โชคชะตาลิขิตให้ฉันต้องล้างแค้น

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่1 ตอนที่8 คดีของเล่น 1

เมื่อได้ยินคำถามอย่างนั้นแล้ว รินก็แสดงสีหน้ารังเกียจให้เห็นทันที

“งั้นเหรอ? แบบนี้ก็ดีเลย ฉันจะได้ไม่ต้องมีศัตรูหัวใจเพิ่มมาอีกคน”

“ศัตรูหัวใจ? รุ่นพี่ไปชอบอีตานั่นได้ยังไงคะนั่น!? ทั้งเรื่องข่าวลือที่คบผู้หญิงหลายคนนั่นอีก”

“อะฮ่าๆๆ รินจังอยู่ที่อังกฤษมานานเลยเชื่อข่าวลืออย่างเดียวสินะ? ความจริงแล้วเนี่ยข่าวลือนั่นมาจากพวกที่อิจฉาโรเซ่ทั้งนั้นแหละ โรเซ่เขายังโสดอยู่ แต่ก็ทำงานเสริมเป็นเพื่อนเที่ยวด้วยนะ ข่าวลือคงจะเริ่มที่ตรงนั้นละมั้ง”

เรมิรู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องมองรินเป็นศัตรูหัวใจไปอีกคน ก่อนจะตอบคำถามของรินพร้อมไขเรื่องข้องใจเกี่ยวกับข่าวลือของโรเซ่ไปด้วย

“จะว่าไปรินจังถือเรื่องการเรียกชื่อด้วยเหรอ?”

“ค่ะ ก็เพิ่งจะรู้จักกันเองทำไมถึงไม่ให้เกียรติเรียกด้วยนามสกุลก่อนล่ะเนี่ย!?”

“อะฮ่าๆๆ ก็นะ แต่มันจะมีประโยชน์ต่อการทำงานในอนาคตนะรินจัง ยังไงก็พยายามชินกับเรื่องเล็กน้อยนี้เถอะ”

“ค่ะ ฉันจะพยายาม”

เรมิถามรินเกี่ยวกับถือเรื่องการเรียกชื่อ รินนั้นเป็นลูกครึ่งอังกฤษที่การให้เกียรติคนที่เพิ่งรู้จักกันควรจะเรียกกันด้วยนามสกุลพร้อมเติมคำนำหน้าด้วย แต่โรเซ่นั้นไม่สนใจเรื่องนั้นทำให้รินไม่พอใจกับเรื่องนี้ แต่สุดท้ายอย่างไรก็ตามเธอก็ต้องพยายามชินกับมันให้ได้อยู่ดี

หลังจากวันนั้นการจับกุมตัวการของเวทย์เขตแดนถูกยกให้เป็นผลงานของริน จนตอนนี้เวลาผ่านไป2เดือน รินเริ่มจะชินกับการถูกโรเซ่เรียกด้วยชื่อไปแล้ว แม้เวลาจะผ่านไปถึงขนาดนี้แล้วแต่เธอก็ยังชอบสืบสวนและจัดการเองคนเดียวไม่ยอมให้โรเซ่มาแย่งเอาผลงานไปเด็ดขาด

“ช่วงนี้มีข่าวลือเกี่ยวกับพวกของเล่นที่เหมือนหลุดออกมาจากโลกจินตนาการอยู่ พวกแอนตี้ที่ทางไวท์คนอื่นจับกุมได้ล้วนแล้วแต่มีของเล่นพวกนี้กันทั้งนั้นเลย ทั้งสองคนช่วยไปสืบให้หน่อยนะ แล้วก็ฉันขอล่ะช่วยร่วมมือกันสักครั้งเถอะนะ”

งานสืบสวนในครั้งนี้ของทั้งสองคนคือการสืบเรื่องของของเล่นที่เหมือนกับหลุดออกมาจากภาพยนตร์ ซีรี่ส์ การ์ตูน นิยาย มังงะ ในกลุ่มเพื่อนร่วมห้องของรินเองก็มีการพูดถึงเรื่องนี้กัน บางคนก็ซื้อของเล่นที่ว่านั่นมาอวดกัน

“....ถ้าไม่ใช่เพราะหัวหน้าสาขาขอร้องมาละก็ ฉันไม่มีวันร่วมมือกับนายแน่!”

“งั้นเหรอ?....จากข้อมูลที่ตั้งร้านที่เพื่อนร่วมห้องของเธอบอกมา มันคือที่นี่สินะ? ร้านขายของเล่นเกรดบี....”

ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินตรงไปยังร้านที่เพื่อนร่วมห้องของรินเป็นคนบอกมา โรเซ่ก็หยุดแล้วหันขวาไปมองแล้วอ่านชื่อร้าน ก่อนจะเดินตรงเข้าไปข้างในร้านทันที

กรุ๊ง กริ๊ง

“ยินดีต้อนรับครับ”

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปเสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นพร้อมเสียงกล่าวต้อนรับจากชายผมดำสวมแว่นกลมหนาผู้เป็นเจ้าของร้าน ภายในร้านจัดวางของขายอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยดีมาก รินที่เดินเข้ามาตามหลังก็ไปสลับป้ายจาก ‘ Open ’ เป็น ‘ Closed ’ เจ้าของร้านเห็นอย่างนั้นท่าไม่ดีจึงเตรียมตัวจะหนี

“คุณเจ้าของร้านอย่าเพิ่งรีบไปไหนเลย พวกเราไวท์ระดับพิเศษอยากจะขอความร่วมมือกับคุณสักหน่อย”

“หากคุณให้ความร่วมมือ คุณจะได้รับการลดโทษให้กลายเป็นแค่จ่ายค่าปรับเท่านั้นค่ะ”

รินยื่นข้อเสนอให้กับเจ้าของร้านหลังจากที่โรเซ่เปิดเผยตัว โดยปกติแล้วการที่ไวท์ระดับพิเศษเปิดเผยตัวให้ใครก็ตามรู้มีเพียงอย่างเดียวคือ คนนั้นจะถูกฆ่าทิ้งทันทีหรือไม่อาจถูกประหารในวันต่อมา แต่เมื่อรินพูดอย่างนี้ก็เพื่อให้เจ้าของร้านหายกังวลใจไปให้ได้ก่อน

“ถะ ถ้าคุณพูดอย่างนั้นละก็....เข้าใจแล้วครับ”

“ถ้างั้นช่วยเปิดวิดีโอบันทึกกล้องวงจรปิดในร้านและนอกร้านของวันก่อนๆให้ดูหน่อยค่ะ”

พูดจบเจ้าของร้านก็ยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี รินจึงขอให้เขาเปิดวิดีโอจากกล้องวงจรปิดของร้านให้ดู ใน2เดือนที่ผ่านมานี้ รินเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากโรเซ่ทั้งการวิเคราะห์สถานการณ์ว่าควรจะทำอย่างไรต่อจึงจะสามารถสืบหาตัวคนร้ายได้ ทั้งการตัดสินใจ

“มิร่า จากข้อมูลที่มีเท่านี้ เธอเห็นอะไรเพิ่มบ้างไหม?”

“ตอนนี้ยังไม่เห็น เจ้าพวกนี้โดนจับไปหมดแล้ว....จะ เจ้านั่นไงที่ยังไม่โดนจับ! หยุดภาพไว้ก่อน!”

โรเซ่ถามมิร่าที่กำลังดูวิดีโอบันทึกอยู่ กระทั่งมาถึงคนสุดท้ายเธอเห็นคนที่ยังไม่ถูกจับตัวจึงให้รีบหยุดภาพเอาไว้ก่อน

“โรเซ่....นายรู้ไหมว่ามันเป็นใคร?....มือซ้ายของไอ้เจ้าคนที่มีรอยสักไม้กางเขนสีแดงแล้วมีดาวห้าแฉกสีดำล้อมรอบสี่ดวงนั่นน่ะ”

“งั้นเหรอ?.....ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ฝากเธอด้วย รินรีบไปกันเถอะ ส่วนเจ้าของร้าน พรุ่งนี้จะมีหมายเรียกให้ไปเสียค่าปรับเรื่องการทำอุปกรณ์เวทย์โดยไม่มีใบอนุญาตนะ”

“คะ ครับ ขอบคุณจริงๆที่ยังไว้ชีวิตผม......”

เมื่อได้ยินดังนั้นโรเซ่ก็รีบดึงข้อมือซ้ายของรินแล้วพูดกับเจ้าของร้านก่อนจะรีบพากันวิ่งออกจากร้านไป ทางเจ้าของร้านรู้สึกโล่งใจที่ยังมีชีวิตรอดอยู่

“นี่! ปล่อยมือฉันได้แล้ว!”

“....ขอโทษละกัน มิร่าได้เรื่องว่าไงบ้าง?”

“อ่า...มันไปหลายที่เลยน่ะสิ ส่วนใหญ่จะเป็นสถานที่ที่คนเยอะด้วย การจะหนีจากตรงนั้นจึงเป็นเรื่องง่าย”

เมื่อออกมาจากร้านแล้วรินรีบสะบัดข้อมือตัวเองออกเพื่อให้โรเซ่เลิกจับสักที

“นายแน่ใจงั้นเหรอว่าเจ้าของร้านจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องมากกว่านั้นน่ะ?”

“อ่า ฉันสังเกตดูของเล่นแต่ละชิ้นแล้ว มันมีป้ายวันหมดอายุทุกชิ้นเหมือนกับอาหาร เวทย์ของเจ้าของร้านนั่นคือการทำให้กลายเป็นของจริง เงื่อนไขนั้นน่าจะต้องอิงจากต้นฉบับที่มีข้อมูลมากพอด้วย นั่นก็มีเวลาจำกัดประมาณ1สัปดาห์ และดูจากการแสดงสีหน้ากลัวนั้นไม่ได้โกหกเลยสักนิด ฉันจึงเชื่ออย่างนั้น จะว่าไปก็เป็นเวทย์ที่อันตรายจริงๆ หลังจากนี้คงจะต้องให้มาอยู่ในการดูแลขององค์กรเพื่อความปลอดภัยซะแล้วสิ”

แม้รินจะเป็นคนที่ยื่นข้อเสนอไปแต่ก็ยังสงสัยในตัวเจ้าของร้านอยู่ โรเซ่จึงให้เหตุผลไป

“เห็นแล้ว! ตอนนี้มันเพิ่งจะมาถึงจังหวัดไซตามะเมื่อไม่กี่นาทีนี้เอง”

“เข้าใจแล้ว...ดูจากระยะเวลาที่จะไปถึงแล้ว คงมีทางเดียวแล้วล่ะ ริน”

“ห้ะ!? เอ๊ะ!? เดี๋ยวสิ! คิดจะทำอะไรน่ะ!? นายจะอุ้มฉันทำไมเนี่ย!?”

“เกาะให้แน่นๆนะ ฉันไม่ลดความเร็วให้หรอกนะ”

“หมายความว่ายังไงน่ะ--กรี๊ด!!!!!!!”

มิร่ารู้ตำแหน่งปัจจุบันของแอนตี้แล้ว โรเซ่คำนวณเวลาที่จะไปถึงหากไปด้วยเส้นทางปกติมันก็คงนานเกินไป จึงใช้ทางลัดที่เป็นสิทธิพิเศษสำหรับเขา

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็จับรินขึ้นมาอุ้มท่าเจ้าหญิง ขณะที่รินยังตกใจ หน้าแดง สงสัยกับการกระทำนี้อยู่ คำพูดสุดท้ายของโรเซ่คือคำเตือนให้ระวังหากไม่เกาะเขาให้แน่น สิ้นสุดคำพูดนั้นโรเซ่ก็สยายปีกแล้วบินขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วมุ่งตรงด้วยความเร็วสูง ตลอดทางนั้นก็มีแต่เสียงร้องของรินที่เต็มไปด้วยความกลัวที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

ถึงแม้ว่าเธอจะเคยนั่งเครื่องบินแล้วก็ตามแต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่ใช่เครื่องบินเลยสักนิด ไม่มีอะไรรับประกันความปลอดภัยของเธอได้เลยด้วยซ้ำ

และแล้วพวกโรเซ่ก็มาถึงจังหวัดไซตามะได้ในเวลาเพียงไม่กี่นาที โชคดีที่ลงจอดอยู่ใกล้ห้องน้ำสาธารณะพอดี รินจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที มิร่าจึงออกมาจากมือแล้วตามเข้าไปด้วยความเป็นห่วง ปล่อยให้โรเซ่รออยู่ข้างนอก

“เอาน่ารินจัง เดี๋ยวเธอก็ชินเองแหละ”

“จะให้ชินได้ยังไงคะคุณมิร่า? ไอ้ประสบการณ์เสี่ยงตายเมื่อกี้ ไม่มีอะไรรับประกันความปลอดภัยของฉันได้เลยนะคะ!”

“รินจังเธออาจจะไม่รู้ตัวนะเพราะตลอดทางเธอเอาแต่ร้องกรี๊ด โรเซ่เขาก็ห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธอเหมือนกัน จึงจับเธอไว้แน่นมากๆไม่ยอมให้หลุดมือเลยนะ”

“เป็นไปไม่ได้....อย่างอีตานั่นเนี่ยนะ!?”

“เห้อ....คงจะอีกนานแน่เลยกว่าจะยอมเรียกชื่อโรเซ่”

เมื่อพูดจบแล้ว รินก็เดินออกจากห้องน้ำเพราะรู้สึกดีขึ้นแล้ว มิร่าได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตามออกมา

“มิร่า ตอนนี้เจ้านั่นอยู่ที่ไหน?”

“เจ้านั่นใส่ชุดสูทสีน้ำเงิน สวมแว่นกลองแสง ตอนนี้กำลังเดินเที่ยวที่คาวาโกเอะ”

“งั้นเหรอ?....เอาล่ะ ริน ไหนๆก็มาถึงแล้วรีบจับตัวไปแล้วค่อยไปเที่ยว เธอคิดว่ายังไง?”

“ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะ แต่ Nice idea ”

มิร่าบอกตำแหน่งของคนร้ายว่าตอนนี้ยังอยู่ในจังหวัดไซตามะและอยู่ที่คาวาโกเอะ โรเซ่จึงเสนอความคิดหลังจากจับคนร้ายคนนี้แล้ว รินจะไปเดินเที่ยวต่อไหม แม้จะแสดงท่าทีต่อต้านแต่เธอก็ยอมรับว่านี่เป็นความคิดที่ดีเลย

“ถ้าจำไม่ผิด เจ้านั่นซื้อสนับมือจากซีรีส์เกาหลีเรื่องThe Rookieไปสินะ? ”

“อ่า สนับมือนั่นในเนื้อเรื่องเป็นของที่เต็มไปด้วยวิญญาณนักสู้ใต้ดินอยู่ข้างในสนับมือ แล้วตัวเอกของเรื่องบังเอิญเก็บมันได้จากถังขยะพอสวมเข้าไป พวกคนที่รังแกเขาก็โดนอัดปางตายกันหมด......รินจัง เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ขณะที่พวกโรเซ่กำลังสังเกตท่าทีของคนร้ายอยู่ห่างๆนั้น โรเซ่ก็พูดถึงของเล่นที่คนร้ายซื้อไป มิร่าจึงพูดเสริมต่อว่าอิงมาจากซีรีส์เรื่องไหน ขณะนั้นรินก็รีบปิดหูทั้งสองข้างไม่ยอมฟังจนมิร่าถามขึ้นมา

“เธอคงจะยังไม่ได้ดูนั่นแหละ ซีรีส์เพิ่งจะออกอากาศไปเมื่อวานเอง เธอก็บังคับให้ฉันดูด้วยจนจบสองซีซั่นเลยนี่นะ ไม่แปลกหรอกที่รินจะแสดงท่าทางอย่างนี้เพราะเธอยังไม่ได้ดูเลยสักตอนน่ะสิ ฉันพูดถูกไหมริน?

“ถ้ารู้อยู่แล้ว ทำไมยังจะสปอยให้ฉันอยู่อีกละ!?”

“อะฮ่าๆๆ รินจังน่าสงสาร”

“พักเรื่องนี้ไว้ก่อน ตอนนี้รีบตามไปกันเถอะ แ้าหมายเริ่มจะหายไปจากสายตาแล้ว”

พูดจบพวกโรเซ่ก็แอบตามคนร้ายต่อ โดยยังไม่มีท่าทีว่าคนร้ายจะรู้สึกหวาดระแวงสงสัยว่าจะมีใครแอบตามมาเลยสักนิด ถือเป็นเรื่องดีกับพวกโรเซ่อย่างมาก

• ───────────────── •