the umbrella academy — lonely wolf , five hargreeves

ลำดับตอนที่ #2 : TWO —– COMING HOME

— ( กลับบ้าน )

1x01 We Only See Each Other at Weddings and Funerals

17 ปีก่อน

"นี่คือจิม เฮลเลแมนรายงานข่าวสดช่องสองหน้าธนาคารแคปพิตอล เวสต์บนถนนหลักตัดกับถนนสายหก กลุ่มชายติดอาวุธครบมือได้เข้ายึดธนาคารเมื่อสามชั่วโมงก่อนและจับตัวประกันที่ยังไม่ทราบจำนวน"

"นี่! เอาพวกมันไปไว้หลังเคาท์เตอร์! ตอนนี้นายบีบให้ฉันทำเรื่องที่ไม่อยากจะทำเลย" ชายคนหนึ่งสั่งกับเพื่อนโจรของพวกเขาและสถบคำหยาบออกมาก่อนจะหันไปเจอกับเด็กหญิงผมหยิกสีดำขลับยืนเอามือไขว้หลังอยู่ข้างๆ "นี่! กลับไปรวมตัวกับคนพวกนั้น" หัวหน้าโจรสั่งแต่ก็ต้องงงงวยเมื่อเด็กหญิงเริ่มพูด "ฉันได้ยินข่าวลือ.."

"อะไรนะ" เขาถามซ้ำด้วยความสับสน "ฉันได้ยินข่าวลือมาว่าแกยิงเพื่อนของแกเข้าที่เท้า" ทันทีที่จบเสียงคำสั่งของเด็กหญิงดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีขาวเป็นการรับคำสั่งและเริ่มชี้ปืนที่เพื่อนของเขา "เฮ้ เพื่อน อะไรวะ" เสียงปืนสองนัดดังขึ้นพร้อมกับเลือดที่เปรอะเปื้อนออกมาจากเท้าของโจรที่ถูกยิง

"มีเสียงปืนดังมาจากธนาคาร ไม่แน่ใจว่าตัวประกันได้รับบาดเจ็บหรือไม่" ทันใดนั้นก็มีเสียงคนตะโกนดังขึ้น "ข้างบนนั่น!" กล้องแพลนไปให้เห็นเด็กชายผมสีสว่างบนหลังคาพร้อมกับชุดนักเรียนแปลกๆ "มีความเคลื่อนไหวบนหลังคา น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ"

ลูเธอร์กระโดดลงมาจากหน้าต่างข้างบนหลังคาพร้อมกับต่อยโจรคนหนึ่งและโยนเขาออกไปข้างนอกหน้าต่าง

"ดูเหมือนว่าคนร้ายคนหนึ่งถูกจับโยนออกมาจากธนาคาร"

"มีแต่พวกปอดแหกที่ใช้ปืน ชายแท้ต้องใช้มีด!" เสียงของดิเอโกดังขึ้นและขว้างมีดทั้งสองของเขาไปยังโจรที่ยืนอยู่ใกล้กับประตูที่ถูกปิดเอาไว้ มีดที่ถูกปาเข้าสู่ไหล่ทั้งสองข้างของเขาก่อนจะล้มลงพร้อมกับเลือดที่เปรอะผนัง

จูเลียตกรอกตา "อวด" เธอพึมพำใต้ลมหายใจเบาๆก่อนก่อนจะเริ่มเดินไปยังโจรคนหนึ่งและมองเขาด้วยรอยยิ้มหวาน เธอยกมือขึ้นพร้อมกับเสียงกระดูกข้อมือที่แตกอย่างรวดเร็วพร้อมกับเนื้อหนังมังสาที่มีขนสีเทายาวออกมาและกรงเล็บที่ยาวขึ้น ไม่รอช้าเธอรีบใช้ความเร็วของตนและเฉือนคอของเขาทำให้หลอดลมหายใจขาดในทันที

"ผมเจอเหตุการณ์จับตัวประกันมาเยอะและมันบานปลายได้อย่างรวดเร็ว"

"ถอยไป ไอ้ตัวประหลาด!" โจรคนหนึ่งถือปืนและร้องขึ้นพร้อมกับเดินถอยหลังช้าๆบนเคาท์เตอร์ "เฮ้ เดินบนนั้นระวังหน่อยเพื่อน" หนึ่งในเด็กเหล่านั้นเอ่ยขึ้น "ใช่ ไม่อยากให้เจ็บตัวนะ" จูเลียตยิ้มให้กับชายคนนั้น "ไม่งั้นจะทำไมล่ะ" เสียงของไฟว์ดังขึ้นพร้อมกับการเทเลพอร์ตนั่งบนเคาท์เตอร์และรอยยิ้มของเขา

เสียงปืนดังขึ้นไปยังที่ที่เขาเคยอยู่ทันทีแต่ไฟว์เทเลพอร์ตไปแล้วและเขาก็ปรากฎตัวอีกครั้งด้านหลังของชายคนนั้นและโจรก็พยายามจะยิงเขาอย่างรวดเร็วแต่ทว่าในมือของเขากลับไม่ใช่ปืนอีกต่อไป มันคือที่เย็บกระดาษ

"อู้ว ที่เย็บกระดาษเจ๋งมากเลย!" ไฟว์มองดูมันวินาทีหนึ่งก่อนจะใช้มันตีเข้ากับหัวของโจรและโจรคนนั้นก็ล้มลงไป เขาหันไปยิ้มเยาะให้พี่น้องของเขาและยิ้มของเขาก็กว้างขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักเบาๆของจูเลียต 

"ไม่มีความเคลื่อนไหวมาสองสามนาทีแล้วแต่เราจะถ่ายทอดสดต่อไป จะได้ไม่พลาดอะไรจากสถานการณ์จับตัวประกันที่ธนาคารแคปพิตอล เวสต์"

เบนมองพี่น้องของเขาก่อนจะทำหน้าอึกอัก "ต้องทำจริงๆหรอ" เขาถาม "เอาน่า เบน ในห้องนิรภัยยังมีคนอยู่อีก" ลูเธอร์พูดกับเขาและจูเลียตก็เย้ยหยันก่อนจะส่งยิ้มให้กำลังใจเขา "ฉันไม่ได้อยากทำเลยนะ" เขาพูดและถอนหายใจก่อนจะเดินเปิดประตูเข้าไปในที่สุด

"ตอนนี้ตัวประกันทุกคนเป็นอิสระแล้วพวกเขาดูกลัวมากๆแต่เหมือนว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ"

หนวดที่คล้ายกับเอเลี่ยนเคลื่อนไหวไปมาในห้องที่มีกระจกขุ่นมัวพร้อมกับเสียงกรีดร้อง ศพและเลือดมากมาย จูเลียตถอนหายใจก่อนจับชายเสื้อของไฟว์เบาๆพร้อมกับซ่อนใบหน้าไว้ในแขนของไฟว์ขณะที่เขาโอบรอบไหล่ของเธอและถูวนเบาๆ ไม่ช้าเบนก็ออกมาด้วยเลือดที่เปื้อนทั่วตัว "เรากลับบ้านได้หรือยัง"

กลุ่มพี่น้องเจ็ดคนเดินไปยังหน้าธนาคารด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจยกเว้นเบนที่มีใบหน้านิ่งสงบ "มีกลุ่มคนกำลังเดินออกมาไม่ใช่พวกโจร พวกเขาเป็นนักเรียนที่ใส่เครื่องแบบกับหน้ากาก...นี่คือจิม เฮเลแมนจากข่าวช่องสองคุณเข้าไปในธนาคารได้ยังไง"

"ช่วยเล่าเหตุการณ์ข้างในทีสิ"

"โลกของเรากำลังเปลี่ยนไป ได้เปลี่ยนไปแล้ว มีกลุ่มคนในหมู่พวกเราที่มีพรสวรรค์และความสามารถเกินกว่าคนปกติ ผมได้รับเลี้ยงเด็กแบบนี้เจ็ดคน นี่คือชั้นเรียนต้นแบบของดิ อัมเบรลลา อะคาเดมี่" เรจินัลดิ์ ฮาร์กรีฟส์กล่าวกับสื่อและจูเลียตก็หดหู่เล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าเขารับเลี้ยงแค่เจ็ดทั้งๆที่มีแวนย่าอยู่ด้วย

"คุณฮาร์กรีฟส์คะ ข่าวช่องเก้าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่พวกเขา" นักข่าวคนหนึ่งถามเขา "พวกเขาได้รับค่าชดเชยที่เหมาะสม" เรจินัลดิ์ตอบและจูเลียตก็ถอนหายใจออกมาเบาๆขณะที่ยังคงยิ้มแย้มอยู่ เธอรู้สึกได้ว่ามือของไฟว์สอดเข้ากับมือของเธอประสานกันและบีบเบาๆทำให้เธอก้มหน้าลงและยิ้มกว้างขึ้นก่อนจะเงยหน้ากลับมายิ้มปกติ

"คุณกังวลเรื่องสวัสดิการของเด็กๆหรือไม่" หญิงสาวผิวสีคนหนึ่งถามเขาและเขาก็ตอบ "แน่นอนที่สุด เช่นเดียวกับที่ผมกังวลเรื่องชะตากรรมของโลก"

ปัจจุบัน

หญิงสาวผมสีน้ำตาลนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนของตนเองและก็ยกมือขึ้นลูบรอยสักที่ข้อมือข้างซ้ายของตน มันเขียนเอาไว้ด้วยภาษาอังกฤษตัวหวัดแต่ถ้าอ่านมันมันจะเขียนเอาไว้ว่า 'FIVE' 

เธอยิ้มเบาๆก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเพลงที่เคยได้ยินเมื่อยังเด็กอันคุ้นเคย ลูเธอร์มักจะเปิดมันเมื่อพ่อไม่อยู่บ้านและทำให้พี่น้องทุกคนลุกขึ้นมาเต้นร่วมกันอย่างสนุกสนาน

จูเลียตยิ้มเล็กๆก่อนจะลุกขึ้นและเริ่มก้าวเท้าตามจังหวะเสียงเพลง หลับตาลงและนึกว่าไฟว์จะเต้นยังไงหากเขายังอยู่ แขนของจูเลียตขยับอย่างอิสระไปตามอากาศและหมุนตัวรอบๆพลางจินตนาการถึงไฟว์ที่มักจะเต้นกับเธอ

ร่างกายของจูเลียตหมุนไปรอบๆครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมกับความสุขเล็กๆที่เกิดขึ้นภายในหมาป่าของเธอ เมื่อเปิดเปลือกตาสีมุกขึ้นก็พบว่ามันเรืองแสงสีองอำพันสวยงาม 

แต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อเสียงฟ้าผ่าเกิดขึ้นพร้อมกับแสงไฟในบ้านที่เริ่มกระพริบ เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างเธอก็สังเกตเห็นแสงสีฟ้าสดใสบนฟ้าและเสียงฟ้าผ่าก็ยังคงเกิดขึ้นอย่างรุนแรง

เธอตื่นตระหนกและรีบวิ่งลงบันไดไปยังหลังบ้านพร้อมกับพี่น้องของเธออีกหลายๆคน จมูกของเธอสามารถได้กลิ่นอันคุ้นเคยจางๆพัดผ่านกับสายลมและหมาป่าข้างในตัวของเธอก็เริ่มที่จะตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่ได้

"มันคืออะไร!" แวนย่าถามพี่น้องของเธอขณะที่แสงสีฟ้ายังคงปรากฎให้เห็นถึงภาพรั้วบ้านสีขาว "อย่าข้าไปใกล้" อัลลิสันเตือนลูเธอร์และพี่น้องของเธอ "เออ ไม่บอกก็รู้"

"ดูเหมือนจะเป็นมิติเวลาแปรปรวนหรือไม่ก็เป็นหลุมดำขนาดจิ๋ว" จูเลียตขมวดคิ้วมองขณะที่เธออยุ่ด้านหลังของดิเอโกพร้อมกับแขนที่วางไว้ข้างหน้าเธออย่างป้องกัน "มันแตกต่างกันพอสมควรนะ พ่อยักษ์" ดิเอโกตะโดนตอบลูเธอร์และนัยตาสีเขียวของจูเลียตก็ยังคงจ้องไปยังภาพที่แสงสีฟ้าปรากฎให้เห็นเหมือนกับทุกๆคน

"หลีกทางไป!" เคลาส์ตะโกนพร้อมกับฉีดควันจากถังดับเพลิงและโยนมันเข้าไปในหลุมสีฟ้าขนาดยักษ์ "นั่นจะทำอะไรได้!" จูเลียตตะโกนใส่เขาด้วยความไม่เข้าใจในพี่ชายคนหนึ่งของเธอ

"ก็ไม่รู้สิ มีความคิดอื่นมั้ยล่ะ!" แสงสีฟ้าเริ่มปรากฎภาพของชายชราคนหนึ่งให้เห็นและเสียงฟ้าร้องก็ยังคงดังกึกก้องในหูของเธอ มันเกือบจะทำให้หูของเธอเสียหายหากเธอไม่สามารถควบคุมหมาป่าได้ "ทุกคนมาหลบหลังฉัน" ลูเธอร์บอกกับทุกคนขณะที่ดังพี่น้องของเขาไปข้างหลัง

"ใช่ หลบหลังพวกเรา!" ดิเอโกเสริมและเคลาส์ก็จับมือแวนย่ากับจูเลียต "ฉันเสนอให้วิ่งหนี ไปกันเถอะ!" จูเลียตรั้งแรงของเขาไว้ในขณะที่เธอยังคงมองภาพชายแก่ที่พยายามจะผ่านแสงสีฟ้ามาอย่างยากลำบากและเมื่อเริ่มเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆเธอก็สามารถเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เธอคุ้นเคยพร้อมกับกลิ่นของเขาที่ปรากฎชัดขึ้น

เด็กหนุ่มคนนั้นร่วงหล่นลงมาจากแสงสีฟ้าสู่พื้นดินและไม่นานแสงสีฟ้ากับเสียงฟ้าร้องก็หายไป เธอเห็นเด็กหนุ่มสับสนและดูไม่เข้าใจขณะที่จูเลียตกลืนน้ำลายอย่างประหม่าเมื่อได้เห็นเขาอีกครั้ง

"มีใครเห็นหมายเลขห้าตัวจิ๋วอีกมั้ย หรือว่าเป็นฉันแค่คนเดียว" เคลาส์พูดและจูเลียตก็มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อกลิ่นอันคุ้นเคยของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆส่งผลให้หมาป่าของเธอตื่นอย่างเต็มตัวพร้อมกับดวงตาสีเขียวที่เปลี่ยนไปเปล่งประกายสีทองอำพันสุกสว่างอย่างรวดเร็วนานนับวินาทีก่อนดับลง

"ไฟว์?" เสียงของเธอดังในระดับกระซิบและยิ้มเล็กน้อยออกมา ไฟว์สังเกตเห็นว่าเธอดูโตขึ้นจากครั้งล่าสุดที่เห็นและเธอดูสวยขึ้นมาทำให้เขายิ้มเล็กๆให้แต่เมื่อมองลงไปยังร่างของเขาที่มีเสื้อสูทสีดำสวมอยู่ที่มันดูเหมือนจะไม่พอดีตัวก็ขมวดคิ้วและสถบคำหยาบออกมา

"sh*t."

LAST EDIT ; 4 JAN. 2021

PUBLICIZE ; 5 JAN. 2021

TALK ;

ขอเปลี่ยนอายุของไฟว์จากที่ 13 กลายเป็น 15 นะคะจะทำให้สองคนห่างกันสองปีพอดีกับอายุคือไฟว์ 15 และจูเลียต 17 และบอกไว้ก่อนเลยว่าแต่ละตอนอาจจะสั้นยาวไม่เท่ากันนะคะ แฮะๆ;-;

TB