ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ⁽ 17 ⁾
( 17 )
3x05 - The Reckoning
ในค่ำคืนที่โรซาเบลล่า ฮิลส์จำได้ว่ามันควรจะเป็นคืนแกล้งรุ่นพี่ทั้งเธอและรีเบ็คก้ายืนรออยู่นอกรถบรรทุกเพื่อรอสเตฟานตื่นก่อนจะเข้าไปนำตัวไทเลอร์และนำไปให้เคลาส์ในขณะที่เบลล่ามีหน้าที่ไม่กี่อย่างและเธอสงสัยจริงๆว่าปฏิกริยาของเอเลน่าจะเป็นยังไงเมื่อเห็นเธอ
เบลล่ากอดเสื้อคลุมที่เคลาส์ให้มาขณะที่เล่นผมของรีเบ็คก้าก่อนเสียงของสเตฟานตื่นจะดังขึ้นทำให้พวกเขาหันไป "เขายังไม่ตายนี่" รีเบ็คก้าแสดงความคิดเห็นประชดประชัน "เกิดอะไรขึ้น" สเตฟานถาม
"นายถูกทำร้าย นิกหักคอนายตลอดบ่ายเขาโกรธมากเลยล่ะ" เบลล่าบอกกับเขา "ทำไมเราถึงกลับมามิสติก ฟอลส์ล่ะ" สเตฟานถาม "อย่าแกล้งโง่ไปหน่อยเลย ใช้เวลาไม่นานแต่เบลล่าก็ไขปริศนาที่คุณปิดบังไว้ได้"
"ผมไม่ได้ปิดบังอะไร ผมทำทุกอย่างตามที่เคลาส์สั่ง" สเตฟานบอกขณะที่ค่อยๆยืนขึ้น "ไม่หรอก คุณหลุดปากเรื่องที่ว่าดอพเพิลเกงเกอร์ยังมีชีวิตอยู่" รีเบ็คก้าพูด
"ตอนนี้เคลาส์อยู่ไหนล่ะ" เบลล่าเลิกคิ้วขึ้น "ถ้าโชคดีเขากำลังเด็ดหัววัวขาอ่อนสักตัวอยู่ละมั้ง" รีเบ็คก้าประชดและวินาทีต่อมาสเตฟานก็ใช้ความเร็วแวมไพร์โยนทั้งคู่ออกไปนอกรถ "เธออยู่ที่ไหน"
"นายรักหล่อนมากนักหรือไง" รีเบ็คก้าใช้ความเร็วแวมไพร์ของเธอผลักเขากลับก่อนจะใช้ชะแลงแทงเขาเข้าที่ท้อง "รู้ไว้นะว่าฉันหึง" และยื่นแขนให้เบลล่าซึ่งรับไปอย่างยินดีก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนไปด้วยกัน
พวกเขาเดินเข้าไปตามโถงทางเดินและไม่นานก็ตามหาไทเลอร์เจอซึ่งกำลังจูบกับแคโรไลน์อยู่ ฉันพลาดบ้าอะไรไปบ้างเนี่ย เบลล่าคิดก่อนที่จะปล่อยแขนของรีเบ็คก้าและขั้นตอนของแผนก็เริ่มต้นขึ้น
"เธอสองคนที่น่ารักเป็นบ้าเลยนะ" รีเบ็คก้าแสดงความคิดเห็น แคโรไลน์กับไทเลอร์หันมาและเบลล่าก็โบกมือ "โรซาเบลล่า!" เธอร้องและเข้าไปกอดเบลล่าที่หัวเราะ "สวัสดีอีกครั้งแคโรไลน์"
"เธอหายไปไหนมา เอเลน่าบอกว่าเธอออกจากเมืองไปแล้ว" แคโรไลน์พูดขณะที่ดึงตัวออก เบลล่ายักไหล่ "ก็...เธอไม่ผิด" เบลล่าพูดก่อนจะหันไปหารีเบ็คก้าและพยักหน้า
นัยตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีส้มเมื่อกลับมามองแคโรไลน์ "ขอโทษจริงๆนะแคร์แบร์" เธอพูดด้วยความจริงใจที่สุดแต่ก่อนที่แคโรไลน์จะได้พูดอะไรอีกเบลล่าก็หักคอของเธอทำให้ตายไปชั่วคราว
รีเบ็คก้าลากไทเลอร์และเบลล่าก็ตามเธอไปยังโรงยิมที่เคลาส์บอกว่าจะอยู่ พวกเขาเปิดประตูเข้าไปเจอเคลาส์กับเอเลน่า บอนนี่ แมทและแซดกับดาน่าผู้โชคร้ายขณะที่ไทเลอร์ยังคงพยายามดิ้นให้หลุดจากรีเบ็คก้า "ปล่อยผมนะ"
"หุบปากไป" รีเบ็คก้าบอก "ฉันอยากให้ทุกคนรู้จักน้องสาวฉันหน่อย รีเบ็คก้าเตือนไว้สักคำนะว่าเธอโหดสุดๆเลยล่ะ" เคลาส์พูดและเบลล่าก็หัวเราะคิกคัก "โอ้ เถอะน่าอย่าใจร้ายกับเบ็คก้า" เบลล่าบอกและยืนข้างเคลาส์
"ปล่อยเขาไป" เอเลน่าบอกเคลาส์ "ฉันจะอธิบายให้ฟังง่ายๆนะ ทุกครั้งที่ฉันพยายามเปลี่ยนมนุษย์หมาป่าให้กลายเป็นลูกครึ่งแวมไพร์พวกมันจะตายขณะกลายเป็นกลายพันธุ์ มันน่ากลัวมากจริงๆเลยนะ" เคลาส์พูด
และเหมือนที่เบลล่าเคยเห็นมาก่อนเขากัดข้อมือและป้อนเลือดให้ไทเลอร์ "ฉันอยากให้เธอช่วยหาทางช่วยลูกผสมหน่อยบอนนี่ แล้วก็เพื่อไทเลอร์ไงล่ะ" เคลาส์พูดก่อนจะเอาข้อมือออกและหันไปทางเบลล่าที่เลิกคิ้ว
"รีบๆหน่อยดีกว่านะและที่รัก...ถ้าให้เกียรติ" เขาพูดและเบลล่าก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เขาอยากให้เธอฆ่าไทเลอร์เหมือนที่ทำกับเรย์ในแทนเนสซี เคลาส์ผลักไทเลอร์ไปที่เบลล่าที่ตาเปลี่ยนเป็นสีส้มรออยู่แล้ว
เธอหักคอเขาอย่างรวดเร็วและมองเอเลน่ากับคนอื่นที่ตาเบิกกว้างยกเว้นรีเบ็คกก้าเคลาส์แน่นอนล่ะ เธอปล่อยให้เขาล้มลงโดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเธอยังไงในตอนนี้ เธอไม่ค่อยมีอารมณ์มาสนใจหรอก
ราวๆนาทีต่อมาเคลาส์พาเบลล่าไปนั่งบนอัฒจันทร์ขณะที่เพื่อนเก่าสามคนของเธอมองดูไทเลอร์รอบๆ "เธอฆ่าไทเลอร์ไปแล้ว" แมทพูด "เขาไม่ตายหรอก เลือดของเคลาส์จะทำให้เขากลายเป็นแวมไพร์" เอเลน่าพูด
"และถ้าบอนนี่ทำสำเร็จ เขาก็จะรอดระหว่างกลายพันธุ์ เอาเลยสิ ไปเอาตำราเวทมนตร์ของเธอมาและค้นดูว่าจะทำยังไง ฉันจะเอาเอเลน่าไปอยู่ที่ปลอดภัยเอง" เคลาส์พูดและเบลล่าก็เดินตามเขาลงไป เธอเห็นบอนนี่กับเอเลน่าพยักหน้าให้กันก่อนที่บอนนี่กับแมทจะจับมือกันวิ่งออกจากโรงยิมไป
"นี่น่ะหรอดอพเพิลเกงเกอร์คนล่าสุด คนเดิมยังสวยกว่านี้เยอะ" รีเบ็คก้าแสดงความคิดเห็น "พอแล้วรีเบ็คก้า เอาไอ้หนุ่มน้อยหมาป่านั้นไปที่อื่นได้มั้ย" เคลาส์พูดกับแวมไพร์ผมบลอนด์
รีเบ็คก้ายิ้มให้ก่อนจะลากไทเลอร์ออกไป "ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก ขี้ใจน้อยแบบนี้น่ะ" เคลาส์พูดและเบลล่าก็กลอกตา ต่อมาพวกเขาเดินไปนั่งบนอัฒจันทร์ขณะที่เอเลน่าปลอบนักเรียนโชคร้ายสองคน
เบลล่านั่งลงบนตักเขาขณะที่เคลาส์เริ่มจูบต้นคอเปลือยเปล่าของเธอทำให้เบลล่าหลับตาและเอนโอนด้วยความยินดีจากนั้นก็หัวเราะคิกคักเมื่อรู้สึกได้ถึงเขี้ยวของเขา เขาถอนตัวออกไปและเบลล่าก็หันไป
พวกเขายิ้มให้กัน "ไม่ต้องกังวลหรอกนิก นายไม่ทำร้ายฉันหรอก ฉันรู้" เบลล่าให้ความมั่นใจแก่เขาก่อนจะจูบที่แก้มและผละออกมาช้าๆ หัวใจของเธอเต้นระรัวและแก้มก็มีสีแดงอ่อนเล็กน้อย
พวกเขาล้อเล่นกันอย่างนั้นจนกระทั่งเอเลน่าขัด "ทำไมเธอถึงช่วยเขา" เห็นได้ชัดว่าคำถามนั้นส่งตรงถึงเธอทำให้เบลล่าหันไปและถอนหายใจก่อนจะลุกออกจากตักนิกและเริ่มเดิน
"เพราะว่า...เอเลน่า ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมาเธอไม่เคยติดต่อฉันทำให้รู้เลยว่ามีชีวิตอยู่แถมก่อนที่ฉันจะทรยศเธอในพิธีกรรม เคยมีสักครั้งมั้ยที่สนใจฉัน" เบลล่าขมวดคิ้วพลางกอดอก
ภาพความทรงจำย้อนต่อหน้าทำให้เบลล่ารู้สึกโกรธขึ้นไปอีก ไม่รู้ว่าเอไลจาห์คิดถูกหรือผิดที่ส่งเธอไปที่ครอบครัวกิลเบิร์ต เอเลน่าไม่เคยรับรู้เลยว่าเบลล่าเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่เคยมีเคาะถามราวกับว่าลืมตัวตนเธอไปอย่างนั้นแหละ ครั้งเดียวที่เบลล่ารู้สึกขอบคุณจริงๆคือการที่เอเลน่าโทรหาเธอเรื่องดึงกริชเอไลจาห์ออก
"นั่นไม่จริง!" เอเลน่าโต้แย้ง เบลล่ากลอกตา "มันคือเรื่องจริงเอเลน่า ถ้าไม่จริงงั้นถามหน่อยว่านายสังเกตอะไรมั้ยว่าฉันไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา?" เบลล่าเลิกคิ้วและเอเลน่าก็ตะกุกตะกัก
"แน่นอนว่าเธอไม่เคย" เบลล่าพึมพำก่อนจะเดินกลับไปที่เคลาส์ที่รอเธออยู่ เธอนั่งลงบนตักเผชิญหน้ากับเขาก่อนจะซุกหน้าลงบนคอและรู้สึกได้ว่าแขนของเคลาส์โอบรอบเธอ
พวกเขาถูกขัดอีกครั้งเมื่อสเตฟานเปิดประตูโรงยิม "เคลาส์" สเตฟานเรียกและเบลล่าก็ฟังพวกเขาโดยไม่เงยหน้า "มาช่วยคนรักของนายหรอเพื่อน" เคลาส์ถามขณะที่ยังคงโอบเบลล่าไว้
"ผมมาขอให้คุณให้อภัยและแสดงความภักดีของผม" สเตฟานพูด "ก็นายทำลายความภักดีนั้นไปครั้งหนึ่งแล้วนี่" เคลาส์พูด "เอเลน่าไม่มีความหมายกับผมอีกต่อไปและไม่ว่าคุณจะสั่งให้ผมทำอะไรก็ตาม...ผมก็จะทำ"
เคลาส์ดูเหมือนจะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะแตะเบลล่าเบาๆเป็นสัญญาณให้ลุกขึ้นและเธอก็ทำมันก่อนจะนั่งลงบนอัฒจันทร์มองดูฉากตรงหน้าเธอ "ยุติธรรมดีนี่ ไปดื่มกันเถอะ"
"ฆ่าพวกมันซะ รออะไรอยู่ล่ะ ฆ่าพวกมันสิ" เคลาส์สั่งพลางชี้ไปที่ดาน่ากับแซดผู้น่าสงสาร "ไม่นะ สเตฟานอย่านะ" เอเลน่าพูดและเบลล่าก็เดินอย่างรวดเร็วไปอยู่ใกล้เคลาส์ "เขาจะไม่ทำร้ายฉันเขาบอกแล้ว" แต่เอเลน่าพูดไม่จบเพราะเคลาส์ตบหน้าเธอจนล้มลง
การกระทำนั้นทำให้สเตฟานโมโหก่อนจะเล่นลูกไม้สกปรก เขาเร่งความเร็วแวมไพร์ไปที่เบลล่าก่อนจะกัดคอเธอทำให้เธอตั้งตัวไม่ทันและร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา
แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่นานเพราะเคลาส์ดึงเขาออกไปก่อน เบลล่าเอามือจับแผลที่คอด้วยความตกใจ "เธอไม่มีความหมายอะไรกับนายแล้ว นายโกหกมากขึ้นเรื่อยๆ"
"ปล่อยเธอไป ผมจะทำตามทุกอย่างที่คุณต้องการผมสัญญา" สเตฟานพูด "คำพูดของนายไม่มีความหมายอะไรกับนักหรอก ฉันเชื่อนายมาตลอดฤดูร้อนแล้วและในระหว่างนั้นฉันไม่เคยต้องใช้อำนาจนี้เลย"
จากนั้นลูกผสมดั้งเดิมก็เริ่มบังคับเขา "หยุดต่อสู้ได้แล้ว" เบลล่าจับคอพยายามหยุดเลือดที่ไหล "อย่าทำแบบนี้" สเตฟานพยายามขอร้องเขาแต่เคลาส์หมดอารมณ์แล้ว "ฉันก็ไม่อยากหรอก ที่ฉันต้องการคือความสวามิภักดิ์ของนาย ทำให้ฉันเห็นสิ"
เบลล่ากลืนน้ำลาย "นายจะทำตามที่ฉันบอก พอฉันพูดจบนายจะไม่หนีไปไหน นายจะไม่หลบ นายจะไม่ซ่อน นายจะเชื่อฟังแต่โดยดี..แค่เชื่อฟังเท่านั้น" เคลาส์บังคับก่อนจะปล่อยเขาไป
"ไม่นะ สเตฟาน" เอเลน่าพึมพำ "ฆ่าพวกมันสิ นักฆ่า" เคลาส์พูดและชี้ไปที่ดาน่ากับแซด เส้นเลือดสีดำปรากฎให้เห็นใต้ตาของสเตฟานก่อนที่เขาจะรีบวิ่งไปที่ดาน่าและดื่มอย่างรวดเร็วทำให้เอเลน่ามองด้วยความตกใจ
ต่อมาเคลาส์ก็รีบวิ่งไปที่เบลล่าก่อนจะกัดข้อมือเปื้อนเลือดให้เธอซึ่งรับมันดื่มด้วยความยินดี เบลล่าผละออกมาเมื่อรู้สึกได้ว่าแผลที่คอของเธอหายแล้วและถอนหายใจก่อนจะเช็ดเลือดของเคลาส์ออกจากปาก
สเตฟานยังคงดื่มเลือดจากแซดต่อไปขณะที่เคลาส์เริ่มเดินไปข้างหลังเอเลน่าและย่อตัวลง "มันดีจริงๆที่ได้เห็นธาตุแท้ของแวมไพร์ สายพันธุ์ที่อารมณ์พลุ่งพล่านสุดๆ"
"ไม่ คุณทำให้เขาเป็นแบบนี้" เอเลน่าปฏิเสธโดยพยายามจะเชื่อว่าสเตฟานยังคงเป็นคนเดิมที่เธอรู้จัก "ฉันชวนเขามาเริ่มงานปาร์ตี้ต่างหากที่รัก เขาจะเป็นดาวเด่นเลยล่ะ"
พวกเขายืนขึ้นโดยมีเสียงของรีเบ็คก้าดังขึ้น "มันอยู่ไหน สร้อยคอของฉันอยู่ไหน" รีเบ็คก้าถามอย่างเร่งด่วนทำให้เบลล่าหันไปมองเธอและจำรูปร่างของสร้อยคอได้แต่ยังเป็นปริศนาว่าเคยเห็นจากใคร
"เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ" นิกถามและรีเบ็คก้าก็ยื่นโทรศัพท์ที่มีรูปภาพให้ดู "เธอมีสร้อยคอของฉัน ดูสิ" ปรากฎว่าเอเลน่าใส่มันตลอดมาและเบลล่าก็ทำหน้าอ๋อก่อนจะหันไปหาเอเลน่า "โกหกคำโตอีกแล้ว"
"มันอยู่ไหน" รีเบ็คก้าถาม "ฉันไม่มีมันอีกแล้ว" เอเลน่าตอบ "เธอโกหก" และรีเบ็คก้าก็ปล่อยใบหน้าแวมไพร์ออกมาจากนั้นก็เริ่มกัดคอเอเลน่าแต่เคลาส์ก็ดึงเธอออกมา "ปล่อยเธอนะ"
"ก็ให้หล่อนบอกสิว่าสร้อยคออยู่ไหน นิก" รีเบ็คก้าตะโกน เคลาส์ย่อตัวลงที่เอเลน่า "สร้อยคออยู่ที่ไหนที่รัก บอกความจริงมาเถอะ" เคลาส์พูดกับเอเลน่า "ฉันบอกความจริงกับคุณ แคทเธอรีนขโมยมันไปแล้ว"
"แคทเธอรีน่า...แน่นอนงั้นโชคไม่ดีเลยนะ ถ้าเรามีสร้อยคอมันก็จะทำให้แม่มดของเธอทำงานง่ายขึ้นเพราะเรากำลังทำงานยากอยู่....งั้นมาจับเวลากันมั้ยล่ะ" เคลาส์พูดและเริ่มเดินไปที่เครื่องจับเวลา
มันขึ้นเวลายี่สิบนาที "ยี่สิบนาที ถ้าบอนนี่หาทางแก้ไม่ได้ฉันก็จะให้นายดื่มเลือดอีกครั้ง..." เขาเดินไปหาสเตฟาน "แต่ครั้งนี้ฉันอยากให้นายดื่มเลือดของเอเลน่า"
"เคลาส์ อย่าทำแบบนี้กับเขา" เอเลน่าขอร้อง "ไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น ถ้าเธอพยายามหนี หักคอเธอได้เลย" เคลาส์พูดก่อนจะจับมือเดินออกจากโรงยิมไปพร้อมกับรีเบ็คก้าและเบลล่า
—
หลังจากหลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เอเลน่าพยายามหนีออกจากโรงยิมเพียงเพื่อให้เคลาส์เจอเธอและไทเลอร์ถูกเปลี่ยนเป็นลูกผสมอย่างสมบูรร์แบบคนแรกหลังจากที่พวกเขาพบว่าเลือดของเอเลน่าคือกุญแจ
ตอนนี้พวกเขาอยู่หน้าโรงพยาบาลขณะขณะที่รอเลือดจากเอเลน่าต่อไป เบลล่ายืนพิงรถและเล่นกับสร้อยคอ อารมณ์ของเธอลดลงแล้วและเธอก็ถอนหายใจกับมัน "งั้นดอพเพิลเกงเกอร์ก็ไม่ใช่ปัญหา เลือดของเธอแก้ปัญหาได้"
"เหมือนจะเป็นแบบนั้น" นิกพูด "พี่รู้ได้ไง" รีเบ็คก้าถาม "เธอก็รู้ว่าแม่มดดั้งเดิมเกลียดพี่ขนาดไหน เธอคิดหรอว่าพี่จะไม่ทำตรงข้ามกับสิ่งที่เธอบอกน่ะ"
"อยู่ในหลุมมาเป็นพันปีและเธอยังทำให้พี่ปั่นป่วนใจได้อยู่เลย" รีเบ็คก้าพูด "มันก็สมเหตุสมผลนะถ้ามองจากมุมมองของเธอ มันเป็นการประกันความผิดพลาดในกรณีที่พี่ทำลายคำสาปลูกผสมนั่น ดอพเพิลเกงเกอร์ต้องตายเพื่อให้พี่กลายเป็นลูกผสมแต่ถ้าเธอตายซะ..."
"พี่ก็จะใช้เลืดของเธอสร้างลูกผสมไม่ได้" รีเบ็คจบสรุป "ทำให้พี่ต้องอยู่คนเดียวตลอดไป" น้ำเสียงของเขาทำให้เบลล่าขมวดคิ้วและอยากจะดึงเขาเข้ามากอดแน่นๆ "ทั้งหมดนี่เพื่อสิ่งนี้หรอ ความลุ่มหลงเรื่องลูกผสมของพี่ พี่แค่ไม่อยากอยู่คนเดียวเองหรอ" รีเบ็คก้าถาม
"สิ่งที่พี่ต้องการคือมีผู้หญิงของตัวเอง มีลูกผสมของตัวเองและออกจากเมืองเล็กๆแห่งนี้ ทำไมเธอไม่ไปเอารถล่ะ พี่จะเอาเอเลน่า" เคลาส์พูดและเบลล่าก็ถอนหายใจเมื่อรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร
จากนั้นเคลาส์ก็เริ่มเดินมาหาเธอและลูบใบหน้าทำให้เธอเงยหน้าถึง "งั้น...นายจะไปแล้วหรอ" เธอถามในระดับเสียงกระซิบและเคลาส์ก็ยิ้มให้เธออย่างมั่นใจ "ไม่ต้องห่วง...ฉันจะกลับมาให้ทันงานโฮมคัมมิ่ง"
เบลล่าพยักหน้าจากนั้นก็ดันตัวเองเข้าไปใกล้เคลาส์ จมูกของพวกเขาชนกันและเบลล่าก็รับรู้ได้ถึงลมหายใจของเขา มือของเธอวางไว้บนหน้าอกของเขาและกลืนน้ำลาย
แทนที่พวกเขาจะจูบกันเคลาส์กลับตัดสินใจวางจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาและเนิ่นนานก่อนจะกระซิบเข้าที่หูของเธอ "กลับบ้านเถอะ ฉันจะโทรเช็คทุกวัน ไม่ต้องห่วงที่รัก"
คนผมแดงลืมตาขึ้นและยิ้มเล็กน้อยก่อนจะถอยห่างออกมาและจับสร้อยคอขณะที่ใช้ความเร็วแวมไพร์วิ่งออกไปที่บ้านกิลเบิร์ต รวบรวมของที่เหลืออย่างเงียบๆและจากไปเพื่อหาห้องนอนใหม่
เธอพบเข้ากับบ้านสีขาววินเทจสวยงาม เบลล่าจำได้ว่ามันเคยเป็นของป้าที่รู้จักเมื่อนานมาแล้ว เธอเคาะประตูและเมื่อไม่มีคนตอบเธอก็ขมวดคิ้ว มองไปรอบๆและพบว่ามันร้าง
เธอถอนหายใจและตัดสินใจยึดถือบ้านเป็นของตนเองจนกว่าจะหาใหม่ได้หรือย้ายออกไป ขาเรียวพาตนเองไปยังห้องนอนห้องหนึ่งและหลับตา แอสทริด ฉันต้องการความช่วยเหลือ เบลล่าพูดในหัวและรู้สึกได้ว่าแอสทริดปรากฎตัว
ว่าไง แอสทริดถาม ช่วยทำความสะอาดหน่อย เบลล่าบอกและแอสทริดก็เงียบไปแปปนึง ได้แต่ฉันต้องครอบครองร่างกายของเธอนะ แอสทริดพูดและเบลล่าก็ขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้า
เมื่อลืมตาขึ้นนัยตาของเธอก็กลายเป็นสีส้มสวยงามก่อนจะดับลงและเบลล่าก็ไม่รู้สึกเป็นตนเองอีกต่อไป เธอไม่ได้รู้สึกถูกกักขังในร่างกายตนเองเพียงแค่รู้สึกแปลกๆเล็กน้อย
เธอยังคงสามารถกลับมาควบคุมร่างกายได้ทุกเมื่อแต่ตอนนี้เธอต้องการความช่วยเหลือของแอสทริด แอสทริดในร่างของเบลล่าถอนหายใจมองดูฉากตรงหน้าก่อนจะยกมือขึ้นและสะบัดครั้งเดียวห้องก็ถูกทำความสะอาด
ไฟว์เบิร์ดสองคนทำความสะอาดบ้านและหยอกล้อกันไปมาก่อนที่เบลล่าจะกลับมาควบคุมร่างกายและนอนลงบนเตียงจากนั้นก็หลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย
talk ;
เดือนนึงพอดีที่ไม่ได้อัพเรื่องนี้5555555555 ช่วงนี้เราวางแผนนิยายของเราเริ่มลงตัวประมาณนึงแล้วค่ะแต่อาจจะทำได้แค่อัพอันที่เขียนดองไว้และคงไม่ได้เขียนตอนใหม่เพราะเราเหลือเดือนเดียวในการทำงานที่เราดองไว้ตั้งแต่ปีก่อนนู้นนนน ดินพอกหางหมูเราแล้วค่ะ55555
ตอนหน้าเราจะข้ามตอนที่ 6+7 ของซีรีส์ไปนะคะเพราะรู้สึกว่ามันมีฉากไม่ค่อยเยอะในการเขียนและเรารู้สึกว่าเบลล่าจะไม่ค่อยมีความสำคัญเท่าไหร่เลยขอข้าม เราจะไปตอนที่ 8 เลย ฉากจูบยังไม่มาค่ะถ้าใครถามแต่เราวางแผนไว้แล้วเพราะฉนั้น อดทนรอกันต่อไปค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น