จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #20 : ผานรก

เสียงประกาศของเจ้าสำนักหลี่เสี่ยวเฟิงสร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนในลานฝึกฝน เหล่าศิษย์ต่างซุบซิบกันเสียงดังด้วยความแปลกใจ ไม่มีใครคาดคิดว่าเจ้าสำนักจะยอมแหกกฎเพื่อหลินเฟย แม้แต่หลินเฟยเองก็ยังรู้สึกงุนงง เขาไม่คิดว่าการมี “แก่นรากฐานกายา” จะเป็นใบเบิกทางให้เขาได้เข้าสู่สำนักดาบเหินฟ้า แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด หลินเฟยก็ตั้งใจว่าจะไม่ทำให้เจ้าสำนักและเซียวเอ้อผิดหวัง

ศิษย์พี่หลี่หมิงประกาศ “การทดสอบรอบที่สอง คือ ปีนผานรก!”

ทันใดนั้นเอง ฉากเบื้องหลังของลานฝึกฝนก็แยกออกเป็นสองส่วน เผยให้เห็นหน้าผาสูงชัน มืดลึกลับ ราวกับขุมนรก

หน้าผานั้นสูงเสียดฟ้า เนื้อหินขรุขระเต็มไปด้วยรอยแยกและเถาวัลย์ที่ดูไม่น่าไว้วางใจ ลมแรงพัดผ่านช่องเขา ส่งเสียงหวีดหวิว วังเวง เบื้องล่างเป็นเหวลึก มองไม่เห็นก้น เพียงแค่ชะโงกหน้ามองลงไปก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ

“ผานรกแห่งนี้เต็มไปด้วยกับดักและอุปสรรคนานาชนิด”

“ผู้เข้ารับการทดสอบจะต้องปีนขึ้นไปให้ถึงยอดภายในเวลาที่กำหนด จึงจะถือว่าผ่าน”

“ผู้ที่ไม่สามารถปีนขึ้นไปถึงยอดได้ หรือใช้เวลานานเกินไป จะถูกคัดออกทันที!”

ศิษย์พี่หลี่หมิงอธิบายกฎด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เอาล่ะ! เริ่มได้!”

สิ้นเสียงประกาศ เหล่าผู้เข้ารับการคัดเลือกที่เหลืออยู่ 150 คน ต่างพากันพุ่งตัวเข้าหาหน้าผาราวกับฝูงผึ้งแตกรัง

หลินเฟยไม่รีบร้อน เขายังไม่มีวิชาตัวเบา การปีนหน้าผาสูงชันขนาดนี้จึงเป็นเรื่องท้าทาย แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้

หลินเฟยนึกถึงภาพที่เขาเคยเห็นระหว่างทางที่เดินทางมายังสำนักดาบเหินฟ้า ภาพของ “ตุ๊กแกหิน” สัตว์ประหลาดที่สามารถปีนป่ายหน้าผาได้อย่างคล่องแคล่วด้วยขาที่ทรงพลังและเล็บที่คมกริบ

“ถ้ามันทำได้ ข้าก็ต้องทำได้!”

หลินเฟยรวบรวมพลังปราณไปที่ฝ่ามือและปลายเท้า ก่อนจะกระโดดใช้มือทั้งสองข้างยึดเกาะกับก้อนหิน เขาค่อยๆ ไต่ขึ้นไปทีละน้อย เล็บมือจิกเข้าไปในซอกหินแน่น ปลายเท้าค้นหาจุดยึดเกาะอย่างระมัดระวัง

หลินเฟยใช้ร่างกายที่แข็งแกร่งและยืดหยุ่นจากการฝึกฝน “แก่นรากฐานกายาระดับวัชระ” ไต่ขึ้นไปอย่างช้าๆ แต่มั่นคง

เขาไม่สนใจเหล่าผู้เข้ารับการคัดเลือกคนอื่นๆ ที่แซงหน้าเขาไป บางคนใช้ “วิชาตัวเบา” พุ่งทะยานขึ้นไปอย่างรวดเร็ว บางคนใช้ “อุปกรณ์ปีนเขา” ที่เตรียมมา แต่หลินเฟยเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของตัวเอง เขารู้ดีว่าการปีนหน้าผาด้วยสองมือเปล่าจะทำให้ร่างกายและจิตใจของเขาแข็งแกร่งขึ้น

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เหงื่อไหลอาบร่าง กล้ามเนื้อเริ่มล้า แต่หลินเฟยไม่ยอมย่อท้อ เขายังคงไต่ขึ้นไปเรื่อยๆ ราวกับมังกรที่กำลังไต่สวรรค์!