คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Pairing : Kai x D.O.
Genre : Drama
Author : ryuzxx
Intro....
เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนไฮสคูลยืนมองที่รั้วหน้าบ้านตัวเอง สายตาไม่ใคร่จะพอใจนักมองเข้าไปยังรถที่จอดอยู่ในตัวบ้าน
1 คัน.....
2 คัน
เหอะ! ชวนเพื่อนมาเอะอะในบ้านอีกแล้วสินะพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเขา...
อย่ามาวุ่นวายกับเขาแล้วกัน มันน่ารำคาญ!
เด็กหนุ่มล้วงกุญแจบ้านในกระเป๋ากางเกงก่อนเปิดเข้าไปในบ้าน..
"อ้าว..จงอินกลับมาแล้วเหรอ" เสียงของเพื่อนพี่ชายเขาเอ่ยทักทันทีที่จงอินก้าวเข้าไปในห้องรับแขก
เด็กหนุ่มยิ้มเฝือนๆตอบกลับ..
"ไม่คิดจะสวัสดีพี่เขาหรือไง" เสียงเข้มของพี่ชายเขาปาร์คชานยอลเอ่ยขึ้นมา
จงอินแอบถอนหายใจเบาๆก่อนเอ่ยทักทายเพื่อนพี่ชายของเขาทั้งสองคน..
พยอนแบคฮยอน และ โดคยองซู คนข้างหลังเนี่ยแม้เขาจะเห็นหน้ามาได้ปีกว่าๆแล้วก็ยังไม่ชินสักที
ดวงตากลมโตที่เบิกกว้างตลอดแถมยังท่าทางไอ้ดูเรียบร้อยเกินชายนั่นอีก
มองยังไงๆ มันก็น่ารำคาญในสายตาเขาอยู่ดี
"สวัสดีพี่แบคฮยอน" ชะงักเล็กน้อย เพราะแบคฮยอนส่งสายตาไม่สบอารมณ์มาที่เขา
จงอินหยักไหล่อย่างไม่แคร์
"..แล้วก็พี่คยองซู" ผิดกับคนนี้ คยองซูยิ้มรับอย่างใจดี จงอินรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย
ไม่เคยรู้สึกชินกับท่าทางเป็นคนดีแบบนั้นของเพื่อนพี่ชาย...
ทำเหมือนเป็นคนดี....แต่ก็ชอบแอบมองเขาอยู่เรื่อยๆ พอเผลอเข้าใกล้ก็ทำหน้าแดง
แบบนี้หมายความว่าไง?
"แค่นี้ใช่มั้ย งั้นขอตัว" หันไปเอ่ยเสียงห้วนกับชานยอล.. ก่อนเดินหนีขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน..
"มารยาทแย่แก้ไม่หายจริงๆน้องมึงเนี่ย" แบคฮยอนเอ่ยแทบในทันทีที่จงอินเดินไป
คิดว่าจงอินคงได้ยินอย่างแน่นอน
"แล้วจะให้ทำยังไง"
"เอาน๊า..... น้องยังเด็กเดี๋ยวโตขึ้นก็ดีเอง" พอคยองซูพูดจบ เพื่อนสองคนก็หันมามองหน้าในทันที
"ไอ้ตัวให้ท้ายยยยยย" เสียงแบคฮยอน
"ปีหน้ามันจะขึ้นมหาลัยแล้วเหอะ เด็กตรงไหนวะ!" ชานยอลเอ่ยอย่างหัวเสีย
"ยังไงน้องก็เด็กกว่าเราอยู่ดี" จบคำคยองซู เพื่อนทั้งสองถอนหายใจพร้อมกันเฮือกใหญ่
ก่อนกลับไปสนใจรายงานตรงหน้าแทน....
โดคยองซู ..... โรคมองคนในแง่ดีของแก มันน่าเป็นห่วงจริงๆ แบคฮยอนได้แต่รำพันในใจ
.....
.
.
เสียงดังตึงตังมาจากชั้นบน แบคฮยอนเงยหน้ามองก่อนถอนหายใจ...
"คราวหน้าไม่มาบ้านมึงละนะชานยอล ปวดประสาท" พูดพลางเอามือจิ้มคีย์บอร์ดเพื่อปั่นงาน
"น้องยังเด็กน่ะ" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นคำพูดใคร
"คยองซู... มันไม่ใช่เด็กอนุบาลนะจะได้งอแงโวยวายได้ตามใจน่ะ"
"...แบคฮยอนอ่า......" เอ่ยเสียงอ่อย
"อย่าไปดุคยองซูดิวะ ไอ้หมา... ดูดิหงอยเลยเห็นมั้ย"
"เรียกชื่อกูดีๆนะไอ้หูกาง" ไม่ว่าเปล่ามือเล็กๆฟาดเข้ากลางหลังอย่างจัง จนหน้าชานยอลเกือบชนกับLaptop
"เจ็บนะโว้ยไอ้โหดดด" บ่นไปงั้นแต่ไม่กล้าทำคืน
"...ตัวเล็กยังกะลูกหมาแต่แรงควายชะมัด.." อันนี้แอบกระซิบเบาๆกับตัวเอง แต่ไม่วายแบคฮยอนยังแอบได้ยินลางๆ
"มึงว่าอะไรกูอีก!" หันไปเอาเรื่องชานยอลอย่างจริงจัง... ชานยอลได้แต่ส่ายหน้าไปมาประมาณว่า
กุเปล่าพูดอารายยให้เมิงน๊าาา จริงๆ อย่าดุกูนักดิวะะะะ
"หิวข้าวกันมั้ย?" จู่ๆคยองซูก็โพล่งขึ้น.. แบคฮยอนกับชานยอลที่กำลังแง่งใส่กันต่างหันมามองคยองซู
ก่อนลูบท้องปอยๆ
"นั่นดิ นี่ก็จะหกโมงเย็น กินไรกันดี" เมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่ แต่ตอนนี้รู้สึกจะเข้าขากันดีซะงั้น
"กินรามยอนมั้ย? ง่ายๆ โทรสั่งกริ๊งเดียวก็มาส่งถึงบ้าน" ชานยอลเสนอความคิดเห็น
ที่เหลือพยักหน้าเห็นด้วย...
ชานยอลจึงหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ร้านขาประจำ..
"ชานยอลอย่าเพิ่งสั่งสิ"
"หือ..... ทำไม?" ชานยอลหยุดก่อนหันมาถามคยองซูด้วยความสงสัย
"ขึ้นไปถามจงอินก่อนสิว่าน้องจะกินด้วยหรือเปล่า"
อ๋ออออออออออ ที่แท้ก็เป็นห่วงน้อง... แต่จะห่วงมันทำไม?
ทำยังกะมันอยากให้เราเป็นห่วง
"คยองซู....... บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกคิดซะ" แบคฮยอนพูดออกมากำกวม
จนชานยอลถึงกับหันมามองอย่างสนใจ
เขาพลาดอะไรไปหรือเปล่านะ เพื่อนสองคนมีความลับอะไรกัน
"มีอะไรกันวะ??? ทำไมไม่บอกกูมั้ง" โวยวายใส่เพื่อนสองคน... แต่โดนสายตาพิฆาตจากแบคฮยอน
ชานยอลจึงหุบปากไปโดยปริยาย คนอะไรดุชิบ....
"แบคฮยอน.... มันไม่มีอะไรจริงๆนะ ... เราแค่ไปถามเอง รอแป๊ปนะ" ว่าแล้วก็ลุกพรวดก่อนเดินเร็วๆขึ้นไปยังชั้นสอง
จนแบคฮยอนถึงกับตั้งตัวไม่ทัน
"คยองซู! โธ่เว้ย!" สบถอย่างไม่พอใจ.. ชานยอลได้แต่มองเพื่อนสองคนอย่างไม่เข้าใจ
แต่ตอนนี้เขาก็ขี้เกียจที่จะถามเหมือนกัน เพราะถึงถามไปคำตอบก็เท่ากับ ว่างเปล่า อยู่ดี
....
..
.
.
ปากเก่งไปงั้น... แต่พอเดินมาถึงหน้าห้องจงอินจริงๆ คยองซูถึงกับสั่น.. มันตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ..
แล้วทำไมต้องเป็นถึงขนาดนี้ด้วย สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนกลั้นใจเคาะประตู
ก็อก ก็อก ก็อก .... ดังเป็นจังหวะ
จงอินหันตามเสียงเคาะประตูก่อนขมวดคิ้วอย่างขัดใจ ใครตามมากวนประสาทเขาถึงบนนี้
เช็ดหัวลวกๆก่อนเดินไปเปิดประตู..
"เออ......." คยองซูถึงกับหลับตาก่อนหันไปด้านข้างเมื่อเจอเข้ากับจงอินที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
ก็แหงละจงอินเพิ่งอาบน้ำเสร็จนี่หน่า
แต่จะหันหนีทำไม? ผู้ชายเหมือนกัน..
หรือว่า............ (ยิ้มร้าย)
"พี่คยองซูมีอะไรเหรอครับ" ทำเป็นพูดเสียงอ้อน อยากเห็นปฏิกิริยาตอบรับจริงๆ จะแสดงออกมาตามคาดการณ์หรือเปล่านะ
คยองซูหลบตามองปลายเท้าตัวเอง ไม่น่ารนหาที่เลย..คยองซู...
"คือ...พวกพี่จะกินรามยอนกัน..... จงอินจะกินด้วยกันมั้ย..." ถามแบบไม่ยอมสบตา
จงอินหัวเราะเบาๆให้กับท่าทางแบบนั้น...
ชัดเลย... มันชัดเจนกว่าที่คิดไว้เสียอีก ..
"พี่ทำเองหรือเปล่าครับ" หยอดอีกลูก ดูสิหน้าจะแดงได้ขนาดไหนกันเชียว... ยิ่งผิวขาวๆยิ่งเห็นชัด
"เปล่า... พวกพี่โทรสั่ง" พูดเบาๆในลำคอ..
"เหรอครับ.... แต่ผมไม่ค่อยหิว ไม่เป็นไรครับ" เล่นสนุกจนพอใจก็ได้เวลาปล่อยเหยื่อไป..
"งะ..งั้นเหรอ.. งั้นพี่ไปนะ" น้ำเจือความผิดหวังเล็กน้อย.. คยองซูหมุนตัวเพื่อจะเดินลงไปยังชั้นล่าง..
แต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวเดิน ร่างทั้งร่างก็จมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของจงอิน..
จงอินโอบกอดร่างของคยองซูอย่างถือสิทธิ์ คยองซูก็ได้แต่ปิดปากก่อนที่ตัวเขาจะร้องด้วยความตกใจออกมา
ร่างทั้งร่างเริ่มสั่นมากขึ้น ไม่เข้าใจสิ่งที่จงอินทำ แต่ตัวเขากลับรู้สึกมีความสุขจนรู้สึกเกลียดตัวเอง
"เดี๋ยววันหลังเราไปกินข้าวกันสองคนนะครับ" กระซิบข้างหูคนตัวเล็กกว่าเบาๆ
หยอดส่งท้าย ก่อนปล่อยร่างคยองซูออกจากอ้อมกอด แล้วปิดประตู....
คยองซูยืนนิ่งไม่ไหนไม่ถูก ก่อนทรุดกายลงช้าๆอย่างอ่อนแรง. หัวใจเต้นรัวเร็ว
ทำไมจงอินทำไมแบบนี้... เพราะอะไรกัน... เขาไม่เข้าใจ
แต่ที่รู้แน่ๆ ตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขเหลือเกิน....
..
.
จงอินปิดประตูห้องแล้ว แต่สายตายังคงมองไปยังบานประตูด้วยใบหน้าเรียบเฉย..
มันเป็นไปตามคาดเกินไป.... น่าเบื่อ.... น่ารำคาญ... น่ารำคาญจนอยากจะทำลาย
ทำเป็นไร้เดียงสา เดี๋ยวก็รู้ว่าของจริงหรือลวงโลกกันแน่
....
.
.
TBC..
ความคิดเห็น