the vampire diaries — fire on fire , klaus mikaelson

ลำดับตอนที่ #22 : ⁽ 20 ⁾

*ตัวหนา = แอสทริดพูด

( 20 )

3x11 - Our Town

หลังจากการขโมยโลงศพของพี่น้องของเคลาส์โดยสเตฟาน ไม่เพียงแต่เคลาส์ที่โกรธแต่เบลล่าก็ด้วยแต่เขาบอกว่าเธอควรพักผ่อนและเขาจะจัดการกับมันเองทำให้เบลล่าตกลงและพักผ่อนฝึกฝนพลังอยู่ที่บ้านตามคำขอของเขา

แน่นอนว่าตอนแรกเธอดื้อดังและดื้อรันเพราะเธอก็อยากได้โลงศพของเอไลจาห์กลับมาเช่นเดียวกันแต่จบลงที่เคลาส์บอกเพียงว่าเธอจะสามารถช่วยเขาได้ในเรื่องอื่น

ซึ่งทำให้ตอนนี้เบลล่านั่งอยู่ตรงห้องนั่งเล่นเพื่อที่จะได้ให้แอสทริดครอบครองร่างและฝึกฝนเวทมนตร์ของเธอเนื่องจากแอสทริดไม่ได้ฝึกฝนมานานนับหลายปีแล้ว

เบลล่าหลับตาและสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยอมผ่อนคลายให้แอสทริดควบคุมร่างของเธอเอง วินาทีต่อมาเบลล่าก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป แอสทริดในร่างของเบลล่ายิ้มเล็กๆ "อยากดูอะไรเจ๋งๆมั้ย" เธอพูดออกมา

เอาเลย เบลล่าพูดตอบในหัว จากนั้นแอสทริดก็ยื่นมือออกมาและไปที่เทียน "Incendia." เธอพึมพำคาถาก่อนเทียนทั้งหมดจะจุดไฟและเบลล่าก็หัวเราะคิกคัก

แอสทริดยกมือทั้งสองข้างขึ้นและเริ่มพึมพำคาถาอีกครั้ง "Post tenebras spero lucem." จากนั้นวงกลมของแสงสีขาวสวยงามก็ถูกสร้างขึ้นโดยแอสทริดและมันก็ลอยขึ้นช้าๆก่อนจะดับลง

แต่มันยังไม่จบเพราะแอสทริดเริ่มเพ่งจิตไปที่ก๊อกน้ำทำให้น้ำไหลก่อนจะยกมือสองข้างในระดับเอวและพูดคาถา "Glace solidatur, Glace solidatur, Glace solidatur."

น้ำค่อยๆกลายเป็นน้ำแข็งอย่างมหัศจรรย์และเบลล่าก็หัวเราะออกมา นั่นมันเจ๋งไปเลยแอสทริด! เธอพูดด้วยความตื่นเต้นและแอสทริดก็ยิ้มออกมา

—

พวกเขาเล่นเวทมนตร์และพูดคุยหัวเราะกันทั้งวันก่อนจะเริ่มเก็บของและเบลล่าก็กลับมาคุมร่างกายของเธอเองอีกครั้ง ตัวของเธอหยุดแข็งค้างเมื่อได้ยินเสียงประตูบ้านเปิด

เธอขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปอย่างเงียบๆและช้า มือทั้งสองร้อนขึ้นเล็กน้อยเผื่อว่าใครก็ตามที่บุกรุกจะเป็นสิ่งเหนือธรรมชาติ

การกระทำต่อมาที่ทำให้เธอไม่ทันตั้งตัวคือสเตฟานฉีดยาสลบเข้าไปที่เส้นเลือดคอของเบลล่าจากนั้นทุกสิ่งอย่างก็กลายเป็นสีดำสำหรับโรซาเบลล่า ฮิลส์

—

เธอตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงและรู้สึกได้ถึงรถที่กำลังแล่นไปตามถนน เอเลน่านั่งอยู่ข้างหน้าเธอและแม้จะไม่ชอบกันในตอนนี้แต่เอเลน่าก็มองดูเบลล่าด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย

"เกิดอะไรขึ้น" เบลล่าถามพึมพำขณะที่รถยังคงเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วและมันทำให้หัวใจของเบลล่าเต้นแรงด้วยความกลัว เธอเห็นสเตฟานหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกดโทรหาเบอร์หนึ่งและเปิดลำโพง

"สเตฟาน ดีจริงนะที่ได้ยินเสียงนาย" เสียงของนิกดังลอดผ่านลำโผงทำให้เธอเบิกตากว้าง "บอกให้ลูกผสมของคุณออกจากเมืองซะเคลาส์" สเตฟานเรียกร้อง

"มันจะไม่เกิดขึ้นจากว่าฉันได้โลงศพคืนเสียก่อน" เคลาส์พูด เธอมองดูสเตฟานตัดสินใจ "ก็ได้ งั้นผมจะพาตัวแหล่งเลือดของคุณและผู้เป็นที่รักให้ตกสะพานวิคตอรี่ไปเลย"

ดวงตาของเธอเบิกกว้างและน้ำตาเริ่มคลอด้วยความหวาดกลัว "ฉันไม่เชื่อนายหรอกสเตฟาน นายไม่ฆ่าพวกเธอหรอก" เคลาส์พูด จากนั้นสเตฟานก็กัดข้อมือและยัดเลือดลงคอของเอเลน่าด้วยการบังคับ

"นี่คุณทำอะไรของคุณ" เอเลน่าเรียกร้อง ปากของเธอมีเลือดแวมไพร์ปะปน "เกิดอะไรขึ้น" เคลาส์ถาม "ผมเพิ่งป้อนเลือดให้เธอ จะไม่มีลูกผสมเกิดขึ้นอีกถ้าเธอเป็นแวมไพร์ ส่วนอีกคนผมปล่อยแน่" เบลล่าหายใจสั่นสะท้าน

ความรู้สึกหนาวเย็นเลื่อนลงกลางสันหลังของเธอ "นายไม่ทำแบบนั้นหรอก" เคลาส์บอก "งั้นรึ ลองดูสิ เพราะโลงศพของนายนั้นแหละที่เป็นสิ่งต่อไป"

สเตฟานขับเข้าใกล้สะพานมากขึ้นเรื่อยๆและหัวใจของเบลล่าก็เต้นไม่เป็นจังหวะ "บอกลาครอบครัวของนายได้เลยเคลาส์" สเตฟานบอกและเหยียบคันเร่งทำให้เอเลน่าเริ่มส่งเสียงออกมา

"สเตฟานขับช้าๆ!" เอเลน่าตะโกนแต่รถยังคงไปต่อ "สเตฟาน หยุดนะ!" คราวนี้เบลล่าตะโกนออกมาด้วยความกลัวอย่างล้นหลามในอกของเธอและดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาสีใส

"สเตฟาน หยุดรถ!" เธอตะโกนอีกครั้ง จากนั้นเคลาส์ก็พูดขึ้น "ก็ได้ ฉันจะให้พวกเขาไป นายชนะ" แต่สเตฟานไม่หยุดรถทำให้น้ำตาเริ่มไหลลงบนใบหน้าของเบลล่า

"สเตฟาน! สเตฟานหยุดนะ!" เอเลน่าตะโกน "หยุดรถซะสเตฟาน" เคลาส์สั่งจากนั้นเขาก็เหยีบเบรกทำให้ทั้งสองสาวร้องออกมาเล็กน้อยและเบลล่าก็หายใจสั่น

โรซาเบลล่าไม่รอช้าในการเปิดประตูออกไปพร้อมกับเอเลน่าแต่เธอใช้ความเร็วแวมไพร์ในการวิ่งไปไกลๆ ไกลให้สุดเท่าที่ร่างกายของเธอในตอนนี้จะอำนวย

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรหาเคลาส์ทันที เขารับอย่างรวดเร็ว "เบลล่าเธอสบายดีมั้ย" เขาถามแต่เบลล่าไม่สามารถตอบได้ ลมหายใจของเธอสะดุดและคำพูดของเธอติดอยู่ในลำคอ

เธอใช้มือยันต้นไม้ที่ใกล้ที่สุดไว้ "ฉัน - ฉันหายใจไม่ออก" เธอพูดระหว่างลมหายใจที่สั่นระริกและเคลาส์ก็เริ่มกังวล "เธออยู่ที่ไหน" เขาถามและเบลล่าก็มองไปรอบๆแต่สายตาของเธอเริ่มพร่าเบลอ

"ห่างจากสะพาน....ราวๆไมล์" เธอพูดและสายถูกตัดไปก่อนที่เบลล่าจะปล่อยทุกอย่างและล้มลงคุกเข่าพลางพยายามควบคุมลมหายใจที่ไม่มั่นคงของตนเอง

ไม่กี่วินาทีต่อมาเคลาส์ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอและจับแขนเธอไว้ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา "เอาล่ะที่รัก ฉันอยากให้เธอคัดลอกลมหายใจของฉัน 1.....2.....3..." เบลล่าทำตามที่เขาบอกและทำต่อไปเรื่อยๆ

เคลาส์ไม่ได้ทิ้งเธอไปไหนและทำให้เธอสงบลงในที่สุด จากนั้นเบลล่าก็สามารถกลับมาหายใจได้ปกติ เธอเอนตัวล้มลงในอกของเขาและเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น

มือของเคลาส์โอบรอบตัวของเธอไว้โดยไม่สนว่าเบลล่าจะทำเสื้อของเขาเปื้อนเต็มไปด้วยน้ำตาของเธอเองก็ตาม คนผมสีแดงกำเสื้อของเขาแน่นและปล่อยโฮออกมา

ในป่าที่เงียบสงัดมีเพียงเสียงสะอื้นของหญิงสาวกับชายหนุ่มที่ปลอบประโลมเธออย่างสุดความสามารถ ผ่านไปสักพักเบลล่าก็ผละตัวออกและหยุดสะอื้น

เธอปัดน้ำตาทิ้งไปและสูดหายใจเข้าลึกๆ "เธอโอเคมั้ย" เคลาส์ถามกระซิบและเบลล่าก็พยักหน้าแต่ไม่ได้ยิ้มเหมือนปกติ เธอเม้มริมฝีปากและพยายามขจัดคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่บนใบหน้า

"ขอบคุณ" เธอกระซิบและเคลาส์ก็ยิ้ม "ยินดีครับ" เธอยิ้มให้กับเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาและลูบผมไปไว้ข้างหลัง เธอไม่ได้ตระหนักว่าพวกเขาอยู่ใกล้กันแค่ไหนจนกระทั่งเธอเงยหน้ามอง

เบลล่าจ้องมองลึกไปยังนัยตามหาสมทุรอันลึกล้ำไม่มีที่สิ้นสุด เขาจ้องกลับมาเช่นเดียวกันและเบลล่าก็กลืนน้ำลายอย่างประหม่าจากนั้นเธอก็เริ่มมองลงไปที่ริมฝีปากของเขา

เบลล่าอ้าปากเล็กน้อยราวกับเชื้อเชิญและเคลาส์ก็เริ่มเขยิบเข้ามา มือของเขาข้างหนึ่งวางลงบนแก้มเนียนของเธอขณะที่อีกข้างจับเอวเธอเอาไว้

และโรซาเบลล่าก็วางมือทั้งสองข้างของเธอลงบนหน้าอกของเขา เธอปรับองศาของใบหน้าให้เอียงพอดีกับเขาและรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนที่กระทบกันกับเธอ

เคลาส์กลืนน้ำลาย "ฉันขอ?" เคลาส์เริ่มถามและเบลล่าก็กระซิบตอบกลับไปโดยรู้ดีว่าคำถามคืออะไร "แน่นอน"

ไม่รอช้าอีกต่อไปเคลาส์กระแทกริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเธอและเริ่มขยับมัน สมองของเบลล่าว่างเปล่าและขาวโพลน เธอปิดตาลงและรับสัมผัสหวานจากเขา

มือของเธอขยับและกลายเป็นการโอบรอบคอของเขาก่อนจะดันตัวเองขึ้นทำให้เขาขยับเพื่อความสะดวกสบาย กลายเป็นว่าเบลล่านั่งอยู่บนตักของเขาและพวกเขายังคงจูบกันอยู่

เธอจูบเขาอย่างดูดดื่มและหิวกระหายโดยรอคอยช่วงเวลาแบบนี้มาเนิ่นน่าน ท่ามกลางแสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องไปยังคู่รักหนุ่มระหว่างลูกผสมดั้งเดิมกับไฟว์เบิร์ดตัวสุดท้ายในโลกทำให้มันดูไม่มีที่ติ

ในเวลาต่อมาพวกเขาก็ผละออกจากกันในที่สุด ทั้งเบลล่าและเคลาส์หอบเมื่อผละออกจากกันและเบลล่าก็ถอนหายใจออกมาด้วยความสุขล้นเหลือ

"ฉันรอคอยช่วงเวลานี้มาเนิ่นนานเสียเลยเกินที่รัก" เคลาส์กระซิบและเบลล่าก็หัวเราะคิกคัก มือของเธอข้างหนึ่งเลื่อนลงมาตามลำคอของเขาตลอดจนหน้าอกแนบแน่น

"งั้นก็คุ้มค่าแล้วนะ" เธอกระซิบกลับและกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อยก่อนจะจ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีฟ้าครามของเขา เคลาส์ยิ้มเยาะก่อนจะเอนตัวเธอลงบนพุ่มหญ้านิ่ม

เบลล่าร้องออกมาเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะ ในท่าปัจจุบันคือเขาอยู่เหนือเธอด้วยการคร่อมและลำตัวอยู่ระหว่างขาของเธอ เบลล่ายิ้มกว้างให้กับเขาด้วยความสุข

เธอปิดตาก่อนจะดึงเขาลงมาจูบอีกครั้ง ครั้งนี้เต็มไปด้วยความสวยงาม เร่าร้อนและโหยหาซึ่งกันและกัน เคลาส์จูบเธอตอบอย่างยินดีและเบลล่าก็เลื่อนมือลงมาจับที่แขนของเขาแทน

ในช่วงเวลานั้นพวกเขามีเพียงกันและกันในอ้อมแขน ราวกับปัญหาทุกอย่างถูกขจัดออกไปและพวกเขาก็ชื่นชอบสิ่งเหล่านั้น

—

ในคืนนั้นเบลล่าเข้านอนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและในห้วงแห่งความฝันของเธอก็เริ่มต้นขึ้นด้วยทุ่งหญ้าโล่งกว้าง ท้องฟ้าสีสดใสและแสงสุริยันที่ไม่มีวันดับ

ร่างกายของสาวผมแดง นัยตาสีอำพันปรากฎขึ้นด้วยรอยยิ้มเยาะ "งั้น..จูบหรอ?" เธอถามและแก้มของเบลล่าก็แดงขึ้นทำให้แอสทริดหัวเราะลั่น

"หุบปากน่า" เบลล่าพูดด้วยความขี้เล่นก่อนจะเริ่มสนทนาด้วยความสนุกอย่างเหมือนเคย สร้างสัมพันธ์ที่ดีกับแอสทริดและยังคงไม่สามารถหยุดคิดเรื่องจูบกับเคลาส์ได้

โดยที่เธอไม่รู้ เคลาส์ก็เข้านอนด้วยความคิดเดียวกันกับเธอ เขาไม่สามารถสลัดรอยจูบและภาพความทรงจำอันแสนสุขและแสนหวานนั้นออกไปจากหัวของเขาได้

talk ;

ค่ะ สั้น เรารู้...แต่โมเมนท์จูบแรกมาแล้วค่ะ! ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รอกันนานมั้ยคะ55555555 ตั้งยี่สิบกว่าตอนกว่าจะมาและแอสทริดจะมีบทบาทมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ เราต้องรอดูกันต่อไป

T
B