว์ให้เห็นถึงรูปกลุ่มเพื่อนสามคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใส คนซ้ายคือผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีเฮเซลกำลังทำหน้าตลกๆใส่กล้องด้วยรอยยิ้ม ตรงกลางคือผู้ชายผมสีเข้มที่กำลังยิ้มกว้าง รูปหน้าของเขาเตือนให้นึกถึงรูปปั้นของเทพกรีกและคนสุดท้ายคือผู้หญิงผมสีน้ำตาลและดวงตาสีฟ้าทะเลที่เอนตัวไปด้านข้างด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนกำลังหัวเราะ

     เจนน่ายกยิ้มบางๆกับภาพก่อนที่จะปิดโทรศัพท์ลงเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าเดินและเธอก็หันไปเพื่อพบกับนาตาชา

     แบล็ควิโดว์มองเจนน่าด้วยสายตาเป็นห่วง "ไม่เป็นไรนะ" เธอถามทำให้เจนน่ายิ้มและพยักหน้า "ค่ะ แค่...คิดถึงความทรงจำเก่าๆนิดหน่อย" เจนน่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าและความปรารถนาที่จะได้ชีวิตเก่ากลับคืนมา

     นาตาชาเดินเข้าใกล้เรื่อยๆและยืนข้างเจนน่าในที่สุด "เล่าให้ฉันฟังสิ" เธอบอกและเจนน่าก็สูดหายใจเข้าลึกๆ "เอ่อ...จริงๆแล้วฉันไม่ได้มีพลังมาตั้งแต่เกิด มันเริ่มขึ้นเมื่อคืนนึงที่ฉันโดนฟ้าผ่า"

     นัยตาสีฟ้าของเธอดูห่างไกลไปเรื่อยๆเมื่อคิดถึงความทรงจำ "ฉันจำได้ว่าตัวเองอยู่นโคมาอยู่หกสัปดาห์ก่อนจะตื่นขึ้นพร้อมกับพลังที่แปลกประหลาด พลังที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน" เจนน่ายกมือขึ้นก่อนนัยตาสีฟ้าของเธอจะเรืองแสงเป็นสีฟ้าอ่อนและมือของเธอก็ส่งเสียงเปรี้ยะๆพร้อมกับกระแสไฟฟ้าสีน้ำเงินที่มองเห็นได้วิ่งไปมา

     "มันเปลี่ยนชีวิตของฉันไปในอีกทางหนึ่ง หลังจากได้เริ่มควบคุมมันได้ ฉันก็เริ่มที่จะมีความคิดบ้าๆเกี่ยวกับการเล่นเป็นฮีโร่ในเมืองที่ฉันอาศัยอยู่" เจนน่าปล่อยเสียงหัวเราะเล็กๆ "มันเป็นไปด้วยดี ฉันเริ่มมีชื่อเสียงจากการเป็นธันเดอร์เกิร์ลแต่นั่นหมายถึงฉันมีศัตรูที่หมายหัวเยอะด้วย รู้ใช่มั้ย"

     นาตาชาพยักหน้าเบาๆและปล่อยเสียงเย้ยหยันออกมาทำให้เจนน่ายิ้มออกมา เธอจ้องไปที่กระแสไฟฟ้าสีน้ำเงินบนมือ "บางทีฉันก็แค่คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าฉันไม่ได้รับพลังนี้มา" เจนน่าพึมพำ

     "มันก็มีเรื่องดีๆอยู่ใช่มั้ยล่ะกับสิ่งที่เธอผ่านมา" นาตาชาเอ่ยขึ้นทำให้เจนน่ายิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอและพยักหน้าตาม "ใช่ มันก็ยังมีเรื่องดีๆอยู่"

     จากนั้นนาตาชาก็ค่อยๆวางมือลงบนฝ่ามือของเจนน่ามีกระแสไฟฟ้าเต้นอยู่ทำให้เจนน่าเบิกตากว้าง "นาตาชา-" แต่ประโยคก็ถูกตัดขาดเมื่อนาตาชาสามารถวางมือลงบนเจนน่าโดยที่กระแสไฟฟ้าไม่ได้ทำอะไรเธอ

     นัยตาสีฟ้าเรืองแสงจางลงและกระแสไฟฟ้าจากร่างกายของเจนน่าก็หายไป เธอมองนาตาชาด้วยความตกใจก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อรู้ว่าพลังของเธอไม่ยอมทำร้ายนาตาชา วิโดว์สาวยิ้มและดึงเจนน่าเข้าไปใกล้ทำให้จมูกและหน้าผากของพวกเขาชนกัน

     เจนน่าหลับตาลงและยิ้มออกมาก่อนค่อยๆเปิดเปลือกตามุกขึ้นมามองนาตาชา พวกเขาเอาหน้าผากชนกันและปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำขณะที่ความสบายใจล้อมรอบตัวพวกเขาราวกับผ้าห่มนุ่มๆ

Talk ;

ใครรอฉากจูบ สารภาพมา55555555555 อดีตของน้องเริ่มเปิดแล้วค่ะ เรามีไอเดียบางอย่างที่คิดไว้แล้วและเราจะใส่มันลงไปในภายหลังแน่ๆแต่ตอนนี้รอไปก่อนนะคะ

TB