โชคชะตาลิขิตให้ฉันต้องล้างแค้น

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่1 ตอนที่14 หวานเจี๊ยบ

**คำเตือน ตอนนี้มีคำหยาบที่แรงมากๆ ที่จริงควรเตือนตั้งแต่ตอนก่อนหน้าแล้วนั่นแหละ**

โรเซ่รีบพุ่งตรงบินมาจนถึงนะระชิโนะ จังหวัดจิบะได้ ก็ไม่รอช้ารีบตามหารินต่อในทันทึ

“แอนตี้พวกนี้...คิดจะขวางอย่างงั้นเหรอ?”

“ไม่นึกเลยว่าแกจะเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งที่นี่นะเนี่ย”

“พวกเรารุมมัน!!”

เมื่อมาถึงก็มีกลุ่มแอนตี้ในชุดสูทสีแดงมายืนรายล้อมรอบรอต้อนรับโรเซ่ทั่วทิศทาง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็พากันรุมใช้เวทย์โจมตีใส่โนเซ่ทันที

“

『

วรยุทธทมิฬ

กระบวนท่าที่8

พิชิต8ทิศ

』”

โรเซ่หงายฝ่ามือซ้ายออกแล้วดึงดาบคาตานะออกมาพร้อมใช้กระบวนท่าไปด้วย เขาขยับปลายเท้าไปหาพวกแอนตี้ทีละคน แต่ละก้าวที่ก้าวไปถึงตัวคนหนึ่งหัวก็หลุดออกจากบ่าไปโดยไม่ทันตั้งตัว

โรเซ่ไล่ฆ่าพวกแอนตี้ทีละคนและได้ฝังความกลัวนี้ไปจนถึงรากเหง้า ที่หวังให้เกิดใหม่ก็ยังหวาดกลัวเขาอยู่ตลอดเวลาที่ยังมีลมหายใจอยู่

“ไม่จริง!...เป็นไปไม่ได้! ทำไมแกถึงได้เอาชนะคนเป็นร้อยได้ด้วยตัวคนเดียวกัน!?”

ตึก ตึก ตึก

“....รินอยู่ที่ไหน?”

จนกระทั่งเหลือเพียงคนเดียวที่ยังรอดอยู่ ตัวเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อโรเซ่เป็นอย่างมากถึงขั้นปล่อยน้ำเสียออกมาโดยไม่รู้ตัว

“...เป็นการตายที่ทุเรศที่สุด”

พูดจบโรเซ่ก็ลงดาบตัดคอของอีกฝ่ายขาดปล่อยให้ตายอย่างน่าอับอาย

“เหลือจะเชื่อเลย...ฉันหายไปไม่กี่นาที ก็ฆ่าลูกน้องของฉันทิ้งหมดเลยงั้นเหรอ?”

“โรเซ่ คนนี้แหละที่ลักพาตัวรินจังไป!”

หลังจากฆ่าพวกแอนตี้กลุ่มนี้หมดแล้ว ก็มีชายผมสีดำในชุดสูทสีแดง มีรอยสักไม้กางเขนสีแดงที่คอ พูดขึ้นจากข้างหลังของโรเซ่ เมื่อมิร่าเห็นลักษณะภายนอกโดยรวมก็รีบบอกโรเซ่ในทันที ก็ไม่วายที่โรเซ่จะระงับความโกรธเอาไว้อยู่

“ฉันจะให้ทางเลือกกับแกสองทาง 1 คือบอกที่อยู่ของรินกับไอ้เวรอิจิโร่มาแล้วฉันจะฆ่าแกแบบที่ไม่ทรมาณ หรือ2 ให้ฉันจะซัดแกไปเรื่อยๆจนกว่าจะยอมบอกแล้วฉันค่อยฆ่าแกทิ้ง”

“ฉันเลือก3 ทำให้แกสิ้นหวังช้ำใจไปยันชาติหน้าเลย!!”

“『

วรยุทธทมิฬ

กระบวนท่าที่4

ปัดป้องสุริยา

』”

แอนตี้ง้างหมัดพุ่งเข้ามาเตรียมจะชก แต่เป็นการหลอกความจริงคือขาซ้ายที่เหวี่ยงมาอย่างแรง โรเซ่จึงใช้กระบวนท่าตั้งรับโดยงัดปลายดาบขึ้นเพื่อสวนกลับแล้วจับสองมือฟันลงอีกครั้งเพื่อปิดฉาก

เคร้ง!!

“ชิ!!”

“...Steel คิดว่ากระบวนท่าปาหี่ของแกจะทำอะไรฉันได้อย่างงั้นเหรอ?”

โรเซ่ได้ยินเสียงปะทะกันระหว่างดาบกับเหล็กจึงรีบกระโดดถอยหนีมาก่อน

“เวทย์เสริมพลัง? ไอ้ของยุ่งยากนี่อีกแล้ว”

“ใช่ เป็นเวทย์เสริมพลังระดับพิเศษด้วยนะ ทั้งฉันและแกต่างก็เป็นกายภาพทั้งคู่ แล้วก็แกอย่าคิดว่ามีตัวเองที่คิดค้นกระบวนท่าสำหรับต่อสู้ระยะประชิดล่ะ!

『

กระบวนท่าพิฆาต รูปแบบที่2 มังกรเขมือบภูเขา

』”

ตู้ม!

โรเซ่เห็นท่าไม่ดีเมื่ออีกฝ่ายใช้กระบวนท่าต่อสู้ระยะประชิดเช่นกันจึงรีบกระโดดหลบการโจมตี เป็นคิดที่ถูกต้อง หากคิดจะยืนสู้คงเป็นคนโง่ไปแล้ว การโจมตีของอีกฝ่ายคือการกระโดดมาโจมตีด้วยหมัด พื้นที่รับความเสียหายจากหมัดกลายเป็นหลุมลึกประมาณหนึ่งเมตร

“มันคงจะไม่ดีถ้าแกไม่คิดจะใช้เวทย์ของตัวเองเลย”

“แกมีค่าให้ฉันต้องใช้ด้วยเหรอ?...ไอ้ลูกกระxรี่เอ๊ย”

“....ดูเหมือนอยากจะรีบตายเร็วๆงั้นสินะ?”

อีกฝ่ายพยายามท้าทายให้โรเซ่ใช้เวทย์ของตัวเองเพื่อให้รับรู้ถึงความสิ้นหวังที่จะเกิดขึ้น

โรเซ่ไม่สนใจแล้วมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้าไร้อารมณ์ แต่คำพูดกับน้ำเสียงคือชวนยั่วโมโหให้อีกฝ่ายคุมอารมณ์ไม่อยู่ ด้วยการพูดถูกบุพการีในเชิงดูถูก และนั่นก็เป็นผลดีกับเขาเพราะอีกฝ่ายควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ตามที่คิดเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

“Magma!!”

“อะไรกัน...แค่นี้ก็โกรธแล้วหรือไง? ปัญญาอ่อนจังนะ...สมแล้วจริงๆ นอกจากมีแม่เป็นกระxรี่แล้ว พ่อxึงคงเป็นเดรัจฉาน เอาแต่กับน้องร่วมสายเลือด ทิ้งให้xึงอยู่กับกระxรี่สินะ?”

โรเซ่เริ่มได้ใจเมื่ออีกฝ่ายโกรธที่บุพการีของตัวเองโดนพูดดูถูกแบบนี้ จึงเริ่มใส่ไฟพูดต่อ

“xึงอย่าอยู่เลย!! ไอ้เxี้ย!!!”

“อ้าวๆ จะโกรธอะไรขนาดนั้น? ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงจะโกรธทำไม? โอ๊ะ!? หรือว่ามันเป็นเรื่องจริงกันนะ? แหมฉันนี่มันอัจฉริยะเรื่องเดาจริงๆเลยว่าไหม?”

“อั้ก!! อึก!! อ๊าก!!”

โรเซ่แสยะยิ้มน่าหวาดผวาออกมาให้เห็นก่อนจะปล่อยหมัดซ้ายเสยคางอีกฝ่ายกระเด็นลอยขึ้นไป แล้วจึงสยายปีกขึ้นไป รัวหมัด รัวเท้า เตะต่อยไม่ยั้งจนกระเด็นมาถึงดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่ง

“....อึก! ”

“อะไรกันเนี่ย? ไม่เห็นจะสมกับที่เป็นมือขวาของไอ้เวรอิจิโร่เลยนะ....”

“Limit break!!”

อีกฝ่ายเหมือนจะหมดหนทาง เลือกปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา ออร่าเต็มไปด้วยความโกรธที่มีต่อโรเซ่เพียงผู้เดียว

“『

วรยุทธทมิฬ

กระบวนท่าที่6

คมดาบซ่อนเร้น

』”

อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาโจมตีโรเซ่ในทันที พริบตานั้นทั้งตัวก็โปร่งใสหายตัวไป โรเซ่เดาเอาไว้ว่ายังไงก็ต้องโจมตีมาทางเขาแน่ๆ ใบหน้าอันน่าหวาดผวากลับมาหน้านิ่งเช่นเดิมแล้วตั้งท่าเตรียมใช้กระบวนท่าสวนกลับ

“อ๊าก!!....แกรู้ได้ยังไง!?......อึก!.....”

ในจังหวะเสึ้ยววินาทีนั้น พริบตาที่อีกฝ่ายกำลังปล่อยหมัดตรงซ้ายเข้าใส่ที่หน้าของโรเซ่ เขาก็ตวัดปลายดาบ ฟาดฟันไปหนึ่งครั้งเพื่อสร้างระยะห่าง ครั้งที่สองยกปลายดาบฟันขึ้นในขณะที่ตั้งตัวไม่ทัน และครั้งที่สามครั้งสุดท้าย ขยับเท้าก้าวไปหนึ่งก้าวเพื่อแทง

เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป อีกฝ่ายรีบหันหน้าไปมองตึกแห่งหนึ่งแล้วรีบหนีทันที

“『

วรยุทธทมิฬ

กระบวนท่าที่7

คมดาบสู่ยมโลก

』”

โรเซ่เห็นอีกฝ่ายกำลังหนีเขาด้วยความหวาดกลัว จึงตั้งท่าจับดาบสองมือใช้กระบวนท่าที่7 โดยยกดาบขึ้นแล้วฟันลงหนึ่งครั้ง พริบตานั้นร่างกายของอีกฝ่ายก็ถูกผ่าครึ่ง

“ฉันมอบทางเลือกที่4ให้เอง คือส่งแกไปลงนรก”

“ตึกนั่น ที่เจ้ารั่นมองก่อนจะตาย ใช่แน่ๆ โรเซ่รีบไปกันเถอะ รินจังอยู่ที่นั่น!”

มิร่าเห็นว่าก่อนตายนั้นได้ไปที่ตึกแห่งหนึ่ง เมื่อใช้พลังของเธอมองดู ก็รู้ว่านั่นคือสถานที่ที่สุเมรากิ อิจิโร่อยู่ และรินถูกลักพาตัวไปที่นั่นด้วย

เมื่อได้ยินดังนั้นโรเซ่รีบกระโดดลงจากดาดฟ้าแล้วสยายปีกบนตรงไปยังตึกที่มิร่าบอกทันที

✣✤✣

ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่โรเซ่ยังอายุ16ปีอยู่ ในช่วงเวลานั้นเป็นต้นเหตุให้โรเซ่รู้สึกโกรธแค้นและจิตใจบิดเบี้ยวเวลาได้ยินชื่อของสุเมรากิ อิจิโร่จนถึงทุกวันนี้

“ฮ่าๆๆ ดูไอ้ขยะนั่นสิ ยังจะหน้าด้านมาเรียนอีกนะ ทั้งๆที่ตัวเองใช้เวทมนตร์ไม่ได้แท้ๆ ”

“แx่งเป็นความอัปยศของตระกูลตัวเองจริงๆเลยว่ะ”

ตัวโรเซ่ในแต่ก่อนนั้นทเขาไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้เลย ไม่แม้แต่จะสัมผัสถึงมานาได้ จึงถูกกลั่นจากทุกคนในโรงเรียนเป็นประจำ

แม้ว่าจะไม่มีพ่อแม่คอยเป็นที่พึ่งให้เขาได้ เขาก็ยังอดทน ต่อสู้กับชีวิตที่โชคชะตาลิขิตมาให้ หากถามว่าพี่น้องของเขาศึกษาอยู่ที่เดียวกันหรือไม่ คำตอบคือไม่ ตัวเขาเลือกที่จะรับคำดูถูกแต่เพียงคนเดียว ไม่ต้องการให้พี่น้องของตัวเองต้องรู้สึกอับอายเวลามีเขาอยู่ด้วย

“เอ่อ นี่คือว่า...ฉันแอบชอบนายนะ”

“เอ๊ะ!? แต่ว่าผมน่ะ...”

“อืม ฉันรู้ ถ้ายังลำบากใจอยู่ เรามาเริ่มจากกาาเป็นเพื่อนกันก่อนก็ได้นะ”

ครั้งหนึ่งในสมัยเรียน โรเซ่เคยถูกสารภาพรักโดยเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในห้องเดียวกัน ในตอนนั้นราวกับมีบางอย่างกระตุ้นจิตใจที่บอบช้ำให้รู้สึกดีขึ้น กระทั่ง...

“ฮ่าๆๆๆ แx่งโคตรโง่เลยว่ะ”

“ใช่ๆ นี่xึงคิดจริงๆเหรอว่าจะมีคนมาชอบจริงๆนะ?”

“........”

ในวันที่เขาและเธอได้นัดกันไปเที่ยวสุดสัปดาห์ แต่ก็ต้องผิดหวังไป เขาถูกหลอกให้ต้องรอเก้อไปจนตะวันตกดิน

“ขอโทษนะ ฉันโดนเกมลงโทษมา ก็เลยต้องมาทำแบบนี้ ฉันขอโทษ....”

เขาเคยคิดว่าจะเจอกับคนที่เข้าอกเข้าใจเขาจริงๆแล้ว แต่ไม่ เขาถูกหักหลังด้วยคำว่า ขอโทษ มันเป็นคำที่เขาไม่ได้ต้องการจะได้ยิน หนำซ้ำยิ่งจะทำให้รู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

ตัวโรเซ่นั้นเริ่มจะไม่เชื่อใจผู้คนที่เขานับว่าเป็นคนแปลกหน้า เหตุเกิดในช่วงปีสาม ปีสุดท้าย เทอมสองของระดับม.ปลาย ในเหตุการณ์ครั้งนั้นมีนักเรียนย้ายมาใหม่ในช่วงเทอมสอง ตัวเธอสวย สง่างามและดูสมบูรณ์แบบ เป็นลุคของนักเรียนดีเด่น

เธอคนนั้นเห็นโรเซ่ที่ท่าทางมืดมนถูกกลั่นแกล้งเป็นประจำก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จึงมักคอยพยายามเข้าหาโรเซ่อยู่ทุกครั้ง จนทั้งสองเริ่มที่จะสนิทกันแล้วเริ่มที่จะคบกันเป็นแฟน

“....ทำไมถึงไม่รับสายกันนะ?...รับสายแล้ว!? อะ ฮัลโหลคือว่า.....”

“อ๊าาๆๆ อร๊างค์~ แรงอีกสิ”

“ฮ่าๆๆ ดูเธอสิ! ตอนโดนครั้งแรกยังขัดขืน ตอนนี้อย่างกับกระxรี่เลยว่ะ!”

ทว่าความสัมพันธ์แบบคนรักของทั้งสองก็ต้องจบลง เมื่อสายปลายทางนั้น เสียงครางหวานถึงใจนั้นคือแฟนสาวของโรเซ่ กับเสียงผู้ชายในสายนั้น ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นสุเมรากิ อิจิโร่

“อ๊าากกกกกกก”

จิตใจของโรเซ่ทั้งเจ็บปวดช้ำใจ ทรมาณ ชีวิตของเขานั้นพังหมดแล้ว เขาได้ขังตัวเองไว้ในห้องแล้วกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และในวันจบการศึกษาเขานั้นก็โดดเดี่ยวเหมือนครั้งที่เข้าเรียนในปีหนึ่ง สุดท้ายต้องเลิกกับแฟนสาวของตัวเอง

✣✤✣

“หยิบยืม ลิโป้!!”

“『

วรยุทธทมิฬ

กระบวนท่าที่1

ทำลายความหวัง

』”

ตู้ม!!

กลับมาที่ปัจจุบัน โรเซ่พุ่งตัวลงมาใช้เวทย์ของตัวเองหยิบยืมพลังของวีรชนจากจีน แล้วใช้กระบวนท่าของตัวเอง พริบตาเดียวดาดฟ้าก็ถูกทำลายหายไปในพริบตา

“สุเมรากิ อิจิโร่ ในนามของไวท์ระดับพิเศษ อาคุตสึ โรเซ่ ฉันจะขอพิพากษาความผิดของแก การเป็นผู้อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์ในอากิฮาบาระ มีส่วนเกี่ยวข้องเป็นสมาชิกของกลุ่มกางเขนสีเลือด และความผิดอื่นๆมากมายเป็นหางว่าว โทษของแกคือสิ่งที่ยิ่งกว่าความตาย”

“ฮะ ฮ่าๆๆๆ แกคิดว่าจะทำได้งั้นเหรอ!? นอกจากฉันแล้ว ใครก็ตามในห้องนี้ ไม่มีสิทธิ์ได้ใช้เวทมนตร์ทั้งนั้น!!”

โรเซ่พุ่งทะลวงจนลงมาถึงห้องที่อิจิโร่อยู่ พร้อมกับรินที่ถูกจับมัดเอาไว้และเพิ่งจะได้สติ โรเซ่พูดถึงความผิดต่างๆที่อิจิโร่ได้กระทำไปพลางหันดาบเข้าใส่ แต่เมื่อได้ยินว่าห้องนี้ไม่มีใครสามารถใช้เวทมนตร์ได้ มิร่าในฐานะเผ่าอาวุธศักดิ์สิทธิ์ก็ถือว่าต้องใช้เวทมนตร์ในการเปลี่ยนรูปร่างให้เป็นอาวุธ ทำให้ตัวเธอถูกส่งกลับเข้ามือโรเซ่ในทันที

“ฮ่าๆๆ Cross : Slash!!”

“อึก! เวทย์เฉพาะงั้นเหรอ?”

“เฮ้ยๆ ใครให้แกหลบกันฮะ!? Cross : Chain!!”

อิจิโร่ใช้เวทย์บางอย่างที่ไม่ได้อยู่ในความคาดหมายของโรเซ่ ปรากฏเป็นคลื่นอากาศตัดสิ่งกีดขวางได้จึงจำเป็นต้องหลบให้ทัน ก่อนที่อิจิโร่จะใช้เวทย์อีกครั้งสร้างโซ่มาพันธการตัวโรเซ่เอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน

“Cross : Flame Slash!!”

“อั้ก!!!”

“หยุดนะ!!”

อิจิโร่สร้างเปลวเพลิวแล้วสะบัดข้อมือบังคับให้ให้พุ่งเข้าใส่โรเซ่ทันที โรเซ่ไม่สามารถจะกระทำการใดๆได้จึงต้องรับการโจมตีอย่างช่วยไม่ได้ ถึงกับกระอักเลือดออกมาเลยทีเดียว

“พอได้แล้ว! ถ้าจะทำก็ทำฉันนี่!”

“อึก!....ไม่ แกมีธุระกับฉัน รินไม่เกี่ยว ปล่อยเธอไปซะ”

“ฮ่าๆๆ ดูสิ ต่างฝ่ายต่างเป็นห่วงกันทั้งคู่ ยัยนี่คงจะสำคัญกับแกมากล่ะสิท่าโรเซ่!?”

ทั้งรินทั้งโรเซ่ต่างไม่ต้องการให้อีกคนต้องเจ็บตัว จนอิจิโร่หัวเราะอย่างสะใจแล้วคิดบางอย่างออก

“กรี๊ด!!”

“....ไอ้เxี้ยนี่! อย่าคิดจะแตะต้องรินนะ! ไม่งั้นอย่าหาว่าxูไม่เตือน!”

“ฮ่าๆๆๆ!!! คิดว่าตัวเองจะทำอะไรได้วะ!? xูจะทำให้xึงช้ำใจ เหมือนกับในตอนนั้นอีกครั้ง!!”

อิจิโร่ฉีกเสื้อของรินขาดจนเห็นบราสีขาวและหน้าอกที่ขนาดพอมือของเธอ โรเซ่เห็นดังนั้นก็เริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ แต่อิจิโร่ไม่สนใจหนำซ้ำยังได้ใจยิ่งกว่าเดิม

“xึงรู้อะไรมั้ย? ตั้งแต่ที่เรียนจบไป xูก็ทิ้งอีนั่นที่เคยคบกับxึงไปเลย ตอนนี้คงไปตายในซ่องที่ไหนแล้วนะ ตั้งแค่ที่เข้าร่วมกลุ่มกางเขนสีเลือด xูก็ได้เวทย์นี้มา มันสามารถทำให้นังนี่ลืมxึงไปชั่วชีวิตได้เลยว่ะ”

“ไม่นะ!! ไม่น้าาา!!!”

“ฮ่าๆๆๆ ชีวิตxึงมันพังแล้วโรเซ่!!”

อิจิโร่เตรียมใช้เวทย์เพื่อจะทำให้รินลืมโรเซ่ไปตลอดชีวิต รินได้ส่งเสียงร้องด้วยความกลัวและสิ้นหวังไม่สามารถทำอะไรได้ ก่อนจะหันไปมองสีหน้าของโรเซ่เพื่ออยากเห็นสีหน้าอันสีหวังของเขา

• ───────────────── •