คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ep.02
Author :: Ryuzxx
Couple :: Daehyun ft. Zelo
Rate :: PG-13
2...
ถ้ามีเสียงแปลกๆอะไรดังกลางดึกในที่ๆเราไม่คุ้นเคยอย่าทัก.. ให้ทำเป็นไม่สนใจ..
เสียงแรกที่ทำเขาสะดุ้งตื่้นแดฮยอนไม่รู้ว่ามันคือเสียงอะไร
แต่ที่แน่ๆที่นี้คือรพ. ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจถ้ามันจะมีสิ่งลี้ลับ
เขาไม่ใช่คนกลัวจนผีขึ้นสมองแต่ก็ไม่ได้อยากลบหลู่ ต่างกันต่างอยู่ก็ดีเหมือนกัน..
"......w@#*$%=$%?<er%......." เสียงพูดเบาๆที่เขาจับใจความไม่ได้ดังขึ้น.. ..
อืม.. มันคงเป็นคนไข้ห้องอื่นคุยกัน เพราะกลางดึกขนาดนี้เสียงเข็มตกพื้นก็ยังได้ยิน..
"...)%$##@R^&....." เสียงบ่นงึมงำดังขึ้นอีก เหมือนเสียงกระซิบที่ใกล้เข้ามา..
แดฮยอนพยายามตั้งใจฟังเสียงแปลกๆนั้น
จู่ๆสายลมเย็นๆพัดเข้ามาในห้อง ผ้าม่านปลิวไสว...
"หื้อ....." O.o เขาเปิดแอร์นอนนะ จู่ๆแดฮยอนก็รู้สึกว่าขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
อ่า..... โดนดีซะแล้วเรา...
แดฮยอนนอนนิ่ง.. ทุกอย่างดูวังเวงชวนให้วิตก.. รอบตัวเขาดูมืดเสียจนชวนวิงเวียน
หูเจ้ากรรมก็ได้ยินเสียงแปลกๆ
กึก.......กึก..... เสียงบางอย่างที่เขาไม่ใจว่าคืออะไร
กึก.....กึก.... ทำไมมันใกล้เข้ามาพร้อมไอเย็นๆ
"ก็อกๆๆๆ" เสียงเคาะประตูรัวจนเขาสะดุ้งโหยง... แดฮยอนแอบมองแสงที่ลอดจากประตู..
อา..... ไม่มีแม้เงา... ฮาๆ แดฮยอนหัวเราะทั้งน้ำตา..
เกิดมาก็เคยได้เจอจังๆแบบนี้เป็นครั้งแรก...
"ปึง!!!!!!!!!!!!!! ย๊ากกกกกกกกกกกกกกก //เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
ไม่เอาแล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
แดฮยอนพุ่งจากเตียงไปเปิดไฟ... หันไปมองต้นเสียงเมื่อครู่..
ไอ้เสียงปึงมาจากอะไร แล้วจะร้องทำไมวะะะะะะะ
"เจลโล่!!" เรียกเด็กน้อยที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเสียงแข็ง...
ทำไมตอนทีเขากำลังขวัญเสียไอ้เด็กบ้านี้ดันตะโกนออกมา..
มันน่าบีบคอนัก... แล้วก็ดันมาหลับไม่รู้เรื่อง...
นี้สินะปัญหา... แดฮยอนมองกระเป๋าที่โดนเจลโล่ที่ถีบตกพื้นก่อนแหกปากลั่น
มองดูหน้าดูปาก... แดฮยอนได้ยินอะไรสักอย่างที่จับใจความไม่ได้จากปากสีชมพูคู่นั้น
น่าบีบปากจริงๆไอ้เด็กนี้.... ว่าแล้วก็เอามือไปบี้แก้มจนเจลโล่ปากจู๋
ก่อนเอามืออีกข้างบีบปากอย่างหมั่นเขี้ยว
เจลโล่ที่กำลังหลับลึก ได้แต่ขมวดคิ้วก่อนส่ายหน้าไปมา...
พอแดฮยอนปล่อยมือก็หลับปกติเหมือนเดิม...
สาแก่ใจเล็กน้อย.. แดฮยอนหัวเราะเบาๆ ก่อนเดินไปเปิดทีวี
ไม่นอนแล้วโว้ยวันนี้หงุดหงิดดดดดดดดดดดด
...
..
.
"ก๊อกๆ ..." เสียงเคาะประตู ก่อนประตูจะถูกเปิดเข้ามา
แดฮยอนที่นั่งบนเตียงเหมือนคนหมดแรง มองเด็กสาวที่เดินเข้ามา
"เห็นพี่พยาบาลบอกว่าพี่ชายได้กลับบ้านเหรอคะ"
"อืม..." ตอบสั้นๆ
"พี่ดูไม่สดชื่นเลยเมื่อคืนเจ้าตัวแสบก่อกวนพี่่ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวหนูจะจัดการมันเอง"
มองหน้าแดฮยอนก่อนเดินเข้าไปหาเจลโล่ที่ยังคงนอนหลับอย่างไม่รู้เรื่อง
แปดโมงเช้าแล้วนะไอ้หนูจะนอนสบายเกินไปแล้วนะ อิจฉาเว้ยยยย
"เจลโล่! ไอ้เด็กขี้เซาตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!"
เด็กสาวกระโดดนั่งทับเจลโล่ทั้งตัวพร้อมเขย่าจนหัวคลอน
"อะอื้อออ .... โอ้ยยยย นังมารร้ายยยย งื้อออ อย่ามากวนนนน"
ปรือตาขึ้นเล็กน้อยพร้อมบ่นงึมงำ
"บอกให้ตื่นเดี๋ยวนี้!!!!!!! ถ้าไม่ตื่นจะบอกคุณน้าว่าเจลโล่ไม่อยากได้สเก็ตบอร์ดใหม่แล้ววววว"
ร้องตะโกนใส่หูแต่ก็ได้ผล..... เจลโล่แทบจะลืมตาในทันที
ก่อนลุกนั่งอย่างรวดเร็วส่งผลให้จีน่าร่วงลงไปข้างโซฟา
แดฮยอนได้แต่มองภาพนั้นแบบเหนื่อยๆ ไม่มีแรงจะไปห้ามปรามอะไร
"เป็นไง" แดฮยอนมองตามเสียง... เห็นเป็นยงกุกกับฮิมชานเดินเข้ามาพร้อมกัน
ก่อนยงกุกจะเอ่ยถามสั้นๆ
"ก็ดี... หมอให้กลับบ้านได้แล้ว" ยงกุกพยักหน้ารับก่อนยื่นถุงกระดาษให้
"เปลี่ยนเสื้อผ้าดิจะได้กลับกันเลย" แดฮยอนรับถุงมาจากมือก่อนเดินแบบมึนๆเข้าห้องน้ำไป
ฮิมชานมองตามอย่างสงสัย
"เมื่อคืนทำอะไรกันเหรอออ เจลโล่นี่... น้องชายพี่ถึงได้ดูอ่อนเพลียเช่นนี้"
"หื้อ............" ทุกคนหันมามองหน้าฮิมชานแบบตกใจปนงงๆ.. แต่จีน่าหันไปเขย่าคอน้องชายตัวเอง
"เจลโล่ พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ทำตัวดีๆ ทำไมชอบทำความเดือดร้อนให้คนอื่นนักนะ"
"เจลโล่ไม่ได้ทำอะไรนะ! อย่ามาว่าเจลโล่... เจลโล่ก็นอนของเจลโล่นิ่งๆ"
เอามือปัดป้องการปองร้าย ก่อนโวยเล็กๆ
"งั้นไอ้แดฮยอนสินะเป็นคนทำ" จบคำของฮิมซานเด็กสองคนหันมามองอย่างไม่เข้าใจ
ผิดกับยงกุกที่มองอย่างเอือมระอา
"คิดอะไรของแกไอ้ฮิม" ฮิมชานทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
ก่อนเดินไปหาแดฮยอนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
"เมื่อคืนหนักสินะ" กระซิบถามเบาๆ
"อะไรของพี่" แดฮยอนตอบแบบงงๆ อะไรหนัก.. ถามแปลกๆนะ
อย่าเพิ่งถามได้มั้ย..คนกำลังมึน
"อ้าววว ขอบตาดำคล้ำขนาดนี้เมื่อคืนทำอะไรกันเหรอออออออ"
เฉลยความคิดที่สุดแสนจะสรรหามาคิดได้ ยงกุกอยากจะบีบคอเพื่อนเขานัก..
ส่วนแดฮยอนได้แต่ทำตาโตก่อนมองหน้าฮิมชานอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เขาจะคิดอย่างนี้ได้
เขากะไอ้เด็กเวรนั้นน่ะนะ แน่ะยังมามองตาแป๋วอีก รู้มั้ยว่าโดนไอ้แก่จิตเสื่อมจินตนาการไปถึงไหนแล้ว
"เมื่อคืนโดนผีหลอกเหอะ"
"หื้ออออออออ ผีหลอก" แถมพูดพร้อมกันทุกคน ทำไมโดนผีหลอกแล้วทำไม
อ้าวเวร... เสียชื่อหมด..กลัวผีจนนอนไม่หลับ
เอ๊ะทำไมได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจจากใครสักคนวะ หันไปมอง
เอิ่ม.......พี่ฮิมชาน............ ไอ้พี่เลววววววววว หลอกน้องให้พูด
ฮือออออออออออออ เกลียดมานนนนนนนนนนนนนน
"กรั่กๆ โดนผีหลอก" ยังขำไม่เลิก เดี๋ยวสักเปรี้ยง
"ที่รพ.ป๊ะป๋าหนูไม่มีผีนะคะ" ยืนยันเสียงแข็ง...
จ๊ะคุณน้อง.... ไม่มีเลย.........ไม่มี๊!!!!!!!! จริงๆนะ เฮ้ออออออออ
"เจลโล่ไม่เห็นรู้เรื่อง" ถ้ารู้เรื่องก็แปลกละ
"หลับเป็นตายขนาดโดนอุ้มไปฆ่าก็ไม่รู้เรื่องขนาดนั้น คงรู้เรื่องอยู่หรอก"
"ปากไม่ดี" หันมามองหน้าแดฮยอนอย่างไม่พอใจ
"แล้วจะทำไม" เอาสิ... วันนี้หงุดหงิดเต็มที่ผมเหวี่ยงได้หมดนะคร๊าบบบบบ
"เฮ้ยๆ จะทะเลาะกับเด็กไปทำไมวะ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็กลับได้แล้ว"
ยงกุกเอ่ยติดรำคาญหน่อยๆ
"พี่ชายแวะที่เคาท์เตอร์พยาบาลรับเอกสารก่อนกลับบ้านด้วยนะคะ
จีน่าเคลียร์ไว้ให้หมดแล้ว"เด็กสาวพูดพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มผิดกับน้องชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
ยังทำหน้าเขม่นใส่แดฮยอนไม่เลิก
"โอ๊ะ! เยี่ยมมากๆเลยคะน้องจีน่า ขอบคุณมากๆนะคะ" ฮิมชานหยอดเบาๆ
"ไม่เป็นไรคะ" ยิ้มเขินตอบ...
ยงกุกกับแดฮยอนทำหน้าเบื่อหน่าย ก่อนร่ำลากับเด็กทั้งสองแล้วลากฮิมชานออกมา
"ไอ้หน้าหม้อเอ้ยยย" ยงกุก
"พี่น่าจะโดนตบบ่อยกว่าพี่ยงกุกนะ" แดฮยอน
"อ้าวววว ไอ้สองพี่น้องนี่.. ช้านมันคนอัธยาศัยดีเว้ยย สาวๆไม่เคยทะเลาะกัน
ฮิมชานรักทุกโคนนน" หน้าตาระรื่นไร้ความสะทกสะท้าน...
ยงกุกกับแดฮยอนได้แต่หันหน้าไปคนละทาง....ขี้เกียจจะพูดอะไรต่อ
เพราะถึงพูดไปฮิมชานก็คงไม่รู้สึกอะไรอยู่ดี...
...
"แกจะเข้ามหาลัยปะ?" เมื่อเห็นไม่มีจะพูดอะไรต่อฮิมชานเลยถามยงกุก
ในขณะที่แดฮยอนยังคงนั่งมองไปที่ห้องจ่ายยาเพื่อรอฟังชื่อตัวเองให้ไปรับยา
"ไม่เข้างานจะเสร็จเหรอวะ" ยงกุกทำหน้าอารมณ์ประมาณว่าถามอะไรโง่ๆนะแก
"กูหมายถึงมึงจะเข้าไปตอนนี้เลยเหรอเปล่าต่างหากเว้ย!" เมื่อเห็นเพื่่อนทำหน้าสบประมาท
ก็เลยชี้แจงเล็กน้อย
กูไม่ได้โง่นะ อย่ามาทำหน้าแบบนี้.....
ยงกุกหันไปมองแดฮยอนที่เหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งเล็กน้อย..
ก่อนหันมามองฮิมชาน
"ไปส่งมันก่อนแล้วค่อยไป" เห็นหน้าน้องชายแล้วจะทิ้งมันก็กระไรอยู่
มันเพิ่งนอนโรงพยาบาลเมื่อคืนก็ไม่ได้เฝ้ามันละ
ทำตัวดีกับมันให้สมเป็นพี่สักหน่อยละกัน..
"ผมกลับเองได้" เหมือนหลุดอยู่ในโลกของตัวเอง
แต่แดฮยอนก็ได้ยินคำพูดของพี่ชายทั้งสองชัดเจน
เขาไม่ใช่เด็กเล็กที่จะไปไหนมาไหนเองไม่เป็น
แล้วก็จะไม่ได้ป่วยหรือเจ็บหนักขนาดที่เดินเองไม่ไหว... แค่กลับบ้านเองจะเป็นไรไป
"เอางั้นเหรอ? แกอย่าไปฟ้องแม่แกนะ" ตกลงว่าเป็นห่วงตูจริงปะเนี่ยยยยยย
"ไม่ฟ้องแม่ผมหรอก แต่จะบอกแม่พี่แทน"
"อ้าวเฮ้ย!! กวนตีนนะมึง.. กวนตีนได้ขนาดนี้แสดงว่าไม่ตายง่ายๆ
เฮ้ย!ฮิมชานปล่อยมันกลับคนเดียว...พวกเราไปทำงานให้เสร็จ อยู่เฝ้ามันคะแนนไม่งอกเพิ่ม"
ตบหัวส่งท้ายจนแดฮยอนหน้าเกือบโขกกับพนักโต๊ะข้างหน้า
ก่อนหัวเราะเบาๆอย่างพอใจ
ไม่สนใจเลยว่าน้องเพิ่งหัวแตกมา
"กลับบ้านดีๆนะครับมึง... อย่าเอาปากไปจูบตีนใครละน้องรัก"
ดู...คำพูดแต่ละคำของพี่ชายสองคน..
มันน่าน้อยใจนัก...
แดฮยอนทำหน้าเซ็งก่อนพยักหน้าเบาๆ แล้วนั่งอยู่ในโลกตัวเองต่อ...
ง่วง... เหนื่อย...เพลีย...
เมื่อไหร่จะเรียกชื่อกูวะ!!!!!!!!!!
อยากกลับไปนอนแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยย
.....
..
.
.
หลังจากที่พาตัวเองกลับมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย
แดฮยอนก็แทบจะพุ่งตัวเข้าหาเตียง... แต่ก็ยังทำไม่ได้
ขอสำรวจความเสียหายให้ดีก่อน...
หัวไม่ถึงกับแตกแค่เลือดซิบๆโชคดีที่ไปโรงบาลเร็ว หมอเลยกดแผลไว้สักพัก
เลือดก็หยุดไหล ไม่ถึงกับต้องเย็บแผลแค่เอาleuko strip แปะไว้
ที่สำคัญก็คือไม่ต้องโกนหัวให้แหว่ง...
ในความโชคร้ายมันก็ยังมีโชคดีปนอยู่สินะ
ถอนหายใจเบาๆ ก่อนลากตัวเองขึ้นไปสลบบนเตียง....
ตอนนี้ไม่ขอคิดอะไรขอนอนก่อนละคร๊าบบบ
…...
..
.
.
.
“Baby you're a firework” อะไรใครจุดไฟ....
“Come on let your colors burst”... มีสีด้วย
“Make 'em go "Oh, oh, oh!" โอ้ๆๆ
“You're gonna leave 'em fallin' down-own-own” ดาววว อาววว.......
เอิ่มมม นี้มันเสียงโทรศัพท์ตูนี้หว่า... พอเริ่มระลึกได้สติคืนมา..
แดฮยอนปรือตาขึ้นอย่างเกียจคร้านก่อนใช้มือควานหาโทรศัพท์เจ้าปัญหา
ก่อนสาวเคที่จะเริ่มปล่อยพลังเสียงอีกครั้ง
มองดูหน้าจอโทรศัพท์ “ยองแจ....” ถ้าธุระไม่สำคัญกูจะฆ่ามึงงง
“กูจะนอน...” พอกดรับคำแรกที่พูดไปแสดงถึงความหงุดหงิดอย่างชัดเจน
จนปลายสายต้องทำเสียงอ้อนวอน..
“อย่าเพิ่งนอน...แดฮยอนเพื่อนเลิฟสุดหล่อ” พูดอย่างงี้ค่อยน่าฟังหน่อย
“ธุระไม่สำคัญมึงเจ็บ”
“สำคัญดิวะ โคตของโคตสำคัญเลย...”
“ว่ามา...” เห็นแก่ความเป็นเพื่อนกันมานานทนฟังหน่อยก็ได้
“ที่ร้านกูตอนนี้พนักงานลาคนหนึ่งมาช่วยงาน....”
“ไม่ไป” ไม่ทันที่ยองแจจะพูดจบแดฮยอนก็ตอบสวนขึ้นมาทันที
“โหยๆ อย่าเพิ่งรีบตอบดิวะ คิดนิดหนึ่งก็ได้เว้ย.. พี่กูว่าแล้วว่ามึงต้องปฏิเสธ
เลยให้เงินเยอะเป็นพิเศษ” พอได้ยินคำว่าเงินเยอะพิเศษแดฮยอนที่ทำท่าจะตัดสายทิ้ง
ก็เริ่มตั้งใจฟังเล็กน้อย
“เท่าไหร่?” พอได้ยินค่าแรง แดฮอยนทำทีเป็นหยุดใช้ความคิดสักแปปก็ตอบตกลงไป
“เข้างานกี่โมง”
“เอาสี่โมงเย็นก็ได้ ให้เป็นพิเศษเลย” เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ ช่วงเย็นๆลูกค้ามักจะเข้าร้านเยอะ
ยองแจเลยต้องเอาเพื่อนของเขามาช่วยงานให้ได้
“ตอนนี้กี่โมง”
“บ่ายสามครึ่งละ”
“ห๊า! บ่ายสามครึ่ง... โทรมาตามบ่ายสามครึ่ง กูคงไปทันหรอกนะ ไอ้บ้าเอ้ยยย”
สบถอย่างไม่พอใจก่อนพุ่งลงจากเตียง
แล้วได้ยินเสียงเพื่อนรักตอบเบาๆก่อนกดตัดสายว่า -กูลืม-
เจริญมากมึง อย่างงี้ตลอด... ให้ตายเหอะไอ้บ้ายองแจ
ถ้าไม่เห็นแก่ค่าแรงนะจะเตะสักป๊าปให้หายแค้น
….
..
.
.
แดฮยอนกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปร้านคอฟฟี่ช็อบของยองแจ
จริงๆจะว่าเป็นของเพื่อนเขาก็ไม่ถูกซะทีเดียว
ร้านนี้เป็นของพี่ชายมันแต่พี่น้องสองคนช่วยกันดูแลน่าจะถูกกว่า..
ร้านกาแฟน่ารักพร้อมมีเค้กน่าอร่อยแถมตั้งในย่านการค้า
ย่อมเป็นที่นัดพบสำหรับกลุ่มเพื่อนหรือเหล่าบรรดาคนมีแฟนที่มาเดทกัน
หลายครั้งที่แดฮยอนแอบปิ้งสาวที่มากับแฟนหนุ่มของเขา
แต่ก็แห้วเบาๆทุกครั้ง ประเด็นจริงจังคือก็แค่มองเล่นๆว่าน่ารัก
ถึงไม่มากับแฟนก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปจีบอยู่แล้ว...
บางทีก็กลัวตัวเองที่เป็นคนเฉื่อยชากับความรักซะเหลือเกิน... มีแฟนล่าสุดตอนมอไหนหนอ..
ไม่เคยคิดจะจำเลยแฮะ
..
“อ้าวเป็นแดฮยอนหรือเนี่ยที่่มาช่วยงาน ชุดยูนิฟอร์มวางไว้ให้ห้องเดิมนะ”
พี่บาริสต้าหน้าหล่อฝีมือดีประจำร้านเอ่ยทักขณะที่แดฮยอนเดินเข้าไปในร้าน
แดฮยอนยิ้มรับเล็กน้อยก่อนเดินหายเข้าไปเปลี่ยนชุด
แล้วออกมายืนประจำที่เคาท์เตอร์กับบาริสต้า
แดฮยอนพอจะชงกาแฟได้บ้างแต่ไม่เก่งนักแต่พอจะช่วยทำได้
จึงได้รับหน้าที่คอยเป็นลูกมือหรือไม่ก็ไปช่วยเสริฟรับออเดอร์บ้าง
“เฮ้ยๆ คุณเพื่อนมาเร็วนะเนี่ยย”
ยองแจที่เพิ่งเดินลงมาจากบนร้านเอ่ยทักแดฮยอนที่ปั่นกาแฟอยู่
“เอ้อ!ขอค่าแท็กซี่ด้วย” แบมือขอเงิน
“โถ่! ไอ้งก” ปัดมือเพื่อนทิ้งก่อนนั่งลงบนเกาอี้หน้าเคาท์เตอร์
“ไม่ไปรับออเดอร์ละมานั่งทำอะไร”
“อ้าว...คุณลูกจ้างพูดงี้กะเจ้าของร้านได้ไงคร๊าบ” กวนโอ้ยซะไม่มี..
“กูจะบอกพี่มึง” พอได้ยินคำขู่ ยองแจถึงกับสะดุ้งก่อนบ่นอุบ
“เอ้อๆ ไปก็ได้ แกนี่มัน......” เดินไปด้วยบ่นไปด้วย จนพนักที่ยืนอยู่แอบหัวเราะเบาๆ
พอยองแจเดินหายไปจากเคาท์เตอร์ออเดอร์ก็เริ่มถูกยื่นเข้ามา
พร้อมกับจำนวนลูกค้าที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จนแดฮยอนเริ่มหัวหมุนกับออเดอร์...
“แดฮยอน เปลี่ยนหน้าที่ๆ กูเมื่อยขาละ” ยองแจที่เดินเข้ามาหลังเคาท์เตอร์
ก่อนดันร่างของแดฮยอนออกไปรับออเดอร์แทน
“อ้าวไอ้นี้...นิสัยตลอดอะมึง” ด่าพอเป็นพิธีแต่ก็ต้องออกมาทำหน้าที่แทนยองแจ
เพราะลูกค้าเริ่มเดินเข้าออกเหมือนเล่นเก้าอี้ดนตรี...
ในความวุ่นวาย..แดฮยอนเดินไปรับออเดอร์ตามคำบอกของพนักงานในร้าน
ที่กำลังยุ่งอยู่กับการเสริฟ
อ่า.....ลูกค้าคนนี้หน้าคุ้นนะ เหมือนอยู่ด้วยกันเมื่อคืน...
เจลโล่.. เด็กน้อยหัวทองตัวสูงที่ดูเด่นมากับสาวน้อยคนสวยที่ดูน่าจะเป็นรุ่นพี่
ที่ไม่ใช่จีน่าอย่างแน่นอน
แดฮยอนยิ้มมุมปากก่อนอมยิ้มอย่างพอใจ
“รับอะไรดีครับ” ยื่นเมนูไปให้สาวน้อยและเจลโล่...
เจลโล่พอได้ยินเสียงคุ้นหูหันมามองหน้าแดฮยอนก่อนบึ่งตาโตด้วยความตกใจ
ก่อนบ่นพึมพัมไม่ได้ศัพท์
“เจลโล่กินอะไรดีคะ” สาวน้อยหน้าสวยเอ่ยถามเจลโล่
“เออ...เจลโล่กินได้หมดครับ” พอเธอได้ยินก็หันมาสั่งเมนูกับแดฮยอน
แดฮยอนจดตามก่อนเอ่ยทวนเมนูช้าๆ...
ไม่วายหันไปยิ้มกวนๆใส่เจลโล่ที่เหล่ตามองแบบไม่ไว้ใจอยู่
“ไอ้ยองแจ..เมนูเว้ยย” เดินเข้าไปในหลังเคาท์เตอร์ก่อนตะโกนใส่หูยองแจ
“มาร้องใส่หูทำไมวะ ไอ้นี่นิ่” ยื่นมือไปรับออเดอร์ก่อนส่งต่อให้พนักงานอีกคน
“แล้วมึงมายืนอู้ทำไม” หันไปถามแดฮยอนที่ยังยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์
“พอใจ”
“อ้าว...กวนตีนนะครับคุณเพื่อน ค่าตัวมึงแพงนะครับทำงานให้คุ้มด้วย”
“มึง..ไอ้เด็กหัวทองนั่นมาบ่อยมั้ยวะ”ไม่สนใจคำพูดประชดของยองแจ
แต่ถามถึงเรื่องอื่น...
ยองแจมองตามสายตาของแดฮยอนก่อนตอบ
“อ๋อ..เจลโล่นี่หว่า... วันนี้มากับสาวคนใหม่ด้วยเว้ยเฮ้ย”
“มึงรู้จัก?”
“ก็นิดหน่อย พี่สาวเจลโล่เป็นขาประจำเค้กร้านกูเลยได้รู้จักเจลโล่บ้าง
แต่ก็ไม่ค่อยคุยกันหรอก” ตอบคลายความสงสัยให้แดฮยอน
“มันมีแฟนหลายคน?” ยังไม่เลิกถาม
“แล้วกูจะไปตรัสรู้กับน้องมันเหรอครับ.... ก็แค่เมื่อสองวันก่อนผู้หญิงที่มาด้วยไม่ใช่คนนี้
มันจะแปลกตรงไหนที่เด็กหน้าตาดีแบบมันจะมีสาวๆมาชอบน่ะ”
“แล้วมึงจะสงสัยอะไรน้องมันนักหนา?” หันมามองแดฮยอนอย่างจับผิด
แดฮยอนถอนหายใจใส่ก่อนตอบ
“ก็มันทำกูต้องไปนอนโรงบาล” ตอบสั้นๆแต่เรียกสีหน้าตกใจจากยองแจได้โข
“เฮ้ยยย เกิดอะไรขึ้น” แดฮยอนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ
“เดี๋ยวเลิกงานเล่าให้ฟัง มันไม่หนักหนาอะไรหรอก ไม่อย่างงั้นกูคงไม่ได้มาทำงานช่วยมึง”
เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนเดินไปเก็บโต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งเดินออกไป
แดฮยอนหันไปมองโต๊ะที่เจลโล่นั่งเล็กน้อยหลังจากที่เก็บโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ลูกค้าเริ่มค่อยๆลดลง... แต่เจลโล่กับเด็กสาวยังคงนั่งกันอยู่
มองตาเดียวก็รู้ว่าสาวน้อยนั่นหลงใหลได้ปลื้มไอ้เด็กน้อยนั่นเหลือเกิน
ซึ่งแดฮยอนก็ไม่แปลกใจหรอก เด็กผู้ชายตัวสูง หัวทอง ผิวขาว หน้าตาดี(ยอมรับว่าหน้าตาดี)
แล้วก็ดูน่ารักแบบนั้นจะมีสาวรุ่นพี่มาเอ็นดูก็ไม่แปลก....
พอก้มหน้าแล้วยิ้มเขินๆมันก็ดูน่ารักดี...
แต่ว่าสาวน้อยจะรู้มั้ยว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ามันไม่มีสายตาพิศวาสเธอเลย
มันเป็นสายตาที่ดูไม่ได้สนใจกับความรักที่มีเธอมากองไว้ให้
ถึงจะเขินมันก็ไม่ได้รู้สึกไปมากกว่านั้น....
หน้าใสๆแต่ใจร้ายไม่เบานะเจลโล่
“น่ารักมากมั้ย?” จู่ๆยองแจก็มาพูดข้างหู
อะไรน่ารัก? อะไรวะะะะะะะะะ
“มาพูดใกล้หูทำไม ขนลุก” เอามือยันหน้ายองแจออก...
ยองแจได้แต่หัวเราะอย่างพอใจ..
“กูเห็นนั่งมองโต๊ะนั้นตั้งนาน สรุปว่าสนใจคนไหน สาวน้อยหรือหนุ่มน้อย”
ถ้าต่อยหน้ามันสักเปรี้ยงเขายังจะได้ค่าแรงอยู่มั้ย?
“ไม่สนใจทั้งสอง” ตอบในทันที
“อ้าวเหรออออ จริงๆเจลโล่น่ารักกว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกนะเว้ย...
ตอนผมตรงน่ะ ไม่น่าไปดัดผมเลยยยย” ยองแจลากเสียงอย่างกวนประสาท
“มึงชอบว่างั้น?” เล่นกลับบ้าง
“เฮ้ยๆ อย่าว่างั้นงู้นงี้ แต่น้องมันหน้าตาน่ารักจริงๆนะครับ....ผิดอย่างเดียวเป็นเด็กชาย
ไม่ใช่เด็กหญิง ไม่งั้นยองแจคนนี้ได้เป็นแฟนแล้ว” โถ่....ถุ้ยยย ไอ้หลงตัวเอง
ไอ้หน้าหม้อ... มึงควรไปอยู่กับพี่ฮิมชานนะจะเข้าขากันมาก
เออ...แต่ปกติสองคนนี้ก็สนิทกันนี่เนอะ เอิ่มมมม
ยองแจเห็นเพื่อนตัวเองเงียบไปจึงหันไปมองหน้า
“.....................” เข้าโหมดโลกส่วนตัวไปเสียแล้ว ยองแจรู้ดีจึงไม่พูดอะไร
เพราะเข้าโหมดนี้ทีไรถามยังไงก็ไม่ตอบ เขาจึงเดินไปนั่งเล่นกับพนักงานคนอื่น
ส่วนแดฮยอนที่นั่งเงียบอยู่ครู่หันไปมองนาฬิกาก็พบว่าจะทุ่มหนึ่งแล้ว...
สักพักแดฮยอนก็เห็นหลังไวๆของเจลโล่กับสาวน้อยเดินออกไปจากร้าน...
แดฮยอนไม่ได้มองตาม.... ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
…...
..
.
TBC..
*หายไปนานมากกกกกกกกกก หายไปตั้งกะตามน้องไปมาเล
ปาไปกี่เดือนไม่รู้ ไม่มีคำอธิบายใดๆ นอกจาก...
เราจะกลับมาแต่งต่อแล้วละ สู้ๆ (บอกตัวเอง) ฮาๆๆ
*ใครเคยอ่านก็กลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะ
ความคิดเห็น