the vampire diaries — fire on fire , klaus mikaelson

ลำดับตอนที่ #15 : ⁽ 13 ⁾

( 13 )

3x01 - The Birthday

สามเดือน สามเดือนกับการออกจากเมืองกับเคลาส์และสเตฟาน สามเดือนที่เธอไม่ได้ติดต่อใครเลยแม้แต่แคร์โรไลน์หรือเจเรมี มันช่างเป็นสามเดือนที่ถ้าบอกตามตรงละก็ โรซาเบลล่ารู้สึกอิสระและสนุกกับการผจญภัย

ตลอดทางระหว่างสามเดือนนี้พวกเขาสามคนท่องไปทั่วประเทศเพื่อหาหมาป่าและเคลาส์จะเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นลูกผสมเหมือนกับเขา สเตฟานมีอะไรปิดบังไว้อยู่และเบลล่ารู้สึกได้ ตัวเธอเองกำลังพยายามฝึกฝนพลังโดยมีแอสทริดช่วยเป็นระยะๆและเคลาส์ก็....พยายามจีบเธอหรอ?

จะไม่โกหกหรอกนะถ้ามันไม่ได้ทำให้เธอหวั่นไหวแต่แล้วจริงๆก็สงสัยว่าเขาเห็นอะไรในตัวเธอกันแน่ แน่นอนล่ะว่าเธอจะกลอกตาใส่เขาทุกครั้งที่พยายามเล่นมุกจีบเธอแต่เธอก็เกลียดเขาไม่ได้จริงๆ หลังจากสามเดือนที่เขาพิสูจน์แล้วว่าเขาไม่ได้เป็นอย่างที่ใครๆว่าโดยการอ่อนโยนกับเธอก็เพียงพอให้โรซาเบลล่าใจอ่อนลงเล็กน้อย และน่าแปลกที่แอสทริดไม่ได้ขัดค้านหรือต่อต้านหนำซ้ำเธอยังเชียร์โรซาเบลล่าอีก

จะพูดว่าโรซาเบลล่า ฮิลส์เชื่อใจเคลาส์ ไมเคิลสันก็ไม่ผิดนัก

เธอถอนหายใจขณะที่อยู่ในมุมมืดมองหญิงสาวคนนึงเดินออกจากบ้านในรัฐแทนเนสซี "รูดี้" เธอเป่าปาก "รูดี้มาที่นี่เร็ว มันร้อนเกินกว่าจะให้ฉันต้องตามหาแกนะ" เมื่อหญิงสาวหันหลังเป็นสัญญาณให้เคลาส์ออกจากที่ซ่อนกับเบลล่า

"ขอโทษจริงๆครับ เราไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณกลัว" เขาพูดด้วยสำเนียงอเมริกันที่ทำให้เบลล่าอยากจะขำออกมา "มีอะไรให้ช่วยหรอคะ" หญิงสาวถามและเบลล่าก็ยิ้มอย่างใจดีให้เธอพลางเพิกเฉยหลุมในท้องเมื่อเคลาส์จับมือเธอ

"ครับ คือว่า..รถของเราน้ำมันหมด จอดอยู่ไกลสองสามไมล์ เราเดินมาไกลมากเลยบ้านคุณเป็นหลังแรกที่เราพบเราเลยจะขอยืมใช้โทรศัพท์หน่อยน่ะครับ" เคลาส์พูดกับเธอ "ไม่มีมือถือหรอคะ"

เบลล่ายิ้มและหยิบมือถืออกมา "ของฉันแบตหมดและมือถือของคนงี่เง่านี่ก็ตกน้ำจนทำให้เปิดไม่ได้.." เธอชี้ไปที่เคลาส์ "คุณครับ เราไม่ใช่ฆาตกรต่อเนื่องหรอกแค่ขอใช้โทรศัพท์ของคุณเท่านั้นเอง"

"ได้สิคะ" เบลล่าถอนหายใจเบาๆ "งั้น..เราเข้าไปได้มั้ยครับ" เคลาส์ถาม "ไม่ค่ะ ฉันจะไปหยิบโทรศัพท์ออกมาให้คุณเอง" เบลล่าเม้มริมฝีปากเมื่อได้คำตอบและเธอรู้ว่าเคลาส์จะไม่ชอบใจนัก รอยยิ้มของเคลาส์ลดลง "ผมคิดว่าคนเมืองนี้จะไว้ใจคนอื่นมากกว่านี้เสียอีก"

"ฉันมาจากฟลอริด้าค่ะ" หญิงสาวตอบ "อ้อ เข้าใจแล้ว" เคลาส์ปล่อยมือของเบลล่าและจับคอของผู้หญิงคนนั้น "งั้นแสดงความมีน้ำใจแบบคนใต้ให้ดูหน่อยสิ" เธอถอนหายใจเมื่อรู้ว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงด้วยดี

"พนันกับเธอร้อยเหรียญว่าหมาตัวนั้นหนีไปอยู่บ้านที่ติดแอร์เย็นช่ำแล้วล่ะ" เบลล่ามองด้วยสายตาอ่านไม่ออกเมื่อหญิงอีกคนหันมามองพวกเขาด้วยความตกใจ "เกิดอะไรขึ้นน่ะ" เธอถามขณะมองหน้าเพื่อนที่ร้องไห้อยู่ด้วยความกลัว "อย่าโวยวายไปนะมีคนบอกผมว่าเรย์ ซัททันอาศัยอยู่ที่นี่"

"เขาแทบไม่อยู่ที่นี่เลยเดินทางตลอด" เบลล่าถอนหายใจ "แต่ฉันเดาได้ว่าเขากลับบ้านเดือนละครั้ง" เธอพูดและเดินไปพร้อมกับเคลาส์ที่ยังคงจับผู้หญิงเสื้อสีชมพูอยู่ "ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ ตอนนี้เขาอยู่ไหน ถ้าผมต้องบังคับให้คุณบอกผมล่ะก็...มันคงจะเจ็บปวดเกินกว่าที่คุณจะรับได้แน่ๆ"

นัยตาสีฟ้าของเบลล่ามองขณะที่เธอวิ่งหนีแต่เบลล่ารู้ว่าสเตฟานกำลังดักรออยู่ที่หน้าบ้าน เคลาส์จับมือเธอและเดินไปพร้อมๆกัน "ฉันชอบเวลาที่พวกหล่อนวิ่งหนีจริงๆ"

ผูหญิงคนนั้นหันมาอย่างยอมแพ้ "เขาอยู่ที่ทัลลี่ ใกล้ๆกับชายแดน อยู่ที่บาร์ชื่อเซาเธิร์น คอมฟอร์ทไปตามทางหลวงหมายเลขสี่สิบเอ็ด" เบลล่าสูดหายใจเข้าลึกๆและผ่อนออก "ขอบใจมากนะที่รัก ตอนนี้...ให้เพื่อนของผมเข้ามาในบ้านหน่อยได้มั้ย"

"ได้ค่ะ" เธอมองขณะที่สเตฟานเดินเข้ามา "รีบฆ่ายายนี่ซะ แล้วทรมานอีกคน เราจะไปรอที่รถ" เคลาส์พูดกับสเตฟานแล้วพาเบลล่าเดินจากไปก่อนจะปิดประตูบานไม้สีขาว

หลังจากอยู่กับเคลาส์มาสามเดือนเธอก็เริ่มเรียนรู้ที่จะเพิกเฉยหากเขาต้องการที่จะฆ่าใครก็ตาม ท้ายที่สุดแล้วเธอทำข้อตกลงกับเขาและจบลงด้วยการตัดขาดครอบครัวและเริ่มรู้สึกบางอย่างกับเขา มันไม่มีทางหวนกลับได้อีกต่อไป

เสียงกรีดร้องดังออกมานอกบ้านทำให้เบลล่าเกร็งเล็กน้อย แต่เคลาส์ก็โอบแขนรอบเธอทำให้สบายใจขึ้นและรีบพาเธอเดินไปที่รถด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

—

เบลล่าถอนหายใจขณะยืนมองอยู่บนระเบียง เคลาส์ตัดสินใจให้เธอพักก่อนจะเดินทางไปยังบาร์ที่เรย์อยู่และเธอก็แผนแน่วแน่มากที่จะฝึกซ้อมพลังของเธอ เมื่อพูดถึงพลังเบลล่าก็เดินถอยหลังเล็กน้อยก่อนจะกางแขนออกไป กำมือและหลับตา

นึกถึงความสงบและบังคับให้ไฟถูกจุด แอสทริดเริ่มบอกและเบลล่าก็ค้นหาลึกลงไปเมื่อรู้สึกถึงคลื่นสงบที่ชะล้างร่างกาย เธอค่อยๆแผ่มือทั้งสองข้างออกและได้ยินเสียงของไฟถูกจุดทำให้เธอลืมตาขึ้นทันทีด้วยรอยยิ้ม

มือทั้งสองข้างของเธอมีไฟสีส้มเร่าร้อนเต้นอยู่ มันทั้งสวยงามและดูอันตราย "ฉันทำได้แล้ว" เธอพึมพำและสูดหายใจก่อนจะปล่อยให้ไฟลดลงและหายไปในวินาทีต่อมา

"ฉันสังเกตเห็นว่าเธอพัฒนาแล้วนะที่รัก" เสียงคุ้นเคยทำให้เบลล่ารีบหันไป นัยตาสีฟ้าเห็นว่าเคลาส์ยืนพิงกรอบประตูด้วยรอยยิ้มและเธอก็เม้มริมฝีปาก "อืม อย่างน้อยก็ไม่เผาอะไรแล้วล่ะ" เธอพูดพร้อมยักไหล่ด้วยความภาคภูมิใจทำให้เคลาส์หัวเราะเบาๆและเริ่มเดินเข้าหาเธอ

"ใช่ ช่างทรงพลังอะไรเช่นนี้" เขาก้าวเข้าใกล้เธอมากขึ้นและปัดปอยผมของเธอไปไว้ที่หูทำให้เบลล่าหายใจติดขัด เธอกลืนน้ำลายและเม้มริมฝีปาก "นิก..." เธอกระซิบ เคลาส์ยิ้มเยาะเมื่อเธอเรียกชื่อเล่นของเขาทำให้เขารู้ว่าความพยายามประสบความสำเร็จ เธอไม่เคยเรียกมันตลอดสามเดือนที่ผ่านมาแต่ตอนนี้เธอเรียกแล้ว

เบลล่ามองดูใบหน้าของเขาและหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นเล็กน้อย "เราควรจะไปกันได้แล้วนะที่รัก" เขากระซิบข้างหูของเธอก่อนจะทิ้งจูบไว้ที่แก้มของเธอและเร่งความเร็วออกไปทำให้เบลล่าปล่อยลมหายใจโดยไม่รู้ว่ากลั้นไว้ "ไอ้บ้าลูกผสมเอ้ย"

คนผมแดงเดินเข้าไปในบาร์ที่เรย์ควรจจะอยู่ด้วยชุดเดรสสั้นสีดำ ลิปสติกสีแดง ผมที่ปล่อยสยายอย่างสวยงามพร้อมเครื่องประดับราคาแพงที่นิกยืนยันว่าเธอต้องใส่มันให้ได้และนั่งลงข้างชายหนุ่มคนหนึ่งที่สันิษฐานว่าเป็นเรย์ "ขอสก็อตแก้วหนึ่งค่ะ" เธอพูดกับบาร์เทนเดอร์

เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของเรย์ที่จ้อมองร่างกายเธออย่างสนใจ "แล้วผู้หญิงสวยๆอย่างคุณมาทำอะไรที่นี่กัน" เขาถามและเบลล่าก็หันไปยิ้มเยาะโดยพยายามเพิกเฉยความรู้สึกรังเกียจขณะที่มือของเขาวางบนต้นขาของเธอ "อืม พอดีๆเบื่อเลยมาหาความสนุกน่ะ"

"'โอ้ งั้นดีเลยเพราะผมก็หาความสนุกอยู่เหมือนกัน" เบลล่ายังคงยิ้มขณะที่มือของเขาเริ่มลูบขาของเธอ เธอยื่นมือออกไป "โรซาเบลล่า" เธอแนะนำตัวและจับมือกับเขา "เรย์ ซัททัน" เบลล่ายิ้มกว้างขึ้น

"อ่า..นั่นสินะ" เธอพูดและก็ผิวปากเป็นสัญญาณให้เคลาส์เดินเข้ามา "ฉันเห็นว่าคุณพบเขาแล้วนะที่รัก" เมื่อเธอได้ยินเสียงของเขาเธอก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและหันไปหานิกด้วยรอยยิ้ม "แล้วนายเป็นใครล่ะ" เรย์ถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย

"ฉันตามหานายซะทุกหนทุกแห่งเริ่มต้นที่ฟลอริดา เพนซาโคลา ฉันเจอเด็กหนุ่มที่นายเคยทำงานด้วยก่อนจะย้ายมาเม็มฟิสด้วยนะตอนนี้เขาช่วยให้ฉันได้พบสาวสวยน่ารักสองคนแล้วก็เลยนำทางให้ฉันได้มาพบกับนายนี่ไง" เคลาส์พูดขณะนั่งลงและดึงเบลล่าลงไปนั่งตักด้วย

"ผมว่าผมไปก่อนดีกว่า" เรย์เริ่มลุกและเดินออกไปแต่เคลาส์จับแขนเขาไว้ "อย่าเพิ่งสิเพื่อน นายเพิ่งมาถึงเองนะแบบนายจะไปไหนมาไหนคงยากหน่อยแล้วล่ะ" เขากำลังจะเดินออกไปอีกทางแต่สเตฟานก็ขวางเอาไว้ "ถ้าเป็นฉันคงไม่ทำแบบนั้นหรอก"

นัยตาสีฟ้ามองเรย์ขณะที่เขาตระหนัก "แวมไพร์" เบลล่ายิ้มมุมปาก "หาตัวยากจริงนะเรย์ ใช่เพื่อนฉันเป็นแวมไพร์ เขาสะกดทุกคนในบาร์ไว้หมดแล้วดังนั้นไม่ต้องคิดที่จะขอความช่วยเหลือ แต่ฉันน่ะเป็นแบบอื่น..ปีศาจอีกสายพันธุ์หนึ่ง ฉันเป็นทั้งแวมไพร์และมนุษย์หมาป่า"

"นายเป็นอะไรนะ" เบลล่ากลอกตา "เขาเป็นลูกผสมเรย์" เธอตอบ "ฉันอยากจะสร้างลูกผสมแบบฉันอีก ตอนนี้ นายเป็นมนุษย์หมาป่าตัวแรกที่ฉันตามหามาหลายวันเพ็ญ ฉันตั้งใจมากเลยนะเรย์ ฉันอยากให้นายช่วยฉันไปหาฝูงของนายหน่อย แล้วฉันจะตามหาพวกเขาได้ที่ไหนล่ะเรย์"

เบลล่าหยิบสก็อตขึ้นมาแล้วดื่มหมดอย่างรวดเร็วขณะมองสถานการณ์ตรงหน้า "คุณสะกดผมไม่ได้ มันไม่ได้ผลหรอก" เรย์บอก เคลาส์หันไปหาสเตฟานและนัยตาสีฟ้าของเธอกลอกไปมา "ขอสก็อตแอนด์เดอะร็อคแก้วหนึ่งครับ จะบอกอะไรให้นะเรย์ เราจะเล่นเกมกิมดื่มกันซะหน่อยฉันอยากเรียกว่าเกมบอกความจริงหรือเจอวูฟเบนส์"

สเตฟานหยิบวูฟเบนส์ออกมาและผ่อนคลายบนตักของเคลาส์ "น่าสนุกดีนะเรย์" เธอถอนหายใจและรู้ว่ามันจะไม่จบลงด้วยดี

เบลล่านั่งอยู่ที่บาร์ด้วยอารมณ์สับเปลี่ยนไปมาขณะที่เรย์ยังคงถูกทรมานจากการปาลูกดอกวูฟส์เบนส์ใส่โดยสเตฟาน เธอคร่ำครวญขณะที่เอนตัวลงบนตักของเคลาส์ที่จับเอวเธอไว้ "เสียงของเขาดังมาก" เธอบ่นและเคลาส์ก็หัวเราะคิกคักอยู่ใกล้หูของเธอ

เบลล่าเริ่มสังเกตว่าตัวเองเข้าใกล้เคลาส์และผ่อนคลายกับเขามากขึ้นโดยไม่ต้องพยายามเหมือนตอนแรก แต่เธอก็ยังไม่ไปถึงขั้นที่เรียกว่าคนรักกับเขาซะที เธอกำลังสับสนและต้องการเวลาอีกหน่อยซึ่งเธอเคยบอกเคลาส์ไปแล้วและเขาก็เข้าใจ

"เขาเป็นคนดื้อรัั้นนะว่ามั้ย" เคลาส์ถามและเบลล่าก็ยิ้มเยาะ "แน่นอนล่ะแต่ไม่มีใครดื้อรั้นไปกว่าเคลาส์ ไมเคิลสันที่ตามจีบโรซาเบลล่า ฮิลส์ไม่หยุดตลอดสามเดือน" เธอมุ่ยหน้า เคลาส์หัวเราะ "แต่ความพยายามนั้นก็ดูเหมือนจะสำเร็จนะ" เธอแทบจะได้ยินรอยยิ้มเยาะของเขาในเสียงของเขา

เธอฮัมเพลง "ไม่แน่หรอก" เธอพูดขณะที่ดื่มแอลกอฮอล์อีกแก้ว "แล้วตอนนี้ก็คิดว่าควรจะเมาได้แล้วแต่ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ" เธอย่นคิ้วและมองไปที่เคลาส์ที่เลิกคิ้ว "คงเป็นเพราะเธอเป็นไฟว์เบิร์ดน่ะที่รัก มันเลยเผาผลาญทันทีที่ดื่มเข้าไป"

เบลล่าคร่ำครวญ "แปลว่าฉันกลับไปเมาเหมือนตอนสิบสี่ไม่ได้แล้วสินะ" เธอเห็นเขาหรี่ตามองเธอด้วยความสนุกสนาน "เมาเหล้าครั้งแรกตอนสิบสี่? จริงหรอที่รัก?" เบลล่าหัวเราะ "จะว่ายังไงได้ วัยรุ่นมันอยากรู้อยากลอง" เคลาส์ส่ายหัวด้วยความสนุกสนานและวางคางบนไหล่ของเบลล่า

พวกเขาถูกขัดจังหวะโดยหญิงสาวคนหนึ่ง "สวัสดีค่ะคุณเคลาส์ ฉันมีข้อมูลบางอย่างจะบอกคุณ คุณบอกให้ฉันมาบอกคุณถ้าฉันพบเห็นอะไรฉันเห็นเดม่อนที่บ้านสวนค่ะ" เบลล่าขมวดคิ้ว

"ขอบคุณมากคลอดีน บอกเพื่อนของเธอให้จับตาดูเพื่อนบ้านดีๆนะ" เคลาส์บอกและคลอดีนก็เดินออกไปพร้อมๆกับสเตฟานที่เดินเข้ามาหาพวกเขาสองคน "พี่ชายของผมยังตามเรามาหรอ" เขาถาม

"เขาเข้าใกล้ขึ้นทุกทีเห็นทีฉันต้องจัดการเรื่องนี้ซะแล้ว" แต่ก่อนที่เคลาส์จะทำอะไรได้สเตฟานก็หยุดเคลาส์ "ไม่ ไม่ต้องให้ผมจัดการเถอะ" เขาเสนอและเคลาส์ก็เลิกคิ้ว "ทำไมฉันต้องปล่อยนายไปด้วยล่ะ" เขาถาม

"เพราะคุณรู้ว่าผมจะกลับมาไงล่ะ" สเตฟานตอบ "งั้นรึ" เบลล่ามองทั้งคู่ "คุณช่วยชีวิตพี่ชายผมไว้ ผมเป็นข้ารับใช้คุณ" สเตฟานบอก "ช่างเป็นข้อตกลงที่น่าเบื่อจริงๆ นายทำแบบนั้นแล้วรู้สึกสนุกสักนิดไหมล่ะ"

เขาชี้ไปทางเรย์ที่ยังคงคร่ำครวญ "ผมจะทำให้มั่นใจว่าพี่ชายของผมจะไม่รบกวนเราอีกเลย" สเตฟานพูดและเดินออกไป เบลล่าถอนหายใจ "มีอะไรหรือเปล่าที่รัก?" เขาถาม "สเตฟานดูเหมือนมีอะไรปิดบังอยู่ตลอดเวลา"เธอขมวดคิ้วและเคลาส์ก็จูบไหล่ของเธอเพื่อสร้างความสะดวกสะบายขึ้นเล็กน้อย "อย่าไปห่วงเขาเลยที่รัก"

เบลล่ามองอย่างว่างเปล่าขณะที่เรย์นอนอยู่บนโต๊ะบิลเลียดอย่างอ่อนแรง "เอาล่ะมันมีอยู่สามขั้นตอนนะเรย์ นี่เป็นขั้นแรกฉันอยากให้นายดื่มเลือดจากข้อมือของฉัน" เคลาส์เริ่มขณะเดินวนรอบเรย์

"ผมบอกไปแล้วว่าจะหาฝูงหมาป่าได้ที่ไหน คุณยังต้องการอะไรจากผมอีก" เรย์ถาม "นายไม่ได้ฟังที่ฉันบอกหรอเรย์ ฉันมีแผนการสุดยอดให้นายเลยนะ" เคลาส์พูดจากนั้นก็ถือมีดเอาไว้

ลูกผสมดั้งเดิมใช้มีดกรีดข้อมือของเขาแล้วบังคับให้เรย์กลืนเลือดของเขาลงไปในลำคอเพื่อที่จะได้เข้าไปในระบบของเขา "แล้วเขาจะขอบคุณฉันที่หลัง เอาเลยไอ้หนู" เคลาส์ยังคงป้อนเลือดขณะที่เรย์ดิ้นรน

จากนั้นเขาก็เอามือออกและเบลล่าก็เดินเข้าไปใกล้พวกเขาเรื่อยๆโดยถอนหายใจเล็กน้อย "คุณจะทำอะไรตอนนี้" เรย์ถาม "ถึงขั้นที่สองแล้วเรย์" เคลาส์พูดและมองขึ้นไปที่เบลล่าก่อนจะยื่นมือราวกับให้เกียร์ติเธอ

เธอถอนหายใจและยิ้มเดินไปใกล้เรย์ก่อนจะวางมือด้วยความใจดีและอบอุ่นบนแก้มของเขาขณะที่อีกข้างอยู่บนลำคอของเขา เธอต้องกำจัดความโกรธออกไปหลังจากที่โกรธในความสับสนของความรู้สึกตัวเองและทุกความรู้สึกที่ได้เริ่มเปลี่ยนไปหลังจากออกจากเมือง

เบลล่ายิ้มก่อนจะหุบลงอย่างรวดเร็วเมื่อกระพริบตาและเปลี่ยนมันเป็นสีส้มจากนั้นก็หักคอเรย์ภายในครั้งเดียว เธอถอนหายใจและยิ้มให้เคลาส์ที่ยิ้มกลับมาเล็กน้อย เขารู้ว่าอารม์เธอไม่คงที่ตั้งแต่พิธีกรรม

พวกเขาหันกลับไปมองเมื่อรู้สึกได้ถึงการปรากฎตัวด้านหลัง "นายกลับมาแล้วนี่" เคลาส์พูดกับสเตฟาน "นายสงสัยอะไรในตัวฉันงั้นหรอ" สเตฟานถาม "ตอนนี้ยัง ฉันรู้ว่านายคงผ่านบนทดสอบ นายยังคงห่วงพี่ชายกับชีวิตแบบเดิมของนายอยู่"

"ไม่หรอก ผมไม่ได้ห่วงอะไรอีกต่อไปแล้ว" สเตฟานบอก "นายแสดงได้ดีมากสเตฟาน ฉันเกือบจะเชื่อนายแล้วล่ะ เพื่อเห็นแก่พี่ชายของนายหวังว่าเขาจะเชื่อนะ" เคลาส์เดินไปหาสเตฟานที่นั่งลงบนบาร์

"นายไม่เคยหยุดห่วงครอบครัวเลยใช่มั้ยแต่ทุกครั้งที่นายดื่มเลือดมันก็ทำให้นายปล่อยวางได้มากขึ้น" เคลาส์กระซิบกับสเตฟานและชั่วขณะหนึ่งเบลล่าก็รู้สึกคิดถึงเจเรมี เอเลน่าแม้แต่ป้าเจนน่าที่อยู่กับเธอมาเกือบสิบปีแต่เธอสะบัดหัวปล่อยมันไป ไม่มีทางที่พวกเขาจะมองเธอเหมือนเดิมอีกต่อไป เธอได้กลายเป็นฆาตกรฆ่าป้าเจนน่าและเอเลน่าในคืนนั้น

นัยตาสีฟ้าหม่นหมองลงเมื่อคิดถึงมันแต่แล้วก็สว่างขึ้นเมื่อเธอนึกถึงเอไลจาห์ เธอยังมีเขาแม้เขาจะอยู่ในโลงและแอสทริดที่คุยกับเธอแค่ในหัวและเป็นวิญญาณและให้ตายเถอะเธอยังมีเคลาส์

เธอยังมีเคลาส์....

talk ;

ตอนแรกของฤดูกาลนี้ได้เริ่มแล้วค่ะ ซีซั่นสามที่รอคอย โมเม้นท์เคลาส์กับโรซี่จะเยอะกว่านี้ไปตอนต่อไปและใครที่รอฉากจูบบอกเลยว่าอีกยาววว >3

T
B