marvel — thundergirl , natasha romanoff

ลำดับตอนที่ #9 : 08

╰┈➤ 08

     หลังจากที่ทำการค้นหาโดยคร่าวและตามหาอัลตรอนว่ามันกำลังจะมุ่งหน้าไปที่ใดต่อ พวกเขาก็ได้คำตอบว่ามันอาจจะกำลังพยายามสร้างร่างกายให้สำเร็จ กลายเป็นหุ่นยนต์เต็มรูปแบบที่ไม่สามารถทำลายได้

     พวกเขาพบว่าสถานที่ที่อัลตรอนกำลังจะไปคือที่กกดาลของพ่อค้าตลาดมืด — ยูรีส ทางชายฝั่งแอฟริกาใต้ เขาขโมยและลอบนำวัสดุโลหะที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกออกมาจากขายจากประเทศนามวาคานด้า มันคือไวเบรเนียม โลหะที่ถูกนำมาทำโล่ของพ่อของเธอ

     เจนน่าสวมชุดของเธอทันที หน้ากากถูกนำมาปกปิดครึ่งล่างของใบหน้าของเธอและผมสีน้ำตาลยามก็ถูกมัดเป็นเปียเรียบร้อย เธอเก็บกริชประจำตัวไว้บนเข็มขัดข้างกาย

     เหล่าอเวนเจอร์สสามารถไปถึงที่กกดาลของยูรีสและเหล่าลูกน้องของเขาได้ไม่กี่วินาทีหลังจากอัลตรอนผู้มีฝาแฝดแม็กซิมอฟฟ์ข้างกาย เจนน่าหลบในความมืดระหว่างที่ฟังการสนทนาและดูสถานการณ์อย่างเงียบๆ

     "ได้ยินแล้วมันหงุดหงิด สตาร์คมันกวนใจข้าจริง!" เสียงของอัลตรอนดังขึ้น นัยตาสีฟ้าของเจนน่ามองดูด้านล่างด้วยความเฉียบคม "อ้าลูกจ๋า อย่าทุบหัวใจพ่ออย่างนั้น" สตาร์คเอ่ยขณะร่อนลงจอดตรงหน้าของอัลตรอนพร้อมกับพ่อของเธอและธอร์

     พวกเขาตกลงกันว่าคนอื่นๆจะอยู่ในความมืดขณะที่อีกสามคนต่อสู้กับอัลตรอนโดยตรง "ได้ทุบก็คงดี" อัลตรอนตอบ "ไม่มีใครทุบอะไรทั้งนั้น"

     "แล้วถ้าข้าจะกินกระท้อนล่ะ" หุ่นยนต์เอ่ยมุกและเจนน่าก็กรอกตาขณะที่ร่างของเธอเดินไปตามกระแกรงเหล็กอย่างเงียบเชียบ "กำลังจะยิงเลยมุกนี้" โทนี่เอ่ยและเจนน่าได้ยินผ่านหูฟังที่เชื่อมต่อกันของเธอ

     "อ้า ตลกตัวพ่อ คุณสตาร์ค ชอบมั้ยคลังอาวุธ ของเคยๆขาย" ฝาแฝดแม็กซิมอฟฟ์ชายเอ่ยและเจนน่าก็อดขมวดคิ้วกับเขาไม่ได้ เธอมองไปที่ฝาแฝดหญิงและเห็นถึงความแค้นและโกรธในสายตาของเธอ จากข้อมูลที่ได้มาพวกเขาอาสาที่จะเป็นหนูทดลองของไฮดร้าและได้รับพลังมา

     "พวกเธอยังถอนตัวทัน" พ่อของเจนน่าเอ่ยด้วยความพยายามโน้มน้าว "เรารอดหรอก" ฝาแฝดหญิงเอ่ยตอกกลับ "กัปตันอเมริกา ยอดสุภาพบุรุษพ่อพระ แสร้งทำเป็นอยู่ได้โดยไร้สงครามเสียดายข้าอ้วกแบบมนุษย์ไม่ได้" เจนน่ากรอกตา

     "ถ้ารักสันติจริง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา" ธอร์เอ่ย "สับสนความหมายแล้วระหว่างสันติกับหุบปาก" มือของเธอหยิบแท่งเหล็กเล็กๆออกมาสองแท่งและกดที่ปุ่มก่อนที่มันจะแปรเป็นหอกไร้ด้ามแหลมสองอันยาวสี่ฟุตอย่างเงียบ มือของเจนน่าจับมันแน่นจนข้อนิ้วของเธอกลายเป็นสีขาว

     "เอาไวเบรเนี่ยมไปทำไม" สตาร์คถาม "ดีจังที่ถาม ได้ถือโอกาสโม้แผนชั่วให้ฟังแบบในการ์ตูน" อัลตรอนเอ่ยก่อนที่จะกำมือเหล็กของเขาและใช้พลังงานสีฟ้าอ่อนดึงสตาร์คโดยที่หุ่นยนต์อารักขาสองตัวร่อนลงตรงหน้าของพ่อของเธอและธอร์

     อัลตรอนยิงแสงสีแดงออกไปทำให้ส่งสตาร์คไถลก่อนจะกระแทกกับผนังเหล็กอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นรอยบุม วินาทีต่อมาทั้งคู่ก็บินใส่กันและเริ่มต่อสู้ขณะที่พ่อของเธอและธอร์ต่อสู้กับหุ่นยนต์สองตัว

     เปียโตร — ฝาแฝดชายแม็กซิมอฟฟ์ใช้พลังความเร็วของเขาวิ่งไปและกระแทกกับธอร์ทำให้เทพเจ้าสดุด แสงสีเงินดูเหมือนจะทิ้งร่องรอยเอาไว้หลังจากที่เขาวิ่ง สตีฟพยายามจะไปหาแวนด้าแต่เธอก็กางมือออกก่อนจะใช้พลังสีแดงของเธอกระแทกเขากลับไป

     เสียงยิงดังขึ้นและเจนน่าก็หันหลังกลับไปพบกับลูกน้องของยูรีสเล็งปืนมาทางเธอ ทันทีที่กระสุนเริ่มยิงเจนน่าก็กางมือทั้งสองข้างออกมาและโล่สีน้ำเงินที่มีรูปร่างราวกับสายฟ้าฟาดปรากฎขึ้นตรงหน้าของเธอ กันกระสุนที่กำลังยิงมาทางเธอ

     เสียงยิง เสียงต่อสู้และความโกลาหลดังขึ้นรอบตัวของเจนน่าและนัยตาของเธอก็เปล่งประกายสีน้ำเงินเข้มก่อนที่โล่จะหายไปและในเสี้ยววินาทีต่อมากระแสไฟฟ้าสามสายก็ไหลออกมาจากแขนของเธออย่างมหัศจรรย์ก่อนที่พุ่งเข้าใส่ผู้ชายสามคนทำให้พวกเขาสลบไปในทันที

     หอกไร้ด้ามแหลมสองอันถูกหยิบขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เธอต้องทิ้งมันลงอย่างไม่เต็มใจเพราะการยิง เธอควงมันไปมาก่อนที่ยิ้มเยาะภายใต้หน้ากากเมื่อเห็นคนมาเพิ่ม

     การเคลื่อนไหวของเธอรวดเร็วอย่างเหลือเชื่อในวินาทีต่อมา เจนน่ากระโดดกลับหลังลงจากชั้นสองของเรือและลงจอดบนตะแกรงเหล็กด้วยเสียงดังทำให้ลูกน้องยูรีสสองคนหันมา "หวัดดี" เธอทักทายก่อนที่จะใช้หอกฟาดหัวของพวกเขาจนสลบไป

     เธอหันไปรอบๆและสอดส่องก่อนที่จะเริ่มเดินอย่างช้าๆบนตะแกรงเหล็ก "ธอร์ รายงาน" เสียงของสตีฟดังขึ้นในหูฟังของเธอ "ยัยแฝดจะสะกดจิตข้า ระวังให้ดีไม่แน่ใจว่ามนุษย์จะรับมือไหว โชคดีหน่อย ข้าพลังเหนือมนุษย์"

     สิ้นเสียงเตือนของธอร์เจนน่าก็รู้สึกได้ถึงการวิ่งอย่างรวดเร็วจากนั้นขาของเธอก็ถูกสกัดและเจนน่าก็ล้มลงนอนหงาย เธอส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดเล็กๆที่แทรกเข้ามาในหัวของเธอ

     เธอยันตัวเองค่อยๆลุกขึ้น ปิดเปลือกตาแน่นและส่ายหัวก่อนที่ค่อยๆเปิดเปลือกตาอีกครั้งแต่คราวนี้สิ่งที่เธอเห็นไม่ใช่ด้านในเรือรบอีกต่อไปแล้ว รอบข้างเปลี่ยนไปกลายเป็นถนนที่ว่างเปล่าในยามราตรีของเมืองซีแอตเทิล เจนน่าลุกขึ้นยืนอย่างสับสนและพบว่าตัวเองใส่ชุดเสื้อยืด แจ็ตเก็ตยีนส์และกางเกงขายาวกับรองเท้าบูทสีดำ

     หญิงสาวมองไปรอบๆอย่างไม่มั่นใจก่อนจะค่อยๆเดินไปข้างหน้า ตามทางของคอนกรีตอันว่างเปล่า ความหนาวเย็นกระทบกับส่วนผิวของเธอที่เปลือยเปล่า เธอกระพริบตาและทันใดนั้นข้างหน้าเธอก็ปรากฎร่างไร้ชีวาของผู้คนมากมายที่เธอคุ้นหน้า

     เจนน่าอ้าปากค้างและน้ำตาเอ่อคล่อก่อนจะรีบวิ่งตรงไปข้างหน้า "ไม่ ไม่ ไม่" เธอร้องไห้ออกมาและเอื้อมมือวางลงบนแก้มของหญิงสาวผมสีน้ำตาลแดงที่เธอหลงรัก "นาตาชา!" เธอตะโกน

     เจนน่าสะอื้นก่อนจะมองไปรอบๆและสังเกตเห็นอีกหลายร่างอันได้แก่ คลินท์ สตีฟ โทนี่ ลิเลีย นิค ฟิวรี่ บรูซ มาเรีย ฮิลล์และเพ็กกี้ คาร์เตอร์

     เธอกระพริบตาสีฟ้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาสีใสก่อนจะมองลงมาที่ศพของนาตาชาอีกครั้งจากนั้นก็แข็งทื่อเมื่อรู้สึกได้ถึงร่างของบุคคลที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เจนน่าหันไปอย่างช้าๆและพบกับร่างของชายหนุ่มในชุดสีดำ ผมสีดำขลับและนัยตาสีเข้มขับให้โครงหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพกรีกเด่นชัดขึ้น

     เจนน่าเกือบจะลืมวิธีการหายใจของเธอเมื่อเห็นเขา "นิโคไล" น้ำเสียงของเจนน่าเต็มไปด้วยความสับสนปนเปไปกับความเจ็บปวดแลมันก็สั่นเครือเมื่อถูกเอ่ยออกมา

     ทว่าดวงตาของนิโคไลเต็มไปด้วยน้ำตา สีหน้าของเขาเหมือนดั่งครั้งล่าสุดที่เธอเห็นก่อนที่เขาจะเข้าสู่ภาวะเจ้าหญิงนิทรา — เธอมองขณะที่มือสากของเขาค่อยๆเลื่อนขึ้นมาในระดับใบหน้าของเธอ

     น้ำตาสีใสหยดหนึ่งร่วงหล่นกระทบกับแก้มเนียนของเจนน่าและเธอก็ยืนนิ่งเมื่อสัมผัสของเขากรทบกับแก้มเปื้อนน้ำตาของเธอ นัยตาสีฟ้าของเธอเข้าไปในนัยตาสีเข้มของเขา "ตื่น" เขากระซิบทว่าน้ำเสียงกลับไม่สั่นเครือเช่นการแสดงออก

     เจนน่าขมวดคิ้วด้วยความงุนงง "ตื่นได้แล้วนกน้อย" เขาเอ่ยซ้ำและเจนน่าก็รู้สึกราวกับว่าสายฟ้าได้ผ่าลงมาที่เธอเป็นครั้งที่สอง ความเจ็บปวดและเสียวซ่านเกิดขึ้นไปทั่วร่างกายของเจนน่า

     เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะปิดเปลือกตาแน่น ร่างกายของเธอรู้สึกชาก่อนที่ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอจะสัมผัสได้ถึงตะแกรงเหล็กใต้ฝ่ามือได้อีกครั้ง เจนน่าลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะเงยหน้าขึ้น

     นัยตาสีฟ้าเต็มไปด้วยน้ำตา คราบน้ำตาแห้งเปื้อนแก้มและเธอก็รู้สึกราวกับว่าพึ่งตื่นขึ้นจากฝันร้าย — มันไม่ใช่เรื่องจริงหรอกหรือ มันเป็นเพียงภาพหลอนหรือไม่ เธอตั้งคำถามก่อนจะยันตัวเองขึ้น

     จากนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นเพียงภาพจากความกลัวของเธอเท่านั้น เจนน่าเบิกตากว้างและเริ่มเดินก่อนจะพบว่าตัวเองอ่อนแรงและเธอก็ต้องยันเหล็กไว้เพื่อช่วยถ่วงน้ำหนัก

     "เจนน่า?" เสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้น เจนน่าหันไปพบกับคลินท์ที่เร่งรีบเดินมาหาเธอ "คลินท์" เสียงของเธอสั่นเครือและยังสัมผัสได้ถึงผลกระทบของภาพหลอนที่พึ่งเกิดขึ้น คลินท์เดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วและสังเกตเห็นคราบน้ำตาแห้งเปื้อนแก้ม

     "เกิดอะไรขึ้น แนทกับคนอื่นๆอยู่ไหน" เจนน่าถามด้วยแรงเหลือน้อยเต็มทีแม้ว่าเธอจะเริ่มฟื้นคืนจากภาพหลอนแต่เธอยังคงต้องการการยืนยันว่าแนทไม่ได้ตายจริงๆและความกลัวของเธอไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ

     "พวกเธอโดนเล่นงานกันหมดทุกคนเลย แนทปลอดภัยดี คนอื่นๆด้วย" คลินท์ตอบก่อนจะเข้ามาช่วยพยุงเจนน่า "ดี" เจนน่าตอบรับและค่อยๆเดินไปหาคนอื่น

—

     เจนน่ารีบโทรหาลิเลียทันทีที่เธอขึ้นบนยานและหลังจากการเล่าเรื่องและลิเลียที่ทำให้เจนน่ามั่นใจว่าเธอยังสบายดี เจนน่าก็ถอนหายใจ พลังงานเริ่มฟื้นคืนอย่างช้าๆ เธอสังเกตเห็นแนทที่เหม่อลอยกับพ่อของเธอที่หลงทางในความคิดของเขา ธอร์ที่เดินไปมา บรูซที่กอดตัวเองหลังจากการแปลงสภาพเป็นฮัค สตาร์คที่นั่งอยู่ด้านหน้าและคลินท์ที่ขับยาน

     "สื่อตีข่าวกันสนุกเลย แต่คนไม่สนุกด้วย ยังไม่มีหมายจับแบนเนอร์อย่างเป็นทางการแต่กระแสสังคมแรงมาก" เสียงของมาเรียดังผ่านเครื่องสื่อสารของยาน เจนน่านั่งลงบนที่นั่งของยานและเอนหลังพิง ทุกครั้งที่เธอหลับตาเธอจะเห็นภาพของร่างไร้ชีวิตของผู้คนที่เธอรักและความทรงจำเก่าๆของครอบครัวอุปภัมถ์ที่ประสบชะตากรรมเดียวกันกับในภาพหลอนฉายชัดเจนในความคิดของเธอ

     "องค์กรสตาร์คกู้ภัยล่ะ" โทนี่ถาม "ลงพื้นที่แล้ว ทางนั้นล่ะ" มาเรียถามกลับ "ทุกคนก็...โดนกันหมด เดี๋ยวก็คงหาย" โทนี่ตอบคำถามของเธอ

     "ช่วงนี้ควรล่องหนหายตัว อย่างเพิ่งโผล่มา" มาเรียแนะนำ "หนีกบดานหรอ" สตาร์คถาม "จนกว่าเราจะเจอตัวอัลตรอน ไม่มีข้อเสนออื่นให้เลือก" มาเรียเอ่ย "ไม่มีเหมือนกัน"

     เจนน่าตัดสินใจลุกขึ้นยืนและนั่งลงข้างๆแนท เธอหันไปมองพ่อของเธอและยิ้มเล็กๆเมื่อรู้ว่าเขาจะไม่เป็นไร เขาแข็งแกร่งและกำลังฟื้นคืนพลัง — สิ่งหนึ่งที่เจนน่าได้รับมันมา

     เธอตัดสินใจค่อยๆสอดมือเข้าไปในมือที่กำอยู่ของนาตาชาอย่างช้าๆและนุ่มนวล การกระทำดูเหมือนจะทำให้นาตาชาหลุดออกจากภวังค์ความคิดและหันมองด้านข้างเพื่อพบกับเจนน่าที่แม้ดูเหนื่อยล้าเช่นเดียวกันและนัยตาสีฟ้าของเธอก็เข้มขึ้นแต่เธอก็ยังยิ้มให้นาตาชาเป็นดังคำปลอบโยนอย่างเงียบๆ

     นาตาชาค่อยๆยิ้มกลับให้เจนน่าและหญิงสาวก็บีบมือนาตาชาก่อนจะดึงเธอเข้าไปกอดโดยรู้ว่านาตาชาต้องการมันมากที่สุด ไม่ว่านาตาชาจะเห็นอะไรในภาพหลอน มันส่งผลต่อเธอมากเท่าๆกับของเจนน่า

     สัมผัสและความอบอุ่นจากนาตาชาทำให้เจนน่ารับรู้ได้ถึงความรู้สึกจริง นาตาชายังมีชีวิตอยู่และสิ่งที่เจนน่ากำลังทำเป็นเรื่องจริง เธอหลับตาลงและใช้มือทั้งสองข้างกุมมือของนาตาชาเอาไว้

     พวกเขาอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันก่อนที่เจนน่าจะผละออกมาและเอนตัวนอนลงบนตักของนาตาชาที่เริ่มยิ้มเล็กๆ มือเรียวของแม่ม่ายสาววิ่งผ่านเส้นผมสีน้ำตาลนุ่มของเจนน่าขณะที่หญิงสาวค่อยๆตกลงสู่ห้วงนิทราที่ถูกขุดของความทรงจำ

—

     "ฉันคิดว่าเธอสวยมากเลยนะ" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นและเจนน่าก็เงยหน้าขึ้นมองเขาจากจานอาหารของเธอ เธอเลิกคิ้วด้วยความตกใจที่ของชายหนุ่มตรงน้าเธอที่จู่ๆก็พูดขึ้นมา

     "อะไรกันนิโคไล" เธอถาม "อารมณ์ไหนเนี่ย" นิโคไลหัวเราะคิกคักก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบและวางมันลงอีกครั้งหนึ่ง นัยตาสีเข้มของเขาไม่เคยละจากเธอ "เปล่านี่ แค่ชมเฉยๆเอง" เขาตอบคำถาม

     เจนน่าส่ายหัวและกลั้นรอยยิ้มที่ขู่ว่าจะปรากฎบนใบหน้าของเธอ "ฉันรักเธอ" เขาเอ่ยขึ้นด้วยความหุนหันพลันแล่นอีกครั้งและเจนน่าก็กระพริบตา "เอ่อ.."

     "เธอรักฉันมั้ย" เขาถามแต่ก่อนที่เจนน่าจะได้ตอบเขาก็เอ่ยขึ้นอย่างขี้เล่นอีกครั้ง "เธอต้องรักฉันแน่ๆ ไม่งั้นเธอไม่ตกลงไปเดทกับฉันหรอก"

     "อะไรก็ตามที่ทำให้นายนอนหลับในตอนกลางคืนนิค" เจนน่าเอ่ยและใบหน้าของชายหนุ่มผมสีเข้มก็ค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

talk ;

เปิดเผยอดีตน้องรึยังนะ ติ๊กต้อกๆ 55555555 บทสั้นไปมั้ยคะ เรารู้สึกว่ามันยาวเพราะมีแทรก gif เนี่ยแหละ

เปิดเผยตัวละครใหม่อีกแล้วค่ะ นิโคไลเป็นใครกันแน่น้าาาาาาแต่ที่แน่ๆฉากพี่แกกับน้องเจนน่ามาแล้วววว ปริศนาอดีตน้องยังมีอีกเยอะรอให้ไขค่ะ ถ้าเปิดเผยทั้งหมดตอนนี้มันก็ไม่น่าตื่นเต้นน่ะเส้

ป.ล.แอบสปอยตอนหน้ามีฉากจูบระหว่างนาตาชากับน้องเจนน่าแล้ว!!!!!

ป.ล.2 และใช่ค่ะ เราใช้เบน บาร์นสรับบทเป็นตัวละครนิโคไลของเรา55555555555

TB