the umbrella academy — lonely wolf , five hargreeves

ลำดับตอนที่ #7 : SEVEN –— PIECE OF MEMORIES

— ( เศษเสี้ยวของความทรงจำ )

1x03 Extra Ordinary

จูเลียตเดินเข้าไปในห้องของไฟว์และมองดูเขาผูกเนคไท "มีแผนจะไปไหนหรอวันนี้" เธอถามพร้อมเอียงศีรษะ เขาหันมาหาเธอและรอยยิ้มก็ประบนใบหน้าของเขาเล็กๆ "ก็นะ จำหมอเมื่อวานได้ใช่มั้ย ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าของตาเทียมนั้นคือใครกันแน่"

จูเลียตพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆเขามากขึ้นและถอนหายใจ "รู้ไหม ผ่านไปกี่ปีๆนายก็ไม่เคยผูกเนคไทตรง" เธอบ่นเบาๆและแก้เนคไทของเขาให้ตรงก่อนจะจัดปกคอเสื้อและยิ้มออกมา

"ขอบคุณ" เขาพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะจุ๊บที่แก้มของเธอและหันไปหยิบเสื้อคลุมก่อนจะหยิบโดโรเรสใส่กระเป๋าพร้อมกับเปิดหน้าต่างและเริ่มปีนลงไป "ฉันบอกรึยังว่าฉันคิดถึงนาย" คนผมสีน้ำตาลพึมพำใต้ลมหายใจก่อนจะส่ายหัวและเริ่มปีนลงบันไดตามเขาลงไป

"อยากถามนะว่านายทำอะไรอยู่ เคลาส์ แต่ก็คิดได้ว่าฉันไม่สนใจ" เธอได้ยินเสียงของไฟว์ถามเคลาส์ขณะที่ตนเองค่อยๆปีนตามหลังเขาไปอย่างช้าๆ "ไง มีวิธีออกจากบ้านง่ายกว่านี้นะเพื่อน"

"วิธีใช้การพูดน้อยที่สุดเหมือนจะคิดผิด" คนผมสีน้ำตาลหัวเราะเบาๆกับคำพูดของเขาและลงถึงพื้นในที่สุด "นี่ แล้ววันนี้นายอยากได้คนเพิ่มมั้ย ฉันเคลียร์ตารางให้ได้นะ"

"ดูเหมือนนายจะยุ่ง" ไฟว์พูดและนัยตาสีเขียวก็มองไปที่เคลาส์ที่อยู่ในถังขยะพร้อมกับขวดแอลกอฮอล์เล็กๆในมือของเขา "นี่หรอ ไม่ ฉันมาทำเมื่อไหร่ก็ได้ ฉันแค่..." แล้วเคลาส์ก็ล้มลงไปในกองขยะอีกครั้งทำให้จูเลียตเม้มปากพร้อมกับก้มลงมองไปที่พื้นและถอนหายใจออกมา

"ฉันแค่วางของผิดที่ แค่นั้น โอ้ เจอแล้วขอบคุณพระเจ้า!" เคลาส์หยิบครึ่งนึงของโดนัทออกมาและเริ่มกินมันทำให้จูเลียตทำหน้าขยะแขยงและกรอกตาใส่เขา "อร่อย" คนผมสีน้ำตาลถอนหายใจออกมาอีกครั้งเป็นรอบที่สามของวัน

"ฉันไม่ให้เงินนายไปเสพยาแล้ว" ไฟว์พูดพร้อมกับเดินจากไป "ไม่เอาน่า นายไม่...ฉันอาจจะแค่อยากใช้เวลาอยู่กับน้องชายก็ได้" จูเลียตยิ้มให้เขาก่อนจะโบกมือและเริ่มเดินตามไฟว์ไปยังรถตู้ที่จอดอยู่ในตรอกซอย

จูเลียตนั่งอยู่หลังรถในขณะที่ไฟว์เฝ้าดูคุณหมอจากเมื่อวานที่ลานจอดรถใกล้ๆกับตึกสีขาว นัยตาสีเขียวมองไฟว์ที่เปิดกระเป๋าและหยิบขวดวอดก้าออกมาพร้อมกับโดโรเรส "ขอโทษที่อยู่ในรถนั้นตั้งนานนะ โดโรเรส" คิ้วสีเข้มเลิกคิ้วด้วยความสนุกสนานบนใบหน้าของเธอกับความรักที่เขามีต่อโดโรเรส

"ไม่ ฉันไม่ได้เมา ฉันทำงานอยู่" จูเลียตเม้มริมฝีปากไม่ให้ตัวเองหัวเราะขณะที่มองเขาคุยกับหุ่นลองเสื้อ เธอจะไม่บอกว่าหึงหรอกนะเพราะมันน่าจะดูตลกแต่ในอีกแง่นึงคือเธอรู้สึกสนุกทุกครั้งที่เขาคุยกับตุ๊กตา "ใช่ เรื่องดวงตา นี่เป็นที่ที่มันถูกสร้างขึ้นหรือจะถูกสร้าง เราแค่ต้องรอ"

เธอถอนหายใจเบาๆและเอนหัวพิงพร้อมกับปิดเปลือกตาสีมุกของเธอในขณะที่ชิ้นส่วนของความทรงจำต่างๆเริ่มฉายซ้ำภายข้างในหัวของเธอเอง

—

เด็กหญิงผมสีน้ำตาลและเด็กชายอายุราวๆสิบขวบเดินเล่นภายในป่ายามราตรีที่มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆของพวกเขาและแสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องไปทั่วผืนป่าเพียงเท่านั้น

พวกเขาเดินเคียงข้างกันด้วยรอยยิ้มและในไม่ช้ารอยยิ้มของคนผมสีน้ำตาลก็ต้องหุบลงเมื่อเธอเริ่มรู้สึกเจ็บปวด "จูเลียต มีอะไรหรอ?" เด็กชายถามขึ้นและจูเลียตก็ถอยหลังไปสองสามก้าวและในที่สุดเธอก็ล้มลงพร้อมด้วยเสียงครวญครางของความเจ็บปวด "จูเลียต?" เธอได้ยินเสียงของเขาอีกครั้งและเมื่อเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับกระพริบตามันก็เผยให้เห็นถึงดวงตาสีอำพันสวยงามท่ามกลางความสว่างของดวงจันทร์

เสียงกระตูกแตกดังขึ้นทำให้จูเลียตกรีดร้องออกมาพลางสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองแต่เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เมื่อเธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกายและเสียงกระดูกแตกชัดขึ้น เธอใช้มือยันพื้นและเสื้อผ้าก็เริ่มฉีกขาดขณะที่ตนเองเริ่มมีขนสีเทา-ขาวสวยงามเกิดขึ้น

ใบหน้าของจูเลียตเงยขึ้นมองดวงจันทร์พร้อมกับดวงตาสีอำพันสุกสว่างและกรีดร้องออกมา ดูเหมือนว่าเสียงกรีดร้องจะเป็นเสียงเดียวในค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวงนั้น มือที่มีขนของจูเลียตมีกรงเล็บงอกออกมาและกระดูกหลังของเธอก็โค้งงอขึ้นและไม่นานเธอก็รู้สึกได้ถึงเขี้ยวคมภายในปากของเธอ

ในไม่นานเสียงกรีดร้องของเธอก็หยุดลงขณะที่ไฟว์ยืนอยู่ตรงหน้าหมาป่าตัวสีเทาด้วยความรู้สึกตกตะลึงและหวาดกลัวอยู่ชั่วขณะนึง ดวงตาสีอำพันสบกับสีฟ้าของเขาและในหัวของจูเลียตมีเพียงเสียงเดียวคือ วิ่ง

ด้วยเหตุนั้นหมาป่าตัวสีเทาก็วิ่งจากไฟว์ไปปล่อยให้เขายืนตกตะลึงกับความสามารถของจูเลียต ความรู้สึกเดียวหลังจากการเปลี่ยนแปลงของเธอในระหว่างที่วิ่งไปตามผืนป่าคือความรู้สึกอิสระ

แสงของพระอาทิตย์อ่อนๆปลุกจูเลียตให้ตื่นขึ้น นัยตาสีเขียวมองไปรอบๆด้วยความสับสนก่อนที่เธอจะรู้สึกว่าตนเองอยู่ในสภาพเปลือย เธอกลืนน้ำลายและมองไปเห็นหมู่บ้านร้างใกล้ๆ ขาเรียวลุกขึ้นยืนและเดินไปใกล้ๆ

โชคดีที่มีเสื้อผ้าอยู่ทำให้จูเลียตสามารถใส่มันเดินกลับเข้าบ้านของเธอได้ เธอรีบเดินไปยังห้องของตนเองด้วยความเงียบที่สุด

หลังจากการเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วประตูของเธอก็ถูกเปิดด้วยเด็กชายตาสีฟ้าที่เดินไปหาเธอช้าๆ "ไฟว์? เกิดอะไรขึ้น" เธอถามด้วยความงุนงง "เธอจำเมื่อคืนไม่ได้หรอ?" เขาถาม "ไม่ ฉัน-" และความทรงจำชิ้นส่วนเล็กๆก็ค่อยๆเข้ามาในหัวของเธอ

ความรู้สึกอิสระเมื่อวิ่งผ่านป่าด้วยอุ้งเท้าทั้งสี่ของเธอและการมองเห็นของเธอในร่างหมาป่าในยามราตรี "โอ้พระเจ้า....ฉันมีพลังพิเศษ" จูเลียตตระหนักและยิ้มออกมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆและมองไปที่ไฟว์ที่ยิ้มเบาๆให้เธอ

—

"เธอควรจะบอกคนอื่นๆนะ" ไฟว์พูดขณะที่เขาและจูเลียตอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องนอนของเขา "ฉันจะบอกยังไงในเมื่อฉันยังไม่รู้วิธีควบคุมมัน" เธอพูดพลางถอนหายใจ มันเป็นเวลากว่าสัปดาห์แล้วหลังจากการที่จูเลียตเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าและเป็นเวลากว่าสัปดาห์ที่เธอพยายามหาทางควบคุมมัน

"นายไม่กลัวฉันหรอ..แบบว่าฉันอาจจะฆ่านายก็ได้" เธอพูดและกลืนน้ำลาย "เฮ้ ไม่หรอก เธอไม่ทำหรอก เชื่อสิ ทีนี้ลองเปลี่ยนเป็นหมาป่าดู" เขาพูดด้วยความเชื่อมั่นในตัวเธอและจูเลียตก็พยักหน้าเบา

เธอยืนขึ้นและหลับตาลงนึกถึงความรู้สึกในคืนพระจันทร์เต็มดวงไม่ช้าเธอก็เริ่มล้มลงด้วยเสียงกระดูกแตก เมื่อรู้สึกได้ว่าเธอมาถูกทางแล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นเปิดให้เห็นดวงตาสีอำพันแบบเดียวกันกับคืนวันนั้น

เธอยิ้มก่อนจะครวญครางด้วยความเจ็บปวดที่รู้สึกแบบเดียวกันกับตอนเปลี่ยนอย่างควบคุมไม่ได้ในครั้งแรกแต่ครั้งนี้เธอกัดฟันและใช้พลังงานทุกออนซ์ในการควบคุมให้มันเปลี่ยนเร็วขึ้น

ไม่ถึงนาทีจูเลียตก็อยู่ในร่างของหมาป่าสีเทา-ขาวและดวงตาสีอำพัน ไฟว์ลุกขึ้นพร้อมกับยิ้มและเดินเข้าไปหามันใกล้ๆ หมาป่ามองอย่างสงสัยและเมื่อไฟว์ยื่นมือของเขาออกมาเพื่อให้มันดมกลิ่น จูเลียตก็จำเขาได้ในทันทีพร้อมกับเปลี่ยนกลับเป็นมนุษย์

"ฉันทำได้แล้ว" เธอพูดและยิ้มตื่นเต้นออกมา "ใช่...เธอทำได้แล้ว" เขาพูดด้วยรอยยิ้มเช่นกันและจูเลียตก็ตระหนักได้ว่าตอนนี้เธอเปลือยอยู่ "โอ้ เอ่อ ขอเสื้อหน่อยได้มั้ย" เธอพูดและไฟว์ก็สังเกตเห็นว่าบนพื้นมีเสื้อผ้าที่ฉีกขาด เขาหน้าแดงและอึ้งไป "โอ้..."

—

มันเป็นวันที่เด็กๆในสถาบันถูกฝึกฝนและเป็นเวลาสองสัปดาห์ที่จูเลียตเริ่มควบคุมการเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพแม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยนอกจากไฟว์

เธอกำลังจะเข้าไปฝึกกับพวกเขาด้วยเมื่อเรจินัลดิ์ห้ามเธอ "หมายเลขแปดไปนั่งลง"  "แต่-" เธอหันไปหาเขา "ไม่มีแต่ เธอไม่มีพลังอำนาจ" เมื่อเขาพูดจบความรู้สึกโกรธก็พุ่งเข้าใส่เธออย่างรุนแรงมากกว่าที่เธอเคยรู้สึก

เสียงคำรามต่ำลอดออกจากเธอพร้อมกับดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีอำพัน เสียงกระดูกข้อมือของเธอแตกออกและกรงเล็บก็งอกออกมา ผิวหนังมือของเธอเปลี่ยนไปกลายเป็นขนที่ปกคลุม เธอมองเขาด้วยดวงตาสีอำพันที่อันตรายก่อนจะตระหนักได้ถึงสติของเธอที่กลับมา

"จูเลียต!" เธอได้ยินเสียงของไฟว์เรียกเธอและเธอก็หันไปหาเขาก่อนที่ดวงตาสีอำพันก่อนจะดับลงและเธอก็ก้มลงมองมือของเธอพร้อมกับอ้าปากค้าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆก็พบกับความตกตะลึงบนใบหน้าของทุกคน

นั่นเป็นครั้งแรกที่ความสามารถของเธอตระหนักปรากฎต่อสายตาของโพโก พ่อและพี่น้องของเธอทุกๆคน

—

จูเลียตถูกดึงออกจากความทรงจำด้วยเสียงเปิดประตูของลูเธอร์ "นายโอเคมั้ย" ลูเธอร์ถามและไฟว์ก็มองหน้าเขาโกรธๆ "นายไม่ควร...นายหาฉันเจอได้ยังไง" และทั้งสามก็หันไปมองข้างหลังเมื่อได้ยินเสียงฮัมเพลงเบาๆ

นัยตาสีเขียวของจูเลียตเห็นเคลาส์กำลังเต้นกับโดโรเรสอยู่พร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ "นี่ ขอความเป็นส่วนตัวหน่อยเรากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย" และไฟว์ก็โยนขวดบางอย่างใส่เคลาส์ทำให้จูเลียตหัวเราะออกมา "ออกไป! นายอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันทำบางอย่างอยู่" และเคลาส์ก็ขึ้นไปข้างหน้า "หาคนตาข้างเดียวของนายเจอมั้ย"

"เขาพูดเรื่องอะไร" จูเลียตกรอกตา "สำคัญหรือไง นี่เคลาส์นะ" ไฟว์ถอนหายใจออกมาและจูเลียตก็ตัดสินใจถามคำถามที่คาใจตั้งแต่ลูเธอร์เข้ามายังในรถตู้ "นายต้องการอะไรลูเธอร์"

"เกรซอาจเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อ ฉันจึงอยากให้ทั้งสองคนกลับมาที่สถาบันเข้าใจมั้ย มันสำคัญ" จูเลียตขมวคดิ้วเมื่อสรรพนามที่เรียกของลูเธอร์เปลี่ยนไป เดี๋ยวนะ เกรซหรอ "มันสำคัญ..นายไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญ" ไฟว์จ้องมองไปยังเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"เฮ้ ฉันเคยเล่าให้ฟังถึงการแว็กซ์ขนก้นด้วยพุดดิ้งช็อกโกแลตให้ฟังมั้ย มันเจ็บมาก" เคลาส์ขัดขึ้นมาด้วยเรื่องที่ทำให้จูเลียตมุ่ยหน้าด้วยความขยะแขยง "ทำไมนายยังอยู่ที่นี่อีก" ลูเธอร์ถามเคลาส์ "อะไร อยากอยู่กับพี่น้องนี่ต้องมีข้ออ้างหรอ"

"ไม่เราแค่คุยจริงจังกันอยู่" นัยตาสีเขียวมองไปที่พวกเขาด้วยประกายสนุกสนานเล็กๆ "ว่าไงนะ นายจะบอกว่าฉันจริงจังไม่เป็นหรอ" คนผมสีน้ำตาลตัดสินใจที่จะเงียบและไม่อยากแทรกแซงการสนทนานี้ "ลูเธอร์มีเหตุผล นายควรออกไป" ไฟว์พูดแล้วส่งสายตารำคาญไปให้เคลาส์ "ว่าไงนะ!"

วินาทีต่อมาเขาก็เปิดประตูหลังของรถตู้และลงไปในที่สุด "นายทำอะไรอยู่ไฟว์" ลูเธอร์ถามคำถามไฟว์อีกครั้ง "เชื่อเถอะ นายไม่เข้าใจหรอก" ไฟว์เย้ยหยันเขา "ลองเล่ามาสิ เท่าที่รู้ฉันยังเป็นหัวหน้าครอบครัวนะ" จูเลียตกรอกตากับความจริงที่ว่าลูเธอร์มักทำตัวเป็นหัวหน้าครอบครัวเพราะพ่อตั้งชื่อให้เขาเป็นหมายเลขหนึ่ง

"และเท่าที่ฉันรู้ ฉันแก่กว่านาย 28 ปี" ไฟว์พูดและยิ้มปลอมๆให้เขาทำให้จูเลียตต้องกลั้นหัวเราะ "รู้ไหมว่าปัญหาของนายคืออะไร" คนผมสีน้ำตาลเอียงคอเล็กน้อยรอให้ลูเธอร์พูดต่อ "อยากให้นายบอกจริงๆ"

"นายคิดว่านายดีกว่าเรา คิดมาตลอด แม้กระทั่งตอนที่เราเป็นเด็ก แต่ความจริงคือนายจิตผิดปกติไม้แพ้พวกเราที่เหลือ นายมีแค่พวกเรา และนายก็รู้" จูเลียตสังเกตเห็นความโกรธเล็กๆของไฟว์

"ฉันไม่ได้คิด...ว่าตัวเองดีกว่านาย หมายเลขหนึ่ง ฉันรู้ว่าฉันดีกว่า" และลูเธอร์ก็หัวเราะเย้ยหยันออกมา "ฉันเคยทำสิ่งที่จินตนาการไม่ถึง สิ่งที่นายไม่เข้าใจด้วยซ้ำ แค่เพื่อจะกลับมาที่นี่และช่วยพวกนาย" ทุกคนในรถหันไปมองกระจกหน้าที่เห็นภาพของเคลาส์วิ่งหนีพร้อมกับขนมในมือโดยมีตำรวจวิ่งไล่เขา "แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัดสินใจถูกหรือเปล่า"

LAST EDIT ; 17 JAN. 2021

PUBLICIZE ; 24 JAN. 2021

TB