ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [01] เด็กกว่าแล้วไง 16 VS 4
| Waring :: โปรดใช้วิจาณณานในการอ่านอย่างแรง!! เพราะอาจจะไม่เด็กๆอย่างที่ท่านคิด หึๆ มันเป็นฟิก โชตะค่อนคับพี่น้อง กั่กๆ . . . . “ทงเฮ......... กลับบ้านเถอะนะลูกนะ” คุณแม่ยังสาวพยายามแกะคุณลูกตัวน้อยที่เกาะขาเด็กหนุ่มร่างสูงอย่างเหนียวแน่น ชนิดตุ๊กแกเรียกพี่.. จนคุณแม่จนใจ “ม่าย.... หนูม่ายกลับ หนูจานอนกะพี่คิบอม....” ปากแดงๆเล็กๆ เจื้อยแจ้วออกมา พร้อมเอาหน้าซุกกับต้นขาของเด็กหนุ่ม อ๊า~~~ ขาพี่คิบอมหอมจังเลย คิกๆ “ไม่ได้นะจ๊ะลูก... พี่เขาต้องอ่านหนังสือนะ ถ้าหนูอยู่ หนูจะกวนพี่เขาเปล่าๆนะจ๊ะ” ผู้เป็นแม่ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ คุกเข่าลงกับพื้น.. ออดอ้อนลูกรักเต็มที่ แต่พอคุณแม่หันหน้าไปทางไหน.. เด็กน้อยก็หันหน้าหนีในทันที หัวทุยๆของเด็กน้อย เฉียด XX ของคิบอมไปมา จนเด็กหนุ่มเสียววาบๆไม่น้อย “เออ.... พี่แจจุงครับ ผมว่าให้น้องเล่นอยู่นี้ก่อนก็ได้ครับ ไม่รบกวนผมหรอก” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น พลางแกะเจ้าเด็กน้อยออกจากขาของเขา เพื่อเปลี่ยนมาอยู่ในท่าอุ้มแทน ไม่ต้องเรียกว่าแกะสิ แค่คิบอมเอามือแตะร่างของเด็กน้อย เด็กน้อยก็แทบจะละลายตามมือคิบอมไปแล้ว... จนคุณแม่คนสวยนึกหมั่นไส้ลูกตัวเองตะหงิดๆ พอผู้ชายจับหน่อย เป็นต้องระทวยทันที มันเหมือนใครกันวะเนี่ย ชริๆ (เหมือนใครละ ก็ลูกตัวเองไม่ใช่เหรอ ม๊าแจ คิๆ) “พี่คิบอมเขายังไม่ว่าอะไรหนูเลย.... ม๊าก็กลับบ้านไปได้แล้ว ...หนูจาอยู่ที่นี้กับพี่คิบอม” หันมาจิกหน้าจิกตาใส่ผู้เป็นมารดา ก่อนซบหน้าเล็กๆลงบนไหล่ลาดของเด็กหนุ่ม….อย่างเอาใจ ผู้เป็นแม่ได้แต่ยืนเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่พอใจ อ๊ากกก~~ อยากจะฆ่าไอ้ลูกเวรนี้ทิ้งจริงๆ มันน่านัก แล้วพ่อมันก็หายหัวไป โย้ว ยูโนว~! ที่ไหนก็ไม่รู้ เมื่อไหร่มันจะกลับมาเกาหลีละเนี่ย.. คนสวยละกลุ้มใจ มีผัวเป็นนักร้องหนุ่มรูปหล่อขวัญใจประชาชี อย่าง - จอง ยุนโฮ - ต้องทำใจนิดหนึ่ง ช่วงนี้มันออกทัวส์คอนเสิร์ตหาเงินหาทองอยู่ด้วย ตอนนี้เธอจึงต้องอยู่กะไอ้ลูกตัวแสบ.. ที่ไม่ค่อยจะเชื่อฟังเธอเท่าไหร่หนัก เพราะมันเชื่อแต่ –พ่อ – มัน เออ....ไม่สิ มันจะเชื่อฟัง อ่อนหวาน กะเฉพาะ ผู้ชายเท่านั้น.. มันน่ามั้ยละ. โอ้ยยย!! นี้สาบานว่าเด็กอายุ 3 ขวบกว่าๆ... ช้านอยากจะบ้าตาย..... คิม คิบอมเห็นหน้าตาพี่สาวข้างบ้านที่รู้จักกันมานาน ทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้ ก็รู้สึกสงสาร จึงกระซิบเบาๆที่ข้างหูของแจจุง “เดี๋ยวผมจะกล่อมให้หลับ แล้วจะไปส่งน้องเองครับ” เนื่องจากทงเฮมัวแต่ซุกไหล่ลาด อย่างเคลิบเคลิ้มจึงไม่ได้ยินถ้อยคำดังกล่าว.... จริงๆไอ้คำพูดน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ถ้าเห็นพี่คิบอมกระซิบข้างหูแม่ตัวเองแบบนี้ บ้านแตกแน่ๆเลย.. แจจุงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยกับลูกตัวน้อยที่หน้าซุกอยู่ไหล่ของเด็กหนุ่ม “ม๊า....กลับก่อนนะจ๊ะทงเฮ ม๊าไปละนะ” พอได้ยินคำพูดนี้ เด็กน้อยหันมามองหน้าผู้เป็นแม่ แล้วทำหน้าตาแบบ ฉันรู้ละยะ หล่อนก็กลับๆไปได้แล้ว... จนคุณแม่คนสวย อยากจะฟาด(เบาๆ) ลงใบหน้าแสนหยิ่งนั่น แต่ก็คงทำไม่ลง เพราะลูกมันสวยเหมือนแม่ โฮะๆๆ เสียดายผิวงามๆ แล้วแจจุงก็เดินออกจากบ้านของคิบอมไป... คิบอมจึงพาร่างของเด็กน้อยที่กอดเขาแน่น วางบนโซฟา... เด็กทำท่าฮึดฮัดไม่อยากออกจากอ้อมกอด คิบอมจึงลูบหัวเบาๆ ก่อนเอ่ย “ทงเฮนั่งลงได้แล้วนะ แม่กลับไปแล้ว ทงเฮก็อยู่เล่นกับพี่ที่นี่ได้ตามใจทงเฮเลยน๊า...” พอคิบอมเอ่ยจบ เด็กน้อยยิ้มกว้างอย่างพอใจ ก่อนหันมามองหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่ม “งั้นพี่คิบอมหอมแก้มผมหน่อยน๊า..... แทนการที่พี่คิบอมไม่อุ้มผม” พูดพร้อมยิ้มหวาน จนคิบอมเองก็หมั่นเขี้ยวเจ้าเด็กนี้ไม่น้อย... หน้าเล็กขาวๆ ปากแดงๆ จมูกรั้นน้อยๆ กับดวงตากลม... มันน่ารักจริงๆอะแหละ คิบอมกดริมฝีปากลงแก้มนุ่มเต็มๆ ถูกใจทงเฮนักละ เด็กน้อยยิ้มกว้างกว่าเดิม... ก่อนกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักพี่ชายคนหล่ออย่างออดอ้อน... และวันนี้... ทงเฮก็ได้นั่งบนตักของพี่สุดหล่อ ดูทีวีกัน หัวเราะต่อกระซิก.. มีหอมแก้มอ้อนกันเรื่อยๆ พี่คิบอม เอาคุ้กกี้และขนมมากมายมาคอยป้อนเด็กน้อยไม่ขาดปาก ประคองเจ้าเด็กน้อยอยู่บนตักตลอด.. พร้อมพูดคุยอย่างสนุกสนานกับเรื่องราวการ์ตูน “มิรุโมะ” สุดโปรดของเด็กน้อย.. จนร่างเล็กๆ เริ่มหมดแบต... เสียงแจ้วๆ เริ่มหายไป ก่อนหลับพริ้มไปในที่สุด คิบอมมองเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอด ก่อนหอมแก้มฟอดใหญ่อย่างหมั่นเขี้ยว แต่เด็กน้อยก็ไม่รู้สึกตัวแต่อย่างใด แสดงว่าหลับสนิท... คิบอมจึงอุ้มเจ้าตัวยุ่งกลับไปส่งผู้เป็นมารดา ก๊อกๆ คิบอมเคาะประตูเบา ๆ สองสามที แจจุงก็มาเปิดประตูรับ ก่อนมองร่างที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดคิบอม.. “ขอบใจมากๆนะจ๊ะ ต้องรบกวนคิบอมอยู่เรื่อยเลย...” เอ่ยขอบคุณอย่างจริงใจ คิบอมยิ้มรับน้อยๆ “ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ เราคนกันเอง ลูกพี่ก็เหมือนน้องผมแหละครับ ไม่รบกวนหรอก” พอได้ยินคำตอบของเด็กหนุ่ม แจจุงซาบซึ้งในความใจดีของคิบอมมากมาย แล้วคิบอมต้องขอตัวกลับบ้าน เพราะรายงานของตัวเองยังไม่เสร็จ ต้องรีบไปทำต่อ แจจุงจึงรับเจ้าเด็กน้อยมาอุ้มไว้ ก่อนค่อยๆพาร่างเล็กๆไปวางบนเตียงนุ่ม ห่มผ้าให้เจ้าตัวน้อย แล้วจุมพิตเบาๆที่หน้าผากเนียน.... ตอนหลับเนี่ยมันน่ารักจริงๆ ลูกใครวะเนี่ย โฮะๆๆๆๆ (-*-) …… … .. . . . “ทงเฮจะไปไหนลูก..... “ เสียงของคุณแม่ร้องตาม เมื่อเด็กน้อยของเธอหลังจากกินอาหารเช้า ก็วิ่งแท่ดๆไปหน้าประตูซะแล้ว “ไปหาพี่คิบอม” เมื่อสิ้นเสียงของเด็กน้อย คุณแม่คนสวยก็รีบวิ่งมาดักคุณลูกทันที “ไม่ได้.... วันนี้ทงเฮไปหาพี่คิบอมไม่ได้” ทงเฮลงไปนั่งดิ้นๆ อย่างไม่พอใจ ก่อนเงยหน้ามองคุณแม่ด้วยสายตาอาฆาต “ทำไมจะไม่ได้! อย่ามาขวางทางหนูนะ” เด็กน้อยรีบลุกขึ้น.. พยายามแทรกร่างของตัวเอง ให้ผ่านคุณแม่ที่ยืนขวางอยู่ให้ได้ แต่วันนี้คุณแม่แจจุงไม่ยอมคุณลูกทงเฮหรอกคะ เพราะวันนี้พี่คิบอมทำรายงานอยู่กับเพื่อนๆ คุณแม่ไม่ปล่อยให้ลูกไปรบกวนเขาแน่ๆคะ ขอสาบานด้วยความงามทั้งหมดที่มี โฮะๆๆ ร่างเล็ก ๆ ของทงเฮก็ใช่ว่าจะยอมแพ้ พยายามฝ่าด่านคุณแม่ไปให้ได้ แต่มุดไปทางไหน ก็เจอคุณแม่ดักทางไว้ตลอด.. จนร่างเล็กๆเริ่มเหนื่อย “นี่! มาม๊า มาขวางทางหนูทำม่ายย ถอยออกไปนะ อ๊ากกก!” ร่างเล็กๆ วิ่งกระแทกขาคุณแม่โครมใหญ่ แจจุงถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น แต่มือของเธอคว้าร่างเจ้าตัวยุ่งไว้ทัน ก่อนเอาร่างเล็กๆ นิ่มๆ นั่นมากอดไว้แน่น “ไม่ได้ๆ วันนี้ยังไงก็ไม่ได้ พี่คิบอมเขาทำงานอยู่นะจ๊ะลูกรัก...แม่ขอร้องอย่าไปกวนพี่เขาเลยนะ” คุณแม่แจจุงเอ่ยอย่างขอร้องคุณลูกอย่างสุดซึ้ง จนเจ้าหนูน้อยได้แต่ดิ้นไปมาอย่างฮึดฮัด การที่เขาไปหาพี่คิบอมเนี่ย รบกวนมากเลยเหรอ.. สมองน้อยๆคิดไปมาเรื่อยๆ.. ก่อนแรงดิ้นลดน้อยลง ผู้เป็นแม่ถึงกับแปลกใจเลยทีเดียว “สรุปว่าวันนี้ทงเฮจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ใช่มั้ยจ๊ะ” ค่อยๆคลายอ้อมกอด ก่อนมองหน้าเล็กนั้นเต็มตา แล้วคุณแม่ก็ใจเสีย เพราะลูกน้อยมีน้ำใสๆเอ่อล้นที่ขอบตา.. ก่อนเด็กน้อยจะเบะปากเล็ก ๆ แดงนั้น “ฮือๆ มาม๊าใจร้าย ... หนูแค่.. ฮึก...แค่.... ฮือๆ แค่หนูจะไปหาพี่คิบอมเอง.. นะ...หนูไม่ได้ไปกวนนะ ฮือๆๆ” เด็กน้อยร้องสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร จนผู้เป็นแม่รู้สึกผิดอย่างมาก รีบอุ้มร่างน้อยๆนั้น ก่อนคุณแม่จะนั่งลงบนโซฟาตัวโตกลางบ้าน วางเจ้าเด็กน้อยบนตัก... มือเรียวเช็ดน้ำตาหยดน้อยๆออกจากใบหน้าลูกรัก “โอ๋ๆ ม๊าขอโทษนะจ๊ะทงเฮ แต่วันนี้พี่เขาไม่ว่างจริงๆ เชื่อม๊านะจ๊ะลูกรัก” คุณแม่พยายามถ่ายทอดความจริงใจผ่านสายตานั้น... ทงเฮเงยหน้ามองคุณแม่คนสวย ก่อนปากเล็ก ๆ จะเอ่ยถาม “ไม่ว่างทั้งวันเลยเหรอฮะ” ถามเสียงหงอยๆ จนคุณแม่รู้สึกสงสารลูกตัวน้อยของตนมากมาย “เออไม่รู้สิจ๊ะ.... เย็นๆอาจจะว่างก็ได้มั้งจ๊ะ” คุณแม่ตอบเสียงหวาน... หน้าตาหงอยๆ เริ่มดูสดชื่นขึ้น จนคุณแม่เองก็แอบดีใจไม่น้อย “งั้นเย็นนี้หนูขอนอนกับพี่คิบอมนะฮะ” คุณแม่ได้แต่อึ้งในคำขอ.. แล้วความทรงจำของคุณแม่ก็ย้อนกลับมา... ตอนที่เมื่อวานเด็กน้อยตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่บ้านของตน บ้านหลังงามก็เกือบระเบิดเพราะเด็กตัวน้อยคนเดียว แจจุงกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ลงคอ.. ก่อนทำหน้าหนักใจ จะเอาไงดีหนอตู... พ่อมันก็ไม่อยู่ เมื่อวานก็เกือบตาย.. ทำไงดี ทำไงดี... “นะฮะ คุณแม่คนสวย....” ได้ทีก็หวานใส่คุณแม่ซะ จนคุณแม่เองก็เคลิ้มไปกับความจริงที่ลูกพูดมาไม่น้อย ม๊าสวยอยู่แล้วลูกไม่ต้องชม โฮะๆ -*- “นะฮะ” อ้อนเพิ่มอีกที แต่คุณแม่เริ่มเข้าสู่โหมดความเป็นจริง มองหน้าคุณลูก ก่อนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ถ้าพี่คิบอมทำงานเสร็จนะจ๊ะลูก” แม้คุณแม่จะมีเงื่อนไข แต่คุณลูกก็บ่ยั่น ยิ้มหวานปานน้ำผึ้งเดือน 5 และ 6 ให้คุณแม่ จนคุณแม่ต้องหอมแก้มนิ่ม แรงๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว... “งั้นวันนี้หนูก็เล่นอยู่ที่บ้านก่อนนะจ๊ะ เย็น ๆ ค่อยไปหาพี่เขา ตกลงนะจ๊ะลูกรัก” พอคุณแม่กล่าวจบ เด็กน้อยก็พยักหน้ารับเร็วๆทันที ก่อนร่างเล็กๆจะวิ่งดุ๊กๆ ไปหยิบของเล่นในตู้มานั่งเล่นคนเดียว.. คุณแม่มองคุณลูก.....แล้วก็ถอนหายใจพรืดใหญ่... สงสารก็สงสาร แต่ทำไงได้ละ ต้องโทษไอ้พ่อมันอย่างเดียว ที่เอาเวลาไป – โยวว ยูโน— จนไม่มีเวลามา ปั้มๆ เพื่อนเล่นให้ลูกชาย(?)ที่น่ารักของเธอ ทำให้ทงเฮต้องมานั่งเหงา ร้องเรียกแต่พี่ชายคนสนิทเรื่อยไป น่าสงสารจริงๆ ลูกช้านนนนน … .. . . |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น