คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ep.02
Pairing : Kai x D.O.
Genre : Drama
Author : ryuzxx
(c) : http://exofic.smfixz.com
2.
เสียงฮัมเพลงอย่างมีความสุขขณะที่เริ่มเปิดตู้เย็นไปเรื่อย...
เซฮุนยืนมองจงอินที่ดูอารมณ์ดีสุดขีดเมื่อเดินกลับเข้ามาในห้อง
ทั้งๆที่เมื่อครู่ก่อนออกยังดูหงุดหงิดอยู่เลย..
มันไปเจออะไรดีๆมา.....
"กูขอยืมข้าวกล่องมึงนะ" ยังไม่ทันที่เซฮุนจะได้ถามอะไร จงอินก็หันมาพูดซะก่อน..
"ทำไมจู่ๆก็อารมณ์ดีวะ?" ถามด้วยความสงสัย จงอินหันมายิ้มให้เล็กน้อย
ก่อนเดินไปหยิบซองบางอย่างจากกล่องในลิ้นชักโต๊ะข้างทีวี...
กล่องที่เอาไว้ใส่ยาแห่งความลับ....
เซฮุนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถาม
"จงอินแกจะทำอะไร" ถามเสียงนิ่ง.... จงอินที่ตอนแรกอารมณ์ดูเบิกบานหันมาองหน้าเซฮุนอย่างเย็นชา
"ธุระกู......" คำตอบจากใบหน้าเรียบเฉย... เซฮุนรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองเขาเต้นตุบตับ.
ไอ้เพื่อนบ้ากำลังจะก่อเรื่อง
"อย่าให้กูเดือดร้อน" ตอบกลับ ... จงอินกระตุกยิ้มเล็กน้อย...
"แน่นอน...." ยิ้มอย่างมั่นใจ.. ก่อนสาวเท้าไปที่ประตู
"แกคิดดีแล้วใช่มั้ย? จงอิน" ถามย้ำเพื่อนอีกครั้ง.. เพราะรู้ว่าถึงจะพูดยังไงมันก็ไม่เปลี่ยนใจ
แถมยังเป็นการชวนมันทะเลาะเปล่าๆ
"เอ้อดิ..... ขำๆ หนุกๆ มึงอย่าซีเรียส" เดินกลับมาตบบ่าเซฮุนเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป..
เซฮุนได้แต่กรอกตาไปมาแล้วถอนหายใจ..
กลิ่นแห่งความวุ่นวายกำลังลอยมา..... สังหรณ์ใจไม่ดีจริงๆ
แต่ทำยังไงได้... ถึงจะยังไง จงอินก็คือจงอิน....
จงอินที่พร้อมจะทำตามใจตัวเองทุกเมื่อ แม้ว่าทุกคนจะมองว่าสิ่งนั้นไม่ดีก็ตาม...
...
..
.
ทุกครั้งที่ได้เสียงเคาะประตู... คยองซูจะดีใจรีบวิ่งไปดู เพราะมีคนมาหา มีคนมาเยี่ยม...
แต่ตอนนี้คยองซูกลับนั่งนิ่งจ้องประตูอย่างหวาดหวั่นกับคำพูดส่งท้ายของจงอิน...
ไม่ใช่เขารังเกียจหรืออยากปฏิเสธความใกล้ชิดที่จงอินดูเหมือนอยากจะมอบให้..
แต่ก็เขาไม่ใช่เด็กประถมใสซื่อที่ไม่รู้เรื่อง..
คยองซูรู้....... รู้ว่าตอนนี้จงอินแปลกไป
เพียงไม่กี่ชั่วโมงเขาก็โดนจงอินจู่โจมแบบไม่คาดคิด
ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาวนเวียนไปบ้านชานยอลหลายครั้ง.... อาจจะมีบ้างที่จงอินเข้ามาคุยด้วยหรือแตะตัวเขา..
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่.....
คิมจงอิน ผู้ชายที่เขาแอบปลื้มห่าง ๆ กลับรุกเข้าหาเขา
คยองซูแอบดีใจ...... แต่ความกลัวมีมากกว่า....
จงอินเป็นน้องชายของเพื่อน...... และจงอินเป็นผู้ชาย... ผู้ชายที่รักผู้หญิง
แล้วจงอินต้องการอะไรจากเขา......
"ก็อกๆๆ " เสียงเคาะประตูรัว ๆ สามสีครั้ง ทำให้คยองซูถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
ก่อนมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง.. แต่ก็กลั้นใจเดินไปที่ประตู..
อา.... ใช่เลย.. คยองซูมองที่ตาแมวก็พบร่างของจงอินที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตู
คยองซูรู้สึกอยากร้องไห้ปนดีใจ... มันเป็นความรู้สึกที่เข้ามาตีกันให้วุ่นให้หัวตอนนี้
แต่สุดท้ายมือเจ้ากรรมก็บิดลูกบิดเปิดประตูรับแขกเสียแล้ว...
..
โถ่วว คยองซู... นายจะรู้มั้ยว่าได้เปิดรับวายร้ายเข้ามาในห้องเสียแล้ว...
"มีแต่ข้าวกล่องน่ะครับ พี่คยองซูกินด้วยกันสิ" หลังจากที่เดินเข้ามาในห้อง
จงอินก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปในครัว.. ก่อนเริ่มแกะห่อพลาสติก
"ไม่เป็นไร... พี่กินมาแล้ว.." ส่ายหน้าปฏิเสธ
"งั้นเหรอครับ" ทำหน้าแสร้งเสียดาย... คยองซูถึงกับทำหน้าเลิ่กลั่ก..
"งะ...งั้นเดี๋ยวพี่ไปอุ่นให้นะ" ไม่รู้จะตอบยังไง คยองซูเลยเอื้อมมือไปหยิบข้าวกล่องเพื่อจะเวฟให้
แต่โดนจงอินจับมือไว้ก่อนส่งยิ้มบาง ๆ ให้...
ฟู่..... ใครมาต้มน้ำร้อนแถวนี้.. รู้สึกร้อนตั้งแต่แขนยันหน้าเลยทีเดียว
"ไม่เป็นไรครับ... เดี๋ยวผมทำเอง... พี่คยองซูนั่งเลยครับ.. ไม่กินไม่เป็นไร แค่นั่งอยู่กับผมก็พอ" ไม่วายยังมีหยอดส่งท้าย...
คยองซูได้แต่ขบริมฝีปาก ก้มหน้ามองมือตัวเองที่เขี่ยกันไปมา
"พี่คยองซูแก้วอยู่ตรงไหนครับ" เสียงจงอินดึงคยองซูที่อยู่ในภวังค์ให้ตื่นขึ้น....
"อะเออ... ในตู้น่ะ ทางขวามือ" จงอินมองตามก่อนเปิดแล้วหยิบแก้วมาสองใบ..
"อ๊ะ! เดี๋ยวพี่หยิบน้ำให้" เมื่อเห็นจงอินหยิบแก้วมา คยองซูเลยลุกไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบขวดน้ำออกมาบ้าง..
แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนไฟช็อตทั้งแผ่นหลัง เมื่อจงอินโน้มตัวซ้อนด้านหลัง....
แขนยาวยื่นผ่านเข้าไปหยิบขวดน้ำส้มที่นอนอยู่ในตู้เย็น.... ลมหายใจอุ่น ๆ เฉียดแก้มของคยองซูไป... จนเจ้าตัวเผลอกลั้นหายใจ..
"ผมอยากกินน้ำส้ม" เมื่อได้สิ่งที่ต้องการจงอินก็เดินจากไป....
ปล่อยให้คยองซูยืนแข็งทื่ออยู่หน้าตู้เย็น.... มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก.....
คยองซูรู้สึกรื่น ๆ ที่ขอบตา...
"พี่คยองซู มากินด้วยกันสิครับ" เหมือนคยองซูได้ยินเสียงเรียกไกลๆ เพราะสมองเขาเริ่มตื้อไปหมด...
ก่อนหันไปมองจงอิน
และภาพสุดท้ายเขาจำได้คือ จงอินที่ยื่นแก้วน้ำส้มมาหาเขา...
มือบางยื่นมือไปรับ ก่อนน้ำรสคุ้นลิ้นจะไหลผ่านลำคอ.... แล้วทุกสิ่งที่อย่างก็มืดดำไปหมด..
ความรู้สึกมันหายไปตอนไหนกันแน่....
คยองซูจำมันไม่ได้....
..
สิ่งที่รับรู้....
ทำไมเขาอยู่ในความฝันที่มืดดำและหนาวเย็น....
ทรมาน.....
มองไม่เห็นอะไรสักอย่าง.... อยากออกไป... อยากหลุดพ้น...
แต่ไม่ว่าจะดิ้นรนเท่าไหร่ก็เหมือนตะเกียกตะกายอยู่ในความมืด...
ที่ไม่มีทางจะออกไปได้...
..
.
.
.
"หึๆ" เสียงใคร? คยองซูที่ยังกึ่งหลับกึ่งตื่นได้ยินเหมือนเสียงแว่วมาจากไกล....
เขาแยกไม่ได้ว่าเป็นเสียงของใคร... แต่คยองซูรู้สึกเหนื่อยเหลือเกินที่เดินวนอยู่ในความมืดนั้น
เดินจนท้อ จนหมดแรง... แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีก
ดวงตากลมโตที่ปิดสนิทค่อย ๆ เปิดเปลือกตาช้า ๆ อย่างเมื่อยล้า...
เขาเผลอหลับไปตอนไหนกัน.... สมองครุ่นคิดอยู่ครู่..
คยองซูมองเห็นสภาพแวดล้อมรอบกายก็พบว่าเป็นห้องนอนของเขาเอง..
แล้วเขาลากร่างตัวเองมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่.... ตอบคำถามตัวเองไม่ได้
ตากลมโตมองทั่วห้องก่อนพบเขากับเสื้อผ้าของเขาที่กระจายอยู่พื้น..
คยองซูเบิกตาโตจนแทบถลนก่อนหันมามองที่ว่างข้างเตียง..
แต่ก็ไม่พบใคร..... ถอนหายใจโล่งอก
แต่.... พอก้มมองตัวเอง
... ทำไมเขาเปลือยกาย...
คยองซูแทบจะกรีดร้องด้วยความตกใจ... แต่ก็ฉุกคิดได้ว่าเขาควรไปสวมเสื้อผ้าเสียก่อนที่คิดจะทำอะไร..
..
.
หลังจากสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย คยองซูเดินพล่านให้ทั่วห้อง..
หาร่องรอยของสาเหตุที่ทำให้เขาจำอะไรไม่ได้แถมแก้ผ้านอนอีก....
ร่างเล็กยืนมองโต๊ะอาหารในครัว สถานที่สุดท้ายที่เขาจำได้ก็เผลอหน้าแดง...
เพราะคนที่อยู่กับเขาในห้องนี้คนสุดท้ายคือ จงอิน...
แต่ร่างกายเขาก็ไม่เจ็บอะไร. ยังเดินเหินได้ปกติ... แสดงว่าเขาไม่ได้ถูกทำมิดีมิร้ายแน่นอน.
"ตรึ๊ดดดด ตรึ๊ดดดด" เสียงปลุกจากมือถือของคยองซูดังขึ้น เขาจึงรีบเดินไปเพื่อปิดเสียงดังนั้น
คยองซูจะตั้งเวลาปลุกเวลาหกโมงครึ่งทุกวัน เพื่อปลุกตัวเองไปเรียน..
"ตื่นก่อนเวลาหรือเนี่ยเรา" พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบมือถือข้างเตียง
แต่ต้องชะงัก.... กับสิ่งที่มองเห็นที่หน้าจอมือถือนั่น..... ร่างเล็กถอยหลังไปก้าว ก่อนปล่อยมือถือให้ร่วงอย่างสงสาร
นี่มันอะไรกัน!
คยองซูขบริมฝีปากจนห้อเลือด ร่างทั้งร่างสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ขอบตามีน้ำใส ๆ รื้นออกมา
เขาไม่อยากร้องไห้เลย... ไม่อยากเสียใจกับอะไรแบบนี้..
แต่เขาไม่เข้าใจ... ทำไมมันเกิดเรื่องแบบนี้กับเขา...
เขาไปทำอะไรให้ถึงต้องทำกับเขาถึงขนาดนี้
เมื่อวานห้องของเขาเปิดรับเพียงแค่ คิมจงอิน...
แล้วคิมจงอินโกรธแค้นเขามากี่ชาติกัน ทำไมต้องทำแบบนี้กับเขา...
เห็นเขาเป็นตัวอะไร....
ทำไมต้องทำกับเขาแบบนี้.... ทำไมกัน....... ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คยองซูเฝ้าถามตัวเองพร้อมน้ำตาที่รินไหลออกมาไม่ขาดสายอย่างควบคุมไม่ได้...
จงอินจะรู้มั้ยว่าความคิดแสนสั้นของเขากำลังทำร้ายหัวใจของคยองซูให้แหลกเหลว....
คยองซูไม่มีแรงแม้จะโอบกอดตัวเองให้หายสั่น... น้ำตายังรินไหลเปรอะเปื้อนใบหน้า.
เสียงที่ไพเราะแหบแห้งจนมีแต่เสียงสะอื้นเบา ๆ
ความมืดมิดในใจคนมันช่างเลวร้ายนัก.....
คิมจงอินเป็นคนอย่างไรกัน..... ถึงจะต้องใจร้ายกับคยองซูเพียงนี้...
ต้องการอะไรกัน.... ทำเพื่ออะไร....
เขาทำผิดอะไร....
คยองซูถามตัวเองจนอ่อนแรงและเหนื่อยล้า....
แต่เขาก็ไม่ได้คำตอบใดๆกลับมาเลย...
.........
..
.
เสียงเพลงจากมือถือของจงอินเสียงดังพอที่จะปลุกเซฮุนเด็กอนามัยที่เข้านอนตั้งแต่สามทุ่ม
ยกเว้นวันที่ออกไปดริ๊ง....
เซฮุนงัวเงียไปกดรับให้เพราะเริ่มรำคาญ... เพราะเจ้าของเครื่องอาบน้ำฮัมเพลงสบายใจอยู่ในห้องน้ำ..
-ปาร์คชานยอล- เซฟซะเต็มยศเชียว... เซฮุนลังเลเล็กน้อย แต่ก็กดรับ เผื่อมีธุระสำคัญ
"สวัสดีครับ" ทันทีที่เซฮุนกดรับก็ได้เสียงห้าวตะโกนผ่านโทรศัพท์จนเขาต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหู..
ไม่น่ารับเลย..ให้ตายดิ....
"ผมเซฮุนครับพี่.." ต้องตะโกนแข่งเสียงชานยอลที่ผ่านสายมา ชานยอลบอกอ้าวเหรอ.. ก่อนค่อยๆลดโวลุ่มลง..
แล้วก็เป็นเขาที่ต้องมาฟังเสียงเทศนาจากพี่ชานยอลแทน แถมยังต้องรับหน้าที่พาไอ้เพื่อนตัวร้ายไปโรงเรียนให้ได้
ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องซวยซ้ำซ้อนอย่างแน่นอน... ชานยอลคาดโทษไว้เช่นนั้น...
โอเซฮุนผิดอะไรคร๊าบบบบ ช่วยบอกที....
ถอนหายใจอย่างหมดแรงก่อนกดสัมผัสที่หน้าจอเพื่อวางสาย..
แต่ด้วยความง่วงหรืออะไรสักอย่างทำให้เซฮุนเผลอไปกดไฟล์ที่หน้าจอ...
แล้วภาพบางอย่างก็ปรากฏขึ้นจนเซฮุนที่ง่วงๆอยู่ถึงกับตาสว่างในทันที...
ไอ้จงอินนนนน มึงสร้างเรื่องอีกแล้วววววว
"จงอิน... ไอ้จงอิน! ออกมาคุยกับกูเดี๋ยวนี้เลย" ทนรอให้เพื่อนออกมาเองไม่ไหว..
เซฮุนเดินไปทุบประตูห้องน้ำเพื่อเรียกเพื่อนตัวแสบให้ออกมาคุยกับเขาเดี๋ยวนี้...
ปวดหัว.... อยากจะบ้า... สมองมันคิดอะไรอยู่ทำไมไปทำแบบนี้...
คนในรูปใช่ว่าเซฮุนจะไม่รู้จัก...
เพื่อนพี่ชานยอล... พี่คยองซูที่แสนดี.....
เซฮุนเคยเจอคยองซูหลายครั้งเพราะเขาเป็นเพื่อนกับจงอิน และคยองซูก็เป็นเพื่อนสนิทชานยอล..
ไม่แปลกที่เขาจะได้พูดคุยกับเพื่อนชานยอล..
คยองซูก็เป็นพี่ชายที่น่ารัก.... ใจดี.... เซฮุนยังแอบชื่นชมในใจ..
และเขาก็รู้สึกด้วยความสายตาที่คยองซูมองจงอินเป็นอย่างไร...
ทำไมจงอินถึงต้องทำลายน้ำใจคยองซูถึงเพียงนี้..
หรือไอ้จงอินจะรู้....................................
"มีอะไร?" หลังจากออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวก็เอ่ยถามเซฮุนที่นั่งร้อนรนที่เตียงทันที..
"นี่มันอะไร! มึงอธิบายมา" ยื่นมือถือใส่หน้าจงอิน... จงอินมองก่อนกระตุกมุมปาก
"เห็นแล้วเหรอ....." พูดมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า
"คิมจงอิน! มึงนี่มัน........" เซฮุนรู้สึกอึดอัดอยากจะร้องใส่หน้าเพื่อนด้วยคำหยาบคายสักคำ
แต่เขากลับคิดไม่ออกว่าจะเอาคำไหนมาแทนการกระทำของเพื่อนเขาดี...
"เลว......" จงอินต่อคำให้อย่างไม่หยี่ระ...
"โถ่เว้ย! มึงเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่.... พี่คยองซูเขาทำอะไรให้มึงนักหนาวะ
ถึงเขาจะเป็นผู้ชายแต่โดนทำแบบนี้มันก็ไม่ไหวนะเว้ยยย" แทบจะตะโกนใส่หูจงอิน..
แต่เจ้าตัวกลับทำหน้านิ่งๆ เหมือนไม่ใส่ใจ
"ก็มันชอบกู เลยสนองให้..จบปะ?" หันมาประจันหน้าหลังสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว
"แต่มันเป็นอาชญากรรม"
"แล้วไง?...... กูมีรูป มันจะพูดอะไรได้" เซฮุนรู้สึกเส้นเลือดในสมองเต้นตุบตับอีกแล้ว...
อยากจะยันเพื่อนตรงหน้าสักเปรี้ยงให้ติดฝา... แต่มันเป็นเพื่อน.....
แล้วเขาก็เป็นคนรักเพื่อน.... ก็เลยอยากเตือนมัน.. ไม่อยากให้มันทำอะไรเลวร้ายมากไปกว่านี้
"มึงต้องการอะไรจากพี่เขา..... มึงไม่เคยสนผู้ชายไม่ใช่เหรอ" พยายามใจเย็นพูดกับมัน..
ตะคอกไปก็แค่นั้น เดี๋ยวได้ต่อยกันเจ็บตัวอีก
"ก็มันชอบกู.... แล้วกูก็รำคาญสายตามองอยู่ได้.. ต้องเจอดีซะบ้าง" นี่สินะคือความคิดในสมองมันตอนนี้...
เซฮุนถอนหายใจเฮือกใหญ่.... สันดานเด็กๆในร่างผู้ใหญ่มันอันตรายอย่างนี้นี่เอง..
"จงอินมึงลบรูปพี่เขาทิ้งเถอะ" ไม้แข็งไม่ได้ก็เอาไม้อ่อนเข้าสู้... จงอินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจก่อนมองหน้าเซฮุนเขม็ง..
"เรื่องของกู...... อย่ายุ่ง!" พูดจบก็เดินออกจากห้องนอนเซฮุนก่อนปิดประตูดังปัง.... จนเจ้าของห้องได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ..
เรื่องคราวนี้มันร้ายแรงจริงๆ ไม่รู้ว่าถ้าพี่ชายมันรู้จะเกิดสงครามอะไรขึ้น...
ที่แน่ๆ ถ้ากดดันมันมาก คนอย่างจงอินมีเตลิดแน่....
..คืนนี้เซฮุนจะนอนหลับมั้ย? เขาต้องเป็นผู้ร้ายร่วมกับจงอินเหรอ?
จะบอกพี่ชายมันก็ไม่ได้ จะแอบไปลบรูปทิ้งเขาเองก็ไม่รอดแน่.... มีฆ่ากันตายกับมันไปข้างหนึ่ง..
มีเพื่อนผิดคิดจนตัวตาย... ตอนนี้เซฮุนคิดได้แต่นี้จริงๆ
...
.
.
..
คยองซูที่นอนขดตัวอยู่มุมห้อง...เผลอหลับไปพร้อมน้ำตาเมื่อไหร่ไม่รู้.. แต่ร่างกายยังอ่อนล้า..และหมดแรง..
คยองซุูเหมือนได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังเป็นพักๆในฝันร้ายของเขา...
แต่คยองซูไม่มีแรงและรู้สึกขยะแขยงโทรศัพท์เครื่องนั้นเหลือเกิน....
โทรศัพท์ที่ฉายภาพอัปยศที่สุดในชีวิตเขา...
เกิดมาไม่เคยคาดคิดว่าจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หรือคยองซูเป็นคนดีไม่พอหรืออย่างไร
พระเจ้าถึงส่งซาตานเข้ามาทำลายวิญญาณของเขา...
คยองซูเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนในห้อง..
บ่ายสอง... วันนี้คยองซูคนไม่ดีขาดเรียนอีกแล้ว... แบคฮยอนกับชานยอลจะเแล็คเชอร์เผื่อเขามั้ยน้อ..
แค่คิดถึงเพื่อนสองคนน้ำตาก็ไหลออกมาอีก คยองซูยกมืออันสั่นเทามาปาดน้ำตาลวกๆ..
ก่อนพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ..
ต้องทำตัวให้สดชื่น.... เดี๋ยวแบคฮยอนกับชานยอลจะเป็นห่วง.. เขาต้องไม่เป็นภาระให้เพื่อน..
แต่ภาพที่ฉายในกระจกเผยให้คยองซูรู้สึกสังเวชตัวเอง...
ดวงตาบวมช้ำ.... ใบหน้าอิดโรย.. คยองซูเหมือนเห็นภาพตัวเองเมื่อหกเดือนที่แล้วลอยมา..
หกเดือนที่เลิกรากับแฟนหนุ่มไป..... เพราะคยองซูเป็นเพียงผู้ชาย
ไม่ใช่ผู้หญิง... เข้าไปแทนที่ผู้หญิงไม่ได้ คยองซูเข้าใจ...
และยอมเลิกรา..
คงเพราะคยองซูรักผู้หญิงไม่ได้พระเจ้าถึงลงโทษสินะ......
คยองซูเป็นคนไม่ดี. ...... เพราะเขาเป็นคนไม่ดี...
ถึงต้องโดนแบบนี้..
ครั้งนี้มีเพียงเสียงสะอื้นแผ่วๆออกมาจากลำคอ เพราะน้ำตาเจ้ากรรมไม่ไหลออกมา..
คยองซูที่อ่อนล้า... แม้แต่น้ำตาก็ไม่เหลือให้เสียใจ..
จะต้องทนแบบนี้ไปอีกเมื่อไหร่...
ไม่อยากเจอใคร..... ไม่อยากให้ใครมาเห็น.....
แต่ชีวิตมันจะหยุดอยู่ตรงนี้ไม่ได้.... ต้องผ่านมันไปให้ได้
คยองซูพยายามฮึดยืนขึ้นอีกครั้ง... ต้องเข้มแข็ง.... ท่องไว้
คยองซูต้องทำได้
เขาเปิดน้ำเย็นก่อนกวักใส่ใบหน้าช้าๆเพื่อเรียกความสดใส......
หยิบแปรงสีฟันขึ้นมา ก่อนบีบยาสีฟันใส่... แปรงฟันเพื่อความสดชื่น..
ก่อนยิ้มซีดเซียวใส่หน้ากระจก.....
ถ้าอ่อนแอไปกว่านี้ก็เหมือนคนที่ตายไปแล้ว.....
พ่อกับแม่ครับ.... คยองซูจะเข้มแข็งจะมีชีวิตอยู่ทดแทนในส่วนของพ่อกับแม่ครับ...
เงยหน้ามองขึ้นข้างบน.. ที่ๆคยองซูคิดเสมอว่าพ่อกับแม่เฝ้ามองดูเขาตลอดเวลา..
และเป็นที่สิ่งเดียวที่ค้ำจุนให้คยองซูอยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป....
แม้จะต้องอยู่เพียงลำพังก็ตาม...
...........
...
.
.
.
.
TBC..............................
ความคิดเห็น