คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ep.01
Title :: No Comment SCENE #01
Author :: @Ryuzxx
Couple :: Daehyun ft. Zelo
Rate :: PG-13
.
.
1
....
..
"ถูกตบ??" คำแรกที่ได้ยินเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องพัก
บังยงกุกใช้สายตามุ่งร้ายพุ่งตรงไปยังคนพูด แต่เด็กหนุ่มเจ้าของคำถามยังทำหน้าไม่สะทกสะท้าน
"แล้วไง?" เจ้าของใบหน้ารอยปื้นแดงเป็นรอยมือชัดเจนที่แก้มขวาพูดแบบไม่สบอารมณ์กลับไป
"ก็เบื่อตอบคำถามแทนพี่" แดฮยอนน้องชายไม่แท้ของยงกุกพูดขณะที่สายตายังจ้องที่หน้าจอทีวี
ทุกครั้งที่พี่ของลูกป้ามีเรื่องเขาต้องเป็นคนตอบคำถามพูดง่ายๆก็ข้อแก้ตัวแทนทุกครั้งที่ป้ามาเจอหน้าพี่ชาย
"ตอนแรกที่คบก็น่ารักอยู่นะ แต่อยู่ไปน่าเบื่อชิบหาย.. แล้วกูต้องทนเหรอวะ???
แค่เห็นกูนั่งกินข้าวกับกิ๊กใหม่ที่คณะจู่ๆก็เดินมาด่าแล้วก็ตบที่หน้ากู...
เซ็งชะมัดไม่เห็นเข้าใจผู้หญิงเลยวะ คบมาก็หลายคนละ"
ผู้หญิงไม่ควรเข้าใจคนอย่างพี่มากกว่านะ แดฮยอนได้แต่คิดในใจ
"งั้นก็คบผู้ชายซะสิ" คำนี้ก็ควรคิดในใจเหมือนกันนะแดฮยอน
"ไอ้เหี้ย!" สั้นๆ แต่ได้ใจความ... ยงกุกเดินมาตะโกนใส่หน้า ก่อนเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองก่อนปิดประตูปังใหญ่
แดฮยอนนั่งทำหน้าเหม็นเบื่อเล็กน้อยไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร
เพราะเขาโดนยงกุกตะโกนใส่แต่เล็กจนโต จนรู้สึกเป็นเรื่องธรรมดา?
เขากับยงกุกเป็นลูกพี่ลูกน้องกันที่ถูกเลี้ยงดูมาเหมือนพี่น้องกันจริงๆ
เพราะพ่อแม่ของแดฮยอนทำงานอยู่ต่างประเทศ
เขาจึงถูกฝากให้อยู่ในความดูแลของครอบครัวพี่ยงกุก
และตอนนี้ทั้งคู่ก็เข้ามาเรียนในมหาลัยเดียวกัน แดฮยอนเลยได้มาพักที่คอนโดเดียวกันกับยงกุก...
จริงๆพี่ยงกุกก็ไม่ได้โหดร้ายหรอกนะ แต่แค่เวลาที่โกรธเท่านั้นแหละที่เหมือนยักษ์
แล้วเขาเองก็ชอบทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาเลยเหมือนกวนประสาทไปโดยปริยาย...
"ปังๆๆ เฮ้ๆๆ เปิดประตูด้วยเด้............" นั่นไงอีกหนึ่งความโหวกเหวก..
เสียงเคาะประตูหรือเตะประตูห้องดีของเพื่อนสนิทพี่ยงกุก
คิมฮิมชาน
"ครับๆ" รับคำก่อนเดินไปเปิดประตูให้
"ได้ข่าวว่ามันโดนตบอีกแล้วเหรอ" คำถามแรกเมื่อเดินเข้ามาในห้องได้ ฮิมชานก็ถามด้วยใบหน้าดูสนุกสนาน
แดฮยอนพยักหน้ารับน้อยๆ
"ว่าแล้ววววว่าต้องโดนเข้าสักวัน ก็มันเล่นแรดๆๆไปทั่ว... คาดไม่ผิดจริงๆ
เห็นเขาว่าโดนตบกลางโรงอาหารงามหน้ามากกก ดังทั่วมหาลัยแน่พรุ่งนี้ ฮ่าๆ"
ยังมีหน้ามาหัวเราะ นั่นมันเพื่อนตัวเองไม่ใช่เหรอครับ
ขณะที่ฮิมชานกำลังหัวเราะเหมือนคนไม่เต็ม ยงกุกก็เปิดประตูออกมาจากห้อง
"มึงเป็นบ้ารึไง"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ดูหน้ามึงดิ... ขำสาดดดดดดด กูขอถ่ายรูปเก็บไว้หน่อยดิ" ยังมีหน้าไปขอถ่ายรูปอีก..
"ไอ้เหี้ย.. อีกแล้วนะมึง เดี๋ยวกูยันไปโน่น" ยงกุกไม่ยินยอมแถมยังเอาเท้าตั้งท่าจะยันคนตรงหน้าอีก
"โถ่ๆ หวงไรนักหนาวะ... นิดเดียวเองนะยงกุกสุดหล่อ" หลอกล่อสุดๆ
"นิดเดียวบ้านพ่องมึงดิ. ลองถ่ายดิกุยันมึงจริงๆ"
"แชะ!"
"หื้อ......"
"เฮ้ย!!" เห็นยื้อกันอยู่นานแดฮยอนเลยตัดปัญหา หยิบมือถือมาแชะภาพให้เอง..
ก่อนจะรีบลุกเดินตรงรี่ไปทางประตูห้องในทันที
"ไอ้ๆๆ ไอ้น้องทรยศ....... ไอ้เวรแดฮยอนนนนนนนนนนน กูจะฆ่ามึงงงงงงงงงงงง"
เสียงยงกุกตะโกนด่าไล่หลัง.. แต่ตัวไม่สามาถวิ่งตามได้ เพราะโดนฮิมชานล็อคตัวไว้
"อย่าลืมส่งมาให้พี่ด้วยน๊าาา" เสียงเปรมปรีย์ของฮิมชานส่งตามมา..
แดฮยอนอาศัยความนิ่งและไวหนีออกจากเหตุการณ์วุ่ยวายที่ดูคุ้นตา
เพราะฮิมชานจะดูสนุกสนานทุกเรื่องที่ยงกุกโดนมา
แล้วยงกุกจะหัวเสียทุกครั้งที่ได้เจอการทับถมของเพื่อนรัก
เป็นความผูกพันธ์ของเพื่อนแบบแปลกๆที่คบกันมาได้นานหลายปี
ช่วงนี้เป็นอากาศแบบที่แดฮยอนชอบ... ไม่หนาวไม่ร้อน..
สวนสาธารณะข้างๆคอนโดมีคนหลากหลายวัยมาใช้บริการ....
แดฮยอนเลือกที่จะพาตัวเองไปนั่งตรงม้านั่งก่อนหยิบมือถือออกมากดดูภาพเมื่อสักครู่
เขาลังเลใจว่าจะลบทิ้งดีมั้ย?
แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเอาเข้าโปรแกรมป้องกันภาพแล้วใส่พาสเวิร์ดไว้ไม่ให้ยงกุกเข้าไปลบมันได้
"ครืด....ครืด....." เสียงล้อบดกับพื้นถนนคอนกรีตนั่นคือเสียงที่ได้ยินมาแต่ไกล
ก่อนเสียงจะใกล้ขึ้้น... ใกล้มาก.. แต่แดฮยอนยังไม่เอ๊ะใจ
"ครืดดดดดดดดดด" เสียงสเก็ตบอร์ดสินะ ใกล้จัง...
"หือ..................." อุทานเบาๆก่อนเงยหน้าขึ้นมอง..
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก พี่ชายหลบบบบบบบบบบบบบบ" ไม่ทันละ
พอแดฮยอนเงยหน้าก็เจอเข้ากับร่างมนุษย์ที่ปรี่มาทางเขาด้วยความเร็วสูง
ก่อนจะชนโครมเข้ากับเขา... พร้อมBackgroud เป็นเด็กสาวที่ปิดปากมองตาโตด้วยความตกใจ..
จุก... คำเดียวที่คิดออกตอนนี้
"งื้ออออออออ เจ็บๆ " สมควรละที่เจ็บก็ปรี่มาชนเขาด้วยความเร็วขนาดนั้นแถมยังอัดกะเก้าอี้แข็งๆอีก
แต่ว่าควรเป็นเขาที่เจ็บมากกว่ามั้ย??หลังกระแทกเก้าอี้เต็มๆ
"ซวยชะมัด" สบถออกมา
"พี่ชายเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ หนูขอโทษแทนน้องชายด้วยคะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
เด็กสาวรีบวิ่งเข้ามาหาแดฮยอนก่อนขอโทษเป็นการใหญ่
"เพราะเจลโล่นั้นแหละเล่นสเก็ตบอร์ดไม่เก่งเลยไถลมาชนพี่เขาเลยเห็นมั้ย"
เอ็ดเด็กผู้ชายที่ตอนนี้ไปนั่งกองอยู่ที่พื้น
"อย่ามาว่าเจลโล่นะ เพราะพี่จีน่านั้นแหละมาผลักเลยมาชนพี่เขาเนี่ย"
ไม่ยอมแพ้ เจ้าเด็กทั้งทรงผมทั้งสีประหลาดโวยวายตอบ
"เป็นน้อง อย่ามาเถียงเดี๋ยวตีปากเลย"
"พี่ใจยักษ์..จะตีน้อง. " แดฮยอนได้แต่กุมขมับด้วยความปวดหัว.. วันนี้วันอะไร เจอแต่เรื่องวุ่นวายแถมเจ็บตัวอีก
"โอเคๆ พี่ผิดเองที่มานั่งผิดที่ น้องสองคนไม่ผิด" สรุปว่ากูผิดเอง... เรื่องจะได้จบๆ
ว่าแต่ทำไมปวดหัวจังเลยวะ
"ไม่นะคะ.. พวกหนูผิดเอง ขอโทษจริงๆคะ เจลโล่ก้มหัวขอโทษพี่เขาสิ"
พยายามดึงน้องชายที่ยืนมองหน้าแดฮยอนอยู่.. ว่าแต่รู้สึกว่าตาพร่านะๆ
"พี่ชาย... เลือดไหลออกมาจากหัวน่ะ" หือออ.....เลือดงั้นเหรอ.... มิน่าละถึงปวดหัวนัก
เมื่อกี้หัวคงไปกระแทกเสาเหล็กด้านหลังสินะ
เอิ่มมมม เลือดดดดดดดดดดดดด
"กรี๊ดดดดดด เลือดดดดด พี่ชายใจเย็นๆนะคะ... เร็วๆเจลโล่พาพี่เขาไปโรงพยาบาลเร็วววว" นั่นคือเสียงสุดท้ายที่แดฮยอนได้ยิน..
ก่อนสติจะหายไป....
.
.
.
.
ฝาเพดานสีขาว... มันไม่ใช่ห้องของเขา... โรงพยาบาลสินะ.
แดฮยอนปรือตาขึ้นอย่างมึนงงก่อนมองไปรอบๆห้อง พบพี่ชายเขายงกุก/ฮิมชาน
แล้วก็เด็กชายหญิงสองคนตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมานอนที่นี้...
เด็กผู้ชายหัวทองมองมาที่เขาเบิ่งตาเล็กๆนั้นจนโต
"พี่ชายฟื้นแล้ว......" พอจบคำทุกคนก็กรูเข้ามาล้อมเตียงเขา.. แดฮยอนค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกนั่ง
"แกรู้มั้ยว่าชั้นโดนแม่โทรมาเฉ่งจนหูชาโทษฐานที่ไม่ดูแลแก ไอ่บ้าเอ้ยยย เสร่อไปเจ็บตัวเองทำไมกูต้องเดือดร้อนด้วยวะ"
เหมือนจะเป็นห่วง
เหมือนมั้ง... คงใช่
"ไอ้ลูกหมายังป๊อดเหมือนเดิม แค่เห็นเลือดก็เป็นลมซะแล้ว ป๊อดๆๆ"
จะย้ำทำไมครับคุณพี่ฮิมชาน.....มันเป็นปม
"ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะคะที่นี้โรงพยาบาลของคุณป๋าจีน่าเอง"
อืม... ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นนะคะสาวน้อย
"เจลโล่คิดว่าตัวเองต้องติดคุกซะแล้วสิ" ทำหน้าเบิกบานสุดๆ เออ...พี่ยังไม่ตายครับ
"ผมจะได้ออกจากรพ.เมื่อไหร่" เมื่อไม่เห็นจะมีใครพูดอะไรที่เป็นประโยชน์สำหรับเขา แดฮยอนเลยเอ่ยถามขึ้นมา
"น่าจะพรุ่งนี้เช้าละมั้งถ้าอาการแกไม่แย่ไปกว่านี้...เอ้อ..X-rayสมองแล้วนะไม่มีอะไรแตกหักหรือเสียหาย"
ยงกุกเอ่ยขึ้น.. แดฮยอนพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนเอนตัวลงนอนต่อ
"งั้นวันนี้ผมต้องนอนรพ. แล้วใครจะเฝ้าผมละ" นั่นสิใครกัน.. พี่ยงกุก? (%เท่ากับ 1) พี่ฮิมชาน(%เท่ากับ0.01)
งั้นผมาต้องนอนคนเดียวสินะ น่าสงสารแท้แดฮยอนเอ้ยยย
"เจลโล่คะ เจลโล่จะดูแลพี่ชายเอง" เสียงเด็กสาวเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"หื้อ........" อุทานเบาๆพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย
"ไม่เอานะพี่ เจลโล่จะกลับบ้าน" เด็กผู้ชายหัวทองเอ่ยอย่างไม่ยอม....เลยโดนตีเข้าที่แขนป๊าปใหญ่
"อย่าดื้อนะเจลโล่ ทำผิดอะไรไว้ต้องรับผิดชอบอยู่มอปลายแล้วนะ" อื้มมมเด็กมอปลายหัวทอง อื้มมม
"พี่ต่างหากละผิด พี่ผลักเจลโล่" นี่ก็ไม่ยอม
"นั่นมันเพราะเจลโล่ทำตัวไม่น่ารักต่างหากละ... หยุดเถียงแล้วทำตามซะ! อยากโดนตีอีกรึไง" ยกมือตั้งท่า..
เด็กชายผมทองตัวสูงเลยได้แต่ทำหน้าบู้บี้อย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดต่อ
"เอ้อดี... วันนี้เจลลี่จะเฝ้าแกสินะ ดีแล้วๆ" พี่ยงกุกนั้นไม่ใช่ชื่อน้องเขานะครับ
"ผมชื่อเจลโล่ต่างหากลุง" อย่าไปเรียกพี่ยงกุกเป็นน้านนนนนนนนนนนน
"ลุง? แกเรียกใครว่าลุงงงงงฟร่ะะะะ ไอ้เด็กหัวราเม็งงงงงงงงง" ถลาเข้าไปหาเจลโล่แต่โชคดีที่ฮิมชานคว้าไว้ได้ทัน
"ยงกุกกกก อย่ารังแกเด็กกกกก"
"ปล่อยยยย กูจะตบกะโหลกมานนนนนนนนน" ยื้ดยุดกันสุดฤทธิ์ เจ้าตัวต้นเหตุรีบวิ่งไปหลบหลังพี่สาว
หลบยังไงถึงจะมิดตัวสูงขนาดนั้น
"กลับ...ไป...กลับยงกุก... พี่ไปละนะแดฮยอนดูแลตัวเองดีๆ เร็ววววไอ้บัง.. กลับบบมึงงง"
ทั้งพูดทั้งลากร่างยงกุกออกไปจากห้อง
ไม่วายบังยงกุกยังชี้นิ้วมาคาดโทษเด็กน้อยที่ยืนทำหน้าบู้อยู่...
"เก่งจริงหลบหลังพี่ทำไม" พอพี่ใหญ่สองคนออกไปจากห้อง เด็กสาวก็หันมาเอาเรื่องน้องชายตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังตัวเอง
"พี่เห็นกล้ามมั้ย? ถ้าเจลโล่โดนตบต้องหัวหลุดแน่ๆ"
"ก็มันเพราะเจลโล่เองต่างหาก.....อ๊ะ! จะหกโมงเย็นแล้วหรือเนี่ย...พี่ชายคะหนูฝากน้องชายหน่อยนะคะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับคืนคะ ขอบคุณมากๆคะ" หลังจากบ่นๆก็มองไปเห็นนาฬิกาในห้อง
"อย่าดื้อ..อย่าซน..อย่าก่อเรื่อง.. เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับ เข้าใจใช่มั้ย?" เอ่อ...ตกลงว่าใครเฝ้าใครวะเนี่ยยยยย
"รู้แล้วน๊าาาา อยู่มอปลายแล้วเห้ออออ"
"ย่ะะ ถ้าทำให้พี่เขาเจ็บตัวเพิ่ม โดนตีไม่ยั้งแน่ๆ ...." ชี้นิ้วคาดโทษส่งท้าย
"หนูไปจริงๆแล้วนะคะพี่ชาย... ฝากน้องด้วยนะคะ ขอบคุณคะ" แดฮยอนพยักหน้ารับแบบงงๆ
ตกลงเขาต้องเป็นคนดูแลไอ้เด็กคนนี้เหรอ?? ไม่ใช่มันมาเฝ้าคนป่วยอย่างเขาหรอกเหรอ??
งงนะคร๊าบบบบบบบบบบ
หลังจากความวุ่ยวายออกไปเหลือเพียงแดฮยอนกับเจลโล่ในห้องสองคน..
เงียบไปนะ..... ว่ามั้ย??
"ผมหิวข้าวแล้วนะ" อยู่ๆก็โผล่งออกมา แดฮยอนพลิกตัวมามองเจ้าของเสียง...
"ทำไมไม่แทนตัวเองว่าเจลโล่ละ น่ารักดีออก" แดฮยอนพูดหยอก
เจลโล่หันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์
"พี่ชายไม่ใช่ญาติผมนิ่" เออ... ไอ้เด็กนี่จริงมันก็กวนโอ้ยใช่ย่อย
"ฉันชื่อแดฮยอน" บอกเสียงเรียบ
"ขี้เกียจเรียก"
"เหอะ! ปากดี"
"หิวข้าววววววววววววววววววววววววววววว" อยู่ๆก็ลุกมาตะโกนใส่หน้า
ก่อนทำหน้าบึ้ง... เด็กผู้ชายตัวสูงผมสีทองยืนทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจจนแดฮยอนเผลอหัวเราะออกมา
มองๆดูทำหน้าบึ้งมันก็น่ารักดีนะ
หื้ออออ เขาคิดว่าไอ้เด็กตรงหน้าน่ารัก??
เอ้อยอมรับก็ได้ ก็มันยังเด็กเลยน่ารัก ไม่เห็นแปลก จริงมั้ย?
"ชื่อเจลโล่ใครตั้งให้" อยากกวนตีนเด็กมีไรมะ?
เจลโล่มองหน้าแดฮยอนอย่างงงๆ ก่อนจิ๊ปากอย่างไม่พอใจแต่ก็ตอบคำถาม
"ลุง..." ตอบสั้นๆ
"แล้วชื่อจริงละ" ถามให้หมดก็มันอยากรู้ช่วยไม่ได้
"จะถามไปทำไม? ทีผมยังไม่ถามพี่เลย" เหมือนจะเริ่มหงุดหงิดน้อยๆ
"จองแดฮยอน.. นายละ"
"จิ๊.... ชเวจุนฮง... อายุ15 ปี เรียนไฮคูลปีหนึ่ง สูง 182 หนัก 63kg. เป็นลูกชายคนเล็ก มีพี่ชายคนหนึ่ง
ผมสีทองเพราะเป็นลูกครึ่งป๊าเป็นเกาหลีแม่เป็นสวีเดน
ส่วนหัวหยิกๆเนี่ยไปดัดมาไม่ได้หยิกธรรมชาติ ครบมั้ย?? จะถามอะไรอีก" ตอบแบบไม่ต้องถามต่อ...
แดฮยอนถึงกับหัวเราก๊ากออกมาอย่างพอใจ... แต่เจลโล่ทำหน้าหงิก
"สุดยอดๆ ฮ่าๆ... ว่าแต่หิวข้าวไม่ใช่เหรอ? ไปซื้อมากินดิ"
"มีเงินที่ไหนละ ลืมกระเป๋าเงินไว้ที่บ้าน" ทำหน้าเซ็งโลก.... แดฮยอนกรอกตาไปมาก่อนคิดอะไรออก
"ที่นี้มันโรงบาลพ่อพี่สาวนายไม่ใช่เหรอ... ไปติดเขาไว้ก่อนดิ" เสนอความคิดเห็น...
"เออเนอะ... ว่าแต่พี่ชายจะเอาไรมะ? เดี๋ยวจะหาว่าไม่ดูแลอีก " ประชดใช่มั้ยเนี่ย...
แต่แดฮยอนก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร
"อะ...เออ... นมจืดสักขวดก็ได้" ไม่รู้จะฝากอะไรเลยพูดส่งๆ
"ได้ๆ เดี๋ยวผมกลับมา อย่าลุกไปหัวคะมำที่ไหนละ ถ้าพี่ชายเจ็บเพิ่ม ผมจะโดนพี่จีน่าตีเอาอีก" ทำหน้าบู้
"เอ่อๆ" รับคำอย่างเสียไม่ได้... ก่อนร่างของเจลโล่จะหายไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
แดฮยอนยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนมองไปทางประตูแล้วหัวเราะขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ...
บางทีชีวิตก็ตลกดีนะ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงยังเบื่อๆอยู่เลย...
จู่ๆก็มีบางอย่างวิ่งเข้ามาในชีวิต..
และบางอย่างนั้นอาจเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตที่ไม่มีโอกาสจะได้เจออีกครั้งก็เป็นได้...
...
..
..
TBC.....
*อ่านแล้วพลีสคอมเมนต์ ขอบคุณคร่าาา
ความคิดเห็น