the umbrella academy — lonely wolf , five hargreeves

ลำดับตอนที่ #4 : FOUR –— BLACK COFFEE

— ( กาแฟดำ )

1x01 We Only See Each Other at Weddings and Funerals

เด็กเจ็ดคนสวมชุดวอร์มสีเขียวตัดขาวยืนอยู่ด้านล่างบันไดเพื่อรอแวนย่าเป่านกหวีด ทันทีที่เธอเป่าพวกเขาทั้งหมดก็เริ่มแย่งกันและวิ่งขึ้นบันไดด้วยความเร็วสูงสุดของพวกเขาเท่าที่จะทำได้ ดิเอโกวิ่งขึ้นเป็นอันดับหนึ่งและลูเธอร์เป็นอันดับสองตามด้วยจูเลียตเป็นอันดับสาม ในไม่ช้าไฟว์ก็เทเลพอร์ตขึ้นไปข้างหน้าดิเอโกและเริ่มวิ่งต่อ

เมื่อจูเลียตสังเกตเห็นดังนั้นดวงตาของเธอก็เปล่งประกายสีทองอำพันอย่างง่ายดายก่อนจะดับลงและจูเลียตก็กระโดดข้ามพวกเขาสองคนที่อยู่หน้าเธอพร้อมกับวิ่งตามไฟว์ไป แม้ว่ามันจะอันตรายแต่เชื่อเถอะว่าเธอรับมือกับมันไหว จูเลียตหันกลับไปหาดิเอโกด้วยสายตาสีทองที่ยังคงส่องประกายอยู่ก่อนจะยิ้มเยาะและหันกลับไปพร้อมกับนัยตาสีเขียวที่กลับคืนมา

"ไม่ยุติธรรมเลย ไฟว์กับจูเลียตขี้โกง" ดิเอโกบ่นและเรจินัลดิ์ก็ตอบกลับเขา "พวกเขาปรับตัว" 

—

จูเลียตนั่งกังวลและถอนหายใจขณะที่นั่งมองดิเอโกรับรอยสักของเขา เคลาส์ปลอบอัลลิสันอยู่ด้านข้างหลังจากพวกเขาสักเสร็จแล้วและไฟว์ก็ทำท่าเหมือนว่าไม่กลัวแต่เธอสามารถได้กลิ่นของความกังวลและกลัวเล็กๆของเขา 

จูเลียตหันไปหาเขาและสอดประสานมือเข้าด้วยกัน เขายิ้มเล็กๆให้เธอและเมื่อถึงคิวของเธอเขาก็ปล่อยมือและเธอก็ถอนหายใจเบาๆครั้งหนึ่งพร้อมกับเดินไปนั่งและเริ่มรับรอยสัก เมื่อช่างสักเริ่มมันจูเลียตก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนนรก เธอสาบานได้เลยว่าดวงตาของเธอตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นสีอำพันเรียบร้อยแล้ว

เสียงคำรามต่ำรอดออกมาจากจูเลียตเป็นระยะๆและเธอก็กัดฟันแน่นกั้นความเจ็บปวดที่ได้เผชิญ เมื่อทุกอย่างหยุดลงดวงตาของเธอก็คืนสีเขียวสวยงามดังเดิมก่อนจะถอนหายใจและเดินไปข้างหลังพร้อมกับความเจ็บปวดที่ถูกรักษาหายอย่างรวดเร็ว เมื่อมองลงไปก็พบกับรอยสักร่มสีดำอันเป็นสัญลักษณ์ของดิ อัมเบรลลา อะคาเดมี่

—

สาวผมสีน้ำตาลนั่งมองไฟว์หากาแฟไปทั่วห้องครัวในขณะที่อัลลิสันเดินเข้ามา "แวนย่าหายไปไหนแล้ว" อัลลิสันถามและเคลาส์ก็ตอบกลับไปในขณะที่กีต้าร์อยู่ในมือของเขา "เธอกลับไปแล้ว"

"แย่จังเลย" ไฟว์พ่นออกมาและอัลลิสันก็เห็นด้วย "ใช่" นัยตาสีเขียวติดตามไฟว์ไปอย่างไม่มีเบื่อ "บ้านหลังตั้งใหญ่ มี 42 ห้องนอน 19 ห้องน้ำแต่ไม่มีกาแฟให้กินสักหยดเดียว"

"พ่อเกลียดคาเฟอีน" และจูเลียตก็เย้ยหยัน "พ่อก็เกลียดเด็กเหมือนกันแต่ก็รับพวกเรามาตั้งเยอะเยะ" เคลาส์หัวเราะกับความคิดเห็นของจูเลียตและเธอก็ยิ้มเยาะใส่เขา 

"ฉันจะเอารถออกไป" ไฟว์พูดและจูเลียตก็เม้มริมฝีปากก่อนจะมองเขา "นายจะไปไหน" เคลาส์ถามเมื่อไฟว์เริ่มเดินออกไป "ไปหากาแฟอร่อยๆกินสักแก้ว" 

"นายขับรถเป็นรถ" อัลลิสันเย้ยหยันเขา "ฉันรู้วิธีทำทุกอย่าง" เขาพูดตอบและเทเลพอร์ตออกไปก่อนจูเลียตจะถอนหายใจและลุกขึ้น เธอใช้ความเร็วของหมาป่าติดตามเขาออกไปตามกลิ่นจนพบเขาอยู่ในรถคันหนึ่ง

เธอเปิดประตูเข้าไปนั่งบนเบาะหน้าและยิ้มเยาะใส่เขาก่อนจะปิดประตู "แล้วเราจะไปไหนกัน" เธอถามขณะที่เขาสตาร์จเครื่องยนต์ "เดี๋ยวก็รู้" และด้วยเหตุนี้รถยนคันสีดำก็เริ่มเคลื่อนไปสู่ถนนในยามราตรี

—

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงร้านโดนัทที่คุ้นเคย กริดดี้ โดนัท ไฟว์และจูเลียตเข้าไปยังร้านที่ดูทรุดโทรมมากกว่าเดิมหลังจากครั้งล่าสุดที่เธอเคยมากับพี่น้องของเธอ ไฟว์กดที่กระดิ่งสองสามครั้งรอพนักงานมารับออเดอร์และไม่นานชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

เธอสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่เป็นพนักงานสวมชุดสีชมพูเดินออกมาจากหลังร้าน "โทษที ท่อในอ่างมันตัน เอาล่ะ จะสั่งอะไรดี" เธอถามและจูเลียตก็วางมือทั้งสองข้างของเธอลงบนเคาท์เตอร์ก่อนจะเอาคางวางทับมัน

"ผมขอช็อกเกอร์แลตเอแคลร์" เธอได้ยินชายคนนั้นสั่ง "ได้ค่ะแล้วจะให้ฉันเอานมสักแก้วมาให้เด็กน้อยมั้ย" เธอรับคำสั่งและไฟว์ก็เยาะเย้ยขณะที่จูเลียตมองด้วยความขบขัน "เด็กอยากได้กาแฟดำ" 

พนักงานดูอึ้งไปเล็กน้อย "น่ารักเชียวแล้วเธอล่ะ" และพนักงานก็หันไปหาจูเลียตที่ตอนนี้เอามือลงวางดีๆบนเคาท์เตอร์และยิ้มเล็กๆให้กับพนักงานร้านโดนัท "ขอแค่ช็อกโกแลตร้อนก็พอค่ะ" เธอตอบและพนักงานก็พนักงานก็พยักหน้าก่อนจะเก็บใบที่เอาไว้ใช้จดออเดอร์ของลูกค้าและเริ่มเดินเข้าไปเพื่อทำเครื่องดื่มตามที่พวกเขาสั่ง

"จำไม่ได้เลยว่าร้านมันโทรมขนาดนี้เคยมาตอนเป็นเด็กแอบหนีออกมากับพี่ๆน้องๆและกินโดนัทจนกว่าจะอ้วก" ไฟว์เริ่มพูดคุยกับชายคนนั้นและจูเลียตก็หัวเราะเล็กน้อยเมื่อจำได้ถึงช่วงเวลาแห่งความสุขที่แอบออกมากินโดนัทกันไปเรื่อยๆจนกว่าจะอ้วก

"สมัยก่อนชีวิตง่ายกว่าเนอะ" ชายคนนั้นดูงุนงงแต่ก็ตามน้ำเขาไป "คงเป็นงั้นมั้ง" เธอมองลงไปที่มือของตนเองและเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อแก้วช็อกโกแลตร้อนถูกวางตรงหน้าเธอ เธอยิ้มขอบคุณพนักงานก่อนจะเริ่มดื่มมัน

"ผมจ่ายเอง" ชายคนนั้นควักเงินออกมาจากกระเป๋าและส่งยื่นให้กับพนักงาน "ขอบคุณ" ไฟว์และจูเลียตพูดพร้อมกัน จูเลียตยิ้มเล็กๆให้เขาและเริ่มดื่มช็อกโกแลตร้อนอีกครั้งเธอไม่ได้ฟังว่าไฟว์พูดอะไรกับชายคนนั้น ความร้อนของช็อกโกแลตช่วยให้เธอสงบสติอารมณ์ได้บ้างจากการดื่มมันและช่วยให้ลืมเลือนเรื่องอารมณ์อันสูงไปได้สักวินาที

เมื่อชายคนนั้นออกจากร้านไปจูเลียตก็เริ่มสัมผัสได้ถึงกลุ่มคนที่เดินเข้ามาและหยุดอยู่ข้างหลังเธอกับไฟว์ ไฟว์หันหน้าไปหาเธอและพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปสนใจข้างหน้าของเขาต่อ

"เร็วเชียว นึกว่าจะมีเวลาเยอะกว่านี้ก่อนพวกนั้นเจอฉัน" ไฟว์เริ่มและจูเลียตก็วางมือลงจากแก้วกระเบื้องสีขาวที่ยังคงอุ่น "โอเค มาคุยกันแบบมืออาชีพดีกว่ามั้ยยืนขึ้นแล้วมากับเรา ค่อยคุยกัน" ชายผิวสีคนหนึ่งเริ่มพูดขณะจ่อปืนไปยังเขา "ฉันไม่มีอะไรจะพูด" ไฟว์ตอบและจูเลียตก็มองไปข้างหน้าอย่างรอคอยสัญญาณ

"มันไม่ต้องลงเอยแบบนี้ก็ได้นะ คิดว่าฉันอยากจะยิงเด็กแล้วรู้สึกผิดกลับบ้านไปงั้นหรอ" และจูเลียตก็เริ่มยิ้มเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง "ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก" ไฟว์พูดและหันไปหาเขา "นายจะไม่ได้กลับบ้าน"

ไฟว์หยิบมีดจากเคาท์เตอร์และเทเลพอร์ตไปข้างหลังชายคนนั้นก่อนจะแทงเขาและเทเลพอร์ตอีกครั้ง เสียงปืนดังขึ้นและพวกเขาก็มองไปรอบๆอย่างตื่นตระหนก "นี่ ไอ้งั่ง!" ไฟว์พูดและปรากฎตัวต่อหน้าพวกเขาก่อนจะหายไปอีกครั้งและเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างรวดเร็วทั่วร้านโดนัท

เสียงเคาะกระจกร้านดังขึ้นชายคนหนึ่งสังเกตเห็นไฟว์และเตรียมพร้อมจะยิงแต่ไฟว์ก็หายตัวไปอีกครั้งก่อนที่เขาคนนั้นจะยิงได้ แสงไฟในร้านกระพริบและดวงตาของจูเลียตก็เป็นประกายซุกซนก่อนเธอจะยืนขึ้นและหันหน้าไปทางพวกเขาพอดีกับที่ไฟว์ปรากฎตัวและหยิบไม้ถูพื้นเสียบเข้าที่ชายคนหนึ่ง

และเทเลพอร์ตอีกครั้งเพื่อรัดคอชายคนหนึ่งด้วยเนคไทของเขาเอง จูเลียตเดินเข้าหาชายคนหนึ่งด้วยท่าทางมั่นใจและยิ้มเยาะก่อนเธอจะหลบกระสุนจากเขาและและหยิบดินสอแทงเข้าที่ท้องก่อนจะดึงออกมาและแทงเข้าที่คอจบด้วยลูกตาก่อนจะใช้แรงของเธอหมุนคอของชายคนนั้นจนได้ยินเสียงกระดูกแตกและหัวใจก็หยุดเต้นไป

จูเลียตเฝ้ามองไฟว์เดินไปหยิบเนคไทออกและใส่มันกลับเข้าไปในเสื้อคลุมของเขา สายตาของจูเลียตสามารถสังเกตเห็นได้ว่ามันเบี้ยวไปเล็กน้อยและเธอก็เดินไปจัดให้มันตรงเข้าที่อย่างเบาบางทำให้ไฟว์รู้สึกร้อนที่แก้มของเขาเล็กน้อย

จูเลียตหันไปเมื่อได้ยินเสียงชายคนหนึ่งครวญครางและเธอก็เดินไปยังเขาก่อนจะก้มตัวลงและบิดคอของชายคนนั้นจนได้ยินเสียงกระดูแตกพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นครั้งสุดท้ายของเขา

เธอสังเกตเห็นไฟว์หยิบมีดขึ้นมาก่อนจะส่งให้จูเลียต "ฉันต้องการให้เธอทำสิ่งนี้" เขาพูดและจูเลียตก็เลิกคิ้วประมาณว่า 'นายแน่ใจนะ' เมื่อได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าแล้วเธอก็ถอนหายใจก่อนจะเห็นเขายกแขนเสื้อขึ้น

จูเลียตใช้ปลายมีดกรีดแขนเขาและเธอก็เห็นเลือดที่ไหลออกมา เธอหยุดมือเมื่อรู้สึกพอประมาณนึงก่อนจะเห็นเขาหยิบอะไรบางอย่างสีเขียวกระพริบที่ดูเหมือนจะเป็นเครื่องติดตามพร้อมกับยิ้มมุมปากเบาๆ

เราทั้งคู่เดินออกไปเมื่อธุระเสร็จแล้วก่อนที่ไฟว์จะทิ้งเครื่องติดตามนั้นลงไปยังบ่อน้ำข้างๆท่อและเราทั้งคู่ก็เดินออกจากร้านโดนัทไปยังอพาร์ทเมนท์ของใครบางคน

—

แวนย่าเปิดประตูอพาร์เมนท์เข้ามาและเมื่อเปิดไฟก็ต้องตกใจเมื่อพบกับไฟว์และจูเลียต "พระเจ้าช่วย!" แวนย่าอุทานออกมาและก็ดูจูเลียตยิ้มให้ "เธอควรจะล็อกหน้าต่างบ้างนะ" ไฟว์พูดกับแวนย่าโดยอ้างถึงวิธีที่พวกเขาปีนขึ้นห้องเธอทางหน้าต่าง "ฉันอยู่ชั้นสอง"

"พวกบ้ากามมันปีนขึ้นมาได้" จูเลียตกรอกตาใส่เขาและมองไปยังน้องสาวของเธอ "นายนี่พิลึกคน" เธอพูดก่อนจะปิดประตูอพาร์ทเมนท์และถอดเสื้อแจ็คเก็ตของเธอนัยตาสีน้ำตาลอบอุ่นของแวนย่าสามารถเห็นเลือดที่เปื้อนอยู่ของไฟว์ได้และเธอก็ถาม "นั่นเลือดหรอ" จูเลียตย่นจมูกเมื่อกลิ่นเลือดมันรบกวนเธอมาตั้งแต่ร้านโดนัท

"ใช่และแวนย่า เธอมีชุดปฐมพยาบาลมั้ย?" จูเลียตถามกับแวนย่าและเธอก็พยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบชุดปฐมพยาบาลพร้อมกับยื่นใหจูเลียต จูเลียตมองเธอด้วยรอยยิ้มเล็กๆและความขอบคุณก่อนจะเริ่มเปิดกล่องพร้อมกับทำแผลให้ไฟว์

"นายมาที่นี่ทำไม" แวนย่าเริ่มถาม "ฉันตัดสินใจแล้วว่านอกจากจูนแล้วเธอเป็นคนเดียวที่สามารถไว้ใจได้" จูเลียตปิดแผลให้เขาเมื่อเธอทำเสร็จแล้วและแวนย่าก็ถามอีกครั้ง "ทำไมเป็นฉัน"

"เพราะเธอเป็นคนธรรมดา" จูเลียตส่งสายตามองไฟว์ด้วยความอันตรายและไฟว์ก็กลืนน้ำลายก่อนจะแก้ตัว "เพราะเธอจะรับฟัง" จูเลียตถอนหายใจเบาๆและวางชุดปฐมพยาบาลเอาไว้บนโต๊ะก่อนจะนั่งลงที่โซฟา

"ตอนที่ฉันเดินทางข้ามเวลาและติดอยู่ในอนาคต รู้ไหมว่าฉันเจออะไร" ไฟว์ถามและมองไปที่แวนย่า เธอส่ายหัวและตอบ "ไม่รู้" จูเลียตมองไปยังเขาโดยสังเกตเห็นและได้กลิ่นของความเศร้าเล็กๆ "ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย"

"เท่าที่รู้ฉันเป็นคนสุดท้ายที่เหลือรอดอยู่บนโลก ฉันไม่รู้ว่าอะไรฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์แต่ฉันได้เจออะไรบางอย่าง วันที่มันเกิดขึ้น โลกจะสิ้นสุดในอีกแปดวันและฉันก็ไม่รู้จะหยุดมันยังไง"

"ฉันจะไปต้มกาแฟก็แล้วกัน"

LAST EDIT ; 5 JAN. 2021

PUBLICIZE ; 6 JAN. 2021

TB