ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [02] เด็กกว่าแล้วไง 16 VS 4 [THE END]
.
.
.
~~ออด ........ ~ ~ ออด....... เสียงออดหน้าบ้านตระกูลคิมดังขึ้น
เจ้าของบ้าน... คิม คิบอม ที่หน้าจุ่มอยู่กับคอมพิวเตอร์ ไม่ได้สนใจกับเสียงที่ดังเท่าไหร่
“เฮ้ย! คิบอม... ใครมากดออดบ้านมึงวะ มึงออกไปดูหน่อยดิ” เสียงเพื่อนที่นั่งจดอะไรยิก ๆ ลงบนกระดาษ
ตะโกนบอกเพื่อนที่หน้ามันจะผลุบหายเข้าไปที่จอมอนิเตอร์แล้ว
คิบอม.. ค่อยๆเอนหน้าออกจากจอคอมแต่ตายังคงจ้องอยู่
ตะโกนกลับไปหาเพื่อน...
...
“มึงก็ออกไปดูดิ กูไม่ว่าง” ตอบอย่างไม่ใยดี ก่อนลงมือพิมพ์รัวที่คีย์บอร์ด
เพื่อนจึงจำใจต้องลุกออกไปดู
เจ้าของบ้านก็ไม่ใช่ ทำไมตูต้องทำด้วยเนี่ย เฮ้อ!
แต่พอเดินออกไปเปิดประตูเท่านั้นแหละ
ตาตี่ๆ ก็เปิดกว้างขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
ก็คนตรงหน้า งามยิ่งกว่าหญิงใดที่เคยพบมา
ร่างบอบบาง ใบหน้าขาวๆ ผมสีดำสนิทข้างหน้าซอยไล้ตามโครงหน้า
แต่ผมยาวข้างหลังที่ถูกรวบมัดไว้ ทำให้เห็นไรผมอ่อนๆที่ต้นคอ
อย่างงี้สินะ ที่เขาเรียกว่านางฟ้า... กรูเพิ่งเคยประจักษ์ก็วันนี้แหละเว้ยยย
“อะ....เออ.. ขอโทษนะคะ มาหาคิบอมน่ะคะ” เสียงหวานๆพูดเอื้อนเอ่ยออกมา
โฮกกกก หน้าหวานไม่พอ เสียงยังหวานอีก
ยูชอนอยากลงไปดิ้นตาย.....
“เฮ้ย! ไอ้มิก ใครมาวะ” คิบอมที่หันไปเจอเพื่อนตัวเองยืนค้างๆคาๆ อยู่ที่ประตูก็เกิดความสงสัย
เลยเดินมาดูมันซะหน่อย ทำอะไรอยู่ได้ตั้งนานสองนาน
แต่พอเจอหน้าคนที่อยู่ประตู ก็ร้องทักขึ้นในทันที
“อ้าวพี่แจจุง.... มีอะไรเหรอครับ” คิบอมเอ่ยถามพี่สาวข้างบ้าน ที่ยืนเก้ๆกังๆ อยู่หน้าประตู
ก่อนแจจุงจะมองหน้ายูชอนที มองหน้าคิบอมที
“มิกกี้มึงไปทำงานต่อไป กูจะคุยธุระ” เมื่อมิกกี้ยูชอนรู้ตัวว่าตัวเองมาเป็นขี้ จึงจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ
ก่อนเดินดุ่มๆ กลับไปประจำที่เดิม .. แต่ไม่วายส่งสายตาอาฆาตไปยังคิบอมเป็นระยะๆ
แต่คิบอมไม่สนใจ.. ยังคงยืนคุยกับนางฟ้าของยูชอนต่อไป (เขาไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้มิก...)
“มีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับพี่” คิบอมเอ่ยอย่างนุ่มนวลผิดกับที่เอ่ยกับยูชอนอย่างฟ้ากับเหว
แจจุงหัวเราะน้อยๆก่อนเอ่ยตอบ
“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ พี่แค่จะมาถามว่า... งานใกล้เสร็จหรือยัง” คิบอมยิ้มรับ
ก่อนหันไปมองผลงานที่เพื่อนๆกำลังช่วยกันทั้งวาดทั้งลงสี
งานส่วนของเขาก็ใกล้จะเสร็จแล้วแหละ ส่วนอื่นๆก็ใกล้แล้วเหมือนกัน
คิบอมจึงหันหน้ามาบอกแจจุง
“ใกล้แล้วละพี่ เย็น ๆ คงจะเสร็จแล้วละครับ” พอได้ยินคำพูดของคิบอม
แจจุงก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจที่เธอไม่ต้องโกหกลูกตัวน้อยของเธอ
“ว่าแต่...ทงเฮไปไหนละครับ พี่ถึงได้มาคนเดียว” คิบอมเอ่ยถามหาเจ้าตัวน้อยที่มักจะมาเล่นที่บ้านเขาเสมอ..
แต่วันนี้ไม่ยักกะเห็นมา..
“หลับอยู่นะจ๊ะ... กว่าจะยอมอยู่ที่บ้านกับพี่แทบแย่ รบเร้าจะมาหาแต่คิบอม...
พี่ละเกรงใจคิบอมจะแย่ กลัวทงเฮจะมาทำให้คิบอมวุ่นวาย” เอ่ยอย่างหนักใจนิดๆ
คิบอมยิ้มน้อยๆเป็นกำลังใจให้แจจุง ก่อนเอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นหรอกครับ ผมเองก็เอ็นดูน้องมากๆ... ยังไงก็ไม่รบกวน ดีใจซะอีกที่มีเด็กน่ารักๆอย่างทงเฮ มาอยู่ด้วย” เอ่ยอย่างจริงใจ จนแจจุงถึงซึ้งน้ำตาซึมที่มีคนเอ็นดูลูกตัวเองขนาดนี้
“คิบอมเนี่ยใจดีจริงๆ พี่ละอยากให้ลูกพี่โตขึ้นเหมือนคิบอม
เอ้อว่าแต่.. พี่ดันไปสัญญากะเจ้าตัวยุ่งไว้ว่า จะให้มานอนกับคิบอม...
คิบอมจะว่าไงถ้าคืนนี้พี่จะให้ทงเฮนอนกับคิบอมคืนนี้” พอสิ้นเสียงแจจุง คิบอมก็หัวเราะน้อยๆ ก่อนเอ่ยตอบ
“ดีจังเลย... ผมเองก็อยากนอนกอดเจ้าตัวน้อยนิ่มๆเหมือนกันแหละครับ” พูดจบ คิบอมก็ยิ้มจนตาหยีให้แจจุง..
“ขอบใจมากๆนะจ๊ะคิบอม... งั้นเย็นๆน้องจะมาหานะจ๊ะ” แจจุงเขย่ามือคิบอมอย่างดีใจ
ก่อนเริงร่ากลับบ้านไป คิบอมจึงเดินกลับเข้ามาในบ้าน..
“ไงมึง... มีจับไม้จับมือ... ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงสวยขนาดนั้นจะมาชอบคนอย่างมึงอะ” พอสิ้นเสียงยูชอน
เหล่าเพื่อนผองของคิบอมก็หันมามองหน้าคิบอมในทันที
โดนเฉพาะหญิงสาวผมยาวที่มองคิบอมด้วยสายตาที่เจ็บปวดไม่น้อย
...คิมคิบอม จำเลยของสังคมส่ายหน้าอย่างแรงเพื่อปฏิเสธคำพูดของเพื่อน
“เฮ้ย ไม่เอาน่าพวกมึง นั่นพี่แจจุงเป็นพี่ที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วที่สำคัญพี่เขาแต่งงานมีลูกแล้วเว้ย” พอเอ่ยจบ.. เพื่อนก็ร้องอ๋อ ก่อนกลับไปทำหน้าที่ของตนต่อ
แต่คนอย่างยูชอนรึจะยอม...
“งั้นมึงก็เป็นชู้อะเดะ” สายตาเพื่อนๆกลับมาโฟกัสที่คิบอมในทันที
จนคิบอมอยากจะกระโดดเตะปากไอ้เพื่อนปากเสียซะเดี๋ยวนี้เลย..
แต่ทำได้แค่ตบกะบาลมันแรงๆ เพื่อเรียกให้มันเลิกคิดอกุศล
“มึงอะเดะชู้... ไอ้บ้านี้... นั่นพี่กูนะเว้ย... คิดได้เนอะมึง ประสาทจริงๆ” ได้ทีด่ากลับ..
ยูชอนได้แต่ทำปากขมุบขมิบด่าคิบอม....
ชู้เรอะ! กูก็อยากเป็นนนน สวยขนาดนั้น...
อ๊ากกกกก แต่คนสวยมีลูกมีผัวแล้ว ยูชอนคนหล่อต้องได้แต่ทำใจ
กระซิกๆ ผมยังไม่อยากปีนต้นงิ้วค๊าบบบ โฮๆๆ
...........
...
.
“ม๊าฮะ..... มาม๊าแจ ผมหิวจังเลยฮะ” พอตื่นมา ทงเฮก็ร้องหาของกินทันที
คุณแม่ที่นั่งดูซีรีย์เรื่องโปรดต้องเบนความสนใจจากทีวี มาเป็นลูกน้อยแทน..
“อยากกินอะไรเหรอจ๊ะลูกรัก” เอ่ยถามก่อนลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มนั้นเบาๆ
ทงเฮทำหน้าคิด ก่อนเอ่ยตอบ
“ขนมก็ได้ฮะ มาม๊า” เด็กน้อยเอ่ยอ้อนๆ คุณแม่คนสวยยิ้มกว้าง
ก่อนเดินไปหยิบคุ้กกี้ที่เธออบไว้ใส่ขวดโหลมาให้ลูกรัก พร้อมน้ำส้ม 100% เพื่อสุขภาพและผิวพรรณที่ดีของคุณลูก
“มาม๊าคร๊าบ.... ทำไมสองคนในทีวีเขาต้องใส่ชุดขาวละครับ” เด็กน้อยเอ่ยถาม
แล้วก็เอาคุ้กกี้ยัดเข้าปากน้อยๆ จ้องทีวีตาแป๋ว
ผู้มารดายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ลูกของตน
ก่อนเริ่มอธิบาย...
“เขาแต่งงานกันไงลูก ดูนั่นสิเจ้าสาวก็ใส่กระโปรงยาวสีขาว... เจ้าบ่าวก็อยู่ในชุดสูทขาว
ดูดีใช่มั้ยจ๊ะลูกรัก” พูดไปพลางนึกถึงตอนที่ตนแต่งงาน คุณแม่ก็ได้ยิ้มเขินไปมา.. เมื่อนึกถึงอดีตอันแสนหวานนั้น
“แล้วทำไมต้องแต่งงานละฮะ” เด็กน้อยถามขึ้นอีกที
คุณแม่ยังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนเอ่ยตอบ
“ก็เพราะรักกันไงจ๊ะลูก” คุณแม่ตอบเสียงหวาน...
เด็กน้อยหันมามองคุณแม่ตาแป๋ว ก่อนยิ้มกว้าง... รักเหรอ....
รักงั้นเหรอ...
“เขารักกันยังไงฮะคุณแม่” พอได้ยินคำถาม คุณแม่ก็เริ่มคิดหนัก จะตอบยังไงดีละเนี่ย..
“เออ..... ก็อย่างที่คุณป๊ากะม๊าไงจ๊ะลูก ที่เขาเรียกว่ารักกัน” คุณแม่คนสวยเริ่มคิดอะไรไม่ออก จึงได้ตอบแบบเลี่ยงๆไป
เด็กน้อยทำหน้าขมวดคิ้วทันที พยายามคิดภาพป๊ากะม๊าตัวเอง ที่ม๊าบอกรักกัน..
ใช่ที่ป๊าหอมแก้มม๊าก่อนออกไปทำงาน กะกอดม๊าเวลาอยู่ในบ้าน
แล้วก็อุ้มม๊าหายไปเมื่อเวลาทงเฮนอนแล้วแต่ตื่นขึ้นมาฉี่กลางดึก
ถ้าอย่างงั้น เขากับพี่คิบอมก็รักกันน่ะสิ... แค่คิดก็เขินแล้ว..
คนแม่คนสวยมองหน้าคุณลูกที่หน้าแดงก่ำก่อนเอ่ยถาม..
“หน้าแดงทำไมจ๊ะลูกรัก หรือลูกชายของม๊า มีสาวที่หมายปองไว้แล้ว” คุณแม่คนสวยเอ่ยล้อลูกน้อยๆ
เพราะเธอคิดว่าลูกของเธอต้องไปหลงรักเด็กผู้หญิงแน่ๆเลย ถึงได้แก้มแดงขนาดนี้
“ม่ายช่ายสักหน่อย หนูรักพี่คิบอมต่างหาก” ผ่าง!!!
คุณแม่คนสวยเหมือนโดนค้อนปอนด์ทุบลงบนหัวอย่างจัง..
หน้าซีดๆค่อยๆ หันไปมองหน้าลูกชาย(?) ของหล่อนอย่างไม่เชื่อหู
“เหอๆ ทงเฮล้อแม่เล่นหรือเปล่าจ๊ะ นั่นพี่ชายหนูนะจ๊ะ” คุณแม่พยายามหัวเราะกลบเกลื่อนความหวาดหวั่นใจ
ไม่เอาน๊าแจจุง ลูกยังเล็ก ยังคิดแบบเด็กๆนั่นแหละน๊า....
“ผมจริงจังนะฮะม๊า... โตขึ้นผมจะแต่งงานกับพี่คิบอม” เด็กน้อยพูดขึ้นด้วยแววตามาดมั่น
มาดมั่นจนคุณแม่คนสวยเริ่มเหงื่อแตกซิกๆ
“เหอๆ ทงเฮจ๊ะ ผู้ชายกับผู้ชายแต่งงานด้วยกันไม่ได้หรอกนะจ๊ะ” คุณแม่เริ่มพยายามทำให้ลูกตัวน้อยของเธอเลิกคิดอะไรแบบนี้
ลูกคนเดียวของช้าน... ลูกชายคนเดียว
โฮกก ม๊ายังอยากมีหลานสืบสกุลนะจ๊ะลูก....
เพื่อสืบทอดความหน้าตาดีให้ยังยืนยงคงกระพันต่อไป (เวลานี้มิวาย...คิดได้อีกนะคุณแม่ -*-)
ทงเฮพอได้ยินคำพูดของคุณแม่จึงมองคุณแม่ด้วยแววตาอยากรู้ไปเสียหมด...
คุณแม่มองตาลูกชายสุดที่รักก็รู้เลยว่า เรื่องนี้ต้องคุยกันยาวแน่ เจ้าเด็กขี้สงสัย
“ทำไมผู้ชายกับผู้ชายแต่งกันไม่ได้ละฮะ” พอคุณแม่ได้ยินคำถาม..
หน้าที่ซีดแล้วยิ่งซีดกว่าเดิม สมองก็ได้แต่คิดโทษสามีตนเองที่ไม่อยู่ช่วยตอบคำถามยากโคตรๆแบบนี้
“ก็เออ...... อ๋อ! พระเจ้าสร้างให้ผู้ชายมาคู่กับผู้หญิงไงลูก ดังนั้นผู้ชายต้องแต่งกับผู้หญิง
หนูจึงแต่งงานกับพี่คิบอมไม่ได้ไงจ๊ะ” ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้ลูกมีข้ออ้างแบบนี้..
หน้าซีดๆของคุณแม่จึงมีสีเพิ่มขึ้น
แต่ดูท่าทางคุณลูกจะยังคงไม่เก็ทสักเท่าไหร่...ถ้าผู้หญิงต้องแต่งกะผู้ชาย
แล้ว... แล้ว... คนที่อยู่เยื้องๆบ้านของทงเฮละทำไมเขาอยู่ด้วยกันได้
“ม๊าครับ แล้วพี่ชายสองคนที่อยู่เยื้องๆบ้านเราอ่าฮับ หนูเห็นพี่เขาก็อยู่ด้วยกัน
บางทีหนูเห็นจูจุ๊บปากกันด้วย.. หนูเห็นตอนที่หนูนั่งเล่นตรงหน้าต่างตอนกลางคืนอ่าฮับ”
เออ......... ผู้เป็นมารดาได้แต่อึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป...
ลูกของเธอดันมาเห็นอะไรที่ไม่สมควรเห็นซะแล้ว...
..
เด็กน้อยยังคงจ้องเอาคำตอบจากผู้เป็นแม่อย่างใจจดจ่อ
แจจุงถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนอุ้มเจ้าตัวเล็กมานั่งตัก
“ทงเฮจ๊ะ... เอาเป็นว่ายังไงๆ ผู้ชายก็แต่งงานกันไม่ได้ หนูต้องแต่งงานกับผู้หญิงจ๊ะ” คุณแม่ตัดบทเอาดื้อๆ
จนเจ้าหนูน้อยยื่นปากอย่างไม่พอใจ ที่มารดาของตนไม่ยอมตอบคำถามตน
“ไม่เอาอะ หนูจาแต่งกะพี่คิบอม... จาแต่งๆ” ปากเล็กๆร้องโวยวายเสียงดัง แถมดิ้นไปมาจนคุณแม่เริ่มเอาไม่อยู่
แล้วร่างเล็กๆ ก็หลุดจากอ้อมกอดของคุณแม่คนสวย
ก่อนวิ่งแท่ดๆ ไปยังประตูบ้าน.. แล้วพูดขึ้นเสียงดัง
“หนูจาไปถามพี่คิบอม ไม่คุยกับแม่แล้ว.....” พูดจบเด็กน้อยก็วิ่งออกไปจากบ้านทันที
คุณแม่คนสวยได้แต่มองอย่างอึ้งๆ ตอนแรกก็กะจะตามไปอยู่หรอก
แต่ตัวเองก็จนใจจะทำให้ลูกเชื่อคำที่ตัวเองพูด
คงต้องพึ่งน้องชายคนสนิทให้ช่วยเคลียร์ความข้องใจของเด็กน้อย
ช่วยพี่ด้วยนะ คิบอมเอ้ย......
เฮ้อ! ถอนหายใจ ก่อนหันไปเจอรูปถ่ายขนาดยักษ์ของสามีตนเอง
แจจุงปาหมอนอิงไปที่รูปในทันที
“ไอ้ผัวบ้า ไอ้ผัวเฮงซวย เมื่อไหร่แกจะกลับมาเนี่ย... ช้านจะบ้าตายแล้วนะ
อ๊ากกกกก ไอ้ยุนโฮ ไอ้ยูโนวๆๆๆ เมื่อไหร่แกจะกลับมา~~~~ อ๊ากๆ” บ่นบ้าไร้สาระไปเรื่อยๆ
ก่อนหยิบคุ้กกี้ขึ้นมากินกร๊วบๆ ดับอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง
….
..
..
.
“พี่คิบอม~~~~~~~ “ ไม่มีการกดออดหรือเคาะประตูใดๆทั้งสิ้น..
ร่างเล็กๆ ในชุดสีฟ้าอ่อนทั้งชุด เสื้อปกกะลาสี กางเกงขาสั้น.. เข้าชุดกัน..
ตากลมๆ ปากแดงๆ พร้อมหน้าขาวนวลของเด็กน้อย... ทำเอาเหล่าเพื่อนผองของคิบอม..พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
……น่ารัก.............
“อ้าว... ทงเฮตื่นแล้วเหรอ กินอะไรมาหรือยังหิวมั้ย” พี่ชายรูปหล่อเดินมาอุ้มเด็กน้อยที่อยู่หน้าประตูเข้าไปในอ้อมกอด
เด็กน้อยซุกหน้าลงตรงอกกว้างด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ...
“ก็...หิวอยู่ฮะ” เอ่ยเสียงเบา... ก็เขินนี้หน่า.. มากอดกันแบบนี้
มันเขิ๊น เขิน............ -*-
“น้องคิบอมเหรอคะ น่ารักจัง” เสียงหญิงสาวผมยาวเอ่ยขึ้น ก่อนจับแก้มนิ่มๆของทงเฮ
แต่เด็กน้อยเมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวมองพี่คิบอมของตนอย่างหวานเชื่อม
เด็กน้อยก็รู้สึกไม่พอใจตะหงิดๆ
หันหน้าหนีไปซุกที่ไหล่แทน เพราะผู้หญิงคนนั้นมองหน้าเขาอยู่
“ใครฮะ พี่คิบอม” ทงเฮกระซิบเบาๆที่ข้างหูพี่ชาย ก่อนกอดพี่ชายแน่นกว่าเดิม
คิบอมหัวเราะหน่อยๆ ก่อนเอนร่างของทงเฮออกจากบ่าตน.. มาหอมแก้มฟอดใหญ่อย่างหมั่นเขี้ยว
“เพื่อนพี่เอง... เขามาทำงานกันน่ะครับ.” เอ่ยตอบเด็กน้อย... ทงเฮพอได้ยินก็ยิ้มกว้าง
ก่อนหอมแก้มพี่ชายกลับ...
แค่เพื่อนหรอกเรอะ เชอะ! คิดจะมาเทียบชั้นกะฉันยังอีกหลายขุม หึๆ
“อ่า... ลูกใครวะคิบอม น่ารักจังเลยวะ” ยูชอนที่นั่งอยู่ รีบลุกไปยืนข้างคิบอม..
ก่อนมองหน้าทงเฮ... ทงเฮพอเห็นหน้ายูชอนก็ยิ้มหวานให้ทันที...
จนยูชอนถึงกับเพ้อ..
“โอ้ยย น่ารักจังเลย... พี่ขออุ้มได้มั้ยเอ่ย” ไม่พูดเปล่ายังยื่นมือไปหมายจะอุ้มทงเฮ..
ทงเฮทำหน้าลังเลใจนิดหนึ่งก่อนมองคิบอม...
“ลูกพี่แจจุงไงมึง...” เอ่ยตอบยูชอน ก่อนมองหน้าเด็กน้อย
“ทงเฮให้พี่ยูชอนเขาอุ้มหน่อยนะ...” พอคิบอมพูดจบ... เด็กน้อยก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
ก่อนโผไปหายูชอน... พอถึงตัวยูชอนเท่านั้นแหละ...
เพื่อนๆทุกคนก็กรูกันเข้ามาหายูชอนเป็นการใหญ่... หยอกล้อเด็กน้อยน่ารักกันทันที
“อ่า.... คิบอมน้องน่ารักจังเลย... ฉันอยากมีลูกแบบนี้จัง” เพื่อนๆต่างเอ่ยชมเด็กน้อยไม่ขาดปาก
จนคิบอมเองก็ยิ้มแก้มปริอย่างยินดีไม่น้อย...
“อยู่แล้วน้องฉันนิ่.... ทงเฮเดี๋ยวพี่หาขนมมาให้หนูกินนะ รอพี่แป๊ปนะคนดี” คิบอมยีผมนุ่มๆนั้น
ก่อนเดินหายเข้าไปในห้องครัว...
พอพี่คิบอมไป ทงเฮก็ชักไม่อยากอยู่กับเพื่อนของพี่คิบอมสักเท่าไหร่
ถ้าไม่ติดว่าคนที่เอานั่งอยู่หน้าตาพอใช้ได้ และเพื่อนที่นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าตนหล่อไม่เบา
ทงเฮก็ไม่อยากอยู่หรอก...
“น้องทงเฮ... กี่ขวบแล้วเอ่ย” พี่คนหล่อตรงหน้าเอ่ยถาม ทงเฮยิ้มหวานให้หนึ่งที
ก่อนเอ่ยตอบ....
“พรุ่งนี้ผมจะ 4 ขวบฮะ” ทงเฮตอบเอียงอาย... เหล่าเพื่อนผองพากันร้องเสียงดัง
ด้วยความน่ารักของเด็กน้อยตรงหน้า
“งั้นพรุ่งนี้ก็วันเกิดทงเฮสินะ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ล่วงหน้านะครับ” ยูชอนที่อุ้มเด็กน้อยบนตักเอ่ยขึ้น
แล้วเพื่อนๆก็ปรบมือเสียงดังด้วยความยินดี เด็กน้อยจึงยิ้มตอบๆอย่างอายๆ
แล้วทุกคนก็คงจะเคยเล่นกัน... ถ้ามีเด็กสักคน ต้องให้เด็กถามว่าคนไหนสวย
คนไหนหล่อ คนไหนน่ารัก เพราะเด็กมักจะไม่โกหก.... ดังนั้นเหล่าเพื่อนผองของคิบอม
จึงเล่นแบบนี้เช่นกัน..
“น้องทงเฮจ๊ะ.... พี่สาวสองคนนี้ใครสวยกว่ากัน” ยูชอนเป็นคนเอ่ย..
หญิงสาวสองคนรีบเอาหน้าเข้ามาเสนอให้ทงเฮเห็น...
หญิงสาวผมยาวดูยังไงๆ ก็ดูดีกว่าหญิงผมม้าเต่อสวมแว่นตาหนา
แต่สำหรับทงเฮ หญิงสาวผมยาวคือศัตรูคู่อาฆาต จึงไม่อาจที่สวยในสายตาของทงเฮได้
เด็กน้อยสะบัดหน้าใส่หญิงสาวผมยาว... ก่อนหันไปยิ้มหวานใส่หญิงสาวอีกคน
“พี่คนนี้” พอสิ้นเสียงทงเฮ หญิงสาวผมยาวถึงกับหน้าเสียเธอสะบัดหน้าก่อนลุกเดินหนีไป
อย่างรับความจริงไม่ได้...
ทงเฮหันมามองหน้าเหล่าพี่ด้วยดวงตาฉ่ำน้ำ ก่อนเอ่ยเสียงสั่น
“พี่สาวคนเมื่อโกรธทงเฮเหรอฮะ...... ทงเฮขอโทษ” เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้น
ก่อนหน้าขาวๆของเด็กน้อยจะซุกลงที่ไหล่กว้างของยูชอน
เหล่าเพื่อนของคิบอมถึงกับหน้าเสีย.. เอาแล้วไงตู ทำเด็กร้องไห้...
แต่คงไม่มีใครเห็นหน้าเล็กๆที่ซุกตรงไหล่ ที่มีรอยยิ้มร้ายๆผุดที่มุมปาก
ก่อนเด็กน้อยจะสะอึกสะอื้นต่อไป....
“อะ...อ้าว.. ทงเฮร้องไห้ทำไมครับ ใครรังแกทงเฮของพี่กัน” คิบอมที่หยิบขนมพร้อมน้ำหวานออกมาจากห้องครัว
ร่างสูงรีบวางของไว้ที่โต๊ะแล้วอุ้มเจ้าเด็กน้อยมานั่งตักของตน...
ทงเฮพอเห็นคิบอม... เสียงสะอื้นน้อยๆก็ดังขึ้นมากกว่าเดิม
เด็กน้อยสะอื้นตัวโยน... คิบอมจึงกอดเด็กน้อยไว้แน่น พร้อมลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นเบาๆ
“โอ้ๆ อย่าร้องเลยครับคนดีของพี่... มากินขนมเถอะ เดี๋ยวพี่ป้อนนะครับ” คิบอมเอ่ยอ้อนๆเด็กน้อย..
ทงเฮค่อยๆผละจากอ้อมกอดพี่ชาย... ก่อนจ้องหน้าหล่อของพี่ชาย.. พยักหน้างึกงัก
คิบอมถึงกับยิ้มกว้าง.. ก่อนเอาช้อนตักเค้กรสนุ่มใส่ปากสีแดงน้อยๆ ของทงเฮ
“อร่อยมั้ย” เอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม...
เด็กน้อยพยักหน้ารับ... ก่อนซุกหน้าเข้าไปที่อกกว้างนั้น..
เพื่อนผองได้แต่มองเด็กน้อยอย่างเคลิบเคลิ้ม...
“น่ารักอ่า....... เพราะเธอคนเดียวเลยนาบี. ทำให้ทงเฮร้องไห้.. น่าสงสารจังเลย” ยูชอนตำหนิกลายๆ
ก่อนลูบผมนุ่มของเด็กน้อย...
“เพราะฉันที่ไหนเล่า.. เพราะแกต่างหาก ดันถามอะไรไม่เข้าท่า เสียอารมณ์ชะมัด” หญิงสาวไม่ยอมแพ้
แว้ดๆกลับยูชอนในทันที ก่อนหญิงสาวจะถลาไปนั่งเบียดลงข้างๆคิบอม..
“คิบอม... งานเราก็เสร็จกันแล้ว.. วันนี้เราไปฉลองกันข้างนอกดีมั้ย” เอ่ยถามคิบอมเสียงหวาน
ทงเฮหันไปมองตามเสียงหญิงสาว ก่อนเบ้ปากใส่หญิงสาว..
ไม่มีใครเห็นช็อตนั้น นอกเสียจาก --- นาบี เท่านั้นเอง -------
“นี่! พวกแกเห็นมั้ย เด็กนี้มันเบ้ปากใส่ฉัน” หญิงสาวกรีดร้องเสียงดัง
แต่เหล่าเพื่อนได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
“นี่เธอจะบ้าเหรอ นั่นเด็กนะเว้ย... แล้วก็เด็กอย่างน้องทงเฮน่ะ ไม่มีทางทำแบบนั้นได้หรอก” เพื่อนหน้าหล่อของคิบอมเอ่ยขึ้น... ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยกันยกใหญ่
หญิงสาวเลยได้กระฟัดกระเฟียดอย่างไม่พอใจ
“นี่พวกแกว่าฉันโกหกเหรอ... แกเห็นเด็กนี่สำคัญกว่าฉันใช่มั้ย” หญิงสาวร้องโวยวายเสียงดัง
จนทงเฮที่หยุดร้องไห้ไปแล้ว สะอื้นขึ้น... ก่อนซุกหน้าลงอกกว้างของคิบอมมากขึ้น
คิบอมรีบกอดเจ้าเด็กน้อยของเขาไว้แน่น
“พวกแกเสร็จงานแล้วก็กลับๆไปได้แล้ว ..... โอ๋ๆ ทงเฮไม่ต้องตกใจนะครับ พี่คิบอมอยู่นี่แล้ว”
คิบอมไม่ได้ตำหนิใครทั้งสิ้น แต่พูดไล่กลายๆ นาบีได้จ้องร่างเล็กๆในอ้อมกอดคิบอมอย่างแค้นเคือง
ก่อนหยิบกระเป๋าถือใบหรู แล้วกระแทกส้นเท้าเดินออกไปในทันที
แต่ไม่วาย.. หล่อนหันกลับมามองทงเฮ แล้วสิ่งที่หล่อนได้รับคือ..
รอยยิ้มเยียดหยัดจากริมฝีปากเล็กๆบางๆนั้น ก่อนทงเฮจะซุกเข้าที่อกกว้างตามเดิม
หญิงสาวกรี๊ดลั่นส่งท้าย ก่อนปิดประตูดัง ปัง! เสียงดัง
“เฮ้อ!” เสียงเพื่อนๆของคิบอม.. พากันถอนหายใจเฮือกใหญ่กับพฤติกรรมแบบนั้นของเพื่อนตัวเอง
ก่อนร่ำลาคิบอม..ขนข้าวของกลับบ้านตน..
พอเพื่อนๆของคิบอมกลับหมดแล้ว... เด็กน้อยยังคงซุกหน้าอยู่ที่อกกว้างตามเดิม
แต่ไม่มีแรงสะอื้นใดๆแล้ว
“ทงเฮ.... มากินขนมกันต่อดีกว่านะครับ เดี๋ยวพี่ป้อนนะคนดี” พอคิบอมพูดจบ
เด็กน้อยก็พยักหน้ารับ... ก่อนผละออกจากอกกว้าง.. นั่งบนตักรอกินเค้กจากพี่ชายสุดหล่อ
คิบอมตักเค้กคำน้อยๆ เข้าปากทงเฮ
เด็กน้อยยิ้มกว้างอย่างดีใจ........
ยังไงๆ พี่คิบอมก็เห็นเราสำคัญกว่าผู้หญิงคนนั้น .........เด็กน้อยได้แต่คิดอย่างสะใจลึก ๆ
แต่สีหน้ายังคงแลดูอ่อนหวานน่ารักตามเดิม
“อร่อยละสิ... ยิ้มหน้าบานเลย” คิบอมพูดหยอกเด็กน้อย.... ทงเฮได้แต่หัวเราะอย่างพอใจ
“อร่อยมากๆเลยฮะ รักพี่คิบอมจังเลย” ไม่พูดเปล่า เด็กน้อยก็หอมแก้มพี่ชายคนหล่อฟอดใหญ่
คิบอมหัวเราะอย่างพอใจ ก่อนกอดเจ้าเด็กน้อยแน่น
“พี่ก็รักทงเฮนะครับ..... อ่า.. น่ารักจังเลย.. กินอีกคำนะคนดี” พอเห็นรอยยิ้มของเด็กน้อย
คิบอมก็คิดได้อย่างเดียวว่า ....น่ารัก.... ก่อนตักเค้กใส่ปากน้อยๆนั่น
“พี่คิบอมฮะ.... พี่คิบอมรักผม ผมก็รักพี่คิบอม... เรารักกันใช่มั้ยฮะ” แม้จะเป็นคำพูดแปลกๆ
แต่คิบอมก็พยักหน้ารับน้อยๆ ทงเฮจึงยิ้มกว้าง...
“แม่บอกว่า.... คนเรารักกันถึงแต่งงานกันฮะ” เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างเอียงอาย..
พี่ชายหน้าหล่อก็ได้แต่มองร่างเล็กๆในอ้อมกอดอย่างงงๆ
ไม่รู้ว่าเด็กน้อยต้องการจะสื่ออะไร.. แต่คิบอมก็ยังคงยิ้มรับเสมอ...
“แล้ว...พี่คิบอมจะแต่งงานกับผมได้มั้ยฮะ” พอสิ้นคำของเด็กน้อย...
คิบอมก็หัวเราะร่วน
โธ่ เด็กหนอเด็กน้อยไปจำคำใครมาละเนี่ย.. น่าเอ็นดูจริงๆ
แล้วตาใสๆ ที่จ้องมองเขาตาแป๋ว ทำเอาคิบอมอยากฟัดแก้มนิ่มๆนั้นแรงๆ ให้หายหมั่นเขี้ยว..
..
“ทงเฮ...แต่งตอนนี้ไม่ได้หรอกนะครับ ต้องรอทงเฮโตก่อน” เด็กหนุ่มพูดพร้อมรอยยิ้ม...
ทงเฮถึงกับตาโต..
แม่บอกว่าแต่งไม่ได้ แต่พี่คิบอมจะแต่งกับผม แม่ห้ามไม่ได้หรอก
ผมจาแต่ง ผมจาแต่ง
“ทงเฮจะรีบโตนะฮะ พี่คิบอมรอทงเฮนะฮะ พรุ่งนี้ทงเฮก็จะ 4 ขวบแล้ว...
แล้วพี่คิบอมเท่าไหร่แล้วละฮะ” เด็กน้อยรอนับมือว่าอีกกี่ปีเขาจะโตทันพี่คิบอมของเขา
“ปีนี้พี่ก็ 16 แล้วน๊า.... จะรอทงเฮไหวมั้ยหนอ” เอ่ยหยอกเด็กน้อย..
พร้อมจับหน้าเล็กๆนั้น ให้หันมามองหน้าหล่อของตัวเองชัดๆ
เด็กน้อยถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย..
..
“อ่า.. พี่คิบอม 16 ทงเฮ 4 ขวบ... นิดเดียวเองฮะ... แปปเดียวทงเฮก็ทันแล้ว..
สัญญานะฮะ ว่าจารอ” เด็กน้อยเอ่ย พร้อมยื่นนิ้วก้อยออกไปแล้วคิบอมก็เกี่ยวก้อยกลับ
แล้วดึงร่างน้อยๆมากอดไว้
ทงเฮไม่รู้หรอกว่า 16 กับ 4 มันต่างกันขนาดไหน เพราะทงเฮก็นับเลขได้แค่ถึง 5
รู้แค่ว่า... มันคงไม่นานหรอก.... ยังไงพี่คิบอมต้องรอเขาแน่ๆ
“ครับ... พี่สัญญา พี่จะรอทงเฮมาเป็นเจ้าสาวของพี่ พี่สัญญานะครับ” ดันไหล่ของเด็กน้อยออกจากอ้อมกอด
ก่อนเอ่ยสัญญาต่อแววตาใสที่จ้องมองเขา...
ทงเฮ ยิ้มหวานรับคำของพี่ชาย
ก่อนทงเฮจะค่อยๆ ยื่นปากเล็กๆแตะลงที่ริมฝีปากของพี่ชายหน้าหล่อเบาๆ
คิบอมมองเด็กน้อยที่ละริมปากจากตนไป ไปนั่งบิดอย่างเขินอาย...
ส่วนคิบอมเองก็หน้าแดงขึ้นเองอย่างไม่รู้ตัว....
“ผมจะโตเร็วๆ เพื่อมาเป็นเจ้าสาวของพี่คิบอมฮะ” เด็กน้อยเอ่ยจบก็ซุกลงที่อกกว้างของพี่ชายสุดหล่ออีกครั้ง
คิบอมรู้สึกหัวใจพองโตขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
ก่อนลูบผมนุ่มของเด็กน้อยเบาๆ... ก่อนจุมพิตลงกลุ่มผมนั้นเอ็นดู
ครับ.......พี่จะรอทงเฮเสมอ .... พี่สัญญา
ทงเฮก็รีบๆโตนะครับ
เราจะได้แต่งงานกัน....
“เพราะเรารักกันไงครับ”^ ^
……
.
.
.
.
.
.
THE END
แถมๆ
แล้วคุณแม่คนสวยที่ฝากความหวังไว้กะแกละคิบอม........
คุณแม่ที่น่าสงสาร... หวังไว้ผิดคนซะแล้ว
แต่จะโทษคิบอมคนเดียวก็ไม่ได้นะครับคุณแม่
ลูกชายคุณแม่ดันน่ารักเอง อันนี้ช่วยไม่ได้ครับ
^ ^
THE END (อีกที หุๆ).
นี่คือรูปของการ์ตูนมิรุโมะนะค๊าบบ
*******
=======
จบแล้วครับ comment ได้ตามสะดวกครับ
ปล. เจอกันเรื่องหน้า เมื่อชาตต้องการ ^ ^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น