the vampire diaries — fire on fire , klaus mikaelson

ลำดับตอนที่ #16 : ⁽ 14 ⁾

( 14 )

3x02 - The Hybrid

โรซาเบลล่า ฮิลส์เป็นหลายอย่าง ลูกสาวที่ดี พี่สาวที่ปกป้อง นักเรียนเกรดเยี่ยมและมนุษย์ผู้ภักดีและหาญกล้าแต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อสเตฟานและเดม่อนเข้าสู่มิสติก ฟอลส์ เธอเริ่มปกป้องน้องสาวมากขึ้นแต่ก็เย็นชามากขึ้นเช่นเดียวกัน เธอไม่ไร้เดียงสาอีกต่อไปและตั้งแต่ที่เธอเริ่มจำได้ความภักดีของเธอก็เริ่มแปรผันข้าง

ใช่ เธอยังคงรู้สึกผิดที่เป็นส่วนหนึ่งของการฆาตกรรมป้าที่แสนดีของเธอ มันจะหลอกหลอนเธอไปตลอดชีวิตอันเลวร้ายของเธอ ความสับสนในตนเองของเธอจะทำให้เธอถูกฆ่าตายในวันหนึ่ง

โรซาเบลล่า ฮิลส์เคยเป็นมนุษย์ผู้ภักดีและหาญกล้าแต่ตอนนี้เธอคือไฟว์เบิร์ดตัวเดียวที่เหลืออยู่ของโลกและกำลังก้าวขึ้นสู่การเป็นนักรบที่หาญกล้าและไร้เมตตาเมื่อใครก็ตามที่ทำร้ายคนที่เธอห่วงใยจะต้องถูกกำจัด

มีคนบอกเอาไว้ว่าการเกี่ยวข้องกับตระกูลไมเคิลสันเป็นโทษประหารชีวิต งั้นโรซาเบลล่าก็จะท้าทายมันจนกว่าโทษประหารชีวิตจะมาถึงมือของเธอในวันใดวันหนึ่ง

ในเวลาปัจจุบันพวกเขากำลังเดินไปตามทางขึ้นเขาสโมกกี้ในรัฐแทนเนสซี สเตฟานแบกเรย์ขณะที่เบลล่าเดินข้างเคลาส์ ดวงตาของเธออ่านไม่ออกและหน้าตาก็นิ่งเฉยกักเก็บความรู้สึกสับสนเอาไว้ข้างในโดยที่ไม่มีใครรู้มัน

"นายเป็นไงบ้าง เรย์ทำให้นายหนักหรือเปล่า" เคลาส์ถามสเตฟานและเบลล่าก็กลอกตา "สบายมาก" สเตฟานตอบ "นายแน่ใจนะ เราเดินทางมากันได้สักพักแล้ว นายอยากดื่มน้ำหรือนั่งพักสักหน่อยมั้ยล่ะ"

"ใช่ ผมเข้าใจว่าเราต้องอยู่ด้วยนะ เคลาส์แต่ถ้าเราไม่ต้องคุยอะไรกันมากก็คงจะเยี่ยมไปเลย" เบลล่าหัวเราะคิกคักเล็กน้อย ใช่ว่าเธอจะบ่นแต่การอยู่กลางธรรมชาติทำให้จิตวิญญาณของเธอถูกเติมเต็ม

"คิดมากจริงๆ การเกลียดตัวเองจะทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ได้นะเพื่อน" เคลาส์พูด "คงเป็นเพราะผมเหนื่อยนิดหน่อยนิดหน่อยจากการตามล่ามนุษย์หมาป่า เราทำกันมาตลอดฤดูร้อนแล้ว"

"ต้องขอบคุณเพื่อนเรย์ที่ทำให้เราเจอฝูงหนึ่งเข้าแล้ว" นัยตาสีฟ้ามองไปยังภาพตรงหน้าที่ปรากฎให้เห็นผู้คนมากมายเดินไปมากันภายในแคมป์ของพวกเขา แววตาสงสารปรากฎขึ้นวูบหนึ่งในดวงตาสีเย็นชาก่อนจะหายไปเร็วพอๆกับที่มันเกิดขึ้น

สเตฟานเริ่มเดินเข้าไปทำให้พวกเขาสังเกตเห็นและรวมตัวกันก่อนที่แวมไพร์ซัลวาทอร์จะวางร่างไร้วิญญาณของเรย์ลง "เรย์ โอ้พระเจ้า" ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้าไปหาเขาทันที "เกิดอะไรขึ้น" เธอกระซิบก่อนจะส่งสายตารุนแรงไปที่สเตฟาน เคลาส์และเบลล่าเริ่มเดินเข้าไป

"คุณเป็นใคร" เบลล่าสูดหายใจเข้าและออกอย่างมีสติ "คำถามที่สำคัญกว่านั้นคือฉันเป็นใครต่างหากล่ะ ต้องขอโทษที่บุกรุกนะ ฉันชื่อเคลาส์" เบลล่ามองขณะที่ผู้หญิงคนนั้นเริ่มถอยกลับทันที

"นายเป็นลูกผสม" เธอพูด "เคยได้ยินเรื่องของฉันด้วย วิเศษแล้วสิ" ไฟว์เบิร์ดตัวสุดท้ายกลอกตาเมื่อมันเพียงแต่เพิ่มอัตตาของเขาให้สูงขึ้น

พวกเขานั่งลงบนท่อนไม้ใกล้เพื่อรอเรย์ตื่น ไม่มีใครกล้าขยับแม้แต่คนเดียว "ช่างวิเศษอะไรเช่นนี้ มนุษย์หมาป่าผู้ไม่ชอบสยบต่อจันทรา แวมไพร์ผู้ไม่โดนแผดเผาท่ามกลางตะวัน ลูกผสมพันธุ์แท้" ในขณะเดียวกันเรย์ก็เริ่มตื่นขึ้น "ได้เวลาเหมาะเลย เรย์เยี่ยมมาก"

"เกิดอะไรขึ้นกับผม" เขาถาม "สเตฟาน" เคลาส์พูดกับเขาและเบลล่าก็นั่งมองเงียบๆ เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในเส้นเลือดที่วิ่งวนไปมาทำให้เธอรู้สึกดี สเตฟานยืนขึ้น "มีใครเป็นมนุษย์บ้างไหม เพื่อนของคุณที่นี่ต้องการเลือดมนุษย์เพื่อเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ถ้าไม่ได้เขาตายแน่"

"ไม่เยอะหรอกแค่จิบๆเท่านั้นแหละ มีใครไหมล่ะ เพื่อนชายเพื่อนหญิง ช่วยเขาหน่อยสิ" เคลาส์พูด "แล้วเธอล่ะ" หนึ่งในนั้นชี้ไปที่เบลล่าโดยหวังว่าพวกเขาจะรอดแต่โอ้พวกเขาคิดผิดมหันต์

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเบลล่าเลิกคิ้วอย่างท้าทายก่อนจะใช้ความเร็วแวมไพร์จากเวทมนตร์สร้อยคอวิ่งไปที่คนพูดและโยนเขาออกไปจากนั้นก็หันมองรอบๆ แอสทริด เธอเรียกไฟว์เบิร์ดในร่างวิญญาณเพื่อขอความช่วยเหลือและเบลล่าก็รู้สึกได้ถึงเวทมนตร์ในเส้นเลือดที่แผ่ออกไป

ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีส้มก่อนจะหันไปเจอกับผู้ชายตาสีฟ้าคนหนึ่งและหรี่ลง "นาย" เธอใช้ความเร็วแวมไพร์ก่อนจะหยิบหินแหลมคมมาด้วยและจับมือเขาก่อนจะตัดมันในขณะเดียวกันเคลาส์ก็มองเธอด้วยรอยยิ้ม

เบลล่าตัดแขนเขาและส่งเขาไปให้สเตฟานอย่างรวดเร็ว "ไม่นะ!" ผู้หญิงคนหนึ่งพยายามจะวิ่งไปหาเบลล่าเพื่อทำร้ายแต่เคลาส์เร็วกว่า เขาใช้มือจับผมของเธอและอีกข้างสอดเข้าไปในหัวใจของเธอ

"นี่เป็นคำสั่งนะที่รัก มาเป็นพวกเราหรือไม่ก็ตายไปซะ" เคลาส์พูด "ฉันยอมตายดีกว่าต้องเป็นแวมไพร์" เบลล่าถอนหายใจเมื่อรู้ว่ามันจะเป็นวันที่ยาวนานอีกวัน "เลือกผิด" เคลาส์พูดก่อนจะข้อมือตัวเองและบังคับเลือดใส่ปากผู้หญิงคนนั้น

เขาเอาข้อมืออกเมื่อผู้หญิงคนนั้นล้มลง "เธอจะขอบคุณฉันทีหลัง" และหักคอเธอซะก่อนจะดูดเลือดจากนิ้วมือ "เอาล่ะใครต่อไปดีล่ะ" เขายิ้มเยาะขณะที่โชว์ใบหน้าลูกผสมและเบลล่าก็ยิ้มเยาะ แอสทริดอาจพูดถูกที่ว่าอารมณ์เธอเปลี่ยนไปตั้งแต่พิธีกรรม เปลี่ยนไปมาก

—

หลังจากร่วมชั่วโมงที่ป้อนเลือดและฆ่าหมาป่าทั้งหมดเบลล่าก็นั่งอยู่บนท่อนไม้ "นั่นไง ใหม่ๆก็แบบนี้แหละ ตอนนี้พักผ่อนซะเถอะนะพวก เราต้องการตัวนายตอนที่คนอื่นเขาตื่นกันหมดแล้ว" เธอเฝ้ามองเคลาส์บังคับมนุษย์เพียงคนเดียวในค่าย

นัยตาสีฟ้าหันไปมองเรย์ที่นั่งอยู่ไม่ไกล "พวกเขาตายหมดแล้ว ตายกันหมดเลย" เธอยืนขึ้นและเดินไปยืนใกล้เคลาส์ "เขาผ่านช่วงเปลี่ยนผ่านมาแล้วควรจะรู้สึกดีขึ้นในไม่ช้า"

เธอมองดูเมื่อเรย์ตัวสั่นและนึกอะไรดีๆขึ้นมาได้ เบลล่ายกมือขึ้นก่อนจะโบกมือและความร้อนก็เริ่มวนเวียนรอบๆเรย์ก่อนจะเงยหน้ามองสเตฟาน "นี่แผนสำคัญของคุณหรอ สร้างกองทัพทาสลูกผสมงั้นหรอ"

"เปล่าไม่ใช่ทาสแต่เป็นทหารต่างหาก กองกำลังทหาร" เคลาส์ตอบ "สำหรับสงครามอะไรช่วยบอกที" สเตฟานที่สงสัยถาม "เขาไม่สร้างกองทัพกันก่อนประกาศสงครามหรอกสเตฟาน ต้องสร้างกองทัพที่ยิ่งใหญ่จะได้ไม่มีใครกล้ามาต่อกรไงล่ะ"

"แล้วคุณจะแน่ใจได้ไงว่าคนพวกนี้จะภักดีต่อคุณ" เบลล่าหรี่ตามองเขา "ความภักดีไม่ยากหรอกถ้าอยู่ในฝ่ายที่มือชัย สิ่งที่นายจะได้เรียนรู้นายควรสลัดความหดหู่ใจนั้นออกไปได้แล้ว"

"เพราะอย่างนั้นคุณถึงเก็บผมไว้ใช่หรือเปล่า" สเตฟานถามและเบลล่าก็ถอนหายใจออกมา "เพื่อดูการปรับทัศนคติของผมงั้นรึ" เบลล่าขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกแปลกในลำไส้และหันไปมองเรย์ที่เริ่มมีเลือดออกจากดวงตา เธอสะกิดเคลาส์และเขาก็หันมาก่อนจะขมวดคิ้วนั่งลงมอง

เขาจับใบหน้าเรย์เอาไว้ "แล้วนายจะรู้เองว่าฉันเก็บนายเอาไว้ทำไม เมื่อฉันตัดสินใจว่าอยากให้นายรู้" เธอขมวดคิ้ว "มีบางอย่างผิดปกติ" เธอพูด สเตฟานก้มมองลงมองดูเรย์ที่คร่ำครวญ "มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลยใช่มั้ย" เขาถาม "ชัดเจนเลยล่ะ"

"คุณบอกว่าจะรู้สึกดีขึ้นไงทำไมไม่เห็นจะดีขึ้นเลยล่ะ" เบลล่ายืนอยู่ข้างเคลาส์ขณะที่แอสทริดกำลังทำงานอยู่ด้วยเวทมนตร์ พึมพำคาถาในหัวพยายามช่วยเธอจากการขอร้องของเบลล่าเมื่อสิบนาทีที่ผ่านมา

ไม่เจออะไร แอสทริดบอกและเบลล่าถอนหายใจ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะแอสทริด เธอตอบกลับพลางสงสัยว่าที่แอสทริดไม่เจออาจะเป็นเพราะเบลล่ายังไม่ได้ให้เธอครอบครองร่างกายสักครั้งเดียวทำให้แอสทริดไม่สะดวกในการใช้เวทมนตร์มากนัก

"บางสายพันธุ์ที่กล้าแกร่ง" สเตฟานเริ่ม "สูญเสียทัศนคติไป" เคลาส์ต่อและวินาทีต่อมาผู้หญิงที่เคลาส์ป้อนเลือดเป็นคนแรกก็เริ่มตื่นขึ้น เธอหันไปมองรอบๆด้วยความงุนงง "เดริค มาป้อนเลือดแฟนนายหน่อยสิ" เขาสั่ง

วินาทีต่อมาเรย์ก็โจมตีเบลล่าอย่างรวดเร็วและกระทันหันก่อนจะรีบวิ่งออกไปด้วยเสียงคำราม เคลาส์รีบวิ่งไปช่วยเธอขึ้นมาและหันหน้าไปหาสเตฟาน "ไปตามเขามา" เขาพูดก่อนจะพยุงเบลล่าไว้

"เธอโอเค?" เขาถามและเบลล่าก็พยักหน้า "ฉันโอเค" เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนทั้งคู่จะเดินไปหามนุษย์คนเดิมอีกครั้งก่อนจะผู้หญิงคนนั้นจะเริ่มดื่มเลือดจากเขาและนาทีต่อมาเคลาส์ก็ออกไปหาสเตฟานก่อนจะรีบกลับมาและมองดูลูกผสมที่เริ่มตื่นขึ้น

เมื่อราตรีเกิดขึ้นและดวงจันทร์เริ่มส่องสว่างเบลล่าก็ขมวดคิ้วเมื่อความรู้สึกแปลกๆแบบเดียวกันกับที่เกิดขึ้นครั้งแรกที่งานหน้ากากปรากฎในลำไส้ของเธอ นัยตาสีฟ้ามองไปรอบๆด้วยความประหม่าเล็กน้อย

"ข่าวร้ายนะเพื่อนเส้นทางของนายสิ้นสุดแล้ว" เคลาส์พูดและดื่มเลือดจากมนุษย์คนนั้นจนตาย เบลล่ามองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้าใกล้เคลาส์อย่างน่ากลัวราวกับซอมบี้

"ระวังหน่อยนะที่รัก แถวนี้มีคนสำคัญสองคนเท่านั้น" เขาพูดและเริ่มมองดูรอบๆ เบลล่ายืนใกล้เขาและเตรียมพร้อม "บ้าจริง" ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีทองและมีเส้นเลือดใต้ตาขณะที่ดวงตาของเบลล่ากลายเป็นสีส้มเรืองแสงอย่างอันตราย

และการต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้น

เคลาส์ได้ฆ่ามนุษย์หมาป่าบางส่วน เบลล่าฆ่าบางส่วน ที่เหลือเลือดไหลและเบลล่าก็เผาศพพวกเขาให้เหลือแต่ขี้เถ้าด้วยความเมตตาสุดท้ายของเธอต่อพวกเขา

เธอนั่งลงข้างเคลาส์ที่ดูพ่ายแพ้และเบลล่าก็อดสงสารไม่ได้ เมื่อสเตฟานกลับมาในที่สุดพร้อมกับร่างไร้วิญญาณของเรย์ก็มองไปรอบๆที่มีเลือดมากมาย ขี้เถ้าที่หลงเหลือและไฟที่ยังคงเผาไหม้อยู่บางส่วน

"พวกมันเป็นโรคหมาบ้า ฉันกับโรซาเบลล่าเลยฆ่าทิ้งไปบางส่วน ที่เหลือก็เลือดไหล" เคลาส์เริ่มลุกขึ้นยืน "ในที่สุดพวกมันก็ตายทั้งหมด" เบลล่าลุกขึ้นเดินไปยืนใกล้เขา มองดูขณะที่เขาเริ่มโกรธและปาขวดเหล้าทิ้งไปแต่ระมัดระวังไม่ให้โดนเธอ

กรีดร้องและเริ่มระบายออกมา "ฉันทำตามทุกอย่างที่มีคนบอกแล้ว ฉันควรจะเปลี่ยนพวกมันได้ ฉันล้างคำสาปได้แล้ว ฉันฆ่ามนุษย์หมาป่าไปแล้ว ฉันฆ่าแวมไพร์ไปแล้ว ฉันฆ่าดอพเพิลเกงเกอร์ไปแล้ว"

เบลล่ามองดูขณะที่สเตฟานดูตกใจพลางคิดไม่ตกกับความรู้สึกที่ว่าเขาซ่อนบางอย่าง "นายดูโทรมมาก" เคลาส์พูด "ล่าสุดที่ผมดู ผมกำลังจะตาย คุณคงไม่อยากช่วยผม" เบลล่าสังเกตว่าแขนของเขาโดนหมาป่ากัดและเธอก็กลืนน้ำลาย

"ผมจำเป็นต้องกำจัดเขา ผมไม่มีทางเลือก ผมทำให้คุณผิดหวัง ผมขอโทษ ทำสิ่งที่คุณต้องทำเถอะ" สเตฟานพูดและเบลล่าก็มองดูเคลาส์อย่างระมัดระวัง "มันน่าจะได้ผลนะ"

เธอมองดูขณะที่เคลาส์หันหลังเดินกลับไปและหยิบขวดแก้วขึ้นมา กัดมือและเทเลือดลงไปก่อนจะส่งให้สเตฟาน "หมดขวดไปเลย" เคลาส์พูดและสเตฟานก็รับมันไป

"เรากำลังจะไปจากที่นี่" เกิดความเงียบขึ้นอยู่พักหนึ่งและเบลล่าก็มองไปรอบๆดูซากไฟไหม้ด้วยสายตาอ่านไม่ออกก่อนจะสบกับนัยตาสีฟ้าแบบเดียวกันกับเธอ "ดูเหมือนว่าพวกนายสองคนจะกลายเป็นเพื่อนสนิทที่ฉันเหลืออยู่" เขาพูดก่อนจะเริ่มเดินออกไปทิ้งเบลล่าและสเตฟานไว้ด้านหลัง เบลล่าถอนหายใจและเดินตามเขาไปในที่สุด

—

เบลล่าเดินเข้าไปในห้องนอนของเคลาส์ที่ถูกแง้ม นัยตาสีฟ้ามองดูเขาที่หันกลับมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ครู่หนึ่งไม่มีใครพูดอะไรก่อนที่เธอจะเดินไปดึงเขาเข้ามาในอ้อมกอดอบอุ่น

มือของเธอลูบผมของเขาอย่างแผ่วเบาและปลอบโยนและรู้สึกได้ว่าเขากอดกลับและจับเธอแน่นราวกับว่าเธอคือเส้นชีวิตที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อย เบลล่ากระซิบคำปลอบประโลมข้างหูของเขา "ไม่เป็นไร" เธอจูบที่ด้านข้างและไออุ่นก็วนเวียนอยู่รอบๆพวกเขา

ผ่านไปนานนับชั่วโมงแต่เธอก็ไม่ได้บ่น สิ่งที่เธอทำคือปลอบประโลมเขาไปเรื่อยๆจนกว่าเขาจะรู้สึกดีขึ้นในที่สุดเขาก็เริ่มผละตัวออกด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

ไม่ต้องมีคำพูดเบลล่าก็สามารถเข้าใจได้ เธอยิ้มกลับให้เขาและวางหน้าผากแนบกับเขา เพิกเฉยต่อความรู้สึกผีเสื้อหมุนวนในท้องของเธอปล่อยให้ไออุ่นวนเวียนรอบตัวและคืนนั้นพวกเขาก็หลับไปในอ้อมแขนของกันและกัน

talk ;

มาสั้นค่ะแต่มีโมเม้นท์นะ 55555555 มีใครช่วยคิดชื่อเรือน้องออกมั้ยเพราะเราคิดไม่ออกจีงๆ ตายละหว้า

T
B