the vampire diaries — fire on fire , klaus mikaelson

ลำดับตอนที่ #6 : ⁽ 05 ⁾

 

( 05 )

2x13 - Daddy Issue

วันที่ผ่านมาเกิดเรื่องขึ้นมากมายอีกเช่นเคย โรสถูกหมาป่าที่ชื่อจูลส์กัดและตอนนี้เธอก็ตายแล้ว เอเลน่าที่เฝ้าโรสเกือบถูกเธอฆ่าเพราะคิดว่าเป็นแคทเธอรีนและจูลส์รู้เรื่องเมสันที่ตายไปแล้ว น่าเสียดายที่เบลล่าแอบมีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้ด้วย

เบลล่ากับแคโรไลน์กำลังเดินไปที่รถของคนผมบลอนด์เมื่อเบลล่าอยู่ช่วยแคโรไลน์ผ่านความกังวลกับเรื่องที่ไทเลอร์พูดเมื่อเช้านี้เกือบตลอดทั้งวัน เบลล่าโอบแขนรอบไหล่ของแวมไพร์ผมบลอนด์เมื่อเธอกดกุญแจสตาร์จรถและความรู้สึกลำไส้ของเธอก็เตือนว่ามีบางอย่างผิดปกติ "เฮ้ เฮ้" พวกเขาทั้งคู่หันไปเห็นแมทที่วิ่งมาและเดินเข้าใกล้แคโรไลน์

"เฮ้" แคโรไลน์ตอบ "ไม่ได้เจอกันเลยนะ" แมทพูดและเบลล่าก็ติดตามการสนทนาของพวกเขาเงียบๆ "ฉันไม่ได้หลบหน้าเธอนะ สาบานได้" แคโรไลน์พูด "ใช่ เธอหลบหน้าฉัน บ้างนิดหน่อย" แมทแย้ง "โอเค ก็อาจมีบ้างนิดหน่อย" แคโรไลน์หัวเราะแห้งๆ "ไว้เราคุยกันได้มั้ย ผมกำลังจะไปทำงานไว้หลังเลิกงานดีมั้ยเราค่อยมาเคลียร์เรื่องแปลกๆนี่กัน"

"ได้สิ แบบนั้นก็ดีนะ เดี๋ยวแวะมาตอนปิดร้านแล้วกัน" แคโรไลน์พูด "ฟังดูดีนะ" แมทตอบ "โอเคบาย" แคโรไลน์พูดด้วยรอยยิ้มและหันกลับมาทำให้เบลล่าเลิกคิ้วและยิ้มแซว "shut up." แวมไพร์ผมสีบลอนด์พูดและเบลล่าก็หัวเราะเบาๆก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มเดินไปที่รถอีกครั้งและหยุดเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ข้างหลังพวกเขา
 

"ขอโทษนะคะ แคโรไลน์ใช่มั้ย" หญิงสาวคนหนึ่งพูดทำให้เบลล่ามองเธออย่างพิจารณาและเม้มริมฝีปากเมื่อรู้สึกได้ว่าคลื่นความร้อนเคลื่อนที่ไปทั่วร่างกายเธอเพื่อเตือน ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไรที่เหนือธรรมชาติเธอก็คิดว่ามันน่าจะแกร่งพอสมควรที่นำความทรงจำของเธอกลับมาจากมนตร์สะกดที่ทรงพลังได้
 

"ใช่ค่ะ" แคโรไลน์ตอบและหญิงสาวผมสีทองก็หันหาเบลล่า "แล้วคุณ?" เธอถาม "เบลล่าค่ะ เพื่อนแคโรไลน์" เบลล่าตอบด้วยความระมัดระวัง "ค่ะ ฉันกำลังตามหาไทเลอร์พวกเธอไม่เห็นเขาเลยใช่มั้ย" เธอคนนั้นถามแคโรไลน์และเบลล่ามองหน้ากันก่อนจะหันไปตอบ "ไม่ค่ะ สักพักแล้ว ขอโทษนะคะ"
 

พวกเขาหันกลับไปที่รถอีกครั้งและหยุดเมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง "ฉันรู้ว่าเธอโกหก" เธอพูดและเบลล่าก็จ้องมองอย่างระมัดระวังกับสถานการณ์ตรงหน้า "จริงหรอ ยังไงล่ะนี่เป็นกลลวงของพวกหมาป่าหรือไง" และความสำนึกก็ตีเข้าเบลล่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคือจูลส์ที่เดม่อนเคยเล่าให้ฟัง

"จะว่าไปแล้วก็ใช่นะ" จูลส์พูดและแคโรไลน์ก็หันกลับไปที่รถอีกครั้ง "งั้นฉันก็มีกลลวงเหมือนกัน" เธอพูดก่อนจะหันกลับไปอย่างรวดเร็วแสดงใบหน้าแวมไพร์และวินาทีต่อมาเธอก็ร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อจูลส์ฉีดน้ำเวอร์เวนใส่ เบลล่าเบิกตากว้าง "shit!" และก่อนที่จะได้ทำอะไรสิ่งที่เธอรู้สึกต่อไปคือหัวของเธอกระแทกเข้ากับหน้าต่างรถและทุกอย่างก็ดำมืด

เบลล่าตื่นขึ้นมาด้วยการเขย่าของแคโรไลน์จากในกรง เดี๋ยวนะ กรง? เธอคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดก่อนจะหันไปมองรอบๆและแตะที่หัวเมื่อรู้สึกได้ถึงของเหลวบนหน้าผาก "แคร์?" แคโรไลน์หันมองเธอและจับมือเอาไว้เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาจะออกไปด้วยกัน เบลล่าพยักหน้าและสะบัดความเจ็บปวดที่หัวออกไป

มือของแคโรไลน์พยายามเอื้อมไปเปิดตัวล็อกลูกกรงออกแต่ไม่สำเร็จและต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่เบลล่าคาดว่าเป็นหนึ่งในแก๊งค์หมาป่าของจูลส์นั่งอยู่ "ฉันเห็นเธอเอากระสุนออกได้แล้วนี่ น่ารังเกียจจริง ฉันมีกระสุนไว้อีกเพียบแถมของเล่นอื่นๆอีก คืนนี้ยังอีกยาวนานแม่สาวน้อย"

เขาพูดและยิงกระสุนใส่แคโรไลน์ที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "ไม่!" เบลล่าตะโกนและเธอก็ร้องออกมาเมื่อกระสุนถูกยิงเข้าที่ท้องของเธอ มือเรียวก็กดส่วนที่โดนกระสุนแน่นพร้อมกับเลือดสีแดงฉานที่ไหลทะลักออกมาอย่างรวดเร็ว เบลล่าหันไปหาแคโรไลน์และดังเธอเข้ามาในอ้อมกอดโดยไม่สนใจแผลเลยแม้แต่น้อย

เธอลูบแขนแคโรไลน์และกระซิบถ้อยคำปลอบประโลมก่อนจะเอาตัวบังเมื่อจูลส์เดินเข้ามาพร้อมกับถือโทรศัพท์ของแคโรไลน์ "เขาต้องการหลักฐาน" เธอพูดขึ้นและผู้ชายที่นั่งเฝ้าดูพวกเขาก็ยกปืนขึ้นมาก่อนจะเล็งไปที่ทั้งสอง ในวินาทีถัดมาเบลล่าก็ผลักแคโรไลน์ออกไปในไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้เมื่อเสียงปืนดังขึ้น

ความเจ็บปวดเกิดขึ้นที่แขนข้างขวาของเบลล่าและเธอก็กัดฟันต่อสู้กับมัน กระสุนอีกนัดดังขึ้นและความเจ็บปวดก็เกิดขึ้นที่ไหล่ของเบลล่า เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด วินาทีต่อมาจูลส์ก็เดินออกไปพร้อมกับแคโรไลน์ที่พุ่งเข้าหาเพื่อนของเธอด้วยความเป็นห่วง เบลล่ากัดฟันแน่นต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ไหลเข้าร่างกายของเธอ
 

"เธอไม่ใช่แวมไพร์!" แคโรไลน์พูดใส่ชายคนนั้นและเขาก็ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แคโรไลน์กอดเพื่อนของเธอไว้และเบลล่าก็หายใจออกมาด้วยความเจ็บปวดที่มีทุกออนซ์ในร่างกาย เบลล่าค่อนข้างแน่ใจว่าเธอมีพลังเหนือธรรมชาติที่เกี่ยวกับความร้อนในร่างกายเธอแต่มันสามารถทำอะไรได้อีกและเธอจะใช้มันยังไงถ้าเธอไม่รู้ว่าเธอคืออะไร
 

"ตกลงว่ามีแวมไพร์ในเมืองนี้เท่าไหร่กันแน่" ชายคนนั้นถามแคโรไลน์เมื่อผ่านไปสักพัก เมื่อเธอไม่ตอบเขาก็ฉีดน้ำทีปนเวอร์เวนใส่เธอทำให้เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เบลล่าได้แต่นั่งฟังมันเงียบๆพยายามอย่างมากที่จะไม่หลับ "ไม่รู้หรอ" เขาถามอีกครั้งและเดินออกห่างจากกรงเหล็ก "ทำไมถึงทำแบบนี้กับเรา! ทำไมถึงทำแบบนี้กับเรา!"
 

"ก็เพราะเธอเป็นแวมไพร์ไงล่ะ" เขาหยิบลูกดอกบ่างอย่างขึ้นมาแล้วเป่าใส่แคโรไลน์ "แคร์.." เบลล่ากระซิบด้วยความอ่อนแอ "โทษทีนะเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ" ชายคนนั้นถามและเบลล่าก็กัดฟันด้วยความโกรธ "ปล่อยเราออกไป!" แคโรไลน์เตะลูกกรงอย่างเกรี้ยวกราด "โทษที เมื่อกี้ว่าอะไรนะ"
 

"ปล่อยเราออกไป!" แคโรไลน์พูดและยังคงเตะลูกกรงด้วยความเกรี้ยวกราด เบลล่าถอนหายใจออกมาและหลับตาลงพยายามหาวิธีออกไปจากที่นี่และเธอก็รู้สึกได้ว่ากระสุนกำลังลุกไหม้ในร่างกายของเธอ เธอขมวดคิ้วด้วยความสับสนแต่ปล่อยให้มันทำต่อไปก่อนที่เบลล่าจะสรุปได้ว่ามันคือกระสุนไม้
 

ไม่กี่วินาทีต่อมากระสุนก็ค่อยๆหายไปจากร่างกายของเบลล่าจนหมดสิ้น เธอลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีแรงเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อยจากความเจ็บปวดที่หายไปเป็นส่วนมากแต่ยังคงสงสัยว่าเธอจะตายเพราะเสียเลือดมากเกินไปไหม "แคร์..." เบลล่าเรียกด้วยเสียงอ่อนแรงและแคโรไลน์ก็หันมาเธอก่อนจะค่อยๆคลานหาเบลล่าพร้อมกับกอดเธอเอาไว้ "ชู่ววว มันจะไม่เป็นไร เราจะรอดออกไป"
 

เบลล่าพยักหน้าเล็กน้อยตามคำพูดของเธอและแล้วเบลล่าก็เริ่มนึกถึงเอไลจาห์ เธอสงสัยว่าเธอกำลังจะตายหรือเปล่าหรือเธออาจจะแค่สลบเธอไม่รู้จริงๆ เบลล่าได้แต่หวังว่าเอไลจาห์จะส่งคนมาช่วยเธอหรือไม่ก็อะไรบางอย่างในตัวเธอจะช่วยให้เธอรอดจากเหตุการณ์นี้ไปได้

ครู่ต่อมาเบลล่าได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาและเธอก็ลืมตาขึ้นมอง "ไทเลอร์ มีกุญแจอยู่ กุญแจอยู่บนประตูฉันออกไปเอาไม่ได้" เธอสังเกตเห็นว่าเขาลังเล "ไทเลอร์ ไทเลอร์ ได้โปรด เบลล่ากำลังจะตาย!" แคโรไลน์ชี้ให้เห็นสาวผมสีแดงเพลิงที่มีเลือดเปื้อนไปทั่วและบางส่วนไหลออกมาจากร่างกายของเธอ
 

ในที่สุดเขาก็หยิบกุญแจก่อนจะไขมันอย่างเร่งรีบ เมื่อมันปลดล็อคเขาก็ดึงลูกกรงขึ้นก่อนที่แคโรไลน์จะช่วยเบลล่าออกไปก่อนและเธอก็ตามออกไป เธอเดินลงจากรถช้าๆด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ยังไม่ได้รักษาและวินาทีต่อมาทั้งเธอและแคโรไลน์ก็ถูกจับโดยจูลส์ให้กระแทกเข้ากับรถบ้านสีขาว
 

แต่ก่อนที่พวกหมาป่าจะได้ทำอะไรพวกเขาก็ร้องด้วยความเจ็บปวดและล้มลง "เกิดอะไรขึ้น" แคโรไลน์กระซิบขณะที่เธอพยุงเบลล่าที่ดูอ่อนแอมากจากการเสียเลือด แม่มดคนนึงเดินออกมาจากความมืด "เอไลจาห์ให้สัญญากับเอเลน่าไว้แล้วฉันมาที่นี่เพื่อการนั้น คุณต้องไปแล้ว" เขาพูดและเบลล่าก็เริ่มเดินขณะที่แคโรไลน์ยังคงพยุงเธออย่างช้าๆ
 

"ออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้" แม่มดพูดและแคโรไลน์ก็พยุงเบลล่าก่อนจะพาเดินออกไป เบลล่าหยุดพิงต้นไม้และสเตฟานก็สังเกตเห็นแผลของเธอในที่สุด "เบลล่า.." เขากระซิบก่อนจะกัดข้อมือตัวเองและป้อนเลือดให้เบลล่าที่รับมันอย่างยินดี
 

แผลที่ถูกยิงค่อยๆรักษาตัวเองจนหายไปพร้อมกับแผลที่ศีรษะและเบลล่าก็ถอนหายใจออกมา "ขอบคุณ สเตฟาน" เธอพูดด้วยความอ่อนแรงจากการเลือดเสียและยิ้มให้เขาก่อนจะพยายามเดินไปแต่ทว่าล้มเหลว โชคดีที่สเตฟานจับเธอไว้ได้ก่อนจะล้มและเขาก็อุ้มเธอท่าเจ้าสาวเดินออกจากป่าไป

—

เบลล่าเดินออกจากห้องน้ำหลังจากการล้างเลือดออกจากตัวของเธอเสร็จหมดแล้ว เธอเดินไปที่ตู้และหยิบเสื้อผ้าออกมาใส่ก่อนจะถอนหายใจและเริ่มเดินกลับไปที่เตียงเมื่อได้ยินเสียงลมหวืดผ่านทางด้านหลัง

เธอหันไปอย่างรวดเร็วและพบกับเอไลจาห์ "ฉันได้ยินเรื่องคืนนี้มา คุณโอเคมั้ย" เขาถามด้วยเสียงนุ่มนวลและมันทำให้เบลล่านึกถึงตอนที่เขาถามเธอเมื่อเธอหกล้มครั้งแรก เบลล่ากลืนน้ำลายอยย่างยากลำบากพยายามจะโกหกเขาว่าเธอสบายดี แต่หลังจากที่ได้ความทรงจำกลับมาบ้างแล้วเธอก็ทำมันไม่ได้
 

"ฉัน-" เธอปิดตาและน้ำตาสีใสก็ร่วงหล่นลงบนใบหน้าสวยของเธอ สิ่งต่อมาที่เธอรู้สึกคืออ้อมกอดอุ่มอันคุ้นเคยของเขา นั่นคือตอนที่เบลล่าพังลงในที่สุด เสียงสะอื้นหลุดออกจากริมฝีปากของเธอ เบลล่าทรุดตัวลงในอ้อมกอดของเขาและผ่านไปราวสิบนาทีเธอก็ผละออกมาในที่สุด "คุณต้องการให้ฉันไปมั้ย"
 

เอไลจาห์ถามด้วยเสียงระดับกระซิบและเบลล่าก็ส่ายหัว เธอเหมือนเด็กตัวเล็กๆอายุหกขวบที่พึ่งตื่นจากการนอนหลับที่ฝันร้ายและต้องการให้พ่อนอนข้างๆคอยตบตูดกล่อมนอนไปในที่สุด
 

เขาพยักหน้าและละออกจากอ้อมกอดอย่างสมบูรณ์ก่อนที่จะเดินลงไปนอนบนเตียงของเบลล่า เธอยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงความทรงจำก่อนจะเช็ดน้ำตาและล้มตัวลงนอนข้างๆเขา พ่อคนที่สองของเธอ เบลล่าปิดตาลงพร้อมกับสัมผัสของความนุ่มนวลจากการลูบหัวของเอไลจาห์และเข้าสู่ห้วงภวังค์แห่งนิทราไป
 

ในคืนนี้เอไลจาห์ได้กลับมารวมตัวกับคนที่เขากล้าเรียกว่าเป็นลูกสาวของเขาหลังจากผ่านมาแปดปีและเบลล่าได้นอนหลับในอ้อมกอดของคนที่เคยช่วยชีวิตเธอไว้ คนที่เป็นเหมือนพ่อของเธออีกคนอีกครั้ง

T
B