เปลี่ยนอันธพาลอย่างนาย ให้เป็นคนคู่ใจของฉัน

ลำดับตอนที่ #4 : การล้างแค้น-ผิดสัญญา

 

4

                                19:00น.

          ตอนนี้ฉันอยู่ตรงหน้าโกดังนั่นแล้ว - - ฉันคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่เนี่ย

"ฉันมาแล้ว" ฉันตะโกนออกไปอย่างดัง หน้าโกดังที่ไอ่บ้านั่นนัดไว้

          แล้วสักพักโกดังนั่นก็เปิดขึ้น ฉันกวาดสายตาดูโกดัง ที่มีแต่ฝุ่นเครอะ  ในโกดังนั้นมีเด็หนุ่มรูปร่างสันทัด ประมาณ 20 คน หน้าตาก็งั้นๆ แต่ที่น่าสดุดตาที่สุดก็คือ เด็หนุ่มที่ถูกแขวนอยู่ข้างบน มันมือมัดเท้าด้วยโซ่ กับเนื้อตัวที่เปื้อนเลือด หน้าตาดูไม่ได้ สภาพที่ฉันเห็นตอนนี้ หมอนั้นบาดเจ็บสาหัส ปางตายเชียวล่ะ

"ไคท์" ฉันตะโกนออกไป ใช่นั่นไคท์ ที่ฉันพูดออกมาทั้งหมด ก็คือไคท์เพื่อนรักของฉัน

แปะ!! แปะ!!   แปะ!!

"ช่างกล้าหาญเสียจริงนะ ริว ไม่ใช่สิ ลัวริด แห่ง บลัดเชน มาตัวคนเดียวซะด้วย คงเตรียมตัวเตรียมใจแล้วสิท่า เหอๆๆ อยากให้มาเห็น แกนนำ ไร-โอ ผู้ครองถิ่นที่ใหญ่ที่สุด ต้องจนมุม ด้วยสภาพน่าสม...."

ผวัะ!!!!!!!!!

ฉันคงไม่รอให้หมอนั้นพูดต่อจนจบแน่ ฉันเข้าไปชกหน้าหมอนั่นเข้าอย่างจัง

"ฉันมาแล้ว ปล่อยไคท์ซะ"หมอนั้นเงยหน้ามองฉันแล้วเช็ดเลือด ลูกน้องมันหลายคนวิ่งเข้ามา แต่มันห้ามไว้

"ทักทายแบบไม่ได้ตั้งตัว เลยนะ ลัว" พูดได้น่าหมั่นไส้ที่สุด ><

"นายจะเอาไง ก็ว่ามา ฉันคงไม่ว่างมาคุยกะนายนักหรอกนะ มันเสียเวลา"

"เธอจำไอ่สิ่งที่เธอทำกับฉันได้มั้ย" ไอ่บ้านั่นพูดพร้อมเสยผมให้เห็นแผลเป็นที่น่าเกลียด นึกแล้วก็ขำ ไอ่บาดแผลนั่นมันคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันได้มาอยู่ตรงนิ้สินะ

"แล้วไง"

"แผลนี้ เป็นแผลที่เธอให้ฉันเมื่อ 2 ปีก่อนไงล่ะ"

"อ๋อ หรอ"

"แค่นี้ใช่มั้ย ปล่อยเพื่อนฉันได้แล้ว ฉันจะกลับ"

"จะไปไหนน่ะ" สิ้นเสียงนี้ฉันก็ได้ยินเสียงวืด ของหมัด 0  0 ไม่สิ เท้าเลยล่ะ

"จะเล่นทีเผลอ ก็ขอให้มันเนียนหน่อยได้มั้ย"

วืด!!!

คราวนี้มันคงไม่ใช่เสียงหมอนั้น แต่เป็นเสียงที่ฉันชกพลาดไป

ผัวะ!!!

"นายช้าไป ฟิวล์" ใช่หมอนั้นโดนฉันชก

ผัวะ !!!   ตึง!!!

เสียงนี้ฉันโดนเตะจนกระเดนไปติดผนังโกดัง เจ็บชะมัดจะไม่ให้เจ็บได้ไงเล่า ก็ไอ่ที่ฉันทับนั้นน่ะ มันไม้หน้าสามทั้งนั้นเลย นะ จุกพอควรเลยล่ะ เอ๊ะ! ไม้งั้นหรอ ช่วงเวลานี้เคนโด้น่ะ สำคัญที่สุด

"ยอมรับซะ ลัว เธอสู้ฉันไม่ได้หรอก มากราบเท้าซะดีๆ แล้วก็ขอถิ่นไร-โอ ด้วยนะ  ถ้าทำตามข้อเสนอเธอก็รอด"

ฉันลุกขึ้นพร้อมคว้าไม้ที่อยู่ใกล้ตัว

"มากไป มันมากไป อย่างแก แค่สละเวลามาเสวนา ก็ดีแค่ไหนแล้ว"

          "ปากดี เล่นของแข็งมันอันตรายนะหนู"

          โป๊ก!!!!

          ฉันใช้ไม้ฟาดหัวหมอนั่นเข้าอย่างจัง

          "โอ๊ย!! เล่นของแข็งมันอันตรายนะ" หมอนั่นพูดพร้อมจับหัวที่เลือดเริ่มไหลลงมาตามใบหน้า

          ผัวะ!!  หมับ!!

มีมือดีจากไหนไม่รู้มาประทับหน้าฉันเข้าอย่างจัง ชาเลยล่ะ

"มันจะมากไปแล้วนะ" สิ้นเสียงเย็นชาของหมอนั่น ก็จับมือฉันแล้วกดให้ฉันนั่งลง

"หมาหมู่"

เพียะ

หมอนั่นตบหน้าฉัน หน้าชาไปหมดเลยล่ะ แรงผู้ชายมันผิดจากผู้หญิงจริงๆ

"ฮ่าๆๆๆๆๆ เธอคงประมาทลูกน้องฉันล่ะมั้ง คิดว่าพวกนี้น่ะ ถ้าเจอเธอคงไม่กล้าทำอะไรสินะ"

หมอนั่นพูดพร้อมเอามือ สกปรกๆ ของมันมาจับใบหน้าฉัน

"กราบเท้าฉันสิ ความจริงเลียด้วยก็ดีนะ ถ้าอยากจะไปพร้อมเพื่อนของ เธอ น่ะ"

ถุย!!!

"ต่ำ ไม่มีใครเกิน"

เพียะ

"ความอดทนของคนมันก็มีขีดสุดนะ"

"สันดาน"

เพียะ

"จัดการ!!"

หลังจากคำพูดนั้น ผู้ชายหลายคนก็เข้ามารุมเตะฉัน อย่างกับลูกบอล สภาพฉันตอนนี้มันก็คงไม่ต่างอะไรกับ คิวในวันนั้น

ความเจ็บปวดตอนนี้มันชาจนไม่รู้สึกอะไร นอก จาก ความชา ที่สัมผัสไดเพียงอย่างเดียว ทำไมตอนนี้มันมืดเร็ว จัง ละไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ไหวแล้ว............

................................................................................................................................................................

ฉันตื่นขึ้นมา ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้คือ ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ สีขาว .โรงพยาบาล.  ไม่ว่าที่ไหนๆมันก็คงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นักหรอก โอ้ย!!! ปวดหัวชะมัด

"กิน ชานม ริว ฟื้นแล้ว" เสียงกอหญ้าดังขึ้น แล้วทุกคนก็เข้ามายืนข้างเตียงที่ฉันนอน

"เธอเจ็บตรงไหนรึป่าว" เสียงกอหญ้าพูดขึ้น ฉันมองหน้ากอหญ้า เพราะพูดอะไรไม่ออก ฉันบอกตามตรงนะ ว่าตอนนี้ฉันงงมาก แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไง ฉันพอจะจำความได้ ว่าตอนสุดท้ายนฉันไปหาไอ่ฟิวล์ที่โกดังแล้ว.....

"ริว!!!!" กอหญ้าเรียกฉันอีกรอบ

"....เธอ"

"เธอพูดอะไรนะ ริว" ชานมพูดขึ้นบ้าง

"ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไง? " ( . . )?

"เธอพูดแล้ว ล่ะ กอหญ้า ชานม" กินตะโกนขึ้นมาบ้าง มันก็แน่อยู่แล้วฉันก็ต้องพูดได้สิ

"พวกเธอช่วยฉันหรอ แล้วไคท์ล่ะ ไคท์เป็นไงบ้าง"

"ไคท์ มันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ตอนนี้ ตินมันอยู่กับ ไคท์ ห้องข้างๆ น่ะ" กอหญ้าพูดขึ้น

"อืม....หรอ ดีแล้วล่ะ ขอบใจนะ ที่ไปช่วยน่ะ"

"เอ่อ........"

"สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบบ  คนอวดเก่ง" เสียงนี้ ฉันไม่อยากได้ยินที่สุด เพราะเป็นเสียงสุดกวนประสาทของฉันเลยล่ะ

"มาทำไม? (- -)"

"อ่าว คนป่วยเค้าทักกันแบบนี้หรอ นิคือมาดีนะครับ"ทำไมวันนี้ คิน ดูแปลกๆ แต่ที่แปลกไปกว่านั้น หน้าของเจ้าหมอนั่นมีแต่รอยแผล

"หน้าไปโดนอะไรมาน่ะ"

"ก็........" ชานมพูดขึ้นแต่ไม่ทันไร ไอ่พวกชอบพูดแทรกมันก็พูดขึ้น

"อ๋อ .... ไปฟัดกับหมามาน่ะ"

"คิน นายเหมือนริว อย่างกะแกะ เมื่อก่อนเวลาที่ริว มีเรื่องมานะ พอพวกเราถาม ก็ชอบบอกว่าไปฟัดกับหมามา 555+ พวกธํอนิเข้ากันได้นะ" กินพูดขึ้น แต่มันค่อนข้างที่จะระคายหูฉันไปนิด แต่ทำไมทุกคนถึงหันไปมองคินหมดเลยล่ะ เพื่อนฉันนิแปลกๆนะ

"หุบปากไปเลย ป่ะ กิน >< คินน่ะ ลอกเลียนฉันต่างหาก นั้นมันคำของ ฉันนะ นายห้ามใช้"

"อ่าวๆ พูดยังงี้ ก็สวยนะสิ"                      

 "สวยอยู่แล้วย่ะ"

"โอ้โห!!!!!!!" ทุกคนพูดพร้อมกัน

"ทำไม พูดความจริงผิดตรงไหน"

"พูดแบบนี้ แสดงว่าหายดีแล้ว น่ะสิ" คินพูดขึ้น

"คนอย่างฉันน่ะ ไม่ตายง่ายๆหรอกน่า....."

"ขอให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ"

~โครกกกกก  ครากกกก~

ท้องฉันมันเริ่มร้องขึ้น - /// -  เพราะเสียงนี้ทำให้ทุกคนเงียบแล้วหันมามองฉัน

"แฮ่ๆๆ ฉันหิวข้าวอ่ะ (- -)"

"ฮ่า !ฮ่า ! ฮ่า !" ทุกคนหัวเราะฉันทำให้ฉันอายไปเลยล่ะ >////<

"แหม.....มันก็น่าอยู่หรอกนะ ก็เธอเล่นหลับไป 3 วัน 3 คืนเลยนิ" กอหญ้าพูดขึ้น

"(o O) ตั้ง 3 วัน 3 คืนเลยหรอ"

"ก็ใช่ น่ะสิ ทุกคนเค้าเป็นห่วงเธอจะแย่ จะกินอะไรดีล่ะ เดี๋ยวฉันไปซื้อข้างล่างให้"

"อะไรก็ได้จ้ะ (^ ^)"

"กอหญ้า ฉันไปด้วยยยยยย" กินก็วิ่งตามกอหญ้าออกไป

"งั้นเดี๋ยวฉัน ไปบอก ตินๆ กับ ไคท์ ก่อนนะ ว่าเธอฟื้นแล้ว" ชานมพูดขึ้น

"อ่าจ้ะ มาเร็วๆ นะ"

"อืม  อยู่กับสุดหล่อไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันมา"

(^ ^)(-   -)( o O) งั้นตอนนี้ฉันก็ต้องอยู่กับ คิน สองคนน่ะสิ

 ……

ทุกคนกำลังอยู่ในความเงียบ ต่างก็มองหน้ากัน คิดดูสิ ว่าสาวสวย ไร้เดียงสา ( ที่พูดมานิ แน่ใจหรอว่าใช่ตัวเองน่ะ ลัว~ ริว) อย่างฉัน กับหนุ่มหล่อ สุดโหดอย่าง อีตาบ้าคิน อยู่ด้วยกัน 2 คน T ^T ตายแน่เลย ริว

"ธะ.....เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย"

"ก็เห็นอยู่นิ ถามไม่คิด"

"ฉันขอโทษ" (oO)  ห๊า!!!!!!! คนอย่าอีตาบ้าคิน อยู่ดีๆมาขอโทษฉันทำไม แปลก ไม่สบายรึป่าวเนี่ย

"ไม่สบาย หรอ"

"หา!!!"

"ฉันถามว่าไม่สบายหรอ"

"ป่าวนิ สบายดี แค่เห็นเธอเจ็บเลย ไม่อยากกวนประสาทเธอ"

"อ๋อหรอ บางครั้งนายก็น่ารักเหมือนกันนะ เนี่ย"

"น่ารักมาตั้งนานแล้วครับ"

"อ่านะ ... หลงตัวเองชะมัด"

"แต่น้อยกว่าใครบางคน แล้วกัน"

"นายว่าใคร" หมอนี้คงพูดดีได้ไม่กี้คำ ต้องกัดตลอด ไหนว่าจะไม่กวนประสาทไง อีตาบ้า

"ป่าว ไม่ได้ว่าใครเลย" หมอนั้นพูดแล้วพรางยิ้มแบบ เจ้าเล่ห์ สุดๆ

"ก็เห็นอยู่ ว่านายว่าฉันอ่ะ (- -)"

" ร้อนตัว"

"นิ นาย"

"ครับผม"

"พูดดีๆดิ สงสารคนเจ็บบ้างสิคะ"

"ครับ ขอโทษแล้วกันนะ"

"ดีมาก เชื่องจริงๆ (^ ^)" วันนี้ทำไมหมอนี้ถึงดูน่ารักอย่างนี้นะ

"นิ เธอ!!!"

"จ๋า~"

"...."

"อะไร เรียกทำไม มีอะไรก็พูดมาสิ"

"ป่าว ไม่มีอะไร"

"ไม่คิดจะนั่งหรอ มานั่งตรงนี้สิ" ฉันพูดพร้อมพรางมองเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเตียง

"ทำไมพวกนั้นไปช้าจังเลย"

"นั่นสิ น่าจะมาได้แล้วนะเนี่ย"

"ว่าแต่ นายไปมีเรื่องกับใคร น่ะ  อยู่ดีๆ ไม่เป็นรึไง รึว่านายเป็น มาโซ*"

"ว่าคนอื่น ไม่ดูตัวเองเลย (- -      )(     - -)(- -     )"

" แต่ไอ่สาเหตุ ที่มานอนที่นี้ คืออะไรครับ งั้นเอก็คงเรียก........"

"อ๊ะ อ๊ะ อย่าพูดมากๆๆ  ไม่ดีๆ เดี๋ยวเจอ ต่อย"

"เธอเป็นผู้หญิง จริงๆหรอ เอะอะ ตี   เอะอะ อะไรก็ ต่อย"

"นายเห็นฉัน เป็นกระเทย รึงัย ไอ่บ้า" หมอนี้หน้าตบ ชะมัด มีที่ไหนมาหาว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิง ใช่สิฉันมันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นนิ ที่ต้องให้ผู้ชายมาปกป้อง

"อ่าว (0 0) โดนด่าซะงั้น"

*มาโซ = มาโซคริสต์ คือ พวกที่ชอบความรุนแรง (โดนกระทำ ) จะ ตรงข้าม กับ ซาดิสต์   ซาดิสต์ คือพวกที่ชอบทำความรุนแรง ( เป็นคนกระทำ)

          "มาแล้วจ้า(^ ^)" เสียงกอหญ้าดังขึ้น ในมือถุง ขนม นม เนย และ ข้าว ที่ท้องฉันมันเรียกหา

          "ทำไม ไปช้านักล่ะ กอหญ้า ฉันคิดถึงเธอจะแย่( -   -)"

          "หืมมมม.....คิดถึงฉัน หรือ คิดถึงอาหารที่ฉันเอามาให้กันแน่ย่ะ" หืมมม......รู้ทัน

          "ก็ทั้ง 2 อย่างนั่นแหละน่า(^ ^)!!"

          "อ่านะ เพื่อนฉัน"

          "อ่าว? แล้ว กิน ล่ะไปไหนซะล่ะ"

          "อ๋อ เห็นบอกว่า มีนัด น่ะ ก็เลยขอตัวกลับบ้านไปก่อน"

          "อ่าวหรอ ความจริงถ้าเธอมีธุระ เธอก็กลับ ก็ได้นะ( -  - )"

          "อ๋อ นิได้อาหารเพื่อยังชีพ แล้วก็ถีบส่งฉันเลยหรอย่ะ"

          "ป่าวนะๆ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น"

          "คนเราเนอะ พอหมดประโยชน์ก็ไม่เห็นค่า" คินพูดขึ้นแทรก มันจะพูดทำไมเนี่ย ทำให้เพื่อนเค้าผิดใจกันทำไมฟร่ะ

          "ไม่มีอะไรพูด ก็หุบปากไป เลย ป่ะ"

          "โอ๋ๆๆๆ แค่ล้อเล่นน่า( ^ ^ )" หมอนั้นพูดแล้วยิ้มอีก น่าต่อยชะมัด ( -  - )

          "ฉันก็แค่ล้อเล่นเอง ไม่คิดอะไรหรอกก็รู้ว่าเธอไม่อยากให้พวกเราต้องมีภาระ น่ะ แต่พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ ต้องช่วยกันสิ  ช่วยกันน่ะ ช่วยกัน เข้าใจมั้ย คำว่าช่วยกัน มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันนะ" แหมม -///-

เน้นจริงนะ คำว่าช่วยเนี่ย  ก็รู้นะว่าสาเหตุที่ฉันต้องเข้ามาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนิ ก็เพราะไม่ให้เพื่อนช่วยเหลือทั้งๆที่เพื่อนก็เต็มใจ  โดยเฉพาะเพื่อนฉันทั้งหลาย

          "รู้แล้วน่า.... ไม่ต้องตอกย้ำเลย มีอะไรก็เอามากิน ฉันหิวจะแย่ ( -   -)"

          "เอ่อ  ขอใจนะที่คราวนี้เธอช่วยฉันไว้น่ะ"

          "ปะ......ป่าวนิ"

          แค่ก แค่ก แค่ก

          อีตาบ้าคิน สำลักน้ำ

          "เป็นอะไรมากรึป่าวคะ" กอหญ้าถาม

          "ปะ....ป่าวครับ"

          "ค่อยๆ ก็ได้น้ำมันไม่หนีนายไปไหนหรอก ค่อยๆกินสิ"

          "คร๊าบบบบบบ  คร๊าบบบบบบบ"

          "เอ่อ.... ใช่ทำไมเมื่อกี้เธอบอกว่า ป่าว นะ" ฉันเห็นสายตาที่ คิน จ้อง ไปทาง กอหญ้า  พวกนี้ต้องมีอะไรปิดบังฉันแน่ๆ

          "ป่าวนิ ฉันบอกอะไร ฉันบอกว่า ปู โจ๊กปู ต่างหาก ฉันอยากกิน" กอหญ้าพูด แล้ว เอาจีกมาวางไว้บนโต๊ะ

          "แต่นี้มัน โจ๊ก หมูนะ( - * - )"

          "เอ่อน่า......กินๆไปเถอะ ไม่กินฉันกินนะ คน ยิ่งหิวๆ อยู่" คินพูดขึ้นมา

          "ฝันไปก่อนเถอะย่ะ หิว นายก็ไปซื้อสิ" เรื่องอะไร จะให้อีตาบ้านั่นมากินอาหารของฉัน คนยิ่งหิวๆ อยู่ 

          หึหึหึ ทุกคนต่างก็หัวเราะ ความจริงในห้องตอนนี้มีกันแค่ 3 คนเองนะ

          "อ่า ริว แล้วชานมไปไหนซะล่ะ" กอหญ้าถามพร้อมเอาโจ๊กร้อนๆ มาวางไว้บนโต๊ะเลื่อนที่มีไว้สำหรับผู้ป่วยน่ะ

          "เห็นบอกว่าไปตาม ไคท์ กับ ติน น่ะ ยังไม่มาเลย ( -   - )"

          ~  ก๊อก ๆ ๆ  ~

          เสียงเคาะประตูดังขึ้น

          " ริว เป็นไงบ้าง เพื่อนร๊ากกกกกกก( ^///^)" เสียงตินดังขึ้น

          "ติน ติน  ไคท์ ทำไมมาช้านักล่ะ"

          "ก็ ไอ่ 2 ตัวนี้แหละมันขอเข้าห้องน้ำ ไม่รู้ทำอะไรกัน" ไคท์ตอบด้วยอาการเซง สุดๆ

          ปู้ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!  แค่ก  แค่ก   แค่ก

          คงไม่ต้องบอกนะคะว่าใคร ก็คนเดิมนั่นแหละคะ  สงสัยคงไม่เคยได้ยิน หรือไม่เคยเจอของจริงล่ะมั้ง เห็นแล้วก็ขำ

          "เอ้า!!! บอกให้ค่อยดื่มไง ล่ะ น้ำมันไม่หนีนายหรอก นะ คุณคิน" ฉันพูดขึ้นพร้อมยื่นกระดาษทิชชู ให้

          "อ่าว คิน มานานแล้วหรอ" ไคท์เปิดฉากเริ่มทัก คิน ก่อน

          "อืม สักพักแล้วล่ะ" ฉันลืมบอกไป เจ้าไคท์อ่านะ มันบาดเจ็บไม่เท่าไหร่หรอก แค่ ขาหักข้างซ้าย หัวแตก มีแผลที่โดนพันสัก 2 -3 แห่ง ก็เท่านั้นเอง ( ถ้าหนักหนาสาหัสของเธอมันจะเท่าไหร่กันนี่ ~ ริว)

          "เอ่อ พี่เรื่องข้องใจอ่ะ"

          "เรื่องอะไร" ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน

"พี่ฉันรู้รึป่าว ว่าฉันอยู่ที่นี้"

( -   - )(  _   _  )( -   - ) ทุกคนต่างก็ผยักหน้าเหมือนกัน

กรรม!! ซวยแล้วไง ริว เอ๋ยยยยย โธ่!!! พระเจ้า .....

ตึง    ปัง!!!!!!!!

"พี่เรียว!!!!!!!"

เพียะ!!!!!!!!!

ตอนนี้ หน้าฉันหันไปด้วยความแรงของมือที่ ตบหน้าฉันเข้าอย่างจัง ตอนนี้หน้าฉัน เริ่มชา การตบครั้งนี้แรง จน เลือด ออกที่มุมปาก เพราะฉันได้รส และ กลิ่น คาวของเลือด  ในตอนนี้ทุกคน ยืน อึ้ง!! แล้วก็ อึ้ง!!!! ทุกคนก็คงไม่คิดว่าจะมีคนที่พรวดพราด เข้ามาแล้วมาตบฉัน แต่ถึงจะห้าม ก็คงห้ามไม่ได้ เพราะคนๆนั้นคือ พี่เรียว ซึ่งเป็นพี่ของฉัน เพราะขายาวๆของพี่เรียว จากหน้าห้องถึงเตียงนี้มันก็แค่ไม่กี่วินาที นานพอที่จะทำให้ฉันได้ตะโกนคำว่าพี่ เรียว ออกมาได้

"ริววววว!!!!!!!" เสียงเรียกที่ดังทำลาย ความอึ้งของทุกคน

ตอนนี้น้ำตาฉันมันเริ่มจะไหลออกมา หน้าฉันชา จนคิดอะไรไม่ออก โดนตบครั้งนี้มันเจ็ยซะยิ่งกว่าโดนไอ้เดนนรกพวกนั้นรุม ซะอีก เพราะ คนที่ตบหน้าฉันนั้น คือ พี่เรียว พี่ชาย ของฉัน แล้วฉันก็ค่อยๆหันไปมองคนที่เรียกฉัน

"พี่เรย์......" ฉันก็ต้องตกใจเพราะเจ้าของเสียงที่เรียกฉันนั้น คือ พี่เรย์ น้ำตาของ ฉันเริ่มไหล ดั่งสายน้ำ

          "ออกไป!!!!!!" พี่เรียว พูดขึ้น

          "เอ่อ....พี่เรียว…." กอหญ้าพยายามที่จะพูดอะไรสักอย่าง

          "ออกไป!! ให้หมดทุกคนนั่นแหละ" พี่เรียว พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนน่าขนลุก

          "พี่นั้นแหละ ที่ออกไป พี่ทำแบบนี้ทำไม คนที่พี่ทำร้ายนั้นมันน้องเรานะ ริว เป็นน้องเรานะ ถึงพี่จะโกรธริวขนาดไหน พี่ก็ไม่มีสิทธิมาตบหน้าน้องของผม คนที่น่าจะออกไปน่ะ มันคือพี่ ไม่ใช่ทุกคนในที่นี้ พี่เข้าใจใจมั้ย!"  พี่เรย์ ตะโกนขึ้นพร้อมกับกระฉากคอเสื้อ พี่เรียว ตอนนี้ทุกคนไม่ละสายตาจาก พี่เรียว และ พี่เรย์ เลยฉันคิดว่า ไคท์ ติน ชานม กอหญ้า และ คิน คงกำลังอึ้งอยู่อยู่แน่

          "ฉัน...พี่แกนะ" พี่เรียวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

          "พี่จะเป็นใคร ก็ช่าง แต่ ใครมาทำน้องของผม ผมไม่ยอม" พี่เรย์  พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด

          "พอเถอะคะ พอได้แล้ว พอซะที" ฉันพูดขึ้น เพราะ ทนไม่ได้หรอกที่จะมาเห็นพี่ที่ฉันรัก 2 คนต้องมาทะเลาะเพราะ ฉัน น่ะ T T  ตอนนี้ทุกคนเริ่มหันมามองที่ฉันบ้าง

          "ระ.....ริว ขอโทษ"

          "ทุกคนกลับไปก่อนเถอะนะ" ฉันพูดพรางส่งยิ้ม( ทั้งน้ำตา ) ให้กลับเพื่อนๆของฉัน

          "ริว......แต่เธอ...." กอหญ้าพูดขึ้น

          "เอาน่า  เรากลับกันเถอะ ปล่อยให้พี่น้องเค้าเคลียร์ กัน" ติน-ติน พูดขึ้น แล้วทุกคนก็เดินออกไป  

          ฉันเช็ดน้ำตา แล้วฉันก็หันกลับมามองพี่ของฉัน

          "ริว......" พี่เรย์ พูดขึ้นแล้วหันมามองฉัน

          "ริวขอโทษคะ ริวผิดไปแล้ว ริวรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับ พี่เรียวไม่ได้ "

          "รู้ตัวด้วยหรอ ว่าผิดสัญญา" เสียงที่เย็นชาของพี่เรียวก็พูดขึ้น

          "อืม...รู้....คะ (  -   -  )"

          "ไปอยู่กับน้า ที่ญี่ปุ่นซะ"

          "พี่เรียว!!!!!!!!" ฉันกับ พี่เรย์ พูดพร้อมกันด้วยความตกใจ

          "นั้นเป็นการลงโทษ ที่ผิดสัญญา"

          "พี่เรียว จะทำแบบนี้กับริว ไม่ได้นะ" ใช่ทำไม่ได้ ฉันไม่มีทางไปญี่ปุ่นเด็ดขาด ถึงที่นั้นจะเป็นบ้านเกิดฉันก็ตาม  แต่การส่งฉันไปอยู่ ส่งฉันไปลงนรกยังจะดีกว่า ที่ฉันต้องไปอยู่กับน้าสุดโหด อย่างนั้น  ( -  -  )

          "ใช่! พี่เรียวจะให้ ริว ไปอยู่ญี่ปุ่นไม่ได้นะ "

          "ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อ ฉันดูแลน้องไม่ได้ ก็ต้องให้คนอื่นดูแล" พี่เรียวยืนกราน

          "มีทางเลือกอื่นอีกมั้ย" ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมด ถามพี่เรียว ตรงๆ

          "หึ.. มี" พี่เรียว ยิ้มที่มุมปาก แล้ว มองหน้าฉัน

          "อะไรล่ะ" พี่เรย์ถามขึ้น

          "ทางที่หนึ่ง

"ทางที่หนึ่ง ไปพรุ่งนี้ตอนกลางวัน ทางที่สอง ไปพรุ่งนี้ตอนกลางคืน" (oO)  มันก็ต้องไปเหมือนกันไม่ใช่หรอ ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหน เลย  หัวเด็ด ตีนขาดยังไง ฉันก็ไม่ไป ฉันต้องหาทางหยุดพี่เรียวให้ได้!!!!

___________________________________________________________