คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่1 ตอนที่17 7 เรื่องลี้ลับในโรงเรียน 2
วิญญาณร้ายที่รินเพิ่งจะใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ทำให้หายไปเมื่อกี้นี้คือ บันได13ขั้น โดยเล่ากันว่าโรงเรียนใดที่มีบันไดแค่12ขั้น ในยามค่ำคืนจะมีขั้นที่13ปรากฏขึ้นอย่างน่าประหลาด ใครก็ตามที่เผลอไปเหยียบขั้นที่13ก็จะถูกวิญญาณร้ายโผล่ออกมาทำร้ายจนตายในทันที ทำให้ในเวลากลางค่ำกลางคืนพวกนักเรียนที่ทำกิจกรรมจนดึกจึงต้องนับขั้นบันไดเวลาเดินขึ้นลงบ่อยๆ
“ยังไหวอยู่ไหมคุณมิยาซากิ?”
“ค่ะ ยังเหลืออีกตั้ง5เรื่อง....ฉัน ยัง ไหว ค่ะ”
รินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆเพราะเธอยังกลัวอยู่แม้ว่าเมื่อครู่สัญชาตญาณจะช่วยเธอเอาไว้ก็ตาม
หลังจากนั้นพวกรินก็เดินกันไปต่อ ในเส้นทางเดินที่มืดสนิทมีเพียงไฟฉายเท่านั้นที่คอยส่องทางให้ได้
ตึก ตึก ตึก
“....มะ มีคนเดินตามจากข้างหลังค่ะ”
“ไม่มี”
“มีคนเดินตามหลังฉันจริงๆนะคะ”
“ไม่มี”
เมื่อขึ้นไปฉันสองกำลังพากันเดินหาสวิตช์ไฟเพื่อเปิดไฟ แต่ขณะนั้นก็เสียงเดินจนรินตัวสั่นหันหลังฉายไฟฉายส่องดูก็พบใครก่อนจะบอกกับคนอื่นๆว่ามีคนเดินตามเธอ แต่พวกเขาต่างก็พากันย้ำบอกว่าไม่มี จนรินคิดว่าสงสัยตัวเองคิดมากเกินไปแน่นอน
“....เฮือก!....กรี๊ดดดดดด!!!.....”
“คุณมิยาซากิ เป็นอะไรไปคะ?! อ้าว วิ่งไปไหนแล้วเนี่ย!?”
กระทั่งรินลองหันหลังไปดูอีกรอบก็สะดุ้งเมื่อมีหุ่นกายวิภาคมาโผล่อยู่ข้างหลังราวกับกำลังจ้องเธออยู่ ไม่ตำเป็นต้องลังเลอะไรเลย รินรีบหัันหลังกลับแล้วซอยเท้าวิ่งไหนไปให้ไกล ขณะที่พวกฟุยุมิเพิ่งจะหาสวิตซ์เปิดได้หนึ่งห้อง พอออกไปดูก็ไม่พบรินหรือหุ่นกายวิภาคแล้ว
“No!....ยังจะตามมาอีก!....Get away from me!!”
ทางฝั่งรินในตอนนี้พอเธอหันไปมองข้างหลัฃหุ่นกายวิภาคตัวเดิมก็วิ่งตามติดเธอหวังจะเอาชีวิตจนรินพูดภาษาญี่ปุ่นคำภาษาอังกฤษคำไปแล้วในตอนนี้
หุ่นกายวิภาคนี้ก็เป็น1ใน7เรื่องลี้ลับในโรงเรียนญี่ปุ่นเหมือนกัน ที่เล่าว่ากลางคืนจะมีคนเห็นหุ่นกายวิภาคขยับเองเดินเองได้ ถ้ามันเจอใครเข้าละก็จะวิ่งตามติดคนนั้นจนกว่าจะช่วงชีวิตของคนคนนั้นได้ แล้วยังมีบอกเล่ากันมาอีกว่าหัวใจของหุ่นตัวนี้เต้นเหมือนกับของจริง
“ไม่น้าาา!!!....Turn Undead!!”
พอรินเริ่มหมดแรงจะวิ่งแล้วหุ่นกายวิภาคก็พุ่งเข้ามาเตรียมจะบีบคอเธอ ด้วยสัญชาตญาณของเธอทำให้ใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์Turn Undeadจัดการกับหุ่นกายวิภาคตัวนี้ได้ทันก่อนจะถูกบีบคอ
“แฮ่ก! แฮ่ก!....ไม่ไหว....เหงื่อออกเยอะมากเลย....”
รินลุกขึ้นเดินต่อไปเข้าห้องน้ำ เพื่อล้างหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากการวิ่งเต็มแรงของเธอ
“เจ้างั่งโรเซ่....ทำไมไม่ฟังให้จบก่อนแล้วค่อยตอบก็ได้แท้ๆ เล่นมาปฏิเสธกันอย่างนี้ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ”
“.....What The Hell !?....ทำไมตัวฉันในกระจกเป็นยายแก่อย่างนี้ล่ะ?”
รินเข้าไปในห้องน้ำมือเอื้อมไปเปิดสวิตช์ไฟแล้วล้างหน้าก่อนจะสะบัดมือเปียกๆแล้วหันไปมองตัวเองในกระจกก็ตกใจที่ตัวเองดูแก่ขนาดนี้
“ภาพเปลี่ยนไปอีกแล้ว!?....คราวนี้ฉันในชุดเจ้าสาวเหรอ? แล้วคนใส่ชุดเจ้าบ่าวนั่นใครล่ะ ทำไมฉันไม่เห็นหน้าเลยล่ะ?....หายไปแล้ว!?”
สักพักภาพสะท้อนในกระจกก็เปลี่ยนเป็นตีวเธอในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดข้างๆมีชายหนุ่มตัวสูงกว่าเธอสวมชุดเจ้าบ่าวแต่เธอกลับไม่เห็นใบหน้าของเขาเพราะมีเงาดำๆบังใบหน้าของเจ้าบ่าวเอาไว้ ก่อนที่ภาพสะท้อนจะหายไปกลายเป็นเงาสะท้อนของเธอตามปกติแล้วรินก็เดินออกจากห้องน้ำพร้อมปิดไฟ
นี่ก็เป็น1ใน7เรื่องลี้ลับในโรงเรียนเช่นกัน กระจกห้องน้ำเวลากลางคืน หลายๆ โรงเรียนในญี่ปุ่นจะมีเรื่องเล่าว่า ถ้ามองกระจกห้องน้ำเวลากลางคืนใบหน้าของเราจะเปลี่ยนไป หรืออาจจะมีวิญญาณปรากฏบนกระจกยืนอยู่ข้างกายคุณ บ้างก็ว่าจะเห็นภาพใบหน้าสุดท้ายของชีวิตคุณ บ้างก็ว่าจะเห็นภาพของเนื้อคู่ และอื่นๆอีกมากมายตามที่หลายคนเห็น
“คุณมิยาซากิ หาเจอสักที เมื้อกี้วิ่งหนีอะไรคะ?”
“รุ่นพี่อาคากิ...ดูเหมือนว่าฉันจะเพิ่งเจอสองเรื่องติดต่อกันไปแล้วล่ะค่ะ ทั้งหุ่นกายวิภาคกับกระจกห้องน้ำในเวลากลางคืน”
“งั้นเหรอคะ? ค่อยยังชั่วนึกว่าคุณจะโดนหุ่นกายวิภาคเอาชีวิตไปซะแล้ว”
เมื่อมาจากห้องน้ำพวกฟุยุมิที่เพิ่งตามมาก็ถามเธอด้วยความเป็นห่วงทันที
“พอพูดถึงเรื่องห้องน้ำแล้วเนี่ย เราไปห้องน้ำหญิงที่ชั้น3ห้องที่3กันต่อเลยดีกว่าค่ะ”
“เอ่อ...ค่ะ”
(ใจคอก็จะไม่ให้ได้พักหายกลัวกันเลยใช่ไหมคะเนี่ย!?)
พูดจบฟุยุมิก็ลากแขนรินพาขึ้นชั้นสามตรงไปยังห้องน้ำหญิงของชั้นสาม ห้องที่สาม
“ฉัน...อีกแล้วเหรอคะ!?”
“ขอร้องล่ะนะ”
ฟุยุมิก้มหัวไหว้ขอร้องให้รินเป็นคนทำอีกแล้ว รินต้องเป็นคนเคาะประตูห้องน้ำห้องที่สาม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อึก.........คุณฮานาโกะอยู่ไหมคะ?”
“อยู่~~~~~~~~~~”
รินเคาะประตูสามครั้งแล้วเริ่มถามทันที แล้วเสียงตอบกลับจากข้างในเป็นเสียงเด็กสาวที่ลากเสียงตอบยาวมาก แล้วประตูห้องน้ำก็เปิดออกมาเป็นเด็กสาวผมบ๊อบสวมกระโปรงสีแดงกำลังนั่งคอตกอยู่บนโถชักโครก เธอแหงนหน้าขึ้นมองไปที่รินพลางแสยะยิ้มน่ากลัว
“เปิดมาก็จะเอาชีวิตฉันอีกแล้วเหรอ!?!! Turn Undead!!”
ไม่ทันไรผีฮานาโกะก็กระโจนเข้าไปหวังจะลากตัวรินเข้าห้องน้ำทันทีแต่สัญชาตญาณของเธอก็ช่วยเอาไว้อีกแล้ว
“รุ่นพี่อาคากิคะ....”
“คุณมิยาซากิ?”
“ฉันเริ่มจะไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ”
รินเข่าอ่อนทรุดลง จนฟุยุมิต้องไปประคองตัวเธอเอาไว้ก่อน
ผ่านไป1ชั่วโมง รินรวบรวมสติกลับมาได้แล้วตั้งใจรีบทำมันให้จบๆไปสักทีเธอจะได้กลับบ้าน
เมื่อพวกรินเดินต่อมาจนถึงห้องดนตรีก็ได้ยินเสียงเปียโนบรรเลงอยู่ แต่ยังไม่ได้ชวนให้รินรู้สึกขวัญผวามากพอ เธอจึงพยายามข่มใจแล้วเดินลงออกจากตึกเรียนไปต่อยังโรงยิมสถานที่สุดท้ายที่มีเรื่องลี้ลับเรื่องที่7 ซึ่งพวกนักกีฬาบาสเกตบอลต่างพากันเล่าว่าจะมีคนที่บ้าซ้อมหนัก แต่เมื่อมีคนเข้าไปดู สิ่งที่เล่นไม่ใช่ลูกบาสเกตบอล แต่เป็นหัวของคนที่กำลังเล่นอยู่แทน
ตึง! ตึง! ตึง!
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในโรงยิมก็เห็นแสงจากดวงจันทร์ส่องผ่านช่องลมลงมาเห็นร่างคนไร้หัวกำลังเล่นหัวตัวเองแทนลูกบาสเกตบอลอยู่
“เหอ?....พวกนายก็จะมาซ้อมตอนเย็นด้วยกันกับฉันสินะ?”
ร่างคนไร้หัวหยุดเล่นแล้วจับหัวตัวเองหันไปทางพวกริน พร้อมจ้องด้วยใบหน้าที่ตาถลนหลุดออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด
“กรี๊ด!!!.......Turn Undead!!!”
“อ๊ากกก!!!”
“แฮ่ก! แฮ่ก! จบแล้วใช่ไหมคะ?”
เมื่อเห็นใบหน้าอันสยดสยอง รินก็กรีดร้องด้วยความกลัวรีบใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์จัดการขับไล่ไปในทันที
“อืม ยินดีด้วยนะคุณมิยาซากิ ตอนนี้จบแล้วล่ะ”
ฟุยุมิและสมาชิกในชมรมต่างพากันดีใจที่เรื่องลี้ลับทั้ง7เรื่องถูกรินจัดการไปได้สักที เมื่อทุกคนเดินมาจนถึงทางออกโรงเรียนแล้ว พวกฟุยุมิบอกให้รินเดินนำไปก่อนเลย
“อ้ะ!? นี่นาย?”
“ริน เธอมาทำอะไรที่โรงเรียนตอนดึกๆ? นักเรียนคนอื่นๆเขากลับบ้านกันหมดแล้วนะ”
“นายต่างหากล่ะ ตอนพักเที่ยงทำไมรีบวางสายใส่ฉัน?”
เมื่อรินกำลังเดินออกจากประตูโรงเรียนก็เห็นโรเซ่เพิ่งเดินผ่านมาถึงจึงเข้าไปทัก โรเซ่จึงถามรินด้วยความเป็นห่วงก่อนจะถูกรินถามกลับไปบ้าง
“ฉันไม่ว่างจริงๆ เพราะต้องฝึกยาวจนเพิ่งจะฝึกเสร็จนี่แหละ แล้วทางเธอล่ะ?”
“ทางฉันมาช่วยชมรมเรื่องลี้ลับพิสูจน์เรื่องลี้ลับทั้ง7ในโรงเรียนนี้น่ะสิ นายต้องไม่เชื่อแน่ๆว่าฉันเจอผีจริงๆ....คิดแล้วยังกลัวไม่หายเลยนะ”
“แล้วไหนล่ะพวกชมรมเรื่องลี้ลับที่เธอว่า?”
โรเซ่บอกเหตุผลของตัวเอง รินก็บอกเหตุผลของตัวเองกลับไป ก่อนที่โรเซ่จะถามถึงคนอื่นๆที่รินพูดถึง
“อะไรของนายสายตาสั้นเหรอ? พวกเขาก็อยู่....”
“คุณมิยาซากิ~ นั่นใครเหรอ?”
“รินห้ามหันหลังกลับไปเด็ดขาด! รีบเดินออกประตูมาเร็วเข้า!”
“เอ๊ะ หมายความว่ายังไง? ว๊าย!!”
รินกำลังจะหันไปชี้ทางพวกฟุยุมิเพราะคิดว่าโรเซ่คงมองไม่เห็นเพราะมืดเกินไป โรเซ่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่มานาแต่มันเป็นความตายที่กำลังเข้ามาใกล้ตัวริน เขาจึงชิงพูดก่อนไม่ให้รินหันหลังไปเด็ดขาดแล้วรีบกระชากแขนดึงตัวรินออกมาจากโรงเรียนได้สำเร็ว
“ทำอะไรของนายเนี่ย--!?”
“ฉันยอมรับเลยว่าครั้งนี้เธอพูดถูกว่าเห็นผีจริงๆ เธออยู่ต่างประเทศมาตั้งแต่เด็กอาจจะไม่รู้ว่าถ้าใครก็ตามที่เจอกับ7เรื่องลี้ลับพร้อมกันไปแล้ว คนคนนั้นจะตาย ”
เมื่อรินออกมาจากโรงเรียนได้แล้วกำลังหันไปมองที่กลางสนามก็เห็นเงาดำอันน่าสะพรึงกลัว จนเธอไม่อาจจะขยับขา ไม่มีแรงแม้แต่จะยืนขึ้น
“รินจัง ฉันมีเรื่องจะบอกเธอนะ ที่โรงเรียนนี้น่ะมีข่าวเกี่ยวกับการเสียชีวิตของนักเรียนสมาชิกชมรมเรื่องลี้ลับ แต่ละปีจะตายกันไปทีละคนทีละคน”
“คุณมิยา~ซากิ.....มาพิสูจน์เรื่องลี้ลับด้วยกันกับพวกเรา....ตลอดไปเถอะนะ ขอร้องละนะ~....”
“ไม่...ไม่นะ ไม่เอาแล้ว.....”
เงาดำขนาดใหญ่คืบคลานออกมาจากประตูโรงเรียนแล้วพูดกับรินด้วยน้ำเสียงลากยาวจนชวนขนลุก
“ทะลวงขีดจำกัด
『
วิชาเทพแห่งความสิ้นหวัง
รูปแบบที่2
นิวรณ์
』”
โรเซ่เอาตัวขวางแล้วใช้พลังของฮันเนียรูปแบบที่สอง ยกมือซ้ายขึ้นไปทางเงาดำนั้น ก่อนจะมีแขนสีดำปริศนาปรากฏจากความมืดดึงตัวเงาดำทั้งหมดในโรงเรียนให้จมลงสู่ความมืดที่เรียกว่านิวรณ์
“กรี๊ดดดด!!! ไม่นะ!!! ปล่อยฉัน!!”
“พวกแกจะติดค้างอยู่ในนิวรณ์นั่นวนเวียนไปไม่มีที่สิ้นสุด มันคือคุกที่ขังเหล่าวิญญาณที่ติดค้างไม่ยอมปล่อยวางอย่างพวกแกไงล่ะ”
เงาดำกรีดร้องอย่างสิ้นหวังเมื่อกำลังจะถูกพาตัวจมลงสู่ความมืดมิด โรเซ่พูดจบก็เดินไปหาริรที่กำลังนั่งกอดเข่าสั่นกลัวอยู่
“ริน....ขึ้นมาสิ”
“อืม....”
โรเซ่ก้มตัวลงหันหลังให้ริน เพื่อจะให้เธอขี่หลังกลับ ตัวรินในตอนนี้ว่านอนสอนง่ายยอมทุกอย่างแล้ว
“ฉันกลัว....ฉันไม่เอาอีกแล้วเรื่องผีๆอะไรพวกนี้”
“อ่า....เข้าใจแล้ว เธอทำได้ดีที่สุดแล้วล่ะครั้งนี้ พักก่อนเถอะ ช่วงนี้พวกเรายังไม่มีงานอะไรต้องทำนะ”
ขณะที่เดินแบกรินเอาไว้ข้างหลัง ทั้งสองคนก็พูดคุยกันไประหว่างทาง
รุ่งเช้าวันต่อมาที่โรงเรียน รินมาถึงก็ฟุบหลับลงบนโต๊ะทันที เมื่อคืนนี้เธอกลับไปครุ่นคิดถึงเรื่องกระจกในห้องน้ำว่าทำไมเธอถึงไม่เห็นหน้าของเจ้าบ่าว
(รูปร่างของเจ้างั่งนั่นกับรูปร่างเจ้าบ่าวในกระจก....ตรงกันมากเลย โครงหน้าก็เรียวสวยเหมือนผู้หญิง ลูกกระเดือกก็ไม่ค่อยเห็นเหมือนกันอีก....อย่าบอกนะว่า....)
“ไม่จริง!!”
“มิยาซากิ เป็นอะไรเหรอ?”
“อะ เอ่อ...มะ ไม่มีอะไร?”
รินเผลอพูดเสียงในใจออกมาดังจนเพื่อนในห้องตกใจหันไปมองเธอ
“จะว่าไปนะ เมื่อวานจู่ๆเธอก็ลุกไปเองคนเดียวตอนพักเที่ยง แล้วตอนกลับบ้านเธอก็ไม่ยอมกลับ ยืนรอใครอยู่หน้าโรงเรียนกันล่ะ?”
“ไม่เอา ขอล่ะ ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีกแล้ว”
“หรือว่า....ไม่นึกเลยว่าคนกลัวผีอย่างเธอจะกล้าไปท้าพิสูจน์ผีเองคนเดียวนะเนี่ย”
“ไม่เอาแล้ว....ฉันไม่เอาอีกแล้ว คราวหน้าถ้าโดนใครชวนไปไหน ฉันจะลากเธอไปด้วย”
“โอ๋ๆนะ คนเก่งๆ ไม่เป็นไรแล้วนะ”
เพื่อนข้างๆของรินต้องมาลูบหัวปลอบให้เธอหายกลัวไป หลังจากนั้นเรื่องที่รินไปพิสูจน์ผีด้วยตัวเองคนเดียวก็แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียนตอนนี้ครู นักเรียน และบุคคในโรงเรียนต่างเริ่มกล้าที่จะอยู่ดึกได้แล้ว
• ───────────────── •
ความคิดเห็น