the umbrella academy — lonely wolf , five hargreeves

ลำดับตอนที่ #6 : SIX –— DELORES?

— ( โดโรเรส? )

1x02 Run Boy Run

เมื่อจูเลียตตื่นขึ้นมาไฟว์ก็หายไปแล้ว จูเลียตถอนหายใจก่อนจะหันไปด้านข้างเพื่อพบกับโน๊ตที่ถูกเขียนเอาไว้ เธอขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นนั่งและหยิบโน๊ตขึ้นมาอ่าน 

'ขอโทษที่ไปโดยไม่บอกแต่ไว้เจอกันที่บ้าน หากต้องการ - ไฟว์ '

เธอยิ้มเล็กๆก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวและไปยังบ้านที่ความทรงจำในวัยเด็กของเธอถูกสร้างขึ้นในที่สุด

—

เมื่อไปถึงยังสถาบันจูเลียตก็เดินตามบันไดเรื่อยๆจนเจอกับแวนย่าที่เดินสวนลงมาและยิ้มเล็กๆให้เธอ จูเลียตยิ้มกลับไปก่อนจะเดินไปหยุดใกล้ๆห้องของไฟว์และพิงกำแพงฟังเสียงบทสทนาของคนในห้อง

"ฉันบอกให้แต่งตัวน่าเชื่อถือ" เสียงไฟว์ดังขึ้นอย่างชัดเจนในหูของจูเลียตและเธอก็ขมวดคิ้วกับมัน "อะไร นี่ตัวเก่งของฉันเลยนะ" เธอหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินเสียงของเคลาส์ เธอคาดว่าไฟว์คงบอกให้เขาแต่งตัวดีๆเพื่อจะไปทำอะไรสักอย่าง

"งั้นไปบุกตู้เสื้อผ้าพ่อกัน" ไฟว์พูดและจูเลียตก็ได้ยินเสียงเท้ากระทบกับพื้นดังขึ้นใกล้เธอเรื่อยๆ "อะไรก็ได้ ตราบเท่าที่ฉันทำงานเสร็จ" และไฟว์ก็สวนมา "เมื่อทำงานเสร็จ - จูเลียต?"

คิ้วสีเข้มของจูเลียตเลิกขึ้นเมื่อเห็นไฟว์และเธอก็ยิ้มให้เขา "แล้วเราจะไปไหนกัน?" เธอถามและเอียงหัวด้วยท่าทางไร้เดียงสา "เอ่อ...เราจะไป"  "ตามหาเจ้าของดวงตา" เคลาส์พูดแทรกไฟว์และจูเลียตก็พยักหน้าก่อนจะหันไปและเริ่มเดินนำหน้าไฟว์

ไฟว์แต่ถอนหายใจเมื่อรู้ว่าเธอจะไม่ฟังและตราบเท่าที่เขาอยากมีเธออยู่ข้างๆเขาก็ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บเช่นกัน "โอเค แต่ขอทำความเข้าใจรายละเอียดก่อนฉันแค่ต้องเข้าไปที่นั่นแล้วสวมบทพ่อและพ่อตาที่รักของนายและเธอ ถูกไหม"

"ใช่ ประมาณนั้น" จูเลียตหันกลับไปมองพวกเขาสองคน "ให้เล่าเรื่องว่าไงล่ะ" เคลาส์ถามและไฟว์ก็สับสน "อะไร นายพูดเรื่องอะไร" นัยตาสีเขียวของจูเลียตมองพวกเขาอย่างเงียบๆ "ก็ฉันมีนายตอนยังเด็กหรือเปล่าแบบว่าอายุ 16 เด็กมากหลงผิดอย่างรุนแรง"

"อย่างงั้นก็ได้"  "แม่นาย..นั่งร่านนั่น จะเป็นใครก็ช่างเราเจอกันที่..." แล้วสายตาของเคลาส์ก็เหล่ไปหาจูเลียตเพื่อขอความคิดเห็น "ดิสโก้"  "ใช่ๆ ดิสโก้ จำไว้นะ oh my gosh เซ็กส์สุดยอดมาก"

"สมองนายนี่คิดได้แต่เรื่องอุบาทว์" ไฟว์บ่นและลากแขนจูเลียตตามออกไป เธอได้แต่หัวเราะเบาๆ "เดี๋ยวโดนพ่อทำโทษหรอก" จูเลียตกรอกตาสีเขียวของเธอไปมาก่อนจะยิ้มกับสัมผัสอบอุ่นที่ฝ่ามือของตนเอง

"อย่างที่ผมบอกลูกชายคุณไปแล้วข้อมูลเกี่ยวกับอวัยวะเทียมที่เราผลิตเป็นความลับอย่างเคร่งครัด ถ้าลูกค้าไม่ยินยอมผมก็ช่วยอะไรไม่ได้" หมอที่จูเลียตคาดว่าไฟว์เคยมาคุยด้วยก่อนเมื่อตอนเช้าพูดกับพวกเขาขณะที่จูเลียตวางหมาดนั่งตัวตรงมองไปยังหมอด้วยสายตาที่แข็งกร้าวไม่เหมือนเด็กอายุสิบเจ็ด

"เราขอความยินยอมไม่ได้ถ้านายไม่บอกชื่อเรา" เขาพูดกับหมอและจูเลียตก็มองอย่างเงียบๆ "ไม่ใช่ปัญหาของผม ขอโทษนะไม่มีอะไรมากกว่านี้ที่ฉันทำได้งั้น.."  "แล้วความยินยอมของฉันล่ะ"

เคลาส์พูดขึ้นทำให้หมอดูสับสน "อะไรนะครับ?" จูเลียตสังเกตการกระทำของเคลาส์อย่างเงียบๆ "ใครอนุญาติให้คุณ ลงไม้ลงมือทุบตีลูกชายและแฟนสาวคนสวยของเขา" มือของเคลาส์ชี้ไปยังไฟว์และจูเลียตและพวกเขาก็ขมวดคิ้ว

"อะไรนะ" หมอดูจะงุนงงมากขึ้นไปอีก "นายได้ยินแล้ว" เคลาส์พูดซ้ำอีกครั้ง "ผมไม่ได้แตะต้องลูกชายของคุณและแฟนสาวของเขา" จูเลียตยืนขึ้นอย่างช้าๆเพื่อสังเกตการ "จริงเหรอแล้วเขาปากบวมได้ยังไงแล้วแฟนของเขาล่ะมีเลือดออกที่หัวได้ยังไง" เคลาส์พูดและลุกขึ้นยืน

"เขาได้ริมฝีปากบวมและเธอไม่ได้มีเลือดออก" ทันทีที่หมอพูดจบเคลาส์ก็ต่อยไฟว์และจูเลียตก็เบิกตากว้างก่อนที่ตนเองจะโดนเคลาส์จับหน้าผากของเธอกระแทกโต๊ะอย่างแรงทำให้เลือดออกที่ศีรษะทันที

"ฉันต้องการมัน ได้โปรด บอกชื่อ เดี๋ยวนี้" เคลาส์พูดและจูเลียตก็ส่ายหัวไล่ความมึนงงก่อนจะไปหาไฟว์ "นายโอเคมั้ย" เธอถามเขาเงียบๆและเขาก็พยักหน้าก่อนจะตรวจสอบศีรษะของเธอที่ตอนนี้เหลือเพียงคราบเลือดเท่านั้น

"คุณบ้าไปแล้ว" คุณหมอบอกพ่อปลอมๆของพวกเขา "นายนึกไม่ถึงเลยล่ะ" และเขาก็สังเกตเห็นลูกบอลน้ำที่มีรูปโลกเล็กๆในนั้น "สันติภาพบนโลกน่ารักจัง" วินาทีต่อมาเขาก็กระแทกมันกับหน้าผากของเขาเอง จูเลียตและไฟว์มองด้วยดวงตาเบิกกว้างพร้อมกับความหวาดกลัวเล็กๆบนใบหน้าของพวกเขาเอง

"พระเจ้า เจ็บจัง!" เคลาส์คร่ำครวญและจูเลียตก็เห็นหมอยกโทรศัพท์ขึ้นมา "เรียกยาม..คุณทำอะไร" จูเลียตรีบใช้พละกำลังของตนเองจับแขนเขากดลงบนโต๊ะและถือโทรศัพท์ให้เคลาส์

"มีการทำร้ายร่างกายในออฟฟิศของคุณบิ๊ก เราต้องการยาม ทันเท!" และเขาก็วางโทรศัพท์ลงอย่างรุนแรง "นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นนะ คุณแกรนท์"  "มันคือแลนซ์"  "ภายในประมาณ 60 วินาทีรปภ.สองคนจะพังประตูเข้ามาพวกเขาจะเห็นเลือดเต็มห้องแล้วก็สงสัยว่า 'เกิดบ้าอะไรขึ้น' แล้วเราก็จะบอกพวกเขาว่านาย..ซ้อมเราหน้าแหก"

ไฟว์และจูเลียตยิ้มให้กับแผนการของเคลาส์ "นายได้สนุกในคุกแน่ แกรนท์ เชื่อฉันสิ ฉันเคยอยู่มาก่อน ไก่อ่อนอย่างนาย พระเจ้า นายจะถูกส่งต่อเหมือน... นายได้สนุกแน่ ฉันบอกแค่นี้แหละ"

"พระเจ้านายมันโรคจิตที่สุด" หมอพูดและมองทั้งสามคน "ขอบคุณที่ชม"

—

คุณหมอหาไฟล์เอกสารอยู่พักหนึ่งและหยิบออกมาก่อนจะอ่านมันในขณะที่ไฟว์ จูเลียตและเคลาส์นั่งรอกดดันอยู่ "แปลกจัง ตา ลูกค้ายังไม่ได้ซื้อไป" และจูเลียตก็ขมวดคิ้วสงสัย "อะไรนะ หมายความว่ายังไง"

"บันทึกของเราบอกว่าดวงตาที่มีหมายเลขนั้น..นี่มันไม่ถูกต้องแน่ๆ มันยังไม่ผลิตเลยด้วยซ้ำ ไปเอาตามาจากที่ไหน" ไฟว์ถอนหายใจและก้มหน้าลงไปด้วยความหงุดหงิดก่อนที่ทั้งสามจะเดินออกจากตึกไป

"ฉันเก่งมากใช่มั้ย 'ใช่ แล้วความยินยอมของฉันล่ะ' ไอ้บ้า!" เคลาส์พูดประชดระชันและจูเลียตก็ถอนหายใจ "เคลาส์ มันไม่สำคัญหรอก" ไฟว์พูดและเป็นอีกครั้งที่จูเลียตมองดูการโต้เถียงของคนสองคนเงียบๆ "อะไรกันแล้วดวงตาสำคัญอะไรกันนักหนา"

"มีคนที่จะสูญเสียดวงตาข้างหนึ่งในเจ็ดวัน มันจะจบชีวิตทุกคนบนโลกนี้เลย" จูเลียตมองเขาเงียบๆและรู้สึกได้ว่าเครียดแค่ไหนกับคำที่ว่าโลกจะสิ้นภายในอีกไม่กี่วัน "จ่ายค่าจ้างมา 20 เหรียญตอนนี้เลยได้มั้ย" เคลาส์พูดและจูเลียตก็เลิกคิ้วมองเขา

"เงิน 20 เหรียญหรอ" ไฟว์พูดด้วยความโกรธเล็กๆบนใบหน้า "ใช่เงิน 20 เหรียญของฉัน" เคลาส์ย้ำอีกครั้งและจูเลียตก็กรอกตาพลางเดินไปใกล้ๆเผื่อต้องแทรกแซงพวกเขา "กำลังจะถึงวันสิ้นโลกแต่นายกลับคิดแต่จะพิ้ยาอย่างงั้นหรอ?"

"แถมฉันหิวด้วย ท้องร้อง" จูเลียตถอนหายใจและหัวเราะเบาๆ "นายมันใช้มันไม่ได้ ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ" ไฟว์บ่นและเดินไปนั่งเงียบๆที่หน้าตึก "ไม่เอาน่า หัดร่าเริงบ้างตาแก่" คนผมสีน้ำตาลเดินไปนั่งลงข้างๆเขาและสอดมือประสานกันเบาๆ

"นี่ รู้ไหมฉันพึ่งนึกออกว่าทำไมนายถึงเครียดนัก นายต้องเง*ยนสุดๆแน่เลย อยู่คนเดียวตั้งหลายปี โดดเดี่ยวแบบนั้นต้องสติแตกบ้างล่ะ" และจูเลียตก็สังเกตเห็นถึงอารมณ์ของเขา เขาดูเศร้าและแต่หากไม่ได้เหงามากเท่าที่ควร

"ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว" เขาพูดและทั้งเคลาส์และจูเลียตก็หันไปมองเขา "เล่าให้ฟังทีสิ" นัยตาสีเขียวของจูเลียตสอดส่องเขาอย่างสังเกต "เธอชื่อโดโรเรสเราอยู่ด้วยกันกว่า 30 ปี" จูเลียตตัวเกร็งขึ้นเล็กน้อยแต่ไม่ว่าโดโรเรสจะเป็นใครเธออยากจะขอบคุณที่ทำให้ไฟว์ไม่เสียสติไปหากเธอเจอในสักวันน่ะนะ

"ว้าว พระเจ้านานที่สุดที่ฉันเคยอยู่กับใครสักคนคือไม่รู้สิ สามสัปดาห์นั่นเป็นแค่เพราะฉันเบื่อที่ต้องหาที่ซุกหัวนอน-" ไฟว์ประสานมือเข้ากับจูเลียตก่อนทั้งคู่จะหายตัวไปทิ้งเคลาส์ให้อยู่คนเดียว 

"อย่าหยุด ขับต่อไป" ไฟว์บอกกับคนขับรถแท็กซี่ที่ดูงงงวยและตกใจกับคนสองคนที่เข้ามาในรถของเขา จูเลียตเห็นไฟว์มองไปทางหน้าต่างที่เห็นเคลาส์ "นี่ แล้วเงินฉันล่ะ!" จูเลียตหัวเราะคิกคักก่อนจะเอนหัวลงบนไหล่ของไฟว์และเขาก็ยิ้มเมื่อสังเกตว่าเธอยังคงดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายเมื่อสี่สิบห้าปีก่อนของเขา

—

"เรามาทำอะไรกันที่นี่" จูเลียตกระซิบพูดคุยกับไฟว์เมื่อทั้งคู่เข้าไปในห้างเสื้อผ้าแห่งหนึ่งในเวลายามค่ำคืน "ฉันอยากให้เธอเจอใครบางคน" เขาพูดตอบและจูเลียตก็ขมวดคิ้ว "ใคร โดโรเรสหรอ?" เธอถามกลับและคำตอบมีเพียงการฮัมตอบของไฟว์เท่านั้น

ขณะที่เดินเข้าไปลึกเรื่อยๆในความมืดจูเลียตก็อดสงสัยไม่ได้ว่าโดโรเรสเป็นใครกันแน่และทำไมเธอถึงมาอยู่ในนี้ ไฟว์เปิดไฟฉายและเดินนำจูเลียตไปยังส่วนกลางของเสื้อผ้าผู้หญิง เขาเดินไปหยุดหน้าหุ่นตัวหนึ่งซึ่งเป็นหุ่นลองเสื้อผ้า

"โดโรเรส ดีใจที่ได้เจอเธอ ฉันคิดถึงเธอ ก็แน่อยู่ก็...สองสามวันมานี้ยุ่งๆน่ะ อ้อและจูเลียตนี่โดโรเรส โดโรเรสนี่จูเลียต" จูเลียตมองไปยังหุ่นตรงหน้าและจิ๊กซอว์ก็ต่อเข้ากันอย่างรวดเร็ว "Are you kiddi-" "ไม่!"

เสียงปืนดังขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับไฟว์ที่ดึงจูเลียตลงมาและเข้าไปยังที่ซ่อนใกล้ๆ "บ้าเอ้ย พวกมันนี่เอง" จูเลียตคำรามต่ำเบาๆและเสียงปืนยังคงดังขึ้นอยู่เรื่อยๆ ไฟว์หันไปหาจูเลียตที่เตรียมพร้อมจะต่อสู้ "อยู่นี่นะ ฉันจะไปเอาโดโรเรส" จูเลียตขมวดคิ้วใส่เขาและพึมพำใต้ลมหายใจเมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปเอาหุ่นลองเสื้อผ้าที่ขาดครึ่ง "F*ck"

นัยตาสีเขียวสังเกตเห็นคนสวมหน้ากากคนหนึ่งเดินมาใกล้ๆเธอและเธอก็ขัดขาเขาล้มและไม่รอช้าเธอก็รีบวิ่งไปซ่อนตัวที่อื่นขณะที่ยังคงได้ยินเสียงยิงปืนตามหลังของเธอ จูเลียตวิ่งไปหาโดโรเรสและหยิบเธอขึ้นมาก่อนจะไปตรงกำแพงที่มีกระเป๋าอยู่ เธอใส่โดโรเรสลงไปในนั้นพร้อมกับปิดซิปและรีบวิ่งไปซ่อนที่อื่น

เธอสังเกตเห็นเสาเหล็กเล็กๆและเธอก็หักมันออกมาทำให้เป็นอาวุธพร้อมกับปาไปยังคนสวมหน้ากากคนหนึ่ง มันเข้าที่ขาอย่างจังๆทำให้จูเลียตยิ้มและเธอก็รู้สึกได้ถึงมืออันคุ้นเคยที่เทเลพอร์ตเธอออกไป

พวกเขาวิ่งอีกรั้งและพร้อมที่จะเทเลพอร์ตออกไปแต่มันไม่ทำงาน "ไฟว์?" เธอถามเขาอย่างกระซิบและภายใต้ความมืดเธอก็สังเกตเห็นความกังวลในตาของเขา ทั้งคู่ข้ามรั้วกั้นไปและวิ่งไปซ่อนหลังเคาท์เตอร์ขณะที่เสียงไซเรนของตำรวจหลอกล่อคนสองคนที่ใส่หน้ากาก

ไฟว์ยิ้มเมื่อสังเกตเห็นว่าทั้งเขาและจูเลียตรอดแล้วและไม่มีการบาดเจ็บแต่เขากำลังจะพบมันในไม่ช้า 

ไฟว์หันไปหาคนผมสีน้ำตาลเมื่อได้ยินเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดของจูเลียต เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจและรีบไปหาเธอในทันที "จูเลียต?" นัยตาสีเขียวหันไปหาเขาและยิ้มออกมาบางๆขณะที่ตนเองกดแผลเอาไว้ มือเรียวของเธอเต็มไปด้วยเลือด

"ฉันจะรักษาแค่ต้องเอากระสุนออกมา" เธอพูดและเสียงกระดูกแตกก็เกิดขึ้นพร้อมกับกรงเล็บที่งอกยาวออกมา จูเลียตหยิบกระสุนออกมาและทิ้งลงพื้นก่อนที่จะรู้สึกได้ว่าตนเองถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเธอของเธอเริ่มรักษา 

ไฟว์ถอนหายใจก่อนจะดึงเธอเข้าไปกอดโดยไม่สนว่าเสื้อผ้าของเขาอาจจะเปื้อนคราบเลือดจากเลือดที่หลงเหลืออยู่ของแฟนสาว จูเลียตยิ้มและกอดเขาตอบพร้อมกับสูดดมกลิ่นที่คุ้นเคยของเขา

—

ไฟว์ยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางซากปรักหักพังของสถาบัน เขาสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวใหญ่ถือลูกตาเปื้อนเลือดอยู่ เขาเดินไปหยิบมันออกมาและเริ่มเดินพยายามหาผู้รอดชีวิตท่ามกลางไฟและฝุ่นผง

เขาสังเกตเห็นผู้คนที่นอนอยู่ท่ามกลางมัน พวกเขาดูคุ้นเคยและในไม่ช้าไฟว์ก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นพี่น้องของเขาเอง เขาเดินไปด้านหลังและพบกับเคลาส์ที่ยื่นมืออกไปหาใครบางคน 

นัยตาสีฟ้าของเขาหันไปตามทิศทางของมือที่ยื่นและพบกับคนผมสีน้ำตาลที่นอนอยู่พร้อมกับคราบเลือดและฝุ่นจากซากปรักหักพัง เขาจดจำใบหน้านั้นได้ทันทีเลยว่าเป็นใคร เขารีบเดินไปหาเธอและเอาเศษซากปูนออกก่อนจะหยิบร่างของเธออย่างเบามือที่สุด

"จูเลียต? จูเลียต ตื่นเถอะ" เขาเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าเมื่อร่างกายของเธอเย็นและไม่มีสัญญาณของการหายใจ เขาสอดส่องสำรวจไปทั่วและพบว่ามีเพียงแผลเล็กๆที่เหมือนจะไม่ได้รักษาเพียงสองสามแห่งและมีคราบเลือดเปรอะเปรื้อนราวกับว่าแผลบางส่วนของเธอรักษาหายแล้ว

"จูเลียต จูเลียต ตื่นเร็วเข้า อย่าทิ้งฉันไป" เขาเขย่าร่างของเธอด้วยเสียงที่แตกและน้ำตาที่ไหลเปื้อนใบหน้าของเขา เขาสะอื้นออกมาและจูบที่หน้าผากอันเย็นเฉียบของเธอก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นและน้ำตาสีใสให้ไหลอาบในอ้อมอกของรักในชีวิตของเขา

LAST EDIT ; 9 JAN. 2021

PUBLICIZE ; 17 JAN. 2021

TB