ลำดับตอนที่ #5
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5
เหอะๆๆๆๆ ผมไ้แ่ำแห้
ใรมันสรรหาให้ผมไปพัับเสาหลัหน้ามึนนี่?!
ฤหาสน์ผีเสื้อ็มีไม่ใ่หรอ?!
"ะยืนอีนานมั้ยรับ หรือว่า้อให้ผมเรียนเิถึะเินไ้" มุอิิโร่พู
ผมไ้แ่หันไปมอ้อนใส่ แล้วับมือรุยเินามเาไปพร้อมบ่นในใลอทา
ฤหาสน์เสาหลัหมอเป็นบ้านสไล์ี่ปุ่นแบบปิ ไม่มีอะไรพิเศษนอาหมอที่ลลอเวลา
มุอิิโร่บอทาไปห้อ่าๆร่าวๆ แล้วพาผมับรุยไปห้อนอนที่มีนมาเรียมไว้ให้่อนแล้ว
ผมับรุยึผลัันไปอาบน้ำเปลี่ยนุเรียมเ้านอน
เอาริๆผมไม่ไ้นอนหรอ
ถ้ามีใรลอบเ้ามาัารรุย ผมะไ้เรียมัวทัน
ผมร้อเพลล่อมนอนให้รุยสัพั ่อนเาะหลับไป
หลัาที่เาหลุาารวบุมและไม่ินมนุษย์ รุย็้อนอนและินเหมือนมนุษย์ แ่แ่เาอยู่ในร่าอสูร
แร่ ปึ้!
"นายมาทำอะไรเนี่ย?!" ผมหันไปถาม แ่้อเสียเบาไว้ เพราะรุยหลับแล้ว
"ผมไ้ยินเพลล่อม ร้อล่อมผมบ้าสิ" มุอิิโรุ่ัวในผ้าห่ม พร้อมหลับานอนเสร็สรรพ
"ไอ้---" ผมะพู่อ็ลัวะเผลอเสียันรุยื่น ึยอมร้อเพลล่อมเสาหลัแถวนี้แแ่โยี
.
.
.
.
.
.
เ้าวัน่อมา เพิ่ะเปลี่ยนุเสร็ ผมับรุย็โนลามาทำภาริ
ยัีที่มีาุิเอา้าวปั้นมาให้
พวเราเินทาเรื่อยๆไม่ไ้รีบร้อน าว่าน่าะถึปลายทาอนบ่าย
"นี่ ทำไมนายถึรู้ว่าั้นอยู่รไหนทั้ที่ั้นใ้เวทมนร์" ผมเอ่ยถามึ้น
"เสียลมหายใ รวมถึลิ่นอุัมารับ แล้วเสียารเลื่อนทีุ่หนัอย่าับเวลาวัวลาเวียน แบบนั้นใรไม่รู้นนนั้นน่าะประสาทสัมผัสาย้านแล้ว" มุอิิโร่อบ
ไอำอบน่าโนัีนั่นมันอะไรัน ?!
ผมมอ้อน แล้วสะบัหน้าเิหนีเา
ส่วนรุยหันไป้อเหมือนะาบหัวเสาหลัแแถวนี้
เราเินทาันเรื่อยๆ มีผมหันไปุยับรุยเป็นระยะ ในที่สุ็ถึที่หมาย
เรามาถึันอนประมาบ่ายโม เลยเลือเ้าไปในร้านอาหาร่อน
แน่นอนว่าน่ายือ เสาหลัหมอ
หลัเิมเ็มท้อน้อยๆและฟั่าวาาวบ้านแถวนี้เสร็ พวเรา็รอนถึเวลาอสูรออล่า
าที่ไ้ยินมาสรุปไ้ว่าผู้เสียีวิทั้หมเป็นผู้าย อายุประมา 20-25 ปี
ทุศพสภาพแห้รั นเหลือแ่หนัหุ้มระูและทุศพะอยู่ในที่ลับาน
ผมึ้นไปบน้นไม้และเ็ใบไม้มาีเป็นิ้นเล็ๆ
"ะทำอะไรรับ" มุอิิโร่เอ่ยถาม
"สัเารทั่วหมู่บ้านไ"
เนื่อาที่นี่เป็นหมู่บ้านที่่อน้าให่พอัว ผมึเลือที่ะใ้ารสอแนมทั่วหมู่บ้านผ่านทาใบไม้าาถาที่ผมิึ้นเอ มันือารีใบไม้เล็ๆให้ลอยไปามลม ผมะเห็นภาพในหัวทั่วบริเวที่มีใบไม้นี้อยู่ ถือเป็นาถาที่ีใ้ไ้ ผมเพิ่สร้ามัน่วอยู่ับอสูรแมมุม เพราะอยาสัเว่าพวทันิโร่ะมาเมื่อไหร่
รอสัพัผม็เห็นร่าายหนุ่มนหนึ่เินนเียวในอยเปลี่ยวๆ ผมึพุ่ัวไปทันที
แ่ผมไปไม่ทัน ายนนั้นแห้รัไป่อหน้า่อาแ่มีอสูรออมาาร่าเา
รุยใ้ใยรึอสูรนั่นึ้นอย่ารวเร็ว มันิ้นไปมา้วยวามใ
ผมใ้าถาสะใล่ววามทรำมัน
าถาสะใเป็นาถาที่ใ้ไ้ีเยี่ยม แ่ินพลัเอามาๆ ผมึรีบทำให้มันบๆ
ผมำลัะหันไปอธิบายวามทรำที่ไ้มา แ่อสูรนั้นสลายัวเป็นละออเล็ๆพุ่มาหาผม
ผมใ้าถาสร้าบาเรียปป้อัวเอ พร้อมรุยที่ระโาหลัามาหาผม
อสูรนี่ทำเสียวี้ไปมาเหมือนไม่พอใ มันเรียมที่ะหนี แ่รุยใ้ใยััวมันนาเป็นท่อนๆ ไม่้อรอให้ใรสั่ ผมใ้าถาเผาไหม้เผามันทิ้ทันที ทุาถาที่ผมใ้สามารถ่าอสูรไ้ทั้หมเหมือนารัอ
มุอิิโร่ระโลมาหลับเรื่อ ผมึอธิบายวามทรำที่ไ้มาให้เาฟั
" อสูรนี่ใ้ารสิร่าเหยื่อ่วลาืน เมื่อเหยื่อโนสิะไม่มีใรับไ้และในืนถัไปเหยื่อะถูวบุมให้เินออมาในที่ลับาน พร้อมอสูรทีู่เลือเนื้อเหยื่อนหมและพร้อมหาร่าถัไปในารสิ ที่ศพเหลือแ่หนัหุ้มระู เพราะอสูรมันมีปาเล็ๆยื่นออมา มันเลยใ้ารูเลือเนื้อแทนที่ะเป็นารินเนื้อเหมือนอสูรัวอื่น"
"แ่นี้ถือว่าบแล้วใ่มั้ย" ผมถามเา
"พวุเ้าร่วมหน่วยไ้ และอสูรรุยะ้อให้วามร่วมมือในารวิัยอุโโ" มุอิิโร่บอ
เหอะ เื่อสิว่าเี๋ยวผมะโนับไปัฟอเรื่อารทำให้อสูรไม่้อินมนุษย์และหลุาารวบุม
พวเราเินทาลับันทันที ระหว่าทามีอีาบินมาบอว่าให้ผมและรุยอยู่ับเสาหลัหมอ่อไป
ทำไม้อไอหน้ามึนนี่เนี่ยยยยยยย ?!!!!
.
.
.
.
.
.
.
ะว่าไปภาริ่ายไปมั้ยนะ แ่่าเถอะ
อนนี้ผมำลัเินไปหาท่านเ้าอฤหาสน์ใน่วเย็น
เนื่อาท่านเรียพบผ่านอีามาระหว่าผมเินทาลับ
ส่วนรุย็อยู่ที่ฤหาสน์หมอ รายนั้นผมเสาถาปป้อแล้ว มันเป็นเราะบาๆที่่วยรั้ไม่ให้รุยเป็นอันรายาารโนอะไร็ามทำร้าย และมันยัทำให้ผมไป่วยรุยไ้ทัน เพราะผมะรับรู้ทันทีที่เราะโนโมี ถึทุนในหน่วยะรู้เรื่อผมับรุย แ่ไม่ไ้หมายวามว่าทุนพอใ ผม้อหาทาป้อันอันรายให้ไ้มาที่สุ
โอ๊ะ มีนมารอ้อนรับผมอยู่แล้ว
เ็ผู้หิผมาวพาผมไปห้อที่ท่านเ้าอฤหาสน์และท่านอามาเนะอยู่
"สายัน์สวัสิ์นะอาโอิ" าายะทัึ้นหลัาผมเ้ามาในห้อ
ผมเ้าไปนั่ร้ามท่านเ้าอฤหาสน์ทันที
"เธอพอะรู้เรื่อำสาปใ่มั้ย เธอมีทาแ้ไมันเหมือนที่ัำสาปเลืออิบุทสึิรึเปล่า"
"ผมพอรู้รับ ผมแ้ำสาปให้ท่านไ้" ผมเอ่ยอบ
"ผมะ่อยๆแ้ำสาปทีละน้อย เพื่อไม่ให้ส่ผล่อสุภาพอท่านนะรับ"
"ไ้สิ เอาามที่เธอว่าไ้เลย" าายะเอ่ย้วยน้ำเสียีใ
"ออนุารับ" ผมเลื่อนมือไปแะหน้าผานร้าม แล้วร่ายเวทมนร์
"เริ่มเห็นลาๆแล้วใ่มั้ยรับ" ผมถาม
" ใ่ เริ่มเห็นแล้ว" นร้ามเอ่ยเสียสั่น้วยวามีใ
"ผมะมาหาอีทีในอาทิย์หน้า อให้ท่านรัษาสุภาพ้วยรับ" ผมเอ่ยบอ่อนะอัวลับ
"ไ้สิ อบุมานะอาโอิ" หลัท่านเ้าอฤหาสน์เอ่ยบ็มีเ็ผู้หินเิมพาผมออมา
ผมึเินทาไปอยืมห้อรัวฤหาสน์ผีเสื้อ เพราะเสาหลัหน้ามึนนั่นไม่มีอะไรในรัวเลย นอา้าวสารและบ๊วยอ พร้อมเรื่อปรุอีนิหน่อย และถึผมะมีวัถุิบ แ่สภาพห้อรัวเหมือนถูทิ้ร้านั่น ทำให้ผมยอมเินไปใ้รัวฤหาสน์อื่นเลย เห้ออออออออ
.
.
.
.
.
"อโทษนะรับ" ผมเินไปหาอาโออิที่เป็นเ็ในฤหาสน์ผีเสื้อ
"่ะ มีอะไรให้่วยมั้ยะ" อาโออิหันมาหาผม ้านหลัเธอเป็นวามวุ่นวายอพวทันิโร่
"พอีผมะอยืมห้อรัวน่ะรับ ที่ฤหาสน์หมอไม่มีอะไรเลย"
"ไ้สิะ ั้นะให้เ็ๆพาไปนะะ"
เ็ผู้หิัวเล็ๆ 3 นพาผมไปห้อรัว พร้อมบอว่าใ้อไ้าม้อาร
ผมทำ้าวหน้าไ่สำหรับนในฤหาสน์หมอและเผื่อเ็ๆในฤหาสน์ผีเสื้อ้วย
อืมม ะว่าไปในฤหาสน์หมอมีผม รุยและเสาหลัหน้ามึนแ่นั้นเอ
"ผมทำอาหารเผื่อไว้แล้วอยู่ในรัวนะรับ" ผมเินเ้าไปบออาโออิ
"อ๊ะ อบุมา่ะ" เธอ้อมัวเล็น้อยเป็นารอบุ
ผมึอัวลับฤหสาน์หมอทันที พร้อมถืออาหารเย็นมา้วย
"ลับมาแล้วรับ รุยไปิน้าวเย็นัน" ผมเินมาหารุยทันทีที่เ้ามาในฤหาสน์
"ไม่มีให้เ้าอฤหาสน์แบบผมหรอรับ" เสาหลัหมอที่มาาไหนไม่รู้ มายืนระิบ้าหูผม
"ม มีสิ!" ผมสะุ้ัวโยนแและรีบเินหนี
พวเรานั่ิน้าวเย็น้วยันในห้อรัวที่ถูทำวามะอาแล้ว
น่าะเป็นพวาุิที่ทำน่ะนะ เพราะผมบ่นมุอิิโร่ทันทีที่เห็นสภาพห้อรัวอนลับมาาภาริ
หลัานั้นผม็ไปาบน้ำและเ้ามาร้อเพลล่อมรุยและเสาหลับานที่อ้าเหุผลว่า้อับามอพวผมเลยมานอน้วย หลัานั้นผม็ี้เียเถีย เลยยอมให้มันบๆ ืนนี้ผมน่าะหลับสนิทเพราะใ้พลัเวทไปเยอะว่าวันอื่นๆ ริๆมัน็ไม่เยอะหรอ แ่ปิผมแทบไม่ใ้พลัเวทเลย เลยทำให้ร่าายปรับัวไม่ทัน อให้ืนนี้ฝันีนะ
.
.
.
.
.
.
.
อะไรวะเนี่ยยยยยยย?!!!!!
ผมนอนมอ้อมแนอเสาหลัหมออยู่ รุยน่าะออไปแล้วเพราะผมื่นสายว่าปิ
ผมะยับัว็ทำไม่ไ้ พอันออน้าัว็ไม่ยับ แถมอแน่นึ้นอี
ผมเลยใ้าถายแนเสาหลัหมอึ้น แล้วลอัวออมา
เห้อออออออออออ นึว่าะายแล้ว
เสร็แล้วผม็รีบหอบุไปอาบน้ำทันที
ร่าบาวิ่ออไป โยที่ไม่ทันสัเรอยยิ้มมุมปาอเ้าออ้อมแนเลย
หลัานั้นมุอิิโร่็ลุึ้นไปทำภาริส่วนัวามปิเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น