จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #21 : เส้นชัยบนยอดผา

แสงแดดแผดเผายิ่งร้อนแรง เหงื่อไหลอาบร่างหลินเฟยจนเสื้อผ้าเปียกชุ่ม กล้ามเนื้อสั่นเทาจากความเหนื่อยล้า แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ ดวงตาคมกล้ามองตรงไปยังยอดผาเบื้องบน เป้าหมายอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

เบื้องล่าง ผู้เข้ารับการคัดเลือกคนอื่นๆ ต่างกระจัดกระจายอยู่ตามจุดต่างๆ ของหน้าผา บ้างก็ยังคงปีนขึ้นไปอย่างไม่ย่อท้อ บ้างก็หมดแรงร่วงลงไปสู่ก้นเหว เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้องเป็นระยะ แต่ก็ไม่มีใครหยุดพัก การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด

หลินเฟยสูดหายใจเข้าลึกๆ เรียกพลังที่เหลืออยู่มาใช้ มือข้างหนึ่งเกาะก้อนหินแน่น ส่วนอีกข้างคว้าหาจุดยึดเหนี่ยวถัดไปอย่างรวดเร็ว

“อีกนิดเดียว…” เขาพึมพำกับตัวเอง ความเหนื่อยล้าแทบจะทำให้เขาหมดสติ แต่ภาพของเซียวเอ้อที่รออยู่บนยอดผาเป็นแรงผลักดันให้เขามุ่งมั่นต่อไป

ทันใดนั้น…

“ระวัง!” เสียงหวานใสของเซียวเอ้อดังขึ้นจากด้านบน เสียงนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ทำให้หัวใจของหลินเฟยกระตุกวูบ

หลินเฟยเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ร่างบอบบางของเซียวเอ้อกำลังร่วงลงมาจากหน้าผา! เส้นผมสีดำสนิทปลิวไสวกลางอากาศ ราวกับนกน้อยที่กำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้า

“เซียวเอ้อ!” หลินเฟยร้องลั่นด้วยความตื่นตระหนก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณบอกให้เขาต้องช่วยเซียวเอ้อให้ได้ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต!

ลืมความเหนื่อยล้าและอันตราย หลินเฟยกระโดดขึ้นไปบนหน้าผาอย่างไม่คิดชีวิต มือทั้งสองคว้าหาที่ยึดเหนี่ยวอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่สนใจว่าเล็บมือจะฉีกขาดหรือร่างกายจะบอบช้ำ ขอเพียงแค่ช่วยเซียวเอ้อได้ เขายอมแลกด้วยทุกสิ่ง!

วินาทีนั้น ราวกับเวลาได้หยุดหมุน ภาพของเซียวเอ้อที่กำลังร่วงลงมา ช้าลง ช้าลง จนหลินเฟยสามารถพุ่งตัวเข้าไปคว้าข้อมือเล็กๆ ของเธอเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะร่วงลงสู่ก้นเหว

“เซียวเอ้อ! เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า!” หลินเฟยถามด้วยความเป็นห่วง พลางพยายามดึงร่างของเธอขึ้นมาแนบกับหน้าผา

“ข้า... ข้าไม่เป็นไร” เซียวเอ้อตอบเสียงสั่นเครือ ใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว ดวงตากลมโตแดงก่ำ

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าถึง…” หลินเฟยชะงักไป เมื่อเห็นรอยฉีกขาดบนแขนเสื้อของเซียวเอ้อ เผยให้เห็นบาดแผลลึกที่แขนข้างขวาของเธอ

“ใครทำเจ้า!” หลินเฟยถามเสียงแข็ง แววตาลุกโชนด้วยความโกรธ ใครบังอาจมาทำร้ายเซียวเอ้อ! เขาจะต้องไม่ปล่อยให้คนผู้นั้นลอยนวลแน่

เซียวเอ้อส่ายหน้า “ไม่ใช่แบบนั้น หลินเฟย ข้าพลาดเอง ตะขอที่ข้าใช้ปีนมันหลุด”

หลินเฟยขมวดคิ้ว เขาไม่เชื่อคำพูดของเซียวเอ้อสักเท่าไร รอยฉีกขาดบนแขนเสื้อของเธอดูผิดปกติ ไม่เหมือนกับโดนตะขอเกี่ยว แต่ในเมื่อเซียวเอ้อไม่ยอมพูด เขาก็จะไม่เซ้าซี้อ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องพาเธอขึ้นไปบนยอดผาให้ได้ก่อน

“จับแน่นๆ นะ เซียวเอ้อ” หลินเฟยกล่าว พร้อมกับใช้พลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ดึงร่างของเซียวเอ้อขึ้นมาช้าๆ

“อ๊ะ!” เซียวเอ้อร้องเบาๆ เมื่อร่างกายของเธอแนบชิดกับแผ่นอกกว้างของหลินเฟย ใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความอาย หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

หลินเฟยไม่ได้สังเกตเห็นอาการผิดปกติของเซียวเอ้อ เขากำลังจดจ่ออยู่กับการปีนหน้าผาที่แสนยากลำบาก

ในที่สุดทั้งคู่ก็ปีนขึ้นมาถึงยอดผาสำเร็จ เบื้องหน้าคือทุ่งหญ้าสีเขียวขจีกว้างใหญ่

“สำเร็จแล้ว…” หลินเฟยถอนหายใจอย่างโล่งอก ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าข้างๆ กับเซียวเอ้อ

เซียวเอ้อคลี่ยิ้มกว้าง “เจ้า นี่ มัน สุดยอด ไป เลย หลินเฟย”

หลินเฟยส่ายหัว “ไม่หรอก ถ้าไม่มีเจ้าเตือน ข้าคงไม่ทันเห็นว่าตะขอของเจ้าหลุด”

“แล้วเจ้าจะทำยังไงต่อ” เซียวเอ้อถาม พลางมองไปยังบาดแผลที่แขนของเธอด้วยความกังวล

หลินเฟยขมวดคิ้ว “ข้าต้องหาอะไรมาพันแผลให้เจ้าก่อน”

เขามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบอะไรที่จะนำมาใช้ได้

ทันใดนั้น หลินเฟยฉีกแขนเสื้อ ผันแผลให้เซียวเอ้อ 

เสียงเล็กๆ นุ่มนวลกล่าวออกมา “ขอบใจ”