NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

  • มีการบรรยายเนื้อหาที่เกี่ยวกับความรุนแรงสูง

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    จอมยุทธ์หยุดเวลา

    ลำดับตอนที่ #2 : ความอิจฉาของดอกไม้พิษ

    • อัปเดตล่าสุด 1 ก.ย. 67


    สิบปีผ่านไป...

    หลินเฟยเติบโตขึ้นในตระกูลหลิน ตระกูลนักหลอมอาวุธที่มีชื่อเสียงแห่งแคว้น เขาได้รับการเลี้ยงดูจากท่านปู่ หลินเทียน ผู้นำตระกูลอย่างดี แม้จะกำพร้าบิดามารดาไปตั้งแต่ยังเด็ก

    ทว่า ความสงบสุขมักไม่ยั่งยืนเสมอไป ภายในจวนตระกูลหลินที่แสนโอ่อ่า ความริษยากำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ ราวกับเถาวัลย์พิษที่คบคลานเข้าปกคลุม

    “ท่านปู่ ท่านปู่ขอรับ! ดูนี่สิขอรับ ข้าปั้นตุ๊กตานกกระเรียนได้แล้ว!” เสียงใสแจ๋วของหลินเฟย เด็กชายวัยสิบขวบใบหน้าจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู ดังขึ้น ขณะที่วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาชายชราผมสีเงินผู้มีใบหน้าใจดี

    “โอ้ หลานรักของปู่ เก่งมาก ฝีมือเจ้าพัฒนาขึ้นทุกวันเลยนะ” หลินเทียนกล่าวชม ยิ้มละไม

    “ท่านปู่บอกว่า ถ้าข้าฝึกฝนวิชาหลอมอาวุธได้เก่ง ข้าจะได้เป็นจอมยุทธ์ที่แข็งแกร่งเหมือนท่านใช่ไหมขอรับ?” หลินเฟยเอ่ยถาม ดวงตาเป็นประกาย

    หลินเทียนหัวเราะเบาๆ “ฮ่าๆๆ เจ้าหนูนี่ ยังเด็กอยู่แท้ๆ คิดจะเป็นจอมยุทธ์เสียแล้ว”

    “แต่ท่านปู่ก็เป็นจอมยุทธ์นี่ขอรับ! แถมยังเป็นถึงผู้นำตระกูลหลินอีกด้วย”

    “เรื่องนั้น…” หลินเทียนนิ่งไป สายตามองไปยังเบื้องหลังหลินเฟย ราวกับสัมผัสได้ถึงไอเย็นยะเยือก

    “หลินเฟย อย่าลืมสิว่า เจ้าเป็นเพียง…”

    “ท่านปู่คะ” เสียงหวานใสแต่แฝงไว้ด้วยความเย็นชา ดังขัดขึ้น ร่างบอบบางในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนเยื้องย่างเข้ามาใกล้ ใบหน้างดงามราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ แต่แววตากลับเย็นชาไร้ชีวิตชีวา

    “ท่านปู่อย่าลืมสิคะ ว่าวันนี้ท่านสัญญาจะสอนวิชาควบคุมไฟปราณให้หยู่เหยียน”

    หลินหยู่เหยียน เด็กหญิงวัยเก้าขวบ หลานสาวคนเดียวของหลินหย่ง บุตรชายของหลินเทียน และเป็นถึงคู่หมั้นที่หลินเทียนหมายตาไว้ให้กับหลินเฟยในอนาคต ปรากฏกายขึ้น

    “ปู่จำได้ แล้วนี่หลินเฟยไปไหนเสียแล้วล่ะ เห็นวิ่งเล่นอยู่แถวนี้ไม่ใช่รึ?” หลินเทียนเอ่ยถาม หลินหยู่เหยียน

    “อ๊ะ พี่เฟยอยู่ที่นี่เอง หรือว่าพี่เฟยแอบฟังหยู่เหยียนกับท่านปู่คุยกันคะ? ไม่น่าทำเลยนะคะ การแอบฟังผู้อื่นเป็นสิ่งไม่ดี” คำพูดที่ดูเหมือนตำหนิ แต่แววตาของหลินหยู่เหยียนกลับเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

    “ข้าไม่ได้แอบฟัง” หลินเฟยเถียง แม้จะรู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ถูกกล่าวหา แต่เขาก็พยายามข่มใจไว้

    หลินเทียนลูบหัวหลินเฟยเบาๆ “เอาล่ะๆ อย่าทะเลาะกันสิ ปู่ไปสอนวิชาให้หยู่เหยียนก่อนก็แล้วกัน หลินเฟยเจ้าไปเล่นที่อื่นก่อนนะ”

    หลินเฟยได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินคอตกออกจากสวนไป สายตาของหลินหยู่เหยียนมองตามแผ่นหลังเล็กๆ นั้นด้วยแววตาเย็นชา ความริษยาในใจของดอกไม้พิษ กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×