the umbrella academy — lonely wolf , five hargreeves

ลำดับตอนที่ #5 : FIVE –— HOUSE OF HEART

— ( บ้านของหัวใจ )

1x02 Run Boy Run

เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นทำให้เด็กๆทั้งแปดคนรีบกรูกันวิ่งลงมาจากบันไดเพื่อไปยังห้องอาหาร เมื่อไปถึงแต่ละคนก็ยืนอยู่ ณ ที่นั่งของตนเองโดยจูเลียตนั่งตรงข้ามไฟว์และข้างๆเบนกับแวนย่า เธอเม้มริมฝีปากขณะรอพ่อของเธอ

"นั่งลง" สิ้นเสียงของเซอร์เรจินัลดิ์ เด็กๆก็เลื่อนเก้าอี้และนั่งลงกันอย่างรวดเร็ว แต่ละคนทำกิจวัตรของตนเอง อัลลิสันและลูเธอร์ยิ้มให้กัน ดิเอโกเล่นมีดของเขา เบนอ่านหนังสือและเคลาส์ทำอะไรบางอย่างใต้โต๊ะ 

มีเพียงไฟว์เท่านั้นที่นิ่งเงียบ นัยตาสีเขียวของจูเลียตเหลือบมองเขาเป็นระยะในขณะที่เสียงนักบรรยายยังคงดังอยู่เป็นพื้นหลัง 

ในไม่ช้าไฟว์ก็ปักมีดลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดังทำให้ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง "หมายเลขห้า" จูเลียตลอบกลืนน้ำเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น "ผมมีคำถาม" เขาพูดและจ้องมองไปยังเรจินัลดิ์อย่างนิ่งสงบ

"ความรู้คือเป้าหมายที่น่าชื่นชมแต่แกก็รู้กฎว่าห้ามพูดกันระหว่างทานอาหาร แกขัดจังหวะแฮร์คาร์ลสัน" ไฟว์เลื่อนจานออกไปและนัยตาสีเขียวก็จ้องมองเขาอย่างพิจารณาเธอพบว่าในความนิ่งสงบมีพายุที่ชื่อความโกรธเล็กๆซ่อนอยู่

"ผมอยากเดินทางข้ามเวลา" เขาบอกเป้าหมายของเขาอย่างชัดเจนและแน่นอนว่าจูเลียตรู้เรื่องนี้เพราะเขาคุยกับเธอเมื่อคืน "ไม่" เรจินัลดิ์ปฎิเสธทันที "แต่ผมพร้อมแล้ว ผมฝึกฝนการข้ามปริภูมิอย่างที่พ่อบอก"

แล้วเขาก็เทเลพอร์ตหายตัวไปข้างๆเรจินัลดิ์ "เห็นมั้ย" จูเลียตลอบถอนหายใจอย่างเงียบๆขณะที่จ้องมองไปยังจานอาหารของตนเอง "การกระโดดข้ามปริภูมิเป็นเรื่องง่ายเมื่อเทียบกับการเดินทางข้ามเวลาที่ลึกลับ อย่างหนึ่งเหมือนการไถลไปตามน้ำแข็ง อีกอย่างเหมือนการหลับตาจมดิ่งลงไปในน้ำเย็นยะเยือกและปรากฎตัวอีกครั้งเป็นผลโอ๊ก"

ไฟว์ทำหน้าตาครุ่นคิดอยู่ประมาณวินาทีหนึ่ง "ผมไม่เข้าใจ" เขาพูด "นั่นคือเหตุผลที่แกไม่พร้อม" เรจินัลดิ์พูดและไฟว์ก็หันไปทางจูเลียตและแวนย่าที่ส่ายหัวให้เขา "ผมไม่กลัว"

"ความกลัวไม่ใช่ประเด็นผลที่อาจเกิดกับร่างกายแกรวมถึงจิตใจ มันคาดเดาไม่ได้เกินไป ตอนนี้ ฉันขอห้ามไม่ให้แกพูดเรื่องนี้อีก" ไฟว์หันไปสบตากับนัยตาสีเขียวของจูเลียตและพึมพำใต้ลมหายใจของเขาเพราะรู้ว่าจูเลียตจะได้ยินชัดเจน 'ขอโทษ' ก่อนเขาจะวิ่งออกไป

"หมายเลขห้า! แกยังไม่ได้รับอนุญาตให้ไป" จูเลียตถอนหายใจก่อนจะใช้พลังทุกออนซ์ที่เธอมีไม่ให้ตามเขาไป ดวงตาของเธอเป็นสีทองอำพันเล็กน้อยก่อนจะดับลง เธอรู้ว่าเขาจะกลับมาในที่สุด

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือเขาจะหายไปนานถึงสิบห้าปี

—

"ฉันเก็บขยะกิน อาหารกระป๋อง แมงสาบ ทุกอย่างที่หาได้" เขาพูดและจูเลียตก็มองลงไปเมื่อรู้ว่าเขาต้องยากลำบากขนาดไหนในการเอาตัวรอดหลังจากต้องอยู่คนเดียวในโลกหลังพังทลาย

"เคยได้ยินข่าวลือว่าขนมทวิงกี้ไม่มีวันหมดอายุมั้ย หลอกลวงชัดๆ" และจูเลียตก็เอื้อมไปจับมือเขาพร้อมกับบีบเบาๆทำให้เขายิ้มกลับมาให้เธอ "นึกภาพไม่ออกเลย"

"ต้องทำทุกอย่างเพื่อเอาตัวรอด ไม่งั้นก็ตาย เราถึงปรับตัว ไม่ว่าโลกเหวี่ยงอะไรให้เรา เราหาทางเอาชนะมัน" และแวนย่าก็ถามขึ้นมา "เราหรอ"

"มีอะไรที่แรงกว่านี้มั้ย" แวนย่าพยักหน้าและเธอก็รินแอลกอฮอลสองแก้วให้จูเลียตและไฟว์ จูเลียตยิ้มให้เธออย่างบางเบาก่อนจะดื่มมันลงไปทั้งหมดในอึกเดียว ไฟว์มองใบหน้าของแวนย่าที่ดูตกละตึงและเขาก็ได้ข้อสรุป "เธอคิดว่าฉันบ้า"

"เปล่า แค่...ข้อมูลมันเยอะมาก" จูเลียตเลิกคิ้วมองการโต้เถียงเล็กๆที่กำลังเกิดขึ้น "เธอไม่เข้าใจอะไรกันแน่" ไฟว์ถามและแวนย่าก็ถามเขากลับทำให้เขาโกรธ "ทำไมนายไม่ย้อนเวลากลับมาล่ะ"

"ว้าว ฉันน่าจะคิดแบบนั้นบ้างนะ การข้ามเวลาเป็นเกมเสี่ยงทายฉันจมลงน้ำแข็งแต่ไม่ได้กลายเป็นลูกโอ๊ค คิดว่าฉันไม่ได้ลองทุกวิถีทางเพื่อกลับมาหาครอบครัว เพื่อกลับมาหาจูเลียตหรอ" 

"ถ้านายเติบโตที่นั่น ในวันสิ้นโลกแล้วทำไมยังดูเหมือนเด็กล่ะ" แวนย่าถามและจูเลียตก็ถอนหายใจออกมา "ฉันบอกเธอไปแล้ว ฉันต้องทำสมการผิดแน่" เขาพูดขณะที่รินแอลกอฮอลให้ตัวเองอีกแก้วและจูเลียตก็วางแก้วเปล่าของเธอลงพร้อมกับหลับตาพิงเบาะโซฟาขณะที่ยังคงฟังแวนย่าและไฟว์คุยกัน

"พ่อเคยพูดเสมอว่า... การเดินทางข้ามเวลาอาจทำให้สติแตกนั่นอาจเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นใช่มั้ย" และจูเลียตก็เปิดเปลือกตาของเธอเผยให้เห็นดวงตาสีเขียวสวยงามที่มีประกายดุร้ายซ่อนอยู่ในนั้น "คิดผิดจริงๆ เธอเด็กเกินไป ซื่อเกินกว่าจะเข้าใจ" และแวนย่าก็รั้งเขาเอาไว้ "ไฟว์ เดี๋ยวก่อน ฉันไม่เจอนายมานานแล้วและฉันไม่อยากเสียนายไปอีกก็เท่านั้น"

"แล้วนี่มันก็ดึกแล้ว ฉันมีสอนแต่เช้าและต้องนอน นายก็ต้องนอนเหมือนกัน เธอด้วย" แวนย่าพูดกับจูเลียตและไฟว์ขณะที่เธอจัดผ้าห่มบนโซฟา "ไว้คุยกันอีกรอบตอนเช้านะ ฉันสัญญา ฝันดี" เธอพูดและเริ่มเดินออกจากห้องไป "ฝันดี" ไฟว์พูดกลับก่อนจะเดินลงไปนั่งบนโซฟาและจูเลียตก็นั่งลงข้างๆเขา

เขาหยิบลูกตาปลอมออกมาก่อนจะพลิกไปด้านหลังและถอนหายใจ วินาทีต่อมาเขาตัดสินใจเก็บมันลงไปและจูเลียตก็เริ่มพูดกับเขา "เธอพูดถูกนะรู้มั้ย นายต้องนอนแต่เราสามารถไปนอนที่บ้านฉันได้ถ้านายต้องการ"

นัยตาสีฟ้าของเขาสบเข้ากับนัยตาสีเขียวของจูเลียตและพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเธอจะยิ้มกว้างพร้อมกับลุกขึ้นยืนและเดินออกจากอพาร์เมนท์ของแวนย่าไปด้วยกัน

—

ทันทีที่มาถึงยังบ้านไม้สีขาวสวยงามจูเลียตก็เดินเข้าไปพร้อมกับเปิดไฟเผยให้เห็นสภาพภายในบ้านที่ดูเรียบง่ายแต่มีสไตลส์ มันเต็มไปด้วยสีขาวและครีมซะส่วนใหญ่

ไฟว์เดินไปรอบๆขณะที่จูเลียตถอดเสื้อนอกออกและแขวนไว้ที่ราวแขวน บนลิ้นชักวางของมีกรอบรูปอยู่สามรูปด้วยกัน รูปแรกคือรูปของพี่น้องทั้งหมด รูปที่สองคือรูปของเขาเองซึ่งนั่งหันข้างและมีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าและรูปสุดท้ายคือรูปที่จูเลียตถือกล้องด้วยรอยยิ้มกว้างและตาปิดพร้อมกับเขาที่จูบแก้มและโอบรอบเอวเธอเอาไว้

ไฟว์ยิ้มให้กับความทรงจำเล็กๆภายในสมองของเขา เสียงเดินดึงดูดความสนใจของเขาและก็พบกับจูเลียตที่เปลี่ยนเป็นชุดสบายๆเรียบร้อยนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก

เขาเดินไปนั่งลงข้างๆเธอและสอดประสานความอบอุ่นบนมือเรียวของเธอ จูเลียตหันมองเขาทันทีและก็ยิ้มเล็กๆให้ก่อนจะกลืนน้ำลายและเริ่มต้นพูดทำลายความเงียบในอากาศ

"หลังจากนายหายไปฉันก็เริ่มสูญเสียการควบคุมมากขึ้นเรื่อยๆ ในทีแรกมันก็แค่การได้ยินหรือได้กลิ่นมากเกินไปในบางครั้ง หลังจากนั้นประมาณสามเดือนฉันก็เริ่มรู้สึกแตกต่าง หมาป่าของฉันเริ่มกรีดร้องหนักขึ้นและหนักขึ้นในทุกคืนจนกระทั่งผ่านไปหนึ่งปีฉันเริ่มที่จะตื่นขึ้นมากลางป่าและไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไหน"

จูเลียตสูดหายใจหนึ่งครั้งขณะที่นึกถึงความทรงจำอันเลวร้าย "หนึ่งเดือนต่อมาฉันเป็นแบบเดิมเพียงแต่ครั้งนี้ฉันพบว่าตัวเองมีเลือดติดอยู่ทั่วตัว ไม่นานหลังจากนั้นโพโกก็ต้องล่ามฉันไว้ในห้องใต้ดินทุกๆคืนเพื่อสังเกตอาการ"

น้ำตาสีใสหยดแรกร่วงหล่นลงอาบแก้มขณะที่เธอยังคงเล่าเรื่องต่อไปด้วยความขมขื่น "หมาป่าในตัวของฉันดูเหมือนว่าจะสงบลงเล็กน้อยและฉันเริ่มกลับมาควบคุมได้อีกครั้ง สองเดือนต่อมาฉันเริ่มเป็นปกติแต่เมื่อพระจันทร์เต็มดวงมาถึงหมาป่าของฉันก็ขู่ว่าจะหลุดออกไปอีกครั้งแต่ฉันควบคุมมันได้และสามเดือนต่อมาฉันตัดสินใจออกจากอะคาเดมี่เพื่อหาทางควบคุม"

นัยตาสีเขียวมีประกายความหวาดกลัวและสั่นระริก "ในทุกคืนพระจันทร์เต็มดวงฉันต้องใช้วูฟเบนส์เพื่อทำให้ตนเองสงบลงและผ่านไปไม่นานหลังจากนายหายไปสามปีนั่นคือตอนที่ฉันรู้สึกว่าหมาป่าของฉันจะไม่หลุดการควบคุมอีกแล้วพร้อมกับที่รู้สึกได้ว่าฉันถูกตัดขาดจากนายโดยสมบูรณ์"

"หมายความว่ายังไงโดยตัดขาดโดยสมบูรณ์" จูเลียตยิ้มเล็กๆให้เขา "นายจำได้มั้ยว่ามีคืนนึงฉันเผลอกัดนายเข้า" ไฟว์พยักหน้าเป็นการตอบ "ใช่ มันเจ็บเหมือนนรกเลย"

เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆในอากาศและไฟว์ก็ดูมีความสุขขึ้น "ปรากฎว่ามันฉันเชื่อมต่อตัวเองกับนาย มันทำให้ฉันรู้สึกอารมณ์ที่นายรู้สึกและรู้สึกได้ว่านายอยู่หรือไม่ หลังจากรู้สึกว่าถูกตัดการเชื่อมต่อฉันก็ไม่ได้แปลงร่างเป็นหมาป่าอีกเลยจนกระทั่งสามเดือนที่แล้ว" 

นัยตาสีเขียวของจูเลียตเปล่งประกายด้วยความสุขก่อนคลื่นแม่เหล็กจะดึงไฟว์และจูเลียตเข้าหากัน ริมฝีปากนุ่มของทั้งสองประกบกันและประสานกันด้วยความอ่อนโยนและนุ่มนวล

ไม่กี่วินาทีต่อมาไฟว์ผละออกและจูเลียตก็ยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นฟันซี่สีขาว ไม่นานนักในวินาทีต่อมาจูเลียตรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของพวกเขาถูกเชื่อมต่ออีกครั้งและครั้งนี้มันร้อนแรงกว่าเดิม เสียงริมฝีปากประสานกันเป็นเพียงเสียงเดียวที่ดังไปทั่วบ้าน

ไฟว์เทเลพอร์ตทั้งเขาและจูเลียตไปยังห้องนอนของเธอและผลักเธอติดกับกำแพง ไม่นานเขาก็ผละจูบอันร้อนแรงออกพร้อมกับหอบหายใจ จูเลียตหัวเราะเบาๆ "นั่นมันดีมาก" เธอพึมพำก่อนจะเดินออกจากไฟว์และล้มตัวลงนอนโดยมีเขานอนอยู่ข้างๆเธอ 

มือของไฟว์โอบรอบเอวของจูเลียตและหัวของจูเลียตก็วางอยู่บนหน้าอกของไฟว์ฟังเสียงหัวใจของเขาเต้นจนหลับไป.

LAST EDIT ; 10 JAN. 2021

PUBLICIZE ; 10 JAN. 2021

TB