คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1. อยากconsultกะตัวเอง
สาระก่อนอ่าน
*ชิปเดนท์ Chief residents -ก็เป็นเดนท์ปีสุดท้าย ใกล้จะเรียนจบออกไปเป็นหมอเฉพาะทาง
*consult คือการรับปรึกษาเคส เช่น คนไข้รถล้มมาแขนหัก หมอศัลย์อุบัติเหตุ/ศัลย์จะเป็นเจ้าของเคสในการดูเรื่องอุบัติเหตุ มีแผล สมองกระทบกระเทือนหรือเปล่า แต่คนไข้แขนหักต้องบอกหมอกระดูกมาดู ซึ่งการบอกหมอกระดูกมาช่วยดู คือ Consult มาช่วยดูเคสนั่นเอง
เตรียมใจให้พร้อมก็ไปต่อกันเรยยย
*:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::*
Doctor’s Order
ตอน.... อยากconsult กะตัวเอง
Twitter: Tag #ฟิกหมอหล่อ
Truuuuu
เสียงมือถือแสนเรียบง่ายดังขี้น ความหมายก็คือเครื่องให้เสียงไรมาก็ใช้เสียงนั่นแหละ
เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็ไม่อยากให้มันเป็นเพลงไง เพราะถ้าเป็นเพลงนักร้องมันคงเหนื่อย
ร้องทุก 15 นาที สงสารมันวะ เลยใช้เสียงผะแผ่วพอให้ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง
“พี่คริส มีเคสconsultอะ” เสียงคุ้นเคยของไอ้เดนท์หนึ่งดังมา
คือปกติเดนท์หนึ่งต้องสุภาพกับชิปไม่ใช่เหรอครับ? นี่อะไรครับหวังจื่อเทา
นี่ที่ทำงานไม่ใช่บ้านเว้ยยยยยยย
แต่ถึงแม้จะด่ามันไปสักกี่รอบก็เหมือนๆเดิม เขาก็ชักปลงกับมันละ
“เคสไร” ถามติดเบื่อๆ อยู่เวรทีไรมีเคสตลอด ถ้าไปขายของคงรวยแล้วละป่านนี้
“เคสอุบัติเหตุ มีFracture cavicle(กระดูกไหปลาร้าหัก)” พอรู้ว่ามาจากแผนกไหน เขาก็เผลอยิ้มกว้าง
ก่อนเก็กเสียงต่อ
“เอ้อๆ On Arm Sling ไว้ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปดูเคส” จื่อเทาทำเสียงแปลกใจเล็กน้อย
ก่อนเอ่ยถาม
“อ้าว จะมาทำไม พี่ไม่นัดคนไข้มาดูทีหลังเหรอ” แต่ก่อนเห็นมีเคสง่ายๆแบบนี้ทีไร
ก็นัดมาตรวจทีหลังนิ่ แล้วรอบบนี้ทำไมต้องมาดูเคสเอง จื่อเทางงครับ
“เรื่องของกู จะถามมากทำไมวะ แค่นี้แหละจะไปดูคนไข้ที่ ER แล้ว” พูดจบคำ รุ่นพี่ควบด้วยตำแหน่งพี่ข้างบ้าน
ก็ตัดสายเขาไปอย่างไร้เยื่อใย จะไปดูเคสที่ERไหน? คือERมันมีที่เดียวปะครับ?
แล้วผมก็นั่งหัวโด่อยู่นี่ มีอยู่เคสเดียว เป็นจื่อเทาที่งงหรืออี้ฝานที่มึนกันแน่...
…
.
.
“พี่ครับ วันนี้เวรหมอศัลย์ทีมไหนครับ?” อี้ฝานที่วางสายจากจื่อเทาไป ก็ต่อสายตรงที่ไปหวอดศัลย์ในทันที
จริงๆเขาก็รู้แหละว่าเป็นเวรของทีมศัลย์ทีมไหน แต่ก็เพื่อความแน่ใจเลยต้องโทรมาเช็ค
“ทีมคุณหมอลู่หานค่ะ คุณหมออี้ฝานมีอะไรมั้ยคะ? พอดีคุณหมอลู่หานกำลังดูคนไข้เคสพิเศษที่ตึก”
พอได้ยินชื่อหมอเวรก็ยิ้มกว้างจนเหงือกโผล่ แต่ต้องเก็กก่อน ใช้เสียงหล่อตอบกลับไป
“พอดีเลยครับ จะคุยเรื่องเคสกับหมอลู่หานพอดี แต่พี่ไม่ต้องบอกนะว่าหมอจะไป”
“อ่าคะ....” แม้จะงงเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับอี้ฝานไป
“พี่ครับ เคสนี้ครบสี่ชั่วโมงย้ายห้องพิเศษได้เลยนะครับ” ยังไม่ทันหายงง ลู่หานก็โผล่หน้าเข้ามา
ก่อนส่งแฟ้มคนไข้มาให้ตรงหน้า
พยาบาลยื่นมือไปรับแฟ้ม ก่อนเอ่ยติดๆขัดๆ
“เออ..คะ คุณหมอจะไปไหนต่อมั้ยคะ” ลู่หานเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนทำหน้างง
“ก็คงกลับห้องพัก พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เออ.... ไม่มีคะ” ได้แต่ยิ้มเจือนๆให้
“ถ้ามีอะไรก็โทรหาน้องผมได้เลยนะครับ น้องผมมันว่าง” ไม่วายยังไปจิกกัดจื่อเทาที่นั่งเขียนออเดอร์ที่ER
จนอีกฝ่ายเผลอจามเสียงดัง จนน้องๆหมอปีสี่ที่นั่งด้วยตกใจ
..
“พี่จื่อเทาเป็นหวัดเหรอคะ” น้องหมอปีสี่เอ่ยถาม
“น่าจะไม่ แต่คงมีคนนินทาพี่ สารภาพมา ใครแอบนินทาพี่ในใจ” ชี้หน้าคาดโทษหมอน้องปีสี่ที่นั่งกันสลอน
แต่ละคนพากันโบกมือพัลวันว่าไม่มี ไม่มี๊ ใครจะกล้านินทาพี่กันละ ถึงพี่จะขี้เล่นแต่หน้าพี่โห๊ดโหด
พอเห็นน้องรีบปฏิเสธกันใหญ่ จื่อเทาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนบอกว่าล้อเล่น
น้องจะเครียดทำไมวะ พี่ยังไม่ได้ด่าเลย จบท้ายก็ยิ้มหวานสุดๆให้ แต่ยังไงน้องๆก็ดูว่าน่ากลัวอยู่ดี
…..
..
.
“คุณหมอลู่หาน ผมมีเคสconsult” พอวิ่งออกจากห้องพักแพทย์ได้ ก็ตรงดิ่งมาที่หวอดทันที
เกือบไม่ทัน ดีที่พี่พยาบาลช่วยถ่วงเวลาไว้ ไม่งั้น คุณหมอศัลย์คนเก่งคงเดินลิ่วๆหายไปจากหวอดแล้ว
บางทีอี้ฝานก็ไม่เข้าใจ ว่าหมอศัลย์จะรีบไปไหน เห็นฝีเท้าไวกันตั้งแต่เดนท์ยันอาจารย์ ไม่เหมือนเขาเลย
หมอกระดูกชิลๆ เดินลอยชายเท่ๆให้หมอน้องกับพี่พยาบาลกรี๊ดเล่นๆ
“มีเคส? ก็บอกน้องผมสิ มาบอกผมทำไม” ลู่หานชักสีหน้าใส่ ปกติคนรับเคสต้องเป็นเดนท์หนึ่ง
แล้วเดนท์หนึ่งของแผนกนั้นจะบอกชิปเดนท์หัวหน้าทีม จึงไม่จำเป็นแม้แต่น้อยที่ชิป Ortho จะมายืนหน้าแป้นแล้นแล้วมาบอกขอ consult กับเขา
“ก็ลู่หานเป็นเวรศัลย์ ชิปกับชิปconsult กันไม่ได้เหรอ” ถ้าแค่ปรึกษาเคสธรรมดาเหมือนเพื่อนคุยกับเพื่อนก็ได้แหละ ถ้าเราสนิทกันพอ แต่นี่......... เหอะ เรียกว่าเหม็นขี้หน้าก็ว่าได้
แถมมันยังทำให้ระบบรวนอีก ไม่มีทางซะละ
“คุณหมออี้ฝาน.. คุณทำงานมากี่ปีไม่ทราบครับ? ระบบเป็นยังไงคุณก็รู้ อย่าป่วนจะได้มั้ย
ผมไม่ได้ว่างมากขนาดจะมาให้คุณกวนประสาทเล่นๆนะ” บอกตามตรงว่าลู่หานโคตเบื่อออออ
ไอ้หน้าแหลมๆ ปากเจ่อๆนี่เห็นมากี่ปีต่อกี่ปีละ มาเรียนมหาลัยก็มาเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกัน
พอจบก็ไปใช้ทุนรพ.เดียวกัน มาเรียนต่อที่เดียวกัน อย่าบอกอีกนะจบแล้วจะต้องทำงานที่เดียวกันอีก
นี่ถ้าไม่ใช่เพราะบุญคุณของอาจารย์หมอที่นี้ที่ทำให้พ่อเขารอดชีวิตราวปฏิหารย์ เขาคงหนีไปทำงานรพ.อื่นแล้ว
“ใครบอกผมเล่น ผมจริงจัง” ตลอดดด พูดแบบนี้ตลอดดด แต่สีหน้ากะลิ้มกะเลี่ยนี่น่าเขี่ยไปให้พ้นๆทางมาก
“consult น้องผม โอเคนะ” ลู่หานเบื่อจะคุยด้วย เขาอยากจะปลีกตัวหนีจากไอ้หมอนี่เหลือเกินนนนน
“โอเค consult น้องคุณ แต่คุณไปกินข้าวกับผม นี่หลังรพ.มีร้านเนื้อย่างเปิดใหม่ ผมเพิ่งไปกินมา
อร่อยดีนะ แต่ถ้ากินกับลู่หานต้องอร่อยมากๆแน่เลย” ถ้าเป็นผู้หญิงเห็นสายตากับคำพูดตอนนี้
คงต้องเผลอพยักหน้าตอบรับอย่างแน่นอน แต่ไม่ใช่กับลู่หานคนนี้
หน้าด้าน.. หน้าทน หน้าม่อ กวนประสาท... ลู่หานเป็นผู้ชาย จะให้บอกกี่ทีวะ!!
ไอ้หมอสมองกลวงงงงงงงงงงง
“อยากใส่เฝือกให้ตัวเองมั้ย?”
“โอ้ว ไม่” อี้ฝานรีบปฏิเสธ เพราะหลายปีต่อหลายปีที่นั่งเฝ้าสนามบอลตอนกีฬามหาลัย
ก็เห็นหน้าแข้งกับลูกซัลโวเข้าประตูอย่างสวยงามของกัปตันทีมบอลคณะแพทย์แล้ว เกรงว่าถ้าเตะที่เอว
ซี่โครงอาจจะหักทิ่มปอด อืม...ก็ดูเข้าท่านะ คนใส่ICD(ใส่ท่อระบายเลือด/ลมทางช่องปอด)ให้คงเป็นหมอลู่หาน แล้วก็รับเขาเข้าเป็นเคส(เพราะเขาเป็นคนไข้พิเศษสุดๆชิปต้องดูเอง) นอนรพ.หลายวัน มีโอกาสป้อล้อนานเลย... แต่คิดไปมา ก็ไม่คุ้มละ ตอนที่แทงไกด์เข้าไป ลู่หานอาจจะ
ใส่อารมณ์มากจนแทงทะลุปอดอีกข้างได้ (นี่ก็เวอร์ไป)
“ถ้าไม่อยากก็หลีกทาง....” เบื่อจะเถียงลู่หานเลยต้องใช้เสียงแข็งๆข่มขู่
“โหยยย อย่าทำเสียงแข็งดิ เดี๋ยวอย่างอื่นแข็งตาม”
"ไอ้!!!!!!!!!!!" ลู่หานโกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไง
ตาโตๆเบิกกว้างสุด ก่อนซัดหมัดไม่หนักไม่เบาเข้าที่ท้องอี้ฝาน จนอี้ฝานต้องลงไปนั่งจุกกับพื้น หมดมาดคุณหมอชิปแห่งศัลยแพทย์กระดูก
“ไอ้บ้าเอ้ยยย ไปตายซะไป๊” ไม่จำเป็นต้องสุภาพด้วย ลู่หานหมดความอดทนกับคนตรงหน้า
ด่าเสร็จก็เดินลิ่วหนีชนิดอี้ฝานไม่มีโอกาสมองทันว่าลู่หานเลี้ยวไปทางไหน
“ไรวะ แค่จะบอกว่ายืนจนขาจะแข็งแล้วต่างหาก คิดอะไรเนี่ย” แน่ใจว่าคิดตามที่พูด แต่หน้าตาดูไม่สำนึก
จนคนที่มาเห็นเหตุการณ์ตอนโดนต่อยถึงกับส่ายหน้า
“เลิกเหอะมึง จีบให้ตายก็ไม่ติด”
“ติด! ไอ้ปากหมา ความพยายามเกือบสิบปีของกูต้องได้ผล” ลุกขึ้นปัดฝุ่นตามตัว แม้จะเจ็บท้องอยู่บ้าง
แต่อี้ฝานก็ไม่สนใจ ถือว่าลู่หานฝากรอยรักไว้
“พยายาม? สิบปี? นี่มึงพยายามเนอะ เปลี่ยนแฟนมากี่สิบคนแล้วละ ไอ้หานคงเชื่อในความมั่นคงของมึงตาย”
“ก็เพราะเขาไม่รับรักกูไง กูเลยต้องเยียวยาจิตใจ มึงก็เห็นนะเขาก็คบคนนั้นคนนี้เย้ยหน้ากู
กูเจ็บนะเว้ยยย กูเลยต้องหาที่พึ่งพิง” อ้อเหรออออออออออออ น่าสงสารเนอะ
ซิ่วหมิ่น คุณหมอดมยาคนเก่งประจำห้องผ่าตัด ทำหน้าเหม็นเบื่อกับฉากโศกของไอ้ผู้ชายตรงหน้าเหลือคณา
“เอาเหอะ มึงก็พยายามต่อ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่ที่นั่น โชคดี” โบกมือลา ก่อนเดินอาดๆ
ขึ้นตึกผ่าตัดไป....
“เหอะ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน นี่กูหยดน้ำกรดเลยนะ ไม่กร่อนให้มันรู้ไป” ดูท่าอู๋อี้ฝานจะยังคงมั่นใจในตัวเองซะเหลือเกิน....
ซึ่งดูท่าทางแล้ว... น่าจะประสบความล้มเหลว เอ้ย ความสำเร็จอยู่หรอกมั้ง...
เอาใจช่วยคุณหมอหน่อยนะจ๊ะ เฮ้อออออออออออ
จบ.
*ไม่ได้ขยันนะ แค่แต่งไว้นานละ
*สงสัยถามได้ ตอบได้จิตอบนะจ๊ะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น