จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #29 : หอปัณฑูร

หอปัณฑูรตั้งอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้นานาพันธุ์ สีสันสดใส ส่งกลิ่นหอมอบอวล ตัดกับตัวอาคารสีขาวบริสุทธิ์ที่ดูสง่างามและเย็นยะเยือก ภายในหอตกแต่งด้วยผ้าไหมสีขาวและเครื่องเรือนที่ทำจากหยกขาว เสริมบรรยากาศให้ดูลึกลับน่าค้นหา

เซียวเอ้อนั่งอยู่บนเตียงในห้องพัก ใบหน้าสวยแสดงความกังวล

“หลินเฟยเลื่อนระดับแก่นลมปราณจิตเป็นระดับดีแล้ว” เธอพึมพำกับตัวเอง “เขาทำได้ยังไงในเวลาเพียงไม่กี่วัน”

เซียวเอ้อได้ยินเรื่องนี้จากศิษย์คนอื่นๆ ที่กำลังซุบซิบนินทากันอย่างสนุกปาก

“หรือว่าเจ้าสำนักหลี่เสี่ยวเฟิงจะมอบเคล็ดวิชาลับอะไรให้เขากันนะ”

เซียวเอ้อขมวดคิ้วครุ่นคิด

ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เซียวเอ้อ “เข้ามาได้”

ประตูห้องเปิดออกเผยให้เห็นชายหนุ่มรูปงามแต่งกายด้วยชุดผ้าไหมชั้นดีสีเขียวมรกต ใบหน้าคมคาย ดวงตาเฉียบคมดูคล้ายกับหลิวอี้หลง

เซียวเอ้อเอ่ยทัก “ท่านพี่เซียวอี้”

เขาคือเซียวอี้ พี่ชายของเธอ และเป็นศิษย์ฝ่ายในของหลิวอี้หลง แห่งหอสีชาด

เซียวอี้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “เอ้อเอ๋อร์ พี่ได้ยินเรื่องหลินเฟยแล้ว เจ้าว่ามันเป็นไปได้ยังไง ไอ้หลินเฟยคนชั้นต่ำแบบนั้นมันจะเลื่อนระดับแก่นลมปราณจิตได้รวดเร็วขนาดนั้น”

เซียวเอ้อมองพี่ชายด้วยสายตาที่ไม่เห็นด้วย “ท่านพี่ อย่าพูดแบบนั้นสิ หลินเฟยเขา...”

เซียวอี้ขัดขึ้น “อย่าเข้าข้างมันนักเลยเอ้อเอ๋อร์ เจ้าไม่รู้หรอกว่ามันเจ้าเล่ห์แค่ไหน มันคงใช้วิธีสกปรกอะไรสักอย่างแน่ๆ”

เซียวเอ้อขึ้นเสียง “ท่านพี่! อย่ากล่าวหาเขาแบบนั้น ข้าเชื่อว่าเขาทำได้ด้วยความสามารถของตัวเอง”

เซียวเอ้อกล่าวอย่างมั่นใจ ก่อนจะนึกถึงเคล็ดวิชาหลอมสวรรค์

“หรือว่าเขาใช้เคล็ดวิชานั้นจริงๆ” เธอคิดในใจ

เซียวอี้มองน้องสาวด้วยความไม่เข้าใจ

เซียวอี้ส่ายหน้า “เจ้าหลงเชื่อมันมากเกินไปแล้วเอ้อเอ๋อร์ ข้าเตือนเจ้าแล้วนะ”

เซียวอี้กล่าวจบก็หันหลังเดินจากไป

เซียวเอ้อมองตามพี่ชายด้วยความกังวล

“หลินเฟย เจ้าทำได้ยังไงกันแน่” เธอพึมพำกับตัวเอง “คงจะเป็นเคล็ดวิชาหลอมสวรรค์แน่ๆเลย”

เย็นวันนั้น

เสียงของเซียวอันดังขึ้นในหัวของเซียวเอ้อ “เอ้อเอ๋อร์ มาหาข้าที่ห้องฝึกหน่อย”

เซียวเอ้อรีบเดินทางไปยังห้องฝึก

เซียวเอ้อโค้งคำนับ “คารวะอาจารย์”

เซียวอันกล่าว “วันนี้ข้าจะถ่ายทอดวิชาให้เจ้า”

เซียวเอ้อถามด้วยความอยากรู้ “วิชาอะไรหรือเจ้าคะ”

เซียวอันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เนตรคันฉ่องส่องใจ วิชานี้จะทำให้เจ้าสามารถควบคุมจิตใจผู้อื่นได้ชั่วขณะ โดยการสบตา สร้างภาพลวงตา หรือความรู้สึกหลงใหล เป็นวิชาต้องห้ามที่อันตรายมาก แต่ในมือของเจ้า ข้าเชื่อว่ามันจะเป็นประโยชน์”

เซียวเอ้อมองอาจารย์ด้วยแววตาที่มุ่งมั่น “ข้าจะตั้งใจฝึกฝนเจ้าค่ะ”

เซียวอันพยักหน้า “ดี วิชานี้ต้องใช้สมาธิสูงและฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง เจ้าต้องอดทนและไม่ย่อท้อ”

เซียวเอ้อรับคำอย่างหนักแน่น ตื่นเต้นที่จะได้เรียนรู้วิชาใหม่ “เจ้าค่ะ”