จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #17 : เส้นทางสู่สำนักดาบเหินฟ้า

หลินเฟยยืนนิ่ง ปล่อยให้สายลมพัดความรู้สึกหน่วงหนักในใจออกไป เขารู้ดีว่าต้องก้าวต่อไป ไม่อาจจมอยู่กับความผิดหวัง เป้าหมายของเขาคือการฝึกฝนวิทยายุทธ์ เพื่อทวงคืนความยุติธรรม

หลินเฟยหันหลังให้เส้นทางที่เคยเดินกับเซียวเอ้อ มุ่งหน้าสู่สำนักดาบเหินฟ้า

เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ผ่านป่าเขา ลำธาร ดงหิน หลบเลี่ยงสัตว์ร้าย อาศัยความรู้เรื่องสมุนไพรและการล่าสัตว์ประทังชีวิต

ยิ่งเดินทางลึกเข้าไป ภูมิประเทศก็ยิ่งทุรกันดาร หลินเฟยรู้สึกเหมือนกำลังเดินทางย้อนเวลากลับสู่อดีตกาล

กลางผืนป่าดิบชื้น มีซากปรักหักพังขนาดใหญ่ ตั้งตระหง่าน ราวกับจะย้ำเตือนถึงอารยธรรมที่ล่มสลาย กำแพงคอนกรีตสูงชัน แตกร้าว ถูกปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์และต้นไม้ใหญ่ ราวกับธรรมชาติกำลังกลืนกินอดีตอันแสนยิ่งใหญ่เอาไว้

หลินเฟยเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางที่รกครึ้ม สายตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง

“นี่มัน... เหมือนกับเมืองที่ฉันเคยอยู่ในชาติที่แล้วไม่มีผิด” หลินเฟยพึมพำกับตัวเอง

แม้ซากปรักซังจะผุพังไปตามกาลเวลา แต่เขาก็ยังจินตนาการถึงภาพในอดีตได้ ตึกสูงระฟ้าที่ครั้งหนึ่งเคยส่องประกายระยิบระยับ บัดนี้กลายเป็นเพียงซากคอนกรีตไร้วิญญาณ ถนนหนทางที่เคยคลาคล่ำไปด้วยผู้คน รถยนต์ บัดนี้ถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้ เถาวัลย์ ป้ายโฆษณาขนาดยักษ์ที่เคยฉายภาพแสงสี หลงเหลือเพียงโครงเหล็กบิดเบี้ยว

หลินเฟยเดินผ่านซากรถยนต์ที่ขึ้นสนิม มองล้อที่ทำจากวัสดุแปลกตา

“พวกเขาเรียกมันว่า... รถยนต์” หลินเฟยพึมพำ

ยิ่งเขาสำรวจซากอารยธรรมนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเศร้าสร้อย อารยธรรมที่รุ่งเรือง เทคโนโลยีที่ก้าวล้ำ สุดท้ายแล้วก็ล่มสลายลงได้ ธรรมชาติช่างทรงพลังยิ่งนัก

แต่ในขณะเดียวกัน หลินเฟยก็สัมผัสได้ถึงพลังที่แตกต่างออกไป พลังปราณ มันไหลเวียนอยู่ทั่วทุกแห่ง ในอากาศ ในผืนดิน ในพืชพรรณ พลังปราณที่นี่ เข้มข้นกว่าที่เขาเคยสัมผัสมา

บางที การล่มสลายของอารยธรรมเก่า อาจเป็นจุดเริ่มต้นของยุคสมัยใหม่ ยุคสมัยแห่งพลังปราณ ยุคสมัยแห่งจอมยุทธ์

หลินเฟยสูดลมหายใจเข้าลึก ปล่อยให้พลังปราณบริสุทธิ์ไหลเวียนเข้าสู่ร่างกาย เขารู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่เพิ่มพูนขึ้นภายใน

“นี่สินะ เส้นทางที่ข้าเลือก”

หลินเฟยทิ้งความเศร้าสร้อย ก้าวเดินต่อไป

เขาใช้เวลาอีกหลายวัน ฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการ จนกระทั่งเบื้องหน้าของเขา ปรากฏ “ภูเขาเฟยหลง” ยอดเขาสูงเสียดฟ้า ปกคลุมด้วยเมฆหมอกสีขาว เบื้องล่างเป็นผืนป่าไผ่ เขียวขจี ทอดตัวยาวสุดสายตา

ณ เชิงเขา มีซุ้มประตูหินสีขาวขนาดใหญ่ สลักลายมังกร สง่างาม เหนือซุ้มประตูนั้น มีป้ายไม้แกะสลักอักษร ลายมือพุ่งทะยาน

“สำนักดาบเหินฟ้า”