marvel — thundergirl , natasha romanoff

ลำดับตอนที่ #7 : 06

╰┈➤ 06

     เป็นเวลายาวนานในความรู้สึกสำหรับเจนน่า โรเจอร์ส ระหว่างหนึ่งปีที่ผ่านมาเธออาศัยอยู่ในซีแอตเทิลเป็นหลัก—คอยเฝ้าสังเกตการชายหนุ่มบนเตียงโดยส่วนหนึ่งหวังว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะจำทุกอย่างได้อีกครั้งและเจนน่าก็จะมีความสุขมากขึ้น

     เจนน่าได้รับการแนะนำตัวแก่อเวนเจอร์สไปเมื่อหลายเดือนก่อนโดยหนึ่งในนั้นมีคนที่เคยฝึกเธอเมื่อสองสามปีก่อนอย่างคลินท์ บาร์ตันอยู่ด้วยทำให้เธอเข้ากับพวกเขาได้ง่ายขึ้นและแน่นอนว่าความสัมพันธ์พ่อลูกอย่างสตีฟและเธอก็ดีขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน พวกเขาปรับตัวเข้าหากันและแบ่งบันเรื่องราวของเธอในช่วงเวลาสิบแปดปีที่ผ่านมา

     แม้ว่าเธอจะไม่เล่าเรื่องทั้งหมดก็ตามที

     อ้อ แล้วก็ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเจนน่าได้พัฒนาความรู้สึกของเธอกับนาตาชา โรมานอฟฟ์อย่างเปิดเผยโดยที่เจ้าตัวก็รับรู้มันและดูเหมือนจะพัฒนาความรู้สึกสำหรับเธอเช่นกัน แม้มันจะยังไม่ชัดเจนแต่พวกเขาก็เข้าใจระหว่างกันว่าพวกเขาชอบกันและกันแม้ไม่ต้องเอ่ยปาก

     ในขณะที่เหล่าอเวนเจอร์สออกไปทำภารกิจทำลายฐานไฮดร้าฐานสุดท้ายที่ตั้งอยู่ในโซโคเวีย เจนน่าก็นั่งอยู่ในบ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่ในเมืองซีแอตเทิลอันสงบสุข มันเป็นบ้านของเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเธอและยังเป็นฐานลับของเจนน่าในช่วงที่เธอเริ่มต้นเป็นธันเดอร์เกิร์ล

     กาแฟในแก้วเซรามิกสีขาวถูกวางอยู่ข้างหน้าเธอแต่ทว่านัยตาสีฟ้าที่จ้องไปที่มันกลับว่างเปล่าและหลงวนเวียนในภวังค์ของความคิดจนกระทั่งเพื่อนสนิทสาวดีดนิ้วจนเกิดเสียงต่อหน้าเธอ เจนน่ากระพริบตาและเงยหน้าขึ้นมองคิ้วสีอ่อนของหญิงสาวตรงหน้าขมวด

     "ใจลอยไปไหนน่ะ" ลิเลียถามและเจนน่าก็ดูงุนงงอยู่ครู่ "เอ่อ คือ" เธอตะกุกตะกัก ลิเลียเลิกคิ้วมองกระตุ้นให้เจนน่าพูดต่อ ธันเดอร์เกิร์ลถอนหายใจก่อนจะปิดเปลือกตาลงและเอามือทั้งสองข้างลูบใบหน้า

     เธอถอนหายใจ "แค่คิดเกี่ยวกับเรื่องไฮดร้าน่ะ" เธอตอบออกมาในที่สุด ลิเลียยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นจิบและเอียงศีรษะมอง "เมื่อสองสามปีก่อนน่ะหรอ" ลิเลียถามอีกครั้งและเจนน่าก็พยักหน้า "แต่เธอตามตัวเขาจนเจอแล้วไม่ใช่หรือไง" ธันเดอร์เกิร์ลขมวดคิ้วใส่เพื่อนสนิท "ไม่นี่ ยังไม่เจอเลยแม้แต่ตอนนี้"

     ลิเลียกระพริบตาและนั่งตัวตรงทันที "ห๊ะ. . .หมายความว่าไง" เจนน่าถอนหายใจอีกครั้ง "หมายความว่าตัวการของเรื่องน่ะ ตามจับตัวไม่ได้ ฉันเองก็ไม่ได้เก่งเรื่องสอดแนมขนาดนั้นเลยหยุดตามหาเขาไปเมื่อปีก่อนนู้น"

     "ให้แฟนเธอช่วยสิ" ลิเลียเสนอและเจนน่าก็เอียงศีรษะไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อนเธอพูด "แฟนสาวสายลับของเธอน่ะ นาตาชา" แก้มเนียนของเจนน่ากลายเป็นสีแดงระเรื่อและกลอกตา "นาตาชาไม่ใช่แฟนฉัน" เจนน่าปฎิเสธและลิเลียก็ยิ้มเยาะ "เดี๋ยวก็ใช่"

     ก่อนที่เจนน่าจะได้สถบด่าเพื่อนสนิทของเธอเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังลั่น เธอหยิบขึ้นมาและมันเป็นข้อความจากนาตาชาที่เขียนว่าพวกเขาถึงหอคอบอเวนเจอร์สอย่างปลอดภัยแล้วและอัพเดทข่าวที่พวกเขาได้ทำลายฐานไฮดร้าเรียบร้อยกับได้คทาแปลกๆมากับคลินท์ที่ได้รับบาดเจ็บ

     เจนน่ายิ้มบางๆทันที "ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว ไว้จะมาใหม่นะ" เธอพูดก่อนจะลุกขึ้นและโบกมือลา เสียงฟ้าร้องดังขึ้นจากนั้นร่างของเธอก็ถูกเคลื่อนย้ายไปยังห้องตรงกลางของหอคอยอเวนเจอร์ส

     เธอหันไปทางซ้ายก่อนจะเห็นห้องพยาบาลที่คลินท์ถูกวางไว้บนเตียงพร้อมกับหมอโชและนาตาชาในชุดแบล็ควิโดว์ "แนท!" เสียงตะโกนของเธอดังขึ้นและรอยยิ้มกว้างก็แตกกระจายบนใบหน้าของเธอ

     นาตาชาหันตามเสียงเพื่อพบกับเจนน่าที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาเธอ นาตาชายิ้มก่อนจะอ้าแขนรอรับและเจนน่าก็กระโดดเข้าไปกอดเธอในไม่กี่วินาทีต่อมา หญิงสาวที่อายุน้อยกว่าหัวเราะคิกคักเมื่อนาตาชาโยกเธอไปมา

     พวกเขาผละออกมาและนาตาชาก็ปัดปอยผมของเจนน่าไปไว้หลังใบหู "ไปหาลิเลียมาเป็นไงบ้าง" เจนน่ายักไหล่ "ยังแสบสันเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือจบการศึกษาไปเมื่อไม่กี่วันก่อน" นาตาชาฮัมเสียงในลำคอเป็นคำตอบ

     แสงสีฟ้าอ่อนของเครื่องรักษาเนื้อเยื่อของหมอโชสว่างไสวเมื่อรักษาคลินท์ "เขาจะหายดีใช่มั้ย" นาตาชาถาม หมอโชหันมาและคลินท์ก็มองหน้านาตาชา "แกล้งห่วงหมอนี่ทำให้ทีมมีกำลังใจ" แบล็ควิโดว์ยิ้มและเจนน่าก็หัวเราะคิกคักหลังฝ่ามือของเธอ

     "อาการไม่มีทางจะทรุดลงหลังจากนี้ อนุภาคนาโนสัมฤทธิ์ผลไวมากจนเซลล์ไม่รู้ตัวว่าผสานกับมัน" หมอโชอธิบาย "เธอสร้างเนื้อเยื่อให้ใหม่" บรูซ แบนเนอร์เสริมเมื่อเห็นใบหน้างงงวยของเจนน่า "ถ้าพาไปแล็บของฉัน เปลสร้างเนื้อเยื่อรักษาได้ใน 20 นาที"

     จากนั้นโทนี่ก็เดินเข้ามาพร้อมแก้วพลาสติกที่มีน้ำสีเข้มอยู่ "เขาไร้ชีพจรแล้ว ตายกี่โมง" สตาร์คแซวและเจนน่าก็ส่ายหัวยิ้มๆ "ยังๆ งานนี้เป็นอมตะ เสริมสร้างด้วยพลาสติก" คลินท์เอ่ยและโทนี่ก็ยื่นน้ำให้เขาแก้วนึง

     "เสริมด้วยร่างคุณนั้นแหละ ต่อให้แฟนคุณก็แยกไม่ออก" หมอโชอธิบายด้วยรอยยิ้ม "ยังหาแฟนไม่ได้" คลินท์ตอบกลับ "อันนั้นหมอช่วยไม่ได้" จากนั้นเธอก็หันไปพูดกับโทนี่ต่อ "นี่คือยุคต่อไปโทนี่ อีกหน่อยชุดกระป๋องคุณฝุ่นจับแน่"

     "อยากให้เป็นงั้นแหละ เฮเลน มาสนุกกันนะปาร์ตี้วันเสาร์" เขาเอ่ยชวน "ฉันไม่ว่างลั้นลาปาร์ตี้เหมือนคุณ" เธอเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง "ว่าแต่ธอร์ไปไหม" เจนน่ากลอกตาและกระซิบกับนาตาชา "ฉันสาบานเลยว่าเทพนั่นอยู่นี่บ่อยกว่าบ้านเขาอีก" และนาตาชาก็ยิ้มให้เจนน่า

     "ก็ว่างั้นแหละ"

—

     งานปาร์ตี้วันเสาร์มาเร็วกว่าที่เจนน่ารู้สึก หลังการพูดคุยมากมายกับทั้งสตีฟและนาตาชาแล้วเธอก็ตัดสินใจใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำสบายๆ ใบหน้าของเธอประดับด้วยเครื่องสำอางจางๆและตุ้มหูมุกถูกสวมใส่พร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีดำและเครื่องประดับสีเงินอีกสองสามอย่างบนข้อมือของเธอ

     เธอมองไปรอบๆงานด้วยสายตาประหลาดใจ บุคคลมากมายถูกเชิญมาร่วมงานปาร์ตี้ของโทนี่—แม้ว่าเจนน่าจะเคยไปปาร์ตี้มาก่อนช่วงที่เธอยังเรียนอยู่แต่งานปาร์ตี้ก็ยังทำให้เธอประหลาดใจอยู่ดี

     จากนั้นเธอก็ยิ้มร่าออกมาเมื่อเห็นบุคคลที่คุ้นเคย "แซม!" เธอตะโกนออกไปท่ามกลางเสียงเพลง ขาเรียวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่สวมเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำ แซมหันมาและยิ้มให้เธอ "เฮ้ ดูเธอสิ โตเป็นสาวแล้ว" เขาแซวและเจนน่าก็หัวเราะคิกคัก

     ในช่วงปีที่ผ่านมาเธอกับแซมไปมาหาสู่กันบ่อยๆ บางครั้งพวกเขาจะคุยอย่างไร้สาระเป็นชั่วโมงก่อนจะแยกทางกันและแซมก็ทำหน้าที่เป็นเหมือนพ่อคนที่สองของเธอ

     เจนน่าดึงเขาเข้าไปกอดและผละออกมา "หนูสูงขึ้นแล้ว" เธอเอ่ยด้วยความภาคภมูิใจ แซมหัวเราะ "โอ้มีคนอยากอวด" แล้วพวกเขาหัวเราะร่วมกัน

     เธอใช้เวลาทั้งคืนไปกับการเต้นรำกับสตีฟ พูดคุยกับแซม แข่งสนุ๊กกับคลินท์และดื่มแอลกอฮอล์ของเธอกับธอร์ เธอยังได้รับการแนะนำให้รู้จักกับโรดดี้ผู้ที่มีฉายาในฐานะฮีโร่ว่าวอร์แมทชีน

     นัยตาสีฟ้าเต็มไปด้วยความสนุกสนานและความสุขที่เธอไม่ได้รู้สึกมานานแล้วนับตั้งแต่การเป็นธันเดอร์เกิร์ล มือเรียวหยิบขวดเบียร์และเปิดมันก่อนจะยกมันขึ้นดื่ม

     รสชาติขมของแอลกอฮอล์อันรุนแรงไหลผ่านลำคอของเธอทำให้ความรู้สึกเสียวซ่านปรากฎขึ้นตามใต้ผิวหนัง เธอถอนหายใจและมองไปที่ขวดเบียร์เมื่อรู้ว่าเธอจะไม่เมา—ที่เธอรู้เพราะว่ามีครั้งนึงที่ลิเลียพยายามมอมเธอแต่ไม่สำเร็จไม่ว่าพยายามแค่ไหนก็ตาม

     นิยามเพื่อนรักสำหรับเจนน่าจริงๆแหละ ให้ตายที

     ผ่านไปเป็นเวลาหลายชั่วโมงจนกระทั่งแขกในงานเริ่มถยอยกลับและเจนน่าก็เดินไปที่เคาท์เตอร์บาร์อันมีร่างสง่าของแม่ม่ายสาวประจำการอยู่ ชุดสีขาว-แดงที่เธอใส่พร้อมกับลิปสติกสีแดงไร้ที่ติทำให้เจนน่ายิ้มและชื่นชมความสวยงามของหญิงสาวอายุมากกว่า

     เธอเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆและนั่งลงบนเก้าอี้เคาท์เตอร์ทำให้นาตาชาเงยหน้ามองและยิ้มมุมปาก "ไหงนางฟ้าอย่างคุณมารับหน้าที่ในรูหนูนี่ละ" เจนน่าถามอย่างติดตลก "เป็นเหยื่อคนใจร้าย" นาตาชาเอ่ยตอบขณะรินเครื่องดื่มลงแก้วค็อกเทล

     เจนน่าเลิกคิ้ว "แพ้ทางคนใจร้ายสินะ" น้ำแอลกอฮอลสีแดงเชอร์รี่ถูกเทลงบนแก้วสองแก้วและนาตาชาก็เลื่อนแก้วหนึ่งในหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้ม "เธอไม่ใจร้ายขนาดนั้น"

     "แต่เธอมีหัวใจที่ยิ่งใหญ่และอ่อนโยนต่อโลกสำหรับคนที่ไม่รับความยุติธรรม" เจนน่าเริ่มแก้มแดงระเรื่อเมื่อรู้ว่าตนคือบุคคลที่นาตาชาพูดถึงคือเธอ มือเรียวหยิบแก้วค็อกเทลขึ้นมา

     "เธอเหมือนคนที่ฉันรู้จัก ใฝ่หาความยุติธรรม ภักดีและอ่อนหวาน เธอเข้าต่อสู้ทุกครั้งที่เธอมีการเกี่ยวข้องและด้วยหัวใจที่ยิ่งใหญ่นั่นแหละทำให้เธอน่าสนใจ" นาตาชาเอ่ยจบและเจนน่าก็ยกแก้วขึ้นจิบ พยายามปกปิดแก้มที่แดงระเรื่อของเธอ

     "ฟังดูเป็นนางเอกจัง" เจนน่าเอ่ยและนาตาชาก็ยิ้มเยาะก่อนจะยกแก้วค็อกเทลของตนเองขึ้นจิบ "แนะนำทีฉันควรถอยหรือเดินหน้าต่อดี" นาตาชาเอ่ยถาม มองตรงเข้าไปในนัยตาสีฟ้าของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้ม

     เจนน่าเม้มริมฝีปากและหลงเข้าไปในนัยตาของนาตาชา เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นและความรู้สึกในท้องของเธอก็กลวงๆราวกับว่ามีผีเสื้อนับร้อยตัวบินนอยู่ในนั้น

     ลมหายใจของเธอติดขัด "ฉันคิดว่าคุณควรเดินหน้าต่อ" เจนน่าตอบหลังจากเรียกสติของตนเองกลับมาได้ในที่สุด เธอมองขณะที่นาตาชายิ้มเยาะก่อนจะวางแก้วของตนลง

     "ฉันมีผลกระทบต่อเธอใช่มั้ย" นาตาชายิ้มเยาะพลางถามทำให้เจนน่าก้มหน้าลงพร้อมด้วยแก้มแดงระเรื่อ "ใช่" เจนน่ากระซิบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งที่นาตาชาขยิบตาให้จากนั้นก็เริ่มเดินจากไปทำให้เจนน่ามองตามโดยไม่รู้ตัวถึงบุคคลที่นั่งห่างจากเธอไม่กี่เมตร

     ลมหายใจของเธอกลับมาเป็นปกติอีกครั้งและเจนน่าก็กระพริบตาเมื่อความรู้สึกของผีเสื้อจางหายไป "ได้อยู่นะ" เสียงคุ้นเคยทำให้เธอหันไปทางต้นเสียงเผยให้เห็นสตีฟที่ยิ้มเล็กๆ

     "อะไรได้อยู่" เธอถามเขา "เธอกับโรมานอฟฟ์" เจนน่าอ้าปากค้างด้วยความตกใจก่อนจะพูดตะกุกตะกักทันที "มะ-ไม่ใช่คะ-คือ เอ่อ" ท่าทางของเธอทำให้สตีฟหัวเราะออกมา "ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรผิดกฎหมาย"

     เจนน่าถอนหายใจออกมา "แต่นาตาชาไม่ใช่ผู้หญิงที่เปิดใจง่ายๆ แต่กับเธอ นาตาชาดูผ่อนคลาย" เจนน่ายิ้มออกมาเล็กๆและก้มหน้าลงสับสนกับตัวเองเล็กน้อย สตีฟหยิบเบียร์ออกมาก่อนจะเดินไปอยู่ตรงหน้าลูกสาวของเขา

     มือข้างนึงของกัปตันอเมริกาวางลงบนไหล่ของเจนน่าทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง "จากคนที่มัวแต่กู้โลกจนถูกแช่แข็ง อย่ารอ ทุกคนคู่ควรความสุข" เจนน่ายิ้มให้พ่อของเธอก่อนจะดึงเขาเข้าไปกอดและหลับตาลง ซึมซับความรู้สึก

     "ขอบคุณค่ะ" เธอกระซิบ สตีฟยิ้มแม้ว่าเธอจะไม่เห็น "ด้วยความยินดี เธอได้รับการอนุมัติแล้ว" พวกเขาผละออกจากอ้อมกอดของกันและกัน

     เจนน่ามองขณะที่พ่อของเธอมีรอยยิ้มบนใบหน้าและความสุขก็ส่องไปถึงดวงตาสีฟ้าสดใสแบบเดียวกันกับของเธอ "ฉันจะเป็นพ่อคนยังไงถ้าไม่อยากให้ลูกมีความสุข" เขาเอ่ยจากนั้นก็จุมพิตที่หน้าพากของเจนน่าและเดินออกไปปล่อยให้หญิงสาวยืนค้าง

     ฉันจะเป็นพ่อคนยังไงถ้าไม่อยากให้ลูกมีความสุข

     น้ำตาสีใสคลอหน่วยในนัยตาสีฟ้าของเธอและเจนน่าก็ยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะเบาๆออกมาอย่างมีความสุข

talk ;

โอ้ยโมเม้นต์เยอะเหลือเกินบทนี้55555555 สตีฟเป็นพ่อที่ทุกคนต้องการค่ะเราบอกแค่นี้ เราเกือบมีน้ำตาเหมือนกันตอนเขียนประโยคของสตีฟที่ประมาณว่าอวยพรให้เจนน่ามีความสุข มันเป็นอารมณ์ของเจนน่าที่ในที่สุดก็พบพ่อของเธอหลังการตามหาอันยาวนานและสตีฟก็ไม่ลังเลที่จะหวังแต่สิ่งดีๆให้กับลูกสาวของเขา TT

TB