จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #27 : หลอมแก่นลมปราณจิต

หลินเฟยกลับมายังห้องพัก หัวใจหนักอึ้งไปด้วยความกดดัน แต่ขณะเดียวกันก็ลุกโชนไปด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า เขาจะต้องหลอมรวมแก่นอสูรให้สำเร็จภายในหนึ่งเดือนให้ได้!

ชายหนุ่มนั่งลงบนเตียง หยิบสมุดเคล็ดวิชาหลอมสวรรค์ขึ้นมาเปิดอ่านอย่างละเอียดอีกครั้ง

ครั้งหนึ่ง เขาเคยคิดว่าวิชานี้เป็นเพียงวิชาพื้นฐาน สำหรับใช้หลอมสร้างอาวุธธรรมดาๆ ทว่าหลังจากได้ฟังคำอธิบายจากปรมาจารย์เทียนเฟิง หลินเฟยก็ตระหนักได้ว่า แท้จริงแล้ว วิชาหลอมสวรรค์ลึกซึ้งกว่าที่เขารู้เห็นนัก

หลินเฟยท่องตามพลางไล่นิ้วไปตามตัวอักษรในสมุด “วิชาหลอมสวรรค์มีทั้งหมดเก้าขั้น แต่ข้าฝึกฝนถึงเพียงขั้นที่สามเท่านั้น”

“หากฝึกฝนถึงขั้นสูงสุด กล่าวกันว่าสามารถหลอมรวมสรรพสิ่งบนโลก ให้เป็นหนึ่งเดียวได้ เหลือเชื่อ!”

หลินเฟยพึมพำ ดวงตาเป็นประกายตื่นเต้น “ปรมาจารย์บอกว่า ข้าสามารถใช้วิชานี้ หลอมรวมแก่นอสูรเข้ากับแก่นลมปราณจิต ระดับธรรมดา ให้กลายเป็นระดับที่สูงขึ้นได้”

“แต่ในสมุดเล่มนี้ กลับไม่มีคำอธิบายใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย”

หลินเฟยขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอย่างหนัก “หรือว่า… ข้าต้องดัดแปลงวิชานี้ด้วยตัวเอง”

ความมุ่งมั่นฉายชัดในดวงตาของชายหนุ่ม

วันรุ่งขึ้น หลินเฟยตัดสินใจไปฝึกฝนวิชาตัวเบาพื้นฐานกับเหล่าศิษย์ฝ่ายนอกคนอื่นๆ แม้ว่าเขาจะมีแก่นรากฐานกายาที่แข็งแกร่งกว่าผู้อื่น แต่ในเรื่องของลมปราณจิต เขายังคงเป็นรอง

“เจ้าคือหลินเฟย ศิษย์ของเจ้าสำนักสินะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ขณะที่หลินเฟยกําลังฝึกซ้อม

หลินเฟยตอบรับ พลางหันไปมอง “ใช่แล้ว”

ศิษย์ฝ่ายนอกกลุ่มหนึ่ง ยืนจ้องเขามาด้วยสายตาแปลกๆ

“ข้าได้ยินมาว่า เจ้ามีแก่นลมปราณจิตระดับธรรมดา เท่านั้น” อีกคนกล่าวเสริม น้ำเสียงเย้ยหยัน

เลี่ยงเฟิ่ง “อย่ามายุ่งกับศิษย์น้องของข้า”

เสียงเย็นชาดังขึ้นจากด้านหลัง เลี่ยงเฟิ่งเดินเข้ามา สายตาคมกริบ จ้องมองไปยังกลุ่มศิษย์ที่กำลังล้อมหลินเฟยอยู่

เลี่ยงเฟิ่งกล่าวเสียงแข็ง ก่อนจะหันไปหาหลินเฟย “ศิษย์พี่เลี่ยงเฟิ่ง!” เหล่าศิษย์คนอื่นๆ ต่างก้มหัว หลบสายตา “ไปฝึกที่อื่นกันเถอะ”

หลินเฟยใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการฝึกฝน ทั้งวิชาตัวเบา และวิชาหลอมสวรรค์ เขามักแอบไปฝึกณสถานที่ลับตาอยู่บ่อยครั้ง เพื่อไม่ให้ใครเห็นท่าทางที่แปลกประหลาด ขณะที่เขาฝึกวิชาต้องห้าม

หลินเฟยทดลองดัดแปลงวิชาหลอมสวรรค์ ตามความเข้าใจของตนเอง

“อ๊าก!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังลั่น

ร่างของหลินเฟยกระเด็นไปหลายเมตร ก่อนจะร่วงลงกับพื้น

หลินเฟยพึมพำ ขณะพยุงตัวลุกขึ้น “ยากเย็นชะมัด การหลอมรวมแก่นลมปราณจิต ไม่ง่ายเลยสักนิด”

“แต่… อีกไม่กี่วันก็จะครบกำหนดแล้ว ข้าจะต้องทำให้ได้!”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หลินเฟยฝึกฝนอย่างหนัก จนลืมวันลืมคืน ในที่สุด ความพยายามของเขาก็สัมฤทธิ์ผล

หลินเฟยสามารถหลอมรวมแก่นอสูรเข้ากับแก่นลมปราณจิตได้สำเร็จ! แม้จะยังไม่สมบูรณ์แบบ แต่เขาก็สามารถยกระดับแก่นลมปราณจิตจากระดับธรรมดา เป็นระดับดีได้!

หลินเฟยร้องลั่นด้วยความดีใจ “สำเร็จแล้ว!”

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินเฟยไปเข้าร่วมการฝึกฝน

“อะไรนะ! เจ้าหนุ่มนั่น ลมปราณจิตระดับดีแล้ว!”

“เป็นไปไม่ได้! แค่ไม่กี่วัน เขาทำได้อย่างไร”

“หรือว่า เจ้าสำนักจะมีเคล็ดลับอะไรล้ำลึก?”

เสียงซุบซิบดังขึ้นรอบทิศ คราวนี้ เต็มไปด้วยความประหลาดใจ และความริษยา