บทกลับของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ลาก่อน(แต่ไม่ลาจาก)อเมริกาที่รัก

บทที่ 1

เสียงนาฬิกาปลุก ช่วยปลุกร่างน้อยที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราบนเตียงกว้าง ซึ่งขยับน้อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาหยุดเสียง พลางลืมตาเหลือบมองเวลา ซึ่งขณะนี้บอกเวลา 9.00 น. ร่างน้อยขยี้ตาเบาๆไล่ความงุ่นง่วง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงกว้าง แล้วหายเข้าไปในบริเวณห้องน้ำ

20 นาทีต่อมา หญิงสาวอยู่ในกางเกงยีนส์และเสื้อรัดรูป ยืนสำรวจตนเองอยู่หน้ากระจก ผมยาวสรวยถูกมัดรวบขึ้นอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ แล้วเดินออกจากห้องมา

สองเท้าเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่บริเวณห้องสมุดขนาดใหญ่ ของมหาวิทยาลัยดังอย่าง ฮาวาร์ด ก่อนจะเดินเข้าไปยังส่วนของเจ้าหน้าที่ แล้วเอ่ยทักผู้คนในห้องด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกัน

"สวัสดีค่ะ แอนนา"

" มาแล้วหรอแพร วันนี้มีหนังสือให้จัดเยอะเลยล่ะ ช่วยหน่อยนะจ๊ะ"

หญิงสาววัยกลางคนบอกแพรดาวแล้วยิ้มให้น้อยๆ เมื่อแอนนาบอกถึงงานที่หล่อนจะต้องทำเสร็จ หญิงสาวก็เคลื่อนตัวมายังบริเวณที่รถเข็นหนังสือจอดอยู่ก่อนจะเข็นรถออกเดินไปยังบริเวณชั้นหนังสือที่ต้องจัดอย่างคุ้นเคย

แพรดาว ทำงานในห้องสมุดมหาลัยในฐานะเจ้าหน้าที่มาตั้งแต่ปี 2 จนตอนนี้จบปริญญาโทแล้ว ที่นี่ทุกคนเห็นเธอเหมือนคนทั่วๆไป ไม่ใช่คุณหนูแห่งตระกูล วารสิน ผู้ร่ำรวย มีพ่อเป็นรัฐมนตรี แต่เป็นแพรดาว วารสิน นักศึกษาปริญญาโทเกียรตินิยมอันดับ 2 แห่งคณะบริหารธุรกิจ ใช่ว่าเธอจะไม่พอใจกับสภาพครอบครัวที่เมืองไทย หากแต่เป็นสังคมต่างหากที่เธอไม่พอใจ

แต่เธอก็เตรียมใจพร้อมที่จะรับงานใหญ่ที่ผู้เป็นบิดามอบให้แล้ว

**********************

เคมบริดจ์ เมืองที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กนักในมลรัฐแมตซาชูเซตส์ ซึ่งเป็นที่เปรียบเสมือนโลกอิสระของหญิงสาว

ร่างบางเดินอยู่บนถนนสายสำคัญของเมืองอย่างเรื่อยเปื่อย จนเกือบจะสุดถนน พลันเหลือบมองร้านกาแฟริมถนนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเข้าไปนั่งพักจิบกาแฟ พอคิดถึงเหตุการณ์ที่จะต้องเจอพอถึงเมืองไทย ก็ทำให้อารมย์ของหญิงสาวแปรเปลี่ยนไปอย่างไม่สบอารมย์ เมื่อคิดถึงสภาพที่ต้องไปทำตามคำสั่งของผู้เป็นบิดา กระทั่งเสียงพนักงานมารับออเดอร์จึงปลุกหล่อนจากห้วงแห่งความคิดทั้งปวง

"รับอะไรครับ" ชายวัยกลางคน ร่างไม่สูงนักเมื่อเทียบกับชายชาวอเมริกันถามขึ้น พร้อมกับยื่นเมนูออกไปให้หล่อน หญิงสาวมองดูเมนูอยู่สักครู่ก่อนจะตัดสินใจเอาเอสเปรซโซ่ และพายสตรอเบอร์รี่ เป็นเพื่อนระหว่างพักผ่อน

เวลาผ่านไปราว 20 นาที พายชิ้นใหญ่พร่องลงเกือบค่อนชิ้นพร้อมกับเอสเปรซโซ่ที่เหลือแต่แก้ว หลังจากจ่ายเงินแล้วร่างบางก็พาร่างของตนเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย จนสายตาไปหยุดที่ขอทานคนหนึ่ง ซึ่งกำลังนั่งอยู่ริมฟุตบาท สติสัมประชัญญะของหล่อนบอกให้หล่อนเดินไปทางขอทานคนนี้พร้อมกับยื่นเงิน 20$ ให้

"เอาไว้ทานข้าว" พูดเพียงแค่นี้แล้วหล่อนก็เดินจากไป

โดยที่การกระทำของหญิงสาวถูกใครคนหนึ่งกำลังมองอยู่ห่างๆ

**********************************

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเหมือนอย่างทุกเช้า หากสิ่งที่แตกต่างคือหล่อนกำลังจะไปจากที่นี่ หล่อนกำลังจะกลับเมืองไทย ชีวิติอิสระของหล่อนจบลงแล้ว และลาก่อนเคมบริดจ์

ร่างบางนอนกระสับกระส่ายครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่บนที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาส ของเครื่องบิน แค่เพียงเรื่องตั๋วเครื่องบินก็สาารถบ่งบอกถึงความแตกต่างของหล่อนได้แล้ว ความคิดมากมายเกี่ยวกับชีวิตที่จะต้องอยู่เมืองไทยประทังเข้ามาในหัวสมอง จะได้ไหมที่หล่อนจะไปเป็นพนักงานห้องสมุดอย่างที่อยู่เคมบริดจ์ จะได้มั้ยที่หล่อนจะไปนั่งกินเอสเปรซโซ่กับพายสตรอเบอร์รี่ที่มั้ยที่หล่อนจะไปเดินเล่นอย่างเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ถนนกลางเมือง จะได้จะได้ไหม... อีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ต่อไปหล่อนอาจจะไม่สามารถทำได้ จิตใจของหญิงสาวยิ่งว้าวุ้นเมื่อล้อเครื่องบินแตะพื้นสนามบินสุวรรณภูมิ(ข้าน้อยขอเปิดใช่ก่อนนะขอรับ) แต่พอเห็นคุณหญิงพราวฟ้าผู้เป็นมารดา และป้าสร้อยคนเก่าคนแก่ที่เลี้ยงตนตั้งแต่ยังเด็ก ความว้าวุ่นก็หายไปทันที แพรดาวสลับกอดมารดาและผู้อาวุโสอย่างคิดถึง

"เหนื่อยมั้ยลูก"ผู้เป็นมารดาถามด้วยน้ำตานองหน้า หญิงสาวมองหน้าผู้เป็นมารดาก่อน ก่อนจะยิ้มพรายเต็มใบหน้า

"ไม่หรอกค่ะ แค่แพรเห็นหน้าคุณแม่ก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ"พูดจบทั้งสองร่างก็สวมกอดกันอีกครั้ง และคลายอ้อมกอดเมื่อได้ยินเสียงตัดพ้ออีกเสียงหนึ่ง

"แหมเห็นแต่หน้าคุณหญิงแม่แล้วหายเหนื่อยเลยหรอคะ" หญิงสาวยิ้มน้อยก่อนหันมากอดผู้อาวุโสอย่างง้องอน "ใครว่าล่ะคะเห็นป้านางแล้วแพรก็หายเหนื่อยเหมือนกัน แต่ถ้าได้ทานอาหารฝีมือป้านางด้วยล่ะก็ จะหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะค่ะ" "งั้นก็รีบกลับบ้านเถอะจ้ะ ป้านางเตรียมของโปรดหนูไว้แล้ว"

"ค่ะ"หญิงสาวพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะออกเดินตามมารดาไป

เมื่อรถยุโรปคันหรูเคลื่อนเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์หลังงาม ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิม ทั้งต้มไม้ สวนดอกไม้ขนาดย่อม ศาลาริมน้ำ ไปจนถึงห้องนอนที่ถูกจัดไว้แบบเดิม

หากความรู้สึกของเธอบอกว่ามันกำลังจะเปลี่ยนไปในไม่ช้า...


***สวัสดีมิดไนท์ขอรับ ฝากเรื่องนี้ด้วยนะขอรับ เรื่องอาจยาวไปนิด(รึป่าวหว่า) แต่ถ้าเป็นไงช่วยเม้มด้วยนะขอรับ ขอบคุณขอรับ***
Ryochan_unlove