Lovin'You

ลำดับตอนที่ #5 : Part 5 : Love me love my DoG

-Talk-

YoSooออกแล้วเน้เคอะ ถ้าใครชอบก็เม้นต์มาเยอะๆนะคะ

Part 5 : Love me love my DoG

“ฮารังกี้...วันนี้เราไปอาบน้ำที่ร้านกันนะ จะได้ซื้อขนมกลับมาด้วยเอามั๋ย” ยูชอนพูดกับลูกสุนัขพันธุ์ไซบีเรียน  ฮัสกี้ของเขา

เขารักสุนัขตัวนี้มาก ถึงขนาดสร้างบ้านหลังเล็กๆในพื้นที่บ้านของเขาให้มันอยู่เลยทีเดียว ภายในบ้าน(หมา)หลังนั้นมีเตียงนอนแสนสบาย และของเล่นครบครัน

“เอาล่ะๆเราไปกันได้แล้ว”มือใหญ่เปิดประตูรถเฟอร์รารี่ด้านข้างคนขับให้ฮารังกี้กระโดดขึ้นไปนั่ง แล้วออกเดินทาง

........

....

กริ๊ง~!

เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านอาบน้ำ ตัดขนสุนัข ดังขึ้นเมื่อยูชอนเปิดประตูเข้าไป

“อ้าว! สวัสดีค่ะคุณยูชอน วันนี้พาฮารังกี้มาอาบน้ำอีกแล้วเหรอคะ นี่ก็เพิ่งจะอาบไปเมื่อสองวันก่อนเอง นี่พามาอาบอีกแล้วเหรอ มาค่ะมาเดี๋ยวดิฉันดูแลเจ้าฮารังกี้ให้เอง”เสียงเจ้าของร้านจ้อไม่หยุดตั้งแต่ยูชอนมาถึง

“ฝากด้วยแล้วกันนะฮะ” ยูชอนทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ ที่ประจำของเขา

ร้านนี้ไม่ได้หรูหรามากนัก และไม่ค่อยมีคนเพราะทำเลที่ตั้งร้านไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เห็นจะมีแต่เจ้าฮารังกี้ล่ะมั้งที่เข้า ออกที่นี่บ่อยๆ

ยูชอนเหยียดขายาวๆของเขาออกอย่างไม่เกรงใจใคร เขากำลังจะหลับอยู่แล้วเชียวถ้าเกิดไม่มีเสียงเอะอะโวยวายเกิดขึ้นจากประตูหน้าร้าน

“อะไรเนี่ย ร้านนี้นอกจากฉันยังมีคนรู้จักอีกเหรอ” ยูชอนนึกขำๆก่อนที่จะตั้งใจฟังว่าเกิดอะไรขึ้น

“เซียกี้ ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าเลียหน้าได้มั๋ย ฮ่าฮ่าฮ่า อย่า! ฮิฮิ” เสียงน่ารักดังมาแต่ไกล พร้อมกับเสียงหัวเราะที่บ่งบอกให้รู้เลยว่ากำลังจั๊กจี้สุดๆ

“คุณจุนซูสวัสดีค่ะ หืม~ เซียกี้นี่ประจำเลยนะคะ รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าของบ้าจี้แล้วยังจะแกล้งอีก มานี่มาเดี๋ยวจะอาบน้ำให้น้าาาาาา~”เจ้าของร้านที่เพิ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำ รีบออกมาทั้งๆที่ยังอาบน้ำตัวก่อนไม่เสร็จ

“เอ...แต่คุณมีลูกค้าอยู่ก่อนหน้าแล้วนี่ครับ ไม่เป็นไรครับผมรอได้”เสียงน่ารักดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ยูชอนยิ่งสนใจหน้าตาของเจ้าของเสียงคนนี้มากขึ้น จึงรีบลุกเดินออกไป

“ไม่เป็นไรครับอาบน้ำพร้อมกันสองตัวเลยก็ได้ ดีซะอีกฮารังกี้จะได้ไม่เหงา” ยูชอนก้าวขายาวๆของเขาอย่างไม่เร่งรีบไปตรงที่สองคนนั้นยืนอยู่

“ก็ดีเหมือนกันนะคะ เซียกี้จะได้เล่นกับเพื่อนจนลืมที่จะเลียหน้าดิฉันน่ะค่ะ”เจ้าของร้านเสนอก่อนที่จะอุ้มเซียกี้ ลูกสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้เหมือนกัน เข้าไปด้านใน

“ดีเหมือนนะครับ คุณ.......”ยูชอนเว้นวรรคคำพูดเพื่อที่จะให้คนที่หันหลังให้เขาหันมาตอบ

“จุนซูครับ”เสียงที่สดใสน่ารักหันมาพร้อมกับใบหน้าที่ร่าเริง

ยูชอนรู้สึกถูกใจคนๆนี้ขึ้นมาทันที เพราะด้วยหน้าตาที่น่ารัก ร่าเริง บวกกับริมฝีปากบางที่ดูกระจู๋กระจี๋ทุกครั้งเวลาพูด รูปร่างเล็กๆ แต่ไม่บอบบาง ผิวขาวนวลสวย อีกทั้งผมที่ถูกย้อมด้วยสีน้ำตาลเป็นทรงซอยสั้นยิ่งขับผิวให้ดูผ่องใสมากขึ้น คนอะไรจะน่ารัก น่าเอ็นดูได้ถึงขนาดนี้

“เอ่อ...ผมยูชอนยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ”

....................หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ได้คุยกัน(อย่างถูกคอ)เป็นเวลานาน....................

“เอ่อ...คือว่าวันพรุ่งนี้เพื่อนผมชวนไปเที่ยวทะเลน่ะครับ คุณจุนซูถ้าไม่รังเกียจ....จะไปเที่ยวกับพวกเราก็ได้นะฮะ”ยูชอนเอ่ยปากชวนทันที ทั้งๆที่รู้ว่าเร็วเกินไปด้วยซ้ำ แต่ก็ยังเสียมารยาท เพราะถ้าเขาปฏิเสธขึ้นมาล่ะก็........

“ได้สิฮะ ช่วงนี้ผมก็ว่างอยู่พอดี”จุนซูกลับไม่ปฏิเสธ แถมยังบอกเหตุผลให้อย่างเสร็จสรรพ

“แต่เราคงไม่สามารถเอาเจ้าสองตัวนี้ไปได้แน่ๆ เกิดตกน้ำตกท่าขึ้นมาล่ะยุ่งเลยนะครับ”ยูชอนพูดติดตลก เพื่อเรียกเสียงหัวเราะให้แก่ร่างเล็ก แต่ในใจกลับคิดว่าถ้าหากเอาหมาไป ก็อาจจะเป็นก้างขวางคอเค้าเปล่าๆ

“แต่ว่าที่บ้านผมไม่มีใครเลี้ยงเจ้าเซียกี้เลยนะฮะ” ร่างเล็กยังห่วงลูกสุนัขตัวเล็กๆที่ตอนนี้กำลังกัดของเล่นอย่างเมามันอยู่บนเตียงตัดขน

“เอ่อ...งั้นให้มันอยู่กับเจ้าฮารังกี้เอาไหมครับ เพราะที่บ้านผมมีคนเลี้ยง” ยูชอนเริ่มเข้าทาง

“ถ้างั้นฝากด้วยนะฮะ” ร่างเล็กที่แอบชื่นชมสุภาพบุรุษตรงหน้าอยู่ในใจ ตอบตกลงทุกคำเชื้อเชิญ เพราะเขากำลังรู้สึกว่า คนๆนี้คือรักแรกพบของเขาซะแล้ว แม้ว่าจะเห็นยูชอนเดินเข้า-ออกร้านนี้อยู่บ่อยๆเพราะเขาเองก็เป็นแขกประจำที่นี่อยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปทักซักที ไม่รู้ทำไม? แต่พอมาถึงวันนี้ร่างเล็ก ก็ได้เห็นรักแรกพบของเขาอย่างชัดเจน ชายหนุ่มรูปหล่อ ผมซอยยาวประบ่า หน้าตานี่ใครเห็นก็แทบละลายในระยะ 200 เมตร แล้วไหนจะรูปร่างสูง สมส่วนขายาว กล้ามแขนกับหน้าท้องเป็นมัดๆ(นี่ขนาดมองผ่านเสื้อนะเนี่ย    ~) มันช่างตรงสเป็คร่างเล็กซะเหลือเกิน แล้วใครมันจะไปทนไหวกันล่ะ จริงมะ?

“ถ้างั้นวันนี้ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน แล้วพรุ่งนี้ผมจะรีบมารับคุณกับเจ้าเซียกี้นะครับ”ยูชอนเอ่ยปากชวนอีกแล้ว(ไวไฟจริงนะตานี่.......[จุนซู]) แล้วจะมีเหรอที่โลมาน้อยของเราจะปฏิเสธ

รถเฟอร์รารี่คันงามสีดำสนิทค่อยๆเคลื่อนตัวมาจอดหน้าประตูอัลลอยสีทองบานใหญ่ ที่มองเห็นภายในเป็นบ้าน เอ้ย! คฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีสนามหญ้ากว้าง ประดับตกแต่งไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้นานาพันธุ์ แถมมีทางเดินที่ทำจากหินชั้นดีพาดผ่านตั้งแต่หน้าบ้านจนไปถึงบันไดทางขึ้นไปประตูคฤหาสน์หลังใหญ่นั้น

“ที่นี่แหละครับ”เสียงใสๆน่ารักของจุนซูเอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงหน้าบ้าน แต่ร่างใหญ่มัวแต่มองบรรยากาศภายในรั้วบ้านจนเพลิน และไม่ยอมปลดล็อกประตูรถให้ร่างเล็กลงไปซักที

“อ๋อครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับคุณจุนซู”ยูชอนพูดเมื่อสติกลับคืนมา

“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ แล้วเจอกันนะครับ”ร่างเล็กยิ้มให้ จนเกือบทำให้ใจของร่างใหญ่ละลายลงไปกองตรงนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนน่ารักและร่าเริง

ร่างเล็กเดินไปที่ประตูอัลลอยโดยมียามวิ่งเข้ามาเปิดประตูให้ เมื่อร่างเล็กก้าวผ่านยามไป ยามที่มีรูปร่างสมส่วนดูมีอายุคนนั้นก็โค้งตัวลงอย่างสุภาพ และรถเฟอร์รารี่คันดำก็ขับไปทันที

จุนซูเดินเข้าบ้านพร้อมกับอุ้มเจ้าเซียกี้ไว้ที่อ้อมแขนเรียวเล็ก

“คุณหนูกลับมาแล้วเหรอคะ”แม่บ้านแก่ๆที่เป็นเพื่อนเล่นกับจุนซูมาตั้งแต่เล็กๆ ออกมาต้อนรับคุณหนูของหล่อนที่หน้าประตูที่ทำด้วยไม้สักบานใหญ่

“ป้าครับวันนี้ผมอยากกินต้มจืดกระดูกหมูอ่อนฝีมือป้าจังเลย ป้าทำให้ผมทานหน่อยนะคร้าบบบบ”จุนซูทำเสียงอ้อน พร้อมกับใช้ใบหน้าน่ารักของตนถูที่แขนแม่บ้านไปมา

“ได้สิคะ เดี๋ยวป้าจะเตรียมอาหารเย็นไว้ให้”แม่บ้านตอบรับ

“แล้ววว...คุณพ่อยังไม่กลับมาจากสิงคโปร์เหรอครับ”

“ใช่ค่ะ...คุณท่านบอกว่าคงจะอีก 2-3 อาทิตย์กว่าจะกลับเพราะงานท่านยังไม่เสร็จน่ะค่ะ”

“ถ้างั้น...วันนี้คุณแม่จะกลับมาทานข้าวเย็นกับผมที่บ้านหรือเปล่าครับ?”

“เอ่อ...เห็นว่าวันนี้คุณนายเพิ่งจะบินไปทำธุระที่นิวซีแลนด์นะคะ สงสัยคุณนายจะลืมบอกคุณหนูอีกแล้ว”

“เฮ้อ! ขอบคุณครับป้า ผมชินซะแล้วล่ะฮะ เอ่อ..ป้าครับพรุ่งนี้ผมจะไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนป้าช่วยจัดเสื้อผ้าให้ผมทีนะฮะ เอาไปซักอาทิตย์นึงเลยแล้วกัน ผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับป้า ขอบคุณฮะ” พูดจบร่างเล็กก็รีบเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของตัวเองทันที

เจ้าเซียกี้ถูกวางลงอย่างนิ่มนวลบนที่นอนกำมะหยี่ของมัน ร่างเล็กรู้สึกเหงาและหว้าเหว่เหลือเกิน พ่อกับแม่ของเขาไม่เคยว่างอยู่กับบ้านเลยซักวัน และเขาเองก็ไม่เคยร่วมโต๊ะอาหารกับพ่อแม่เลยตลอด 5 ปีที่ผ่านมา แม้แต่จะโทรคุยกัน พ่อกับแม่ก็ต้องรีบวางสายเพราะอ้างว่างานยุ่ง พ่อกับแม่ของเขาเคยให้เหตุผลเอาไว้ว่าถ้าพ่อกับแม่เขาไม่ทำงาน เราก็จะไม่มีวันอยู่อย่างสบาย กินอย่างสบาย อยากซื้ออะไรก็ซื้อ อยากทำอะไรก็ทำ ได้แบบนี้ จุนซูควรจะภูมิใจที่มีพ่อแม่ขยันทำมาหากิน แต่ในความคิดของเขา เขากลับอยากให้พ่อกับแม่มีเวลาอยู่กับเขาบ้าง แม้ว่าเขาอยากได้อะไรเขาก็ได้ทุกอย่างที่เงินสามารถซื้อได้ก็ตาม ตอนนี้ธุรกิจของพ่อกับแม่กำลังเป็นไปได้สวย แบรนด์ของพวกเขากำลังเป็นที่โด่งดังไปทั่วโลก และกำลังเป็นที่นิยมอยู่ในขณะนี้ เพราะอย่างงั้นพ่อกับแม่ของเขา เลยไม่มีเวลาให้กับครอบครัว แต่ดีนะที่จุนซูมีเจ้าเซียกี้คอยอยู่เป็นเพื่อนมาตลอด ไม่เช่นนั้นเค้าก็คงจะเหงาไปมากกว่านี้แน่ๆ..................

....................

..............

.......

เช้ารุ่งขึ้น

..........

.....

...

“คุณหนูคะเพื่อนของคุณหนูมาคอยคุณหนูอยู่ด้านล่างแล้วค่ะ”แม่บ้านอีกคนที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่กล่าวอยู่ด้านนอกประตูห้องของจุนซู

“บอกให้เขารอแป็ปนึง จะเสร็จแล้ว”เสียงน่ารักของจุนซูบอกกลับไป

สักพักร่างเล็กก็เดินลงบันไดวนที่ทำจากไม่สักชั้นดีขนาดใหญ่ลงมาหาคนที่คอยเขาอยู่ โดยหารู้ไม่ว่ายูชอนแทบจะละลายเพราะวันนี้จุนซูน่ารักเหลือเกิน หรืออาจจะเป็นเพราะว่าการแต่งตัวของเขาวันนี้ออกจะน่ารักเป็นพิเศษด้วยเสื้อกล้ามสีขาวที่อยู่ด้านในแล้วคลุมด้วยเสื้อคลุมสีเนื้ออ่อนผ้าบาง กับกางเกงผ้ายืดสีขาวขายาว ในอ้อมแขนเล็กอุ้มเจ้าเซียกี้ไว้แนบอกอย่างทะนุถนอม

‘คนอาไร้ น่ารักชะมัดเลย’ ยูชอนคิด

“พร้อมแล้วนะครับ”ร่างใหญ่กล่าวอย่างสุภาพกับร่างเล็กพร้อมกับโค้งตัวลงน้อยๆเพื่อเป็นการเชื้อเชิญ ซึ่งท่าทางสุภาพนอบน้อมแบบนั้นมันทำให้ร่างเล็กหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ครับ”เสียงน่ารักเปล่งออกมา

“งั้นไปกันเลย”ร่างใหญ่กล่าวอย่างอารมณ์ดี

หลังจากที่พ่อบ้านยกกระเป๋าของร่างเล็กขึ้นรถเฟอร์รารี่สีดำคันหรูเสร็จ พวกเขาก็ออกเดินทางทันทีโดยไปที่บ้านของยูชอนก่อนเพื่อนำเจ้าเซียกี้ไปฝาก

...................

...............

..........

.....

TBC