จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #25 : คัดเลือกศิษย์

ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากทางเข้าลานฝึกฝน เหล่าศิษย์ใหม่ต่างหันไปมอง

ปรากฏร่างของชายหญิงหลายคน แต่งกายด้วยชุดคลุมยาว สีสันต่างๆ ตามแต่ละหอฝึก เดินเข้ามา นำโดยชายหนุ่มรูปงาม วัยสามสิบต้นๆ

เขาคือ หลิวอี้หลง ศิษย์เอกของหอสีชาด ผู้สืบทอด “เพลงกระบี่เพลิงมังกร” ใบหน้าเรียวได้รูปของเขา ดวงตาเฉียบคม ดูเย่อหยิ่ง ริมฝีปากบาง มักยกยิ้มมุมปากราวกับดูแคลนผู้อื่น ยิ่งเสริมบุคลิกที่แสนเย่อหยิ่ง

ชุดคลุมยาวสีดำ ปักลวดลายมังกรสีทองอร่าม สะท้อนความทะเยอทะยานภายในของเขาได้เป็นอย่างดี

สายตาของ หลิวอี้หลง กวาดมองเหล่าศิษย์ใหม่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าคือ หลิว อี้หลง ผู้ดูแลหอสีชาด ปีนี้ ข้าต้องการศิษย์ที่มีพรสวรรค์ และพลังปราณที่แข็งแกร่ง จึงจะเหมาะสมกับเพลงกระบี่เพลิงมังกร”

เขาหยุดพูด แล้วหันไปมองศิษย์ใหม่แต่ละคนด้วยสายตาวิเคราะห์

“เจ้า เจ้า และเจ้า ออกมาข้างหน้า” หลิวอี้หลง ชี้เลือกศิษย์ใหม่สามคน ล้วนแล้วแต่มีระดับพลังปราณสูง และมีแววโดดเด่น

สายตาของเขา ผ่านเลยเซียวเอ้อ และหลินเฟย ไปอย่างไม่ใยดี

“ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงไม่เลือกเด็กสาวผู้นั้น” ศิษย์หญิงชุดม่วงที่เดินตามหลัง เอ่ยถามด้วยความสงสัย พลางมองไปยังเซียวเอ้อ

“เพลงกระบี่เพลิงมังกร ต้องอาศัยพลังปราณที่ร้อนแรง และหนักแน่น เด็กสาวผู้นั้น ดูบอบบางเกินไป พลังปราณก็น้อยนิด ฝึกไปก็เสียเวลาเปล่า” หลิวอี้หลง กล่าวด้วยน้ำเสียงดูแคลน

“ส่วนเด็กหนุ่มข้างๆ นั้น...” หลิวอี้หลง เหลือบมองหลินเฟย “แก่นลมปราณจิตระดับธรรมดา ฝึกไปก็คงไม่ก้าวหน้าไปกว่านี้หรอก”

หลินเฟย กำหมัดแน่น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขารู้ดีว่า การกระทำ สำคัญกว่าคำพูด

ในขณะที่ หลิวอี้หลง กำลังจะเดินจากไป ทันใดนั้น ก็มีเสียงใสๆ ดังขึ้น

“ช้าก่อน ท่านพี่หลิว”

ทุกสายตา หันไปมองยังต้นเสียง

ปรากฏร่างของหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียว งดงาม ราวกับเทพธิดา ใบหน้าขาวผ่อง ดวงตากลมโต เย็นชา ริมฝีปากแดงสด ตัดกับชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์

รัศมีเยือกเย็น แผ่ออกมาโดยรอบ

“ศิษย์น้องเซียวอัน!” หลิวอี้หลง เอ่ยทัก ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย

เธอผู้นี้ คือ เซียวอัน ศิษย์เอกของหอปัณฑูร* ผู้สืบทอด “เพลงกระบี่หิมะโปรยปราย” และเป็นอาหญิงของเซียวเอ้อ

“ข้าขอรับเด็กสาวผู้นี้ เป็นศิษย์” เซียวอัน กล่าว พลางชี้ไปที่เซียวเอ้อ

“อ้อ เช่นนั้นรึ” หลิวอี้หลง มองเซียวเอ้อ ด้วยสายตาประเมิน ก่อนจะพยักหน้า “ตามใจเจ้าก็แล้วกัน”

เขาไม่ได้สนใจเซียวเอ้อมากนัก คิดว่าคงเป็นแค่ความเอ็นดู ที่เซียวอันมีต่อญาติผู้หลานเท่านั้น

“ท่านพี่ เช่นนั้น ข้าขอตัวก่อน” เซียวอันกล่าว ก่อนจะเดินนำเซียวเอ้อ และศิษย์ใหม่ที่เธอเลือกไว้ อีกสองคน ออกจากลานฝึกฝนไป

หลิวอี้หลง มองตาม ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ แล้วเดินนำลูกศิษย์ของตนเองจากไปเช่นกัน

เหล่าอาจารย์จากหอฝึกต่างๆ ทยอยกันมาคัดเลือกศิษย์

แต่กลับไม่มีใครเลือกหลินเฟย เลยสักคน

หลินเฟยยืนนิ่ง ท่ามกลางสายตา ที่มองมาด้วยความสงสาร

“แก่นลมปราณจิตระดับธรรมดา ฝึกไปก็เสียเวลาเปล่า”

“น่าเสียดาย รูปร่างหน้าตาก็ดี แต่กลับไม่มีพรสวรรค์”

“เด็กหนุ่มผู้นั้น คงต้องกลับบ้าน ไปเลี้ยงไก่แล้วล่ะ”

เสียงซุบซิบ ดังขึ้นรอบทิศ

หลินเฟย กัดฟันแน่น ความโกรธ และความคับแค้นใจ กำลังก่อตัวขึ้นในอก

แต่ในขณะที่เขากำลังจะหมดหวัง...

“ช้าก่อน”

เสียงทุ้มต่ำ ดังขึ้น เรียกความสนใจจากทุกคน

ชายหนุ่มร่างสูงสง่า อายุประมาณ 45 ปี ก้าวเข้ามาในลานฝึกฝน

ใบหน้าคมคาย ดวงตาสีเทาดำ เปล่งประกายความเด็ดเดี่ยว

“เจ้าสำนัก!” เหล่าศิษย์ และอาจารย์ ต่างพากันทำความเคารพ

เขาผู้นี้ คือ หลี่เสี่ยวเฟิง เจ้าสำนักดาบเหินฟ้า! ผู้ที่ครอบครองพัดวายุ และวิชาลับ “วาตภัยทลายสิ้น”

“ข้าจะรับเด็กหนุ่มผู้นี้ เป็นศิษย์” หลี่เสี่ยวเฟิง กล่าว พลางมองมาที่หลินเฟย ด้วยแววตา ที่ทำให้หลินเฟย รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด

“เจ้าสำนัก!” หลิวอี้หลง ทักท้วง “เด็กคนนี้มีแก่นลมปราณจิตระดับธรรมดา ต่อให้ท่านอุตส่าห์ฝึกฝนให้ เขาก็คงไม่มีทางก้าวหน้าขึ้นมาได้มากนักหรอกขอรับ”

“ข้าทราบดี” หลี่เสี่ยวเฟิง กล่าว “แต่ข้าสัมผัสได้ถึง แก่นรากฐานกายา ที่แข็งแกร่งในตัวของเขา แม้จะยังอ่อนแอ แต่ก็มีศักยภาพ น่าจะเป็นประโยชน์ต่อเจ้า และสำนักของเราในอนาคต” เจ้าสำนักเคยเจอหลินเฟยตอนฝึกครั้งแรกแล้ว และเป็นคนให้ผ่าน

“ตามข้ามา หลินเฟย” หลี่เสี่ยวเฟิง กล่าว ก่อนจะหันหลังเดินนำหลินเฟย ไปยังหอยุคันตวาต**

หลินเฟย มองตามแผ่นหลังของเจ้าสำนัก ด้วยแววตา ที่เต็มไปด้วยความหวังอีกครั้ง

*ปัณฑูร หมายความว่า สีขาว

**ยุคันตวาต หมายความว่า ลมสิ้นที่ทำลายโลกเมื่อสิ้นยุค