จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #15 : ทางรอด

“อย่าขยับ! ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่านาง!” โจรร่างผอมตะคอก พลางใช้มีดสั้นจี้ที่คอของเซียวเอ้อ

ใบหน้าของเซียวเอ้อซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว แต่ก็พยายามทำใจแข็ง

“เซียวเอ้อ!” หลินเฟยร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง มือกำด้ามกระบี่แน่นจนเส้นเลือดขึ้น

“ฮ่าๆๆ เห็นหรือไม่ เด็กน้อย ในที่สุดเจ้าก็ติดกับพวกข้าจนได้” หัวหน้าโจรหัวเราะอย่างสะใจ

“พวกเจ้าต้องการอะไร ปล่อยนางไปเสีย แล้วข้าจะยอมให้พวกเจ้าทุกอย่าง” หลินเฟยพยายามเจรจา

“ทุกอย่าง อย่างนั้นเหรอ ดีมาก!” หัวหน้าโจรยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “งั้นเจ้าวางกระบี่ลง แล้วคุกเข่าลงซะ”

หลินเฟยลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นแววตาที่วิงวอนของเซียวเอ้อ เขาก็ตัดสินใจ

ฉึก!

หลินเฟยปล่อยกระบี่หลุดจากมือ ร่วงลงสู่พื้น ก่อนที่เขาจะค่อยๆทรุดตัวลงคุกเข่า

“หลินเฟย!” เซียวเอ้อร้องห้าม น้ำตาไหลอาบแก้ม

“ฮ่าๆๆ ฉลาดมาก เด็กน้อย” หัวหน้าโจรหัวเราะอย่างชอบใจ

“เอาล่ะ ฆ่ามันซะ!”

สิ้นคำสั่ง โจรร่างผอมที่จับตัวเซียวเอ้ออยู่ ก็ยกมีดขึ้นสูง

“ไม่!!!” เซียวเอ้อหลับตาปี๋ร้องสุดเสียง

...แต่แล้ว...

ฉึก!

เสียงคมมีดกรีดผ่านอากาศดังขึ้น แต่ไม่ใช่เสียงที่กรีดผ่านร่างกายของเซียวเอ้อ

เซียวเอ้อลืมตาขึ้นช้าๆ

ภาพที่เธอเห็น คือร่างของโจรร่างผอมทรุดลงไปกองกับพื้น ข้อมือของเขาถูกของมีคมบางอย่างปักเข้าอย่างจัง จนเลือดสาดกระเซ็น และร่างหัวหน้าโจรตรงคอมีรอยบาดเล็กๆ เข้าจุดเส้นใหญ่พอดี

...ส่วนหลินเฟย...

เขายังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม แต่ในมือกลับไม่มีก้อนหินเล็กๆ ก้อนนั้นแล้ว

“เพลงดีดจุดสายฟ้า…”

เสียงพึมพำเบาๆ ของเซียวเอ้อดังขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจปนชื่นชม มองไปที่มือของหลินเฟยที่ว่างเปล่า

หลินเฟย แอบยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับปฏิกิริยาของเซียวเอ้อ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าอย่างไม่ยี่หระ

“ทางรอดที่แท้จริง… บางครั้งก็มาในรูปแบบที่เราคาดไม่ถึง” หลินเฟยกล่าวพลางชี้ไปที่ก้อนหินก้อนหนึ่งที่ตกอยู่ใกล้กับร่างของโจรร่างผอม และก้อนหนึ่งที่ตกใกล้กับหัวหน้าโจร

เซียวเอ้อ ก้มลงมองตาม ใบหน้าสวยแสดงความประหลาดใจออกมาอย่างชัดเจน เพราะก้อนหินสองก้อนนั้นมีรอยบิ่นเล็กๆ ราวกับถูกคมมีดที่แหลมคมฟันเฉือน!

“หลินเฟย! เจ้า... เจ้าดีดหินเป็นเสียงมีด!” เซียวเอ้ออุทานออกมา ไม่คิดว่าหลินเฟยจะมีวิชาโจมตีที่รวดเร็วและแม่นยำขนาดนี้

หลินเฟยเพียงยิ้มบางๆ “เป็นเคล็ดวิชาเล็กๆ น้อยๆ น่ะ ไม่ต้องตกใจไป” เขาไม่ได้บอกเซียวเอ้อว่า แท้จริงแล้วเขาแอบฝึกฝนวิชาลับนี้มาจาก การอ่านนิยายชาติที่แล้ว

วิชาเพลงดีดจุดสายฟ้า เป็นวิชาที่ใช้พลังปราณเพียงเล็กน้อย แต่อาศัยความแม่นยำและความเร็วในการโจมตีจุดสำคัญ แม้จะมีพลังทำลายไม่สูง แต่หากใช้ได้ถูกจังหวะ ก็สามารถสร้างความเจ็บปวด และเบี่ยงเบนความสนใจของศัตรูได้

“ถึงอย่างนั้น เจ้าก็เก่งมากที่ใช้มันได้ผล” เซียวเอ้อกล่าวด้วยความชื่นชม

“เอาล่ะ เราไปจากที่นี่กันเถอะ ก่อนที่จะมีใครมาพบเข้า” หลินเฟยกล่าวพลางหันหลังเดินนำไป