[SF SJ] U N R E A L [Donghae,Siwon]

ข้อมูลเบื้องต้น

 [SF SJ]  U N R E A L 

Type : Super Junior Fiction 

Actor : Choi ShiWon / Lee DongHae 

Author : RyuXx 

(c) : smfix.forumer.com 

เนื้อเรื่อง

 [SF SJ]  U N R E A L 

Type : Super Junior Fiction 

Actor : Choi ShiWon / Lee DongHae 

Author : RyuXx 

(c) : smfix.forumer.com 

เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งดังเข้ามาเรื่อยๆ........เรื่อยๆ..... ผมซึ่งกำลังฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะเรียนได้แต่นอนฟังไปเรื่อยๆ

ก่อนฝีเท้านั้นจะหยุดอยู่ที่ข้างตัวผม

"เลิกเรียนแล้วนะ กลับบ้านได้แล้ว" เสียงของคนๆหนึ่ง คนที่ผมแอบชอบมาตลอดดังขึ้นข้างๆหูผม

ใจผมเต้นระสํ่าแทบเก็บอาการไม่อยู่ แต่ผมก็ยังแสร้งทำเป็นหลับต่อไป

"ป๊าบ!!!!" เสียงฝ่ามือกระทบเข้าไหล่ของผมอย่างจัง จนผมเองถึงกับสะดุ้ง

"เป็นบ้าอะไร มาตีคนอื่นเนี่ย" ผมร้องโวยวายเสียงดัง แต่พอผมเห็นหน้าที่แสดงอาการไม่พอใจของเขา ผมก็รีบหุบปากทันที

"ฉันไม่ได้เป็นบ้า แต่ฉันคิดว่านายต่างหากที่เป็นบ้า หลับอยู่ได้ทุกวัน บ้านช่องไม่รู้จักกลับหรือไง

จริงๆถ้าไม่มีนาย กรรมการนักเรียนอย่างฉันคงได้กลับบ้านเร็วทุกวันแล้วละ" ร้องใส่ผมเสียงดังซะผมหน้าจ๋อยทันที

ถ้าเป็นคนอื่นว่า ผมคงต่อยไปแล้ว แต่นี้.....คนนี้ผมชอบนี้หน่า ผมเลยได้แต่รับฟัง

"ถ้ามันยุ่งยากก็ไม่ต้องมาเรียกสิ" ผมตอบอย่างน้อยใจนิดๆ แต่ดูเหมือนเขาไม่รับรู้สิ่งที่ผมคิด

"จริงๆก็อยากทำ แต่มันเป็นหน้าที่ แล้วฉันยังไม่อยากให้ใครมีใครมาตายในโรงเรียน ด้วยเหตุผลงี่เง่าแบบนาย" พอจบคำพูดของเขา

ผมก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปนอกห้องทันที โดยที่เขาได้แต่ร้องโวยวายตามผม

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมเป็นทำให้มันเกิดเองแหละ ทั้งการที่ทุกวัน คนๆนั้นต้องมาปลุกผม

เพราะผมรู้ว่าเขาต้องมา เพราะมันคือหน้ากรรมการนักเรียนที่ดี

ผมรู้ว่าเขามา แต่เขาจะรู้หรือเปล่า ว่าผมต้องรอเขาทุกวัน

เขาจะรู้หรือเปล่า

"3.....4 แชะ!" เสียงตากล้องประจำห้องร้องดังขึ้น ก่อนที่กดซัตเตอร์ เหล่าบรรดาเพื่อนฝูงของผมพากันแข่งกันยิ้มหน้ากล้องอย่างสนุกรวมทั้งผมด้วย   ก็นะ ผมจะจบม.ปลายปี 3 กันแล้ว ต้องถ่ายรูปเก็บไว้เยอะๆเป็นความทรงจำของชีวิต

"มาถ่ายรูปกันก่อนสิ ดงเฮ จะจากกันแล้วนะ" เสียงของตากล้องร้องเรียกคนที่ผมแอบชอบ เจ้าหมอนั่นเงยหน้าจากหนังสือก่อนมองหน้าเพื่อนผม

แล้วยิ้มช้าๆ ........ผมเผลอยิ้มตาม

"ยิ้มบ้าไรของนาย ซีวอน ยังกะคนบ้าแน่ะ" เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆผมพูดว่าผม ผมเลยได้สติหุบยิ้มทันที เดี๋ยวรู้ตัว ไม่ได้ๆ จะจบแล้วต้องเก็บความลับนี้ไว้ให้ได้

"ก็แค่คิดเรื่องไรขำๆออกเท่านั้นเอง" ผมแก้ตัวไปเรื่อย แต่ไอ้เพื่อนผมท่าจะเลิกสนใจผมแล้ว เพราะหันไปจู๋จี๋กะแฟนที่เป็นเพื่อนในห้องเดียวกัน

เฮ้อ! ถ้าผมชอบผู้หญิงเหมือนเพื่อนผมก็ดีสิ จะได้สารภาพๆไปเลย ไม่ต้องมาเก็บไว้แบบนี้

"ดงเฮ ลุกขึ้นเร็วๆ นั่งมองอยู่ได้" ตากล้องรบเร้าดงเฮให้ลุกขึ้น แต่เจ้าหมอนั่นก็ยังคงยิ้มแล้วส่ายหน้า

"ถ่ายกันเลย เดี๋ยวเราจะไปห้องกรรมการนักเรียนแล้ว" พอพูดจบดงเฮ ก็จะเดินออกไปจริงๆ

แล้วแขนของผมก็เร็วกว่าความคิด ยื่นออกไปคว้าแขนของดงเฮ ดงเฮหันมามองหน้าผมอย่างงงๆ

เพื่อนคนอื่นก็มองผมอย่างแปลกใจเหมือนกัน

"เออ.....คือ........จะจบแล้วนะ .................ไม่อยากมีรูปกับเพื่อน...................เก็บ  ไว้  บ้าง เหรอ" กว่าผมจะเค้นคำพูดออกมาได้ เพื่อนๆก็ต่างพากันเงียบรอฟังผมพูด

พอผมพูดเสร็จทุกคนก็เออออตามผมทันที ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ใช่ๆ ดงเฮ ทำแต่งาน มาถ่ายรูปกันก่อนเหอะ จะจบแล้ว งานเอาไว้ทีหลัง"

"นะๆ มาถ่ายรูปกันเถอะ"พูดแล้ว แม่สาวเปรี้ยวประจำห้อง ก็คว้าแขนดงเฮไปยืนข้างๆตัว ส่วนผมพอเห็นแบบนี้แล้วก็รีบๆหาที่แทรกทันที

หึๆ ยืนอยู่หน้าแถมข้างๆดงเฮอีก สุขใจ

"ซีวอน แกตัวสูงจะตาย ไปยืนบังเพื่อนทำไมวะ ไปอยู่ข้างหลังโน้นไป" เสียงของตากล้องกระชากวิญญาณผมหลุดจากร่างทันที..............

ข้างหลังงั้นเรอะ!!! ทำไม......... ทำไมต้องไปด้วย ไม่ไปเว้ยยยย ผมตัดสินใจได้ ก็ยืนบังคนเขาต่อไป

จน...............

"ใช่ๆ บังฉันมิดเลย ไปยืนข้างหลังเลยไป๊" แน่ะ ไล่กันอีกแล้ว ไปก็ได้วะ

ลาก่อน......ความฝันของตู     สลด

"เอ้า! ยิ้ม 3........4 แชะ" ถ่ายไปแล้วรูปหนึ่ง ผมอยู่หลังสุด ดงเฮอยู่หน้าสุดกับยัยเปรี้ยวประจำห้อง นี้มันอะไรกันเนี่ย

โศก ..... =___="

รูปหนึ่งไม่พอ เหล่าเพื่อนฝูงขออีกหลายๆรูป สรุป ดงเฮก็ไม่ได้ไปห้องกรรมการนักเรียนอย่างที่หวัง

แต่ต้องมาถ่ายรูปกะพวกผมจนหมดคาบพักที่ยง หุๆ จะล้างรูปติดเต็มห้องเลยคอยดู (โรคจิต)

"ออดดังแล้ว หมดเวลาๆ แยกย้ายๆ ขอบคุณนะดงเฮ" ตากล้องบอกพวกเพื่อนผม ทุกคนได้แต่ครางเสียงอ่อย

หมดเวลาสนุกแล้วเหรอเนี่ย

ดงเฮก็ยิ้มให้เจ้าตากล้อง แล้วเดินกลับที่นั่ง

แขนผมไวกว่าความคิดของผมอีกแล้ว คว้าแขนดงเฮทันที คราวนี้หันมามองผมคิ้วขมวดเชียว

"อะไรของนายอีก" ง่าา นํ้าเสียงโหดร้าย ทำไมพอไม่มีเพื่อนคนอื่นสนใจต้องดุผมด้วย

"เออ........." ผมได้แต่เออ... แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนเปิดตรงกล้อง แล้วเอาหน้าผมไปใกล้ๆดงเฮ ที่ยืนเอ๋อๆอยู่ แล้วกดถ่ายรูปทันที กว่าดงเฮจะรู้ตัวผมก็ถ่ายรูปเสร็จแล้ว

"ขอบคุณ" ผมพูดเบาๆ ก่อนจะเดินหนีไป แต่ดงเฮก็คว้าคอเสื้อผมไว้

"นายทำอะไรของนายเมื่อกี้" เสียงเย็นมาเชียว ผมกลืนนํ้าลงคออย่างยากลำบากก่อนค่อยๆหันหน้าไปมองดงเฮ แล้วยิ้มแหยๆให้

"พลั่ก! "หมัดเน้นๆ เข้าเต็มแก้มผม อะไรจะโหดปานนั้น แค่ถ่ายรูปเองนะ โกรธเคืองอะไรผมมาแต่ปางไหน

ถึงทำกันได้ขนาดนี้

"เฮ้ยๆ ดงเฮ นายชกซีวอนมันทำไมวะ" เพื่อนๆในห้องต่างกรูเข้ามาดูเห็นการณ์ ดูท่าดงเฮจะรู้สึกตัวแล้วว่าได้ทำร้ายร่างกายผมไปแล้ว

หน้าโหดๆจึงดูซีดลงเล็กน้อย ก่อนวิ่งมาดูอาการผม

"อะ....เออ..ซีวอนขอโทษนะ มือมันไปเอง ขอโทษจริงๆ" ทั้งพูดทั้งเอามือลูบแก้มผมที่โดนหมัดพิฆาตไปเมื่อกี้

...เหอๆ มือนิ่มจัง คุ้มครับ คุ้มจริงๆ ที่โดนต่อย

"แล้วแกไปทำอะไรดงเฮวะ เขาถึงได้ต่อยแก" เพื่อนคนหนึ่งถามผมขึ้น แล้วเพื่อนๆในห้องต่างมองหน้าเค้นคำตอบจากผม

เฮ้ยๆ ฉันโดนทำร้ายนะเว้ย ทำไมพวกแกมาทำงี้กะฉันละ ใช่สิฉันไม่ได้น่ารักเหมือนดงเฮนิ่ พวกแกถึงไม่ได้เอ็นดูฉัน

แค่ฉันหล่อเท่านั้นเอง ผิดด้วยเหรอ (ได้ข่าวว่าอันหลังไม่เกี่ยวกันนะ)

"คือว่าไม่มีไรหรอก แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวฉันพาซีวอนไปห้องพยาบาลนะ" ว่าแล้วดงเฮก็ฉุดผมขึ้นมาจากพื้น แล้วลากผมออกไปจากนอกห้องทันที

ผมได้แต่เดินตามอย่าง งงๆ

"จริงๆแล้วฉันไม่ได้เป็นไรมากนะ ไปเองก็ได้" ผมพูดขึ้นเบาๆ ดงเฮหยุดเดินก่อนหันมามองหน้าผม

"ฉันทำนายเจ็บนะ ต้องรับผิดชอบ อย่าพูดมาก ตามมา" จูงมือผมเดินต่อ ผมได้แต่แผ่นหลังกับผมซอยสั้นสีนํ้าตาลอ่อนๆของดงเฮ

อย่าทำดีกับฉันสิ ด่าฉัน ต่อยฉันก็ได้ ฉันจะได้ไม่ต้องเลิงตัวเองว่านายสนใจฉัน

"ดงเฮ..........."

"อะไรอีกละ"

"คือฉันน่ะ .........ฉัน........จริงๆแล้วฉัน........"

"Tru~~ Tru~~" เสียงโทรศัพท์มือถือของดงเฮดังขึ้นเบาๆ ดงเฮสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนรีบกดรับโทรศัพท์

"ดงเฮครับ ....ครับอยู่ที่โรงเรียน ......เย็นนี้จะมารับที่โรงเรียนเหรอ...... ได้ครับ

.....ครับ......โอเคครับ......แล้วจะรอนะ" การสนทนาทุกถ้อยคำ เป็นการสนทนาของคนที่เป็นแฟนกัน

ฉันคิดอย่างนี้ถูกมั้ย ภาวนาขอให้สิ่งที่คิดไม่เป็นความจริง ขอแค่คิดไปเอง

คิดไปเองเท่านั้น

"ขอโทษนะ... เมื่อกี้จะพูดอะไรเหรอ"

"เปล่า........."

"งั้นเหรอ............ว้าว....ดีจังไม่มีอาจารย์เวรอยู่ จะได้ไม่ต้องมีคนมาคอยซัก" ดงเฮพูดขึ้น ขณะที่เดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมา

ผมนั่งมองการกระทำต่างๆ อย่างหลงใหล

ดวงตา........จมูก.......ริมฝีปาก ทั้งใบหน้า ทั้งตัว ของคนที่ผมแอบชอบ อยู่ตรงหน้าผม

แค่ผมเอื้อมมือออกไป .........ก็ถึง.......... มันใกล้ ใกล้ซะผมใจสั่น.........

"เป็นไรเงียบจัง" ดงเฮกล่าวขึ้นเบาๆ ทำเอาผมหลุดจากภวังค์ ก่อนหัวเราะแห้งๆ

"เปล่าแค่คิดว่า นายหน้าตาดีจัง" ผมพูดออกไปอย่างไม่ทันคิด ดงเฮหน้าแดงทันที

"ชมกันงี้ก็เขินเป็นนะ ทำยังกะนายขี้เหร่นักนิ่" นั่นคือคำชมผมใช่มั้ย ผมยิ้มรับอย่างร่าเริง

"ยิ้มเข้าไป....อย่างกับคนบ้าเลยนาย" โดนด่าว่าบ้าอีกแล้ว

"ถึงบ้าก็บ้า..........."คำสุดท้ายกลืนลงคอไปอย่างยากลำบาก แต่ดูดงเฮจะไม่สนใจฟัง เพราะเดินเอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บ

"ถ้าใครถาม นายก็บอกว่าลื่นล้มหน้าฟาดพื้นละกัน"

"ไม่อะ จะบอกว่าโดนนายต่อย" พอดงเฮได้ยินอย่างงั้นก็ร้องโวยวายทันที ผมก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ

"อย่าบอกใครน่ะ ขอร้องละ ให้ทำอะไรก็ได้" ให้ทำอะไรก็ได้ จริงเหรอ? แล้วขอให้นายชอบฉันตอบได้เปล่า

"งั้นเย็นนี้นายเลี้ยงไอติมฉัน เป็นการไถ่โทษ" พูดไปไม่ทันคิด พอพูดเสร็จผมเพิ่งรู้ตัวว่า จริงๆแล้วเย็นนี้ดงเฮมีนัด

ผมคงแห้วอีกตามเคย

"ขอโทษนะ เย็นนี้ฉันไม่ว่าง" ผมซึ่งรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้

"ไม่เป็นไร วันอื่นก็ได้ ว่าแต่เย็นนี้นัดแฟนเหรอ" กลั้นใจถามเต็มที่ หน้าของดงเฮเรื่อสีเล็กน้อย ผมเดาถูกสินะ

ฮือๆๆ โฮๆๆๆๆ ทำไมโลกถึงได้โหดร้ายกับผมถึงเพียงนี้...............sad T__T

"ไม่ใช่หรอก แค่เพื่อนเฉยๆ" ยิ้มบางๆให้ผม ภาพของรอยยิ้มติดตาผม ผมไม่ผิดใช่มั้ยที่ชอบคนๆนี้

ทั้งๆที่เขาเป็นของคนอื่นแล้ว

"พรุ่งนี้นะฉันจะเลี้ยงนาย สัญญาเลย หลับรอได้เลย เดี๋ยวมาปลุกไปกิน" ดงเฮกล่าวติดตลก ผมได้แต่หัวเราะเบาๆ

ก่อนทั้งผมและดงเฮจะพากันเดินกลับห้องเรียน

ผมมองผมที่ไล่ต้นคอขาวเนียนช้าๆ อยากเอื้อมมือไปจับผมนิ่มนั้นเบาๆ

แต่หากการกระทำนั้นทำให้เขารังเกียจผม ผมก็จะไม่ทำ

ขอแค่ได้มองห่างๆ ได้พูดคุยอย่างผิวเผินผมก็พอใจแล้ว

"แฟนนายสวยมั้ย" ผมถามออกไปอย่างเหม่อลอย ดงเฮมองหน้าอย่างงๆ ก่อนยิ้ม

"ยังไม่มีแฟนนะ" ตลกแล้วดงเฮ เมื่อกี้หน้าแดงยังกับอะไร ยังจะมาโกหกกันได้

แต่แค่กับคำโกหกผมก็ยังแอบดีใจน้อยๆ

"แล้วที่โทรมาน่ะ แอบรักเขาข้างเดียวเหรอไง ไม่เชื่อหรอก" ผมยังรบเร้าต่อไป ดงเฮเริ่มหน้าเครียด

"คือ......เรื่องโทรศัพท์ กับนัดเย็นนี้ที่นายได้ยิน อย่าบอกใครนะ ขอร้องละซีวอน ให้ฉันเลี้ยงไอติมนายสิบวันก็ได้"

อะไรจะขนาดนั้น ไม่อยากให้ใครรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ ขอโทษนะที่ฉันทำให้นายลำบากใจ

แค่นายไม่สบายใจ ฉันก็ไม่สบายใจกว่านายเป็นเท่าตัว

นายกำลังทำร้ายฉันทางอ้อมนะดงเฮ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันก็เต็มใจรับมันไว้เอง

นายไม่ผิดอะไร

"อืม.....สัญญา เชื่อฉันมั้ย?"

"เชื่อสิ..... ฉันเชื่อใจนาย" พูดอย่างหนักแน่น อย่างงี้ฉันจะกล้าทรยศนายเหรอ ดงเฮ...........

..............................

.....................

.............

"ซีวอน....ซีวอน...เลิกเรียนแล้วนะ กลับบ้านได้แล้ว" ผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคยที่ปลุกผมทุกวัน

ดังขึ้นข้างๆหูผม วันนี้เขาเรียกชื่อผม หัวใจผมพองโตขึ้น แต่ก็เหี่ยวลง เมื่อรู้ว่าเย็นนี้จะเกิดอะไรขึ้น

"ขอบคุณที่มาปลุก รีบๆไปเถอะ เดี๋ยวเธอจะรอนะ" ดงเฮพอได้ยินคำพูดของผมก็ยิ้มกว้างทันที

ก่อนเดินลงไป ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังของดงเฮจนลับตา ก่อนดินไปที่หน้าต่างห้อง

เพื่อรอดูหน้าแฟนของดงเฮ

ที่หน้าโรงเรียนมีเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ผมยาว ยืนชะเง้อมองเข้ามาในโรงเรียน

คงคนนี้สินะ เหมาะกันดีนะ

ผมก็มองดูเด็กสาวคนนั้น ใจก็คิดว่าดงเฮเดินออกไปตั้งนานแล้วทำไมไม่ถึงหน้าโรงเรียนสักที

แล้วสายตาก็ผมก็โฟกัสไปเจอแผ่นหลังที่คุ้นเคยที่ผมฟลงรักมากนาน เพิ่งสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของผู้ชายคนหนึ่ง

ก่อนที่ผู้ชานคนนั้นจะยีหัวคนที่ผมคุ้นเคยเบาๆ แล้วหัวน้อยๆก็ซบที่ไหล่ชายผู้โชคดีนั้นช้าๆ ก่อนเอนออกอย่างรวดเร็ว

แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มให้กัน ก่อนเดินเคียงข้างกันไป

ผมตกตะลึงอยู่ครู่.........ทำอะไรไม่ถูก

แล้วเด็กสาวที่ผมจ้องมองก็เดินออกไปกับเจ้าตากล้องเพื่อนผม

สรุป......ดงเฮ

นั่นแฟนนายเหรอ

ดงเฮ.............นาย..........มีแฟนเป็นผู้ชายใช่มั้ย

นายโกหกฉันใช่มั้ย!!!!!!!!

ม่ายจริง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมได้แต่โอดครวญอย่างเจ็บใจ

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ

แล้วสิ่งที่ผมพยายามปิดบังมาตลอดสามปี เพื่ออะไร?

ผมทำไปเพื่ออะไร??

ทุกคน............... บอกผมทีได้มั้ย

บอกผมที .....................

.....................

..........

THE END